Newbie..

Terwijl ze rondkeek, en ze hoorde wat hij zei, keek ze hem aan, zag ze zijn gezichtsuitdrukking en begon te lachen. 'Hou toch op', sprak ze nog een beetje nalachend, enkele seconden later. Ze schudde haar hoofd even zachtjes. Hij was gek, gewoon gek, maar dan op een goede manier. 'Je bent gek', mompelde ze even terwijl ze nog steeds haar hoofd even schudde.
'Daar zou ik niet op rekenen, Italiaanse Pizza's zijn zo véél lekkerder. En ja, ik wil ook best pizza.', stemde ze daarna toe. Toen hij zijn portemonnee bovenhaalde, deed haar dat denken-ja hoe logisch ook- aan geld. Geld, iets waar zij enorm veel moeite mee had. Ze moest haar eigen boontjes leren doppen, had haar pleegmoeder altijd gezegd. Ze zorgden werkelijk niets voor hen. Lander en zij liepen weg, haar andere broer Liahm was al een tijdje eerder verdwenen. Ze heeft hem nooit meer gezien, maar hij was ook niet gevonden. Dus had ze ergens nog hoop dat hij hier zou rondlopen. Voorlopig behielp ze zich met een baantje in een koffiebar hier in Santa Monica, wat haar het nodige geld opleverde. Ze haalde even haar beste Italiaans boven toen hij zei te betalen voor het avondeten, waarna ze even haar hoofd schudde. 'No Quiero eso.', opperde ze even, zeggend dat ze dat niet wilde. Ze liet zijn hand even los en keek hem aan. 'No soy pobre', verdedigde ze zichzelf even, zeggend dat ze niet arm was, aangezien dat altijd wel een rol had gespeeld in zijn leven, en ze nu zo trots was op zichzelf dat ze eindelijk wat bezat, dat zíj wilde bepalen. 'Laat mij', sprak ze dan, hem even schuin aankijkend, met grote, overtuigende ogen.

Hij lachtte even om haar reactie, zeggend dat hij gek was. Ja, zoiets had hij wel vaker te horen gekregen. In goede zoal slechte situaties. Zo had zijn moeder hem ooit 'Tu sei pazzo' gezegd toen hij haar had verteld wat hij voor werk had gevonden; ze had hem liever als brandweerman de levens van mensen zien redden dan dat hij 'te koop' stond in modebladen. Lyron schudde onmerkbaar zijn hoofd, terugdenkend aan de blik in haar ogen. Ze was woest geweest, furieus, maar ze kon niet zeggen dat hij het niet kon redden in de modebranch. Hij had de belangrijke merken gehaald, Chanel, Dior.. De goede momenten waren wat prettiger om aan terug te denken. Zo hadden zijn vrienden hem gestoord genoemd toen hij een verkeersbord had aangekleed en op een boos-kijkende smiley had doen lijken, met de kleding van een goede vriendin van hem destijds aan. Dat was geweldig om te doen, iedereen had erom gelachen en hoewel er mensen waren die het wat minder leuk vonden -voornamelijk oude mensen, en mensen die bij de politie zaten- viel de grap over het algemeen wel in de smaak. Hij verbaasde zich over hoe simpele woorden hem helemaal terug konden brengen in oude herinneringen, waardoor hij zichzelf dwong om 'wakker te worden' en zijn aandacht bij Emilie te houden.
"Okay, Pizza it is." grijnsde hij, waarna hij even met zijn duim over de bovenkant van haar hand streek die hij nog altijd in de zijne hield. Hij begon langzaamaan te lopen richting de pizzatent die hij herkende uit een groot uitsteekbord met daarop een pizza getekend. Toen Emilie het feit dat hij wilde betalen afwees en hierbij vertelde dat ze niet arm was -in het Italiaans, wat hij waardeerde in haar-, schudde hij even lachend zijn hoofd. "Ik zeg ook niet dat je arm bent, en dat ik daarom wil betalen.. Jij mag een andere keer betalen, maar ik wil nu graag betalen.. Goed?" vroeg hij glimlachend, hopend dat ze het hier mee eens zou zijn.

