Kamer van Layla en Stefanie.

Over Alice's schouder hing een wat versleten sporttas, in haar hand had ze een briefje met daarop het nummer van haar kamer, de naam van haar kamergenoot en haar eigen naam. Of beter gezegd de naam, die ze hier gebruikte als haar naam. Stefanie Jones. Veel aandacht besteedde ze er niet aan, ze was onderhand gewend om een andere naam dan haar eigen naam te zien staan. Alice Pioggia bestond niet meer, al noemde ze haar bij de politie wel bijna altijd Alice. Tenminste als ze er zeker van wisten dat niemand het kon horen. Ze zetten de gedachten van zich af, keek nar de nummers op de deuren. Bleef uiteindelijk staan voor de deur, met daarop het nummer 423. Dit was haar kamer. Ze viste de sleutel uit haar broekzak, en stak deze in het slot. Dat met een zachte klik open sprong, voor een moment bekroop haar een angstig gevoel, zag ze voor zich hoe ze de deur open deed en midden in de kamer één van hen stond. Een rilling liep over haar rug. Dat kan niet Alice, doe niet zo panisch. Ze hebben minstens een maand nodig je te vinden, je kunt een maand rustig adem halen. Zonder nog langer na te denken opende ze de deur, zoals verwacht was de kamer leeg. Er stonden twee bedden, op beide lagen nog geen lakens. Tot haar opluchting, zag ze op de vensterbank twee stapels liggen. Bestaand uit een kussen, en een deken. De rest had ze zelf bij zich, ergens onderin haar tas zat een kussensloop en het hoeslaken dat er bij hoorde. Ze haalde één van de stapeltjes uit de vensterbank, maakte haar bed op. Waarna ze haar tas onder het bed schoof, ze ruimde haar tas niet uit. Ze moest plots kunnen vertrekken, als ze dan nog haar spullen in haar tas zou moeten stoppen zou ze te veel tijd verliezen. Zwijgend keek ze naar de spiegel aan een van de kast deuren, zag zichzelf er in. Een tenger meisje, niet groot maar ook niet overdreven klein. Een vrij lichte huid en rode haren. Het viel haar op dat de trui die ze droeg enkele vlekken had, misschien kon ze hem beter in de was doen. Haar trui trok ze over haar hoofd, legde ze op haar bed. Waardoor ze nu in haar bh voor de spiegel stond. Automatisch gingen haar ogen naar het litteken op haar buik, het was duidelijk zichtbaar. Stak af tegen haar huid. Waarschijnlijk kon je het enkel plaatsen als je wist hoe het litteken van een schot wond er uit zag, ze huiverde onwillekeurig. Viste snel een shirt uit haar tas en trok hem aan. Waarna ze zich op haar bed liet vallen, haar schoenen schopte ze uit. Ze zorgde ervoor dat ze vlak bij haar bed terecht kwamen. Ze sloot haar ogen, bleef zwijgend op haar rug liggen. Een nieuwe stad, een nieuwe school en nieuwe mensen. Maar met geen van alle mocht ze een hechte band op bouwen, wat had het voor een nut als je naar een paar maanden als het niet minder was weer zou verdwijnen. Je alle contacten moest verbreken. Daarbij kwam dat als ze te close werd, en zij haar zouden zien ze de mensen om wie ze gaf wel eens in gevaar kon brengen. Maar meteen op haar eerste dag hier leek het al mis te gaan, door Lyron. Een zucht verliet haar keel, ze opende haar ogen. Staarde naar het wit geschilderde plafond. Hoelang zou ze hier blijven? Hoelang zou het duren voor ze weer weg moest?

