De kleine bistro

Dylan en Fara waren vanuit het skatepark naar de stad gegaan. Daar zouden ze wat gaan eten in het kleine bistrootje en daar zou hij zich zelf wat oplappen, en daarmee bedoelde hij zijn wonden welliswaar. uit gewoonte had hij haar hand vastgenomen en was met haar vertrokken. Inmiddels waren de twee al aangekomen in de stad en ook bijna bij de bistro. Enkele mensen die vroeg opwaren keken hen raar aan. Waarshijnlijk omdat de meeste jeugd nu nog lagen te slapen, of zelfs misschien nog wel feesten. Droogjes zei hij gedag tegen de mensen die volslagen onbekend waren voor hem en wandelde dan verder. 'Weetje zeker dat je wilt betalen? Ik bedoel ik kan ook betalen hoor.' Zei hij tegen haar en grijnsde eventjes. Normaal betaalde de jongen altijd als ze gingen eten, allesins hij deed dat toch. Dus hij vond het maar wat raar dat zij wou gaan betalen.

[Inspi]

Het begon nog is een gewoonte te worden dacht ze geamuseerd toen Dylan haar hand weer pakte. Ze vond het niet erg het voelde fijn en vertrouwt. Het was grappig om al die vroege mensjes raar te zien kijken en nog vreemder opkeken als Dylan hun spontaan begroette. Al die mensen dachten vast dat ze wat gingen uithalen, wat deden twee studenten anders zo vroeg op. Die hoorde nog in bed te liggen en daar te blijven tot ze zich begonnen te vervelen op bed en opstonden. Soms, als mensen achterom keken deed zij dat ook en stak plagerig haar tong uit. Ze zeurde toch altijd dat ''de jeugd van tegenwoordig'' niks deed, nu waren er is twee jeugdigheden eens vroeg op straat werden ze aangekeken alsof ze van planeet mercurius kwamen. Stelletje oude rimpelige zeikstralen dacht ze vrolijk toen een oud vrouwtje hun wantrouwig aankeken en haar wandelstok naar hun priemde vanaf haar houten bankje en begon te smiespelen met een vriendin nog ouder leek dan haar. 'Natuurlijk betaal ik. Ik zou niet inzien waarom niet, ik heb toch te veel geld.' Grapte ze vrolijk. Ze wist dat de jongens meestal een etentje betaalde, maar gewoon een keer anders was toch wel leuk? 'Gewoon eventjes omgekeerde wereld. Kijk dan, tussen al deze mensen zijn wij de enige die geen dertig plus is.' Grinnikte te ze en schonk hem een knipoog. Een paar omstandigers die in gehoorafstand waren mompelde verontwaardigd, keken hun beledigt aan of trokken hun neus op met een ''puh'' geluidje. Ze negeerde het, haar humeur was opperbest en niemand kon dat verpesten.

Dylan haalde zijn schouders op en glimlachte dan even. 'Oke, als je het echt wilt.' Zei hij tegen haar en keek even rond. Ze had gelijk zij waren de enigste twee jongeren die hier rond liepen, en het had eigenlijk een raar zicht zo hun twee tussen al die ouderen. Eindelijk waren ze bij het kleine bistro dingetje. Dat zag je omdat er op een bord stond: Breakfast time. Rustig liep hij met haar binnen en wandelde naar een tafeltje. 'Blijf even hier oke? Ik ga even mijn wonden wat verzorgen, zodat ze niet verder ontsteekt.' Zei hij met een grijnsje tegen haar. Zachtjes drukte hij een kus op haar wang en liet dan haar hand los en vertrok richting de toog.Een vrouw verscheen vrijwel meteen en daar vroeg hij simpel wat ontsmettingsmiddel aan en wat verband dat hij vrijwel meteen meekreeg van haar. Dan liep hij naar de wc's en opende de fles daar en deed het middel op een watje. Dylan deed zijn shirt weer uit en begon op de wonde te deppen. Na enkele seconden hield hij even op omdat het zo veel pijn deed. Kort keek hij ernaar en zag al snel de splinter zitten, oke een pincet was hij vergeten vragen. Al een geluk zat hij niet zo diep en kon hij hem er nog net uit trekken. Dan deed hij verder met de wonde te ontsmetten en deed er dan een verband rond. Oke dit was een raar zicht. Een wonde van de jongen was voor het eerst sinds jaren deftig verzorgd. En er was een verband rond. Over een weekje zou het wel geheeld zijn, allesins dat hoop te hij. Rustig trok hij zijn shirt weer aan en wandelde dan weer naar binnen en zette zich aan de tafel. 'Weer helemaal in orde.' Zei hij om haar gerust te stellen.

