Newbie..

[Het liefst iemand die hij niet kent.. Hehe.. xd]

Lyron hees zijn tas nogmaals wat hoger over zijn schouder, terwijl hij in een rustig tempo over de Pier liep. Vele dingen deden hem denken aan zijn thuis, zoals de hitte die zowel hier als in Venetië overheerste, maar toch was Santa Monica anders.. Iedereen was wat meer afstandelijk, sommige mensen liepen gewoon door zonder op of om te kijken. Bij hem thuis moest hij rekening houden met de mensen die over straat liepen wanneer hij op tijd moest zijn voor een afspraak, omdat hij dan om de drie minuten werd aangehouden om even gezellig een praatje te houden. Nu hij eraan terug dacht merkte hij pas hoe erg hij het mistte, ook al was hij hier pas een uur of twee, en vroeg hij zich af of zijn drie zussen en ouders ook nog naar hier zouden komen. Ze zouden de heimwee naar Venetië een beetje kunnen overbruggen..
De pier werd een stuk rustiger nu de zon aan het zakken was en het landschap in het oranje kleurde. Stelletjes die gelukkig met elkaar waren bleven stil staan om te genieten van het mooie uitzicht en de mensen die wel altijd druk leken te zijn waren nu waarschijnlijk op een of andere zaken-meeting. Lyron zette zijn tas op de rand van de pier en ging er op zitten, waarna hij net als sommige anderen naar de ondergaande zon keek. Hij slaakte een diepe zucht, en vroeg zich af of iemand uit Italië zich hier ooit thuis zal voelen, en of hij wel in de smaak bij de mensen hier zou vallen.

De avondschemering was gezellig hier op de pier. Een prachtige zonsondergang sierde stijlvol de lucht. De perfecte temperatuur om aan haar conditie te werken, vond Emilie. Geboren en getogen was ze in Liberty City, maar vrijheid, zoals de stad in haar naam al inhield, had ze er nooit gehad. Natuurlijk tot haar ouders stierven en ze besloot, samen met haar broer Lander, naar Santa Monica te trekken. Een strak lichtblauw topje zorgde ervoor dat haar zwarte trainingsbroek goed afstak. Al 7 km gelopen, ze zou nu kunnen stoppen. Haar voeten die eerst regelmatig de grond raakten, vertraagden en rustig ging ze over in een vlotte stap. Hardlopen was vroeger regelmatig een fantastisch moment geweest om op gang te komen, maar nu gebruikte ze het eerlijk gezegd gewoon om tot rust te komen. Gewoon alles even vergeten, dat was haar bedoeling.
Toch moe van haar zogenaamde prestatie die toch al wat lager lag dan vroeger, stopte ze even en liep ze naar de rand van de pier, waar ze even tot rust komend voor zich uitstaarde. Ze voelde zich op dit moment wel lekker alleen, en was daarom in een vrij spontane bui. Enkele meters naast haar zat een jongen die ze iets ouder dan haar schatte, een buitenlands type, dat kwam je hier niet zo veel tegen. Ze ging even zitten en keek dan even opzij, naar de jongen, die net als haar de ondergaande zon bewonderde. Weer richtte ze haar blik naar voren, waarna ze meer tegen zichzelf dan tegen hem 'Mooi hé?', mompelde. Niet iedereen was in een spontane stemming waarschijnlijk, dus ze zou het niet erg vinden moest hij niet eens antwoorden. Alleszins, het zou wel gezellig zijn moest hij antwoorden.

Hij slaakte een diepe zucht en ging met zijn rechterhand door zijn lange haren, die door de wind voor zijn ogen werden geblazen. Lyron vond het irritant op momenten als deze, maar hij wist van zichzelf dat hij nooit zijn 'kenmerk' voor zijn nationaliteit eraf zou laten knippen of scheren. Het leek tegenwoordig helemaal 'it' te zijn om je hoofd kaal te laten scheren als man, wat hij er persoonlijk niet uit vond zien. Walgelijk.
Zijn blik werd naar rechts van hem getrokken door het prachtige meisje dat naast hem was gaan zitten, die hij een vriendelijke glimlach schonk. Hij merkte de sportkleren op die ze droeg en concludeerde dat ze net van haar sport af kwam of was wezen hardlopen, en wellicht naar de pier was gekomen om tot rust te komen. Ook had hij in een glimp haar donkere haren, donkere ogen en volle lippen opgemerkt. Kwam ze soms uit dezelfde streek als hij kwam? Spaans, Portugees, iets in die richting? "Het verbaasd me iedere keer weer." grinnikte hij als reactie op haar opmerking, nadat hij zijn blik weer op de oranje bol had gericht. "Net als de schoonheid van de meisjes hier." voegde hij er met een grijns aan toe, waarna hij haar een subtiele knipoog gaf.

Ja, geweldig, een reactie, was het eerste waaraan ze dacht toen de jongen reageerde. De wind blies haar haren even langs opzij in haar gezicht zoen ze haar hoofd even naar de jongen draaide en dan weer naar voren keek. Ja, het was echt wel elke keer weer even mooi, en af en toe nog mooier. Ze zuchtte even zachtjes en luisterde naar het tweede wat de jongen zei. 'Net als de schoonheid van de meisjes hier, vervolgde hij, waardoor ze, toen ze even naar hem keek, zijn knipoog zag, en even in de lach schoot. 'Ben ik blij dat ik niet één van de échte Amerikaanse meisjes hier ben, dan zou ik moeten oppassen,', zei ze glimlachend, waarna ze even nadenkend naar voren keek en haar ogen even tot spleetjes kneep om de zon beter te kunnen zien. Ze glimlachte even en haalde diep adem. 'Maar zuiderse types zijn leuker', sprak ze grijnzend, keek hem even samenzweerderig uit haar ooghoeken aan, waarna ze even naar beneden keek, naar haar zwartwitte sportschoenen van Adidas. Waar had ze die ook al weer gehaald? Geen flauw idee meer. Ach, waar kwam ze wel niet overal?
De jongen naast haar was blijkbaar wel het spaanse, Italiaanse of Portugese type, dat merkte ze lichtjes aan zijn accent en zijn uiterlijk. Een fijn, toch stoer uiterlijk waarom de Zuiderse Jongens zo voor bekend stonden, en dan dat leuke accent dat zij zelf, omdat ze hier geboren was, niet had. Spijtig, vond ze. Een accent hebben was gewoon cool.

