La Palapa Goes Wild

Jess en ik liepen door de drukke straten, het werd al vroeg donker vandaag. Jess was een goede vriendin van me, ze woonde hier ook in Monica. Maar zij woonde ver vandaan bij mij. We liepen langs een muur waren graffiti gespoten werd. Er liep een jongen van hun leeftijd fier op hen af. "Hee, wat ik je naam?" Vroeg hij aan mij. Ik wist niet meteen of ik moest antwoorden, maar het zou maar onbeleefd zijn om af te keuren. "Abigail." Zei ik dan maar. Jess vond het spijtig dat er niet naar haar werd gevraagd. "Abigail." Zei hij tegen zijn vrienden. Er was een jongen die nam een roze spuitbus en spuitte er mee op de muur. Wow, wat mooi. Het resultaat van de graffiti was mooi geworden. Ik was onder de indruk. "Wow, jullie zijn prof." Zei ik. "Ja, we gaan zo meteen naar La Palapa we moeten daar het grote spandoek van La Palapa vol kladderen, het word vet gaaf." Zei één van de 3. Ik knikte. Jess kwam aanlopen. "Wij gaan ook naar La Palapa. We moeten nu gaan, anders missen we het optreden van mijn vriend." Ze keek me geërgerd aan. Maar ik negeerde het. "Ja, we gaan. Later." Zei ik en ik en Jess vertrokken. "Waarom deed je nou zo kattig?" Vroeg ik toen we al een eindje verder waren. "Ze wouden toch enkel aardig doen?" Jess keek me niet aan en pakte een sigaret, ik vond het goor. Roken? Please! Alleen stoere sukkels doen zoiets. Ik ben dan wel geen rijke chique trut, maar ik ben ook geen stoer meisje. Jess zuchtte en gooide haar peuk even later op de grond. "Jij krijgt altijd aandacht, van iedereen hier. Ik word altijd in de kou gelaten." Zei ze. "Hoe komt dat toch?" Ik grijnsde. "Misschien omdat je een vriendje hebt?" Plaagde ik. "Nee, joh gekkie. Maar ik kan tenminste iemand krijgen." Zei ze. "Wat bedoel je daar nou mee?!" Ik werd een beetje van slag. "Niets hoor. Ik.." Zei ze. Ze zuchtte, "laat maar, Abigail." Ik knikte maar ik was niet overtuigd. Wat bedoelde ze daar nu weer mee? We arriveerde bij La Palapa. Ik was blij dat we nu even met ons hoofd even bij La Palapa konden zijn. Maar we bleven stokstijf staan, de muren en tenten stonden vol gekribbeld met graffiti. Overal. Ik keek Jess aan dacht aan Mary en Lucy. Ik was de brief die ik had gelezen nog niet vergeten. Nu dwaalde haar gedachten weer af naar de dood van haar opa en oma, hoe ze daar hangde in de donkere zolder. Nee, ik kon er nu niet aan denken, ik moest sterk zijn. Ik moest even genieten van haar avondje in La Palapa. Samen met Jess, ik ging bij de bar zitten en vroeg om een martini wijntje.

