Elements of Sanity

Wat hem bezield had om nog voor het licht was zomaar in deze buurt te komen lopen, wist de jongen niet. Het was onmogelijk geweest om de slaap nog te vatten, omdat zijn kop barstte van de pijn. Nee, hij had zichzelf niet in coma gezopen, hij was domweg keihard tegen de deur gelopen. Een blauwe plek zat op de rechterkant van zijn gezicht en zijn lip was een beetje gebarsten. Jace wist wat pijn was. Pijn was er altijd, maar dit keer vervloekte hij zichzelf omdat hij zichzelf had pijn gedaan. Het maakte hem niet uit als iemand hem zo hard sloeg dat hij er een blauw oog aan overhield. Meestal betekende dat dat zijn aanvaller het er slechter van af gebracht had. En daar liep hij dan, zijn hoofd diep weggestoken in de kap van zijn sweater. Hij had hem half open laten hangen, zodat zijn blauwe T-shirt te zien was. Verborgen aan de binnenkant van zijn arm zat een leren houder met een mes er in. Die was met twee bandjes onder zijn mouw aan zijn arm vastgemaakt. Aangezien zijn mouwen nogal losjes hingen, was het mes niet te zien. Het zat er wel. Dat wist hij, maar niemand anders. Misschien kon hij het nog gebruiken vanavond. Hij was zich bewust van de wantrouwige blikken van de andere mensen die zo laat nog in het metrostation durfden te lopen. Hij voelde zich niet ongemakkelijk. Met zijn lengte, spieren en hopen ervaring kon hij elke aanvaller te lijf gaan. Bang was hij niet. Angst was er uit geslagen. Angst hielp je niet te overleven. Dat had hij geleerd op straat. De straat was ook de enige plek waar je zo'n dingen kon leren. Op school zouden ze je dat niet leren.

Jace nam de trap met twee treden tegelijk. Zijn blik gleed over de straat, die redelijk breed maar ook leeg was. De lucht zat vol dreiging, wat hem alleen maar achterdochtig maakte. Zijn hand ging naar zijn onderarm, testend of zijn mes er nog zat. Natuurlijk, hij had niks anders verwacht. Zijn mondhoeken gingen onheilspellend een tikkeltje omhoog. Hij trok de kap nog wat dieper over zijn hoofd en zijn gezicht ging nu helemaal schuil in de schaduwen. Zou hij nog iemand tegenkomen op zijn dwaaltocht of zouden de straten even leeg blijven als nu? Wie zou het wagen om 's nachts buiten te komen hier? Nuja, nacht. Het werd stilaan alweer licht. Hij wist dat hij tot 4u30 ongeveer had geslapen. Het had hem niet kunnen boeien hoelang hij op de metro had gezeten. Hij kon het ook niet zien op zijn ticket, simpelweg omdat hij er geen gekocht had. De opkomende zon kleurde een streepje horizon geel. Zijn ogen schoten oplettend heen en weer en toen zette hij zijn tocht voort. Hij had geen idee naar waar, maar dat kon hem niks schelen. Hopelijk zou het geen nutteloze onderneming blijken te zijn. Anders moest hij straks doodmoe en verveeld terugkeren naar de school. Achja, whatever.

[Open]

Ilse keek naar buiten via haar raam. Klaar om naar buiten te gaan. Maar ergens wachtte ze op. Waar op geen idee? Misschien iemand die haar tegen ging houden? maar wie zou dat nou doen? Ilse schudde kort haar hoofd draaide zich om en verliet haar kamer. De muziek bonkte in haar oren. Nou ja bonkte het was best rustige muziek. Maar dan nog. Ze trok haar vest dicht en eenmaal buiten begon ze te lopen. In de zak van haar vest had ze wat brood verstopte. Eigenlijk snapte ze niet waarom ze dit deed. Waarom ze naar die buurt ging. Ilse begon sneller te rennen en zag af en toe iemand zwerven. Toen ze in die buurt was bleef ze even staan. Ze voelde zich hier niet veilig. Ilse beet op haar lip en zette door. Ze had het gevoel als of er elk moment iemand toe kon slaan. Gelukkig kon ze vechten. Ze had vaak genoeg moeten vechten. Ilse wist wel waarom ze zich niet veilig voelde. Ze kende deze buurt niet. Kende niet de steegjes waar ze zou kunnen vluchten als het moest. Kende niet de mensen. Ilse begon wat sneller te lopen tot dat ze er was. Ze sloeg een steeg in en deed de muziek uit. Ze haalde haar oortjes uit haar oren en deed die in haar zak. Ze zakte door haar knieën en keek om haar heen. Daarna pakte ze de doos op en glimlachte toen ze de puppy's zag. Ilse had altijd al een zwak gehad voor dieren. En deed er alles aan om ze te helpen. Ze moest ze mee nemen. Ilse wist dat het niet mocht. Ze pakte het brood en gaf de moeder wat te eten daarna pakte ze de nog levende puppy's en stopte die in haar vest. Daarna keek ze de moeder aan. "Kom" Sprak ze zachtjes. Wonder boven wonder volgde de moeder haar. Ilse liep het steegje uit en schrok zich dood toen ze tegen iemand op liep. "Sorry sorry" Zei ze alleen maar waarna ze verder liep steeds sneller. De puppy's werden namelijk zwaarder en kon het niet aan om de puppy's te laten vallen.

Snel wierp hij een blik in het zijstraatje, dat hij net voorbij gelopen was. Niks dan leegte en vuilnis. Hij meende dat hij iets zag bewegen. Een rat ofzo, maar de afmetingen leken niet te kloppen. De rat was kleiner dan een kat, maar het scheelde vast niet veel. Zijn lange, kale staart hing nog even uit de vuilbak voor hij er helemaal in verdween. Yuk. De jongen stak zijn handen in de zakken van zijn jeans en hij merkte dat hij geen geld bij had. Niet dat hij geld nodig had, maar het voelde raar omdat hij eigenlijk geen geld tekort had. Hij kon zich makkelijk dingen permitteren, maar de rush om het te stelen trok hem meer aan dan het netjes te betalen. Waarom zou hij ook? Als je het kon nemen, waarom zou je het dan niet doen? Het was logica die alleen hij en straatjongeren zouden begrijpen. Zijn ouders keurden het niet af, simpelweg omdat ze niet wisten wat voor jongere hij geworden was. Altijd druk bezig met de zaak. Want de zaken rolden goed. Nooit waren ze thuis, op de momenten dat hij toch wel wat ondersteuning nodig had. De eenzaamheid in het huis had hem altijd naar buiten gejaagd, de straat op. En ze waren niet lang genoeg thuis om te merken met welke mensen hij omging. Zijn vrienden. Liz en Esther. Vrienden waar hij op kon vertrouwen. Vrienden die hem rugdekking gaven. Stukken beter dan die losers in school, de losers die studeerden en studieclubjes en huiswerkclubjes hadden. Nee bedankt. Hij was niet dom. Voor een straatjongere had hij een behoorlijk stel hersens. Het probleem was dat hij ze niet gebruikte. Niet op straat. Daar had je geen rekensommen nodig. Inzicht, spieren, tactiek, techniek. Dat had je nodig op straat, en niks meer.

Jace werd ruw terug naar het heden geslingerd toen iemand tegen hem opbotste. Verontwaardigd schoten zijn ogen naar het meisje, dat met een doos in haar handen volop tegen hem aan geknald was. Het enige wat ze liet horen was een flauwe sorry. Ze liep alweer door, maar zo snel zou hij haar niet laten gaan. Achter het meisje liep een hond. Een gemene grijns sprong om zijn lippen. Hij begon het meisje geruisloos te volgen. Toen hij dicht genoeg bij de hond was, griste hij het beest van de grond. Het begon meteen te piepen en te grommen en hij wist bijna zeker dat het meisje zich om zou draaien. Jace nam de nek van de hond vast, in zo'n greep dat de hond niet bij zijn handen kon om hem te bijten. "Je vergeet iets", Zei hij, bijna geamuseerd. Eens kijken hoe ver hij kon gaan.

Ilse merkte niet op dat de jongen haar achter naar liep. Eigenlijk had ze achter zich moeten kijken. Maar nee ze was te druk met de puppy's om te merken dat er wat gebeurde. Maar ze was te druk in gedachten. Gedachtes aan vroeger. De liefde voor dieren begon toen ze een jaar of drie vier was. Toen was ze al vriendjes met Eva. Ilse glimlachte bij het idee dat ze samen achter het hondje aan holde. Ilse keek nog vaak de filmpjes die er toen zijn gemaakt. Ze zuchtte even en streek met haar vingers door de vacht van een van de puppy's heen. Ze zou er voor zorgen dat ze een beter leven kregen. Ilse schrok toen ze gepiep en gegrom hoorde. Ze draaide zich om en haar ogen veranderde in woede. "Je vergeet iets", "laat haar los" Siste Ilse. Ze zette de doos met puppy's neer liep op de jongen af en hield het teefje met een arm vast en probeerde haar los te maken van de jongen. Ze voelde de tanden van de teef door haar huid heen gaan maar ze negeerde het. Een ding scheelde ze hoefde geen spuit te krijgen want die had ze twee jaar geleden al gekregen toen ze een jong gewond katje uit de boom haalde. "Laat haar los!" Herhaalde ze. Als hij dit niet zou doen dan deed ze hem wat.


