Jogging.

Vince knoopte zijn kistjes vast en trok ze nog eens aan. Hij ging weer recht staan en keek even door zijn kamer. Waar had hij zijn mp3 nou weer gelaten? Hij zocht even in de broekzak van zijn legerbroek, maar daar zat die niet. Misschien op tafel? Of op bed? Het aanrecht? Uiteindelijk had hij hem in zijn schooltas gevonden. Vince grinnikte even door zijn wanorde , dat moest hij niet op de basis hebben dan mocht hij leuk gaan strafcorveën. Met een kleine grijns griste Vince zijn auto sleutels van het haakje en sloot de deur achter zich. Hij hoorde de deur in het slot vallen terwijl hij weg liep. Terwijl hij zijn oortjes van de mp3 in zijn oren deden, en hem aanzette, rende hij de trap af. Buiten aangekomen waaide er een vries windje over zijn blote armen, hij had alleen een grijze t tank top aan. Aan de andere kant van de parkeerplaats stond zijn auto. Een zacht bliebje was te horen toen hij zijn auto al van een afstand openmaakte. Toen hij instapte miste hij de grote van de humvee en geld voor een grotere auto dan zijn subaru impreza had hij niet, nog niet. Als hij meer ging werken in het leger kreeg hij meer betaald. Maar hij moest ook zijn studie hier afronden, en Eloisa zou hij nooit zo veel kunnen missen. Vince zuchtte en reed rustig weg. In zijn automatische piloot reed hij naar het park, de wegen en auto’s gingen hem zo voorbij. Het was soms lekker om je nergens zorgen over te maken, en gewoon niks te hoeven denken. Gelukkig was het omdat het wat frisser weer was niet zo druk, hij kon meteen een plaatje vinden. Toen Vince uitstapte keek hij even fronsend naar de lucht, het werd donkerder. Tja als het ging regenen had hij pech, hij had wel erger mee gemaakt. Een beetje regen zou hem dan niet kunnen tegenhouden. Rustig liep Vince naar het plattegrond van het park en keek even welk rondje hij zou gaan rennen. De blauwen had hij laatst gedaan, de rode dan maar. 15 Kilometer was wel makelijk te doen. Daar zou hij 1 uurtje of anderhalf uurtje over doen. Hij nam even het plategrondje in zich op, niet dat het echt nodig was want er stonden ook pijltjes maar dan wist hij waar je op moest letten. Hij zette zijn muziek nog wat harder en begon te rennen. De heerlijke geur van bos drong in zijn neus door, rustig zag hij de bomen voorbij gaan en hoorde hij het gefluit van deU vogels.

Aaron had voor de zoveelste keer weer een rare tik. Waardoor hij nu midden op de grond lag. Midde op het voet pad. Vele mensen waren al over hem heen gestruikeld en hem vervloekt. Maar hij had ze niet gehoord. Hij had zijn oortjes zo diep mogelijk in zijn oren gepropt en zijn muziek zo hard mogelijk gezet. Er zat nog een begrenzer. Dus extreem hard stonden zo hard ook nog niet. Hij had geen tijd gehad om de begrenzer er af te slopen.
Maar dat was niet erg hij hoorde toch geen anderen mensen en daar ging het om. Sinds hij was vertrokken was er zoveel gebeurt en bij dat zou het niet blijven. Valeria zou over paar maanden bevallen en dan zou hij het alleen maar drukker krijgen. Hij had ook nog niet besloten welke studie hij ging doen en de tijd ging echt dringen. Maar hij had hier nog nooit over na gedacht. Als klein kind wou hij in het leger. Maar zijn verleden had die droom doen vervlogen. Hij wist dat het op een of anderen plek zijn eigen schuld was. Maar hij was gewoon bij de verkeerde vrienden beland. Het enigste wat hij nu kon was obertje spelen. Maar om dat zijn hele leven te doen had hij nou ook niet echt zin in. Het zou trouwens ook niet genoeg verdienen om hem valeria en het kind te onderhouden. Oke Valeria zou ook weer gaan werken na haar studie. Maar hij wilde er voor zorgen dat hij het ook in zijn eentje kon. Dat Valeria als het moest thuis kon blijven. Maar wat moest hij dan in hemelsnaam gaan doen. Het was ook oneerlijk dat ze hem er nu binnen een week over lieten beslissen terwijl hij heel zijn leven er niet over na gedacht had. Weer een of anderen gek struikelde even over hem heen. Het was nu al zo vaak gebeurd dat hij er geen aandacht aan besteedde. Ze zagen hem toch liggen dan was er over stapen toch niet zo moeilijk.

