(Bedenk een titel en win een date met Tease!!)

Damian kwam de Flat Roof oplopen. Eigenlijk kwam hij hier weinig, zover hij zich kon herinneren was het pas de tweede keer en dat was maar heel kort. Hij ging snel zitten op een van de zitzakken. Het was al bijna nacht en er was niemand meer te vinden. Uit zijn tas haalde hij een laptop en zette deze aan. Niet veel later kwamen er een aantal berichtjes onder in het scherm dat hij 8 nieuwe mailtjes had. Ze waren allemaal van zijn moeder die weer wilde weten hoe het ging. Het was tof hier in LA en Damian wilde hier gewoon niet meer weg. Al een paar maanden had hij niks van zich laten horen en zijn ouders werden langzaam ongerust. Zijn vader verdiende dit gewoon, maar hij kon het zijn moeder niet aan doen. Maar toch wilde hij niks meer met zijn ouders te maken hebben, vergeleken met hier was thuis een strafkamp. Het was voor het eerst dat hij hier zichzelf kon zijn en daar wilde hij nu ook van profiteren. Zijn broertje zou waarschijnlijk al lang verteld hebben dat hij nog wel leefde maar om vage redenen niet meer wilde reageren. Het risico dat hij nu liep was dat zijn ouders geen geld meer zouden sturen en hij dus een baantje moest zoeken. Maar als hij er zo makkelijk vanaf kon komen was het eigenlijk niet zo moeilijk een keuze te maken.
Met een diepe zucht sloot Damian de laptop af en gooide deze naast zich neer op de grond. Het kon hem niks intresseren of het ding nu kapot was of niet, dan maar geen laptop. Hij bukte voorover en zette zijn handen in het haar. Hij kon zich toch niet zomaar afsluiten van zijn familie enkel omdat hij het hier beter had en hier ook wilde blijven? Teruggaan naar huis zou hij nooit doen, dat was een besluit die hij had genomen en ook al had gemeld aan zijn ouders. Zijn zusje had gebeld dat zijn vader het niet erg vond en zijn moeder niet meer wist wat te doen.
Het was nu wel genoeg met al dat nadenken, hij kwam hier om gewoon even tot rust te komen. Zo rond dit tijdstip zouden er maar weinig mensen zijn die hem kwamen storen en anders had hij altijd nog zijn kamer. Sinds Morzan niks meer van zich liet horen was hij nu alleen op z'n kamer. De laatste tijd had hij nog maar weinig contact met de buitenwereld. Op zijn vriendin, Carter, na sprak hij vrijwel niemand meer en dat begon nu wel aan hem te knagen. Zijn doel hier was om zo snel mogelijk vrienden te vinden, dat lukte ook. Maar sinds hij en Carter bij elkaar waren zag hij ze nauwlijks meer. Damian stond op uit de zitzak en liep richting rand, hij leunde op het hekje en keek naar beneden. Misschien toch maar is wat vaker de buitenwereld opzoeken.
Vrijwel meteen schoot er een pijnscheut door zijn enkel heen. Shit! dacht hij. De dokter had hem nog zo gezegd rust te nemen. Natuurlijk had hij dat niet gedaan en nu vond zijn enkel het blijkbaar genoeg. Zo snel als hij kon hinkte hij richting de zitzak en liet zich vallen. Door het dikke verband was het moeilijk om te bekijken wat er nu gebeurd was maar het kon niet goed zijn. Het verzetten tegen de pijn was lastig, maar naar de dokter gaan wilde hij nu al helemaal niet.

Geruisloos was Jazlyn haar kamer uit geglipt en was ze op weg naar de Flat Roof. Ze baande zich een weg door de Gamehall en nam de trap naar boven. Het was akelig stil in de gangen geweest. Het enige gezelschap dat ze had was een lolly die ze in haar mond had. Aangezien ze in haar kamer geen rekening hoefde te houden met kamergenoten omdat die er toch niet waren was ze snel weg gekomen. Voorzichtig opende ze de deur naar het dak en haalde de lolly uit haar mond. Op het eerste gezicht leek het helemaal leeg te zijn op het dak. Ja, wie ging er dan ook nog zo laat op het dak zitten? Ohjah, zij zelf. Ze grijnsde en stak de lolly weer in haar mond. Terwijl ze de deur achter zich sloot neuriede ze een liedje en trok ze haar shirt wat verder over haar grijze trainingsbroek. Ze was net nog een balletje gaan trappen met wat mensen en had nu wat spierpijn gekregen. Het was niet verstandig om en tijdje te stoppen met je sport. Jazlyn liep verder het dak op en zag toch uiteindelijk iemand zitten. Een jongen die voorover zat gebogen en uiteindelijk opstond om bij het hek te gaan staan. Ze wist niet of ze hem nu spontaan moest begroeten of juist het dak moest verlaten. Twijfelend bleef ze staan en volgde de bewegingen van de jongen. Er gebeurde plots iets bij de jongen waardoor hij terug hinkte naar de zitzak en zich erin liet vallen. Jazlyn hield haar hoofd een beetje schuin en hief één wenkbrauw. Wat was er gebeurd? Langzaam liep ze in de richting van de jongen en haalde de lolly uit haar mond terwijl ze naast zijn zitzak bleef staan. ‘Hey, gaat alles wel goed?’ vroeg ze. Ze dacht aan de keren dat ze door haar enkel was gegaan bij een voetbal training of dat ze een been had gebroken door verkeerde bewegingen. Als je het zo bekeek leek voetbal wel een gevaarlijke sport … maar het ging Jazlyn om de adrenaline en de vrijheid die je had op het veld. Ze stak haar lolly weer in haar mond en knielde neer bij de jongen. Opnieuw haalde ze de lolly weer uit haar mond en glimlachte vriendelijk. ‘Ik ben Jazlyn.’ stelde ze zichzelf voor. Ze had de jongen nog nooit zien rondlopen op school, dat zou vast komen omdat ze nooit zo lette op de mensen in school, liever de mensen buiten school dan beleefde je nog eens wat. Mensen van andere scholen die in de clubs waren waar zij ook kwam. De buitenwereld was geweldig en er was zoveel te doen. School was er voor het onderkomen en om wat dingen bij te leren, al konden die leraren er hier niets van vond ze. Jazlyn schudde de gedachtes weg en keek weer afwachtend naar de jongen.

