Black & Gold

Een grijns zo groot als iets groot stond op het gezicht van de jongen met de bruine haren. Hij strolde al een hele dag rond in het oh zo bekende Santa Monica Beach dat hij nu wel alles wist zijn wat er ook was hier. De jongen was gekleed in een donkere zwemshort met aan weerszijde een rode streep met daarbovenop gewoon een witte tank top. Voor even keek hij rond, voelde zich eigenlijk kinda eenzaam. Ergens verlangde hij misschien wel terug naar huis, maar feitelijk vond hij het hier leuker. Er was hier gewoon veel meer te doen, en de vrienden die hij thuis had, die konden niet aan de mensen hier tippen, of toch al niet allemaal. Kort bewoog hij zijn hand door zijn haren dat vrij warrig lag, maar het paste bij de surferslook die hij vandaag uit probeerde. De goedkeurende blikken die hij daar vandaag al had op gehad, gaven de jongen een ego boost, maar tja hij vond het zowiezo wel leuk om complimentjes te krijgen van andere mensen. Buiten van jongens die hem na staarde, dat bezorgde hem letterlijk de kriebels, enkele had hij er vandaag gepasseerd en dat was gewoon raar. Ook al had hij niet echt iets tegen homoseksualiteit, het was de 21ste eeuw inmiddels dus daar kon alles in. Als je keek naar de wereld, die warmde nu toch ook op, en de grootste terrorist was ook gevat dus feitelijk was alles mogelijk. Op het strand klonken de beats van Sam Sparrow’s Black and gold een vrij leuke beat om gewoon lekker op te lopen, maar de jongen bleef niet veel langer meer op de stenen staan. Hij besloot het strand maar op te gaan, meteen voelde hij het kriebelende zand tussen zijn tenen wat vervelend maar toch wel grappig aanvoelde. Brandon keek een tijd lang gewoon naar het zand toen hij zich steeds verder naar de waterlijn ging, maar wanneer hij uiteindelijk een oranje gloed op zijn kleding merkte keek hij op en merkte dat de zon stil aan al aan het ondergaan was. Meteen schoot zijn zus door zijn hoofd. De eerste zonsondergang die zij had gezien, was samen met hem geweest, een glimlach gleed over zijn gezicht. Eigenlijk miste hij haar wel, al zou hij dat niet bepaald tegen andere gaan zeggen of zo, maar ze bleef zijn zus wel. Zonder nog langer te wachten haalde hij zijn mobiel uit zijn zak en zocht meteen naar haar nummer. Miss you sis. Kom je naar het strand?(: Meteen was het verstuurd en dan was het nu maar wachten op haar. Helemaal relaxed liet hij zich neerzakken in het zand en steunde zo op zijn ellebogen en keek vervolgens naar de langzaam verdwijnende zon.

[&Charlene]

''Hihi, je bent zo schattig als je zo kijkt.'' Fluisterde ze in zijn oor, terwijl ze plagerig met een klein veertje zijn neus kriebelde. Terwijl ze met haar ellebogen op het bed leunde en met haar benen rustig en sexy door de lucht zwaaide, besefte ze het genot wat het stelletje samen had. Het was al rond zonsondergang en ze had de hele dag samen met haar boy gespendeerd, zonder dat ze eigenlijk wat nuttigs hadden gedaan. Ze gniffelde en een glimlach verscheen op haar gezicht wanneer de jongen een opmerking maakte. Op het moment dat ze terug wou reageren, ging haar mobiel af. Of eerder gezegd; trillen, het had geen geluid aan staan. Na nog even een korte charmante blik met hem gewisseld te hebben, pakte ze het apparaat van het nachtkastje af en zag wat het was. Een SMS. Maar niet van zomaar iemand, nee, van haar broer. Binnen twee seconden typte ze een antwoord en drukte op verzenden. Nee. Was het antwoord wat ze terug stuurde, ze had geen zin in een gesprek met hem en dat wist Kenneth ook wel. Ze wou liever bij hem in zijn kamer blijven, gezellig doen en samen praten, knuffelen en dat soort stuff.
Maar zodra hun ogen elkaar kruisten wist ze een vragende blik uit de zijne te halen en vertelde wat het was. Ze wist wel dat haar vriendje erop zou staan dat ze moest gaan, om duidelijk over de situatie te worden die zich plotseling had afgespeeld. Hij was zomaar verschenen op het Prom, met een date nog wel, dus hij zou al veel eerder op school moeten zijn geweest en zij had hem niet eens gezien. Ze bedoelde maar; hij had op z'n minst toch wel even drie weken van te voren kunnen bellen en vertellen dat hij naar Santa Monica kwam, of haar ouders. Maar geen van beide had haar eigenlijk geïnformeerd.
Met een zucht rolde ze charmant op haar rug, plaatste voor kort haar handen op haar buik en keek opzij, naar haar vriendje. ''Weet je het zeker dat ik moet gaan, ik bedoel..'' Maar voordat ze haar zin kon afmaken hoorde ze al een serieuze weerwoord en sloeg na wat gekreun haar benen over de rand van zijn bed heen. Nogmaals keek ze naar hem, met een weet-je-het-wel-zeker blik. Vlug greep ze naar haar mobiel en tikte nog een sms met haar beide duimen, wat een tikkend geluid veroorzaakte door middel van haar lange gelnagels waar slechts een laagje glimglim op zat. Natuurlijk kom ik eraan, gekkie. Waar zit je? Binnen enkele seconden verdween het icoontje van dat ie in verzending was en trilde haar mobiel als teken dat hij wel degelijk aangekomen was. Ja, het strand was tenslotte zo groot en ze was écht niet van plan om hem een beetje te gaan zoeken daarzo, dan was ze vannacht om één uur nog niet klaar. Niet dat het strand enorm mega was, maar ze bedoelde meer in de richting dat het dan wel erg laat ging worden voordat ze terug naar haar liefje kon. Gauw genoeg schoot ze in haar teenslippers, zodat ze niet ongemakkelijk hoefde te lopen op haar voeten zodra ze haar hakken aan had en sneakers had ze op dit moment geen behoefte aan, en blies kort nog een handkus naar hem.