-Posten worden langer hoor weet alleen niet even meer dan ditxD-

Jace vroeg zich af hoe hard het meisje zou flippen als hij zijn mes trok. Diep in zichzelf wist hij dat hij een dier waarschijnlijk geen pijn kon doen. Nuja, hing ervan af welk dier het was. Aan katten had hij een grondige hekel. Honden kregen het meestal niet zwaar te verduren van hem, maar het lag er dan ook weer aan hoe kalm het beest bleef. Deze hier was niet goed bezig. Ondanks dat het teefje hem niet kon bijten, krasten haar nagels langs zijn T-shirt. Hij voelde het, maar echt veel pijn deed het niet. Van onder zijn kap hield hij het meisje met de doos nauwlettend in de gaten. Hij meende piepende geluiden te horen. Een doos vol levende wezens. Hij durfde erom wedden dat in die doos puppy's zaten. De pups van het teefje dat hij in zijn armen hield. Beter kon niet. Snel gleden zijn ogen over de straat. Niemand. Niemand die het meisje zou komen helpen, niemand die hem tegen zou houden als hij haar zou slaan. Heel even schoten zijn gedachten naar zijn gezicht. Een klap op een blauwe plek zou beslist geen deugd doen. Niet dat hij niet goed kon ontwijken. In tegendeel. De dag waarop zij hem in zijn gezicht zou kunnen slaan, was nog lang niet gekomen. Die dag zou ook nooit komen, zo simpel was het. In een paar seconden had het bruinharige meisje eindelijk door dat hij haar aangesproken had. Meteen draaide ze zich om en keek ze hem woedend aan. Ow, ging ze nou fel doen? De weerstand die ze bood, maakte hem alleen maar blijer. Stiekem vond hij het allemaal geweldig, omdat hij groter en sterker was dan haar. Dat gevoel van macht maakte hem alleen maar vrolijk.

"Laat haar los", Klonk het sissend. Hij trok spottend zijn wenkbrauwen op, maar de kans dat ze dat zag, was heel klein. Het meisje zette de doos op de grond en kwam op hem afgelopen. Hij deinsde niet achteruit. Ze duwde tegen zijn armen en nam het teefje vast. Hij voelde hoe ze trok en tot zijn genoegen zag hij de tanden van de hond in haar arm wegzinken. Brave hond. Hij hield het beestje in een ijzeren greep, en hoe harder ze trok, hoe meer pijn ze het teefje deed. "Laat haar los!" Zei het meisje nog een keer. Hij grinnikte kort en spottend. "Wat ga je eraan doen?" Vroeg hij, zijn stem klonk een tikkeltje uitdagend, maar verder zat er geen emotie in. Hij wou het wel zien gebeuren.

Ilse had nu al een diepe haat aan hem. Hoe kon iemand dit een hond nu aan doen. Als hij haar moest hebben dan had hij haar toch gewoon kunnen pakken. Zo veel moeite was het ook al weer niet. Ilse zag hoe het teefje meer pijn kreeg ze stopte met haar los krijgen maar hield haar toch vast. Je wist immers maar nooit hoe wreed deze jongen kon zijn om het teefje te laten vallen. Ilse keek naar haar arm en zag het bloed door de vest heen. Ze had beter moeten weten en het teefje in de doos moeten laten. Hoe had ze ook zo dom kunnen zijn. En ze had beter uit moeten kijken zo dat ze niet tegen dat rot joch aan liep. Was sorry niet genoeg voor hem. Blijkbaar niet. "Wat ga je eraan doen?" Hmm tja dat was een goeie. Ilse liet haar blik over de jongen heen gaan. Ze kon niet in schatten dat hij een wapen bij zich had. Maar als hij die wel had. Dan had hij hem toch al lang gebruikt? Misschien wou hij alleen haar geld. Helaas had ze die niet. Ze kon haar telefoon geven maar die was niet zo veel waard aangezien ze nog een nieuwe moest kopen. Ilse kwam weer uit bij zijn gezicht. Ze baalde dat ze hem niet kon zien. Niet dat ze hem ging aan geven ofzo. Maar zo kon ze zien of hij wat van plan was. Een gezicht zei soms al genoeg.

Ilse keek weer naar het teefje en daarna naar hem. Zou ze het doen? Misschien was het niet slim en werd dit haar dood. Dan was ze in elk geval bij Eva. Oké zo moest ze niet denken. Maar het zou toch kunnen. Ilse beet op haar lip. Waarom twijfelde ze zo lang. Straks dacht die jongen of misschien man nee die stem klonk niet oud. Nou ja jongen dan dat ze bang was. En dat was ze zeker niet. Niet voor hem. Voor niemand niet. In elk geval niet voor iemand die ze totaal niet kende. Eigenlijk hoorde je dan juist wel bang te zijn maar wat maakte het uit. Een kleine glimlach verscheen op haar lippen. "Hmm iets waar jij spijt van krijgt." Sprak ze. "En ik misschien ook." Zonder er verder over naar te denken haalde ze haar knie met volle snelheid omhoog en raakte zo hard ze kon zijn kruis. Ze hoopte zo dat het geholpen had en dat hij de teef los liet.

Jace had net zij vraag gesteld, en begon zelf ook na te denken. Hoe zou ze reageren? Hij hield blijkbaar iets vast dat haar heel dierbaar was. Hij zag hoe haar blik van het teefje naar zijn gezicht gleed, al was hij ervan overtuigd dat ze zijn gezicht niet kon zien. Heel even flitste zijn blik naar de horizon, waar het licht al een stuk verder geschoven was. Straks zou de zon misschien in zijn kap schijnen. Dat moest hij voorkomen. Hij zag wel hoe het uitdraaide. Misschien had hij haar tegen die tijd helemaal in elkaar geslagen en was hij weggelopen. Who knows. In een fractie van een seconde had hij dit bedacht. Toen keek hij haar inschattend aan. Wat zou ze eraan doen? Hij had eigenlijk geen idee of ze een wapen had of niet, maar de hond zat tussen hen in, waarschijnlijk zou ze geen mes trekken. Bang om de hond pijn te doen ofzo. Zou ze naar hem uithalen met haar vuist? Hij zag dat haar armspieren redelijk gespannen stonden. Ze kon ook voor de alom bekende manier gaan: kick in the nuts. Stereotiep, maar ja, altijd heel effectief. Op dat moment besloot ze om iets te zeggen. Wat ze zei, waarschuwde hem. "Hmm iets waar jij spijt van krijgt. En ik misschien ook." Hij merkte net dat hij best dicht tegen haar aan stond. Het was heel erg riskant, dat zag hij nu ook. Maar het was al te laat.

Als hij niet net een klein beetje achteruit was gestapt, had ze hem recht in zijn zaakje geraakt. Toch kwam haar knie redelijk dicht in de buurt van zijn kroonjuwelen. Jace hapte naar adem en door zijn onderbuik schoot een felle pijn. Hij liet de hond los, waardoor het leek alsof zij gewonnen had. Dat kon hij niet hebben. Jace negeerde de pijn zo goed als hij kon en zijn arm schoot uit. Zijn hand greep haar pols beet. Hij klemde hem vast in een ijzersterke greep. Hij bracht zijn gezicht dichter naar het hare. Hij merkte hoe de zon in zijn ogen scheen, heel zwak, maar wel duidelijk aanwezig. Misschien zag ze nu de ijzige blik in zijn ogen. Zijn moordblik. "Kijk eens aan. Je had gelijk", Siste hij tussen zijn tanden door. "Jij zult er inderdaad spijt van krijgen." Zijn vuist kwam in haar maagstreek terecht. Het bleef niet bij een keer. Hij ramde zijn vuist drie keer tegen haar aan voor hij achteruit stapte. Hij spande zijn buikspieren aan, in een poging de pijn in zijn onderbuik weg te krijgen. Zijn mes liet hij nog even waar het was. In enkele passen stond hij bij de doos. Snel opende hij het ding en bekeek snel de inhoud. Drie pups. Hij sloeg zijn kap achteruit. Breed grijnzend en met een duistere blik keek hij naar het meisje.

Helaas merkte de jongen dat hij te dicht bij stond. Maar ze raakte hem in elk geval wel. Niet de doel wat ze voor ogen had. Maar zo te zien had ze hem wel goed geraakt want hij liet de hond los. Ilse bleef de teef stevig vast houden tot dat het een kans had om uit haar arm te springen. Ilse keek de jongen aan toen het haar pols pakte. Het deed zeer maar ze liet hem niet zien dat het haar pijn deed. Ilse trok haar hoofd niet eens terug. Ze kon door het licht in zijn kap kijken en zag zijn blik. Ze had het ergens al wel verwacht maar ze schrok niet. In tegen deel ze moest alleen maar glimlachen. "Kijk eens aan. Je had gelijk Jij zult er inderdaad spijt van krijgen." Ilse voelde de eerste klap al in haar maag. Een stekende pijn volgde toen de rest van de klappen kwamen. Gelukkig kon ze er eentje ontwijken. Ilse viel door de pijn op de grond en keek toe hoe de jongen naar de doos toe liep. "Waag het ze aan te raken" Siste ze.