Ze voelde hoe de jongen over haar hand streek toen hij zei dat het pizza zou worden, en een leuk gevoel dook even op in haar maag. Ze volgde hem, dicht tegen hem aanlopend, het stenen padje rustig volgend. Ze luisterde naar zijn uitleg en haalde dan serieus haar schouders op, waarna ze hem aankeek en zijn glimlach zag, die haar meteen 'ja' deed knikken. Haar donkere ogen keken hem enkele seconden ononderbroken aan, waarna ze terug voor zich keek en zich concentreerde op de pizza. Voor zo lang dat mogelijk was, natuurlijk. Ze beet even zachtjes op haar lip terwijl ze verderliepen en liet regelmatig haar blik even naar hem glijden. Eerst was het er flirterig aantoe gegaan, maar nu leek het serieuzer. De twijfel in haar maakte alles wat moeilijker, ze wilde antwoorden. Luchtig liep ze wat verder van hem vandaan, dit ging dan over een halve meter, terwijl ze even zachtjes in zijn hand kneep en begon aan het achterhalen van haar antwoorden. 'Dus, Lyron, ben ik dan je zoveelste work in progress? Geef toe, je hebt de looks, de stijl en de taal van een player. Waar ligt je grens? Heb je ooit een serieuze relatie gehad? Denk je die ooit te hebben? Wat zijn je trucjes? Degene die je bij mij gebruikt hebt?', klonk het, druk vragend afvurend, terwijl ze , voor zover het mogelijk was, zijn gezichtsuitdrukking peilend in het oog hield. Haar vragen leken nogal speels gesteld, maar ze wilde dus echt wel die bron van waarheid ontdekken, en weten waar zijzelf stond in zijn lijstje., en hoe lang dat lijstje zou zijn.


Work 4 school, ik post nog wel, maar lengte gaat ff niet goed :p

[Geeft niet, zolang ik er op door kan posten ^^.]

Terwijl Lyron zijn blik voor zich hield en af en toe een meisje volgde met zijn ogen, kon hij het feit dat soms zijn blik op Emilie richtte niet ontlopen. Ze was knap om te zien, dat was zeker, maar de reden waarom hij zo vaak naar haar keek lag ergens anders. Aan de korte stilte die er ondertussen was gevallen, bovendien wilde hij weten waar haar gedachtens waren. Door de vragen van Emilie hield hij voor een moment verbaasd zijn adem in, hij richtte zijn blik op haar gelaatsuidrukking en vroeg zich af waarom ze in godsnaam een vraag als deze stelde. Lieg, lieg alsof je leven ervan afhangt! fluisterde een stemmetje hem toe, wat hij tot nu toe bij ieder meisje had gedaan wanneer ze doorkregen dat hij een player was. "Ik prefereer het woord casanova." glimlachtte hij droogjes, hij had besloten niet te liegen. Ze had het al na zo'n korte tijd door gehad, zelfs wanneer hij nog geen enkel ander meisje hier had gesproken, dus leek liegen tegen haar geen goede optie. Bovendien leek het hem een goed idee om te stoppen met liegen tegen mensen die hij respecteerde vanaf het moment dat hij voet zette in Amerika, en aangezien Lyron nogal loyaal was aan beloftes die hij had gemaakt verbrak hij ook deze niet.
Hij wist echter niet bij welke hij moest beginnen, sloeg daarom ook een paar vragen over en begon met het beantwoorden van degene waar hij antwoord op wist. Als ze een paar antwoorden mistte kon ze er echter altijd alsnog naar vragen, dan zou hij ze na wat nadenken beantwoorden. "Mijn grens..? Grens van hoeveel meisjes? Of grend van wat ik doe om haar verliefd op me te laten worden?" grijnsde hij droogjes, waarna hij even peinzend naar de donkere lucht boven hem keek om na te denken over de volgende vraag. "Ik heb wel relaties gehad, maar die waren niet serieus te noemen." hij haalde even lachend zijn hand door zijn haar, niet omdat hij zich stoer vond en alles maar meer omdat hij zich er een beetje voor schaamde. Hij had immers altijd respect gehad voor mensen die jarenlang een relatie hebben gehad, zoals hij vroeger ook gekund had.. "Ik heb één relatie gehad, van mijn veertiende tot mijn zestiende.. Daarna is het een beetje begonnen." vertelde hij uiteindelijk, terwijl hij terug dacht aan Sofie. Het was een vroegere vriendin van hem geweest, met beugel en onverzorgde vlechtjes en al. Hij wist toendertijds dat ze ontzettend lelijk was, maar toch had hij het niet kunnen laten van haar te houden. Toen hij zestien was en merkte dat vele meisjes op hem begonnen te vallen had hij het echter uitgemaakt met haar, waarna het 'playen' begonnen was. "En vaststaande trucjes heb ik niet.. Ik reageer gewoon op de situatie op de manier die mij het leukst lijkt, het meest romantisch, het meest gewaardeerd.." glimlachtte hij, waarna hij even zachtjes in haar hand kneep op de manier dat zij ook bij hem had gedaan voordat ze de nekbrekende vraag had gesteld.

