Hey, I heard you were a wild one

Een glimlach verscheen op haar gezicht. Het zonnetje scheen buiten en het was de perfecte dag om eens wild te gaan crossen over de snelwegen vlakbij Santa Monica. En niet in haar eentje natuurlijk. Ze hadden eens een vrije dag van school gekregen, en ze wist dat niet alleen Monica High die had maar ook de universiteit, en dat kwam mooi uit. In het weekend zou het natuurlijk stervensdruk wezen op de wegen, dus dat was geen slim plan. Maar vandaag.. ja, het was perfect. Charlene schoof haar zonnebril van haar blonde haar af richting haar neus, borg haar handtas op in haar motor en stapte er toen vervolgens op. De sleutel had ze er eerder al ingestoken. Een aantal keer liet ze haar schatje brommen en vertrok toen van de parkeerplaats af. Nog heel even wierp ze een blik op de Living Building en richtte zich toen op de weg voor haar. Het was niet ver van hier naar Kenneth zijn huis in Pine Street. Gelukkig maar, dan hoefde ze niet eerst nog bij te tanken. Al was dat niet perse nodig, gezien ze dat laatst ook al gedaan had. Ja, er zat wel genoeg in voor de rest van de dag. Al wist ze niet hoeveel ze natuurlijk over de wegen gingen crossen.
Het duurde niet lang voor ze bij haar vriendje zijn huis was aangekomen, al had ze wel eerst even moeten kijken welk nummer hij ook alweer woonde. Maar dat was niet bepaald nodig geweest, gezien het al van verre duidelijk was welk huis van hem was. Eenmaal voor zijn huis zette ze haar motor, er was nog niet veel lui buiten en binnen Kenneth zijn huis zou ze toch niet gaan. Dus onbewaakt kon ze hem gerust, maar nog wel in het oog, voor een paar minuten laten staan. Heupwiegend liep ze naar de deur, voor het geval hij haar al zag aankomen was ze toch extreem sexy. Daar trok ze nog eens aan haar haren, zodat haar paardenstaart wat beter ging zitten en ritste daarna ietsje van haar zwarte motorjack naar beneden, zodat haar boezem wat meer zichtbaar raakte. Daarna belde ze aan en leunde toen met haar linkerhand tegen zijn deurpost aan, terwijl ze haar andere hand in haar zij zette en zo een best hotte pose had. Nu was het afwachten tot de jongen open zou doen, hopende dat hij niet nog in bed lag te maffen. Sukkeltje dat het af en toe was.

[&&' Kenny]

Het feit dat Kenneth niet sliep op een vrije dag gebeurde maar weinig. De jongen was echter vandaag druk in de weer met van alles. Teksten schrijven, gitaar spelen, zorgen dat de twee samen gingen, opruimen en ondertussen at hij hier en daar ook nog eens wat. Hij was bezig met wat hij het liefste van al deed, en tja eigenlijk was er nog een iemand wat er ontbrak vandaag. Charlene, het meisje waar hij zijn verdere leven mee wou delen. En nee dat was geen impulsieve onvolwassen beslissing geweest, de jongen had er een tijdje over nagedacht en hij zag niet in waarom ze ooit uit elkaar zouden gaan. Het feit dat hij nog amper met andere meiden afsprak was daar wellicht wel het bewijs van. Natuurlijk sprak hij nog met e meiden uit zijn jaar, maar dat was puur vriendschappelijk en daar viel niets meer achter te zoeken. Elke avance die iemand op hem wierp die sloeg hij vriendelijk af. Wat was hij toch een brave jongen geworden. Verstand komt met de jaren zeker? De jongen moest lachen om zijn eigen gedachten. Uiteindelijk plaatste hij zijn gitaar weer op zijn staander en legde de papieren die vol met tekst stonden op de tafel neer. Vervolgens liep hij naar de radio en zette die maar aan. Muziek, het was iets waar hij niet zonder kon leven. Nadeel van een muzikant zijn zeker? Zijn geluid stond niet te luid, puur omdat hij de buren niet nog meer op hun dak wou zitten aangezien hij de laatste dagen toch al genoeg rumoer had gemaakt voor hun. Ach, hij had het voordeel dat hij op het gelijksvloers woonde, anders zou like heel de blok last hebben van hem en dat kon hij niet maken. Voor even wierp de jongen een blik naar buiten, merkte een plotse, blonde, en welliswaar een sexy verschijning waar. Bijna gehypnotiseerd door haar verschijning bleef de jongen gewoon heel droog staan. Tot het hem door drong dat hij eigenlijk feitelijk amper vertoonbaar in zijn woonkamer stond. Meteen verplaatste hij zichzelf naar de slaapkamer, waar hij al gauw een zwarte broek aan trok en verwisselde van een simpel zwart shirt naar een proper wit shirt. Kort fatsoeneerde hij zijn haren, en net op die moment hoorde hij de deurbel. Kenny wandelde misschien net iets te snel zijn kamer weer uit waardoor hij met zijn elleboog hard tegen de deurlijst aanknalde. De jongen slikte de woorden in die hij tegen zichzelf wou gaan roepen, en stelde zich weer mooi recht.
Rustig opende hij de deur en glimlachte even liefelijk naar haar. Kenneth kon het niet laten en liet voor kort zijn ogen over haar lichaam heen glijden, ze zag er geweldig uit. Nee, meer dan geweldig eigenlijk. Hij dwong zichzelf om uiteindelijk weer terug naar haar gezicht te kijken. ‘Zo, en waaraan dank ik dit plezierige bezoekje?’ De jongen drukte een korte kus op haar lippen en grijnsde vervolgens. Het feit dat ze met de motor was, deed hem niet meteen de link maken om samen te gaan rijden, hij kwam meestal naar haar met de motor en andersom ook dus ja.