Uiteindelijk vonden ze hun kleine bistro waar ze wat zouden eten en Dylan zijn wonden kon ontsmetten. Opgelucht liepen ze binnen, er waren bijna geen mensen op dit uur. Rustig zochten ze een tafeltje. 'Blijf even hier oke? Ik ga even mijn wonden wat verzorgen, zodat ze niet verder ontsteekt.' Hij grijnsde en zij grinnikte zachtjes. 'Waar zou ik heen moeten gaan.' Ze kreeg een kus op haar wang gedrukt en vermaakte zich om het tentje goed te bekijken. Het was inderdaad klein maar knus. Heel warm ingericht met bruine, rode en oranje kleurtjes. Geintrigeerd staarde ze naar een mooi beeldje van een rijger en speelde met de zout en pepervaatjes die stonden in een sierlijke houtenzwanen houder. De houder van deze tent had zeker oog voor stijl, in plaats van zilvere houders had hij de accesoires aangepast naar het donkere warme thema en had eikenhouten tafels en berkenhouten accesoires die mooi kleurde bij de rest van de ruimte. Ze voelde een soort innerlijke rust, de grote ramen zorgden voor een mooie lichtval en in de vensterbank stonden mooie potten met fleurige bloemen erin. Ze staarde naar buiten. Maar daar was al niet veel meer te zien en zag dat Dylan al terug kwam. Haar glimlach verscheen weer op haar gezicht. 'Weer helemaal in orde.' Ze grinnikte en wenkte een serveerster. 'Hoi, ik zou graag een broodje gezond willen als jullie dat hebben.' Zei ze beleefd en keek toen kort naar Dylan. 'Wat wil jij?'

'Euhm voor mij hetzelfde alsjeblieft. En een flesje water.' Dylan keek een tijdje naar Fara en glimlachte even. Hierna zouden ze waarschijnlijk opzoek gaan naar een skatewinkel waar zij een board kon gaan kopen zodat ze dat van het park zelf niet meer moest gebruiken. 'Weetje, misschien is het handiger als we even nummers uitwisselen. Ik bedoel maar dan kunnen we elkaar beter bereiken enzo en wat vaker afspreken als je wilt.' Even keek hij naar de grond. Oke, na het eten en de winkel zou hij haar wel vertellen dat hij misschien wel wat voor haar voelde. Kort kraakte hij zijn nek en weef even door zijn haar, de plukken die nog naar boven staken, staken nog steeds rechtop. Wreed irritant als je het hem vroeg. Achja, zonder een borstel zou het er niet beter op gaan worden vandaag.

[Inspi is zoek]

[Hij speelt verstoppertje ]

De serveerster pende gretig hun bestelling op en zei met een liefelijke glimlach dat ze het zo snel mogelijk naar hun toe kwam brengen. Ze vertelde rustig dat ze geen haast hoefde te maken en alle tijd van de wereld hadden. Zij wel, haar maag dacht er anders over maar die zou snel gevuld worden met stukken toast en ei. Haar gedachten moesten haar zeurende maag opzij schuiven want Dylan begon te praten over nummers wisselen mochten ze nog een keer willen afspreken. Ze vond het vooruitzicht weer alleen verder te moeten in het grote Santa Monica zonder Dylan gaven haar de rillingen maar ze moest door de zure appel bijten. Snel begon ze haar nummer op te sommen die ze zonder moeite uit haar hoofd wist en sloeg Dylans nummer op. Ze hield haar Blackberry wat omhoog en je hoorde een zachte "klik" van haar mobiel. Ze staarde op haar schermpje en zag het gezicht van Dylan met een grijnsje op zijn gezicht en de schattige rechtop staande plukken. Lachend liet ze hem zijn foto zien en zei: 'Je ziet er zo snoezig uit met die plukjes.' De plagende toon in haar stem was overduidelijk. De serveerster kwam aangelopen met twee volle borden met toast en eieren in haar ene hand en in de andere hand een flesje water en een glas. 'Ik hoop dat het jullie gaat smaken. Als je wat drinken hoef je alleen even je vinger opsteken en we komen meteen naar uw toe. Voor afrekenen graaf naar de bar.' Fara bedankte de serveerster en strooide wat zout over haar ei. Zout was vroeger een van haar verslavingen geweest, niet dat ze het opsnoof of iets dergelijks, ze vond het erg lekker en ze at alle smerige dingen die ze moest eten met flink wat zout erop. Nu was ze als het waren afgekickt maar kon het niet laten soms nog steeds rijkelijk met zout te strooien. Dit keer hield ze zich in en nam een stukje van haar toast met ei. Ze kauwde en staarde bedachtzaam naar Dylan. Als ze hem met een woord moest beschrijven zou pefect het juiste antwoord zijn. 'Hoe oud ben je eigenlijk?' Vroeg ze om de stilte te verbreken. Hij kon niet veel van haar leeftijd afzitten want hij was net iets groter dan haar, maar dat kon ook komen door de dikke zool van zijn skatersschoenen.