Ilse probeerde op te staan wat met moeite lukte. Ze voelde hoe de tranen zich verzamelde. Maar ze vertikte het om te huilen waar hij bij was. Dat verdiende hij niet. Hij verdiende het gewoon niet. Ilse probeerde een tweede keer om op te staan en dat lukte eindelijk. Ilse beet op haar lip toen ze weer een steek voelde. Ilse liep op hem af. Pakte de doos op en liep naar achteren. "Is dit alleen omdat ik tegen je aan liep.?" Ilse schudde haar hoofd en keek hem met een scheef hoofd aan. "Je zou beter moeten weten. Ik kan je zo aanmelden voor zinloos geweld. En tja wat ik deed was enkel zelfverdediging." Ilse voelde de muur tegen haar rug aan. Ze zakte door haar knieën om de doos neer te zetten en bleef hem aan kijken. Daarna stond ze weer op en liep op hem af. "Misschien moet je eens uit kijken met wie je ruzie zoekt. Niet dat ik je wat aan kan doen. Maar ach ik zeg het maar even." Ilse stond weer voor hem en keek hem liefjes aan. "Ach ja wat kunnen meisjes eigenlijk. Niet meer dan slaan en uithalen. Oeh en bijten. Ja bijten dat kunnen we ook goed." Ilse haalde haar schouders op en liet haar lip met los. "Je zou vast denken wat een onzin. En ik weet ook me god niet waarom ik dit zeg." Ilse baalde een vuist en haalde uit naar zijn gezicht. Onder tussen haalde ze haar voet naar achteren en trapte tegen zijn been aan.

-Oké Ilse praat onzinxD-

Het meisje zakte meteen in elkaar toen hij zijn vuist in haar maagstreek ramde. Hij verwachtte dan ook niks anders. De jongen was niet echt een nadenker, meer iemand die vertrouwde op spieren en brute kracht. Jammer genoeg kon ze een klap ontwijken, maar ze was wel lang genoeg uitgeschakeld om naar de doos toe te lopen. De puppy's kropen verward en angstig over elkaar heen. "Waag het ze aan te raken." Hoorde hij haar vaag zeggen. Achja, waarom zou hij ook? Zo'n dierenbeul was hij niet. Dieren konden zich amper verzetten en leden geen mentale pijn als ze aangevallen werden. Mensen wel, en dat maakte het allemaal zo interessant. Mensen konden wekenlang terugdenken aan het moment dat hij -of iemand anders- hen aangevallen had. Ze konden wekenlang bang zijn om hun huis uit te komen. Ja, ze konden zelfs trauma's krijgen en in een instelling belanden omdat ze dingen zagen die er niet waren. Geniaal toch? Maar dieren, nee, dieren beten en krabden maar daar bleef het bij. Een dier kon ook pijn lijden, maar dat kwam alleen tot uiting door gejank en gehuil. En daar had hij geen behoefte aan. De mens was sowieso al dominant over de beesten. Dat was niet echt een uitdaging. Dat had Jace wel nodig. Een beetje spanning zo nu en dan.

Het meisje was er eindelijk in geslaagd om recht te gaan staan. "Is dit alleen omdat ik tegen je aan liep?" Vroeg ze terwijl ze de doos wegplukte en naar achteren liep. Ze schudde met haar hoofd. Hij kon alleen maar terugstaren. Het kon hem echt niks schelen. Hij had zin in wat plezier, maar hij had geen excuus gehad. Geen aanleiding. Jammer voor haar, maar dat had zij hem gegeven. "Ik doe dit omdat ik het leuk vind. Punt", Antwoordde hij gevoelloos. Toen begon ze te preken over politie en aanval en zelfverdediging. Het liet hem koud. Wat kon hem de politie nu schelen? Tegen de tijd dat die hier waren, was hij al lang verdwenen. En hij had niet echt een speciaal uiterlijk. Hij had geen speciale kenmerken. Geen tattoo's, geen piercings, niets. Hij zag er uit als elke normale jongere die hier rondliep. Er liepen wel meerdere jongens rond met een kapsel als het zijne. Die blauwe plek op zijn gezicht zou na een paar dagen verdwenen zijn. In die tijd konk hij gewoon onderduiken.

Het meisje liep achteruit tot ze tegen de muur stond. Ze zette de doos op de grond. Toen stapte ze terug op hem af. "Misschien moet je eens uit kijken met wie je ruzie zoekt. Niet dat ik je wat aan kan doen. Maar ach ik zeg het maar even." Zei ze. Ze keek hem onschuldig aan. Hij trok een wenkbrauw spottend omhoog. "Ach ja wat kunnen meisjes eigenlijk. Niet meer dan slaan en uithalen. Oeh en bijten. Ja bijten dat kunnen we ook goed." Allright, ze was het echt helemaal kwijt nu. Wat een hoop onzin. Hij verloor zijn aandacht voor haar een beetje. Zijn blik gleed nog een keer over de straat. De zon was nu al voor de helft op. Het zou niet lang meer duren of de straat werd drukker. Tegen die tijd moest hij al weg zijn. Hij hoorde haar nog vaag iets vertellen, maar hij luisterde niet echt. Een grote fout die hij beging.

Jace had het nooit zien aankomen. Damn. Haar vuist ramde tegen de rechterkant van zijn gezicht. Op de blauwe plek. Meteen leek het alsof die in duizenden sterretjes uiteenspatte in zijn hoofd. Hij knipperde met zijn ogen om weer duidelijk te zien, maar zijn beeld zat vol zwarte vlekken. Hij gromde toen haar voet ook nog eens keihard tegen zijn been aankwam. Zijn kaak klopte van de pijn. Hij vloekte met alle woorden die hij kende, zelfs in het Italiaans. Hij schold haar uit met alle woorden die hij geleerd had op straat. Zijn woede stapelde zich op en hij sprong op haar af. Hij duwde haar heel hard achteruit, zodat ze met een klap tegen de muur aankwam. Jace gaf haar een kopstoot en nam haar vast bij haar keel. Daar zette hij druk, niet te veel, niet te weinig. Hopelijk stikte ze langzaam. Ondertussen keek hij haar woedend aan. "Weet jij wel wie je voor je hebt?" Schreeuwde hij. "Weet jij wel wat ik kan doen?" Pure ergernis en woede zorgden ervoor dat hij helemaal doorsloeg. "Ik maak je kapot", Siste hij toen. Hij wou haar dood. Dood. "Weetje waarom? Omdat ik het gewèldig vind", Spotte hij toen, blij omdat hij terug de bovenhand had gekregen.

Terwijl ze op antwoord wachtte bleef ze achter uit lopen. En uiteindelijk kreeg ze die ook. "Ik doe dit omdat ik het leuk vind. Punt", Ilse keek de jongen raar aan hij spoorde hem niet helemaal. Ze geloofde graag dat niet alles goed ging in dat hoofd van hem was. "Dus je doet mensen pijn omdat je het leuk vind" Oké waarschijnlijk kwam dat door haar. Maar hij deed het teefje pijn. Zo lang hij dat niet deed was er niks aan de hand geweest en was zij nu waarschijnlijk weer op haar kamer. Ilse had niet verwacht dat ze hem zou kunnen raken. Maar wel dus. Een grijns verscheen op haar lippen toen ze hem hoorde vloeken. Ze had hem dus goed geraakt. Het was altijd een goeie om eerst een hoop onzin te lullen en dan toe te slaan.
Ilse kon er niks aan doen. Maar ze schoot in de lach bij een bepaalde woord dat hij zei. Kom op het was al helemaal uit. Toen hij ook nog eens in een andere taal begon te schelden. Moest ze alleen maar meer lachen. Maar ze moest toe geven dat het best wel sexy vond. En het enigste taal wat zij sexy vond klinken was Italiaans. Ilse schudde haar hoofd en sloot kort haar ogen. Kom op hoe kon ze het nou Sexy vinden om in het Italiaans uit gescholden te worden. Volgens mij zat er ook een steekje los in haar hoofd. Ilse haar ogen vlogen los toen ze voelde hoe de jongen op haar sprong. Ze kwam met een harde knal tegen de muur aan en een pijn scheut volgde in haar rug. Een kreun van pijn verliet haar lippen.
Voor dat Ilse het ook maar merkte voelde ze hoe zijn voorhoofd tegen de hare voelde. Ook daar voelde ze een steek van pijn heen gaan. Verdomme waarom had ze daar niet aan gedacht. Het was altijd pijnlijker kopstoot gaf in plaats van geeft. Achja een weetje voor de volgende keer. Ilse voelde de hand om haar keel heen gaan. Even keek ze angstig. Maar toen ze hem bekeek geloofde ze niet dat hij haar ging vermoorde. En als hij dat wel deed. Wat maakte het uit. Ze wist dat hij met een zwaardere last zou lopen dan zij ooit zou doen. Want tja zij was dood. En hij liep er mee rond dus tja. "Weet jij wel wie je voor je hebt?" Ilse haalde haar schouders op als of het niks was. Ze besloot door haar mond te ademen misschien dat dat hielp. Maar het was precies het zelfde als via de neus. "Weet jij wel wat ik kan doen?" Ilse wou haar hoofd schudden maar dat kon ze beter niet doen. "Nee dat weet ik inderdaad niet. Maar wat weet jij van mij" Wist ze hem met moeite te vertellen. Oké ze moest toe geven. Hij had haar te pakken. "Ik maak je kapot Weetje waarom? Omdat ik het gewèldig vind", Ilse keek hem met een opgetrokken wenkbrauw aan. "Hmm als je het een plezier doet. Doe het dan. Maak me kapot. Of maak me dood als je je daar door beter voelt." Ilse bleef hem strak aan kijken en slikte met moeite het slijm door. Niet dat ze bang voor hem was. Nou ja oké een beetje maar als ze het niet door slikte dan tja stikte ze in haar eigen slijm. "Maar vergeet nooit dat jij met een grotere last gaat lopen dan ik" Ilse hief haar hand omhoog en wou hem slaan. Maar toen bedacht ze zich. Ze liet haar hand zijn hals om sluiten en begon net zo als hem te knijpen. Alleen zij zette haar nagels ook nog eens in zijn vel. Als zij dood ging. Ging hij met haar mee. Dat was een ding wat ze zeker wist.