Het duurde even voordat ze richting het strand liep, omdat ze nog haar spullen had moeten pakken, haar motor nog op moest starten en blablabla, hij zou het vast wel weten. Zou hij zich druk maken om het feit dat ze eerst zijn verzoek geweigerd had, of het gewoon laten varen? Ach, daar zou ze zo meteen wel achter komen. Inmiddels had ze een SMS ontvangen, zodra ze op weg was naar het strand, en bekeek nu wat hij verzonden had. Ah, daar dus, ja, dat was niet zo heel ver hier vandaan. Ondertussen liep ze het trapje al af en voelde, zodra ze de eerste stappen op het strand zette, de zand al tussen haar tenen kietelen. Charlene deed er de moeite niet eens meer voor om het weg te halen want het waren nutteloze pogingen, bij iedere verdere stap die ze zou zetten zou er alleen maar meer tussen komen. Ze sloeg haar armen om zich heen toen ze merkte dat er een koude windvlaag voorbij vloog en haar huid raakte, wat voor kippenvel zorgde op haar gehele lichaam. De zonsondergang was al druk bezig, ongeveer op de helft, dus erg lang over de rit had ze niet gedaan. Ze zag vanuit de verte haar broer al zitten, die steeds groter werd dan een minuscuul stipje zodra ze een pas zette in zijn richting.
Het duurde niet lang voordat ze naast hem was gaan zitten, maar had hem al die tijd nog niet in zijn ogen aangekeken. Relaxed liet ze zich ook in het zand ploffen, maar hield haar armen niet van elkaar af. Nonchalant schopte ze haar teenslippers uit, die zaten nu toch alleen maar in de weg. ''Hee, hoe gaat het?'' Waren de enige woorden die ze over haar lippen durfde te schuiven, de rest zou hij heus wel vanzelf gaan uitleggen.

Brandon’s mobiel trilde al heel snel, de jongen klikte het bericht open en vond daar een heel oppervlakkige nee in. Kort trok hij zijn wenkbrauw op maar liet het dan maar zitten. Als ze niet wou komen moest zij het maar weten, dan ging ze maar koppig zitten doen over het feit dat niemand haar iets had gezegd over zijn komst. Voor even keek hij naast zich, merkte meteen een brunette op die in zijn richting kwam. Onbewust kroop er een grijnsje op zijn gezicht. Wel, tja, Charlene kwam niet dus.. De grijns vergrootte even, en wanneer ze naast hem kwam zitten ontblootte hij kort hagelwitte tanden. ‘Is het niet een tikje te laat om hier nog rond te hangen?’ Klonk er licht uitdagend. Het meisje schudde lachend haar hoofd en uiteindelijk begon ze een heel gesprek over tja de bloemetjes en de bijtjes. Bij elke opmerking die ze maakte trok hij oftewel een raar hoofd, oftewel barstte de twee tieners in lachen uit. Geen idee, waarom ze zo opeens bij hem was komen zitten maar hij vond het best aangenaam. Ook al hield de jongen het alleen bij spreken, wanneer ze op een iets interessanter onderwerp kwam, namelijk motoren luisterde hij aandachtig. Ze had er dus eentje, dat was zowiezo al verdomd sexy. Voor even kort begon hij te dagdromen tot het meisje op stond en een papiertje in zijn hand drukte om hem vervolgens een kus op zijn wang te drukken. ‘Ik zie je wel weer.’ De jongen knipoogde subtiel naar haar waarna hij het papiertje in zijn zak opborg. Goed, nu zat hij weer alleen. En aangezien Charlene toch niet kwam kon hij maar beter eens een stapje in het leven gaan zetten, met andere woorden naar een van de discotheken trekken hier. Uitgaan was immers een van de dingen die hij vaak deed, misschien zelfs te vaak maar goed. Niemand had baat bij wat hij deed right? Kort keek hij naar het water, waarom wou ze nu niet gewoon even komen? Dan kon hij tenminste uitleggen aan haar wat er gebeurd was, maar nee daarvoor was mevrouw weer eens veel te koppig. Op sommige momenten kon hij haar echt de nek om draaien, maar tja daar diende je jongere zus voor zeker? De twee hadden wel een goeie band met elkaar, tot wanneer ze eens ruzie hadden dan waren ze echt ware vijanden.
Net wanneer hij zich wou recht duwen voelde hij het apparaat weer trillen. Wacht, nu kwam ze toch? Kort schudde hij zijn hoofd. Wat was ze toch een raar kind soms, tja daar waren ze familie voor zeker? Brandon bleef uiteindelijk toch maar zitten, al werd hij dat al heel snel beu en legde hij zich neer in het zand, met zijn handen mooi achter zijn hoofd. Zijn grijze ogen doorkliefde even de lucht die aan het verkleuren was, maar echt lang duurde het niet meer voor hij deze ook even sloot. Moe was hij niet echt, eerder gewoon wat lui. Ach, hij had vandaag genoeg energie verwerkt, dus dan was een rustpauze eigenlijk wel iets wat mocht. Meteen werden zijn gedachte naar Kenley vervoerd, de jongen wist niet bepaald wat hij met haar moest doen. Natuurlijk vond hij haar leuk, maar meer was het nog niet, misschien dat het ooit wel kwam. Maar voor nu waren ze eigenlijk alleen maar goeie vrienden, afgezien van het feit dat hij haar in een moment van zwakte haar toch gekust had. En als hij moest toegeven, zo fout had het niet aangevoelt. Brandon’s ogen vlogen meteen open. Nee, daar over ging hij niet verder nadenken. Dat deed hij wel wanneer hij weer in goede papieren zat met zijn zus. Want ongeacht de meningsverschillen die ze soms hadden, was ze hem toch wel heel dierbaar.
Zacht voelde hij zand tegen zijn arm komen, ze was er. Met een kleine glimlach draaide hij zijn hoofd opzij, en wat hij al wist werd dan ook meteen bevestigt. Brandon kwam wat meer overeind en veegde kort wat zand van zijn schouders af. Het feit dat ze hem niet aankeek, was voor hem al genoeg om te zeggen dat ze kwaad of teleurgesteld was in hem en hun ouders. Tja, dat hadden ze wel verdiend eigenlijk. ‘Het gaat, ik heb eergisteren ontdekt dat mijn beste vriend hier een poging gedaan heeft om iemand te verkrachten. Maar het gaat.’ Bracht hij uit alsof het niets was. Maar feitelijk vanbinnen ging de jongen er aan kapot ook al zou hij dat niet toegeven aan iemand. Charlene zou wel weten dat het dieper zat bij hem, maar daar ging hij het nu niet met haar over hebben, daarvoor had hij haar niet gevraagd om hier heen te komen.
‘Het spijt me dat we je niet op voorhand gewaarschuwd hebben dat ik hier heen kwam.’ Begon de jongen kalm. Great, en dan nu waarom hij naar hier was gekomen. Het feit dat ze haar niet hadden gewaarschuwd dat hij kwam, was gewoon omdat zijn ouders hem zo snel naar Santa Monica hadden gestuurd en in de vluchtte waren ze het waarschijnlijk vergeten of wat dan ook. ‘Maar het zit dus zo,’ Kort keek hij naar voren. Tja, here it goes. ‘Wel, een maand of drie na dat jij hierheen was gekomen. Was ik tja met de jongens aan het voetballen, alles goed en wel, tot ik op een onverklaarbare manier zo’n felle hoofdpijn kreeg. Ik ging meteen tegen de vlakte, en toen ik wakker werd lag ik in het ziekenhuis.’ Een zucht schoof over zijn lippen, en de jongen keek haar meteen weer aan. ‘Mam en pap waren er al meteen bij, en tja wanneer de dokter hen even uit de kamer kwam halen wist ik dat er iets goed mis was. Toen ze weer terug kwamen, waren mam’s ogen rood van het huilen en pap had een pijnlijke gezichtsuitdrukking.’ God, dit was iets moeilijker dan hij had verwacht. ‘Ik heb een hersentumor. Een aangeborene. Maar op een of andere manier is de hoofdpijn die ik al van tja toen ik tien was pas toen erger gaan beginnen worden. Ze weten niet of hij goedaardig of kwaadaardig is, en daarom ben ik hier onderhand al een maand. In beide gevallen word ik hier geopereerd, bij ons hebben ze niet echt goeie dokters ofzo en ze hadden mijn ouders door verwezen naar hier. Dus, daarom ben ik hier Charlene. Om te ontlopen dat mijn levensdraad word door geknipt voor iemand anders het doet.’ De jongen richtte zijn ogen weer op het water, de jongen moest moeite doen om weer niet helemaal in te storten. Maar feiteliljk had hij het er iedere dag steeds moeilijker mee. ‘Ik denk dat mam en pap het gewoon vergeten waren om het aan jou door te geven. Ik ben hier ondertussen al anderhalve maand, en ja ik had je misschien eerder kunnen opzoeken. Maar ik was er nog niet klaar voor.’
[Nieuw record =D 1151 woorden >D]