Als in een roes liep Layla over de gang van de slaapvertrekken. De gedachtes tolden in een snelvaart door haar hoofd heen en het koste moeite om ze op een rijtje te krijgen. Enkel de gedachten dat ze twee dagen geleden niet meer van de wereld had gezien dan hun eigen huis in India en ze nu rond liep op een high school in Amerika was ongelofelijk. De rest was een grote waas voor haar geweest. Het enige wat ze zich nog kon herinneren was dat een van de bedienden van haar ouders haar met een auto naar het vliegveld had gebracht. Naast haar op de achterbank had een grote koffer gelegen. Pas later kwam ze er achter dat die koffer was gevuld met allemaal nieuw kleding. Nieuwe kleren voor haar nieuwe leven, zodat niemand hier haar afkomst kon zien. Eenmaal op de luchthaven aangekomen kreeg ze een plastictas met nog een setje kleren erin in haar handen gedrukt. Toen ze de kleren eenmaal aan had was de rest van de tijd als een droom geweest. De reis van India naar Amerika en vanaf de luchthaven naar Monica had ze dwalend in gedachten door gebracht. Vooral de gedachten aan de laatste woorden die haar ouders haar aan hadden verplicht. Ze moest hier naar toe gaan om zelfstandig te leren leven, ze moest het belangrijkste land van de wereld leren kennen met een goede opleiding haar school afmaken. Er waren enkel een paar dingen wat ze haar ouders moest beloven. Haar lichaam en leven moesten rein blijven, ze mocht niks over haar thuis vertellen en de belangrijkste van allemaal, ze mocht nooit verliefd worden. Als ze niet zou gehoorzamen zou verbanning uit de familie volgen, ook al wist Layla dat ze dat nooit zou overkomen. Ze zou haar altijd blijven gehoorzamen. Ze was haar leven dankbaar aan hun.
Layla haar blik gleed plotseling naar het briefje wat ze in haar hand had geklemd en ontsnapte uit de zee van gedachtes. Het nummer 423 bekeek ze even en daarna keek ze op naar de deur die voor haar stond. 421 stond erop, een nummer moest ze dus verder zijn. Layla zette een paar stappen vooruit, tot ze voor de goede deur stond. Het sleuteltje wat ook in haar hand geklemd zat deed ze in de deur en langzaam opende ze de deur. Nog een keer nam de diep adem en stapte toen naar binnen. Het was een kleine kamer, veel kleiner dan de kamers bij haar thuis. Ze keek opzij en zag een gestalte op het bed liggen. Een meisje van ongeveer haar leeftijd was het.
‘hoi,’ stamelde Layla verlegen terwijl ze haar koffer op de grond neer zette. ‘Ik ben Layla, je nieuwe kamergenoot,’ maakte ze haar zin af. Ze streek met haar hand zenuwachtig over haar rokje heen. Haar hart bonsde sneller dan normaal.

Na een tijdje sloot Alice har ogen, simpelweg omdat het witte plafond haar begon te vervellen. Bovendien was ze moe, koste het haar moeite haar ogen open te houden. De reis naar Santa Monica was vermoeiend geweest, eerst was ze van Nigeria met het vliegtuig naar Berlijn gevlogen vervolgens waren ze met de auto naar een klein vliegveld in het noorden van Duitsland gereden. Vanaf daar waren ze naar New York gevlogen, daar had Matt haar op gewacht. Hij had har met de auto naar Santa Monica gebracht, ergens vond ze het overdreven dat ze met zulke grote omwegen waren gegaan. Maar ze wist mar al te goed dat het noodzakelijk was. De politie probeerde er voor te zorgen, dat ze zo lang mogelijk veilig was op één bepaalde plek. Dat de tijd tussen haar eerste vertrek en het volgende zo lang mogelijk duurde. Al mocht ze geen hechte vriendschappen maken, dat zou het vertrek alleen maar moeilijker maken. Dat had ze de eerste keer wel gemerkt, het moment dat haar ouders haar vertelde dat ze weg moesten. Dat ze niet langer konden blijven, had haar hart voor een moment stil gestaan. Ze kon niet geloven dat ze haar stad moest verlaten, haar vrienden achter moest laten. Maar voor ze