De opmerking die ze plaatste nadat hij haar een compliment had gegeven deed hem opnieuw nadenken over haar nationaliteit. Ze had het over niet één van de echte Amerikaanse meisjes zijn, waardoor hij zich afvroeg waar ze dan wel vandaan kwam. Hij kon geen duidelijk accent in haar stem horen, maar dat betekende niet dat ze uit Amerika vandaan kwam. Sommigen namen zijn overduidelijke italiaanse stem wel eens over namen, dus zou het hem niets verbazen als zij haar accent verborgen wist te houden of dat die door de jaren heen helemaal verdwenen was. Of had ze het over de types waardoor Amerika bekend stond; de meisjes die perfect leken te zijn en veel merkkleding droegen..?
"Hoe bedoel je? Kom je dan niet uit Amerika vandaan?" vroeg hij voor de duidelijkheid, een bescheiden glimlach op zijn gezicht getekend. Hij richtte zijn blik op de branding in de verte, waar hij nu een schaars gekleed meisje volgde die in een tevergeefse poging probeerde een andere jongen nat te spetteren; de enige gebeurtenis die een beetje zijn blik wist te vangen, op de ondergaande zon na. Toen Emilie een beetje inspeelde op zijn woorden en zei dat de zuiderse types leuker zijn keek hij haar uit zijn ooghoeken aan, maar richtte zijn blik al snel weer naar voren toen zijn blik met de hare kruistte. Een korte lach klonk, maar erover doorgaan deed hij niet. Hij wist immers nooit of ze het serieus had bedoeld of dat het één grote grap was, en het laatste wat hij wilde was een blauwtje oplopen omdat hij verkeerd op haar woorden reageerde.

Haar donkere haren bleven maar niet op hun plek liggen, maar anders dan misschien andere meisjes zouden doen, liet ze haar haren nu maar hun eigen gang gaan. Wind vond ze niet echt erg. Misschien wel de temperatuur, die, nu het herfst was, minder aangenaam was geworden om na een inspanning gewoon neer te blijven zitten. Even sloot trok ze de rits van haar trainingsvestje wat omhoog, en stopte ze haar handen in de zakken van dat vestje. Ze kruiste haar benen even over elkaar en keek ondertussen even op haar horloge. Half acht, nog lang niet avond en al lang geen namiddag meer. Zo'n uur waarop mensen al gegeten hebben en zouden douchen, mensen van hier. Maar door de Spaanse nationaliteit van haar ouders, aten ze om half tien 's avonds, vanwege de temperaturen in Spanje. Het was altijd een gewoonte geweest, en het was ook een gewoonte gebleven.
De vraag van de jongen naast haar wiens naam ze nog steeds niet kende, maakte haar even wakker. Meteen antwoordde ze zonder enige aarzeling op zijn vraag. Ja, ze was trots op haar nationaliteit. 'Ik woon al bijna mijn hele leven hier, maar mijn ouders zijn beide Spaans. We kwamen hierheen voor m'n vaders werk', sprak ze glimlachend, hem even onderzoekend aankijkend. 'En jij? Italiaans? Portugees? Spaans?', vroeg ze hem, de mogelijkheden wat opsommend. 'Emilie, trouwens. Aan wie heb ik de eer?', vroeg ze even op een officiëel toontje, waarna ze hem een glimlach schonk en ze bekeek hem even subtiel. Je kwam er hier toch niet zoveel tegen, jongens met zo'n uitgesproken zuiders uiterlijk. Het deed haar wat denken aan haar thuisland, waar ze vroeger haar beste vriendjes had moeten achterlaten. Maar toen ze merkte dat ze wat staarde, sloeg ze haar ogen even neer en wendde ze haar blik af. Was het zijn nationaliteit die haar zo spontaan maakte? Of zag hij er gewoon open en sociaal uit? Zelf kon ze er niet veel meer uit maken.

"Spaans?" vroeg hij geïnteresseerd toen het donkerharige meisje noemde dat haar ouders beide Spaans waren. Iets wat hij al van haar verwacht had, door de typische haarkleur en mooie donkere kleur ogen waar de Spaanse vrouwen bekend om stonden. Wat dat betrefd scheelden ze niet veel met Italianen, hoewel hij de lichte verschillen in beide nationaliteiten wel kon ontdekken. Italiaanse vrouwen waren wat gewoontjes geworden, simpelweg doordat hij er vele had gehad, waardoor het Spaanse meisje dat naast hem zat wat interessanter werd. Niet dat ze nog een duidelijk Spaans accent had, maar hij verwachtte in ieder geval wel dat ze bij hem thuis nog een paar typische Spaanse tradities bewaarden. Tradities die hij maar al te graag wilde leren, gewoonweg doordat hij zoiets interessants vond en wel wat meer tijd met het meisje door zou willen brengen; ze was buitengewoon aardig.
"Italiaans ja, je gokte het de eerste keer al goed." lachtte hij, waarna hij met zijn hand door zijn krullende haren ging. "Lyron. Lyron Fernández." stelde hij zich vriendelijk voor, waarna hij plotseling haar hand pakte. Hij streelde deze kort met zijn vingers, en fluisterde een zachte "Tu sei bella" in haar oor. Hierna liet hij haar hand weer los en glimlachtte hij naar haar, hoe zou ze erop reageren..?

