Band nu wel bij elkaar?

Alain liep de kamer in die hij had afgehuurd, dit keer een andere kamer dan de vorige keer. De twee Engelse meisjes van de band hadden Mike en Alain over laten blijven. Snel werd er echter al naar nieuwe aanwinsten gezocht en gevonden. Sammy en Kenneth heetten ze, Sammy kon drummen en Kenneth speelde basgitaar. Ze hadden gereageerd op een advertentie op de site van Monica High. Alain hoopte dat ze goed waren in hun instrument, anders was het heel simpel en kapte hij ermee. Dat hij in een onstabiele band zat ging nog, maar hij had geen zin om met prutsers te werken.
Deze kamer leek op de vorige, veel ruimte, luie banken en stoelen zat. Helaas geen koelkast. Alain pakte zijn gitaar uit en sloot deze aan op zijn versterker. Op diezelfde versterker sloot hij ook nog twee microfoons aan en zette deze midden in de kamer neer. Precies zoals de vorige keer was hij vandaag ook de eerste en besloot dus zolang maar in één van de sofa's onderuit te zakken en het eerste nummer spelen wat in hem op kwam. Hij begon het rythm-gedeelte van Over My Head van Sum 41 te spelen. Hij was altijd gewend om leadguitar te spelen maar sinds hij zichzelf leadzanger van de band heeft gemaakt was het beter om over te gaan op rythm. Zingen en leadguitar gaat bij de meeste nummers niet goed. En hoe mooi leadguitarspel ook was, Alain was te aandachtsgeil om zichzelf niet achter de microfoon te dumpen. De meeste nummers van Sum 41 en BFS kent hij al wel op rythm, zeker de bekendere nummers.
Alain was eigenlijk benieuwder naar Mike dan naar de nieuwen. Geheel tegen zijn eigen natuur in heeft hij Mike, zonder dat 'ie er vanaf wist, een briljante versterker cadeau gegeven. Alain was erg ervaren in liegen, dus hij wist van zichzelf dat hij overtuigend genoeg was dat Mike niet ging weten dat hij het hem cadeau had gedaan. Daarbij, Alain was het egoïsme zelf, hij had het uitgevonden en iedereen om hem heen wist dit ook wel. Nee, Mike kon niet weten dat het van hem kwam. Als hij al een bandlid aan ging wijzen was Lucy het toch zeker? Zij zag er toch relatief rijk uit en leek een stuk aardiger...

Kenneth had van de band gehoord van ene Alain. Meteen werd zijn aandacht daardoor getrokken en hij had de advertentie goed gelezen en meteen de jongen gecontacteerd. En vandaag was dan de dag. Vandaag zou de band bij elkaar komen. Ja, hij had zijn eigen versterker maar meegenomen en die droeg hij in zijn armen. Zijn gitaar hong op zijn rug in zijn zak. En zo wandelde hij dan maar verder naar het opgegeven adres. Kort schoot zijn blik naar enkele voorbijgangers die hem aanstaarden en fronsten. Was het dan zo raar dat hij hier gewoon een versterker en een gitaar meesleurde. Man, wat waren die mensen idioot tegenwoordig. Uiteindelijk liep hij het gebouw in waar hij moest zijn en volgde gewoon het geluid van de muziek. Want veel andere geluide hoorde je hier niet meer. Nerveus was hij niet, hij kon spelen en dat was geweten. Ook had hij al ooit eens in een band gezeten, dus dat was dan ook weer normaal. Alleen was hij hier bassist, inplaats van leadsinger. Maar dat kon hem eigenlijk niets schelen.
Uiteindelijk liep hij de kamer in waarvan net geluid vandaan kwam en zag daar een jongen met een gitaar zitten. Kalm knikte hij naar hem en zette de oude versterker die nog perfect werkte neer bij de andere versterker en legde zijn gitaar neer op de grond. Kenneth herkende het de melodie die de jongen speelden. Over My Head van Sum 41. Een welgekend nummer bij hem en al zeker omdat hij thuis elke cd had van hen en ook op zijn Ipod stond elke cd. 'Ik ben Kenneth.' Zei hij kalm tegen hem en haalde dan zijn gitaar boven en hong die om zijn schouder heen.