Toen hij een klik hoorde keek hij haar droogjes aan. 'Ah komop niet cool. Mijn haart trekt op geen bal.' Zei hij droogjes tegen haar. Zijn bord werd al snel voor zijn neus gezet en rustig strooide hij daar wat zout, maar ook een heel klein tikje peper over. Kalmpjes begon hij het ei te snijden en at er rustig een deel van op. Dylan wreef even over zijn zij en snoof, het jeukte verschrikkelijk, maar als hij zou gaan krabben was er echt een probleem, dan lag de korst die erover zat in no time weer open en daar had hij echt geen zin meer in. Kort glimlachte hij onder het eten door en dacht aan hoe hij was wakker geworden, een arm beschermend over Fara heen geslagen. '17, over enkele daagjes 18. Jij?' Fara was toch iemand die hij met het moment leuker begon te vinden. Maar durfde hij de stap te zetten, de stap omzich te koppelen aan iemand. Misschien was ze wel het meisje waar hij jaren had opgewacht. Ergens hoopte hij het wel, maar je kon het werkelijk nooit weten met zoiets.

[Hij mag echt wel weer tevoorschijn komen hoor ]

[Hij probeerd terug te komen maar raakt verdwaald xD]

'Ik ben 18 geworden in in de vakantie. Mijn vrienden hadden een groot strandfeest gegeven met extra veel cadeautjes omdat dat mijn laatste vakantie met hun was.' Ze wist een geforceerd glimlachtje op haar gezicht te toveren. Haar "vrienden" zoals ze hen nu maar noemde voelde ze niet echt als vrienden, ze kon wel metze opschieten en vond soms een meisje oprecht aardig, echte vriendschap was het niet. Haar vrienden waren stuk voor stuk verwaande rijkelui's kinderen en beschouwde hun groepje als een soort speciaal eliteteam dat beter was dan de rest. Toen ze daar voor het eerst op school kwam werd ze volledig genegeerd. Ze had dat prima gevonden en bij een groepje voetbalmeisjes aangesloten. Ze had er prima naar haar zin maar helaas kwamen de stelletje IQ-loze snel achter haar stamboom, en wat nog meer telde, haar geld. Ze werd gebombadeerd als leidster zonder het zelf te willen, de elite negeerde haar klaagzang, zij was de rijkste van alle met de ouders met het meeste invloed, die zou toch niet bij een stel ongure meiden willen zitten die achter een plastic bal aanhobbelde. Dat wilde ze dus wel maar haar nieuwe vrienden waren zo opdringerig dat haar oude vriendinnen haar vermeden alsof ze een of andere plaag was. Wezeloos slikte ze een stuk toast door en nam nog een hap. Dit was beter. Geen horde vrienden om haar heen die op haar geld uitdagen en echte vrienden ervoor in de plaats. Met de leukste vriend hier voor haar die gek genoeg kon laten blozen en twijfelen. Ze was maar een keer ervoor verliefd geweest maar dat pakte verkeerd uit. Ze kende dit gevoel maar vaagjes maar misschien vond ze Dylan écht leuk.

Dylan keek haar aan en streek even over zijn kin. Vrienden, mensen die je alleen maar gebruikte omdat je iets goed kon of omdat je iets bezat wat indruk maakte. Zo'n mensen had hij altijd als 'vrienden' gehad. En daardoor had hij sinds zijn veertiende niet meer om gegaan met niemand. Alleen de mensen waarvan hij echt dacht dat ze vrienden waren daarmee ging hij om, al draaide dat ook soms uit op foute keuze's. Toch was zijn anders. Zij was uit op niets, alleen op vriendschap en daar was hij al blij om. Een echte vriendin. Even richte hij blik op haar en fronste even. 'Fara, is er soms wat?' Met een bezorgde blik keek hij haar aan en wachte rustig op een reactie, terwijl hij zijn flesje open draaide en daar wat van dronk. Dan stond hij op en ging achter haar staan en plaatste zijn handen op haar schouder en zakte wat door zijn knieën. Zachtjes streek hij met zijn duimen over haar schouders. 'Je kan het gerust zeggen hoor.' Er was wel degelijk wat mis met haar, dat zag hij zelfs. Ach, misschien was het niets misschien iets dat werd aftewachten.