[Tu sei bella= Je bent mooi
...
Krijg ik nu ruzie met Carolien/Kenneth ?]

Haha ;D Pas maar op voor haar, ze bijt!

'Totalmente', antwoordde ze in haar eigen traditionele taal, waarna ze even lachtte en dan weer voor zich keek. 'Echt veel mensen merken het niet.. moet aan mijn niet zo spaanse accent liggen..' Italiaans was hij dus, zoals ze eigenlijk in eerste instantie al vermoedde. Ze zuchtte even zachtjes en liet het been dat over haar andere been lag, zachtjes op en neer gaan. Ze liet haar blik over het strand glijden en zag van voren ergens een oud koppeltje lopen. Ze leken dolverliefd, ook al waren ze beiden zeker tachtig jaar oud, moest de oma haar man ondersteunen, terwijl ze zelf amper zonder manken kon lopen. De eeuwige liefde. Zo onmogelijk tegenwoordig, iets waar ze eigenlijk niet meteen aan gedacht had, zou zij er later ook zo uitzien? Zo rimpelig? En met wie zou ze er lopen? Of zou ze zichzelf anders tegen dan al vermoorden, om niet die sleur van de oude dag mee te maken.? Die laatste gedachte maakte haar er even op attent dat ze weer eens te lang aan het nadenken was. Gelukkig haalde de jongen haar uit haar gedachten.
Italiaans was hij dus. Hun gewoontes leken dan waarschijnlijk wel redelijk goed op elkaar, al kon er toch veel verschil in zitten, en het leek haar best wel interessant even kennis te maken met zijn cultuur. Alweer sleurde de jongen haar uit haar gedachten door, na zich voor te hebben gesteld, plots haar hand te nemen en drie woorden in haar oor te fluisteren. Haar beste Italiaans haalde ze even naar boven, waarna ze, meteen toen hij haar hand losliet hem enkele seconden te lang bleef aankijken, met toch een kleine glinstering in haar ogen, waarna ze terug naar voren keek en meteen weer haar ogen neersloeg, en na enkele seconden haar hoofd schudde. 'Ik moet gaan', antwoordde ze plots afstandelijker. Ze wilde niet langer hier blijven, bang om.. Ja, bang waarvoor? Lyron was subtiel, oppervlakkig en een player, maakte ze zichzelf snel wijs. Ze zuchtte eventjes en zette haar voeten op de rand van de pier, om dan recht te staan en hem even gedag te knikken.

[Noh! Ik zie Lyron nu echt gillend wegrennen voor een bijtende Emilie xd ]

Lyron wilde nog reageren op haar woorden, maar voordat hij daar kans voor kreeg stond het meisje op, een korte 'ik moet gaan' mompelend. De teleurstelling in zijn ogen was duidelijk te zien, terwijl hij in zijn gedachtes na ging wat hij allemaal verkeerd had kunnen doen. Was het toch het laatste, de ietwat brutale actie, die hem de nek om had gedaan..? Zou ze een vriend hebben, was ze verlegen of was ze just not that into him?
Hij knikte haar gedag, wat kortaf, waarna hij zich direct weer richting de zee draaide en zijn benen op trok. Zijn armen sloeg hij om zijn knieën terwijl hij zachtjes vloekte. Hij ging er vanuit dat ze weg was, en hoewel hij nu normaal het 'verlies' ging verwerken door een kroeg in te gaan en te drinken totdat hij dronken was, wist hij dat dit hier niet mogelijk was. Er was een alcoholverbod onder de 21, had hij gehoord, wat hij persoonlijk de meest laffe regel vond. Misschien was dat de reden waarom de vrouwen hier een stuk afstandelijker en preutser waren, en misschien was dat ook de reden waarom Emilie plotseling wegging en niet terugflirtte. Zijn wenkbrouwen zakten omlaag, hem een chagerijnig uiterlijk gevend, terwijl hij toekeek hoe de zon nu bijna helemaal onder ging.

Enkele stappen maar had ze nodig om terug te komen op haar woorden. Iets in haar weerhield haar er van om gewoon weg te lopen. Ze stopte dan na enkele meters, even wazig voor zich uitkijkend, waarna ze zich zonder al te veel nadenken omdraaide en zeker een halve minuut na ze vertrok achter hem ging staan en zich even bukte. 'Hé, Lyron,, ik had wel wat anders verwacht van je, hoor, laat je een meisje nu echt alleen naar huis lopen? En esta hora?', vroeg ze even zacht fluisterend, waarna ze opstond en traag achteruit liep. Haar verstand zei gewoon weg te gaan, maar ze wilde gewoon even spelen, daar was toch niets mis mee?
Haar sportschoenen stapten stilletjes achteruit, en ze had haar blik nog altijd op de jongen gericht. Als hij plezier wilde, dan zou hij het krijgen. Ze floot even tussen haar tanden en knipoogde subtiel naar hem, waarna ze zich omdraaide en rustig begon te wandelen, ergens hopend dat hij met haar mee zou komen. Want nu de zon onder was, had ze ook al geen zin meer om alleen over straat te lopen, zeker niet met die bende van haar broer in de buurt. Enkele meters verder stopte de pier, en zou ze zich normaal op de straat moeten wagen; al kon een wandeling op het strand haar momenteel wel bekoren. Wel ja, eten hoefde ze toch nog niet. Momenteel.