Zin om gezellig bij hem te gaan zitten, had ze niet bepaald, tenminste... niet voordat hij haar haarfijn had uitgelegd hoe de situatie nu eigenlijk was. Dat zou ze ieder moment wel kunnen horen. Eerst verwachtte ze nog wel antwoord op haar vraag en dat kreeg ze dan ook van hem, niet het bepaalde antwoord wat ze van hem verwacht had, maar het was tenminste íets. ''Wie, Drew of Jason?'' Vroeg ze alsof het niets was, maar keek hem wel verwachtingsvol aan. Al kreeg ze het antwoord niet meteen, want voordat ze het wist was hij zijn excuses al aan het maken en begon vol teugen te vertellen wat er nu allemaal aan de hand was en waarom hij hier precies kwam. Voor kort keek ze hem aan, terwijl hij daar nog zo relaxed op het zand lag. Haar zicht ging na enkele seconden terug naar de zonsondergang, die niet lang meer zou duren tot die over was. ''Hmm, hmm.'' Bracht ze enkel uit wanneer hij begon te vertellen hoe het nu eigenlijk zat, en knelde haar armen wat dichter om haar knieën heen. Gewoonweg om dat het nu eindelijk zou gaan komen en erg veel goeds verwachtte ze niet bepaald, haar broer kennende. De muziek was inmiddels gestopt op het strand, het kleine feestje wat ze gehouden hadden was over. Misschien omdat het nu wel al laat was en bovendien het alleen overdag gepland was door de strand crew hun zelf, wat betekende dat hun dienst nu ook over was en richting huis konden. Voor kort keek ze eventjes, terwijl ze aandachtig naar haar broer luisterde, of ze ergens de oprichter van L8 Nites zag staan. Maar tot haar grote spijt zag ze Lyron nergens, ook al wist ze dat die toch geen tijd op dit moment voor haar had en dat was andersom net zo goed.
Gauw genoeg richtte ze haar aandacht weer op de jongen en knikte af en toe, totdat het woord tumor er in te pas voor kwam en ze de grote neiging had om haar hand voor haar mond te slaan. Dit kon toch niet, nee, dit was niet echt. Het was maar een grote leugen zodat hij hier bij haar kon zijn, omdat ze moeilijk op zichzelf kon passen, zoals haar ouders altijd zeiden. Omdat ze een grote feestbeest was die weinig om haar cijfers gaf en het maar met man en allejan deed. Maar dat was niet zo, nee, ze kon prima op zichzelf letten.
''Zeg me dat het niet waar is.'' Van binnen raakte ze in paniek, werd ze gesloopt, en van buiten wist ze zich nog in te houden. Ze kwam wat dichterbij hem zitten en had de neiging om haar hoofd tegen zijn schouder te leggen, maar dat was niet mogelijk omdat hij in een lig positie lag. In plaats daarvan ging ze wat verzitten en legde haar hoofd op zijn borstkas, op zijn warme en gespierde borstkas, met haar hoofd zijn kant op. ''Zeg het.. alsjeblieft, al is het alleen voor mij.'' Tranen ontstonden inmiddels in haar ogen en ze deed moeite om ze weg te knipperen, maar omdat ze zo op hem lag vielen ze er juist sneller uit en gleden zo allemaal op zijn shirt. ''Zeg het alleen voor mij, de rest van de wereld hoeft het niet te weten, zeg dat je gelukkig bent, dat je gezond bent en de rest van je leven met mij wilt doorbrengen.'' Het was steeds lastiger om ze binnen te houden en ze deed er de moeite nu niet eens meer voor, met haar ogen gesloten liet ze ze eruit glijden en begon te snikken. Het feit dat hij haar niets verteld had deed eerder zeer, maar nu was ze dat totaal vergeten en zat ze alleen maar met zijn ziekte in haar hoofd. Dat deed het allerzeerst op het moment, zo zeer dat ze niet meer op kon houden met huilen. Het speet haar zo, dat ze niet meer tijd met hem doorgebracht kon hebben, dat ze hem zo behandeld had de afgelopen jaren. Op dit moment drong dat allemaal tot haar door, waarom ze hem niet eerder fatsoenlijker behandeld had. Toen scheen tijd allemaal niet uit te maken, nu was het het belangrijkste wat ze op dit moment hadden...