Ze keek op en trok kort haar wenkbrauw op. 'Nee hoor, ik dacht even aan me oude vrienden.' Die puur op me geld en status aan zaten, dacht ze er achteraan. Ze prikte wat lusteloos in haar ei en nam een klein hapje. Ze kauwde erop en keek vanonder haar wimpers door naar Dylan. Ze zag het nut er niet van in om hem haar hele klaagzang te vertellen over haar oude schoolvrienden. Thuis had ze hen voornaam afgewezen om af te spreken en trok zich meestal terug in haar kamer om daar tv te kijken of wat te lezen. Ze had er ook een laptop staan maar daar zat ze bijna nooit op. Ze was liever buiten maar soms kwam ze erop om haar blog bij te werken. Daar had ze een soport logboek bijgehouden met de naam Calyniel, een naam die uitkwam bij een namengenerator, zo was ze volledig anoniem en voor de rest allemaal informatie en nieuwtjes over verschillende dingen. Nu ze hier was had ze gemeld dat ze minder erop zou gaan wat sommige gelukkig begrepen. Ze slikte en het schoot haar te binnen dat ze wel heel veel aan het denken was. Ze keek even door het raam waar de straat al voller werd en toen weer naar Dylan. Eigenlijk had ze geen idee wat ze moest zeggen, meestal wel maar haar vragen en antwoorden leken of op, of gestolen. Ze vermoedde het laatste want haar vragen waren nooit op. Ze zuchte onhoorbaar en at stil verder.

Dylan keek haar aan en zuchte even. Echter besloot hij maar om er niet verder over te gaan vragen en nam hij weer plaats aan de tafel terwijl hij zijn ei verder op at. Vrienden stond voor hem gelijk aan mensen die uitwaren op status. Echte vrienden stond dan weer gelijk aan iets heel anders, aan mensen die je niet gebruikte voor geld of voor iets anders. Gewone mensen die je graag mochten. Dylan was er helemaal niet meer bij met zijn gedachten en zonder het door te hebben prikte hij gewoon op zijn lege bord. Zodra hij de tik hoorde keek hij droogjes naar zijn bord en wreef even door zijn haar. Rusig legde hij zijn vork en zijn mes neer en keek dan weer naar Fara. Er was toch iets mis, en ergens kon hij daar niet mee omgaan bij haar. Maar erachter vragen durfde hij niet, merendeels omdat hij niet meer dierf. Dylan nam zijn flesje weer vast en dronk er nog wat van. Een lange stilte heerste er die niet gauw werd verbrokne door hijzelf of Fara. Misschien moest hij het nu zeggen? Nee, beter niet. Zometeen kreeg hij nog een ei over hem heem gesmeten. Daar zat hij niet echt op te wachten natuurlijk.

De serveerster kwam eraan of ze nog wat wou. Zelf had ze wel genoeg aan die twee stukken toast en een ei, wat eigenlijk een soort gigaomelet was. Ze bedankte en schudde van nee en Dylan scheen in gedachten verzonken te zijn en niet op haar te letten. Haar bord werd meegenomen en die van Dylan en liep met de serveerster mee om af te betalen. Ze was iets ouder dan haar en heel vrolijk. Ze maakte een praatje over haar werk en ze betaalde af. De serveerster die Lara bleek te heten boog zich wat over de toonbank en fluisterde, 'Leuk vriendje heb je, maar hoort hij niet de het etentje te betalen?' Ze lachte zachtjes. 'Hij is m'n vriendje niet, we zijn gewoon vrienden en ik heb het zelf voorgesteld. Ik zie je misschien ooit weer is.' Zei ze vrolijk en liep terug naar haar tafeltje waar Dylan nog zat. 'Zullen we de stilte is verbreken en opzoek gaan naar mijn geluksboard?' Lachte ze en duwde haar pasje weer diep in haar zak. Haar vader had zijn portemenee altijd in zijn kontzak, ze deed hem dat is na en toen brak haar pasje door midden. Ze hield haar hoofd wat scheef en woelde plagend door zijn haar. Ze keek even naar het raam, gelukkig de drukte zouden ze misschien net voor zijn. Ze hield niet van te druk, het kon soms wel maar een shoppende menigte was een echte killing.