Charlene rekende erop dat ze nog minstens vijf minuten hier bij de deur stond, gezien zijn onhandigheid vaak genoeg. Of misschien was hij nog niet eens wakker, dan zou het nog wel langer gaan duren. Daar hoopte ze maar niet op, dan had ze hem misschien wel wakker gemaakt, of hij sliep gewoon door dat was ook een optie. Dan zou ze wel weer gewoon naar huis gaan, misschien vriendinnen opbellen om te gaan shoppen in de stad. En als die niet konden dan maar gewoon begraven in bed, wist zij veel.
De blondine keek heel even naar zichzelf in de ruit van de deur en tuitte haar lippen charmant. Net op dat moment deed er een bekende jongen de deur open en schrok ze er zo van dat ze haast omviel. Toch wist ze zichzelf te herpakken en glimlachte toen breed. Zijn aanwezigheid maakte alles gelijk weer goed, hoe sukkelig ze zich ook mocht gedragen. ''Hee lief,'' reageerde ze op zijn vraag en beantwoorde zijn kus. ''Let's go for a ride.'' Zei ze best zwoel en zacht, zodat niemand anders het kon horen en kwam toen met haar linkervoet op het drempeltje staan. Met nog steeds haar linkerhand leunend op de deurpost, hield ze zichzelf zo staande en schoof met haar andere hand eerst haar zonnebril omhoog. Hierdoor kwamen haar blauwe ogen zichtbaar en kon ze de zijne ook beter zien. Die kus van net was natuurlijk niet genoeg en ze streelde met haar losse hand over de achterkant van zijn hoofd. Nog een aantal meter en ze bereikte ze, ze waren zo dichtbij. En ze kwam nog een stukje dichter bij, waarna ze haar lippen op de zijne drukte en het wat langer aanhield dan dat ze net hadden gedaan. Hoewel ze nu niet meer los wou laten, opende ze toch na enkele seconden haar ogen weer en haalde haar zachtroze lippen van de zijne af. Rustig ging ze weer op de grond buiten de deur staan en haakte haar handen in elkaar, die toen relaxed voor haar buik hingen. ''Ik hoop dat je kan?'' Zei ze poeslief en knipperde onschuldig met haar wimpers. Daarbij kon natuurlijk een pruillipje niet missen.

Kenneth keek haar afwachtend aan. Bij zijn weet hadden ze vandaag niet afgesproken. Ach, een verrassing was altijd welkom, zeker in de vorm van Charlene. Voor even wreef hij door zijn haren en ademde diep in. Lichtjes nadenkend keek hij haar aan, nee hij vond geen reden waarom ze hem zou komen bezoeken. Ach, uiteindelijk was het weer een tijdje geleden dat ze elkaar hadden gezien dus het kwam wel leuk uit dat ze hier nu voor zijn deur stond. Het duurde niet lang of ze gaf al zelf een antwoord op zijn vraag, eentje dat hem als muziek in de oren klonk. Kenneth wou zich omdraaien naar binnen om zijn jack, en zijn sleutels te pakken maar werd afgeleid door Charlene die een soort aanstalte maakte om binnen te komen. Al snel zag hij haar blauwe ogen tevoorschijn komen en meteen drong een warmte zijn lichaam binnen. De zachte streling door zijn haren deed hem even huiveren, een van zijn mondhoeken trok omhoog en voor hij ook maar de kans had om zich te herpakken voelde hij haar lippen zachtjes op de zijne komen. Hij plaatste zijn beide handen op haar heupen en beantwoorde de kus met gesloten ogen. De jongen hoorde al snel genoeg een paar deuren van het beneden verdiep open gaan, net op die moment werd de kus beëindigd en hoorde hij van verscheidene kanten gejoel van jongens stemmen. Een lichte blos viel op zijn wangen. God, zelfs de mensen hier waren nog onvolwassen. Ach, het was natuurlijk langs de ene kant ook best grappig maar dat deed er niet toe. ‘Vergeef hun ze staan nog wat achter.’ Knipoogde de jongen vrolijk naar haar. Met pretlichtjes in zijn ogen keek de jongen haar aan toen ze probeerde om hem te overwinnen met haat schattigheid. En ja hoor, ze overwon. ‘Voor jou, maak ik wel tijd.’ Glimlachte hij waarna hij zich even omdraaide en terug naar binnen liep, vanuit zijn kast trok hij zijn leren vest die trok hij meteen aan. Zijn sleutels zaten in de zak van zijn jack, dus dat kwam al goed uit, die moest hij niet meer zoeken. Gauw genoeg stond hij weer naast haar, maar griste nog snel iets van de tafel. De deur sloot hij achterzich waarop hij het gene wat hij in zijn hand had, zo’n stressballetje, naar een van de jongens gooide die net nog vrolijk had meegejoel met de andere smeet. ‘Ik ben klaar hoor?’ Grijnsde hij naar Charlene waarop hij rustig vertrok naar zijn motor die zo ongeveer voor zijn deur stond. Zijn helm die aan zijn stuur hing plantte hij al gauw op zijn hoofd waarna hij de sleutel in het contact stak en zichzelf op de motor neerzette. Wachtend op Charlene kon de jongen het duidelijk niet laten om zijn motor te laten brullen.