''Die drie meiden van Pacific, ik wil ze kapot.'' Zei ze zwaar, gezien ze net een haal nam van haar sigaret en hem ongeïnteresseerd aankeek. Het was donker in de kleine ruimte, maar het was het enige terrein waar ze voor nu veilig konden praten. Esther was dit wel gewend, gezien alle drugs handeltjes die ze eerder had geregeld, maar de jongen was duidelijk niet op zijn gemak. 'Je begrijpt het niet, Elisa's vader...' Hij haakte zijn zin af, keek weg naar de tafel waar hij zijn handen had neergezet en nu half gebogen voor stond. Alsof hij ieder moment ging kotsen. Esther rolde met haar ogen. ''Ik wil niet horen wat fout gaat, ik wil voortgang horen. Die vader boeit me niets, dat ie nou geld heeft is oud nieuws, wie weet dat nou niet?'' Dit keer klonk haar stem wat normaler, maar evengoed ijskoud als normaal. ''Moet ik je nu alles voorkauwen? Je hoeft me niet te SMS'en voordat ze verdwenen zijn.'' Siste ze nog emotieloos er achter aan wanneer ze naast hem was komen staan en haar kont op tafel had gezet, met nog altijd haar armen over elkaar heen en wat haaltjes van het sigaret had genomen. Kort had hij haar nog durven aan te kijken, gaf haar enkel een knikje en hierna stond ze machtig weer op. Binnen enkele passen had ze de ruimte verlaten, waarbij ze de deur keihard dicht knalde. Niet lang daarna volgde er een bonk op tafel en hoorde ze geluiden wat snikken moest voorstellen.
Die jongen scheet in zijn broek, hilarisch! Ze keek even links en rechts, of er niets aankwam, gooide toen haar peuk neer en trok de kap over haar hoofd heen. Hoewel dit South Central was en ze wel degelijk wist dat ze hier macht had, moest ze nog altijd ten alle tijden uitkijken voor eventueel onguur die het wel in zijn hoofd hield om haar in stille, donkere steegjes toch neer te steken. Haar handen had ze inmiddels in haar zakken gestoken, waarbij er onbewust een sluwe grijns op haar gezicht verschenen was. Het gevoel van macht was fantastisch.
Op het moment dat ze verder het steegje uit liep, merkte ze wat stemmen op, wat haar dichter naar de muur bracht, zodat ze minder op viel. Hoewel het al ochtend te verklaren was, was het nog lang niet overal licht en de zon zou sowieso niet komen vandaag. Aan de lucht te zien zou die alle mensen hier in South Central gaan trollen met regen, bliksem, onweer, alle slechte buien die ze wel kon bedenken. Toch keek ze maar kort naar boven, omdat ze iets van gepiep hoorde, wat wel van dieren af moesten komen. Jonge diertjes, wel te verstaan. Niet dat ze daarin geïnteresseerd was, van haar part mochten die dieren doodvallen, maar de jongensstem kwam haar bekend voor. Hij zou iets kapot maken? Een geweldig gemene blik kwam op haar gezicht te staan en net op het moment dat ze wat stappen dichterbij zette hoorde ze een andere stem. Een meisje, die ze niet kende qua stem. Maar zo te horen schenen die twee elkaar niet bepaald leuk te vinden. Ondertussen had ze de hoek omgeslagen, had haar mes getrokken uit haar binnenzak vandaan en hield hem gereed in haar hand. Esther was in het voordeel, gezien Jace haar niet zomaar zou verraden als ze hem nog goed kende en de meid haar rug naar haar toe had gekeerd. Met een grijns haalde ze de kap van haar hoofd af, wierp vliegensvlug het mes voor het meisje haar keel waar Jace zijn hand niet zat. ''De enige die met een last zal lopen zijn die puppies, al zullen die er ook niet lang aan denken, gezien hun korte termijn geheugen.'' Fluisterde ze ijzig in haar oor en bracht het koude, scherpe ijzer helemaal tegen haar huid aan.

Het deed hem goed dat ze ook pijn had nu. Zijn kaak leek nog altijd in de fik te staan en hij moest op zijn tanden bijten om niet nog een reeks scheldwoorden naar buiten te laten. Hij zou haar eens nader kennis laten maken met de Italiaanse furie. In Venice was het gebruikelijk dat er klappen vielen tijdens een gewone ruzie. Dan waren er ook nog de vetes tussen de families die er leefden. Gelukkig waren zijn ouders niet vaak thuis. Dan kon hij gewoon gaan meevechten, ook al had zijn familie geen ruzie met een van de andere families. Hij wist niet eens waarom hij vocht, en het kon hem niks schelen ook. Hij vocht gewoon mee, random. Jace stond niet eens aan 'iemands kant'. Hij sloeg gewoon op alles en iedereen dat binnen zijn bereik lag. En hij was telkens opnieuw weg voordat de politie kwam of voordat hij ernstig verwond werd door een omstaander. Dat, plus het gevoel van de adrenaline die door zijn aderen stroomde. Later had hij dan Esther ontmoet, en via haar was hij in contact gekomen met Liz. Samen met nog wat andere jongeren had hij uiteindelijk een kleine gevormd, met Esther als leidersfiguur. Tot ze verdween. Zonder eigenlijk echt afscheid te nemen. Niet dat hij er iets aan kon veranderen, maar toch. Hij had haar gemist. Haar bescherming, haar rugdekking, het feit dat die plots weggevallen was, hadden hem een paar gemene wonden op zijn rug gekost.

Jace hield het meisje nu stevig bij haar keel vast. Hij zag dat ze even een angstige uitdrukking in haar ogen kreeg. Het feit dat die er geweest was, ook al was het maar enkele seconden, zorgde ervoor dat er een tevreden glimlachje om zijn lippen kwam. Het geschreeuw leek haar niets te doen, ook al wist hij dat ze wel bang was. Tenzij ze zich op de een of andere wonderbaarlijke manier over die doodsangst had gezet. "Nee dat weet ik inderdaad niet. Maar wat weet jij van mij", Zei ze, duidelijk met veel moeite. Hij trok zijn wenkbrauwen op. "Helemaal niks," Begon hij nuchter. "Maar dat houd me niet tegen." Voor de rest kon ze niks meer doen dan haar dood afwachten, want hij zou haar niet loslaten tot ze bewusteloos neerviel of zelfs stikte. Hij zou een hele goeie reden moeten hebben om haar te laten gaan. "Maar vergeet nooit dat jij met een grotere last gaat lopen dan ik", Klonk het. Toen werd het stil. Ze probeerde hem een schuldgevoel aan te praten. Dat zou niet werken, hij maakte zich totaal niet druk om het feit dat hij haar misschien wel kon doden.

Hij zag hoe ze haar hand hief. Hij spande zijn hand waarschuwend nog wat strakker aan, maar toen voelde hij haar vingers om zijn keel. Haar nagels boorden zich in zijn vel en even wist hij niet echt wat er gebeurde. Probeerde ze hem nu ook te verstikken? Zij zat al langer zonder genoeg lucht dan hij, dat zou ze niet volhouden. Daar stonden ze dan. Zijn blik stond strak en koud, onverschillig. Hij zou niet eerst doodvallen, hij zou haar niet eerst loslaten om weg te lopen. Na een tijdje kreeg hij het verdomd moeilijk. Hij merkte hoe zijn hand lichtjes begon te trillen. De kracht stroomde weg uit zijn vingers en ze werden redelijk koud. Toch bleef hij ze strak aanspannen, zodat het meisje amper lucht kreeg. Zijn hart bonkte als een gek, al ging het steeds in een trager tempo. Zijn hoofd bonkte en er passeerden periodes waar alles zwart was. Alsof iemand het licht uitdeed.

Zijn aandacht werd getrokken door een gestalte die naar hen toe geslopen kwam. Hij was niet meer helder genoeg om te zeggen wie het was, ook al herkende hij haar wel. Natuurlijk. Die rode, lange haren. Een naam kon hij er zo snel niet opplakken, maar hij wist wel wie dit was. Ze trok een mes en zette het op de keel van het meisje. "Ik kan dit alleen", Zei hij met veel moeite tegen het roodharige meisje. Hij likte zijn lippen af en probeerde nog een keer extra druk uit te oefenen. Ondertussen bleef het klemmende gevoel op zijn luchtpijp gewoon zitten, ook al werd ze met een mes bedreigd. Benieuwd hoe lang ze het nog zouden volhouden. Zijn longen deden pijn en de perioden van zwart volgden elkaar sneller op. Maar hij zou niet loslaten. Nooit.