Het geluid van krijsende meeuwen was nieuw voor de jongen, waardoor hij er voor een kort moment naar luisterde om niet veel later te concluderen dat het een verschrikkelijk geluid was. De witte gevleugelde dieren zochten echter hun schuilplaats op om te overnachten, waardoor het strand al een stuk stiller werd -op de geluiden van de kermis en van de terrasjes even verderop na-. Vlak nadat hij een diepe zucht had geslaakt hoorde hij de stem van Emilie echter in zijn oor, het was slechts een fluistering. Maar dat betekende niet dat hij er niets van begreep. Hij draaide zijn hoofd een kwartslag haar richting op, de beweging traag, en keek haar van schuinonderen aan. "Ik sta vol met verrassingen, bambina." reageerde hij, zijn stem klonk redelijk zacht en kon door sommigen als zwoel beschreven worden. Hij legde de nadruk op het laatste woord, bambina, wat kleine meid betekende, en sprak dit woord langzaam uit.
Emilie had zich omgedraaid, was alvast gaan lopen. Ze liet hem achter met een keuze, hoewel het voor hem al overduidelijk was. In een soepele beweging veerde hij overheind, om vervolgens een snel pasje in te zetten en naast haar te gaan lopen. "Ben je bang in het donker?" vroeg hij plagerig, zijn blik op haar donkere ogen gericht die met dit schaarse licht vol geheimen leken te zitten.

Ja, niet lang duurde het of ze hoorde al wat snellere passen achter zich. Bambina had hij haar genoemd, en ze had het niet eens erg gevonden. Verrast was ze wel, dat de geboren verleider gewoon was blijven zitten en geen aanstalten had gedaan om haar tegen te houden van weg te gaan. Eenmaal hij naast haar liep, en hij vroeg of ze bang was in het donker, knikte ze eens, hem zielig en met grote, smekende ogen aankijkend. Het spelletje even meespelen was wel leuk, dit betekende allemaal gewoon niéts, het was leuk om je leven te leiden zoals je dat zelf wilde. En vreemd genoeg dook Kenneth niet meer in haar gedachten op. Wat gebeurde er toch met haar?
'Nee, ik ben bang voor stoute meneren',, sprak ze op een kinderlijk toontje, waarna ze even grijnzend opzij keek en glimlachte. 'Wel ja, niet van allemaal, natuurlijk', grijnsde ze daarna, waarna ze even aan de rode stoplichten moesten stoppen om de straat over te kunnen steken. Ze leunde even zachtjes tegen de paal aan. 'Vol met verrassingen dus..? Wat moet ik me daarbij voorstelleN?',, vroeg ze hem even, hem met een samenzweerderige grijns aankijkend, haar armen over elkaar heen geslagen. Ze wendde haar blik even af naar de voorbijrazende auto's en de speelse glinstering in haar ogen was, dankzij de belemmerende straatverlichting, amper te zien.

Lyron voelde zich weer de speelse puppy, iets wat hij vaak genoeg had gevoeld in Italië. De [i]jacht[/], of het flirten, was een spelletje dat -hoe vaak het ook gespeeld werd- altijd leuk en spannend bleef. Emilie leek nu haast wel geïnteresseerd te zijn, wat natuurlijk leuk was; een geïnteresseerd meisje garandeerde een leuke nacht. Maar toch vertrouwde hij het ergens niet helemaal. Lyron duwde deze gedachte snel aan de kant en richtte zijn blik voor een kort moment op de hemel, die ondertussen steeds donkerder kleurde. Was het misschien de nacht waardoor Emilie hem plotseling interessanter vond, omdat er in de nacht meer schaduwen te vinden waren en hij dus wat mysterieuzer werd? Of had ze soms een gespleten persoonlijkheid, een preutse en een flirty?
"Hmm.. Bang voor stoute meneren.. Je bent niet de enige die dat beweert te zijn. Maar wat als zij bang zijn voor stoute meisjes?" grijnsde hij, nadat het stoplicht hem groen licht had gegeven en hij de straat of weg overstak. "Dat ik dingen doe wat je niet verwacht van me, of die je van niemand zal verwachten." antwoordde hij lachend, terwijl een herinnering voor zijn geestesoog verscheen. Zo was hij ooit eens met een meisje samen gaan naaktzwemmen, of had hij met een vriend van hem een pandapak aangetrokken om daarmee door de straten van Venetië te rennen. Dat laatste was voor een goed doel, maar dat betekende niet dat het minder gek was. "En jij dan? Zit jij vol met verrassingen of doe je braafjes wat iedereen verwacht dat je doet?" vroeg hij nieuwsgierig. Emilie leek hem het meisje dat deed wat ze zelf wilde, maar daar kon hij het natuurlijk ook helemaal mis mee hebben.

Ze luisterde geïnteresseerd naar wat Lyron zei en kon een onwillekeurig lachje op haar gezicht niet bedwingen. Ze volgde hem zonder uitkijken de straat over; wetende dat het groen was voor hen en veronderstellend dat hij wél zou uitkijken. 'Wel, dan zijn ze ofwel homo, ofwel hebben ze één of ander trauma meegemaakt, waardoor ze een aanzienlijke angst hebben voor stoute meisjes; en dan slaan ze hun blik neer als je hen diep in de ogen kijkt bij het voorbij gaan, of kijken zelfs niet als je een strak topje en een kort minirokje draagt.', sprak ze vol overtuiging, waarna ze hem even met een speelse glimlach aankeek. In Italië en Spanje hadden de meisjes zo'n leuke mode, in volle zomer droegen ze allemaal enorm korte rokjes of shortjes, en in de winter deden ze dat met een panty onder of een legging. Zelf vond ze het fantastisch om het te dragen, maar hier in Amerika zou je er meer slecht dan goed mee doen: hier viel je op als je dat deed. En als je opviel, liep je meer gevaar, zij kon het weten.
Aandachtig luisterde ze weer naar wat de jongen zei, waarna ze hem even zijdelings aankeek. 'Tengo gusto de eso',sprak ze even glimlachend, waarna ze weer voor zich keek. Ik hou van dat, I like that of j'aime cela, het was haar om het even, maar ze hield wel van verrassingen, en personen die verrassingen met zich meedroegen. Toen de jongen vroeg hoe het bij haar zat, sloeg ze haar ogen even nadenkend ten hemel, de heldere sterren geen aandacht bestedend. 'Niemand verwacht wat van me, en degenen die dat wél doen, worden volgens mij soms zwaar teleurgesteld.', klonk het even rustig, waarna ze even opzij keek en nu toch de honger al voelde knagen. Ze keek hem even onderzoekend aan; waarna ze hem vroeg of hij honger had. 'Tienes hambre?',, klonk het. Ze had wel zin in gewoon even een afhaalmaaltijdje, vandaag.