Een geluid van kiezels die kraken waren te horen telkens wanneer Vince’s voeten op de grond neer kwamen. Met een aardig tempo rende hij door, hij genoot van de geur van het bos. De geluiden hoorde hij niet want zijn muziek dreunde door zijn oortjes. Soms kwam hij langs mensen maar het was opzicht best wel rustig. Wie ging er dan ook naar buiten als je wist dat het ging regenen. En voor dat te zien hoefde je geen weerman te zijn, de lucht werd al weer donkerder. Maar het boeide Vince niet, hij zou van een beetje water niet dood gaan. Hij had wel erger mee gemaakt, om zijn gedachte op nul te zetten ging hij een tandje sneller rennen. Hij wou nu even nergens aan denken en ontspannen. Sporten was voor hem ontspannen, en bij Eloisa kon hij ook ontspannen. De donkere ogen van Vince gleden over het pad, hij kon nog net op tijd stil staan om niet over de jongen die irritant midden op het pad lag. Wil je liggen ga dan naar bed, als je zonodig buiten wilt liggen dan niet midden op het pad. Vince kwam rustig op de jongen afgelopen misschien voelde die knul zich wel niet goed. Vince schraapte zijn keel en keek de jongen raar op. Waarschijnlijk hoorde de jongen hem niet en zag hem ook niet, hij had zijn ogen dicht en oortjes in zijn oren. Vince zuchtte zachtjes en porde de jongen aan met zijn kistjes. “Uuhm is alles ok” zei hij wat harder zodat de jongen zijn stem ook daadwerkelijk hoorde.

Rustig lag hij naar zijn muziek te luisteren na dat er de zoveelste over hem heen was gestruikeld. Hij zat ondertussen wat aan zijn ipod te kloten om de begrenzer er af te slopen maar het leek niet echt te lukken en het begon onder tussen te regenen. Dus stopte hij het maar snel in zijn zak en daarna sloot hij zijn ogen weer. Alle rust wat was dat fijn. Geen gezanik om je heen geen gevechten geen gekke die weer te veel drugs hadden gehad en totaal geen bewakers die je wegjoegen. Ook geen gierende hormonen van Valeria maar die waren er toch weer als hij richting huis ging. Maar nu was er niks dan zijn muziek wat wind door zijn hare en de regen die zachtjes op zijn gezicht drupte. het klonk raar maar de regen was zo fijn en hij hem zo gemist. Normaal werd hij direct naar binnen gestuurd als het begon te regenen. Maar nu zou hij zelfs blijven liggen als het ging stormen.

Hij wilde net zijn muziek verzetten toen er opeens tegen hem aan geschopt werd. Hij keek even op en zag paar grote kisten. Hij trok zijn oortjes uit en ging zitten en keek de jongen aan die langs hem stond. Ik ben geen lijk waar bij je eerst moet controleren of het nog leeft' antwoorden hij simpel. Hij keek de jongen met een emotie loze blik aan. Hij beek de jongen even goed en schatte aan zijn schoenen en kleren en korte haar dat hij uit het leger kwam.

Zachtjes voelde Vince kleine druppeltjes op zijn lichaam vallen, die bijna net zo snel weer verdampte door de warmte van zijn lichaam. Vince stond er met een opgetrokken wenkbrauw naar de jongen die belachelijk in de weg lag te kijken. Zou hij niet uit vrije wil willen gaan dan zou hij hem wel wegsleuren. Toen er beweging in kwam kon Vince zijn lach nog net inhouden, de irritatie van de jongen was goed te horen, en zijn woorden waren best wel komisch . “uuhm jah laat ik daar maar geen antwoord opgeven” zei hij met een kleine grijns. Als hij wel dacht dat het een lijk was had hij veel anders gehandeld dan had hij meteen voor pols gezocht, en niet gaan porren. Maar ja wisten hun veel, de meeste konden het leger eigenlijk alleen uit films en dat zegt het wel. War ain’t a movie.
“Duss.. ben je nog van plan om van de weg af te gaan of hoe zit het” zei hij een beetje scherp. Welke idioot ging er nou op het pad liggen. Vince ogen gingen even langs de jongen, veel kon hij er niet over zeggen. Hij kon de jongen ook niet eens, waarschijnlijk wel een student maar welke school kon hij oo niet ruiken. Vince lichaam begon al weer wat aftekoelen, van stilstaan in de regen gebeurt dat snel. Daar zou zijn uurtje rennen gaan, want waarschijnlijk zou de jongen niet zomaar het pad afgaan.