bij was gekomen, hadden ze al in de auto gezeten op weg naar het buitenland. Naar een plek waar ze volgens de politie veilig waren. Ze hadden haar en de rest van haar familie verboden contact op te nemen met de mensen uit Marseille, niemand mocht weten waarom ze vertrokken waren. Dat zou er voor zorgen dat ook die mensen gevaar liepen. Joël. De naam doemde op in haar gedachten, misschien omdat het het moeilijkst was om hem niks te laten weten. Een jaar hadden ze een relatie gehad. En met haar vertrek was daar een einde aan gekomen. Een zucht verliet haar keel, wat zou ze graag terug willen naar de tijd dat alles nog normaal was. Dat haar ouders er nog waren, haar broer. Dat ze nog in Marseille woonden, en niet hoefde te vluchten. Maar ze wist dat dit niet kon. Een geluid deed haar uit haar gedachten ontwaken, met een ruk schoot ze overeind. Keek naar het meisje dat haar kamer binnen kwam lopen, merkte dat haar hart als een razende te keer ging. Maande zichzelf tot rust. Het zou nog minstens een maand duren tot ze kwamen, tot die tijd hoefde ze niet bang te zijn. Alice duwde zich met haar ellebogen overeind, ging in kleermakers zit op har bed zitten. Nam het meisje in zich op, ze was ongeveer even oud als zij zelf was. Had blond haar, dat golvend over haar schouders viel. ‘hoi,’ stamelde het meisje, duidelijk verlegen. "Hé." zei Alice rustig, ze was totaal niet verlegen aan gelegd. Vroeger was ze altijd heel open en spontaan geweest. Maar dat was in de loop van de tijd veranderd. ‘Ik ben Layla, je nieuwe kamergenoot,’ stelde het meisje zich voor. "Ik ben Stefanie." stelde ze zichzelf voor, onderhand was ze al gewend aan die naam. "Ik neem aan dat jij hier ook nieuw bent." zei Alice, keek het meisje aan. Trok haar shirt dat iets was op gekropen goed. "Ik bijt niet hoor." zei ze grijnzend tegen het meisje die een wat zenuwachtige indruk maakte.

Op de kinderen van vrienden van haar ouders en leeftijdsgenoten die ze ontmoet had op feesten na had Layla nog nooit kinderen van haar leeftijd ontmoet. De uitzonderingen had ze daarnaast ook nooit echt goed leren kennen. Ze had altijd beleefd tegen ze moeten zijn en veel meer dan een kort gesprekje was er nooit van gekomen. Het idee dat ze nu opeens in een kamer die misschien net iets groter was dan de inloopkast van haar moeder moest gaan leven deed haar hart nog sneller kloppen dan hij al deed.
Het meisje wat zich net had voorgesteld als Stefanie was inmiddels op haar bed gaan zitten, zodat Layla haar beter kon zien. Ze had rode haren die over haar schouders heen vielen en een pony die op haar voorhoofd lag. Het was duidelijk dat ze niet uit de zelfde hoek van de wereld kwam als zijzelf, al moest ze toegeven dat het aan haarzelf ook totaal niet was te zien dat ze Indisch was door de Europese familie aan haar vaders kant.
Met een knik beantwoordde ze de vraag die Stefanie haar net had gesteld. Nogmaals streek ze met haar hand langs haar rokje terwijl ze onrustig met haar voet rondjes draaide. Het spijkerrokje kwam niet lager dan haar knieën en was heet erg wennen, nu ze heel haar leven al Indische gewaden droeg.
‘Ik bijt niet hoor,’ zei Stefanie iets later grappend. Het was duidelijk dat de verlegenheid niet ongemerkt was gebleven bij Stefanie, wat ook niet vreemd was.
‘Het spijt me,’ zei Layla zachtjes terwijl ze naar de grond keek. Haar ouders zouden haar vermoord hebben als ze er achter waren gekomen dat ze zo onzelfverzekerd erbij stond. Ze moest altijd statig en zelfverzekerd zijn.
Layla haar blik stond als verstard op de koffer die voor haar stond. De kamer zag er al vrij opgeruimd uit toen ze binnen kwam, dus Stefanie had waarschijnlijk al opgeruimd.
‘Waar kan ik eigenlijk mijn spullen laten?’ vroeg Layla terwijl ze haar stem wat zelfverzekerder probeerde te laten klinken.

