De kamer van Rose en Alexander

Rose stapte een tikkeltje ongeduldig door de gangen, die wel eindeloos leken te duren. Ze was op zoek naar haar kamer, want ze was er achtergekomen dat ze hem met iemand ging delen. Wie het was wist ze niet, en de naam kwam haar ook niet bekend voor. Hij heette Alexander, checkte ze op het formulier die ze uit haar tas haalde. Ze zuchtte even vermoeid, want ze was nu al de hele dag op haar torenhoge hakken aan het lopen. Ze was het al aardig gewend, maar hier, al die trappen vermoorden haar voeten. Uiteindelijk was ze er achter gekomen dat ze nu in de goede hal was. Ze liep rustig de nummers af. 223, 225, 227, 229..’ speelde het rijtje zich in haar gedachten voort. Haar ogen volgde de deuren, die fel afstaken bij de rest van de gang. De vlakke, harde grond van de trappen waren ondertussen ook ingewisseld voor zacht tapijt, wat het geluid van haar klakkende hakken vast deed verminderen. En eindelijk, daar was ze. Ze stond stil voor nummer 235, de kamer die degene van haar moest zijn. Uitgeput gooide ze haar tas op de grond, en pakte hem op. Ze klopte even op de deur, en stak de sleutel in het slot. De deur ging met een gemak open, en ze bleef even staan in de open deur en sleepte haar tas met zich mee. Daar was dus blijkbaar de Alexander, die daar binnen was. Het was zoals ze eigenlijk al wist een jongen. Ze glimlachte even toen ze zich helemaal zichtbaar maakte en binnen stapte. “Haay,” begon ze, terwijl ze naar de jongen liep en haar hand uitstak. “Rose..” zei ze, terwijl ze hem met een grijns aankeek.

Terwijl zijn gezicht naar buiten was gericht zat Alexander wat te tokkelen op zijn gitaar. Hij wist vandaag niet echt veel om te spelen. Echt veel zin had hij immers ook niet. Hij legde de gitaar weg en ging languit op zijn bed liggen. De planten aan zijn helft van de kamer hadden allemaal water gehad en de dode blaadjes waren weg gehaald. Zo deden ze het, het beste. Dat wist hij maar al te goed. Hij vond zichzelf niet echt een planten expert, maar groene vingers had hij wel degelijk. Met een glimlach staarde hij naar het plafond. Eigenlijk miste hij Italië best wel, maar hij zou er wel aan kunnen wennen dat hij nu in een geheel ander werelddeel leefde. Het moest wel, anders zat hij echt met een probleem. Nou ja, het maakte ook niet zo veel uit. Hij ging weer recht op zitten en wilde net zijn blad muziek gaan halen om wat te gaan spelen toen iemand de deur open deed. Alexander bleef als bevroren in een nogal vreemde positie staan en keek naar het meisje dat binnen kwam lopen. “Haay,” Zei ze tegen hem. Hij ontdooide uit zijn bevroren staat en zag dat ze haar hand had uitgestoken. Hij schudde haar hand en luisterde naar haar naam Rose. Niet vergeten. dacht hij bij zichzelf. Hij glimlachte vriendelijk en antwoorden; 'Alexander.' Hij liet haar hand los en rommelde wat tussen zijn spullen. Uiteindelijk vond hij zijn bladmuziek en plofte weer op zijn bed neer. 'Net aangekomen?' Vroeg hij voor de zekerheid, terwijl hij zijn gitaar pakte een paar noten speelde. Voordat hij de gitaar op zijn been legde en langzaam een liedje begon te spelen.

-Sorry, duurde lang, wist niets meer xD-

Rose wachte even, en toen hij haar opgemerkt had schudde hij haar hand. 'Alexander.' was zijn antwoord. Ze knikte even kort en een grijns prentte zich op haar gezicht. "Aangenaam," zei ze vriendelijk, en haar ogen volgden hem, en hij plofte neer op het bed. 'Net aangekomen?' vroeg hij haar, terwijl hij zijn gitaar pakte en begon te spelen. Ze liep even richting het bed dat over was, en dus blijkbaar voor haar moest dienen. Ze gooide haar tas erop neer en ging zelf ook op het bed zitten. Na al die tijd kon ze eindelijk haar hakken uit doen, en ze wachte geen moment. Haar blik ging weer naar Alexander, die ze in haar hoofd al had afgekort tot Alex. "Jeps, en jij?" antwoorde ze, terwijl ze achterover plofte zodat ze op het bed lag in plaats van zat. Ze was kapot, maar tegelijkertijd was ze ook klaarwakker. Ze zou nu sowieso nog niet gaan slapen, daar was het een beetje te vroeg voor. En ze wou nou niet meteen al gaan slapen, dat stond nogal stom. Haar blik ging even rond door de kamer, die voor een deel gevuld werd met planten. Daar hield hij vast van. Zelf had ze er geen problemen mee, het stond wel gezellig. Hij kon dus ook gitaar spelen, iets wat ze zelf ook kon. Dat was wel leuk, dan hadden ze iets gemeen. "Ik kan ook gitaar spelen, leuk.." zei ze even later, haar gedachte hardop uitsprekend. Hij leek op het eerste gezicht erg aardig, dus dat was mooi. Met een meisje zou ze toch niet snel overweg kunnen, echt, zij kon niet overleven met een meisje op d'r kamer. Daarbij was het dus handig dat ze met een jongen zat 'opgescheept'. Ze zuchte even vermoeid toen ze de pijn door haar voeten voelde gaan. Ze plente zich weer rechtop, en glimlachte naar Alexander.