‘Drew.’ Bracht hij kort uit, een zucht schoof over zijn lippen. Voor even keek hij haar aan en beet kort op zijn onderlip. Om verder over zijn bruinharige beste vriend te gaan praten had hij niet, dan zou hij zich toch maar weer helemaal lopen opfokken en daar had hij op dit moment geen zin in. Eerst moest hij weten wat haar reactie op zijn ziekte was, niet goed dat was al zeker. En het feit dan nog is dat hij het had verzwegen voor haar, dat was des te pijnlijker voor hen beide, maar ergens wou hij dat het niet anders was gelopen. Dit leek de beste moment te zijn om het te vertellen, puur omdat hij ten eerste niet haar boosheid wou ondergaan, en ten tweede omdat hij geen zin had in weer een ruzie die uitdraaide op niets. Want dat was uiteindelijk wel wat er zou gaan gebeuren als hij het haar nu niet had verteld. Kort streek hij over zijn wang en wachtte af.
Brandon staarde intussen al weer naar het water. Niet wetend hoe ze ging reageren op de woorden die hij net had gezegd. Dat het ooit zo met hem kon lopen had hij van zichzelf nooit echt kunnen verwachten, de jongen was tot die operatie ten dode opgeschreven. Het was een grote klap geweest in het begin toen hij het vernam, maar de jongen had het toch proberen accepteren, hoewel hij het er moeilijk mee had om alles nu te kunnen verwerken, maar dat was omdat hij alleen had gestaan. Nu had hij haar, nu moesten hen twee samen staan hoe vaak ze ook ruzie hadden gehad met elkaar, nu moesten ze er zijn voor elkaar. Brandon keek haar aan wanneer ze wat zei, kort slikte hij. De jongen wou rechtkomen, maar in plaats daarvan plaatste het meisje haar hoofd op zijn borstkast. Hij beet op zijn tanden om ervoor te zorgen dat hij geen traan zou laten, hij wou niet huilen in haar bijzijn. Al snel voelde hij dat zijn shirt nat werd, er brak iets in hem. Brandon leek helemaal in te storten. Weer zei ze wat, maar hij kon niet reageren. Natuurlijk wou hij zeggen dat het niet waar was, dat hij gewoon vrolijk verder kon leven, maar het was niet zo. Hij naderde zijn einde, hoe snel wist hij niet, en ja hij kon zorgen dat hij niet stierf maar hij kon niet liegen tegen zijn zus. Alles wat hij vroeger misschien gezegd had, dat ging nu voorbij, dit was voor hem te moeilijk om over te liegen. ‘Ik kan niet liegen Charlene.’ Fluisterde hij zachtjes. Tranen liepen inmiddels al over zijn wangen. Weer sprak ze tegen hem. Kort slikte hij. Brandon duwde zichzelf omhoog en trok haar vervolgens zo tegen zich aan. De jongen legde zijn hoofd in haar nek, hij was helemaal weg gezakt weer terug in die depressie waar hij niet zo kort geleden ook had in gezeten. Een koele bries streek langs zijn armen maar hij lette er niet meer op, het kon hem allemaal niets meer schelen, zolang zijn zus bij hem was, was het voor hem goed.
Uiteindelijk bracht hij zijn hoofd weer tot voor haar gezicht, de jongen streek haar tranen weg en keek haar een tijd lang aan zonder ook maar een woord te zeggen. Zijn ogen stonden dof, de vrolijkheid die hij eerder deze dag had getoond was compleet vervaagd. Wat had hij nu ook om blij te zijn? Buiten zijn zus, en zijn ouders was niemand die er iets over wist. Hij wou geen hulp van buitenstaanders, en was dat fout van hem? Of deed hij er goed aan het in de familie te houden? Misschien moest hij het vertellen aan iemand, Kenley ofzo, die stond dicht genoeg bij hem om het te verzwijgen voor alle anderen. ‘Ik sla me er wel door.’ Maar of het wel zo was, hij wist het niet. Zolang hij op tijd onder het mes ging moest het wel lukken, toch? ‘Denk er niet te veel over na, en alsjeblieft. Vertel het aan niemand, of toch niet aan de mensen die je niet vertrouwt, dat Kenneth het weet maakt me niet zo veel uit. Maar ik wil geen medelijden zien bij de mensen als ze naar me kijken of wat dan ook. Ik heb het hier goed genoeg, laten we die schijn gewoon hoog houden. Ik smeek je Charlene.’ Bij de laatste woorden brak de jongen. Meteen staarde hij weer naar het water, bang dat ze een antwoord ging geven dat hij toch niet wou horen. In zijn leven was hij al bang geweest, maar nog niet zo bang als op dit moment, en de momenten die nog zouden gaan komen wanneer hij daar in het ziekenhuis was. ‘Ik wil me gewoon voor zolang ik nog de tijd heb, amuseren, doorbrengen met een bepaalde groep mensen die hier niets van weten. Mam en pap komen ergens volgende maand ook hierheen, ze komen hier gewoon een tijdje wonen tot alles is afgehandeld. Tot ik weer gezond ben.’ “Als ik dat ooit ga zijn.” Vulde hij in zijn hoofd nog bij aan. De jongen zette zijn hoop er niet op, alles kon fout lopen uiteindelijk. Maar het was het ergste verwachten, en hopen op iets beter zeker? Zo had de dokter het hem toch gezegd toen hij nog thuis was.

Het was raar dat ze erover nadacht, dat ze de hele dag zo vredig met Kenneth had doorgebracht, terwijl ze boos op Brandon was geweest. Maar nu was ze ergens boos op zichzelf, dat ze niet eerder naar haar broer toe was gestapt voor enige uitleg. Het was vreemd, maar daar dacht ze nu niet aan. Nee, ze dacht aan hoe het zou zijn als hij niet zou overleven. Inmiddels werd haar hoofd van zijn lichaam afgehaald en voelde hoe ze bij hem getrokken werd. Ze accepteerde het, terwijl ze haar ogen nog steeds gesloten hield. ''Ik snap het.'' Bracht ze wat ademstokkend uit en zette haar handen wat beter neer, zodat ze niet sukkelig haar evenwicht zou verliezen. Het duurde niet lang voordat ze ieders hoofd in elkaars nek hadden gelegd en opnieuw voelde ze tranen opkomen, die ze dan ook niet lang binnenhield en in het zand liet vallen. Wanneer hij haar tranen wegstreek, deed het haar goed en een klein, maar teder glimlachje op haar gezicht verschijnen. Maar ondertussen waren er wel rode spiertjes in haar ogen verlicht, vanwege dat huilen wat ze verrichtte. Net zoals de zijne, doffig.
''Ja..'' Zei ze lichtelijk twijfelend en liet haar blik van de zijne afdwalen zodat hij zei dat hij zichzelf er wel doorheen zou slaan. Het was een lastig onderwerp, en het deed haar slikken. Het deed gewoon zeer en het kwam hard op haar aan, omdat dit wel het laatste was dat ze verwacht had waarom de jongen hier zou zijn, in Santa Monica op Monica High. Zodra ze haar mond weer wou openen, klonk zijn stem weer en luisterde ze vol begrip naar hem, terwijl ze haar ogen weer op zijn grijze durfde te richten. Ze liet hem rustig uitpraten, er was geen haast. Ook al was de zon allang al ondergegaan, het deerde haar niet. Er was genoeg licht door middel van lantaarnpalen die langs de wegen bovenaan stonden, die tevens het strand wel degelijk verlichtte en dus ook het stuk waar hun nu zaten. ''Ik zal het aan niemand vertellen.'' Waren de enige woorden die ze uit wist te brengen, waarna ze haar handen naar zijn wangen bracht. ''Je weet dat..'' ze slikte opnieuw, maar wist zich te herpakken en de woorden uit te spreken; ''dat als je gaat, ik met je meega, hea? No matter what. Wij voor altijd, remember?'' Ze drukte automatisch haar rechterhand op zijn hart en voelde het lichtelijk bonken, niet duidelijk genoeg vanwege dat zijn shirt het blokkeerde. Ze pakte gauw genoeg zijn hand en legde die op de plek waar de hare zat, waarna ze haar eigen hand weer terug legde op zijn hart. ''Hee, later lachen we hierom, toch?'' Hoewel ze het wel twijfelend zei, hoopte ze er vurig op dat dat wel degelijk zou gaan gebeuren. Niets liever, op dit moment.
Wanneer ze iets vanuit haar ooghoeken opmerkte, keek ze omhoog en zag daar een vallende ster. ''Kijk, daar!'' Fluisterde ze naar hem toe, terwijl ze haar blik niet van de prachtige, duistere sterrenhemel afhaalde. Meteen schoot er een wens door haar heen, waarbij ze haar ogen voor kort sloot en wanneer ze die gewenst had opende ze ze weer. Na enkele seconden, wanneer haar hoop verdwenen was dat die nog terug zou komen, keerde haar blik terug naar de jongen en ontstond er een lichte glimlach op haar gezicht. ''Je weet wel wat ik gewenst heb, don't ya?'' Hierna legde ze haar hoofd terug op zijn borst, maar hield haar ogen open. Zelf ging ze wat gemakkelijker zitten en daardoor merkte ze ook dat er iets trilde in haar broekzak. Zodra ze die dan ook pakte, zag ze dat het een sms'je van haar vriendje was, Kenneth. ''Gheghe, Kenneth. Ik zal hem even sms'en dat ik vannacht bij jou blijf.'' Bracht ze half afwezig uit, terwijl ze al een bericht terug typte en het geluid van haar lange tikkende nagels op het touchscreen klonk. Binnen een fractie van een seconde drukte ze op verzenden en zodra ze het berichtje ontving dat die goed en wel verzonden was, drukte ze hem weer uit en borg hem weer op in haar broek. Hierna ging ze lieflijk naast hem zitten en legde haar hoofd enkel en alleen op zijn linkerschouder, waardoor haar haren niet voor zijn gezicht zouden vallen, maar zachtjes meevoerde met de wind die ondertussen was ontstaan. Met haar rechterhand had ze alleen nog zijn linker gepakt en wreef rustig over de handpalm heen. Het zou allemaal goed komen...