Rustig nam Alice het meisje in zich op, dat nog altijd een zenuwachtige indruk maakte. Alice was daarmee het tegenover gestelde van dit meisje, of beter gezegd dat was ze. Vroeger was ze altijd spontaan en open te zien, een meisje dat altijd wel een woordje klaar had. Niet bang was om voor haar mening uit te komen, ze was levendig en meestal duidelijk aanwezig. Maar niet zo dat het irritant werd. Haar ouders hadden haar ook zo op gevoed, hadden er voor gezorgd dat hun beide kinderen sociaal en open waren naar andere. Bij beide waren ze daar aardig in geslaagd, zowel zij als Lorenzo hadden veel vrienden gehad. Maar alles was plots veranderd, een hele andere richting in gegaan. Het had niet alleen haar leven drastisch veranderd maar ook haar karakter. Ze was stil, stiller dan eerst. Had zich terug getrokken, achter een muur die ze met veel moeite had op gebouwd. Maar er was nog altijd iets van haar oude karakter over, ze wist hoe ze met mensen om moest gaan. Was ook zeker niet verlegen. Maar die openheid die haar vroeger eigen was geweest, was verdwenen. Niet dat het vreemd was. In tegen stelling, het was logisch. Als je niks over je echte leven mocht vertellen, en je hele leven één grote leugen was, was het logisch dat je weinig te vertellen had. Een zucht verliet haar keel, ze keek naar het meisje dat knikte als antwoord op haar vraag. "Waar kom je vandaan?" vroeg Alice, ze mocht dan wel geen diep gaande vriendschappen krijgen met de mensen hier. Om haar kamer genoot nou de hele tijd dood te zwijgen, was ook niks. ‘Het spijt me,' reageerde het meisje op haar woorden, hoofdschuddend keek Alice Layla aan. "Je hoeft je verontschuldigen niet aan te bieden hoor." zei ze glimlachend, waarna ze op haar buik op haar bed ging liggen. Haar hoofd op haar armen legde, zwijgend keek ze naar het meisje. ‘Waar kan ik eigenlijk mijn spullen laten?’ vroeg het meisje haar. "Ik denk in één van die kasten." zei Alice, die niet de moeite gedaan had uit te pakken en haar sporttas simpelweg onder haar bed had geschoven.

‘Ik kom uit New Delhi, maar dat had je misschien al gehoord aan mijn accent,’ zei Layla, terwijl haar lippen omkrulden tot een glimlach. ‘Ik ben vanochtend geland en droom daarom ook af en toe wat weg, ik ben nog heel erg moe van de reis,’ vertelde ze daarna. Ze besloot om maar niet al te veel aan Stefanie te vertellen. Dan kon ze niks over haar thuis vertellen en hoefde ze ook niet te liegen tegen haar over haar thuis. Ze had nog nooit moeten liegen, beter gezegd nooit mogen liegen. Ze zag er ergens ook tegenop om opeens iedereen te moeten vertellen dat uit een simpele wijk in New Delhi kwam in plaats van dat ze gewoon uit een rijk gezin kwam en opgevoed werd zodat ze later uitgehuwelijkt kon worden en later de staatshoofd van India zou gaan worden. De reden was daarnaast ook onduidelijk voor Layla, maar daar maakte ze zich geen zorgen over. Haar ouders waren verstandige mensen die wisten wat goed was voor haar. Er zat vast wel een hele goede reden achter, waar zij zelf te jong voor was om te begrijpen.
‘Je hoeft je verontschuldigen niet aan te bieden hoor,’ zei Stefanie lachend op haar verontschuldigingen van net. Ergens leek wat onbegrip in haar stem te klinken, alsof ze niet begreep dat Layla haar verontschuldigde. Nu pas vielen de woorden die ze net gehoord had op zijn plaats.“Je zult een nieuwe achtergrond moeten bedenken. Gebruik dit om je goede manieren achter je te laten, want geloof me, er zit een groot verschil tussen de wereld binnen de hekken in India en hier.” De bediende had haar dit gezegd voordat ze de auto was uitgestapt. Ze snapte niet wat hij bedoelde, maar nu drong het tot haar door wat hij bedoelde. Ze hoefde zich voortaan niet meer aan de regels te houden. Voortaan zou ze eruit kunnen flappen wat ze wilde zeggen. Humor, woede, haar gedachtes. Ze waren voortaan vrij.
Ik denk in één van die kasten,’ gaf Stefanie antwoord op de vraag van Layla waar ze haar kleren moest laten. Ze naam haar koffer mee naar de kast die ze aangaf en opende hem. Het was de kleinste kast die ze ooit had gezien, maar waarschijnlijk groot genoeg voor de inhoud van de koffer die ze mee had gekregen. Ze opende de koffer en legde hem voor haar op de grond. Er zaten een paar shirts en broeken in. Daarnaast de dagelijkse dingen zoals ondergoed en sokken. Langzaam begon ze met het inruimen van de kast.
