Surfen op het strand..

Een gespierde jongen kwam met zijn bloed rode zwemshort op het strand aangewandeld. Zijn surfplank zat onder zijn schouder en hij zette een stralende glimlach op zijn gezicht. Zijn zwarte haar lag lekker in piekjes en hij streek met zijn hand door zijn haren. Zalig..De zon scheen fel en er waren grote golven. Perfect voor een beetje surfen. Met een grote en lange aanloop liep hij naar het water toe en sprong op zijn surfplank. Surfen was zowat zijn hobby. Hij deed het nogal graag. Zo gewoon eens je lekker uitleven en daarna eens goed in het water duiken. Sosuke liet zich met de golven meetrekken en gleed zo naar een over grote golf waar hij als een speer door schoot. Net wanneer hij uit de koepel kwam viel al het water terug neer. De adrenaline schoot door zijn lichaam en onderbuik. Na zo'n een halfuurtje surfen ademde hij onregelmatig en voelde hoe zijn hart in zijn keel klopte van de spanning. 'Even pauze', dacht hij terwijl hij het water uit stapte en zich op het strand neer zette. Zijn haren kleefden tegen zijn hoofd maar dat maakte voor hem geen enkel verschil. Enkele meisjes kwamen nieuwsgierig kijken en zetten hun naast hem. "Rot toch op", smeet hij naar hun gezichten. Hij haatte het, zulke meisjes. En ja, hij had er wel genoeg van. Hij kon zich gelijk niet vertonen zonder dat er allemaal meisjes aan zijn lichaam klapten. Vreselijk eerlijk gezegd. Sosuke schudde zijn hharen uit en voelde kleine druppels water tegen zijn schouder spatten. Een tevreden gevoel kriebelde er in zijn buik. Dat surfen had hem goed gedaan. Straks zou hij nog eens gaan zwaardvechten. Dat was zijn sport, eigenlijk wilde hij er zijn beroep van maken. Maar toch hield hij zich wat in. Misschien ooit, eerst nog beter worden.

-Allone Momo&Sosuke.

Momo had even een rustpauze ingelast. Ze was al vanaf half negen vanochtend aan 't trainen en wilde haar spieren niet overbelasten. Dus had ze het besluit genomen om naar het strand te gaan, even lekker relaxen. Dus had ze haar ballet pakje verruilt voor een diep paarse bikini en liep met een even paarse handdoek het strand op. De warme zon prikte op haar huid, maar het voelde prettig. Gelukkig had ze er wel aan gedacht om zonnebrand mee te nemen. Ze had er niet veel zin in om te verbranden. Ze zuchten en keek het strand rond. Het was best druk, best begrijpelijk eigenlijk aangezien het rond het middaguur was. Ze vond nog net een plekje en legde haar handdoek neer. Ze rommelde even in haar thuis en vond de zonnebrand. Zachtjes een liedje neuriën smeerde ze zichzelf in en ging liggen. De geluiden om haar heen klonken vreemd, maar tevens ook zo vertrouwd. De ijsman die langs kwam, het gegiechel van een stel meiden en de stoere praat van de jongens. Ze glimlachte, deed haar armen onder d'r hoofd en sloot haar ogen.

Momo was net in slaap gevallen, of in ieder geval ingedommeld toen ze water spetters over zich heen kreeg. Ze kwam met een gil overeind en keek naar de jongen die naast haar stond. Ze gaapte hem bijna met open mond aan en schudde daarna verbaast haar hoofd. 'Uhm...' Bracht ze met moeite uit. 'S-Sōsuke-San?' Vroeg ze verbaast. Ze stond op en liep naar de jongen toe. 'Honki ka?' Ze kon het niet geloven, haar vriend, hij was hier gewoon en ze liep hem zo maar tegen het lijf. Niet normaal meer hoe klein de wereld was.

Honki ka? = Ben jij dat echt?

