Broken hearts & twisted minds.

"Het nummer dat ik ga zingen heet Misguided Ghosts, van Paramore." zei Hyde in de microfoon en verschoof zijn gitaar lichtelijk. Hij droeg een zwarte broek, die nogal baggy was. Daarboven droeg hij een grijs vest dat ook niet bepaald strak zat en daaronder een zwarte tanktop, die dan weer wel strak zat. Hij had zijn vest open staan, met zijn gitaar in zijn schoot. Min of meer. Zijn vingers zette zich op de snaren, waarna hij zachtjes tot vier aftelde en toen begon te spelen.
"I am going away for a while, but I'll be back, don't try and follow me, 'cos I'll return as soon as possible. See I am trying to find my place, but it may not be here where I feel safe." Hyde's vingers bewogen over de gitaar. De zaal was vrij stil, maar dat was meestal als er iemand optrad. Ze waren hem wel gewend in Smokey Joe's. Hij probeerde zijn carrière door te zetten in Amerika, maar tot nu toe had hij niet zo gek veel succes. Niet dat het uitmaakte. Hij was nog maar zestien, hoewel hij ouder werd ingeschat. De meeste mensen staarde hem aan, hoewel er hier en daar wel mensen waren die met elkaar praatte.
We all learn to make mistakes and run from them, from them. With no direction. We'll run from them, from them with no conviction. 'Cos I'm just one of those ghosts, travelling endlessly. Don't need no roads, in fact they follow me. And we just go in circles.." zong hij verder. Het was weer wat anders. Normaal deed hij geen covers, maar Paramore had iets waardoor hij het wel wou doen. Het was in principe ook wel een goede band met nummers die hij honderd keer achter elkaar kon afspelen. Die nummers zingen, de akkoorden leren.. Dat was gewoon iets waar hij plezier in had. Maar hij hield sowieso van muziek, ook al zaten zijn meeste aanhangers in Canada of Smokey Joe's. Sort of pathetic, maar ja.. Wat deed je eraan? Hij kon moeilijk een pistool tot hun hoofd houden en eisen dat ze zijn album gingen luisteren. Kleine kans dat ze er daarna nog naar zijn muziek konden luisteren zonder die traumatische ervaring weer te beleven. "But now I'm told that this is life and pain is just a simple compromise, so we can get what we want out of it. If someone cared to classify, broken hearts and twisted minds, so I could find someone to rely on and run to them, to them, full speed ahead. You are not, you are not, useless. We are just misguided ghosts."

x Iedereen welkom ~

Liberty zwierf door de stad heen. Ze had nog niet echt veel gedaan sinds dat ze in Monica High was. Nou ja op de eerste dag twee jongens ontmoet met wie ze had gedronken. Niet dat ze veel op had. Daar voor waren de flessen te snel leeg. Sinds die ene dag voelde ze zich klote. Steeds meer ontdekte ze blauwe plekken die zonder redenen ontstonden. Ze had gister nog met de arts gesproken. Hij zei dat als ze weer de zelfde klachten kreeg als in het begin dat ze langs moest komen. Maar ze geloofde het niet dat ze het weer kreeg. Ze wou het niet geloven. Naar een paar uur rond gelopen te hebben was ze op. Ze moest even rustig zitten tot dat ze weer verder kon. Ze werd al licht in haar hoofd. Snel liep ze naar de dicht bij zijnde kroeg.
Toen ze binnen kwam. Was het er erg stil op een stem naar. Ze keek naar de richting waar de stem vandaan kwam en ze glimlachte even. Ze hield van live muziek. En de tekst kwam haar bekend voor. Ze wist even niet hoe het nummer hete maar de band kende ze wel. Paramore als ze het goed had. Liberty zocht naar een lege tafeltje. Ze liep er heen en ging zitten. Ze deed haar jas uit en legde haar handen op haar schoot. Zo dat niemand de blauwe plekken kon zien. Waarom had ze nou niet die vest aan gedaan. Zuchtend pakte ze dan toch de kaart die er stond. Alles wat er op stond zat suiker in. En mocht ze dat nou net niet mogen. Het duurde haar te lang voor dat iemand langs kwam. Ze stond op maar werd gelijk al weer licht in haar hoofd. Ze moest zich aan de tafel vast houden zo dat ze niet in elkaar zou zakken. Snel ging ze weer zitten en zocht wat in haar tas. Toen ze haar medicijnen had pakte ze er eentje en slikte die zonder wat drinken door. Het ging wel moeilijk maar het moest nu gewoon even. Eindelijk kwam er iemand aan. Liberty bestelde water en keek naar de jongen die aan het zingen was. Hij was best goed vond ze. Toen ze eindelijk haar water kreeg. Dronk ze gelijk het hele glas leeg. Ze merkte de blikken wel op van andere die haar armen zag. Ze wist gelijk al wat ze dachten. Ze dachten altijd het zelfde. Er was zelfs een vrouw geweest die vroeg wie haar dit aan gedaan had. Liberty zei toen alsof het niks was dat haar eigen lichaam haar dit had aangedaan. De vrouw keek haar vreemd aan en liep toen weg. Ze schudde haar hoofd en haalde haar mobiel te voorschijn. Waar een zicht bare barst in zat. Maar hij deed het nog goed. Ze had een sms van haar moeder met de vraag of alles goed ging. Ze smste kort terug dat het hier geweldig was. Terwijl het gewoon een leugen was. Na die eerste dag had ze nog eigenlijk niemand ontmoet. Zuchtend liet ze haar mobiel weer in haar broekzak glijden. Liberty staarde voor zich uit en lette niet meer op haar omgeving.