&(one- person

Abel had een grijs vest aan terwijl hij een spuitbuis kreeg van zijn vriend. Hij deed pas sindskort aan graffiti, maar tot aan dat moment had hij het erg leuk gevonden. Het gaf wel een kick, maar het was wel bagger als je moest wegrennen en een van je vrienden het niet redde. Die kreeg dan weer een flinke boete en een tik op z'n vingers van pa en ma. Hij keek naar de blauwe spuitbus in zijn hand. Blauw was echt zijn kleur geworden. Zijn graffiti naam was Glaze. Dat was niks cools alsin; ijskoud, of zo. Het kwam door zijn bril. Glasses. Maar dan ietsjes vervormd. Het was geen bril die hij nodig had, het was gewoon zo'n fake nerd-bril.
"Hee, wat is je naam?" vroeg Vin, de meest uitgaande van de drie. Het meisje stelde zich voor als Abigail en Darren begon een tag te maken. Al gauw stond er in grote roze letters; Abigail. Een glimlach sierde het meisje haar mond, maar haar vriendin leek er minder blij mee. Vin vertelde over het spandoek van La Palapa end at ze dat awesome gingen doen. Het andere meisje kwam weer aangelopen. Voordat hij wat kon doen aan het andere meisje, was die alweer nors weggelopen. Ze had Abigail tevens meegesleurd. Ze hadden daarvoor nog vermeld dat ze naar La Palapa gingen, dus dat zei genoeg. "Wat denken jullie, jongens?" vroeg hij toen, "zullen we ook maar naar La Palapa gaan?" Vin en Darren knikte, waarnaar ze hun spuitbussen in hun rugzak deden.
Eenmaal aangekomen bij La Palapa kwamen ze vrij makkelijk binnen. Daar kwamen ze de manager al tegen, die het idee had bedacht. "Jullie moeten nog een uurtje wachten." sprak hij. Zonder nog reden te geven voor dit vreemde gedoe liep hij weg. Hij keek zijn vrienden even aan en haalde zijn schouders op. Hij deed zijn grijze vest uit en zijn rugzak, die hij bij de garderobe achterliet. Hij kreeg een nummertje. Het was een geel kaartje met het nummer zevenenveertig erop geprent. Hij propte het maar in de zak van zijn baggy jeans. Op naar de dansvloer dan maar, he?

Ik praatte wat met Jess. Ze was weer wat opgefleurd, maar ik vond het nog steeds vreemd waarom ze zo had staan doen. Ik zag een jongen die zojuist ook bij de muur had gestaan waar ze graffiti spoten. Ik was geen sukkel en liep op hem af. "Hoi." Zei ik. De muziek was nog niet opgezet. Dus was het geen 'roepen' wat je moest toepassen. Mijn iets te grote allstars beweegde zich over de vloer naar hem. "Ik ben Abigail, je weet wel, van zojuist." Ik glimlachte. Ik was in een goed humeur, dus geen reden om te zagen. Ik keek eens rond, het was hier gezellig, je had een mooi uitzicht op de zon die onder ging in de zee. Dat deed me gelijk denken aan het liedje ik heb de zon zien zakken in de zee. Maar dat kende mijn zus Lucy zo goed. Lucy.. Ik zag de brief weer even voor me, ik moest een traan wegknipperen voor niet te huilen. Ze was nog niet dood, maar als ik niet kwam opdagen bij mam, zou Lucy vermoord worden. Lucy, mijn favoriete zusje. Ik had nog zo'n leuke foto van haar in mijn portemonnee zitten. En ik keek er vaak naar, want ik vond haar knapper als mij. Maar dat kon ik niet veranderen. Ze is veel meer veranderd als op de foto. Nu ziet ze er veel anderser uit. Ik pakte mijn tas en rommelde er wat in. Maar eigenlijk deed ik het gewoon om tijd te rekken. Ik stopte hem terug en wachtte geduldig op antwoord. Ik zat met mijn gedachten soms zo ver weg, dat ik er niet altijd bij bleef, maar bij mij zou dat moeten veranderen. Als mijn eigen moeder Lucy vermoord, vermoord ik haar. Ja, zonder twijfel. Zonder twijfel?.. Zonder twijfel? Abigail, wat denk jij? Ben jij bang? Je mag het heus zeggen, niemand komt erachter, je zit tegen je eigen te praten, maak je nou maar geen zorgen. Denk er zo over, jij gaat mam overtuigen om het niet te doen. En gaat nu met dingen bezig zijn die echt belangrijk gaan zijn in jou leven. Ik was van mijn eigen gedachte overtuigd geraakt. Ik moest mijn moeder niet geloven, ik moest zeggen wat ik er over dacht. Of het nu slecht of goed is. Dat maakt mij niet uit. En niemand gaat zich daar ook mee bemoeien. Ik wilde er alleen met Zane over praten. Maar ook echt alleen met Zane, niet met iemand anders. Alleen aan degene die ik vertrouwde. En zo waren er nog niet veel mensen op Monica High.

Sorry voor korte post, hopelijk heb je er wat aan.