‘Maar waar kom jij eigenlijk vandaan? Kom jij uit Amerika of ergens anders vandaan?’ vroeg Layla, terwijl ze zich even omdraaide van haar werk. De gedachte was raar dat ze voor het eerst van haar leven een kast aan het inruimen was. Het voelde als een geweldige bevrijding dat ze het eindelijk allemaal zelf mocht gaan doen. Thuis in India wilde ze altijd zelf haar kleding inruimen en regelen, dat mocht ze enkel niet. Werken was voor het personeel, zij moest leren. Zo golden de regels thuis. Ergens begon Layla eindelijk te genieten van het leven op de high school.

‘Ik kom uit New Delhi, maar dat had je misschien al gehoord aan mijn accent,’ antwoorden Layla, het leek erop dat het meisje iets van haar verlegenheid begon te verliezen. Iets wat Alice wel aan stond. Ze was er niet goed in om samen met iemand in één kamer te leven en die persoon te negeren. Dat kon ze niet, dat lag niet in haar aard. Zo was ze niet op gevoed. Bij haar thuis waren er bijna altijd wel mensen over de vloer geweest, haar vrienden, die van haar broer en natuurlijk Joël. Als één van hen thuis problemen had hadden haar ouders er totaal geen probleem mee als ze een tijdje bij hem kwamen slapen. Het was soms gewoon wonderbaarlijk hoe haar ouders met andere mensen om gingen. Haar moeder had zelfs wel eens wild vreemde mensen mee genomen, als ze vond dat die hulp nodig hadden. Alice was zich één keer dood geschrokken, toen ze de woonkamer in kwam lopen en er een zwerver op de bank zat. In de nette kleren van haar vader, later had ze er met Lorenzo dubbel om gelegen. Huilend van het lachen hadden ze op zijn kamer gezeten, denkend aan de zwerver voor wie de kleren van hun vader veel te klein waren. Het was een mooie herinnering, maar elke herinnering was pijnlijk ook de mooie. Misschien juist de mooie. Want ze lieten je beseffen wat je miste. Ze miste haar familie, haar vader die met zijn verhalen altijd iedereen aan het lachen wist te krijgen. Haar moeder, die tegen iedereen even hartelijk. Haar broer die altijd voor iedereen klaar stond, en haar altijd had beschermd. Tot in zijn laatste adem tocht. Ze verbeet de tranen die zich aan haar op drongen, richtte zich weer op Layla. "Nee, ik had het nog niet gehoord aan je accent." zei Alice, nadat het tot haar door drong dat ze nog niet had gereageerd op de woorden van haar nieuwe kamer genoot. Layla was onderhand naar één van de kasten gelopen, en was bezig haar spullen uit te pakken. Alice sloeg haar zwijgend gade, voelde hoe de vermoeidheid die haar zonet had overvallen weer terug keerde. ‘Maar waar kom jij eigenlijk vandaan? Kom jij uit Amerika of ergens anders vandaan?' vroeg Layla, Alice rolde zich weer op haar rug. Aangezien ze tot de conclusie was gekomen dat dat toch een stuk beter lag. "Uit Oostenrijk. Ik ben hier ook nog niet zo lang." zei ze rustig, richtte haar ogen weer op het plafond.

‘Oostenrijk zeg je? Leuk zeg, kan je ook een beetje skiën?’ antwoordde Layla zonder om te kijken. Wanneer ze het tijdens de lessen in India over landen hadden waar sneeuw lag was ze altijd meteen geboeid. In haar maag voelde Layla weer de kriebels op komen die ze tijdens die lessen ook altijd had. Het leek haar zo mooi, wanneer heel het land bedekt was met een wit laagje.
‘Ben jij al wel eens vaker zo lang van huis geweest of is dit ook jou eerste keer?’ vroeg Layla, terwijl ze een stapeltje shirtjes op een plankje bovenin de kast legde. Ze was bijna klaar en was tot de conclusie gekomen dat het hier nog best wel koud moest gaan worden. In de koffer had ze nog twee truien en een dik vest gevonden, kleding die ze nog nooit had gedragen. Ze wist al wel wat het was en had het ook al wel eens gezien, maar nooit gedragen. In een land waar het niet kouder werd dan vijf graden in de winter had je die nooit nodig.