Dylan keek nog steeds voorzich uit en pas toen hij haar stem hoorde werd hij weer terug naar de werkelijk getrokken. Kort woelde ze door zijn haar waardoor hij even grijnsde. Dan kwam hij recht en keek haar even in haar ogen aan. 'Dankje voor het etentje. Volgende keer betaal ik.' Zei hij tegen haar en glimlachte even. Weer nam hij haar hand aangezien ze het toch niet erg bleek te vinden. Kalm liepen hij met haar de bistro uit en stak zijn hand nog even op naar de serveerster. 'Oke, ik ga je naar de winkel brengen die hier het beste skatemateriaal verkoopt.' Zei hij kalm tegen haar en glimlachte even. Kort beet hij op zijn lip. Hij zat eigenlijk in een soort dilemma met zichzelf. Moest hij het haar nu gewoon zeggen, of toch nog wahten tot een iets beter moment, een iets romantischer. Hij wachte wel, dat zou zij ook beter op prijs stellen dacht hij. Rustig wandelde hij een van de afgelegenere straten in en daar hong een groot houten uithangsbord met daarop een skateboarder.

'Ik hoop maar dat ze een paar leuke boards hebben voor me.' Ze kreeg er nu al zin in, straks zou ze haar eigen board hebben om mee te oefenen en ze hoopte dat er wat leuke board bijzaten anders liet ze er gewoon een maken. Dylan leidde haar door een stel afgelegen straatjes tot ze bij een uithangbord kwamen met een skateboarder erop zat. Ze zag bij de etalage een stel jongens staan die bewonderend naar de spullen erin keken. Ze trok een wenkbrauw op en keek vragend naar Dylan. 'Waarom gaan ze niet gewoon naar binnen en kopen wat ze leuk vinden? In de plaats van als een stelletje lijpo's daar te kwijlen voor een etalage.' 'Omdat niet iedereen zo rijk is en moet werken voor z'n geld. Trouwens wat moet jij hier ik wed dat je nog geen tien meter kan rijden zonder te vallen.' Antwoorde een jongen die haar had gehoord, de spottende stem klonk wat vals. Ze haalde haar schouders op en keek nors naar de jongen. 'Ik kan wél skateboarden en ik werk ook. Alleen heb ik gewoon veel geld, jaloers?' Haar stem klonk snijdend en ze keek vinnig naar de jongen en duwde toen de deur open om de zaak binnen te gaan. Een geur van hout drong zich op en ze zag in de lucht skateboards hangen en verschilllende onderdelen waren te koop. Een man die er, gelukkig, verzorgd uitzag vroeg of hij hun kon helpen. 'Ik ben gaan skateboarden en wil een skateboard kopen.' Antwoorde ze simpelweg. Ze keek naar Dylan, hij had er verstand van, hier was hij echt de koning dacht ze geamuseerd.

Toen hij de opmerking kreeg keek hij ziedend naar de jongen. 'Ze kan beter skaten als jouw knulletje. Als je nog een keer wat fout zegt tegen haar dan geef ik je een klap op je bek.' Geirriteerd liep hij de winkel in en stak zijn hand op naar de man die achter de toonbank stond. Dylan hoorde wat ze zei tegen de man en hij keek hem kort aan. 'Zorg voor de beste trucks en wheels. Als je haar iets geeft van slechte kwaliteit zul je het te horen krijgen van me. Gehoord?' Sprak hij vrij sceptisch tegen hem. De man knikte meteen. 'Uiteraard Dylan.' Sprak die met een iets of wat bange ondertoon. Pech dat hij bang was. Als het op een skateboard aankwam was hij zeer serieus. Dit moest het beste materiaal zijn anders viel het board zo uit elkaar. 'Je kan je gehele board samen stellen, ik zorg wel voor de trucks en wheels.' Zei hij tegen haar en glimlachte eventjes. Rustig wandelde hij naar een van de achterliggende kamer met zijn board. Dat moest bijgeschroefd worden, aangezien de trucks al los kwamen. Anders zou hij een van de dagen wel eens hard op zijn bek gaan, harder als gisteren, en daar had hij nu echt geen zin meer in.

Verbaasd keek ze van de verkoper naar Dylan. Ze had de sceptische toon maar al te goed gehoord net zoals de bange ondertoon van de verkoper. Ze trok een wenkbrauw op maar besloot het te laten rusten. Ze knikte en keek wat om haar heen. Ze zou het liefst gewoon een onopvallend board willen. Maar een draak op de achterkant of aardsengel vond ze wel leuk, ze zag een goudenboard en keek er naar. Niet dat ze het wou kopen, veels te pocherig en ze vond goud niet de mooiste kleur die er was. Het was alleen grappig om naar te kijken, ze liep verder maar niks trok haar echt. Een assistent nam haar mee naar achter waar er nog meer ontwerpen waren. Hij liet haar een board zien die voornaam roze was. Ze trok een lelijk gezicht waardoor die in de lach schoot en het snel weglegde. Ze keken samen wat door en praatte ondertussen wat over skateboards. Het was een tijdje zoeken maar toen vond ze een mooi board. De achterkant versierd met een mannelijke engel met sierlijke vleugels en een zwaard in zijn hand. Ze glimlachte en zei dat ze die wilde. De jongen trok een zuinig mondje en zei dat dat board een vermogen koste. Ze haalde simpelweg haar schouders op en de jongen liep met het board weg en ze ging terug naar de plaats waar ze keek naar wat beschermers maar was niet van plan die aan te schaffen. Ze zou wachten tot Dylan terug kwam, die wist wel wat er moest gebeuren.