"Helemaal niks, Maar dat houd me niet tegen." Ilse voelde zich licht in haar hoofd. Ze wist niet hoelang ze dit vol zou kunnen houden. Maar het moest lang. Dat was een ding wat ze zeker wist. Toen Ilse haar hand hief voelde ze de hand om haar hals strakker worden. Een klein raar geluidje kwam uit haar keel. Ze moest toe geven dat dit pijn deed. Maar ze zou hem niet los laten. Niet als het nodig was in elk geval. Want ze wist zeker dat als ze hem wel los liet dat hij haar dus niet los ging laten. In elk geval dat zou ze niet doen. Maar met de minuut kreeg ze het moeilijker. Ilse sloot haar ogen toen ze even niks meer zag. Maar toen ze ze weer los deed kon ze er wat zien. Al was het niet veel. Ze zag hem als een waas. Ilse vroeg zich af hoe lang ze te leven had hier. Ze zat hier niet echt lang op school. Ach ze had een goed leven gehad tot dat haar vriendin dood ging. aar ze had niet verwacht dat haar leven zo snel over zou zijn. Ilse haalde gehaperd adem en haar de grip om zijn hals verzwakte al. Maar ze ging nog niet op geven. Nog niet. Niet nu en zeker niet bij hem. Als ze in elk geval dood zou gaan. Wou ze dat haar dood zinvol was geweest door hem ook pijn te doen. Ilse schudde haar hoofd voor zo ver ze kon om weer wat beter te zien. Maar de jongen voor haar werd een wazige vlek. ''De enige die met een last zal lopen zijn die puppies, al zullen die er ook niet lang aan denken, gezien hun korte termijn geheugen.'' Ilse vroeg zich af waar die stem vandaan kwam. Maar pas toen ze de koude en de nog al scherpe ijzer tegen haar huid voelde merkte dat er een mes was. Nu had ze niet veel keus. Ze keek de jongen aan al kon ze hem bijna niet meer zien. "Even om te weten. Ze hebben geen korte termijn geheugen. Alleen ze leven niet in het verleden of de toekomst" Wist Ilse met moeite uit te brengen. Ze zette haar nagels dieper in de huid van de jongen voor haar. "Ik kan dit alleen", Ilse liet haar andere hand naar haar keel gaan en pakte het ijzer vast. Ze voelde hoe het door haar vingers drong maar ze gaf geen kick. Toen ze uit eindelijk de mes van haar keel had. Kon ze haast niet meer ademen. Haar ademhaling was zwaar en er klonk een lichte piep. Ilse voelde zich steeds lichter worden en het werd steeds vaker zwart voor haar ogen. Ze voelde haar hard slag naar beneden gaan. Haar grip om de keel van de jongen werd steeds zwakker. Uiteindelijk had ze zijn keel nog maar lichtjes los. Ilse voelde hoe ze licht weg viel. Maar ze wou niet ze kon niet. Ze kon zich niet gewonnen geven. Ze hield de mes strakker vast om zich daar op te richten. En haar gedachtes op de pijn te houden. Terwijl ze steeds minder adem kreeg. Ilse haar hand liet zijn hals los en kreeg hem met moeite naar de hand die haar keel vast hield. Ze probeerde met moeite zich los te maken. Ilse had dit nooit verwacht. Maar ze keek hem smekend aan. Ze gaf zich gewonnen. Maar ze wist niet zeker of dit haar zou redden of dat dit toch haar dood zou worden.

Ze grijnsde, vond het geweldig om het ijzeren lemmet tegen haar keel aan te zetten, greep het meisje zelfs bij haar haren vast met haar losse hand en snakte zelfs naar de pijn die het meisje op dit moment had. Toch leek het moment niet erg lang te duren, gezien ze gauw genoeg Jace zijn stem hoorde in haar oren. Haar grijns verminderde daardoor en keek hem geïrriteerd aan. ''Ik zie het.'' Siste ze ijskoud, sarcastisch terug, maar hield het mes wel op het meisje haar keel geplaatst. Het laatste beetje adem had het meisje zojuist verspild aan het nuttigen van zinloze informatie aan haar over honden. Wat een zielig gezwel.
Dit lichte binnenpretje deed haar simpelweg zacht grinniken, maar werd gauw genoeg afgeleid wanneer de brunette moeite deed om het mes van haar keel weg te krijgen en daarmee haar vingers verwondde in de plaats daarvan. Hoewel ze haar makkelijk omlaag kon krijgen, met het mes haar vingers af kon hakken en haar halsslagaders kon doorboren, protesteerde ze dit keer toch niet tegen.
Misschien omdat Jace haar zojuist afgekat had, vernederd had waar dit modderbloedje bij was en ze nu in een lichte trance van dromenland belandt was. ''Je kan maar beter je bek houden, of niet alleen jij maar ook die honden gaan eraan.'' Fluisterde ze in haar oor, wanneer ze een plukje haar van haar rechteroor weggehaald had. Hierna nam ze een stap afstand, bracht het lemmet naar haar mond en begon het bloed af te likken met haar tong. Vol van ijzer, smaak van onschuld en zwakheid, ze hield ervan. Alsof het een goddelijk toetje was, waar ze verslaafd aan was en er meer van verlangde, likte ze hem volledig af en stopte hem vervolgens terug in haar binnenzak. Zorgvuldig likte ze dan ook haar lippen af, totdat het bloedrode vloeistof weg zou zijn, waarna ze naar de twee tieners keek. Kwam er nog een eind aan? Het was niet mogelijk om het zo lang vol te houden, tenzij ze inmiddels al zwart voor hun ogen begonnen te zien. Ach, die eikel had geen hulp nodig toch? Dan kon ze beter weggaan, right? Met een zucht keek ze nog even naar het meisje, waarna ze de neiging had om daadwerkelijk weg te gaan. Toch deed ze nog een stap naar haar toe, trapte hard met de punt van haar voet in de rechter knieholte van de brunette en draaide zich toen om met een zodanige grijns, waarbij ze haar handen terug in de zakken van haar jack stopte.

''Ik zie het.'' Had het roodharige meisje koud gesist als antwoord op zijn woorden. Toen herinnerde hij zich hoe ze heette. Ja, Esther. Wie anders? Wie anders zou hier zo vroeg in de morgen rondlopen, niet bang om aangevallen te worden? Met plezier zag hij hoe het meisje moeite deed om het mes van Esther weg te duwen. Helaas voor haar was het mes vlijmscherp. Het sneed in haar vingers. Rood bloed droop langs haar onderarm op de grond. Met een laatste inspanning dwong hij haar uiteindelijk om hem los te laten. Haar hand werd slap en verdween. Tijd om er trots op te zijn had hij niet. Hij begon te hoesten en hij vulde zijn longen met verse lucht. Het duurde niet lang of hij haalde weer normaal adem. Jace merkte dat hij zijn hand iets had laten verslappen, omdat hij te hard bezig was met zijn eigen ademhaling. Dit had het meisje tijd gegeven om een heel klein beetje te recupereren, maar veel had het niet uitgehaald. Smekend keek ze hem aan. Om haar lijdensweg langer te maken, ontspande hij de greep op haar keel nog wat. Hopelijk hapte ze nu naar adem, zodat ze nog een tijdje bij bewustzijn bleef. Misschien kon hij het zo goedmaken met Esther, zich nu realiserend dat hij haar hulp had afgewezen. Esther kennende zou ze het hem wel kwalijk nemen, al zou het waarschijnlijk zo opgelost zijn als zij ook nog eens kon losgaan op het meisje dat haar leven blijkbaar beu was. Nuja, niet dat het iets had uitgemaakt. Het feit dat ze tegen hem aan gelopen was, had hem een reden gegeven om haar tegen te houden. Een reden om haar uit te dagen om haar vervolgens te vermorzelen. Jace kon niet zeggen of hij haar had laten lopen als ze niet tegen hem aangelopen was. Het kon hem eigenlijk niks schelen.

''Je kan maar beter je bek houden, of niet alleen jij maar ook die honden gaan eraan.'' Siste Esther tegen het meisje. En toen stapte ze achteruit. Jace was niet echt met haar bezig nu, maar hij zag hoe ze het mes helemaal schoon likte en elk druppeltje bloed zorgvuldig opzoog. Toen trapte ze keihard met de top van haar schoen tegen de knieholte van het meisje. Op ongeveer hetzelfde moment liet hij haar keel los en ramde hij haar omver met zijn schouders. Zijn hand gleed over de pijnlijke plekken in zijn nek. Een klein beetje bloed bleef aan zijn vingers plakken. Zijn bloed, wel te verstaan. Ze had haar nagels diep in zijn hals gezet. Met een nors gezicht gaf hij het meisje een laatste trap en liep toen een eindje weg. Hij leunde tegen de muur en zakte op de grond in elkaar, wachtend op Esther. Hij wist niet hoe lang ze nog bezig zou zijn, dus eigenlijk kon hij hier nog lang zitten. In tussentijd trok hij zijn kap terug over zijn hoofd en keek hij doelloos naar de stenen voor hem.