Dit alles had hij zo maar, zonder enige waarschuwing op haar losgelaten, zijn aanpak om het rustig te vertellen was dus helemaal naar de knoppen. Hij wist dat het haar pijn deed dit te weten komen over hem, maar hij kon het niet verzwijgen. Niet voor zijn zusje dat hem zo dierbaar was. Een hele kleine glimlach lach op zijn gezicht wanneer die ook merkbaar werd op de hare. Kort wreef hij langs haar wang, een simpel, maar toch troostend gebaar vond hij zelf. Nooit gedacht dat hij hier zo zou zitten met haar, beide gehuld in tranen, en dit maal was het niet de schuld van een van beide, maar van iets wat boven hen stond. Nooit had hij echt geloofd in God, natuurlijk niet, die dude bestond niet eens. Vroeger was hij wel een jongen geweest die zich bezig hield met de griekse mythologie, maar die was dan ook 100 keer cooler, hij was een jongen geweest die zich aan zijn verbeelding over liet, en dat gebeurde nu ook nog, heel soms. Al was hij toch met beide voeten op de grond gezet door het slechte nieuws. ‘Huil niet meer Char, ik zie je liever lachen.’ Klonk de jongen zijn stem iets harder dan eerst, maar ditmaal had zijn stem iets warms, iets wat je misschien zelfs bijna vrolijk kon noemen. Maar dat was enkel om haar gerust te stellen. Brandon wou niet dat dit altijd in haar achterhoofd zat, zolang ze beide hoopten dat er een grote kans op verbetering was, waren er geen tranen meer nodig. Hij zou voor altijd bij haar kunnen zijn, of toch de momenten die passend waren, maar ze zouden niet van elkaar gescheiden worden door dit. Dat zou hij niet laten gebeuren. Vechten zou hij doen, vechten voor zijn leven. Kort richtte hij zijn blik op de hemel, merkte dat de grootte witte bol al mooi aan de hemel stond. Daar zou zijn zus aan moeten denken wanneer hij er misschien niet meer was, aan dit ene moment waar ze beide onder het schijnsel van de maan zaten. De tranen moest ze maar weg denken, die wou hij niet dat ze ze zag.
Een frons verscheen op zijn gezicht. Dat ging ze niet zeggen. Hij zou haar niet laten gaan, dat wou hij niet. Daarvoor had ze hier nog te veel om voor verder te gaan. Huiverend haalde hij adem wanneer ze verder ging en hij haar hand op zijn hart plaatste, hetzelfde deed ze met zijn hand. ‘Char, ik kan je niet laten mee gaan. Ik zal er altijd zijn, in je hart vergeet dat niet. Maar ik wil niet dat je mee gaat moest het gebeuren, je hebt nog genoeg om voor verder te gaan. En zolang ik hier,’ Brandon drukte zijn hand iets steviger op de plek waar haar hart zat. ‘en hier,’ Hij verplaatste zijn hand naar haar hoofd en glimlachte vervolgens even kort. ‘zit. Zal ik voor altijd bij je zijn.’ Eindigde hij uiteindelijk. Hij liet zijn hand weer terug zakken tot haar hart en knikte eventjes.
‘En natuurlijk lachen we hier om, zeker weten.’ Waarna hij vervolgens naar de hemel keek toen hij haar gefluister hoorde. Een vallende ster. Meteen sloot hij zijn ogen, en de jongen wenste voor het gene wat het meest voor de hand liggend was in de situatie waarin ze nu zaten. Vurig hoopte hij dat de wens zou uitkomen, dat hij later samen met haar hierom zou kunnen lachen. Wanneer het meisje haar aandacht van de hemel had afgetrokken grijnsde hij even om haar opmerking. ‘Ik kan wel al iets bedenken ja.’ Zachtjes bewoog hij zijn hand door haar haren toen ze haar hoofd weer eenmaal op zijn borst had gelegd. Zelf keek hij nog een lange tijd voor zich uit, geen idee wat er zich nu verder bevond op of in het water. Een kleine glimlach rustte er op zijn gezicht. ‘Hé, als je naar hem toe wilt gaan dat mag ook hoor. Ik red me wel. Plus, ik heb zo’n flauw vermoeden dat ik Julie gestoord heb.’ Grijnsde hij even scheef naar haar. Zijn ogen prikte van de tranen die hij had gelaten, maar veel kon hij er toch niet aan veranderen. De jongen sloot zijn hand al snel om die van haar heen en legde zijn hoofd op dat van haar. ‘Trouwens, die Kenneth, is hij wel goed voor je? Want anders krijgt hij met mij te maken hoor.’ Zijn stem klonk zacht, maar hij had er toch een bepaalde hardheid in verstopt. Charlene zou het zelf wel allemaal af kunnen, haar kennende. Maar toch, ze was zijn jongere zusje tot slot, en die moest hij gaan beschermen tegen de grote boze wereld.