Damian had niet gemerkt dat er intussen nog iemand het dak op was gekomen, een meisje. Terwijl hij zichzelf in de zitzak had laten vallen kwam ze bij hem. ''Ja...Het gaat wel weer...'' Zijn enkel deed alweer minder pijn maar het was dus toch wel handig om naar de dokter te luisteren. Die had duidelijk tegen hem gezegd veel rust te nemen en vooral niet lopen. Eigenlijk had Damian nog geen moment stil gezeten en was het gevolg ook wel te verwachten. Hij wreef met een pijnlijk gezicht over de enkel heen. Als hij nu nog door zou gaan met lopen was hij langer uit de roulatie dan hij zelf had gedacht. Het kon maximaal drie weken duren maar als hij ging lopen kon dat nog wel verdubbelen.
Het meisje stelde zich voor als Jazlyn. Een naam die hem niet bekend voor kwam maar toch wist hij zeker dat hij haar ergens eerder had gezien. Het zou vast wel op een schoolfeest ofzo zijn geweest, of gewoon in de gangen van school. ''Damian....Damian Johnson.'' Hij knikte even naar haar, ze zag er niet meteen uit als een onaardig persoon. En de manier waarop ze tegen hem praatte kon hij ook niet afleiden dat ze hier was gekomen om de bitch uit te hangen ofzo. Damian probeerde op te staan maar dat ging niet echt goed. Hij ging al bijna meteen weer zitten in de zitzak en keek is rond. Er was verder helemaal niemand meer hier. Zijn laptop lag nog een stukje verderop, die was toch wel kapot. Geen enkele reden dus om die nu te pakken. Hij keek nog een keer naar Jazlyn, hij herkende haar toch wel ergens van.
''Ik ken je ergens van...Maar ik weet niet precies waarvan.'' Hij bekeek haar nog is goed maar kon het nog niet plaatsen, het was waarschijnlijk dan toch zo dat hij haar op een schoolfeest ofzo had gezien. ''In welke klas zit je?'' vroeg hij. Misschien zaten ze wel bij elkaar in de klas maar was dat nooit echt opgevallen ofzo.

De jongen zei dat het wel weer ging maar het zag er niet erg overtuigend uit vond Jazlyn. Ze zag dat hij met een pijnlijk gezicht over zijn enkel aan het wrijven was en vroeg zich af of ze er wat van moest zeggen verder. Zelf zou ze het niet leuk vinden als haar de les werd gelezen. Ze zakte door haar knieën om op gelijke hoogte als de jongen te zijn die zich voorstelde als Damian. Ze knikte en glimlachte vriendelijk naar hem en ging na een tijdje gewoon op de grond zitten. Rustig zoog ze verder op de lolly die ondertussen een rare smaak had gekregen, zeker weer een smaak die niemand lustte en die zij had gekozen. Ze begon te lachen toen Damian zei dat hij haar ergens van kende en trok de lolly uit haar mond, de smaak was echt goor. Ze hield hem vast in haar handen en likte kort over haar lippen die wat plakkerig waren geworden door het gestuntel. ‘Ik zit in klas 11 B en doe aan voetbal hier op Monica.’ antwoordde ze. Misschien had hij haar ooit bij een wedstrijd gezien of kende hij haar via haar reputatie bij de jongens. Ze stond op van de grond en liep naar de rand van het dak waar je uit kon kijken over de omgeving rond de school. ’s Avonds was er nooit echt veel te zien, soms wat stelletjes in de bosjes of mensen in auto’s die terug kwamen van feesten. De vraag waarom zij zich niet op een feest bevond schoot door haar hoofd. Meestal zat ze nu bij Zanibar, vandaag had iets haar tegen gehouden. Ze zuchtte en draaide zich weer om naar Damian. ‘En in welke klas zit jij dan?’ vroeg ze. Ze wierp een blik op de laptop die een eindje verderop op de grond lag en vroeg zich af wat er hier had plaats gevonden voordat ze naar boven was gekomen. Had hij iemand van het dak gegooid misschien? Ze moest een beetje lachen om die gedachten en ging weer op de grond naast de zitzak zitten waar Damian in zat.