Ilse voelde hoe de meid achter haar haar haren vast pakte. Een rilling ging door haar heen. Ilse voelde hoe de bloed over haar arm door haar vest en er weer uit droop. Ze voelde hoe de mes dieper in haar handpalm gleed. Ilse liet de mes wat meer los en merkte plots dat ze adem kon halen. En dit deed ze dan ook. Ilse hapte naar adem en voelde hoe haar longen werden gevuld met de lucht dat ze inademde. ''Je kan maar beter je bek houden, of niet alleen jij maar ook die honden gaan eraan.'' Ilse rilde toen ze haar stem in haar oor voelde. Niet dat ze bang voor dat wijf was. Nee maar toch. Het liet haar om de een of andere reden rillen. Maar dat had ze wel vaker als iemand in haar oor fluisterde. En al helemaal als het iemand zo als zij was. Ilse keek toe hoe de rooie griet haar bloed begon op te likken. Oké dat zou ze dus nooit doen. Je wist immers maar nooit of iemand ziek was. En er zijn genoeg ziektes die overgedragen kan worden via bloed. Ach het was niet haar probleem dus waarmaakte ze zich zorgen om? En trouwens zij flikte dingen die je niet hoorde te doen. Dus waarom zou ze zich zorgen maken. Ilse voelde iets tegen haar knieholte aan en kwam al snel tot de conclusie dat het een schoen was. Zonder dat ze het tegen kon houden zakte ze er door heen.
Voor ze het in de gaten had werd ze los gelaten en voelde hoe zijn schouders tegen haar aan kwam. Maar toch kon ze haar evenwicht weer vinden zodat ze niet viel. Gelukkig kon ze de laatste trap ontwijken door op zij te gaan. Ilse kreeg een glimlach rond haar lippen toen ze zag dat hij bloede door haar. Ze pakte de doos op en keek om haar heen. Zo te merken was het teefje weg gerent. Ze zou wel weer komen voor haar maar eerst moet ze haar en de puppy's in veiligheid brengen. Ilse liep zo goed mogenlijk weg. Terwijl het toch verdomt zeer deed. Oké ze zou niet veel gaan doen de aankomende dagen.

Terwijl ze met haar handen in haar zakken nogal ongeïnteresseerd naar het tafereel keek wat zich nog steeds tussen de twee jongeren afspeelde, had ze de grote neiging om gewoonweg haar neus op te halen en met haar hoofd omhoog als een baas weg te lopen. Toch bleef haar aandacht toch voor lange duur op het gevecht hangen, die maar al te gauw afgelopen was. De meid wist nog net niet haar evenwicht te verliezen, pakte nogal hulpeloos de doos met puppy's weer op en ging ervandoor zonder nog eens om te kijken. Lafaard. Wanneer ze de jongen in elkaar zag zakken op de grond, draaide ze abrupt haar hoofd om en staarde enkele minuten naar de lucht, hoe de grauwe wolken langzaam deze kant op kwamen en het al meer donkerder maakte in South Central.
Ze voelde hoe haar vuisten gebald werden, naarmate ze vanuit haar ooghoeken merkte hoe de jongen nog steeds als een zielige zoutzak op de grond lag en draaide zich om richting hem. Sierlijk liep ze naar hem toe, keerde haar ijzige ogen naar hem toe en rolde er volgens mee. Aansteller, jemig. Als leedvermaak gaf ze hem een pittige trap met de top van haar zwarte sneaker tegen zijn dij aan. ''Opstaan, klootzak.'' Waren de enige woorden die haar keel verlieten en liet ze vervolgens haar rug tegen de ijskoude muur vallen, trok de kap over haar hoofd heen en nam uit haar binnenzak het pakje sigaretten. De doodshoofd zippo had ze inmiddels uit haar broekzak gevist, stak daarmee de eerste en de beste sigaret aan die ze uit het pakje wist te nemen en liet het vuur branden aan het uiteinde van de steel. Met trillende vingers nam ze het uit haar mond vandaan, waarna ze simpelweg een kringetje in de lucht blies met gemak.

Vanuit een ooghoek zag hij hoe het meisje net niet viel, de doos met puppy's oppakte en weg liep. Esther deed niks om haar tegen te houden. Nors staarde hij voor zich uit. Hij voelde de bui al hangen. Ze zou absoluut niet blij zijn met zijn gedrag. Haar kennende. Als ze nog dezelfde was. Jace had gemerkt dat de Esther uit Venice bijna helemaal weg was. Ze leek zo onbereikbaar voor hem, zo onvoorspelbaar geworden. Het maakte hem langs de ene kant bang. Langs de andere kant wist hij, nee hoopte hij, dat hij niks van haar te vrezen had. Ze zou hem niet durven aan te vallen, of was het zo erg geworden, dat hij zelfs haar niet meer kon vertrouwen? Hij wendde zijn blik weer af. Af en toen ontsnapte een kuchje uit zijn keel. Hij merkte dat zijn luchtpijp nog steeds niet functioneerde zoals hij hoorde. Opnieuw ging zijn hand naar zijn keel. De kleine wondjes bloedden nog steeds, en ondanks dat het geen pijn deed, irriteerde het hem mateloos. Zijn kaak deed ook nog altijd pijn. Het feit dat ze recht op die blauwe plek had gemept, maakte het er niet beter op.

Ineens hoorde hij de voetstappen van Esther dichterbij komen. Hij keek niet op, en dat had hij beter wel gedaan. Ze trapte met de punt van haar sneaker niet bepaald zacht tegen zijn dij aan. De jongen beet op zijn tanden, waardoor zijn kaak strak gespannen stond. ''Opstaan, klootzak.'' Was het enige wat ze zei voordat ze naast hem tegen de muur ging staan. In een vloeiende beweging stond hij recht. Ondertussen had ze een sigaret opgestoken. Met een bedenkelijke blik in zijn lichte ogen keek hij over de straat. Toen haalde hij diep adem en draaide zijn lichaam voor dat van zijn jeugdvriendin. Hij staarde haar een tijdje aan. "Weet je wat het probleem is?" Begon hij toen. "We zijn ouder geworden." Hij stak zijn handen in zijn zakken. "Ik ben niet meer de jongen die jij in Venice kende, net zoals jij niet meer die Esther bent. Ik heb je rugdekking gemist, en daar heb ik een prijs voor betaald. Ik heb je verdomd hard nodig gehad, maar je was verdwenen. En nu vind ik je terug, ben je überhaupt de leider van een hele bende. Maar dat is ook het enige dat je bent, niet? Where the hell is onze vriendschap naartoe?" Hij zette zijn hand tegen de muur, naast haar hoofd. Met een blik vol verwarring en woede keek hij haar aan. "Hebben ze dat ook al uit je geslaan?"

Rustig ging ze verder met het roken van haar sigaret, sloot haar ogen terwijl ze steeds meer kringetjes ritmisch uitblies en vervolgens weer een soepele haal nam. Ondertussen was de jongen dan ook opgestaan, zoals ze net hem wat beveeld had en hoorde hoe hij diep adem nam. Net op het moment dat ze zich af wou zetten van de muur af, om met hem te lopen hier vandaan, kwam hij voor haar staan en ontstond er een diepe frons op haar gezicht van lichtelijke irritatie. Het leek uren te duren voordat hij eindelijk iets ging zeggen, maar uiteindelijk opende hij dan ook zijn mond en begon tegenover haar te ratelen alsof ze één of andere psycholoog was die alle antwoorden op zijn vragen wist. Wanneer hij dan ook druk bezig was met het tekeer gaan tegen haar, drukte zij haar sigaret uit naast zich op de grond met haar voet en blies de laatste rook midden in zijn gezicht uit.
Meteen ontstond er een koude blik in haar ogen, die ze normaal gesproken niet had wanneer ze neutraal keek, greep ze naar het mes en wist hen zo gauw mogelijk van plaats te draaien. Zodat hij nu tegen de muur aan stond en stond ze zo dichtbij, dat er slechts enkele centimeters tussen hun gezichten waren, hield ze het mes tegen zijn keel aangedrukt en had ze haar linkerhand tegen zijn rechterschouder aangedrukt.
''Zeg dat nog is, als je wilt.'' Haar stem klonk nu zo ongelofelijk ijskoud dat het maar beter van niet was om te antwoorden, al was Jace wel één van de weinigen die dat mocht flikken. Een ander mens, zelfs Die Hard lid, had ze dan allang de mond gesnoerd en keek hem strak aan, al die tijd. Geen enkele knipper met haar wimpers, geen schijnbeweging, stokstijf stond ze aan de grond genageld. Als het ook maar kon, stonden er nu al twee skelettenhoofden in haar ogen in plaats van haar pupillen, had ze het mes al in de linkerkant van zijn borst gegleden als boter. Haar adem was lichtelijk gestegen waardoor haar borst wat heviger op en neer ging, maar ze richtte zich daar niet toe. Eén kick van hem en hij zou er zijn geweest. Is dit nu echt wat je wilt?
Een mannenstem was voor één enkele seconde door haar hoofd geschoten, die ze herkende als de stem van haar vader. Meteen voelde ze haar lichaam tegenstribbelen, liet ze het mes los, die dan ook met gekletter op de harde stenen terecht kwam en ontstonden er tranen in haar ogen. Niet dat ze ze los liet gaan, maar hierdoor bewogen haar pupillen heel even, waarna ze haar hand weghaalde en haar hoofd naar beneden richtte. ''Damn.'' Vloekte ze zacht, dat het enkel voor hen te horen was, misschien niet eens voor hem.