Zachtjes neuriede Alexander mee met het liedje dat hij speelde. Echt een zang stem had hij niet, maar hij vond het prettiger om te zingen onder het spelen, zodat hij de goede maat aan kon houden. Het meisje, dat zich voor had gesteld als Rose, plofte op het bed tegenover hem neer en deed haar schoenen uit. Hij keek op en glimlachte naar d'r. Ze leek hem wel een aardige griet. En het was altijd leuk om nieuwe mensen te ontmoeten. Iets waar hijzelf erg van hielt. Zijn blik gleed door de kamer naar het raam. Echt een prettig uitzicht hadden ze niet. Ze zaten aan de achterzijde van het gebouw en keken uit over een park. Hij had liever zeezicht gehad, maar hij kon zich hier ook wel tevreden mee stellen. "Jeps, en jij?" Zijn bruine ogen gleden weer terug naar Rose. Ze was dus net pas aangekomen. 'Een paar dagen geleden.' vermelde hij met een glimlach. Hij legde zijn gitaar naast hem neer en stond op. Hj liep naar het raam toe, met zijn handen in zijn kontzakken. Een vreemde tik, dat vonden zijn vrienden te minste. Hij vond het niet zo erg. Met een iets wat dromerige blik staarde hij naar buiten toe, naar een mevrouw die een hond uitliet. Een glimlach verscheen op zijn gezicht.
Hij draaide zich net op toen Rose; "Ik kan ook gitaar spelen, leuk.." zei. Licht verbaast keek hij haar aan. Een twijfelen lag in zijn ogen, maar uiteindelijk stapte hij toch op haar af en ging op zijn hurken voor haar zitten. 'Hoelang speel je al?' Vroeg hij nieuwsgierig. Hij glimlachte, toen er opeens iets te binnen schoot. 'Je hebt diezelfde naam als mijn moeder.' Mompelde hij zachtjes, waarna hij zijn blik afwende.

Rose hoorde hoe Alexander rustig met een liedje meeneuriede, die hij op zijn gitaar begeleidde. 'Een paar dagen geleden.' concludeerde hij waarna hij klaar was met het liedje dat hij speelde. Ze knikte even en glimlachte om haar belangstelling te tonen. Zijn bruine ogen keken aan en ook hij glimlachte. Even zag ze hoe Alexander uit het raam keek, waar ze een geluid vandaan hoorde komen. Rose keek even achter haar, en zag ook een klein raampje boven haar bed. Ze draaide ze om, en bekeek het uitzicht even. Ze keken uit op een park, omdat hun kamer aan de achterkant van heel het gebouw te vinden was. Een vrouw liep langs met een klein hondje die de hele buurt bij elkaar blafte. Alexander had het blijkbaar ook gehoord, want zijn mond veranderde in een glimlach toen de vrouw langs zijn raam kwam lopen. Na een paar seconden was ze het staren wel zat, dus ze draaide zich rustig om en keek naar Alexander. Ze zag nadat ze had verteld dat ook zij gitaar bespeelde, een tikkeltje verbaasd opkeek. Hij liep na haar toe, waarna hij duidelijk had geaarzeld. Haar mondhoeken gingen wat omhoog, en verzorgde voor een grijns. 'Hoelang speel je al?' was hierbij zijn vraag, toen hij zich op zijn hurken liet zakken en voor haar ging zitten. "Euhm.. Ik zou het eigenlijk niet goed weten. Toen ik een jaar of vijf was geloof ik. Heel vroeg, maar ik ben altijd al met muziek bezig geweest." beantwoorde ze zijn vraag, en sloot af met een nog bredere glimlach. Bij zijn andere opmerking grinnikte ze. "Oh echt? Toevallig." was hierop haar reactie. Rose ging wat rechter op zitten, en veranderde haar positie in kleermakerszit. Ze glimlachte nog even terwijl ze geduldig afwachtte.