"De eerste lijkt me het meest waarschijnlijk." mompelde hij. "Want hoe veel mannen ik hier naar mijn posteriore heb zien kijken.." voegde hij er lachend aan toe, het einde open latend zodat Emilie hem zelf in kon vullen. Doordat Emilie over een strak topje en een kort minirokje begon kon hij het niet laten om terug te denken aan zijn laatste ex, het meisje voordat hij weer begon met het gaan met het ene na andere meisje. Voor een kort moment droomde hij weg, denkend aan haar perfecte lichaam, zich bedenkend dat ze het enige meisje was waar hij een relatie mee zou kunnen hebben. Zelfs wanneer hij alle voordelen van het vrijgezelle leven op een rijtje zou zetten en die zou afwegen met de voordelen van het leven met een vriendin zou ze hem nog kunnen strikken, hoewel hij zichzelf er de volgende keer waarschijnlijk voor waarschuwde. Ze was geen goed voor hem, dat was duidelijk geweest nadat ze hem alles kon laten doen wat hij wilde. Lyron merkte dat Emilie dit ook probeerde bij hem te doen, en hoewel hij niet kon ontkennen dat ze extreem verleidelijk was, had hij haar plannetje door en ging hij niet verder als hij zelf wilde. Zelfs niet wanneer ze hem aankeek met die donkere ogen van haar, een paar keer knipperde en haar doggy-eyes in het spel gooide.
Een grijns verscheen op zijn gezicht toen ze verder sprak in het Spaans, en met wat uitvogelen wist hij wat ze ermee bedoelde.
"Ach, onvoorspelbaar zijn is ook niet alles. Mensen kunnen niet op je vertrouwen bijvoorbeeld, en ik geloof best dat er mensen zijn die om je geven of dingen van je verwachten. Je vriendje bijvoorbeeld." glimlachtte hij, waarna hij nadat hij de zin uitgesproken had haar even vanuit zijn ooghoeken aankeek om haar reactie te peilen. Haar reactie hierop bepaalde immers of ze écht een vriendje had, of ze alleen met iemand ging of dat ze compleet vrijgezel was. Hierna grijnsde hij droogjes en knikte hij, als teken dat hij honger had. Hij was namelijk gewend om in Italië laat te eten, en was er nog niet helemaal over uit of hij deze 'traditie' erin zou houden of dat hij zich aan moest passen. Niet veel restaurants waren blij met gasten die zo laat nog binnen kwamen druppelen, dat had hij wel gemerkt aan gister..

Lachend luisterde ze naar wat Lyron had opgemerkt over het aantal mannen die hier hém nakeken, en grijnsde. 'Het krioelt hier van Biseksuele mensen en homoseksuele mensen.. Normaal, dus hetero, zijn is hier raar, blijkbaar.', klonk het dan weer van haar kant, terwijl ze hem even rustig aan zijn arm de juiste kant optrok, blijkbaar was hij even in gedachten verdwenen en als ze iets zouden eten, moesten ze rechts afslaan en niet rechtdoor blijven lopen, en dit deed ze, nog voor ze wist dat hij ook honger had, nou ja, eten afslaan was niet echt een traditie in Spanje..
Zijn volgende reactie over onvoorspelbaar zijn, liet haar even nadenken. Hij geloofde best dat zij mensen had die om haar gaven. Yep, totally, wilde ze dolgraag kunnen zeggen. Ze wilde een hele familie kunnen opnoemen die om haar gaf, al was dat moeilijk aangezien ze niet echt iets had wat ze familie kon noemen. Kenneth, ja die gaf om haar, erg veel, daar was ze zeker van.
'Ja, inderdaad, mijn vriendje geeft om me', zei ze vastbesloten, hem even gevat aankijkend, waarna ze serieuzer werd en even op haar lip beet. 'En buiten hem en enkele goede vrienden die in Miami huizen, vrees ik dat er, zoals ik al zei, niemand meer is die wat van me verwacht. Die om me geeft, bedoel ik.', klonk het dan een stuk stiller, alsof zijn veronderstelling een serieuze domper in het gesprek creëerde. 'Ouders zijn er niet, familie ken ik niet en m'n broer kiest voor z'n bende, wat irritante situaties uitlokt.', sprak ze luchtig daarna, alsof het haar niet kon schelen. Maar dat deed het wel. Ouders zijn er niet. Je kon het op verschillende manieren opvatten. Ze had geen zin om iedereen te vertellen hoe alles in elkaar zat. En meestal zwegen ze trouwens ook omdat ze niet begrepen waarom ze er zo luchtig over deed, of omdat ze medelijden met haar hadden, dingen die ze allemaal niet wilde. Het was een last.
'Kies maar iets. Friet, Chinees, Pizza,..', sprak ze terwijl ze wat rondkeek naar de winkels en zo héél subtiel van onderwerp veranderde. Ze liet haar ogen over de verlichte straat glijden, hopend geen bekende gezichten te zien, aangezien drie vierde van de bekende gezichten niets goeds zou betekenen.

