Caleb en Eloisa's room.

Ongeduldig stond ze te wachten tot de receptioniste eindelijk klaar was met telefoneren, haar sporttas trok zwaar aan haar schouder. Ze stond hier nu al bijna een kwartier en die vrouw bleef maar kletsen met degene aan de andere kant van de lijn, om de zoveel tijd werd de ruimte gevuld met haar schaterende lach. Het was Eloisa wel duidelijk dat hete niet ging om een zakje ijk telefoontje, wat betekende dat zij voorhang had. Maar de vrouw schonk haar geen blik waardig, het was alsof ze niet bestond. Kom op zeg! Eerst schopte ze haar haar kamer uit en vervolgens namen ze niet de moeite haar de sleutel van haar nieuwe kamer te geven? Waar sloeg dat op? Met haar hand streek Eloisa een pluk van haar donkere haar uit haar gezicht, ze wou voor de cheerleading training nog even hardlopen maar als het zo door ging hield ze slecht tijd over voor 1 km. Vroeger had ze het een stuk sneller gemunt, maar sinds ze begonnen was met lijnen was haar conditie sterk verslechter. Iets wat ze zelf verweet aan het feit dat ze niet langer elke dag in de gymzaal was om te trainen. Nee, sinds ze was vertrokken uit Florence had ze niet meer geturnd. "Zo, wat wou je weten?" vroeg de vrouw, die eindelijk had opgehangen. "Ik wou de sleutel van mijn nieuwe kamer hebben." De vrouw rommelde wat in een lade en viste er een briefje en een sleutel uit. "Eloisa, toch?" Eloisa knikte en nam de sleutel in ontvangst. Waarna ze zich omdraaide en in de richting van de kamers liep. Ze draaide de sleutel in haar hand, bekeek het cijfer dat er in het koele ijzer gedrukt was. 212. De tweede etage dus, twee trappen omhoog. Ach, dan verbrande ze gelijk wat extra caloerien dat kon ook geen kwaad. Eenmaal boven moest ze even blijven staan, om niet onder uit te gaan. Ze klemde haar hand om de trap leuning, zo stevig dat haar knokkels wit kleurde. Nadat haara duizeligheid weg was gezakt liep ze naar haar nieuwe kamer, stak ze de sleutel in het slot en draaide die om. Met een zachte klik sprong de deur uit het slot, ze duwde hem open. Borg haar 's reutel weer op in haar broekzak en liep de kamer in. Er stonden twee bedden, wat betekende dat ze weer een kamergenoot zou hebben. Ze liet haar tas vallen op het bed onder het raam, begon hem na een korte aarzeling uit te pakken. Dan was ze daar ook gelijk klaar mee, haar kleren legde ze op nette stapeltjes in de kast, al wist ze van zichzelf dat het niet lang zou duren voor het hier weer een enorme zooi was. Hopelijk kon haar kamergenoot tegen troep, want ze kon een behoorlijk sloddervos zijn.

Op de bodem van haar tas lag haar schetsboek, samen haar haar etui een doos kleur potloden en haar iPod. Ze legde de spullen op haar bed, en borg haar tas op in de kast. Het geluid van de deur trok haar aandacht, een jongen van haar leeftijd stapte de kamer in. Hij had half lang bruin haar, en donkerbruine ogen. Zijn uiterlijk deed wat Aziatische aan, zou hij net als haar uit het buitenland komen? Zelf was ze geboren in Italie, ze moest eerlijk toe geven dat ze haar moederland miste. Amerika was leuk, maar zo anders dan Italie. De mensen, de cultuur, het klimaat, de omgeving, alles. "Hè." Glimlachend begroette ze de jongen, het was haar opgevallen dat hij zijn schoenen op een kastje had gezet, nadat hij ze uit had getrokken voor hij de kamer in was gestapt. Ze fronste even, maar zei er niks over. Nam zijn uit gestoken hand aan, en schudde die kort. "Ik ben Eloisa, zeg maar Ela." Stelde ze zichzelf voor, waarna ze zijn hand los liet. "Ben je nieuw hier?" vroeg ze nieuwsgierig waarna ze zich kort omdraaide en de kast deur dicht deed. Vervolgens liep ze naar haar bed en liet ze zich er op zakken. Ze pakte haar schetsboek, en viste een potlood uit haar etui. Om nu direct weg te gaan om te hardlopen vond ze ook zo onvriendelijk. "Doe je aan een sport?" Voor een moment keek ze hem vragend aan, maar al snel richtte ze haar blik op het legen teken vel. Ze begon met losse hand de eerste lijnen te schetsen. Ze trok haar benende op en vouwde ze onder zich in kleermakerszit legde het schetsboek weer neer en tekende verder. Enkele donkere plukken van haar haar vielen in haar gezicht, maar ze negeerde ze. Vroeger had ze bijna nooit tijd gehad om te tekenen ze moest of trainen of huiswerk maken. Haar vader was altijd woedend geworden als hij haar had zien 'lanterfanten'. Ze was blij dat ze van zijn gecommandeer af was dat ze nu eindelijk gewoon kon doen wat ze wou. Haar leven was verbeterd sinds ze hier woonde, ze was bevrijd van haar vader en het vele trainen, had meer vrienden gekregen -daar had ze in Florence nauwelijks tijd voor gehad-, ze had een vriend en ze was eindelijk in gaan zien dat ze te dik was. Waardoor ze er wat aan had kunnen veranderen, helaas ging het irritant langzaam en zat iedereen de hele tijd te zeiken over het feit dat ze veel te dun was. Lieg beesten.