Het gefluit en gejoel van onvolwassen jongens negeerde ze volledig, ging helemaal in haar pose om de jongen te overtuigen om met haar mee te gaan. Even een lekker eindje toeren met de motors. Iets wat ze al, in haar ogen, tijden niet meer gedaan hadden. En dat moest ook up to date blijven natuurlijk. ''Ze moesten eens weten met wie ze te maken hebben, hmm. I rule the world.'' Haar blik veranderde naar een ietwat zwoele en dacht meteen terug aan het Prom bal. Kenneth mocht dan niet meer op dat moment op de school zitten tijdens het prom, maar ze wist zeker dat als hij dat wel had gedaan dat ze samen de wedstrijd gewonnen hadden. Nu had Christian de titel gekregen als koning. Ze knipoogde terug wanneer hij dat ook had gedaan, voordat hij zijn vest had gepakt, en kwam wat dichterbij staan, sloeg haar armen om zijn nek heen en drukte lieflijk een kusje op zijn wang. ''Dat is goed, laten we gaan dan.'' Fluisterde ze in zijn oor, zo dichtbij dat hij vast haar warme adem zou kunnen voelen. Een glimlach ontstond hierdoor op haar gezicht en liet hem toen los, waarna ze naar haar eigen motor toe liep om daar de sleutel in te steken. Al gauw klonk het flinke geronk van haar schat en klonken de prachtige melodieën van de twee motors te samen. Ze gniffelde wanneer ze oogcontact met de jongen zocht en kwam al snel naast hem te staan. ''Ik daag je uit...'' Zei ze, waarbij ze nog een gruwelijke grom liet klinken van haar motor en toen in de startblokken ging om vervolgens weg te scheuren met een flinke snelheid. Ze kon het niet laten om te lachen, al was dat haast niet te horen vanwege het geluid van haar motor wat haar gelach overstemde.
Het duurde niet lang voordat ze de snelweg had gevonden, het was niet ver vanaf de studenten appartementjes, zelfs nog korter dan vanaf de Living Building. Daarbij kende ze haar weg inmiddels wel al in Santa Monica, de tijd dat ze hier nu al als het ware woonde. De wind blies met alle kracht door haar haren. Maar het had weinig nut, gezien die veilig in een paardenstaart gebonden waren. Vlugjes haalde ze haar zonnebril van haar hoofd af en schoof die op haar neus, waarna ze haar hand terug legde op het handvat en een auto ontweek die voor haar doen veel te langzaam reed. Daarna draaide ze aan het volume knopje van haar radio, waardoor die harder kwam te staan dan het geruis van de wind. Een grijns kwam op haar gezicht te staan. Ja, ze genoot hiervan.

Kenneth wachtte rustig tot Charlene ook op haar motor was gestapt. Tgoh, dat beeld, hij kon er van blijven genieten. Like, welke jongen niet? Oké, hij vond het werkelijk echt niets wanneer andere jongens naar haar staarde, maar uiteindelijk Charlene was like een van de knapste meiden op school wie zou dan niet staren? De jongen haalde zijn helm even van zijn hoofd af en legde die terug op zijn stuur. In de zak van zijn jack stak een vrij oude mp3 speler met de bij behorende oortjes. Ja, hij had een soort van radio achtig iets in zijn motor steken maar hij had liever nog zijn muziek die door zijn oren klonk tijdens het rijden. De jongen stak beide oortjes in zijn oren nog voor Charlene naast hem was komen staan met haar ronkende motor. Hun ogen vonden elkaar en het gegniffel van haar bereikte hem misschien niet echt via zijn gehoor, maar het was nog altijd schattig om het te zien. Haar woorden verbaasde hem even maar lieten toch een uitdagende grimas verschijnen op zijn gezicht. Wanneer zij weg was gescheurd drukte hij op het play knopje en zette vervolgens zijn helm weer op zijn hoofd en liet zijn motor nog een keer fel brullen om er dan vandoor te gaan. Achter haar aan.
De snelweg bereikte hij al snel na een paar bochten te hebben genomen. Hier en daar klonk er flink protest van de auto bestuurders maar het kon hem totaal niet schelen. Op de beats van een nummer van Nonsense schoot de jongen tussen de auto’s door met zijn oog maar gefocust op een ding, momenteel de achterkant van Charlene’s motor. De wind sloeg met volle kracht tegen het lichaam van de jongen, maar hij sneed er gewoon door heen. Bijna was hij er. Nog een klein stukje. Just a matter of seconds. 5,4,3,2,1. Kenneth schoot met een luid gegrom Charlene voorbij en dook meteen weer in het verkeer. De wagens rondom hem liet hij maar gewoon voor wat ze waren, hij moest er nu voor zorgen dat hij voor Charlene uit bleef rijden en zo veel mogelijk ruimte tussen hen in creëerde zodat het voor haar onmogelijk werd om hem in te halen. Hoewel dat eigenlijk heel stiekem nu ook al bijna was. Maar toch hij moest zeker zijn. Zij had hem misschien wel uitgedaagd, maar dat betekende niet dat hij haar zo maar zou laten winnen. Daar was ze dan wel mooi verkeerd in. Ach, ze zou het wel begrijpen. Dit was nu een van de zaken waar hij heel competitief in was, net zoals voetbal eigenlijk. Voor de rest zou hij van haar willen verliezen van alles buiten deze twee zaken. En een beetje strijdlust mocht er wel zijn ea? Daar deed hij helemaal niets fout mee.