Rustig bleef hij zitten terwijl hij de jongen bleef aan kijken. 'jij doet het ik niet' antwoorde hij op de eerste zin van de jongen. De jongen vroeg of hij weg ging. Hij had geen zin of voor een of anderen jongen die dacht dat hij alles was om dat hij een oorlog had mee gemaakt weg te gaan. 'kom van de straat dus de straat ligt het lekkerst. Je kunt ook om me heen lopen of over me heen stapen net als alle anderen' antwoorde hij even scherp terug. Hij stopte zijn muziek weer in zijn oren en ging weer liggen. Hij had eigelijk beste een hekel aan het leger. Ze waren een stap hoger dan de politie en na zijn verleden was de politie nou niet het leukst wat hij kon bedenken.
de politie had zijn vader veraden en dat had zijn dood betekend. De politie had hem hier op een of anderen manier ook gebracht. Maar dat was op een of anderen manier toch goed. Maar als ze dit leven of het leven wat hij eerst had gehad als keuze voor hem had gelegd houd hij togen zijn ouden leven gekozen nu zelfs nog. Maar het leven was niet te veranderen dus hield hij het hier maar op. Hij keek even weer naar waar de jongen net had gestaan. Die gek stond er nog steeds. Hij trok zijn oortjes uit zijn oren en ging weer zitten en keek de jongen opnieuwe aan. 'is het zo intersant om naar me te kijken'

Als enigste reactie op de woorden van de jongen rolde Vince met zijn ogen, hij zou zijn energie er niet eens aan gaan verspillen, dit was gewoon z’n ‘stoere’ betweter. Vince zuchtte hij had eigenlijk geen zin in om hier te veel woorden aan te verspillen. Liever zou hij die jongen in zijn kraag pakken en van die straat afsleuren. Voor mensen zoals hem was het niet moeilijk om over die jongen te stappen. Maar ouderen zouden er veel meer moeite me hebben, die zouden er zeker over struikelen en misschien wel iets breken. “Voor zwervers wel” Kuchte hij. Deze jongen was echt lastig, wat hem dwars zat wist hij. Maar nog even zo dan zou hij die jongen eens vrienden laten maken met zijn vuisten. Af en toe had Vince best een kort lontje en vandaag was zo dag, dan moest er niet teveel weerstand zijn of hij ontplofte. Het zat hem vandaag ook niet mee, hij had op zijn flikker gekregen met Geschiedenis en aardrijkskunde, omdat hij zijn projecten niet af had, omdat hij had moeten werken. En hij was te laat gekomen, dus hij was al aardig brandbaar, dit kon er dus niet nog een keer bij dan zou hij ontploffen. “Tja het is best wel komisch om een megooltje zoals jou op de grond te zien liggen.” Snauwde Vince geïrriteerd. Nog even en hij zou die snotjong echt van het pad slepen. Alleen dan zou hij problemen krijgen met zijn Regiment als ze er ooit achter komen.