Sosuke zuchtte en hoorde plots een luide gil naast hem. Geschrokken deinsde hij achteruit. Toen een bekend gezicht zijn aandacht trok en hij ook de bekende stem hoorden kwam er pretlichtjes in zijn ogen tevoorschijn. Dit kon toch gewoon niet? "Momo, ben jij dat?", nu hij in Monica was kon hij al een pak meer Nederlands dan toen hij uit Japan kwam. "Momo!", riep hij blij uit en omhelsde zijn beste vriendin. "Ik heb je gemist!", zei hij zacht en knipperde voor kort met zijn ogen. "Hoe gaat het met je?", zei hij toen hij zijn greep verslapte en naast haar ging gaan zitten. Haar mooie bruine ogen en haar bruine lokken, hij wist gewoon zeker dat zij het was. Zijn vriendin die hij al in geen jaren had gezien. Hij had haar eerlijk gezegd hard gemist. Hij voelde zich altijd zo eenzaam in deze grote wereld. En nu, nu kwamen ze elkaar doodleuk tegen. Sosuke glimlachte zijn spier witte tanden bloot. Hij hoopte dat Momo nu al een vriend had gevonden. Ondertussen moest dat toch wel? Zo'n schone vrouw, het zou hem niet verwonderen. "En, nog geen grote liefde ontmoet?", vroeg hij vriendelijk en knipperde uitdagend en speels met zijn ogen. Sosuke plaagde graag, en dat wist Momo waarschijnlijk wel al te goed. Ze kenden elkaar namens zo goed!

Sosuke leek haar weer te herkennen. Ze glimlachte vrolijk en kreeg een knuffel. Ze hapte naar adem, maar sloeg haar armen toch om zijn lichaam heen. 'Ik ben 't echt Sosuke.' Zei ze zacht en legde haar hoofd in zijn nek. Eindelijk was haar vriend weer bij haar, en ondanks die jaren dat ze elkaar niet hadden gezien, leek hij nog precies op dat kleine jochie waar ze vroeger mee speelde. Ze glimlachte opgelucht toen Sosuke zijn greep verslapte en zei; 'Het gaat goed, nu helemaal nu jij er weer bent.' Ze grijnde naar hem en nam hem goed in zich op. Hij was geen steek veranderd, nou ja, behalve dat die langer was en een stuk gespierder, maar die pretlichtjes in zijn bruine ogen waren nog steeds hetzelfde. Zijn zwarte haar zat wel een stuk minder woest dan vroeger, maar daar kon ze wel wat verandering in brengen. Ze grijnsde sluw naar hem en ging met haar hand door zijn haar heen. 'Zo zit het leuker.' Zei ze met een klein stemmetje zoals ze vroeger ook altijd deed. Toen Sosuke begon over haar 'grote liefde' wende ze haar gezicht af. 'Geen liefde in mijn leven, ik leef voor Ballet, en dat hoeft niet tenkoste te gaan van een jongen.' Zei ze zacht. Ze zou niet stoppen met Ballet, nooit niet, maar alsze een vriendje zou hebben en ze toch haar gebruikelijke uren wilde trainen ging het niet meer samen. En dat wilde ze hem dan niet aandoen. Ze zag dat hij haar plaagde en glimlachte. 'En hoe zit het met jou? Hoe is het trouwens met je ouders?' Ze dacht met een zucht terug aan haar verleden. Sosuke had geprobeerd om haar uit d'r depressie te krijgen toen haar moeder was neer geschoten, maar ze had hem alleen maar afgesnauwd en weggestuurd, iets waar ze later best spijt van had. Hopelijk zou hij haar kunnen vergeven

Sosuke keek recht in Momo's ogen en voelden hoe hij warm vanbinnen werd van blijdschap. Ze was het echt, ze was het damn echt! Een dezelfde grote grijns speelde nog steeds met zijn mondhoeken. Die zal hij er waarschijnlijk de hele dag wel niet meer af krijgen. Sosuke voelde hoe haar hoofd op zijn nek kwam rusten. O wat was hij blij haar weer dicht tegen zich aan te voelen. Zijn vriendschap voor haar was nooit meer veranderd. Hij herinnerde nog hoe hij probeerde op te peppen nadat haar moeder was doodgeschoten. Hij had er nog steeds medelijden mee. Toen ze een paar zinnen zei over haar liefdes leven schrok hij wat. "Jij, nog geen lief? Dat kan gewoon niet! Je neemt me in de maling!", zei hij en dacht echt wel werkelijk dat ze ermee solde. Maar toch, het bleek echt te zijn. "Wie wil jou nou niet..", zei hij en zuchtte waarna hij lachte om zijn eigen woorden. Wat waren dat nou weer domme zinnen. Aandachtig luisterde hij naar haar vraag. "Nou, ik denk toch dat het goed met hen gaat. Ik ben nu even weg van huis. Ik probeer wat op mijn eigen benen te lopen zonder zagende ouders. Ik vecht nog steeds met het zwaard", zei hij en glimlachte. Hij had haar zo gemist..