Lyron kon een lach niet onderdrukken toen Emilie een opmerking plaatste over de homoseksuele mannen die hier rondliepen, en hier aan toevoegde dat het waarschijnlijk niet normaal was om hetero te zijn. "In dat geval ben ik raar.." zei hij lachend, waarna hij zich door haar de juiste straatjes in liet leiden. Hij moest echt eens een middag doorbrengen met een knap meisje die hem de straten van Santa Monica zou laten zien, niet alleen omdat hij dan zou leren waar hij heen kon gaan maar ook omdat hij dan een leuk gezelschap zou hebben die middag. Een grijns verscheen op zijn gezicht toen hij zichzelf in gedachten een poster met een advertentie zag ophangen, waarin gevraagd werd om een gids die een buitenlandse student moest begeleiden door de straatjes van Monica.
De woorden die ze sprak waren enigszins verwacht, toch kwamen ze aan als een donderslag bij heldere hemel. De woorden die Emilie uitsprak gingen totaal langs hem heen en door een paar keer te knikken of 'ja' te mompelen hoopte hij dat ze haar verhaal zonder onderbrekingen vertellen zou en hem niet zou onderbreken of iets dergelijks. Toen ze vroeg wat hij wilde eten bleef hij staan, nam hij wat afstand tussen haar en Emilie en keek hij haar aan totdat hij haar aandacht kreeg. "Nou eigenlijk.. Heb ik niet zo'n honger." Zijn rammelende maag verraadde hem. "Dus ik denk dat ik maar.. terug naar mijn kamer ga. Dus ik spreek je nog wel, op het valentijnsfeest ofzo." probeerde hij het geloofwaardig te laten klinken met een glimlach, en hoewel zijn lippen omkrulden en zijn witte tanden perfect zichtbaar waren was de glimlach niet op zijn hele gezicht af te lezen. Hij stak zijn handen in zijn broekzakken, wachtte nog enkele seconden die tergend langzaam voorbij leken te gaan en draaide zich daarna om om langzaam weg te lopen van het meisje met de mysterieuze, donkere ogen.

[Arme Lyron xd..]

'Ik ook', grijnsde ze zachtjes en schudde even lachend haar hoofd. Ja, ze waren allebei raar, dat was nu wel duidelijk. Nietsvermoedend bleef ze even doorwandelen, to ze merkte dat Lyron niet meer naast haar liep. Ze draaide zich uiteindelijk even om en keek hem dan recht in de ogen. Zijn gezichtsuitdrukking was wat veranderd, alsof ze iets verkeerd had gezegd. Ze dacht even diep na. Misschien had ze hem toch niet moeten zeggen waar haar familie was of hoe haar broer over haar dacht. Had ze hem zo afgeschrokken, of ging het om..? Ze luisterde naar wat hij zei en fronste haar wenkbrauwen even teleurgesteld. 'Hoezo? Wat?' mompelde ze even zachtjes, waarna ze haar hoofd zachtjes schudde. Naar zijn kamer, Waarom die plotse ommekeer? Toen hij zijn handen in zijn broekzakken stopte, bleef ze even ongelovig staan, tot het tot haar doordrong dat de jongen zich omdraaide en langzaam van haar wegliep. Meteen leek ze wakker te worden uit haar gedachten en wandelde ze snel achter hem aan. Ze stak haar hand uit om hem bij de arm te nemen, zodat ze voor hem kon gaan staan. Eenmaal ze zo stond, liet ze haar hand zakken en keek ze hem onderzoekend aan. 'Wat zit je dwars? Heb ik iets verkeerds gezegd? Ik wil niet dat je weggaat..', sprak ze rustig, waarna ze haar blik even op de grond richtte. 'Het spijt me, ik had dit je allemaal niet moeten vertellen. Het is vervelend. Ik zal erover zwijgen, kom alsjeblieft weer mee?', klonk het zachtjes, waarna ze even met bezorgde ogen naar hem opkeek. Ze wilde niet dat hij wegging, niet omdat ze dan alleen zou zijn, gewoon omdat hij zo'n geweldig gezelschap was. Ze kon had zich vanavond al enorm geamuseerd, en dat wilde ze dan niet breken door een stomme uitspraak van zichzelf, niet wetende waaraan het echt lag.

Lyron negeerde de eerste woorden die Emilie uitgesproken had en keek -niet wetend wat anders te doen- naar donkere, krullende lokken die meebewogen in de wind. Het was donker, en de lantaarnpalen waren al een lange tijd geleden aangegaan. Besef van tijd was hij kwijtgeraakt, de gezelligheid met Emilie was de oorzaak hiervan, en toen hij op zijn leren horloge keek schrok hij van hoe redelijk vroeg het eigenlijk nog was. Het was pas half 10, misschien zou hij nog uit kunnen gaan..? Dan zou hij het verlies kunnen compenseren door iemand anders aan de haak te slaan.. Hij schudde zijn hoofd zachtjes, herinnerde zichzelf eraan dat hij een afspraak had gemaakt, hij zou zoiets niet meer doen. Geen play-acties meer, en ook nooit meer twee meisjes op één avond.
"Het is niets hoor, maak je maar geen zorgen om mij." glimlachtte hij vriendelijk naar haar, zijn pas voor een moment inhoudend. Ze stond immers voor hem, en wanneer hij nu door zou lopen zou hij haar omver lopen. Hij klemde zijn kaken voor een kort moment op elkaar en spande zijn bovenarmspieren, waarna hij alles weer ontspande. "Waarom ben je eigenlijk niet bij je vriendje..?" vroeg hij, haar een kort moment in de ogen kijkend, waarna hij een kus op haar wang drukte en langs haar heen liep om weer een poging tot weglopen te doen.