[En toen was Kenneth me voor dus kon ik mijn post weer veranderen xD]

Dit keer koste het Mike een stuk minder moeite de ruimte die Alain gehuurd had te vinden. Hij was hier nu enkele weken, kende de stad dan al wat beter dan in het begin. Toch voelde hij zich er nog altijd niet thuis, voelde steeds sterker de behoefte terug te keren naar Italië. Vooral nu het uit was tussen Iris en hem, abrupt schudde hij zijn hoofd. Zette de gedachten van hem af. Zonder te aarzelen duwde hij de deur van de kamer open, stapte naar binnen. Zoals hij al verwacht was Alain er al, hij zat op één van de sofa's en speelde op zijn gitaar. Er stond een tweede jongen in de kamer, waarschijnlijk één van de nieuwe leden. En aan de gitaar te zien de nieuwe bassist. "Hé." zei Mike, waarna hij zijn versterker op de grond zetten. Hij was er nog altijd niet achter gekomen, wie hem deze had gegeven. Een moment keek hij naar Alain, hij was één van de weinige die hij nog voor mogelijk hield. Simpelweg omdat de meeste mensen die hij hier kende niet genoeg geld hadden om een versterker als deze te kunnen vergoeden. Toch twijfelde hij, het was algemeen bekend dat Alain het egoïsme zelf was. Iets wat Mike behoorlijk aan het twijfelen bracht, daarbij kwam dat de jongen hem nauwelijks kende. Een moment dacht hij aan Lucy, zij kon het ook zijn geweest. Ze had er best rijk uit gezien. Maar ze behoorde niet meer tot de band, weer iets dat hem aan het twijfelen bracht. Hij aarzelde even, overwoog om het aan Alain te vragen. "Iemand heeft mij deze versterker gegeven, maar ik heb geen idee wie. Weet jij er iets van?" zei Mike, keek de jongen een moment aan. Terwijl hij zijn gitaar uit de tas haalde, en hem aansloot op zijn versterker. Waarna hij evenals Alain, op een van de sofa's ging zitten. "Ik zou diegene graag bedanken." voegde hij er aan toe. Waarna hij zijn ogen op de jongen richtte, wiens naam hem onbekend had. Misschien dat de jongen zich al had voor gesteld, maar dat was dan geweest voordat Mike binnen gekomen was. Direct besefte Mike dat hij ook zijn eigen naam nog niet had gezegd. "Ik ben Mike." zei hij dan ook tegen de jongen.

Sammy liep al fluitend de ruimte binnen. Het was best groot voor een oefenruimte, merkte ze op. Haar vorige bandjes oefenden meestal in een verotte afgetrapte garage, die ze vervolgens niet meer mochten gebruiken en daarom de bands meestal uit elkaar vielen.
Maar, dacht Sammy, dat gaat nu niet gebeuren.
Ze was blijkbaar niet de eerste die er was, want er waren in totaal al 3 jongens aanwezig.
Er stond een oud drumstel achter de jongen, een Pearl wist Sammy meteen.
Stomme mishandelende gitaarspeler, vloekte Sammy op de eigenaar toen ze de staat van het drumstel zag.
Ze liep verder, haar vanz tas ver over haar schouder gehesen waar een liedjesmap en drumbladen inzatten, plus haar versierde drumstokken. Gewoon. Omdat het kan.
Pas toen ze zich er op concentreerde hoorde ze dat de jongen of jongens goed konden spelen, dus uitsloven hoefde ze niet.
Ze liep naar de jongens en glimlachtte. "Ik ben Sammy", stelde ze zichzelf voor terwijl ze het drumstel nog eens goed bestudeerde. "Wat is er met hém gebeurd?" vroeg ze terwijl ze naar het drumstel wees.

Een jongen kwam binnen, beetje emo, maar dat was niet erg voor een coverbandje als deze. ''Alain, hey...'' zei de Alain na de emo zich voorstelde als Kenneth. Dat was dan de bassist, eigenlijk wel een beetje een typische bassist. Volgens Alain waren bassisten vaak wat slungelig, Lucy voldeed hier niet aan maar Kenneth toch wel. Als je keek naar bands als Green Day, Blink, The Offspring en Sum 41 waren de bassisten vaak wat slungelig.
De jongen had zijn versterker in tegenstelling tot zijn gewoonte zachtjes staan zodat iedereen nog fatsoenlijk met elkaar kon praten.
Mike kwam binnen, de gitarist, met zijn nieuwe versterker. Het beste wat je kon doen tijdens het liegen was zelf in die leugen geloven. Alain nam zich dus voor dat hij geen flauw idee had waar de versterker vandaan kwam. De leadzanger van de band liet een klein geluidje door zijn neus snappen wat een grinnik tegen hield. Mike vroeg zich af of Alain er iets mee te maken had. ''Een beetje naïef ben je wel...'' zei hij terwijl zijn hoofd een schuddende beweging maakte.
Sammy kwam binnen, de drumster. Ze zag er ook uit als een meisje wat drumde, stoer, ruig, totaal niet iemand waar Alain op kon vallen. ''Alain...'' reageerde de jongen en verzon op haar laatste vraag, ''voor ons was er een metalband hier.''