Als het even kon, dan zat ze nu te stuiteren op haar motor. Gewoon van blijdschap en de hyperheid van het nummer. Beauty and A Beat, zo heerlijk pakkend. De wind sloeg hard tegen haar aan, maar ze vond het niet erg. Gewoonweg omdat ze wel iets aanhad wat de kou tegen zou houden en de zonnebril zorgde ervoor dat haar ogen niet irritant zouden gaan tranen. In plaats van zo hyper te worden van de muziek, besloot ze enkel te grijnzen en lichtelijk mee te zingen. Ze moest tenslotte nog wel serieus op de weg blijven letten, voordat er ongelukken gebeurden. Dat was wel het laatste wat ze vandaag wou, vooral met Kenneth erbij. Vanuit haar ooghoeken merkte ze een schim op die ze zo goed als haar vriendje herkende. Kenneth, hij haalde haar nog in ook. Grrr. Daar zou hij van langs krijgen. Met gefronste wenkbrauwen had ze zin om iets te schreeuwen, maar het had toch weinig zin met de harde wind en muziek die erover heen krijste. In plaats ervan om nu boos te gaan schelden om iets wat ze zelf uitgedaagd had, keek ze terug naar de weg voor haar en merkte op hoe weinig ze de kans kreeg om hem in te halen. En als ze wel die kans had, zou het om seconden gaan, die gok zou ze er niet op wagen. Nog een balende grom verliet haar keel, die enkel voor haar nog zacht te horen was. De blondine zuchtte en zette toen weer een grijns op, om haar balende humeur te laten varen. Ze wou niet dat Kenneth het zag en ervan zou gaan genieten, die lol gunde ze hem niet op het moment. Het was al erg genoeg dat hij haar ingehaald had.
In plaats van de gok te wagen om in te halen, kwam ze wel dichterbij door haar snelheid omhoog te laten schieten. Een toeter van links deed haar even opkijken, terwijl ze steeds sneller en sneller ging richting haar vriendje. De geïrriteerde bestuurder schold haar overduidelijk uit, maar het was niet hoorbaar boven alle harde geluiden uit. Misschien was het handiger om haar muziek zachter te zetten, maar zij gaf er niet om. Ze hield ervan, had geen eens zin erin om dat gezeik aan te horen van pretbedervers. In plaats ervan om in die conversatie in te gaan, stak ze enkel haar tong uit alsof ze het een lolletje vond. En stiekem vond ze dat ook zo, ze ging zich er echt niet druk om maken. De neiging om haar hand uit te steken en een middelvinger te gebruiken was ook erg hoog, maar voor de veiligheid besloot ze dat maar niet te doen. Enkel een fuck-you blik kwam in haar ogen te staan, al was dat niet zichtbaar voor de gozer gezien de zonnebril haar pupillen verborgen. Pas toen ze haar hoofd weer omdraaide merkte ze op binnen de seconde dat ze veel te hard was gegaan en tegen de jongen zijn achterband op knalde met ontzettend hoge snelheid.

Kenneth was nog steeds vol euforie van dat hij Charlene voorbij was gevlogent. Stiekem wist de jongen gewoon dat hij haar nu zo hard irriteerde dat ze hem wel weer voorbij moest komen op een moment, ze waren immers zo competitief als het hier om ging. Charlene zou zich niet laten verslaan, zelfs niet door hem. En van zijn oh zo goeie boyfriend manieren kwam nu ook niet veel van. Nee, hij ging haar niet laten winnen ook al zou hij dat heel misschien wel gedaan hebben als hij hier niet zo van genoot.. Door zijn oortjes klonken de hele old school beats van Kids in America. Zijn mondhoeken trokken vrolijk omhoog, het bleef een geweldig nummer ook al was het al van jaren terug. Bijna leek de jongen te gaan mee zingen, maar hij besloot zijn bek echter te houden en af te wachten tot Charlene hem voorbij ging scheuren zodat hij weer een inhaal manoeuvre kon gaan doen. Maar het bleef uit, zijn vriendin kwam niet van links of van rechts voorbij. Hmn, opgegeven? Nah, dat was niets voor Charlene. Eigenlijk zou hij het wel grappig vinden als ze werkelijk had opgegeven, maar momenteel was nog niets daar op en dus moest hij maar gewoon wachten op haar. Waarschijnlijk was ze gewoon snelheid aan het opbouwen en nog aan het zigzaggen tussen de auto’s die haar in de weg zaten. Hoewel, eigenlijk dan zou ze alsnog al voorbij hem moeten zijn gevlogen. Misschien was er wel iets gebeurd? Kenny dwong zichzelf ertoe om niet om te gaan kijken, omdat hij dan heel waarschijnlijk tegen de wagen voor hem zat. Het feit dat hij geen knal of iets had gehoord, moest hem eigenlijk wel al gerust stellen. Maar wie weet wat er kon gebeuren.. De jongen schudde kort zijn hoofd, nee Charlene was een goede motor bestuurder ze zou zichzelf niet in problemen werken. Alleszins dat hoopte de jongen maar. Want haar nog een keer in het ziekenhuis zien, nee dat wilde de jongen helemaal niet. Dat was al genoeg gebeurd.
Wanneer hij boven zijn muziek uiteindelijk een motor hoorde naderen wist hij dat ze vlak achter hem moest zitten. Een gierend geluid klonk. De twee banden schuurden tegen elkaar aan en Kenneth’s hoofd knalde hard tegen het stuur aan. Zijn motor kwam langs achter gevaarlijk snel omhoog en vrijwel meteen werd hij gelanceerd in de lucht. De jongen was nog half bij zinnen toen hij een auto of twee, drie onder zich voorbij zag vliegen. Het asfalt kwam harder dan hij verwacht had en knalde hem meteen buitenwesten. Met zijn zij knalde hij frontaal tegen de grond en schoof zo nog enkele meters verder over de grond. Het scherm van zijn helm was volledig gebarsten, wat leidde tot dat zijn gezicht onder het bloed was komen te zitten, zijn lederen vest was ook compleet gescheurd eveneens als het shirt dat hij daaronder had. Bloed kleurde de nog weinige stof op zijn zij volledig rood, en zo bleef hij uiteindelijk stil liggen op de grond. Compleet levenloos, zijn kledij zwaar gehavend, en helemaal onder het bloed. Charmant zicht. Hoe the hell had dit kunnen gebeuren? Hmn, zo zie je maar een ongeluk was snel gebeurd. Heel snel. In de verte klonken zwak nog enkele geluiden van auto’s die zwaar claxonneerde of met piepende banden tot stilstand kwamen.