"Insgelijks." Met een glimlachje keek Eloisa Caleb aan, met haar hand ging ze door haar haar. "Waar kom je vandaan?" vroeg ze, als vervolg op haar eerdere gestelde vraag. Die hij instemmend had beantwoord, haar blik ging van haar schetsboek naar de jongen en terug. De dunne lijnen begonnen langzaam samen te komen, al was het uiteindelijke doel nog niet te zien. Basketbal dus, een geliefde sport. Zowel bij jongens als bij meisjes, degene met een plekje in het sterrenteam hadden dan ook een behoorlijke status. Maar je kwam er niet zomaar in, je moest het verdienen. Zelf hoopte ze er ook in te geraken, maar voor nu moest ze het doen met één van de andere teams en het zelfde zou voor Caleb gelden. "Ik zit in het cheerteam." Antwoordde ze glimlachend, Eloisa mocht dan wel behoorlijk onzeker zijn over haar uiterlijk verlegen was ze niet. Dat terwijl die twee, toch vaak samen gingen. Voor een moment richtte ze haar aandacht weer op haar tekening, waar de draak die ze aan het tekenen was langzaam duidelijkere vormen begon te krijgen. Normaal gesproken verkoos ze realistische tekeningen boven fantasie, maar nu voelde ze er meer voor om haar fantasie in de vrije loop te laten en gewoon te tekenen wat er in haar op kwam. Caleb's woorden deden haar opkijken. "Dankje." Een bijna verlegen glimlachje was op haar gezicht verschenen. Nu de grove schets op papier stond, kon ze beginnen aan de fijnere details. Het belangrijkste deel van de tekening, althans dat vond zij. Zonder details had een tekening geen uitstraling, dat was net zoiets als een hoofd zonder gezicht. Incompleet.

Dus ze had zich vergist, hij kwam niet uit het buitenland. Hij kwam uit Santa Monica zelf, ze kende maar weinig mensen die hier ook daadwerkelijk op waren gegroeid. De meeste kwamen uit andere delen uit Amerika, of net als zij uit het buitenland. Naar haar weet liepen er aardig wat Italianen rond op school, best grappig eigenlijk. Ah vandaar, hij had Aziatisch bloed. "Dus je zat eerst op Pacific Parc High?" Constateerde Eloisa, ze zat lang genoeg op Monica om te weten dat er een zekere spanning was tussen de twee scholen. Om van de ene naar de andere school te gaan, moest je volgens haar dan ook een goede reden hebben. Of in elk geval een reden. Sowieso veranderde je niet gewoon even van school, dat bracht veel te veel gedoe met zich mee. Ze glimlachte bij het horen van zijn woorden, hij leek er vertrouwen in te hebben dat hij binnen de kortste keren in het team zou zitten. Dan zou hij wel goed kunnen spelen, ondanks zijn lengte. Ja, Caleb was klein. Al gold dit ook voor enkele andere jongens op school, ook in het basketbal sterrenteam waren ze niet allemaal geweldig lang. Langer dan Caleb, dat wel. "Ik ook." zei ze met een grijns'je, waarna ze haar blik voor een moment weer op haar tekening richtte. Ze was redelijk tevreden met het voorlopige resultaat, al wist ze dat ze het nog altijd kon verpesten wanneer ze de details toe ging voegen. Tot haar verbazing begon Caleb zijn boeken te ordenen op kleur, en alfabetische volgorde. Zou hij altijd zo netjes zijn, ze hoopte van niet anders ging hij het nog moeilijk krijgen met haar slordigheid. Of zij zou het moeilijk krijgen met hem, dat kon natuurlijk ook. Ze schudde onmerkbaar haar hoofd, ging verder met tekenen. "Euhm... nee ik heb niets nodig." Met een glimlachje keek ze op van haar schetsboek.