Sammy bestudeerde de kamer nog eens voordat Alain antwoord gaf. "Aha, had al zo'n vermoeden." grijnsde Sammy terwijl ze naar het drumstel liep en haar tas op willekeurige plaats neerdropte voordat ze haar drumstokken eruit had gepakt. Vlug liep ze weer naar het drumstel en bleef er even denkend voorstaan.
Ze liet haar vingers glijden over het vel van de snare, die ruig gebobbeld aanvoelde. "Drumstellen mishandelaars." Mompelde ze terwijl ze op het krukje ging zitten die meteen luid kraakte en piepte. Die had zeker te veel geleden, dacht Sammy, want zijzelf weegte amper 55 kilo.
Ze begon een liedje van Enter Shikari te drummen, een ruige metalband met geweldige fills. Op de juiste timing sloeg ze de snare meerdere keren aan en maakte ze een volgedrukte fill op de tomtom's. Nadat ze klaar was sloeg ze luid de bekkens aan. Na 13 jaar ervaring was ze toch blij zo ver te zijn gekomen.
Sammy stond weer op en liet haar stokken gekruisd achter op de snare, waarna ze op een stoel ging zitten met haar blik gevestigd op Alain. "Ik.. Heb het gevoel dat ik je ergens van ken.." Peinsde ze terwijl ze haar vingers door haar haar liet glijden.
Ze zocht de ruimte door op zoek naar een klok en toen ze die niet vond keek ze maar op haar mobiel.

Kenneth keek even naar het volk dat langzaam maar zeker op hetzelfde moment binnen strompelde. Al snel begon de ene jonge met de ander een gesprek over een versterker en zodra het meisje er was begon die over het drumstel. Interessant gesprek welliswaar. 'Kenneth.' Sprak hij kalm tegen Mike en Sammy. Dus dit was het, de band. De stijlen van de vier personen die in de kamer stonden waren heel uit een lopend. Maar dat maakte hem vrijwel niets uit. Zolang ze het maar gezellig hadden en ze een goede sound hadden was het voor hem allemaal goed en wel. Mike was bij Alain gaan zitten, terwijl hij en Sammy nog rechtstonden. Ach, hij zelf had nu niet bangelijk veel zin om zich neer te zetten en zometeen weer op te staan. Dus het was gewoon een nutteloze moeite om zich neer te zetten. Kort keek hij of zijn gitaar juist gestemd was. Dat was dus zo, je kon het beter nog eens checken voor je welliswaar ging spelen. Dat had hij zich wel voorgenomen toen een van zijn oude bandleden een opdoffer had gekregen toen ze wouden beginnen met spelen op een concert. Even dacht hij na. Op school had hij de naam Alain al vaak horen vallen, ach hij zou zich vast wel weer een keertje vergissen in de naam. Had hij al wel meerdere malen gehad.
Al gauw begon Sammy te drummen. Enter Shikari, goeie groep. Maakte ook wel stoere nummer soms. Metal was een van de vele genres van muziek dat hij luisterde, en daarom was Enter Shikari daardoor ook een van zijn favorieten groepen in het genre Metal welliswaar.

''Een beetje naïef ben je wel...'' zei Alain, terwijl hij een hoofdschuddende beweging maakte. Kennelijk had hij er niks mee te maken, of hij hield hem voor dat dat het geval was. Dat kon natuurlijk ook. Toch vond Mike het behoorlijk onwaarschijnlijk dat Alain degene was die hem deze versterker had geven. De jongen had er genoeg geld voor, dat was zeker. Maar hij leek niet het type om zoiets te doen. En kennelijk vond hij het grappig dat Mike, hem in overweging had genomen. Onmerkbaar schudde Mike zijn hoofd, richtte zijn ogen op een meisje dat de kamer binnen was gekomen. Dat was dus de nieuwe drumster. Het meisje stelde zich voor als Sammy. En nieuwe bassist stelde zich voor als Kenneth. Dit was dus de nieuwe band, hopelijk zou het langer goed gaan dan de vorige keer. Wat was eigenlijk de reden dat Lucy en Primrose waren gestopt? "Wat is er met hém gebeurd?" met die woorden trok het meisje hem uit zijn gedachten, hij keek op. Zag dat ze op het drumstel doelde. ''voor ons was er een metalband hier.'' beantwoorde Alain haar vraag. Het meisje reageerde op Alain's woorden, maar Mike luisterde niet meer echt. Richtte zijn aandacht voor een moment op de jongen, die was blijven staan. En controleerde of zijn bas goed gestemd was. Mike had voor hij zijn kamer had verlaten nog gespeeld, dus wist dat zijn gitaar nog goed gestemd was. Op dat moment begon het meisje te drummen, Mike richtte zijn ogen weer op haar. Luisterde zwijgend. Het klonk goed. Aan haar spel was te horen, dat ze al behoorlijk lang speelde.