Alles ging vanaf dat moment in slowmotion. Haar ogen werden zo groot als kersen, als het zelfs maar mogelijk was. Dit was allesbehalve gepland. Nee, nee, nee, dit kon niet gebeuren. Vlak voor haar gezicht kwam de jongen met razende snelheid omhoog. Niet zomaar een sprongetje, nee ergens metershoog kwam hij in de lucht te hangen voor enkele seconden. Dit kon niet waar zijn. Als ze een nachtmerrie had, was dit het wel. Het feit dat haar vriendje de dood in kwam, allemaal dankzij haar. Zonder nog een blik te werpen vanuit haar zijspiegel, drukte ze volop in de remmen. Gierende banden, zo ook die van haar, klonken van alle kanten. Bijna vloog ze zelf nog voorover, maar dat was maar een klein beetje. Ze leunde dan ook gauw naar achter zodat ze tot stilstand kwam op het asfalt. Auto's zoefden haar levensgevaarlijk voorbij, wouden niets met het ongeluk te maken hebben. Charlene gaf er niets om, alles voor Kenneth, alles. Al zou het haar eigen leven kosten, maar niet zover dat ze zichzelf nu liet overrijden door een auto en alles verloren was. ''Fuck, fuck, fuck, Kenneth, wat heb ik gedaan?!'' Zei ze meer tegen zichzelf dan tegen iemand anders en zo snel als ze kon rende ze naar de jongen toe. Zo ver was ze niet van hem verwijderd, maar ver genoeg dat er meerdere auto's en shit tussen hen in stonden. Dus had ze nog niet kunnen zien wat er precies gebeurd was. Voordat ze bij hem gekomen was, zag ze al meerdere mensen in paniek en met angstige blikken op hun gezicht de auto uit komen en naar het ongeluk kijkende. Haar hart ging bang tekeer, zuurstof kwam haast tekort, maar ze bleef doorgaan. Die paar meters leken nu wel kilometers. De jongen kwam in haar vizier en meteen stokte de adem in haar keel. Nee, nee, nee, nee, nee, nee! Hij was niet.. nee! Dat kon niet! Ze duwde arrogant wat mensen opzij en knielde bij zijn lichaam neer. Meteen draaide hij hem om naar zijn rug, probeerde hem omhoog te tillen in haar armen. Op zijn minst zijn bovenlichaam dan. De blondine kon niet meer logisch nadenken, niet dat ze het lichaam zo had moeten laten liggen voordat ze nog meer botten brak of inwendige bloedingen veroorzaakte. ''Kenneth, Kenny, zeg wat!'' Tranen rolden over haar wangen heen, veranderden van warm naar ijskoud en landden zo op zijn lijf. Raakten vermengd met het bloed wat erop zat. Het was nu overduidelijk ook naar haar gelopen, maar het kon haar weinig schelen. Ze streek wat plukjes uit zijn gezicht vandaan, zodat zijn ogen wat meer in zicht kwamen. Toen merkte ze pas op dat er ook alweer mensen om haar heen stonden. Niemand deed wat, leken allemaal in shock te staan. ''HELP! BEL DE AMBULANCE, 911, POLITIE, BRANDWEER! HELP ME, GODDAMNIT!'' Schreeuwde ze in paniek, wist zichzelf niet te herpakken en drukte haar vriendje nog dichter tegen haar aan. De helm probeerde ze voorzichtig te verwijderen, wist geen andere handelingen uit te voeren. Ze voelde zich te zwak om zelf haar GSM te pakken en hulp te bellen. Daarvoor was ze teveel in shock, kon niets doen dan trillend en angstig toekijken naar de jongen. Totdat er al gauw een sirene van de ambulance te pas kwam in haar oren en ze van haar vriendje voorzichtig, tegenstribbelend werd weggetrokken.