Ze merkte dat Lyron ergens geschrokken was om haar o zo directe vragen. Misschien vond hij het raar dat ze het zelf al snel doorhad dat hij een player - of zoals hij het wilde noemen casanova- was. Onbewust verscheen er een glimlach op haar gezicht toen ze hem een beetje zag speculeren over antwoorden die hij kon geven. Maar hij was eerlijk, hoorde ze al na zijn eerste reactie. Hij leek zichzelf ervan bewust te zijn dat liegen hopeloos zou zijn. En dat apprecieerde ze aan hem. 'Grenzen van aantal meisjes hebben casanova's niet,', sprak ze waarna ze hem even met opgetrokken wenkbrauwen aankeek. Een glimlach sierde haar gezicht, ondertussen, dit vond ze leuk. 'Hoe ver zou je gaan om een meisje op jou verliefd te laten worden? , sprak ze toen terwijl ze hem geïnteresseerd aankeek. Toen hij vertelde over de langer durende relatie -twee jaar zelfs-, verscheen er een eerder vertederde grijns op haar gezicht. 'Hoe lieef', sprak ze toen op een plagerig toontje, terwijl ze hem even scheef aankeek. Hij had enkele vragen opengelaten, maar dat maakte haar niet uit. Er was één vraag waarvan ze wilde dat hij die zeker beantwoordde. 'En nu, even eerlijk als je daarnet hebt geantwoord, wat zijn je bedoelingen bij andere meisjes en wat is je bedoeling met mij? Me zodra je de kans krijgt je bed in krijgen?', , sprak ze nu op een vrolijkere toon, alsof het haar allemaal niets kon schelen.. Al was ze wél benieuwd. Ze versnelde haar pas iets, en ging toen voor hem staan, zo plotseling dat hij wel bruusk moest stoppen om op een veilige afstand van haar te blijven staan. Ze nam zijn ander hand vast en keek hem even onafgebroken aan, wachtend op het o zo eerlijke antwoord dat ze nu zou krijgen. Ergens vermoedde ze wel dat ze bij de groep domme meisjes hoorde die zich lieten verleiden, maar who cares? Alleen begon ze wel wat te twijfelen, deze laatste momenten had hij zich wat minder als een casanova gedragen. want als hij dat echt was, dan had hij zeker gezwegen over zijn 'status'.