Ze slikte even kort wanneer hij haar vertelde waar ze aan hem kon denken, ze wist het wel dat hij het goed bedoelde, maar wist ook dat ze het die periode wanneer hij voorgoed weg zou zijn, keihard zou hebben. Nee, ging hij niet dood. Dit was enkel maar een grap. Het was toch al één april, right? Ze had plots de neiging om de datum te weten en wist dat zo meteen zijn vriendengroep van achter een rots vandaan zou komen en haar keihard uit zouden lachen, inclusief hem. Ja, dat zou het vast en zeker zo zijn. Wanneer hij echter over haar vriendje begon, had ze de neiging om hem in zijn ogen aan te kijken, maar liet zichzelf maar zo zitten, aangezien ze het ook wel fijn vond om zo bij hem te hebben. Met haar hoofd op zijn schouder en zijn hoofd op de hare, wat haar ook warmte gaf.
Zodra zijn stem klonk, luisterde ze aandachtig, terwijl haar blik naar het water gericht stond en ze de weerspiegeling van de maan erin zag. ''Natuurlijk, het zou leuk zijn als je hem eens ontmoet. En je doet niets met hem.'' Dat laatste zei ze wat op een gevaarlijke toon, maar bedoelde het ook wel wat speels, net zoals dat van Brandon, gewoon omdat ze niet wou dat hij haar liefje zomaar wat zou aandoen. Niet dat hij dat plotseling ging doen, want hij had niets misdaan en een foute kerel was Kenneth ook niet, maar toch moest ze het er gewoon even bij zeggen.
Hoewel ze het nu wel over een ander onderwerp hadden, voelde ze toch opnieuw de tranen in haar ogen prikken en hield ze voorzichtig zijn hoofd weg van de hare, waarna ze op stond en richting het water liep. Eenmaal vlak voor het water bleef ze staan in het natte zand, waar ze haar beide handen in elkaar haakte en voor haar bovenbenen liet hangen. Doordat ze nu was opgestaan was de weerspiegeling van de grote, prachtigschijnende witte bol beter te zien en draaide ze haar hoofd een tikje schuin. Hoe zouden ze dat noemen? Hadden ze daar één woord voor? ''Shadow..'' Begon ze zachtjes te mompelen. ''Nee, dat kan niet, het is het tegenovergestelde daarvan.'' Vervolgde ze er achteraan en begon in gedachten te bedenken wat eventueel de benaming ervan kon zijn. Hierna richtte ze haar blik naar de volle maan en keek ernaar, gehypnotiseerd door de kracht en het stralende licht wat er vanaf kwam. ''Wodahs, dat zal het vast wel zijn.'' Ging ze verder, evengoed nog mompelend en keek toen weer terug naar het water. Zou Brandon het gehoord hebben? Ach, het maakte haar niet zoveel uit. Op dit moment maakte eigenlijk niets haar meer uit, behalve dat haar broer de akelige ziekte zou overleven.

Brandon ademde de zeelucht even diep in. Voelde hoe het begon te kriebelen in zijn buik. Van de zee had hij altijd gehouden, dat wist heel zijn familie. De jongen voelde zich klein tegenover de grote plas, maar tegelijk voelde hij zich ook veilig en voelde hij de drang om gewoon voor even een tijdje te verdwijnen onder het water. Plus deze plek bracht hem ook dichter bij andere werelddelen, of toch ongeveer, want hij wist dat er ergens op de aardbol wel iemand op hetzelfde moment naar de zee staarde, en ongemerkt keken deze beide personen elkaar aan, ookal waren ze mijlen ver uit elkaar, gescheiden door water en misschien ook aarde. Een korte grijns gleed over zijn gezicht, dit was een plek waar hij uiteindelijk misschien wel zou willen sterven, of toch wanneer hij oud was wou worden uitgestrooid. Wanneer zijn zus weer sprak grinnikte hij kort. ‘Zo lang hij jou geen pijn doet, doe ik hem niets aan. Maar moest hij ooit op een of andere manier je pijn doen en je hart breken, dan zal hij nog lang niet jarig zijn. Maar hij is een goeie jongen voor je, of toch van wat ik van sommige mensen over hem heb gehoord is hij goed.’ Natuurlijk stond hij in voor zijn zusje, het was een van de weinige personen voor wie hij zijn leven nog zou geven. Moest hij ooit kinderen krijgen wou hij eerst een zoon, en daarna een dochter. Puur omdat hij wilde dat zijn dochter op haar grote broer kon rekenen wanneer ze in gevaar was.
Uiteindelijk voelde hij zijn hoofd worden verplaatst zodat zij kon opstaan. Kort fronste de jongen even. Dit vond hij allesbehalve leuk, maar hij liet haar doen. Misschien was dit gewoon haar manier om alles even te laten bezinken. Niet meteen veerde hij recht, maar bleef nog even voorzich uit staren naar het water. Zachtjes hoorde hij wat gemompel, maar hij kon het niet verstaan, de vloed overstemde het. Ach, het was waarschijnlijk afkomstig van zijn zus, en dat baarde hem ergens ook wel zorgen. De jongen drukte zich recht en wandelde traagjes naar haar toe. De jongen sloeg uiteindelijk zijn armen om de blondine heen en sloot heel even zijn ogen. Kort beet hij op zijn onderlip. ‘Charlene, ik over leef het wel. Ik beloof het je, ik zal altijd naast je staan wat ik er ook voor moet doen. Ik zal degene zijn die ooit als je gaat trouwen mam zal tegenhouden als ze je aan het huilen wil maken met al dat gezever van dat je nu echt volwassen bent enzo. Ik zou niet willen dat je als een panda word weg gegeven aan iemand die je echt verdient.’ De jongen trok haar dicht tegen zich aan, en was niet van plan haar snel los te laten. De jongen geloofde de woorden wel ergens van zichzelf. ‘Wat er ook gebeurt, ik blijf hier, bij je.’ Fluisterde hij zachtjes in haar oor en glimlachte eventjes. Ze moest het geloven, voor zichzelf, en voor hem.