Momo had haar ogen gesloten. Ze zou eeuwig zo kunnen blijven staan, samen met haar vriend. Ze had nooit verwacht hem nog terug te zien, en zeker niet hier. Ze had verwacht dat ze hier weer helemaal op nieuw moest beginnen, wat aan de ene kant ook wel prettig was aangezien niemand haar moeder kende. Een steek door haar hart, maar ze hielt zich staande. Ze moest toch ooit over de dood van haar moeder heen komen, anders zou ze nooit van het leven kunnen genieten. Ze zuchten en keek op toen ze merkte dat Sosuke-San schrok. "Jij, nog geen lief? Dat kan gewoon niet! Je neemt me in de maling!" Ondanks dat ze glimlachte, schudde ze haar hoofd. 'Ik neem je niet in de maling Sosuke.' Maar veder hielt ze haar mond, aangezien Sosuke haar die snoerde. "Wie wil jou nou niet.." Haar glimlach verdween. Ze duwde zich uit de omhelzende houding Sosuke en keek hem recht aan. 'Het gaat er niet om wie mij wilt, het gaat erom wie ik wil Sosuke.' Zei ze scherp. Ze wilde geen vriendje hebben, niet nu tenminste. Misschien later, als ze wat ouder was en wat minder zou gaan dansen. Of hij moest er geen problemen mee had dat ze negen uur per dag trainde en dus bijna geen tijd zou hebben voor hem. Maar er was niemand die dat goed vond, behalve zijzelf. "Nou, ik denk toch dat het goed met hen gaat. Ik ben nu even weg van huis. Ik probeer wat op mijn eigen benen te lopen zonder zagende ouders. Ik vecht nog steeds met het zwaard" Ze grijnsde weer, Ze moest niet zo streng voor hem zijn. 'Dat begrijp ik ja. Zo, je vecht nog steeds met het zwaard. Leuk. Ik weet nog dat we vroeger altijd met stokken speelde, waarbij jij mij versloeg en dat ik jou later een klap verkocht.' Ze grijnsde en keek hem vrolijk aan.

Sosuke grinnikte en keek Momo met een vragend gezicht aan. Haar scherpe stem deed hem even achteruit deinzen. Zo kende ze haar niet meer. "Uhum", zei hij kalm en hief zijn wenkbrauwen nadenkend op. Maar toen ze weer begon met praten kwam hij wat dichterbij en glimlachte alweer. "Ja, ik versloeg je áltijd", zei hij met een dwaze blik op zijn gezicht. Ergens vond hij het altijd zo grappig haar te plagen, maar misschien zou hij er maar beter mee stoppen. Die klappen tegen zijn rechterwang waren altijd wel goed raak geweest. Een speelse grijns verscheen weer op zijn gezicht en dat maakte hem weer helemaal vrolijk. De wind liet zijn haren wat op gaan. "En wat doe je nu nog in je vrije tijd als je niet gaan dansen?", vroeg hij nieuwsgierig en draaide zijn hoofd wat om zodat hij een paar mensen kon aankijken die aan het surfen waren. "Ik surf bijvoorbeeld", zei hij droogjes en haalde luchtig zijn schouders op. "En ja, ik wil eigenlijk je nog eens graag zien ballet doen. Aangezien ik je vroeger veel bezig gezien heb en je dat aardig goed deed ben ik wel eens benieuwd hoeveel je verbeterd bent!", zei hij vrolijk en wreef even bemoedigend over haar rug. Hij lachte en liep zonder wat te zeggen naar het water. Daar nam hij met zijn handen wat water uit en liep er speels mee naar Momo. Daar gooide hij het over haar hoofd. Proestend van het lachen hield hij zijn hand voor zijn mond. Wat zou haar reactie hier van zijn?

