No words, no action

Met een plof belandde haar schoudertas ergens in de hoek van de kantine. In haar ene hand hield ze een verfrommeld briefje en met de andere ging ze vermoeid door haar haren heen. Ze had daarnet Economie gehad. Het was maar goed dat ze de les niet over had geslagen, want die mand leek haar niet echt te mogen. Voorzichtig ging ze naast haar tas in de hoek zitten. Ze had nu geen zin om bij andere te gaan zitten, ze zagen haar toch niet staan. Ze hoorde er gewoon niet bij, ze hoorde híer gewoon niet. Ze zat hier op een school, iets waar ze altijd al een hekel aan had gehad. Maar Mike maakte het altijd een beetje draagbaar. Dat was met alle dingen toen hij in haar leven was gekomen. Maar dat leek anders te zijn geweest. Het was nu onderhand een behoorlijke tijd geleden. De tijd dat hij met haar beste vriendin had gezoend. Nouja, beste vriendin. Blake had ze al een hele tijd neit gezien en ze hoefde haar ook niet te zien. Ze was gewoon weggelopen, zonder ook maar één ding te zeggen. Zonder een verontschuldiging of iets in die geest. Voor een moment schudde ze haar hoofd. Ze wilde hier weg, ze had de laatste tijd al veel te veel problemen. Haar blik ging naar het verkreukeld papier in haar hand. Ze opende het zonder enige voorzichtigheid en keek ernaar. Midden op het blad stond een grote omlijnde vier. Een zucht verliet haar keel. Wiskunde was nooit haar sterkte vak geweest, maar haar cijfers leken nu al helemaal te dalen. Snel gooide ze het papier weg en legde haar hoofd tegen de stenen muur aan. Starend naar het plafon. Ze wilde Mike terug, want ze hield nog van hem. Te veel om het opeens niet meer te doen. Ze wilde het hem zo graag vergeven. Maar ze kon toch niet gewoon naar hem toe gaan? Wat als hij niet meer van haar hield, omdat ze zo lang niets van haar hand laten horen? Voor enkele seconden ging er een schok door haar heen. Wat als hij naar Italië zou vertrekken? Dan zat ze hier alleen en dan kon ze het nooit meer goed maken. Als ze ooit het lef zou hebben om naar hem toe te gaan. Iris beet hard op haar lip staarde levenloos voor zich uit. Niet wetend wat ze moest beginnen..

Daphne liep de kantine in. In de hoek zat een meisje. Ze wist dat het iris was. Ze zat bij haar broer in de klas. Daphne liep naar haar toe en liet zichzelf naast haar zakken. 'wat is er iris?' vroeg daphne. Ze keeklief naar iris. Waaron zat ze alleen, had ze geen vrienden of een vriendje veel vragen galmde door daphne's hoofd