Tranen waren inmiddels ontstaan doordat de wind rustig heen en weer waaide en het schuim van de zee bijna haar schoenen reikten. Maar toch weerhield dat er niet van om op dezelfde plek te blijven staan, starend naar de verte van de zee. Wie wist hoever het eigenlijk wel niet was om de overkant te bereiken, het andere vaste land. Dat moest wel kilometers ver weg zijn vanaf hier, zou het zelfs binnen een dag te redden zijn? Nee, dat kon vast niet, vooral omdat een lichaam dat niet zou trekken met de kou, zonder eten en drinken, alleen maar moest zwemmen en daardoor veel energie verspilde en het feit dat er ook nog enge dieren in de zee zwommen. Hier in het strand gebied viel het wel mee, maar verderop... ze wou het niet eens weten wat voor onguur daar allemaal in het water bevond. Het deed haar lichtelijk denken aan Die Hard, ook een studentenvereniging net zoals L8 Nites en Famous, die het liefste maar gevechten wilden aangaan met andere, vaak wel onschuldige, tieners. Ze had zelfs roddels gehoord dat het van mensen hun leven had gekost, wat haar wel deed slikken op momenten. Charlene had zelf oog in oog gestaan met de roodharige meid, de leidster van de club, en hoewel ze dan wel op kickboxen had gezeten, had ze duidelijk haar hart in haar keel voelen bonken en de angstige adrenaline door haar lijf voelen gieren. Het was niet bepaald een hartverwarmend moment geweest.
Op dat moment voelde ze twee mannelijke armen om zich heen, die ze herkende als die van Brandon en ze liet hem maar gaan. Als hem dat plezier deed, vond ze het best. Verder was het wel wat kouder geworden, dus was het voor haar ook gunstig om zo wat warmer te worden. De tranen die net nog slechts in haar ogen waren ontstaan had ze nu laten ontsnappen, die nu als twee van warm naar koud veranderende parels over haar gezicht gleden vanaf haar ogen naar haar wangen en zo op het zand wat voor haar voeten lag. Ze waren niet eens meer terug te vinden doordat het water van de zee die plek al bereikt had. De stem van Brandon klonk en ze luisterde ernaar, met haar ogen gesloten, terwijl ze haar hoofd tegen zijn schouder aanlegde. Bij de laatste woorden snoof ze kort haar neus op en klemde haar eigen armen om die van de zijne heen. Inmiddels waren ze al wat steviger tegen elkaar aangedrukt en ze voelde zich veilig, het tegenovergestelde van wat ze zich bij Esther had gevoeld. ''Nog even en ik zie er nu al uit als een panda of zelfs nog erger.'' Grinnikte ze lichtjes, maar voelde alweer tranen in zich opkomen die haar hartje langzaamaan meer deed verscheuren dan dat ze in tijden had gehad. ''Voor altijd?'' Fluisterde ze zachtjes terug wanneer zijn geruststellende woorden klonken.

Brandon bleef een tijd lang gewoon bij haar staan, merkte de tranen van haar die op het zand raakte. Zachtjes streek hij met zijn handen over haar armen heen, wanneer haar greep echter versterkte op zijn armen voelde hij zich schuldig. Waarom had hij het haar ook verteld? Juist, omdat het zogezegd beter was dat ze het wist, maar nu op dit moment leek het niet beter maar juist slechter. Kort sloot hij zijn ogen. Bij haar opmerking grinnikte hij toch eventjes. ‘Ach dan ben je wel mijn panda hé.’ Panda’s, hoe kwam ze er toch op. Natuurlijk had hij al genoeg meisjes gezien die er uit zagen als de ‘panda’s’ maar stiekem had hij hen gewoon grappig gevonden, en dit vond hij ook best grappig. Al wou hij niet dat ze ging huilen, want dat was gewoon stom omdat ze zijn zus was. ‘Forever and always.’ Klonk zijn warme stem waarna hij voor even zijn greep om haar heen verstevigde. De dag dat hij zou sterven, zouden hun beide al oud zijn, dan hadden ze al kleinkinderen en wat dan ook. Waren ze gelukkig, ja dat zou pas de dag zijn wanneer hij stierf niet eerder. Voorzichtig haalde hij zijn armen van haar af en plaatste zijn handen op haar schouder, draaide hij haar vervolgens naar zich toe en legde zijn armen weer om haar heen. Voor even kort voelde hij zijn maag brommen, honger.
‘Trouwens, nog gefeliciteerd met like het hele prom Queen gebeuren.’ Grijnsde hij eventjes. Een koele wind stak op, en zelfs hij leek even te rillen, maar hij bleef bij zijn zus staan, aangezien zij een meisje was hadden die het altijd veel eerder koud en tja dan was een jongen in de buurt wel altijd handig. Maar dan nog niet eender welke dude zou zijn zusje mogen knuffelen, daar stond hij dan wel voor in. Met Kenneth kon hij nog wel leven, maar dat was het dan ook. ‘Wil je binnenkort met me mee gaan naar het ziekenhuis? Ik kan je daar denk ik wel gebruiken, en desnoods neem je Kenneth maar mee of zo als het te moeilijk is of wat dan ook.’ Er zat een smekende toon in zijn stem, een die hij eruit wou krijgen maar het lukte hem niet om dit waar te maken bij Charlene, en dat irriteerde hem best wel. De jongen wou niet dat ze dacht van hem dat hij een of andere zwakkeling was. Maar het zou nog niet eens zo fout zijn van haar om dat te denken, want eigenlijk was hij misschien wel zwak, al kon hij aan zijn ziekte toch niets meer veranderen.

''Tsss.'' Antwoordde ze op zijn panda opmerking en had de plagerige neiging om hem weg te duwen, gewoon omdat het nog kon, maar besloot het maar niet te doen. Zodra zijn antwoord op haar vraag kwam ontspande ze weer en sloot haar ogen opnieuw, waarbij ze haar hoofd in zijn nek begroef en opnieuw hun greep verstevigde. Als er mensen langs kwamen zouden ze vast denken dat ze één of ander idioot stelletje waren die zo laat en koud nog hier op het strand zaten, verliefd te doen, maar hun wisten wel beter. Dat het een totaal andere situatie, band en moment was dan dat zij ooit konden bedenken. Het moment dat ze zo heel eventjes stonden duurde niet lang, voordat ze het wist werd ze uit zijn greep verlost en haalde ze dus ook haar armen van de zijne af. Na enkele seconden stond ze oog in oog met de jongen en stak ze haar armen onder de zijne door, waarna ze haar hoofd tegen zijn borst aanlegde en zo met hem knuffelde. Nu het zo stil was, op het geklots van het water na, hoorde ze een korte brom die dit keer niet vanuit haar eigen maag kwam.
Het dieet van de afgelopen tijd had haar tot vele honger geleid, waardoor sommige vriendinnen wel dachten dat ze een anorexia-patiënte was die na elke eetmaal naar het toilet ging om daar vervolgens weer alles uit te braken, maar zij wist het wel anders. Ze had gewoon niet zoveel honger door die liefde, zoals vele mensen het ook wel eens beschreven in boekjes. En daardoor vergat ze gewoon om te eten. Maar doordat ze vandaag zo'n vreetbui samen met Kenneth had gehad, gewoon de hele dag door beetje op zijn kamer hangen met een tros druiven, slagroom, chocolade, aardbeien, zo'n beetje alles wat ook in een standaard picknickmand zat, zat haar maag wel overduidelijk vol.
Haar gedachten werden verstoord doordat zijn stem klonk. Ze haalde haar hoofd van zijn borst af en keek hem recht in zijn ogen aan. ''Dankje.'' Zei ze met een bedankvolle glimlach en bedacht zich toen waar ze eerder al had over willen beginnen. ''Ik zag dat je met Kenley was, erg leuke meid.'' Haar handen hield ze gewoon om hem heen geplaatst, omdat ze wel zo lekker warm stond eigenlijk. ''Zij weet het nog niet, hea? Ik ben de enige, behalve mam en pap dan.'' Ohja, ouders. Net toen ze het weer heel eventjes kwijt was, begon Brandon weer over het gevoelige onderwerp en haalde ze haar blik van de zijne af. Bijna ontstonden er weer tranen, maar ze knikte wel, ondanks dat ze haar blik op zijn broek gericht hield. Niet omdat ze die extreem sexy eruit vond zien of zoiets, maar omdat het voor nu even een punt was waar ze haar blik op kon richten. Het had net zo goed het zand kunnen zijn of haar schoenen, of wist zij veel. ''Natuurlijk ga ik met je mee.'' Zei ze wat al zelfverzekerder en bedacht zich of het wel een goed idee zou zijn als Kenneth mee zou gaan. Natuurlijk was het voor haar wel beter, maar zouden de jongens goed met elkaar overweg kunnen gaan? Ze wou zo min mogelijk prikkels voor haar broer als het op zulke handelingen in het ziekenhuis aan kwam. ''Ik zie nog wel, oke? Of hij meegaat bedoel ik. Wanneer is het eigenlijk?'' Dit keer haalde ze haar blik alweer wat omhoog, maar alsnog durfde ze hem niet recht meer in zijn heldere ogen aan te kijken met haar eigen blauwe.