Dylan kwam na een tijdje weer terug an wandelde naar haar toe. Zijn board zag er weer als nieuw uit, ook de kleuren van de onderkant van het board waren bij gekleurd. Kort viel zijn blik op de beschermers en grijnsde even. 'Je bent toch niet van zin om die te kopen hé?' Met een grijnsje keek hij haar aan en wandelde dan naar de toonbank en keek naar het board dat ze had gekozen. Een vrij mooi board. Stevig houd, goede antislip laag. Nu dan de wheels en de trucks. 'Fara, welke kleur wieltjes wil je?' Vroeg hij aan haar en zocht ondertussen stevige trucks uit die niet zo makkelijk zouden lossen. Kort keek hij rond en zijn oog viel op enkele skaters die echt goed waren. Vijftig keer zo goed als hijzelf. Met onder andere Tony Hawk, Bam Margera, Bob Burnquest en al die andere. Zijn idolen in de skatewereld. Toen hij de trucks had gevonden legde hij die simpel bij het board neer. Nu waren het alleen nog de wieltjes en dan was het board gereed voor gebruik. Kort keek hij naar het board van hem waar in het midden van de antislip laag een zilvere bliksemschicht in stond. Iets wat hij daarzelf had aan toegevoegd, en nog steeds was dat het meest opvallendste van zijn gehele skateboard.

Ze draaide zich om en zag dat hij ook zijn board had laten doen. 'Neeh, zonde van m'n geld. Ik heb nu toch al een paar schrammen als er ooit een paar bij komen ga ik heus niet dood.' Grinnikte ze en liep naar de kleuren van de wieltjes waaruit ze kon kiezen. 'Doe maar gewoon wit, ik hoef er niet uit te springen met mijn board.' Ze liet haar blik over het board van Dylan gaan. Een mooi ding, de zilvere bliksemschicht zag er leuk uit, het sierde het wat meer. Zo'n board had ze niet achterin gezien, misschien had Dylan het zelf gedaan, dat zou best knap zijn want het zag er heel mooi uit met een kleine schaduw. Proffesioneel hoor, een eigen draai geven aan je board dacht ze. Achter een glazen ruit waren een paar sieraden gestalt, niet veel, en ze waren redelijk prijzig, boven de 500 dollar (ze betalen dara toch met dollar xD ?) maar ze zagen er dan ook goed uit. De assistent die haar net had geholpen kwam weer naast haar staan. 'Waarom zijn die sieraden zo duur. Het ziet er goed hoor dat niet, maar als het zo duur is koopt maar weinig zulke producten.' Zei ze op een zakelijke toon. 'Sommige zijn van 24karaads goud, het zilvere is zuiverder dan in de meeste juweliers, mijn baas houdt van creme de la creme in zijn winkel.' Ze grinnikte en knikte begrijpelijk. 'Mag ik dat hangertje met dat skateboardje?' Vroeg ze en wees op een zilverhangertje met het skateboardje eraan vast die verbazend echt leek. 'En die.' Toen haar aandacht naar een mooi armbandje ging. Weliswaar niks met skateboarden te maken maar ze vond het gewoon een mooi ding. Hij knikte en nam het mee waar ze meteen haar nieuwe sieraad aan deed en het hangertje in haar broekzak liet glijden. Dat gaf ze zo wel als ze uit de winkel waren. Als bedankje voor z'n hulp verzon ze.

Ze koos de witte wieltjes. Kort bekeek hij ze en knikte dan naar de man en die monteerde ze op het board. Het was af. Met een glimlach keek hij haar aan en streek even door zijn haren die nog steeds veel te warrig lagen naar zijn smaak. Al snel viste hij wat geld uit zijn zak en betaalde voor zijn board. De prijs was iets minder voor hem, simpel omdat hij de winkel soms hiel en die hem ook soms sponserde bij wedstrijden ofzo. 'Dankje, en ook bedankt voor het board.' De man achter de toonbank zuchte kalm en knikte naar hem maar gaf hem zelf dan nog een extra paar zwarte wieltjes. Kort knikte Dylan en wandelde dan naar de deur en wachte even op Fara. Enkele mensen kwamen binnen en keken haar een beetje spottend aan, meteen liet hij een vrij zacht grommend geluid horen waardoor ze hem meteen aankeken en snel naar enkele boarden begonnen te kijken. Dylan had de pest aan van die skaters die je gewoon beoordeelde op je uiterlijk. In hun ogen konden meisjes niet skaten, maar niets was minder waar. Heel soms zat er wel een meisje tussen die iedereen kon verslagen en met genoeg oefenen zou ook Fara zo iemand kunnen zijn.

