De kamer van Milan & Elena

Een eindje voor de kamerdeur bleef Elena tegen de muur leunen en probeerde regelmatig adem te halen. De misselijkheid kwam weer omhoog en het werd wazig voor haar ogen. Tijdens de training van de cheerleaders was ze onverwachts flauwgevallen wat tot grote chaos leidde bij de coach. Toen ze weer bij was gekomen was ze naar de verpleging gestuurd en had moeten uitleggen wat er was. De waarheid had ze niet kunnen vertellen dus ze had maar een onzin verhaal opgehangen over geen ontbijt en slapeloze nachten. Elena merkte dat ze steeds sneller begon adem te halen terwijl ze tegen de muur leunde. Ze moest naar de kamer van Milan en haarzelf dat was de enige mogelijk als ze niet weer bij de verpleging wilde belanden. Voorzichtig begon ze richting de deur te lopen en bereikte hem na een paar seconden wat in Elena’s hoofd meer op een paar uren leek. Ze betrad de kamer en sloot de deur snel achter zich in de hoop dat niemand haar had gezien. Met haar rug leunde ze tegen de gesloten deur aan en zakte langzaam naar beneden tot ze op de grond zat. Het werd steeds benauwder en het beeld voor haar ogen kreeg steeds meer zwarte vlekken. De laatste tijd had ze steeds meer van dit soort situaties en dat was niet bepaald goed. Tijdens de scheikunde les was ze ook al eens spontaan weggerend naar de wc’s omdat ze moest overgeven.

Toen het weer een beetje leek te gaan kwam Elena overeind en legde een hand op haar buik. Zwanger, wie had dat kunnen bedenken? Gewoon een avondje stoeien met Milan, laten zien hoeveel ze van hem hield en nu zaten ze met dít opgescheept. Afwezig liep ze richting haar bed en liet zich er uiteindelijk op zakken. Niemand wist nog dat ze zwanger was, slechts Milan. Het was duidelijk dat ze het uiteindelijk aan mensen in de omgeving moesten vertellen want als haar buik snel begon te groeien hadden ze een goede verklaring nodig. Elena steunde met haar ellebogen op haar knieën en klemde haar kaken op elkaar. Abortus was een optie geweest maar dat zou ze nooit doen. Abortus was net alsof je een mens vermoordde, en in dit geval een mens die de genen van Milan en van haar bezat. Nee, dat zou ze nooit doen. Opnieuw begon ze rustig in en uit te ademen. Ze hoorde niet te stressen nu, niet op dit moment ze had wel meer dingen aan haar hoofd. Ze moest een smoes bedenken voor de coach van de cheerleaders, als die erachter kwam dat ze zwanger was werd ze er natuurlijk uit gegooid en dat wilde ze niet. Elena streek een van haar blonde lokken uit haar gezicht en voelde de drang uit het raam te gaan hangen. Het was zo warm … of het lag aan haar.

Het alweer het eind van de middag toen Milan met zijn volgepropte sporttas over zijn schouder geslagen door de gangen liep. De training had hem goed gedaan, zoals het altijd deed. Honkbal was gewoon zijn manier om alles van zich af te laten glijden en zich te ontspannen, even niets anders dan het spel. Op die manier had hij ook het probleem dat hij en Elena hadden van zich af gezet, maar zoals hij van tevoren wist, zodra hij ging douchen kwam het terug. Hoe dichter hij bij de deur van hun kamer kwam, hoe langzamer hij ging lopen. Het gevoel wat hij had was dubbel. Aan de ene kant wilde hij graag bij Elena zijn, maar steunen en met haar praten, maar aan de andere kant zag hij er tegenop. Bij het zien van zijn vriendin werd hij direct geconfrontreerd met het feit dat ze zwanger was. Hij zou vader worden, terwijl hij verd*me pas enkele maanden 18 was. En dan had hij nog niet eens stilgestaan bij het feit wat zijn ouders, of de ouders van Elena, zouden zeggen. Met een kleine zucht schudde hij zijn hoofd, waarbij zijn nog vochtige en ietswat drupende blonde haar heen en weer ging. Milan dwong zichzelf door te lopen, wat met enige moeite lukte.