Kort grinnikte hij om het antwoord dat ze gaf. Dat was weer de Charlene die hij kende. Het meisje dat hem mateloos kon irriteren, maar hem toch ook aan het lachen bracht in tijden als dit. Tja, daar was familie voor zeker? Zacht streek hij over haar rug, hij ging haar verzekeren dat alles goed kwam, het moest wel. Anders was hij maar een hele rotte broer en zoon tegenover zijn familie, en wat moest Kenley dan denken die nog steeds van niets wist? Haar durfde hij het niet eens vertellen, momenteel wou hij haar in de waan laten dat hij gewoon een freaking rotzak was die profiteerde van elk meisje ook al was dat het totale evenbeeld van hem. Misschien was het beter dat ze hem haatte, hij wou zelfs dat hij veracht werd door haar, dan kwam de klap van moest hij het niet overleven misschien niet zo hard bij haar aan. Tranen welde op in zijn ogen, maar hij slikte ze weer weg. Nee, hij wou geen traan meer laten om dit alles. Zijn lichaam had het zo goed gevonden om hem hier mee op te zadelen, dus waarom dan huilen? Tegen de wetten van de natuur kon je toch niet op, oke, in sommige gevallen wel maar als noch het was het niet meer waard om te huilen. Of toch niet in bijzijn van andere.
Alsof ze zijn gedachten werkelijk kon lezen begon ze meteen over het onderwerp, waar hij het nu niet wou over hebben. Brandon dwong zichzelf om toch een wrange glimlach eruit te krijgen, iets wat hem lukte. De jongen keerde zijn blik weg van de hare, ook al was het maar voor enkele seconden, in die enkele seconde moest hij zich herpakken. Wanneer hij klaar was keek hij haar weer recht aan. ‘Ik durf het haar niet te vertellen. Ik.. Ze vind me leuk, ik wil haar geen pijn doen Charlene. Ik ga er al aan kapot dat ik jou net heb zien huilen, ik wil niet dat zij ook maar één traan om me laat. Ik heb liever dat ze me dood wenst, dat ze me haat uit de grond van haar hart en me nooit meer wilt zien.’ De jongen slikte even. Deze woorden, tot enkele momenten terug gedachten, mochten niet uitgesproken worden. Maar hij kon het moeilijk niet zeggen. Het zou alles makkelijker maken, voor hem, voor haar en zelfs wie weet voor zijn zus aangezien de twee elkaar leken te kennen. ‘Sinds Prom praten we niet meer met elkaar. Ik wil dat ze van me denkt dat ik maar een of andere player bent die liever hartenbreekt, ik wil dat ze denkt dat ik weer met Drew om ga om gewoon te willen dat ze me haat..’ Brandon richtte zijn blik kort op de hemel. Nog nooit had de jongen zo gesproken, nog nooit had hij zo over zichzelf gesproken, het was niet normaal voor hem om te willen dat mensen hem haatte tot op het bot. Wanneer zij haar blik van zijn gezicht af wendde keek hij haar weer aan, het was niet om de woorden die hij net tegen haar had gezegd. Maar om de vraag die hij had gesteld. Kort ging zijn mondhoek omhoog wanneer ze vertelde dat ze met hem mee ging. Haar erbij hebben zou voor hem al de wereld betekenen, dan moesten zijn ouders er niet eens bij zijn. Zolang hij zijn zus bij zich had kwam alles goed, toch? ‘Is goed. Ik wil alleen dat je iemand bij je hebt voor steun of wat dan ook. Aan mij ga je denk ik niet veel hebben. Maar ik snap het. En het is ergens volgende week, dinsdag ofzo.’ De jongen slikte even, het feit dat ze hem niet aan keek deed toch ergens pijn. Maar hij kon haar daarin begrijpen. Zachtjes drukte hij zijn lippen op haar voorhoofd en keek haar vervolgens weer aan.

Charlene slikte op het moment dat haar broer dat ook deed, ze vond het zo rot voor Kenley dat ze dit lot moest ondergaan enkel en alleen door een stomme rot ziekte die onverslaanbaar was. Waar geen goede medicijnen voor waren, alleen pijnlijke dingen die binnen één klap je hele leven zou verwoesten. En als dat al niet eens hielp, was je al helemaal fucked. Maar aan de andere kant kon ze hem hartstikke goed begrijpen dat hij het liever niet had dat er zoveel mensen van hem hielden, dat zou alleen maar meer harten breken.
Het was raar, nu ze er over nadacht, dat één persoon zoveel levens kon beïnvloeden, voor de handelingen die degene kon verrichten, of de plotselinge, maar welbekende dood die ieder op random momenten kon gaan opzoeken. ''Ik snap je. Maar ik wil niet dat je zo'n indruk achterlaat, dat verpest alleen maar je reputatie.'' Was hetgeen wat ze antwoordde en durfde hem in zijn ogen aan te kijken, iets wat ze net zo min had gedaan. Dus Brandon vond het goed dat Kenneth waarschijnlijk meeging? Tsja, als hij daar toestemming voor gaf, dan was het wel goed toch?
''Goed, dan gaan we het ziekenhuis rampeneren terwijl jij daar ligt.'' Grinnikte ze en sloeg haar armen om zijn nek heen, waarna ze haar gezicht in zijn nek begroef en haar lichaam tegen de zijne aan plaatste. Een knuffel kon nooit kwaad. Vooral niet op momenten zoals deze. Vergeleken met net voelde ze zich nu vredig, dat ze er geen problemen meer mee had dat hij dat niet eerder tegen haar gezegd had. Tranen kwamen gelukkig niet meer omhoog, dat was nu hopelijk voorbij. Tenzij ze zo meteen weer expres emotioneel gingen worden, tsja, dan hadden ze de poppen weer aan het dansen. ''Wil je iets gaan doen? Naar de pier of zoiets? Het word koud hier.'' Zei ze in zijn oor, terwijl ze nog steeds in dezelfde positie stond met haar ogen gesloten en zijn lichaamsgeur in haar opnam. Alsof dit de laatste keer zou zijn dat ze elkaar zouden zien en hij ieder moment op de grond kon storten zonder enige reactie.