Hij keek even naar zich zelf. Hij leek toch echt niet op een zwerver. 'Misschien moet je hier ook maar eens uit je pakje komen en rond sneuvelen. Dan leer je tenminste nog wat over je land' zij hij kort. Hij stopte zijn oortjes weer terug. Hij had geen zin om naar de jongen te moeten luisteren. Hij deed toch wel wat hij deed. Hij trok zich zelf een stukje het gras op zo dat hij wat zachter lag. Nu had de jongen helemaal niet te klagen nu was het nog makkelijker om er langs te komen. Hij hoorde de jongen nog wat zeggen. Hij keek hem even aan. 'ik ben niet de gene die hier zich zelf opvreet' zij hij kort. Hopelijk rotte de jonge gewoon op en had kon hij rustig door gaan. Hij keek even de anderen kant op en zag een oude dame met een rolater langs komen. Hij trok zich zelf op het gras. Hij kwam misschien van de straat. Maar daar kende ze ook respect voor de ouder. Je had zelfs een probleem als je het niet deed. Dan stond de kleinzoon zo voor je neus. Familie en vrienden waren belangrijk op de straat en dat gelde ook voor groot ouders. Maar de dame moest wachten om dat de jongen van het leger nog steeds stond te staren naar hem. 'zo te zien hebben ze je geen respect voor ouderen geleerd in het leger' zij hij kort

Misschien moest hij hier ook maar uit zijn pakje komen? Zijn land leren kennen? Bedoelde die facker de straat leren kennen. Die kon hij goed genoeg, alleen dankzij de vergevensgezindheid van zijn Regiment is hij van de straat gekomen. Hier voor was hij een Junk, niet veel mensen wisten dat misschien maar Eloisa was zelfs een keer ooggetuigen geweest van een OD van hem. Boos trilde de handen van Vince, toen hij daar aan terugdacht en deze knul begon hem aardig over de rooien te krijgen. “Ik ken dit land beter als je denkt” zei hij kort, anders zouden er een hoop scheldwoorden die rond in zijn hoofd zwierven er uit komen. Hoewel Vince betwijfelde als hij ze zou horen want die knul had zijn oortjes al weer in gedaan De jongen zei daarna nog iets wat Vince niet helemaal kon plaatsen, hij was echter niet zo goed in spreekwoorden ect, daarom deed hij maar alsof hij het niet hoorde.Verbaasd keek Vince toen de jongen toch op het gras ging liggen, luisterde die nou toch? Nee, in zijn ooghoeken zag hij een oudere vrouw met een rollator daarom ging die aan de kant. Hij kende toch wel iets van respect. Het oude vrouwtje kwam Vince ergens bekend voor, na enkele tellen na tedenken wist hij het weer. Mvr Blackburn. Vince wende zich tot het vrouwtje en zei “Miss blackburn, i’m Eversmann , Blackburns sergeant. How is blackburn?” in zijn toon was een klein spoor van verdriet en medeleven te horen. Blackburn was hun eerste gewonden, naar beneden gevallen uit een super-six. Maar blackburn moest nog blij zijn dat hij leefde en dat hij in een rolstoel zat en er misschien ooit nog uitkwam. De oude vrouw keek hem eerst even twijfelend aan, maar dan herkende ze hem weer, ze hadden elkaar bij de ziekenhuis gezien. Ze mompelde zachtjes dat het wel beter met hem ging en dat hij fysiotherapie heeft. “I’m glad to hear that, and how are you? Vroeg hij erna. De woorden van het snotjong hoorde hij wel maar negeerde die even voor later. Na enkele tellen waren de oude vrouw en Vince uitgepraat, Vince wende zich weer tot de jongen. “En jij hebt zeker nooit geleerd dat je niet door een gesprek heen moet lullen” zei hij kortaf. Deze jongen was hij echt spugzat, eigenlijk kon hij beter door lopen. En op straat moest je wel je smoel houden als er gesprekken bezig waren. Anders kreeg je zo klappen.

[hum nog steeds geen inspiratie maar zal er maar wat van maken]

Aaron keek de jongen even aan toen hij wat zij. Hij zuchten even diep hier had hij geen zin in de jongen kon er nu toch door en nog steeds stond hij te zeiken.
Een simpel deuntje klonk uit zijn zak. Hij viste zijn mobiel uit zijn zak en zag dat het valeria was. 'ja' zij hij simpel. Hij luisterde rustig wat ze te zeggen had en stond toen op. 'is het dan al zo laat. Ja ik zie je wel bij de verloskundige' antwoorden hij. Hij hing op en keek de jongen aan. 'nou heb je zin en is de weg vrij' antwoorden hij. Hij raapte zijn tas op en draaide zich om en liep via het grasveld veder.