Layla haar blik ging weer naar haar koffer toe, die voor haar lag. Pas nu viel haar op dat er nog iets in lag. Het kledingstuk had een paarse kleur en leek van een fijn soort zijde te zijn. Het leek nog het meest op…op… Layla greep als in een reflex op en streelde er met haar vingers over heen. Het besef drong tot haar door dat dit kledingstuk haar lievelingsgewaad was. Waarom zat dit in haar koffer? Een nieuw vraagstuk opende zich voor Layla. Ze legde snel het gewaad in haar kast, onder een stapel shirts en schudde zacht met haar hoofd. Dit was niet het goede moment om dit raadsel op te lossen, niet waar Stefanie bij was.
Layla gooide haar kastdeur dicht en draaide zich snel om naar Stefanie. In haar hoofd deed ze een schietgebedje, in de hoop dat Stefanie niks had gezien. Het gewaad gemaakt van dure zijde zal waarschijnlijk bij Stefanie vragen oproepen en dat kwam niet goed uit.
‘Heb jij eigenlijk hobby’s?’ vroeg Layla, met een glimlach op haar gezicht. Ze ademde even diep in, om de rust in haar lichaam terug te vinden. Ondertussen deed ze haar koffer weer dicht en liep vervolgens naar haar bed toe, waar ze de koffer onder schoof en zichzelf op neer gooide.

‘Oostenrijk zeg je? Leuk zeg, kan je ook een beetje skiën?’ zei Layla. Daar gaan we weer, dacht Alice bitter. Lyron was ook al direct over skiën begonnen, nadat ze hem had verteld dat ze uit Oostenrijk kwam. Kennelijk had iedereen het zelfde beeld van dat land, Alice moest eerlijk toe geven dat zij eerst ook dacht dat er altijd en overal sneeuw lag. Tot Matt haar er meer over vertelde. Bijna de hele rijs in de auto had hij haar over het land verteld, van de grote lijnen tot de kleinste details. Alles om er maar voor te zorgen, dat ze geloof waardig over zou komen. Ook had hij haar een stapeltje papieren met informatie er op gegeven, allemaal zat het veilig in de zwarte plastic zak die in het laatje van haar nachtkastje lag. Haar valse identiteit's papieren hadden daar ook in gezeten. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, zou ze ooit weer gewoon Alice kunnen zijn? Ze betwijfelde het. Plots besefte ze dat ze nog geen antwoord had geven op de vraag van het meisje, ze irriteerde zich aan haar eigen afwezigheid. "Nee, niet skiën wel snowboarden." zei ze, het was nog geen eens een leugen. Ze kon echt snowboarden, met haar familie was ze wel eens naar de Alpen gegaan. Daar hadden Lorenzo en zij leren snowboarden. Beelden van vroeger schoten door haar hoofd, snel ging ze recht op zitten. Alsof ze op die manier de gedachte's zou verliezen. Haar blik viel op de paarse zijde die Layla in haar handen had, ze fronste even. Wat moest iemand op een high school met paarse zijde? Het was nou niet de stof waar je dagelijks in rond ging lopen. Veel tijd om naar het kledingstuk te kijken kreeg ze niet want Layla legde het al in de kast en gooide de kast deur dicht. Alsof ze wou voorkomen, dat Alice de kans kreeg er naar te kijken. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, besloot er maar niet op in te gaan. ‘Ben jij al wel eens vaker zo lang van huis geweest of is dit ook jou eerste keer?’ vroeg Layla. Ik heb al twee lange jaren geen huis meer, dacht ze. Maar ze sprak haar gedachten niet uit. "Nee, nooit langer dan een paar weken voor vakantie. Maar dan was ik altijd met mijn ouders." beantwoorde ze de vraag.
‘Heb jij eigenlijk hobby’s?’ vroeg Layla vervolgens, Alice liet zich weer achterover op haar bed vallen. Ze voelde zich rusteloos, slaagde er niet in lang in één dezelfde houding te blijven zitten of liggen. Een moment dacht ze na. "Piano spelen en dansen." zei ze, al had ze beide al lange tijd niet meer gedaan. Ze had hier tenslotte geen piano en het zelfde gold voor de andere plaatsen waar ze deze twee jaren had door gebracht. Dansen kon op zich nog wel, maar het was toch anders om alleen te dansen dan met een groep. "Jij?" vroeg ze.