Zachtjes klopte hij twee keer met zijn knokkels op de deur voordat hij deze opende. Hun deur was overdag haast nooit op slot, behalve als ze beide les hadden, en 's avonds eigenlijk altijd. Niemand hoefte toeschouwer te worden van hetgeen wat er 's avonds afspeelde in hun kamer. De ene keer was het iets privees, de andere keer was het aan de andere kant van de gang ook nog hoorbaar. Hij stapte de kamer binnen en sloot de deur direct achter zich. "Elena?" klonk zijn stem zacht vragend toen hij haar op bed zag zitten. Zijn tas liet hij op de grond zakken, waarbij hij probeerde zo min mogelijk lawaai te maken, en liep met enkele ruime passen naar haar toe. Rustig liet Milan zich naast haar op bed zakken, maar hield afstand om haar reactie te pijlen. Vanacht hadden ze ruzie gemaakt en vanochend hadden ze elkaar niet gesproken. Vanwege de spanning die toch nog wel in de lucht hing beet hij op zijn lip, waarna hij voorzichtig een arm naar haar uitstak om haar tegen zich aan te trekken, wat hij pas zo doen als Elena zich er niet tegen zou verzetten of zou laten blijken dat ze niet wilde. Milan had al ondervonden dat als hij haar toch probeerde te dwingen, dat alleen maar tot ruzie zou leiden. Met zijn andere, vrije hand, streek hij langs haar gezicht om een van haar blonde lokken achter haar oor te stoppen, zodat hij haar beter aan kon kijken. "Hoe is het?" vroeg hij vervolgens voorzichtig. Het was een van de stomste vragen ooit, maar hij had ook geen idee gehad wat hij anders zou moeten zeggen of vragen. En niets zeggen voelde ook niet oke. Terwijl hij diep inademde en vervolgens langzaam uitblies draaide hij zijn hoofd ietsjes scheef terwijl zijn blik vragend en afwachtend bleef.

[Uhm. Hoop dat je er wat mee kan.. xD]

'Oh mijn god.' fluisterde Elena zacht. Ze kneep haar ogen dicht en probeerde de warmte te negeren, maar het lukte niet. Ze opende haar ogen weer en bleef naar haar knieën kijken, de misselijkheid ging niet weg. Die verschrikkelijke pijn bleef steeds opkomen! Ze had zin om te gaan huilen en om ergens tegen aan te gaan slaan om zo de pijn te proberen te vergeten, maar dat zou zinloos zijn. Ze had ook vaker last van stemmingswisselingen. Dan kon ze opeens heel vrolijk zijn en het volgende moment in huilen uitbarsten. Het was vervelend als dat voorkwam, vooral tijdens de lessen. Door al deze symptomen werd het steeds moeilijker het geheim te houden, het was wel zo dat haar buik nog niet zo dik was, misschien een beginnend buikje maar daar zou snel verandering in komen.
Elena vroeg zich af hoe laat het ongeveer moest zijn, of ze nog wat moest doen op een tijdstip vandaag. Het was vreemd dat deze gedachtes haar hoofd binnen drongen omdat ze nog steeds verging van de pijn. Een zacht geklop was op de deur te horen voordat de deur werd geopend. Elena deed de moeite niet meer om te schrikken, misschien was het de verpleegster of misschien was het Milan die weer terug kwam van zijn lessen. Eigenlijk had ze in beide geen zin, al wilde ze toch diep van binnen heel graag bij Milan zijn. De ruzie van gister avond kwam weer omhoog, de huilbui die ze ’s morgens vroeg had gehad terwijl ze naar haar eerste les was gelopen. In de ochtend hadden ze niets meer tegen elkaar gezegd, dat had haar nog het meest pijn gedaan.

Elena hoorde dat Milan haar naam zei. Maar het leek van ver weg te komen. Alsof er een koepel om haar heen zat waar de woorden niet doorheen konden dringen. Met haar lippen vormde ze de naam van Milan maar geluid kwam niet uit haar keel. Ze bleef naar haar knieën staren en slikte een keer in de hoop de misselijkheid kwijt te raken … maar die werd alleen maar erger. Het bed naast haar leek en beetje in te zakken, Milan was waarschijnlijk naast haar gaan zitten. Ze had de behoefte tegen hem aan te kruipen en te vragen of alles weer goed kwam, maar ze weerhield zich. Ze hoorde dat hij weer wat zei maar de woorden leken geen betekenis te hebben. Er werd aan haar haren gezeten maar het leek alsof het niet de haren waren van Elena.
Opeens was daar de overmacht van de misselijkheid die Elena struikelend deed opstaan en haar hals over kop richting de badkamer stuurde waar ze overgaf in de wc. Voor een moment leek het of ze geen adem kreeg en alsof ze langzaam aan het sterven was. 'Milan.' kreunde ze terwijl ze op haar arm probeerde te steunen die op de koude grond stond. Na een paar seconden bezweek haar arm ook onder het gewicht van haar hele lichaam en kwam ze op de grond te liggen. De pillen van de verpleegster leken nu heel aantrekkelijk, een overdosis van die pillen leek nog aantrekkelijker.