Sammy kwam Alain niet echt bekend voor, maar hij was nooit super in het onthouden welke meisjes hij allemaal had gehad. De jongen trok één wenkbrauw omhoog en negeerde het verder maar. Ze zag er niet uit als iemand wie Alain heeft gedaan, Alain ging meer voor de cheerleaders, rijk en stads. Sammy leek geen van deze drie te zijn, maar in moeilijke tijden heeft de jongen wel eens uitzonderingen gemaakt, wist hij zelf.
Het zag er niet echt naar uit dat de bandleden heel spraakzaam waren. Zelf was Alain normaal één grote flapuit, maar als hij zich op die manier ging gedragen hield de band het ook niet erg lang vol.
''Dus, bandnaam?'' begon Alain dan maar, hij hoopte dat de anderen ook smaak hadden en niet met meervoud aankwamen. Één zelfstandig naamwoord was genoeg. De jongen moest bekennen dat hij beter was in afkraken dan in het verzinnen van bandnamen. Had hij de inspiratie niet voor ofzo...
Ondertussen speelde hij So long, Goodbye van Sum. Een heerlijk deuntje...

Kenneth keek het drie tal even aan en wachte rustig af. Een bandnaam? Net nu op zo'n momenten was hij vrij doods in het bedenken van iets. Naja, misschien dat de anderen wel met iets zouden gaan komen. Waarschijnlijk wel. Plus in verzinnen was hij nooit echt goed geweest. Toen Alain's deuntje voorbij was nam hij zijn gitaar iets beter vast en begon zelf ook te spelen. In Too Deep van inderdaad Sum. Terwijl hij speelde keek hij alleen maar naar zijn gitaar. Terwijl hij speelde kwamen er enkele namen in zijn hoofd op. Maar toch sprong er geen enkele tussen uit. Toch besloot hij er maar een enkele op te noemen. Dus toen hij na een tijdje spelen op hield keek hij even rond. Niemand leek nog iets gezegd te hebben. 'Blackout ofzo.' Dat was eigenlijk een van de beste namen die uit de bus was gekomen. Veel anders zat er niet tussen. Als je slecht was in namen verzinnen, dan had je wel vaker dat probleem.

Sammy zat op het tafeltje en bekeek het 3-tal. Ze wachtte todat er iemand iets zou zeggen.
'Dus, bandnaam?' Begon Alain terwijl hij de kring rondkeek.
'Blackout ofzo.' Probeerde Kenneth. Sammy grijnsde. "Nothing else matters, Ready for whatever, Faint, Bitches.." Bedacht Sammy. Namen bedenken was geen tweede aard, voor haar liedjes moest ze steeds weer opnieuw en opnieuw brainstormen, maar nu ging het beter. "..Of gewoon Nameless", Zei Sammy terwijl ze haar vinger om een pluk haar liet krullen. Ze dacht nog even na, misschien dat ze toevallig nog op andere ideeën kwam.
"Of gewoon spelen en later een bedenken.." Zei Sammy weer. Damn, creatief bezig vandaag, dacht Sammy gniffelend.

-Inspiratie= op T_T-

'Dus, bandnaam?' begon Alain. Mike staarde voor zich uit, probeerde wat te bedenken. Maar het verzinnen van namen was niet zijn sterkste punt. Nadat Alain was gestopt met spelen begon Kenneth, het nummer herkende Mike vrijwel direct. In Too Deep van Sum 41, na een korte aarzeling pakte hij zijn gitaar vast. Viel de jongen bij met zijn gitaar spel. Terwijl hij tevergeefs probeerde een naam te bedenken voor hun band, iets waar hij niet in slaagde. Tegelijkertijd met Kenneth hield hij op, liet zijn ogen langs de andere dwalen. Niemand had nog iets voor gesteld, ook Alain zelf niet. 'Blackout ofzo.' suggereerde Kenneth, Mike keek hem even aan. Het klonk op zich niet verkeerd, het was vrij kort en niet iets wat je snel vergat. "..Of gewoon Nameless" zei Sammy. "Of gewoon spelen en later een bedenken.." vervolgde ze, Mike knikte langzaam. Zelf kon hij op dit moment niks bedenken, iets waar hij eigenlijk best wel van baalde. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd.

[Sorry voor korte post, maar ik moet gaan want anders mis ik mijn trein (aa)]