Zonder ook maar één keer haar blik af te wenden, bleef ze hem aankijken, al gleed zijn donkere blik gewoon langs haar heen, koppig bleef ze hem aankijken. Geconcentreerd luisterde ze naar wat hij zei en schudde haar hoofd. 'Maar dat doe ik wél. Ik maak me wél zorgen om jou, zeker als je gewoon weggaat zonder uitleg',, sprak ze toen resoluut, terwijl ze haar armen over elkaar heensloeg. De vraag die hij daarna stelde, echter, bracht haar even van haar stuk. Was het dat? Omdat ze een vriendje had? Ze zuchtte even zachtjes, waarna ze, toen hun blikken kruisten, meteen haar blik neersloeg, waarna ze een eerder onverwachts een kus op haar wang voelde; die merkwaardig genoeg even een rilling door haar liet heenlopen. Toen hij weer weg wilde lopen, draaide ze zich om en zette ze enkele passen in zijn richting, hem even aan zijn schouder nog aanrakend, waarna ze toch bleef staan en hem teleurgesteld nakeek. 'Loop niet weg; Lyron, blijf. Alsjebliéft', sprak ze, waarbij, bij het laatste woord, haar stem wat brak. Ze beet even op haar lip en hoopte, ze bad, dat hij zich gewoon om zou draaien en terug zou komen. Ze sloot haar ogen even enkele lange seconden, hopend dat hij zich zou bedenken en om zou keren. Haar vuisten waren gebald en ze beet enkele momenten goed op haar onderlip. Ze wilde hem gewoon niet zien weggaan, ze voelde ze lévend bij hem. Een uniek gevoel.

"Ik heb toch gezegd dat ik geen honger heb..?" antwoordde hij, terwijl hij haar met een vage blik aankeek. Waarom moesten de leukste meisjes altijd bezet zijn..? Waarom konden de aantrekkelijke en aardige meisjes niet voor altijd vrijgezel blijven, zodat hun tegenpolen met de meest irritante jongens konden samenklonteren? Hij wist het niet, maar de frustratie die in hem opborrelde zorgde ervoor dat hij niet echt rationeel meer na kon denken. Als hun relatie niet serieus is, maak je nog een kans bij d'r.. fluisterde een zacht stemmetje hem toe, waardoor hij even flink op zijn lip beet. Hij bedacht allerlei tegenargumenten, zoals het feit dat Emilie als een slim meisje op hem over kwam en zoiets nooit zou doen, maar geen ervan woog zwaar genoeg tegenover die van zijn geweten, wat hem nog meer frustreerde.
"Ik zal niet.. van je af kunnen blijven, Emilie. Dat wist ik al zodra ik je voor het eerst zag." zuchtte hij, hij was ondertussen stil gaan staan en had zijn hoofd half haar richting op gedraaid zodat Emilie nu de linkerhelft van zijn hoofd zag, die donker was door de vele schaduwen die het duister en de lantaarnpaal creërden. Hij had dit vaker bij een meisje gevoeld en het mocht dan wel raar klinken om te horen dat iemand niet van je af kon blijven, alsof diegene je ieder moment kon verkrachten ofzo, maar nu waren het de woorden die het dichtst bij de waarheid lagen. En terwijl hij daar als aan de grond vastgenageld stond jeukte ieder deeltje van zijn lichaam, verlangend om haar lichaam tegen de zijne aan te voelen.

Ze schudde haar hoofd resoluut toen hij het excuus over het 'geen honger hebben' volhield. Van wat volgde, schrok ze eerst. Hij zou niet van haar af kunnen blijven. Maar ergens wist ze dat ze eigenlijk geen reden had om te schrikken, om bang te zijn. Ze richtte haar blik even op de grond, maar toen hij zijn hoofd draaide, keek ze weer op. Ze dacht diep na en besefte dat ze nu gewoon niet meer terug wilde. De jongen intrigeerde haar. Ze wist niet of wat hij voelde, wel echt was, maar voelde nu zelf ook een bepaalde drang opkomen, een die ze niet zou kunnen tegenhouden, voorlopig. Misschien dacht ze niet meer na, of misschien deed ze dat gewoon te veel. 'Maar ik dacht..', begon ze, haar zin niet afmakend. Ze dacht dat het een spel was, dat ze gewoon met elkaar waren aan het flirten zonder enige betekenis. Maar alles werd ingewikkeld. Ze voelde zich raar vanbinnen, een tweestrijd voelde ze tussen haar hart en haar verstand. En haar hart bleek te winnen. Ze liep naar hem toe, traag, aarzelend. Haar ogen naar de grond gericht. En toen ze naast hem stond, naar zijn hand; die ze rustig vastnam. Haar vingers kruisten zich met de zijne. 'Je mag me aanraken,', sprak ze toen fluisterend, 'Maar rustig aan. Laten we gewoon iets gaan eten op de pier.', sprak ze, zijn hand nog steeds in de hare voelend, haar blik nog steeds op de grond gericht. Ze beet even op haar onderlip en keek hem dan uiteindelijk aan. Rustig, volgens haar uiterlijk, maar vanbinnen leek ze wel te ontploffen.