Momenteel bevond de jongen zich in een staat waar hij nog wel heel ver wat zaken hoorde, maar meer ook niet. Kenneth werd op een brancard in de ambulance gelegd nadat de ambulanciers hem hadden weg gehaald uit warme armen. Dood was hij niet, of althans dat dacht hij toch. Hij had nog geen wit licht gezien, dus eigenlijk was hij er best wel zeker van. Als hij het zich goed kon voornemen waren ze niet zo heel ver van het ziekenhuis verwijderd, maar tja momenteel was hij eigenlijk niet zo zeker meer. Kenneth was zo’n goeie bestuurder geweest, hij had nooit gedacht dat er werkelijk iets met hem kon gaan gebeuren als hij op zijn motor zat, daar voelde hij zich onoverwinnelijk op. Tot vandaag dan toch.
De jongen bevond zich ergens op een grasveld, op de plek waar hij vroeger altijd op de straten rond zwierf. Naast hem zat het meisje dat haar leven was verloren door zijn toe doen. Kort knipperde hij met zijn ogen. ‘Waarom ben ik hier?’ Zijn stem klonk schor. De jongen keek recht in de grijze ogen van het meisje en wachtte af. “Je hebt een ongeluk gehad, dat weet je toch?” Schaapachtig keek hij haar aan. Natuurlijk wist hij dat, maar hij bedoelde waarom hier bij haar. “Je bevind je nu momenteel tussen leven en dood, geen zorgen je kan nog gered worden.” Deelde ze mee. Kort wreef Kenneth door zijn haar, waarna hij op zijn knieën ging zitten en zijn armen om haar heen sloeg. ‘Het spijt me dat ik je niet kon redden. Ik was dom om je mee te laten komen, en nu ben je er niet meer. Als ik toen zou kunnen ruilen, ik zou het gedaan hebben echt.’ Het meisje plaatste haar handen op zijn rug en zo bleven de twee uiteindelijk een hele lange tijd zitten. Uiteindelijk was hij diegene die afstand nam en haar een kleine glimlach schonk. “Het spijt mij niet. Zonder mij had jij nu niet het leven gehad wat je hebt .Stel je dan eens voor hoe iedereen zou geweest zijn?” Kort schudde hij zijn hoofd. ‘De meeste volgens mij veel beter, je weet niet wat ik de laatste jaren heb aangevangen met sommige mensen.’ Ze keek hem met een frons aan. “Tuurlijk weet ik het gek! Wat denk je anders dat ik heel de dag doe?” Een vredig gevoel vloeide uiteindelijk door zijn lichaam, de jongen zuchtte even. Time to go.

Kenneth knipperde enkele malen snel met zijn oogleden voor hij deze uiteindelijk helemaal open deed. Zijn ogen namen het felle licht van de kamer gewaar. Hoe lang was hij wel niet weg geweest. De jongen wou naar buiten kijken, maar het enigste licht dat de kamer binnenviel was die van een hallogeen lamp ergens bevestigd op het plafond. Elk bot in zijn lichaam deed hartstikke veel zeer. Zijn gezicht leek wel in brand te staan, en zijn ribben voelde aan alsof er een tractor over hem heen was gewalst, kortom de jongen voelde zich belabberd. Wat was er met hem gebeurd? En waar was Charlene?

De blondine had het gelukt dat ze mee mocht in de ambulance, haar motor zou door de politie terug naar de parkeerplaats worden gebracht en Kenneth's zijn motor werd allemaal door verzekering en stuff geregeld. Maar dat was het hetgeen wat haar deerde, alles wat door haar aderen en hart stroomde was naar hoop dat haar vriendje nog leefde. Ze mocht dan wel meerijden met de ambulance, maar ver uit zijn buurt. Twee verplegers waren namelijk druk bezig om alles op gang te krijgen, om hem op z'n minst te laten ademen, alles voor zuurstof op het moment. Gezien allerlei soorten botten verkneld waren geraakt tijdens de val en de toegang naar oxygen hadden versperd, geblokkeerd. Nog steeds in lichtelijke shock, kon ze niets anders dan zitten en toekijken vanaf een veilige plek. Zolang alles maar goed kwam, toch? Maar dit schuldgevoel van haar zou nooit te nimmer meer weggaan, dat was een feit. Al gauw naderde het ziekenhuis, het was tenslotte niet zo snel hier van vandaan en werd de jongen uit de wagen geleid. Recht in het ziekenhuis, de ingang enkel voor spoed. Zij werd later pas de wagen uitgeleid en hoewel het eigenlijk niet mocht, ging ze ook naar binnen. Familie hoorde hier te zijn voor de jongen, niet een of ander meisje wat beweerde zijn vriendin te zijn. Maar toch liet zij zich niet zo gauw kleineren en liep door naar de ruimte waar de jongen in zat, liet zich tegen de muur zakken voor de deuren waar ze onder geen enkele omstandigheid naar binnen mocht. Tot het over was, dan misschien.

Al vele uren waren verstreken en ze voelde haar focus verslappen, werd al meerdere malen gevraagd door verschillende zusters om te vertrekken maar Charlene weigerde keer op keer. Met een felle blik in haar ogen, die ze met gemak wist op te wekken, joeg ze ze zo weg. Net wanneer ze voetstappen hoorde en voor de laatste keer een felle uitbrander wou maken zodat ze hen in hun oren konden knopen en tegen de volgende zuster konden zeggen dat ze haar beter niet konden storen, kreeg ze een beker koffie aangereikt. Een cappuccino, wat ze nu wel zo goed kon gebruiken tegen de moeheid. Een klein opstootje tegen haar lichaam, wat meer energie. Ze bedankte haar en keek hoe de dame wegliep. Toch tenminste iemand die om haar gaf en haar niet zo gauw mogelijk het ziekenhuis uit wou duwen. Charlene was niet zo'n bitchie dat enkel maar om geld gaf. Zo zag ze er misschien uit vanwege haar uiterlijk, maar ze was niet op haar achterhoofd gevallen. Ze hield van Kenneth, met heel haar hart. Ieder ander zou haar voor gek verklaard hebben, maarja, zo was liefde nou eenmaal. Wanneer ze het goedje door haar keel liet stromen, voelde ze zich toch op één of andere manier wat moe-er worden en zodra de laatste slok weg was en het ding op de grond stond, kon ze het niet helpen en viel toch in een droomloze slaap. Met haar hoofd tussen haar opgetrokken knieën, met haar armen eromheen. Zo hulpeloos.