Nadat hij geklopt had was er geen echte reactie geweest, vandaar dat hij maar naar binnen was gekomen zonder op antwoord te wachten. Het was ook zijn kamer en Elena kon hem er niet uit gooien, andersom ook niet. Toch moest Milan bekennen dat hij soms op het punt stond de deur achter zich dicht te slaan om bij Mitch en diens kamergenoot op de grond te gaan liggen, bij Isa of Nikki kon hij moeilijk binnenstappen midden in de nacht. Hij wist dat hun ruzie dan nog erger zou worden dan als die al was, maar op die momenten kon het hem eigenlijk geen bal schelen. De ruzie van afgelopen nacht was ook de rede dat hij haar niet had gestoord toen zijn les eerder begon dan de hare. Echt gezellig was hij ook niet geweest in de les, eigenlijk kon hij het pas een beetje loslaten toen hij eenmaal met zijn knuppel in zijn handen stond en alles weer eens flink van zich af kon meppen. Zijn ogen gleden even naar het schetsblok dat op de tafel die in de kamer stond lag, het zou Milan niet verbazen als er een laag stof over zijn spullen heen lag. Door alles stres en het gezeur de laatste tijd was hij niet eens meer aan tekenen toe gekomen. Nog steeds had ze geen echte reactie gegeven op zijn binnenkomst en uitgestoken arm, vandaar dat hij deze maar gewoon om haar schouder liet zakken en haar wat tegen zich aan trok. Hij hield Elena vast alsof ze van breekbaar porselein was, vandaar dat ze zich ook heel gemakkelijk uit zijn halve omhelsing los kon maken en een spurt naar de badkamer nemen. Even was de schrik in zijn ogen te zien, waarna hij vervolgens op zijn lip beet en even de andere kant op keek. Langzaam en die ademde hij in en blies weer uit, om zo te voorkomen dat zijn eigen maag zich ook niet omdraaide.

Nadat Elena hem met een zachte fluistering geroepen had knielde hij naast haar neer. Zijn linkerhand legde hij om haar gezicht terwijl zijn rechter de wc doortrok om toch enigsinds van de zure lucht af te zijn. "Gaat het weer een beetje?" vroeg hij voorzichtig terwijl Milan haar bezorgd aankeek. Een klein deel van hem was nog ontzettend kwaad van de ruzie, maar dat leek in het niets te vallen met de hulpeloosheid en bezorgheid aan de andere kant. "Wil je op bed liggen?" klonk zijn volgende vraag. Als hij haar naar het bed kon dragen of ondersteunen terwijl ze liep kon hij tenmiste nog iets voor haar doen. Bij de zuster waren ze al geweest, die zou niet veel meer voor Elena kunnen doen. Zijn ogen bleven op de hare gericht.

[Uhm. M'n hoofd werkt niet heel erg mee *zucht*. Voel me rusteloos maar weet niet waarvan.. xD]

[whaha xd. Zit je misschien te stressen om iets ofzo? ;o]

Nadat de halve inhoud van Elena’s maag weer eens weg was leek het al een stuk beter te gaan. Dat was meestal zo. Voordat ze naar de wc’s was gesneld voelde ze zich beroerd maar kwam ze weer uit de wc’s had ze de energie weer om rond te springen. Vlak nadat ze om Milan had gevraagd was hij al naar haar toe gekomen en was hij naast haar neergeknield. Ze vond de kracht weer om overeind te komen en probeerde rustig te blijven. 'Het gaat.' gaf ze fluisterend toe. Ze sloot haar ogen even en haalde diep adem. Aan de zure smaak die steeds achter bleef zou ze nooit gaan wennen, dat was ze ook niet van plan. Elena probeerde voorzichtig te gaan staan en slaagde erin. Ze vond steun bij de wasbak en vond de kracht een slok water te nemen om de smaak weg te krijgen. 'Nee .. liggen maakt het alleen maar erger denk ik.' zei ze richting Milan. Ze boog zich wat voorover en haalde weer diep adem. Het ging al wat beter, haar energie kwam steeds weer wat terug. Na een paar minuten bij de wastafel te hebben gestaan draaide ze zich om naar Milan en glimlachte. 'Het spijt me van gister nacht. Ik voelde me zo rot en alles zit tegen mijn hormonen slaan op tilt en alles is aan het veranderen.' zei e. Haar stem had een verdrietige ondertoon. 'Milan ik hou zo erg van je.' fluisterde ze erachter aan. Ze liet de wastafel los en liep half wankelend op Milan af om hem in een omhelzing te sluiten. Het voelde fijn om hem weer zo dicht bij haar te hebben. Het gaf haar het gevoel van de eerste keer dat ze Milan leerde kennen. Eerst had ze niet aan de liefde die ze voor hem voelde willen geloven, maar steeds duwde ze een steen weg uit de muur die ze om zich heen had gebouwd en Milan was daar de rede van.

Voorzichtig ging Elena op de grond zitten naast Milan en pakte zijn hand die ze op haar buik legde die nog aardig plat was maar alsnog wat dikker voor haar doen.'Hier zit hopelijk een kleine Milan die net zoveel van jou gaat houden als ik doe.' zei ze. Een kleine glimlach verscheen weer op haar gezicht terwijl ze haar hand op die van Milan legde. Ze leek het nare gevoel van de ruzie alweer te zijn vergeten. Ze wilde geen ruzie maken met Milan, soms kon ze hem wel killen maar daar gaf ze haar hormonen de schuld van. Ze had het allemaal niet meer in de hand en daar kon ze niet tegen. Het belangrijkste is dat ze wist dat haar liefde voor Milan sterkers was dan dat voor iemand anders. Ze wist dat hij haar nooit zou bedriegen en ze wist dat er uiteindelijk altijd een einde kwam aan de ruzie. Hem verliezen zou haar kapot maken.