[moet gaan, schoolwerk :d .. Sozzy ]

[Oh.. Schoolwerk is nooit leuk xd. Succes ermee! ]

Vanuit zijn ooghoeken keek hij Emilie aan, waarschijnlijk onopgemerkt doordat er een schaduw over zijn gezicht heen viel, om te peilen wat haar reactie was. Haar ogen schoten voor een kort moment open, wat een teken was van een schrikreactie, waardoor er een klein grijnsje op zijn gezicht verscheen. Had hij het niet verwacht.. Het was beter wanneer ze van hem schrok, weg bij hem ging, want dan zat hij ook niet zo te worstelen met zijn gevoelens. Met de drang om haar aan te raken, haar te omhelsen, haar te kussen, terwijl hij wist dat het onmogelijk was aangezien hij ruzie met haar vriend zou krijgen. En dat was het láátste wat hij wilde, want hoewel hij vaak in de sportschool te vinden was en dus een behoorlijke spiermassa had koos Lyron vaker voor de vredige weg. Waarom? Dat wist hij niet, maar hij lachtte liever en had liever een gezellige tijd met iemand dan dat hij met diegene vocht.
Haar zachte en warme hand die hij plotseling in de zijne voelde -hij merkte het duidelijke verschil in grootte- deed hem opschrikken, waardoor hij voor een kort moment met een blik gevuld met verbazing naar haar gezicht keek. Ze had haar ogen op de grond gericht, leek hem niet aan te durven -of te willen- kijken. Je mag me aanraken.. klonken haar woorden, slechts een fluistering, waardoor hij zijn hand wat steviger om de hare sloot. En hoewel zijn lichaamstaal redelijk rustig was spraken zijn ogen boekdelen. Een tedere blik was in zijn ogen te zien terwijl ze haar donkere kijkers op de zijne richtte, en op dit moment wilde hij niets liever dan..
"Ik denk dat dat beter is, ja." brak hij de korte stilte door die er onstaan was, een klein grijnsje op zijn gezicht getekend. "Ik kwam net zeker over als een vieze pedo die je graag wilt verkrachten?" mompelde hij kort, zijn ogen op hun handen gericht die in elkaar verwikkeld waren. Toen hij haar weer aankeek kon hij een lach niet onderdrukken, de spanning van het hele moment een beetje proberend te doorbreken.

De toestemming die ze zonet had gekregen, samen met de voorwaarde, leek hij meteen te verstaan. Zijn hand sloot zich om de hare, nu wat steviger dan eerst. Even dacht ze, dat toen hun blikken kruisten, hij haar zou kussen. Dat bezorgde haar een dubbel gevoel. Ze wist dat er een onderbewustzijn van haar dat fantastisch zou vinden, maar meteen wist ze dat alles ingewikkelder zou worden, dan. Ze zou het niet kunnen verbergen van Kenneth, en zelf wilde ze geen van beiden kwijt. Het veiligste leek haar, daarom, om gewoon uit Lyrons buurt te blijven om ook niet in de verleiding te komen, maar dat zou zo slecht aanvoelen, ze wilde gewoon even niets liever dan hier zijn, gewoon bij hem, nu.
Om haar afwachtende te keuze te respecteren, wist ze dat hij zich in moest houden; en als hem dat zou lukken, dan wist ze zeker dat hij te vertrouwen was. Dat wat hij zei, de waarheid was, dat het serieus was. Ze wilde niet dat alles snel ging, zij en Kenneth leken daardoor een deeltje gemist te hebben, voor ze.. De woorden van Lyron deden haar wakker worden uit haar gedachten en automatisch glimlachte ze even. 'Dus opnieuw de vraag, waar heb je zin in? Qua eten he..', vroeg ze hem dan, een droog lachje sierde haar gezicht, luisterend naar wat hij nog zei, waarna ze begon te lachen, gewoon even spanning weglachen op dit moment. 'Ja, een beetje maar, hoor', sprak ze, waarna ze even subtiel knipoogde en in zacht in zijn hand kneep. Ze wendde haar blik even af en keek de omgeving rond. Op zoek naar iets waar je wat kon afhalen, en er was meer dan genoeg. Hij moest maar kiezen, zij had overal wel zin in. Het was nu echt wel al donker, en daar schrok ze ergens wel van, hoe de zomer zo snel kon opkomen en zo snel weer kon verdwijnen. De dagen werden korter, het werd kouder en de winter kwam er aan, en ze haatte de winter om zijn gure weer en die kale natuur..

De blik in Emilie's ogen verzachtte voor een moment, hoewel er een twijfel in te zien was. Een korte stilte volgde en hij wist zeker dat het ergens te maken had met de kleine ruimte die zich tussen hun in bevond, ieder mens die langs zou lopen zou deze twee immers als intiem omschrijven.. Hij hoopte dat niemand die haar of haar vriend kende langs zou lopen, aangezien ze beiden -Lyron waarschijnlijk meer dan Emilie- in enorme problemen zouden belanden.
"Ik heb trek in een lekkere, dikke worst." antwoordde hij, zijn wenkbrouwen op en neer bewegend. Hij maakte een 'Mmm' geluid en ging met zijn tong langs zijn lippen, maar toen hij het gezicht van Emilie zag kon hij het niet laten zijn act als homo te laten vallen en in lachen uit te barsten. Kon hij het helpen dat hij prettig gestoord was.. Hij glimlachtte breed toen ze zei dat hij maar een beetje op een vieze pedo leek, wat een hele opluchting was aangezien ze op zijn opmerking moest lachen. Weer iets wat Lyron altijd deed; grapjes maken, of grappig proberen te zijn, wanneer een moment iets te spannend of té stil was naar zijn beleving. Hij hield niet van stiltes, en dan al helemaal niet van ongemakkelijke stiltes.
"Pizza lijkt me goed..? Ben benieuwd of de Pizza's hier net zo lekker zijn als in Italië.. Wat wil jij?" vroeg hij, hij haalde zijn portemonnee tevoorschijn die uitpuilde met geld, van plan om voor haar te betalen. "Devo pagare per la cena." glimlachtte hij vriendelijk, zeggend dat hij zou betalen voor het eten. De weddenschappen met zijn vrienden hadden hem behoorlijk veel cash geld opgeleverd, wat hij het liefste kwijt wilde raken. Het modellenwerk dat hij in Venetië had gedaan had hem wat meer geld opgeleverd, wat misschien ook de reden was -buiten het feit dat hij zich graag hoffelijk gedroeg in het bijzijn van een meisje- dat hij voor haar betalen wilde?