Een bliep klonk, wat haar meteen uit haar slaap trok en slaperig om haar heen deed kijken. Het lichtje van de OK was uitgegaan en dokters kwamen er tevreden uit. Was het goed gegaan met Kenneth? Nog steeds in leven? Hoe zou hij eruit zien? Was hij zijn geheugen kwijt, een hersenschudding door die val? Oh god, ze was haast te bang om te gaan kijken. Meteen stond ze op en voelde hoe ieder spiertje in haar lichaam, door die ongemakkelijke houding waar ze net misschien een kleine twee uurtjes mee in slaap gevallen was, tegenstribbelde. Toch kon het haar niet deren en net voordat ze naar binnen wou gaan, werd ze tegengehouden door een zuster. Niet alweer, hea. 'Mevrouw, u bent niet bevoegd om naar binnen...' ''Het kan me niets schelen, dat is mijn vriend die daar ligt! Laat me los! LAAT ME LOS!'' Ze gaf er daadwerkelijk niets om. Tranen brandden achter haar ogen, maar ze ging ze niet loslaten waar dat lelijke wijf bij stond. Charlene gebruikte haar kracht van het kickboksen en trok zichzelf zo naar voren, hoeveel ze ook bij haar onderarmen van achteren werd tegengehouden. En net toen ze de nagels in haar huid voelde, kwam de jongen genoeg in zicht om zijn hele lichaam te zien. Zo te zien waren zijn ogen open, maar lag hij er enorm brak bij. Ze rukte verdomd hard haar armen los en liet de tranen op dat moment tegelijkertijd uit haar ogen rollen. Een paar stappen naar voren was het enige wat ze kon doen. ''Oh god, Kenneth..'' Meer wist ze niet uit te brengen, waarna ze haar gezicht in haar handen begroef.

Een tijd lang staarde de jongen naar het grijze plafond. Voor kort bracht hij een hand naar zijn gezicht, voelde verscheidene pleisters zijn wonden afschermen. Als zijn gezicht er al zo gehavend uit zag, wat was het dan met de rest van zijn lichaam? Wat was er toch gebeurd dat hij zo toegetakeld was? Het ene moment was hij vrolijk op de weg aan het rijden, en uren later lag hij hier. In wat voor een twist was hij nu weer beland. Of sliep hij nog en was dit alles maar een ingewikkelde droom. Hij liet zijn arm weer naast zich neerzakken op de matras en voelde gelijk een protest van zijn spieren aankomen waardoor zijn gezicht van de pijn vertrok. Voor even volgde hij de infuus die naar een zakje leek te leiden. Middelen om de pijn tegen te gaan waarschijnlijk. Maar hoe kwam het allemaal? De jongen had antwoorden nodig, en wel snel. En hij had Charlene nodig, zij wist wat er gebeurd was, en hij wou gewoon zien dat ze het goedmaakte. Stel je voor dat er ook iets met haar was gebeurd. Het was een schuld die hij eeuwig zou meedragen. De jongen wou roepen om iemand, maar er kwam enkel een lelijk geluid uit zijn keel wat in de verste verte niet op zijn stem leek. Stiekem was hij nogal verbaasd over het geluid dat net uit zijn keel was voortgekomen. Kwam waarschijnlijk door dat hij al die tijd onder verdoving was of zo. Er was gewoon geen andere conclusie, want afgezien van de rest van zijn lichaam voelde zijn nek eigenlijk vrij gezond dus.
Plots geschreeuw deed hem snel met zijn hoofd draaien naar de deur. Niet begrijpend staarde hij naar een hysterische Charlene. Hulpeloos volgde hij elke actie die het meisje uitvoerde. Tot ze werkelijk waar de kamer in stond, maar op een veel te grote afstand omdat ze nog werd tegengehouden door de vrouw, of eerder weer opnieuw werd tegen gehouden. De tranen zorgde ervoor dat hij iets verder omhoog kwam, al deden zijn ribben verdomd veel pijn, hij moest naar haar heen. Toch viel hij uiteindelijk weer neer op de matras met zijn rug. ‘Laat haar binnen!’ Sprak hij op de luidste toon die hij nu kon uitbrengen, en geloof me dat was niet erg luid. Met een harde blik die geen tegenspraak dulde keek hij de vrouw aan die Charlene wou tegenhouden. Deze haalde haar schouders uiteindelijk op en maakte dat ze uit de kamer weg kwam. Een tijd lang bleef hij gewoon staren naar een huilende Charlene, voelde zich nog kwetsbaarder worden dan hij al was. Uiteindelijk bracht Kenneth zijn hand wat omhoog, in de hoop dat ze naar hem toe zou gaan komen. ‘Stop met huilen. Ik ben oké.’ Fluisterde hij enkel. Oké, echt gezond zag hij er op de moment niet uit. Maar hij leefde nog dus zo erg was het toch niet. Of was hij plots veranderd in de klokkenluider van de notre dame ofzo? Meh, dat zou werkelijk te erg zijn voor woorden. Dan had hij liever gehad dat hij het niet gehaald had. Maar hij kon geen afgrijselijke blik opmaken afkomstig van Charlene, dus zo erg was het nog niet, toch?
[Flut T_T]