Lyron knikte langzaam toen Emilie uitlegde dat casanova's geen grenzen wat aantallen meiden betrof hadden, waarna hij even zuchtte. "Wat dat betrefd heb ik geen grenzen, niet echt tenminste.. De meeste plagers zullen alleen playen omdat ze hun broek achterna lopen, ik doe dat niet. Ik laat een meisje niet achter voordat ik haar heb laten inzien dat ze speciaal is, en nu probeer ik niet te zeggen dat ik de meisjes uitzoek zoals een loverboy dat zou doen maar ik weet van mijzelf dat ik nooit op een meisje af stap die te zelfverzekerd is, zichzelf haast adoreert. Dat schrikt me af, aangezien natuurlijk alleen ik degene mag zijn die een poster van zichzelf boven zijn bed heeft hangen." vertelde hij, het laatste lachend omdat hij in dat gedeelte serieus was en het niet kon laten een grap te plaatsen. Het feit dat hij vroeger wel eens meisjes van straat af plukte die halfdronken waren om ze mee naar huis te nemen liet hij achterwege, het was immers het geval dat hij een soort misbruik van ze maakte en hij was van mening dat het in het verleden gebeurd was en er dus niet echt toe deed. "Het ligt eraan, soms vinden ze me al aantrekkelijk of iets zonder dat ik echt mijn best doe, soms flirt ik een beetje met haar om te kijken hoe snel ze toe zou happen en soms trek ik alles uit de kast om haar omver te krijgen." vertelde hij haar, ietwat nonchalant. Hij vertelde nu haast alles over zijn leven, over hoe hij bij meisjes handelde, maar echt heel erg veel maakte dat hem niet uit. Zelfs als Emilie de hoofdredactrice was van de schoolkrant en er een artikel over hem verscheen, vertellende dat hij een ongelofelijke flirt was en hij veel meisjes versierde, maakte dat hem niet uit. Want in tegenstelling tot Alain, wie hij eerder had ontmoet, gaf Lyron weinig over zijn reputatie of over het feit dat hij dan waarschijnlijk minder meiden zou kunnen krijgen.
Toen Emilie liefkozend reageerde op het feit dat hij een relatie heeft gehad dat twee jaar duurde, zeggend dat ze het lief vond, keek hij haar even met een nietszeggende blik aan. Tsja, wat moest hij hier nou op zeggen..? Hij besloot er maar over te zwijgen, en keek op toen Emilie voor de zoveelste keer plots voor hem ging staan en hem hierdoor dwong tot stilstand te komen. "Ik zie altijd hoe het loopt, heb geen vaste bedoelingen en verwacht ook niets van de avond die ik met het meisje doorbreng. Zo zal ik niet teleurgesteld worden, en kan ik alleen maar aangenaam verrast worden." gaf hij antwoord, een grijnsje sierde zijn lippen en legde zijn rij perfecte, witte tanden bloot. Hij gaf hiermee antwoord op beide vragen in één, want omdat hij vertelde dat hij geen doelen vaststelde kon Emilie vaststellen dat hij ook voor haar geen plannetje had bedacht, echter was dat wel het geval..
"Lieve Emilie.." begon hij, haar beide handen in de hare vastnemend. "Ik vrees dat ik niet meer weet waar we nu naar toe moeten.." zuchtte hij, zijn stem klonk melodramatisch hoewel er een kleine twinkeling van plezier in zijn ogen te zien was. Ze kon het opvatten zoals hij het eigenlijk bedoelde, ze kon ook denken dat hij het over de relatie tussen hem en haar had. Hij hield hier van, het uitspreken van zinnen die een dubbele betekenis bevatten en tegelijkertijd beiden pasten in de situatie van dat moment. "Weet jij de weg naar de Pizzaria..?" vroeg hij uiteindelijk, met een scheve grijns, terwijl hij een hand van hem langzaam losmaakte en deze even kort door zijn krullerige haren haalde.

Zijn theorie leek op een redevoering om hem als casanova een goede indruk te geven. Ze keek hem af en toe even zijdelings aan, waarna ze even een glimlach op haar gezicht toverde. 'Je zou een boek moeten schrijven, Lyron. De verheerlijking van Casanova's,' sprak ze toen lichtjes ironisch getint, waarna ze haar blik naar de grond richtte en het boek al meteen voor zich zag. Ze zou het zeker lezen. Meisjes laten inzien dat ze speciaal waren door ze dat te laten merken en dan echter te laten? Hoe'n player kon je zijn?
Zijn werkwijze hing af van welk soort meisje. Hmm, dan was zij vooral de gene van het flirten.. Ze flirtte nu eenmaal graag terug en genoot hier gewoon van. Gewoon even aandacht krijgen, het was een kwestie van geven en nemen. Ze herinnerde zich nog de spelletjes vroeger, in Reus, waar ze enkele maanden slechts woonde. Jongens en meisjes, zo'n kleine dropjes van 8 jaar, verzonnen opdrachtjes voor elkaar. En elke keer als een jongen een meisje een zoen op de wang moest geven, werd er ge'oe't, ge'aa't, en zelfs ge'èih't. Het was een geweldig leuk spelletje geweest, en ze speelden het haast elke dag, tot ze er een vriendje op overhield. Dan ging ze enkel nog met hem om.
Ze werd wakker en lette weer op. Geen vaste doelen, geen plannetje. Best leuk, maar een deel ervan moest toch wel iets verwachten?
Ze haalde even onopvallend haar schouders op, waarna ze even opkeek toen hij begon met 'lieve Emilie'. Ze trok even een wenkbrauw op en keek hem afwachtend aan. Waar we nu naar toe moeten? Waar had hij het over? Was ze inderdaad even weggedroomd? Had ze wat gemist? Ze fronste even opvallend, hem niet begrijpend, waarna hij verklaarde dat hij de weg naar de pizzeria bedoelde. Oh, was dit een dubbelzinnig zinnetje? Wat kwam zij laat. Ze leek het dan uiteindelijk wel te snappen en knikte even traag, een eerder retarde blik in haar ogen. Zonder op of om te kijken, keek ze hem even in de ogen. 'Oversteken en dan links, in dat straatje', sprak ze even rustig, waarna ze haar blik afwendde en voorop begon te lopen. Ze moest wel een rare indruk gemaakt hebben, alsof ze van een andere planeet kwam ofzo.
Traag stak ze over, de auto's bleken geen haast te hebben, en eenmaal ze over was, keek ze naar links. De pizzeria was in zicht, en ze voelde haar maag wat grommen. O leuk, die geur alleen al. Ze zou voor een eenvoudige pepperoni kiezen, deze keer, het was ook zo lang geleden. Pepperoni was haar lievelingspizza. De eenvoud zelve, met een pittige touch.