Momo schoot in de lach toen Sosuke een dwaze blik in zijn ogen kreeg en zei dat hij haar altijd versloeg. 'Dat klopt ja, maar je rende wel altijd als een bang kind voor me weg zodra je me had verslagen.' Vroeger pestte ze jongens altijd. Aangezien ze rond jongens was opgegroeid en wat beter met ze om kon gaan dan met meisjes. Volgens haar waren meisjes altijd van huppelkutjes en daar had ze zo'n hekel aan. Toen ze zichzelf weerbij elkaar had geraapt en ze weer serieus, nou ja probeerde, keek kwam er een glimlach rond haar gezicht. Ze was zo ontzettend blij dat hij er weer was, en dat ze tenminste één vriend hier op Monica had. Dat was beter dan helemaal overnieuw te beginnen. "En wat doe je nu nog in je vrije tijd als je niet gaan dansen?" Eigenlijk deed ze helemaal niets buiten het dansen, niet altijd tenminste. 'Ik doe niet zo veel, maar als ik me echt verveel ga ik wat zwemmen in zee.' Ze liet haar blik langs over het blauw/groene water glijden. Of ze zou gaan zonnen, zoals ze nu aan het doen was, voordat ze Sosuke tegen het lijf was gelopen. Ze ging met haar hand door haar bruine haar heen en zuchten. Dit was wel heel wat voor een dag zeg. Ze dacht even rustig te blijven liggen en wat bij te kleuren, en dan komt ze opeens haar beste vriend weer tegen. "En ja, ik wil eigenlijk je nog eens graag zien ballet doen. Aangezien ik je vroeger veel bezig gezien heb en je dat aardig goed deed ben ik wel eens benieuwd hoeveel je verbeterd bent!" Ze voelde haar hoofd rood kleuren toen hij dit zei. 'Ik ben helemaal niet zo goed, en zeker niet zo goed als mijn moeder.' Sputterde ze met een klein stemmetje tegen. Ze wist dat ze meer zelfvertrouwen moest hebben als het ging om dansen, maar soms kon ze het echt niet opbrengen.

Sosuke keek naar Momo en lachte toen ze zei dat ze niet veel anders deed dan ballet. "Kind toch, je moet eens wat meer aan jezelf denken", zei hij met een suf lachje. Gelukkig was Momo niet boos voor het beetje water over haar haar. Een ander meisje zou hem al een mep gegeven hebben en beginnen krijsen. Dat vond hij echt zo stom aan zulke meisjes. Gelukkig behoorde Momo daar niet bij. Ze stortte haar gewoon helemaal op het dansen. Dat is pas lef hebben. Anderen zouden hun nagels lakken, hun make up op doen en nog vele schoonmaak middeltjes opsmeren. B-E-L-A-C-H-E-L-I-J-K! Sosuke grinnikte toen Momo begon roos te kleuren op haar wangen. Waarom was ze toch altijd zo verlegen als ze over haar dansen begon. Ze wist zelf echt wel goed hoe goed ze het kon! "Doe maar normaal jij, ik weet nog toen ik kwam kijken dat je net zweefde op die dansvloer. Je was prachtig", vleide hij haar en glimlachte lief. Hij meende het wel wat hij nu zei. Ze kon het zo verdomd goed! "En ik liep vroeger altijd weg omdat ik nooit zin had in een rake klap van jouw poezelige handje", zei hij droog en grijnsde. Vandaag zou nog een leuke dag worden! Maar ergens wou hij nog eens met haar trainen. Zwaardvechten dan wel. Hij wist nog hoe hij haar had leren slaan. Ook dat kon ze goed. Eigenlijk kon je zeggen dat Momo een wereld talent is. Ze kan gewoon alle sproten aan. En Sosuke steunde Momo altijd volledig, alsof hij haar grote broer was. "Maar zeg eens, wat wil je vandaag gaan doen! Je bent nog helemaal niet van me af hoor!", zei hij en lachte.