Ze betaalde ook haar board en liep wat achter Dylan maar staarde nog even kort naar een shirt en liep snel door. De jongens stonden er nog steeds maar deden niks, ze had een vaag vermoeden dat Dylan iets had gedaan. Maar ze voelde hun ergenis maar al te goed ze snoof minachtend waardoor er toch een paar omkeken en een spottende blik maar ook wta bewonderend naar haar board keken. 'Mooi hé.' grinnikte ze om te laten weten dat ze hun blikken opmerkte. Ze liet het board zakken en skate het straatje uit. Toen ze nog net in zicht was van de jongens deed ze wat tricks en verliet het straatje. Zo, wie kan hier nou niet skaten dacht ze tevreden. Ze glimlachte en keek naar Dylan. 'Ik heb wat voor je, gewoon als bedankje voor alles.' Zei ze en haalde het kettinkje eruit. Het skateboardje bungelde in de lucht. Ze liet het in zijn hand glijden en glimlachte naar hem. 'Sorry ik had geen tijd om hem in te pakken en de jongens in de winkel hadden alleen maar skateboards en geen pakpapier.' Wat twijfelend keek ze naar het kettinkje, zou hij het wel mooi vinden, misschien had hij al zoiets en was haar cadeau totaal overbodig. Ze speelde wat met haar board en staarde naar de grond alsof ze iets intressants zag. Haar gezicht was niets op aan te merken alleen een glimlach.

Dylan keek haar even aan en zag dat ze de straat uit skate, ook hij volgde op zijn board en kwam tot stilstand vlak bij haar. Met een vriendelijke lach op zijn gezicht keek hij haar aan. Toen ze het hangertje voor zijn ogen liet bungelen keek hij haar met een glimlach aan en vouwde zijn hand open zodat ze het er kon in laten vallen. Kalmpjes deed hij het om nu had hij drie kettinkjes, en alle drie hadden ze een grote betekenis. 'Maakt niet uit hoor.' Zachtjes legde hij zijn armen om haar heen en trok haar tegen zich aan. 'Het is perfect.' Fluisterde hij in haar oor. "Net als jouw" dacht hij er nog aan. Even bleef hij zo staan bij haar. Misschien was dit het moment. Zachtjes liet hij zijn armen weer naast zich zakken en keek haar een tijdje aan. 'Fara, ik moet je wat zeggen. Maar ik weet niet de manier waarop.' Zei hij tegen haar en keek even naar het asfalt en ademde hij even diep in. Dylan stopte zijn handen in zijn zakken. Hoe in godsnaam moest hij dit doen? Dit was voor hem net zo nieuw als het hangertje dat rond zijn hals hong. Iets of wat nerveus beet hij op zijn onderlip. Hoogstwaarschijnlijk was het niet eens wederzijds, dat gevoel. Maar hij kon het moeilijk nog langer voor zich gaan houden. De zon stond al iets hoger en viel perfect op hun twee, het skateboardje dat om zijn hals hong glanse even in het nieuwe licht waar aan het tentoongesteld werd.

Dylan trok haar tegen zich aan en fluisterde in haar oor wat een beetje kriebelde. 'Ik ben blij dat je het mooi vind.' Zei ze even zacht terug. Zo bleven ze even staan en ze voelde het warme gevoel door haar lijf gieren en haar hart leek als een bezetene te kloppen. Zijn armen zakte weg en hij keek haar aan. 'Fara, ik moet je wat zeggen. Maar ik weet niet de manier waarop.' Ze keek hem afwachtend aan maar ze kon zijn blik niet vangen, die keken naar de grond en zijn handen zaten in zijn zakken verstopt. Een klein glimlachje speelde om haar lippen, ze wist donders goed wat hij bedoelde en ze kreeg een beetje medelijden met hem dat hij zich zo moeilijk uit zijn woorden kon komen, maar ook schattig. Ze wachtte en hoopte dat hij zich iets meer zou ontspannen. Daarna boog ze iets naar voren en drukte een zachte kus op zijn lippen. Verbaasd vanzich zelf trok ze zich terug. Oké, dat was niet gepland dacht ze. Onzeker staarde ze wat naar de grond, nou lekker saampjes naar de grond staren super romantisch Fara.