Nah, Esther was absoluut niet blij met de manier waarop hij haar aandacht trok. Het feit dat hij haar weg blokkeerde, zou het misschien nog erger kunnen maken dan het al was. De vraag was nu alleen maar of ze nog verder uit elkaar konden gedreven worden of dat ze al op het maximum zaten. Het enige wat hij ervan vond, wat hij er bij voelde, was spijt en sadness. Het was absoluut niet leuk om op deze manier met haar om te gaan. Hij kon best wel wat van haar hebben. De 'corrigerende tikjes' die ze hem had gegeven vroeger, waren nooit echt erg geweest, en het had hem gemaakt wie hij was. En daar was hij dankbaar voor, for sure. Maar dit ging er over. De manier waarop ze hem bevelen gaf en afstrafte... Hij voelde zich niet meer haar vriend, meer just another gang member. Ze blies de rook uit haar sigaret in zijn gezicht. Niet dat hij het erg vond. Hij rookte zelf als een ketter. Het irriteerde hem alleen maar. Hij wou duidelijkheid. Wat was hij nog voor haar? Een bendelid? Een vriend? Gewoon een random persoon? Iemand die hulp nodig had? Was hij eigenlijk wel iemand die haar hulp verdiende, als het aan haar lag? Deze vragen deden hem uiteindelijk de woorden spreken waar hij al even mee rondliep.

Het had niet het gewenste effect. In een mum van tijd stond hij weer met zijn rug tegen de muur. Haar linkerhand duwde zijn lichaam met kracht tegen de muur aan. Dat was niet de reden dat hij gewoon wegliep. Het vlijmscherpe mes dat tegen zijn keel stond gedrukt daarentegen... Hij wist niet wat hem overkwam. Woede. Hoogverraad. Vertrouwen. Het voelde aan alsof iemand zijn ziel vastgreep en hem in zo'n kleine splintertjes brak, dat er uiteindelijk alleen maar stof overbleef. Zijn ogen stonden vol ongeloof en angst. ''Zeg dat nog is, als je wilt.'' Klonk het. Het was niet haar stem dat hem tegenhield om het te herhalen, het was meer zijn eigen paniek en stress. Zou ze het kunnen? Hem neersteken? In een reflex leunde hij vooruit, klaar om weg te sprinten of te vechten, maar het mes prikte in zijn huid alsof het in boter sneed. Hij voelde het door zijn vel gaan. Het voelde koud aan. Paniek nam het even over. Hij was van niemand bang. Van niemand behalve van haar. Want zij was de enige die hij zèlf niet durfde aanvallen. Zijn gedachten gingen naar het mes aan zijn onderarm, maar die gedachte verwierp hij meteen. Jace kon haar onmogelijk aanvallen. Zich verdedigen tegen haar zou hem niet lukken.

Plots was het mes verdwenen. Het geluid van metaal op steen sneed al even hard door de stilte als het mes zelf door zijn keel en hart had gegaan. Ze boog haar hoofd en hij zag de kans om langs haar heen te glippen, om weg te gaan. Hij deed het niet. Hij kon het niet. Met zijn hand tegen de muur zocht hij zijn evenwicht. Het duizelde in zijn hoofd. Met zijn hand veegde hij het bloed weg. Het was nog nat en het zat nu zowel op zijn hand als op zijn keel. Snel gleed zijn vingertop over het sneetje. Niet dodelijk diep, gelukkig. Ze konden hier nog lang blijven staan. Als niemand iets deed, konden ze hier blijven staan tot dat meisje terugkwam met een vriend of zelfs een agent, al zouden die er niet om staan te springen om in hun eentje mee te lopen met een meisje dat net bijna vermoord was. In een roes nam hij Esther zacht bij haar bovenarm en trok haar tegen zich aan. "I'm sorry. Vraag me niet waarom ik dat zei", Fluisterde hij zacht. Hij duwde haar een klein stukje van zich af, maar weigerde het om haar los te laten. Toen pas zag hij dat hij zijn keel, die nog steeds een beetje bloedde, tegen haar haar had gehouden. Een klein stukje hing vol bloed. Zijn bloed. In haar rode haar. Hij vond het niet eens erg.

Hoewel ze merkte dat Jace naast haar stond, kon ze de gedachtes aan haar vader niet meer zomaar wegvegen. Al tijden had ze niet meer aan hem gedacht, misschien had ze het gewoon te druk gehad met al die Die Hard stuff en natuurlijk school wat erbij kwam kijken. Enkel door een verschijnsel in haar ooghoeken wist ze dat hij er nog stond, maar focuste zich er verder niet op. Ze moest zichzelf zien te herpakken, iets wat maar heel traag te werking kwam. De begrafenis, telefoontjes, herinneringen, alles kwam weer te boven en voor kort stokte haar adem. Het voelde alsof ze voor enige seconden geen adem meer binnen kon krijgen, maar dat raakte over wanneer ze voelde hoe de harde werkelijkheid voor haar ogen terug kwam. Tranen waren ontstaan in haar ogen, die ze weg probeerde te knipperen. Toch lukte het haar dit keer niet zo makkelijk. Ze had het altijd weg gehaald, nooit verwerkt, de dood van haar vader. Zelfs haar moeders hadden dat niet gedaan, dus daar had ze haar voorbeeld aan genomen. Het feit dat ze zelfs zijn spullen verkocht hadden zonder overleg met haar, had haar nog kouder gemaakt dan dat ze al was.
Esther slikte, maar verborg het onder de zwarte capuchon. Enkele bewegingen merkte ze op van de jongen, dat hij nog niet weggelopen was verbaasde haar lichtelijk. Al was dat ergens ver weg in haar te vinden, gezien haar vader nu eenmaal niet meer wou vertrekken uit haar gedachten vandaan. Nog steeds stond ze roerloos in dezelfde positie en werd binnen enkele seconden naar de jongen toegetrokken. ''Nee, ik wil niet.'' Ze probeerde zich te verweren, keek hem fel in zijn ogen aan, maar niet ijskoud zoals ze normaal deed. ''Laat me..'' Niet hard sloeg ze zijn aanbod weg. ''Laat me los.'' Het stukje haar wat puur donkerrood was geraakt doordat het heel kort met zijn keel in aanraking was geweest, had ze in die slordigheid nog niet eens opgemerkt. Ze kon veel pikken, maar knuffels hoefde ze niet, daar had ze zichzelf te hard voor opgesteld. Te gesloten, als het aan haar lag. Ze hoefde dat aanbod niet, hoefde geen hulp van anderen. Het liefste sloot ze zichzelf zo verschrikkelijk af dat het verliezen van vrienden haar geen moer uitmaakte, ze had liever ruzies met hen dan dat ze hun met haar problemen ging opzadelen. Net zoals met Nick, waar ze enorm vaak ruzie mee had gehad.

Na de verwarde gevoelens die hij de afgelopen minuten had gehad, was het nu abnormaal stil. Zijn hoofd zat vol mist en zijn lichaam leek verdoofd. De pijn in zijn longen was verzacht en de snee in zijn keel voelde hij ook niet meer. Alles wat hij deed, leek automatisch te gebeuren. Een omstaander zou kunnen zeggen dat hij drugs had genomen en nu een bad trip had. Dat was niet zo. Hij kon het niet begrijpen, waarom ze zo tegen hem deed. Hij wou het begrijpen, maar hij wist niet of er een antwoord was. En als dat er was, hoeveel kans bestond er dan dat Esther het hem zou uitleggen? De vriendschapsrelatie tussen de twee was veranderd. Op hun eerste ontmoeting was het helemaal anders uitgedraaid. Toen leek het alsof er niks was veranderd aan de manier waarop ze zich tegenover elkaar hadden opgesteld. Nu was er bijna niks meer van over. Het meisje verborg haar gezicht in de kap, die zoals altijd op haar hoofd stond. Niet dat er ook maar iets van haar emoties op haar gezicht zou te lezen staan. Het was hem opgevallen dat ze die altijd verborgen hield, meestal gewoon voor elke random persoon. Nu ze dat ook bij hem deed, leek het dat Jace ook maar een random persoon was in haar leven. Normaal gezien zou die gedachte pijn doen, zoals die daarnet pijn had gedaan, maar momenteel voelde hij niks meer.

''Nee, ik wil niet.'' Hoorde hij haar vaag zeggen. Hij voelde haar lichaam tegen het zijne en besefte toen dat hij haar naar zich toe getrokken had. Tegen haar zin, dat was duidelijk. Hij werd terug de realiteit in getrokken. Hij zag hoe ze hem fel aankeek. Hij staarde alleen maar terug. Hij kon niet echt zeggen welke gevoelens op zijn gezicht te lezen stonden. Momenteel voelde hij bijna niks, op een vreemd gevoel na dat hij nog nooit eerder had gevoeld. Nee, het was geen liefde, Esther was een van de meest waardevolle vrienden die hij had of dacht te hebben, maar het ging niet verder dan dat. Hij keek tegen haar op, ze was zijn voorbeeld. ''Laat me..'' Zei ze. Hij schudde zijn hoofd en sloeg zijn armen nog strakker om haar heen, niet van plan om haar nog los te laten. ''Laat me los.'' Haar weerstand was aan het breken. "Nee. Nooit. Ik laat je niet gaan, Esther, niet nog een keer," Begon hij. Gelukkig klonk zijn stem vast en sloeg hij niet over. "Want de laatste keer dat ik dat deed, draaide uit op dit." Met een vastberaden blik keek hij haar aan. "I won't let you go."