Zijn handen gleden rustig over de snaren terwijl zijn vingers eraan tokkelde. Zijn ogen keken het publiek in, maar hij keek hun niet echt aan. Hij staarde eerder door ze heen. Het was niet zo dat hij snel nerveus werd - vroeger wel, maar hij was er inmiddels aan gewend waardoor die nervositeit gewoon niet toe nam - maar hij keek mensen gewoon liever niet aan als hij aan het zingen was. Anders ontstonden er kritische gedachten en what not, dus dat vermeed hij gewoon.
"Travelling endlessly. The ones we trusted the most.. pushed us far away. There's no one road, we should not be the same. But I'm just a ghost and still they echo me." zong hij verder terwijl zijn vingers over de snaren streken. Hij had een plectrum om zijn nek hangen - een zwarte met een wit logo erop, van de muziekwinkel waar hij hem had gehaald - maar soms gebruikte hij hem gewoon niet. Hij moest toegeven dat het ook niet echt een bijzonder mooie plectrum was, maar je moest toch iets. "They echo me in circles." zong hij het laatste zinnetje, terwijl zijn stem steeds zachter werd met elk woord, om het liedje zo een beetje uit te vagen. Hij streek nog een keer over een paar snaren, wat aangaf dat het lied was afgelopen. Er klonk wat geklap en hier en daar gefluit, maar ja. Zoveel mensen waren er ook weer niet.
"Bedankt voor het luisteren. Ik ben zo terug met A Song To Say Goodbye, van Placebo." zei hij in de microfoon en stond op. Placebo was nog zo'n geweldige band. Zowat elk nummer van hun vond hij goed, best grappig eigenlijk. Maar hij was ook nooit zo van die MTV muziek geweest. Ke$ha hoefde hij niet, Lady GaGa ook niet en Hot Chelle Rae ook niet. Hij zou niet ontkennen dat die drie niet een paar goede nummers hadden, maar het was nou niet dat hij er graag naar luisterde.
Hij liep van het podium af en legde zijn gitaar langs de kant, bij de dude die voor de verlichting zorgde. Zijn gedachten zaten nog steeds bij Cayla, maar de twee negeerde elkaar compleet op school. Het was niet zo dat ze ruzie hadden of what not, maar het was gewoon raar. Zij was populair, hij.. niet echt. Ach, hij was niet knap genoeg om populair te zijn. Niks aan te veranderen. Tenzij hij naar de plastische chirurg ging, maar daar geloofde hij niet echt in. Er kon van alles mis gaan en je was jezelf niet meer als je opeens een andere neus had. Stel je voor zeg.

Liberty keek toe terwijl de jongen verder ging met het nummer. Toen die tot een einde kwam. Klapte ze even. Maar al snel hield ze weer op. Liberty keek hem naar terwijl hij van het podium af liep. Net op dat moment klonk haar telefoon weer. Ze pakte hem op. En zag dat haar moeder belde. Zuchtend pakte ze op en luisterde naar de verhalen. Af en toen gaf ze een antwoord. Ze was blij dat haar moeder eindelijk op hing. Tuurlijk wou ze wel met haar moeder praten maar ze wou het liefst met rust gelaten worden door haar moeder. Liberty hoeft maar een keer te zichten en ze had haar moeder al weer om de nek zitten. Met allemaal vragen. En daar had ze nu niet echt bepaald zin in. Liberty stond op en liep naar de wc. Toen ze eenmaal klaar was en haar handen had gewassen liep ze weer terug. Meteen kwam het lichte gevoel weer op in haar hoofd. Ze kon nog net een iets vast grijpen of ze viel op de grond. Liberty vroeg zich af waar door dit kwam. Ze had gegeten vandaag. Misschien wel niet genoeg. Zachtjes schudde ze haar hoofd wat ze beter niet had kunnen doen. Want daar door werd alles zwart voor haar ogen. Haar glip verzwakte en ze zakte in op de grond.

-Flut-