[Ik moet even weg vandaar korte post.]

Dylan zuchte diep en opeens voelde hij een zachte kus op zijn lippen waardoor hij even verbaasd was als zijzelf. Zachtjes haalde hij zijn hand uit zijn zak en nam haar hand vast. Met zijn andere hand ging hij naar haar wang en streek daar even zachtjes over. 'Ongeplande actie?' Zei hij met een heel klein grijnsje op zijn gezicht. 'Wat ik dus probeerde zeggen, ik vind je leuk op een andere manier dan gewoon vrienden.' Heel zachtjes drukte hij een kus op haar lippen en liet na enkele seconden al weer los. Een kriebelend gevoel voelde hij in zijn buik. Het was net alsof hij een hoop vlinders had ingeslikt en die nu helemaal begonnen te vliegen in zijn buik door zijn actie bij haar. Met zijn duim streek hij heel zacht over haar handpalm en keek haar met pretlichtjes in zijn ogen aan.

[Sorry voor de kortheid, ben even met verschijdene dingen bezig.]

'Ongepland maar ik heb geen spijt.' Een glimlachje zat om haar lippen, haar binneste gloeide helemaal. Hij vond haar toch leuk. Haar wang tintelde waar Dylan het had aangeraakt en ze wensde dit gevoel nooit meer op zou houden. Zijn hand voelde prettig in de hare eentje die ze niet meer wou loslaten. Hij drukte heel zachtjes een kus op haar lippen. Haar hart leek het wel te kunnen uitschreeuwen van geluk, zijn lippen voelde zijdezacht aan, ze vond het jammer dat het zo snel ophield. Zijn duim streek over haar handpalm, die leek meteen in brand te staan doorzijn aanraking en ze verdronk haast in zijn ogen waarin pretlichtjes danste als vuurvliegjes. Vandaag was de mooiste dag van haar leven, besloot ze dromerig. Ze liet haar hand over zijn wang glijden en glimlachte warm. Alles leek perfect op dit moment. Mensen keken hun vreemd aan maar ze zag hen niet eens. Als ze vleugels kon krijgen dan had ze die nu. Ze lachte zachtjes en keek naar die leuke ogen voor haar. 'Wat nou, als ik zeg dat dat gevoel geheel wederzijds is?' Vroeg ze op een plagerig toontje. Kon je echt zo snel, zoiets voor iemand voelen die je net een dag kent, of was dit maar een bevlieging. De uitspraak, liefde op het eerste gezicht was waar, dit gevoel was te erg voor een bevlieging. Hij was alles, meer had ze gewoon niet nodig. Geen enkele andere jongen, hoe rijk, knap of beroemd ook was beter dan Dylan. Wat zij voelde was echt, niet alleen verliefd maar ook vriendschap. Meer kon ze niet wensen. Meer hoefde ze ook niet. Gelukkig was hij niet iemand die zoende met de ene en die zelfde avond de andere. Ze had het gevoel dat ze hem kon vertrouwen, hij was eerlijk en zonder vooroordelen.

'Dan zou ik de gelukkigste jongen op heel de wereld zijn.' Zei hij met een grijns en sloot even zijn ogen. Zijn binnenste leek in vuur en vlam te staan, en elke aanraking die afkomstig was deed alles nog harder branden. Dylan keek haar nog steeds met die pretlichtjes aan. Aan het begin van de dag of aan het einde van een hele lage avond was er toch bij hem net hetzelfde gebeurd als bij vele anderen op het gala. Hij was verliefd geworden. Zijn dag kon niet meer stuk nu hij wist dat ze hetzelfde voor elkaar voelde, dat hij niet bang moest zijn voor een afwijzing. 'Nu heeft dat skateboard toch nog een andere betekenis gekregen dan het skaten alleen.' Voorzichtig trok hij haar naar zich toe en plaatste zijn lippen op haar prachtig volmaakte lippen. Deze kus duurde langer, en was intenser dan de andere twee. Na een vrij lange tijd liet hij haar lippen weer los. 'Je bent alles in mijn leven, en dat zul je altijd blijver Fara.' Prevelde hij tegen haar lippen aan en opende dan zijn ogen weer. Zijn mondhoeken krulde ietsje omhoog en nog steeds voelde hij dat branderige gevoel inzich. Het voelde zo goed aan. Veel intenser dan dit had hij het nog nooit gevoeld. Maar het was echt, hun liefde en hun vriendschap was echt.