Ze voelde steeds meer de drang om te huilen, ze kon het niet helpen. Die tranen vormden zich nu eenmaal, allemaal door keiharde schuldgevoel en het beeld wat ze nu van Kenneth had. Dat hij nu in het ziekenhuis lag, in principe hulpeloos. Een stem drong tot haar door, bereikte haar oren. Het was niet hard, maar het was wel duidelijk afkomstig van Kenneth. Haar Kenny. De zuster gaf het op om haar tegen te houden, gaf zich toe aan de wensen die de jongen had. Ze merkte aan de voetstappen, zonder zichzelf om te draaien omdat ze in een vrij fragiele houding stond met nog steeds haar gezicht begraven in haar handen, hoe de verpleegster van de twee wegliep. Langzaam durfde Charlene het aan om haar handen ietsje te laten zakken, haar rood doorlopen ogen te laten zien aan de jongen en om een aantal pasjes naar voren te zetten. ''Dat is niet waar,'' zei ze met een schorre, gebroken stem. Het deed haar pijn, het gaf haar hartzeer. De blondine begon ietwat te trillen, voelde hoe haar knieën het haast begaven om haar lichaam te houden. Binnen enkele seconden, voordat ze de kans had om zichzelf te redden, klapte ze dan ook neer op de grond. Zodat ze nu op haar knieën op de grond zat, tranen stroomden nog steeds. Zachtjes snikte ze door, ook al had Kenneth haar toegefluisterd dat hij oké was. Maar dat was hij niet, totaal niet. Verreweg van oké.
Ze wist zich al trillend naar voren te werken, richting het bed. Daar legde ze haar armen op met haar hoofd en begon zachtjes verder te snikken, ze wist niet van ophouden. ''Het spijt me, het spijt me, het is allemaal mijn schuld.'' Piepte ze door het snikken door. Het was allemaal haar schuld, dat was het zeker weten. Ze had die race wedstrijd nooit moeten houden en vooral niet moeten uitdagen tot de limit. Dat eindigde in dit. Die beelden, hoe ze hem door de lucht zag vliegen, hoe er een flinke groep omheen was komen staan. Het bloed dat uit haar vriendje vloeide. Ze had niet gedacht hem ooit nog te zien, de kans dat hij dat zou overleven was minimaal. Charlene schaamde zich zo, ze kon het niet opbrengen om hem recht in de ogen aan te kijken. Die gebrokenheid, ze kon het niet aan. Dit was al te erg. Het zou haar niets verbazen als hij haar nooit meer wou zien. Adem kreeg ze haast niet. Maar het lukte haar om de blonde haren uit haar gezichtsveld te halen, nadat ze haar hoofd ietsje omhoog had gehaald. Toch ontweek ze zijn blik met haar ogen, ze staarde naar de andere kant van de kamer. De kale witte muur. Ze was bang, bang voor contact.

Kenneth voelde de vermoeidheid weer toeslaan, hij begon duidelijk weer te vechten tegen zijn slaap. Al was dat dit moment best wel moeilijk om te doen, maar het was voor Charlene. Met kleine oogjes staarde hij het meisje aan, wachtend op enige reactie. Oh, wat wou hij graag zijn armen om haar heen sluiten en zeggen dat alles goed kwam. Een gevoelige snaar werd getroffen toen ze haar armen liet zakken en hij de rood aangelopen ogen zag verschijnen. Even leek zijn gezicht te verstrakken toen ze hem tegensprak. Mweh, over koppig gesproken. Een huivering trok over zijn lichaam toen Charlene neerging. Tranen vormde zich in zijn ogen, terwijl hij zich tevergeefs omhoog probeerde te drukken om naar haar toe te gaan. Wat was dit voor gedoe? Hij was perfect in orde op wat fysieke dingetjes na, maar toch hij leefde? Zijn leven had werkelijk aan een zijde draadje gehangen, maar door de dokters was hij er net op tijd toch weer doorgekomen. Even compleet met iets anders in zijn hoofd probeerde de jongen zijn tenen te bewegen. Er gebeurde niets. Kenny fronste even. Oké, serieus uitleg was echt wel nodig nu want dit klopte helemaal niet. Waarschijnlijk was het gewoon zo iets tijdelijks of wat dan ook, morgen zou hij zijn benen wel weer kunnen bewegen.
Een plofje gaf aan dat Charlene zijn bed had bereikt. Snel richtte hij zijn blik weer op haar. Aarzelend beet hij op zijn onderlip toen ze zich begon te verontschuldigen. Voorzichtig probeerde hij zijn arm op te tillen, maar zodra hij het probeerde begon zijn schouder zwaar te protesteren dus gaf hij het maar op. Zachtjes streek hij dan maar met zijn duim langs haar arm, een klein gebaar maar het was het enigste wat hij nu even mogelijk kon maken. Het feit dat ze hem nu gewoon niet meer aan keek, en hem straal leek te negeren deed enige woede opflakkeren in hem. Was hij dan toch de klokkenluider geworden? ‘Kijk me aan.’ Bracht hij met een trillende stem aan. ‘Char, ik leef nog. Ik genees heus wel. Come on, dit is echt niet jouw schuld.’ Wist hij veel wat er gebeurd was. Tranen stroomde inmiddels bij hem over zijn wangen. Enkel en alleen al door Charlene haar toestand. Ongestoord bleef hij zachtjes met zijn duim over haar arm strijken, bang dat ze anders gewoon anders nog erger in elkaar ging storten dan nu. Bij de deur was even een dokter verschenen om even poolshoogte te nemen, maar bij het aanzicht van het jonge koppel was hij toch maar weer weg gegaan. Deze was wel zo aardig geweest om de deur te sluiten zodat ze wat meer privacy hadden. ‘Kom op, Char alsjeblieft je maakt me bang.’ Een zucht schoof over zijn lippen. Dit alles ging hem echt nog te veel worden ea.