Lyron zijn blik schoot naar Emilie, zodra 'de verheerlijking van Casanova's' zijn oren bereikte. Zijn lippen vormden zich in een chagerijnige streep, waarna hij zijn blik voor zich richtte en zich meer op de weg concentreerde dan op Emilie. Hij reageerde niet op haar woorden en zweeg ervoer, aangezien hij wist dat als hij zijn mond open trok er alleen maar narige woorden uit zouden komen. Hij had honderden opmerkingen klaarliggen, opmerkingen die lieten zien dat hij flink van zich af kon bijten en opmerkingen die haar zouden kwetsen, maar in plaats van deze in een gemompel uit te spreken hield Lyron zijn lippen stijf op elkaar geklemd. De retarde blik die hij enkele seconden geleden nog in haar ogen had gezien dwongen hem bijna tot lachen, maar wanneer hij niet zo gedeprimeerd werd door het feit dat Emilie hem als een lachertje zag. Zou hij toch weglopen, wat hij eerder al gepland had toen ze zei dat ze een vriendje had..?
"Hey.." mompelde hij, terwijl hij zijn hand op haar onderarm plaatste en haar hiermee een subtiele hint gaf dat ze eventjes moest stoppen met lopen. "Ik denk dat ik maar beter naar huis kan gaan. Je vriendje vind het vast niet goed dat ik hier zoveel tijd met je doorbreng." grijnsde hij schaapachtig, waarna hij zijn hand van haar arm afhaalde om de boarding van zijn overhemd goed te doen. Hij wist niet hoe ze zou reageren, of ze weer op een ongemerkt moment voor zijn voeten zou gaan staan, maar hij draaide zich om om vervolgens weer van haar weg te lopen. Hoe vaak had hij dat op deze avond geprobeerd..? 3 keer, tot nu toe? Hij zuchtte eens en glimlachtte naar voorbijgaande meisjes terwijl hij op een langzaam tempo verder liep. Als ze hier uit elkaar gingen ontmoette hij haar vast wel nog een keer, Monica High leek hem niet al te groot en de lol die de twee met elkaar hebben gehad zouden ze vast wel weer bij elkaar brengen.

Lyron bleek haar opmerking niet bepaald goed op te nemen, wat haar een beetje deed zuchten. Ze liet hem maar even doen, wat afkoelen. Waarschijnlijk was zijn leven 'un partido enorme' (een groot feest). Ze keek hem even zijdelings aan, zag dat hij serieus op zijn tanden moest bijten om niets te zeggen, waarna ze haar hoofd zachtjes schudde. Na ja, je leefde maar één keer zeker? Al vond ze, meisjes aan het lijntje houden niet meteen een goede manier om je feestje door te brengen. Om eerlijk te zijn; ze vond het zelf bijna egoïstisch, jezelf amuseren en het leven van anderen drastisch veranderen. En al claimde Lyron dat hij niet zo iemand was, ze had er enorme moeite mee om dat te geloven.
Zijn hand hield haar enkele seconden later tegen, rustig tegen haar bovenarm aan. Ze stopte enkele seconden later, waarna ze hem even aankeek. Toen hij verklaarde toch naar huis te gaan, keek ze hem even rustig aan, haalde haar schouders op en knikte. Als hij per se wilde weggaan, moest hij dat maar doen, als zijn ego gekraakt was door haar opmerking, was dat zijn zaak. Toch had ze leuk gezelschap gehad, dat kon ze niet ontkennen. Maar de waarheid leek soms te kwetsen, meer dan eens. Toen hij zich omdraaide en wegliep, bleef ze nog enkele seconden staan, hem even rustig nakijkend, waarna ze haar handen in haar trainingsvestje stak, haar kin verborg in de warme kraag, waarna ze zich omdraaide en rustig verderliep naar de pizzeria. Nog steeds had ze honger, en ze zou dan wel alleen gaan eten. En toen ze verderliep, dacht ze enkele momenten aan Kenneth. Ze zuchtte even rustig, waarna ze zich aansloot bij de rij van andere hongerige mensen. Al waren dat er niet veel; niet veelmensen aten nog op dit uur.