Ze wou het niet, ze hoefde dit kleffe gedoe niet. Dat leverde alleen maar problemen op. De woede raasde steeds hoger in haar op, ze wou hem zo verschrikkelijk fel wegduwen, maar de kracht had ze er niet voor. Waarom wist ze niet precies, misschien omdat die rotgedachtes niet weg wouden gaan en haar expres kwamen plagen. Het enige wat Jace deed was zijn hoofd schudden op haar laatste reactie en ze voelde hoe zijn armen nog strakker om haar lichaam heen werden gelegd. Die zou dus niet meer weggaan van haar, evenals loslaten. Esther probeerde haar vuisten te ballen, maar het enige wat er van kwam was dat ze juist de kracht uit haar armen liet wegvagen. Zoiets als de slappe lach, zo voelde het. Dat je geen energie kon opbrengen om de ander te slaan of om überhaupt iets te verrichten. Al had ze dan nu geen akelige steken in haar maag of kramp wat langzaam verergerde, evenals spieren in haar kaken die het dan verklootten.
De roodharige meid voelde hoe de tranen zich ophoopten in haar ogen, wist dat het geen zin had om nu tegen de jongen in te gaan, hoewel ze de grote drang ervoor had. Zijn woorden klonken, wat haar hart harder deed bonken. Niet als een verliefd gevoel, maar eerder... een emotie die ze niet vaak in haar leven had gevoeld. In ieder geval sinds jaren al niet meer. De blik waarmee hij haar in haar ogen aankeek, het deed haar des te meer twijfel geven. Die harde drang die ze net nog had om hem tegen te houden, voerde langzaam weg uit haar hoofd en lichaam vandaan. Ze kon het toch niet doen, evenals dat hij nog niet van haar weggelopen was. De laatste woorden die hij tegen haar sprak, deed haar voor kort slikken. Esther kon het niet helpen, ze begroef zo gauw mogelijk haar gezicht tegen zijn schouder aan, duwde haar neus net ietsje onder zijn jack waardoor enkel haar blauwe ogen nog zichtbaar waren voor eventuele voorbijgangers. Toch hoefde zij die niet te zien, sloot haar ogen en voelde hoe haar mondhoeken vertrokken en ze probeerde op haar onderlip te bijten. Dat hield het niet bepaald tegen en voor ze het wist begon ze te snikken, pakte hem dan ook beter vast met haar rechterarm en plaatste vervolgens haar linkerarm ook om zijn lichaam heen. Woorden kon ze niet uitbrengen. Dit had haar hart doen smelten, ze wist geen andere verklaring. Niemand had haar ooit zo breekbaar gezien in Santa Monica, zelfs Christian had het nog met de mindere Esther moeten doen. Nee, zelfs bij hem had ze zichzelf nog niet zó ongelofelijk laten gaan. Langzaam verdwenen de beelden van de begrafenis van haar vader uit haar hoofd. Ze kon het eindelijk loslaten, waar ze al die tijd mee rondgelopen had zonder dat mensen een enkel besef hadden. Tranen liepen uit haar ogen vandaan, rolden over de achterkant van Jace heen. Ze wou wat zeggen, al was het maar één enkel woord. Maar ze kon het niet, kon de kracht er niet voor vinden. In plaats daarvan bleef ze maar snikken, voelde hoe enkele plukjes rood haar in haar gezicht nat werden van haar zoute tranen. Toch moest ze het proberen. ''I suck.'' Fluisterde ze, verstaanbaarder dan dat kon ze niet maken.

Zijn blik schoot van links naar rechts. Er waren nog steeds geen voorbijgangers die in de straat liepen, en dat was misschien maar goed ook. Hoe zouden ze over hen twee denken, terwijl ze hier zo stonden? Insane. Hij bloedde nog steeds uit zijn keel en stond zomaar even een van de meest harde mensen uit Monica High te huggen. En ze liet het toe. Tenminste, na een tijdje. Het duurde even voordat ze doorhad dat hij voor geen geld zijn greep zou laten verslappen of haar zelfs loslaten. Niet voordat hij aanvoelde dat hij eindelijk genoeg had gedaan om te laten weten hoe stom hij was geweest. En hoe hard hij haar gemist had. Vooral hoe hard hij haar gemist had. Jace dacht heel even niet aan de reputatie die hij hier nog moest opbouwen. Het kon hem ook niet schelen dat hij haar reputatie misschien naar beneden bracht. Hij zou elke mo'fo' die ook maar een slecht woord over haar zei persoonlijk kapot maken. Niet dat ze dat zelf niet zou kunnen. Hij drukte zijn hoofd tegen het hare aan, alsof hij haar nog harder kon vastgrijpen. Uiteindelijk voelde hij hoe haar rechterarm hem beter vastgreep en hoe ze haar linkerarm zich rond zijn lichaam sloeg. Hij begon zachtjes tegen haar te praten. Niet verwijtend, niet aanvallend, gewoon een poging zodat zij zich weer beter zou voelen. Want dat was zijn enige doel. Op een vriendschappelijke manier, natuurlijk. Jace durfde zijn spieren een klein beetje te ontspannen. Een poging om weg te lopen zou ze waarschijnlijk niet meer ondernemen, net zoals hij ook niks geprobeerd had toen hij de kans had gehad.

Na zijn woorden voelde hij een schok door haar lichaam gaan. Ze duwde haar gezicht tegen zijn schouder aan en begon toen te snikken. Een tweestrijdig gevoel nestelde zich in zijn borst. Dit was zijn schuld, maar langs de andere kant had hij er geen spijt van. Hij had haar laten huilen, had haar muur afgebroken en had haar diep geraakt. Het feit dat ze later woedend op hem zou kunnen zijn, kon hem ook niet veel schelen. Jace wist niet vanwaar al het verdriet kwam, waarmee ze de afgelopen jaren mee rondgelopen had. Het waren dingen die ze altijd voor de buitenwereld verborgen had gehouden. Ze was hard, om het nog zacht uit te drukken. Zelfs tegen haar vrienden. Hij zag hier een Esther die hij nog nooit gezien had, en ergens maakte het hem bang. Als ze al die jaren zo hard aan haar masker had gewerkt, een muur rond zich opgetrokken had, om al het verdriet en wie weet wat nog meer achter weg te stoppen, was het dan wel slim geweest om haar zo te behandelen? Was het dan wel een goed idee geweest om ervoor te zorgen dat ze zich zo kwetsbaar opstelde. Hij wist het niet. Hij tilde zijn rechterhand op en die gleed tussen haar kap en haar hoofd naar haar nek. Zachtjes aaide hij haar achterhoofd. ''I suck.'' Hoorde hij haar zachtjes tussen twee snikken zeggen. De jongen slikte even al zijn emoties weg. Nu zij niet meer sterk genoeg was, moest hij dat voor haar doen, ook al zou ze hem erom haten. "People cry. Not because they're weak. It's because they have been strong for too long", Suste hij en hij sloeg zijn blik naar de lucht. De zon scheen zwakjes in zijn ogen. Het was intussen al redelijk klaar. "Sorry. Voor alles wat ik zei. Nadenken is nog steeds niet mijn sterkste punt", Zei hij toen. Ah, zelfspot. "I guess it's time to go", Zei hij toen en hij liet zijn armen eindelijk los, zodat ze een stap achteruit kon doen.

Des te meer seconden er verstreken, voelde ze hoe haar emotioneelheid minder werd. Ze wist niet hoe het kwam, maar Jace had iets in haar los gemaakt, wat mensen al die jaren niet gelukt was. De bescherming die ze jaren om zichzelf had heen gebouwd was binnen één seconde met een klap omver geblazen. Zo voelde het ook, alsof er iets kostbaars was weggegaan. Evenals haar vader en tante. Beide weg van de wereld, uit hun lichaam. Ze merkte hoe Jace slikte, maar lette er niet precies op. Ze voelde hoe de vochtige plukjes haar aan haar gezicht plakten en streek ze weg met haar rechterhand, al lukte het niet helemaal goed. Zijn stem vulde al gauw de stilte van de straat, klonk geruststellend in haar oren. Hoewel ze het normaliter abrupt afgeslagen had, vond ze de troost nu goed genoeg om haar rustig te krijgen. Haar hart bonkte al minder snel en haar snikken raakte al tot bedaren, vergeleken met enkele minuten geleden. Esther voelde zich opgelucht, wist dat ze haar hart op hem had gestort en eigenlijk... was het perfect. Ze had het op niemand anders gewild. Al zou Liz ook in dat rijtje passen, gezien hun verleden met de jongen erbij. Gerust luisterde ze naar zijn stem, knikte wanneer hij begon over zijn excuses. Iets anders dan dat kon ze niet zo gauw bedenken. Woorden vormden zich niet zo gemakkelijk op het moment. Waarschijnlijk omdat ze nog steeds lichtelijk van slag was. Ze snoof haar neus op en haalde haar armen van hem af, langer dan dit hoefde het van haar ook niet te duren. Heel even veegde ze de tranen van haar ogen weg, van haar gezicht at. Nog een keer snoof ze haar neus en merkte toen vanuit haar ooghoeken een bloedrood plukje haar op. Hoewel ze vrij donker gekleurd haar had van zichzelf, wist ze dat dit nog donkerder was en aan de kleur te zien moest het bloed voorstellen. Waarschijnlijk van Jace zijn keel af. Dat deed haar eraan denken dat haar mes nog op de stenen grond lag en keek even om zich heen. Nog geen paar meter lag het ijzeren voorwerp van haar verwijderd, raapte hem op en stak hem terug op de plek waar hij hoorde. "Thank you." Zei ze wat zacht, met een vrij normale stem en wist een licht, maar gemeende, glimlach op haar gezicht te toveren wanneer haar blauwe ogen de zijne bereikten. Ze knikte nogmaals, vond ook dat ze beter hier vandaan konden gaan voordat het onguur wakker werd en de straten hier zouden rampeneren.