Not tired at all

Een groot slagveld was het op het kerkhof waar zij roerloos stond, geen enkele beweging in te krijgen. Totdat een bruinharige wolf, waarvan ook wel een tintje rood in de vacht in verwerkt was, met een stevige bouw op haar afkwam, dacht ze dat het gebeurd was. Stevig kneep ze haar ogen dicht, maar de wolf was niet hetgeen met haar van plan wat zij had gedacht, nee sterker nog, ze voelde de vacht heerlijk warm tegen haar aan. Ietsje angstig opende ze haar ogen weer en keek hem in zijn ogen aan, waarna er een lik in haar gezicht volgde. Ze grinnikte, maar had niet het moment om een 'praatje' te maken, omdat er talloze lijken rond gesmeten werden en er steeds meer slachtoffers vielen. Het dier wenkte haar op zijn manier, waardoor zij op zijn rug ging zitten en voor ze het wist sprong die over het hek heen met een enorme sprong en werd er vaart in zijn snelheid gezet. De kerkhof werd achterwege gelaten en zijn volgelingen kwamen er achteraan, sommigen zaten onder het bloed. Waarschijnlijk bloed van de verschrikkelijke zombies. Even rilde ze weer, toen ze eraan dacht hoe zij misschien wel het slachtoffer geweest kon zijn. De snelheid werd er flink ingezet, waardoor ze voorover boog en naar zijn vacht in zijn nek greep, wat de wolf duidelijk niet erg vond.

Algauw waren ze in een totaal andere situatie beland, in tegenstelling tot de kerkhof was het hier plezierig, warm en kleurrijk. Vele wolven waren hier, heel veel. Mooie zwarte, witte, bruine, alle kleuren door elkaar. Een glimlach van verbijstering en gelukkigheid kwam op haar gezicht te staan, terwijl ze van Brownie - de naam die ze hem gegeven had - afstapte en hem aaide over zijn rug heen.

[Damn, I dunno XD]

Kenneth was weer gestopt met spelen, hij zette zijn gitaar neer op de staander en wandelde naar de badkamer toe waarna hij naar zijn eigen spiegelbeeld staarde. 'Wat is er toch mis met je?' Sprak hij als het ware tegen zichzelf. 'Je bent gelukkig met Sawyer, je zou haar hart breken.' Een diepe zucht weerklonk waarna hij zijn schouders even ophaalde. 'Er is geen sprake van vertrouwen, ze vertrouwt me niet bij Charlene in de buurt.' Waar was hij mee beig? Alsof tegen zichzelf gaan praten zou helpen met het gene waar hij nu mee moest afrekenen. De jongen wandelde weer naar de kamer en zette zich neer op de rand van het bed. Zijn blik ditmaal gericht op de grond, hier zat hij dan, in zijn bed lag een meisje, een meisje waar hij niet eens wat met gedaan had. Gewoon een vriendin, iemand waardoor hij nu letterlijk met zijn handen in het haar zat. De jongen legde zich uiteindelijk maar weer neer en besloot gewoon in slaap te vallen zoals eerst het plan was geweest eigenlijk. Het duurde nog geen vijf minuten of hij lag al weer in dromen land.

Hij, Alain, Mike en Ian stonden in Smockey Joe's hun vaste stek om te spelen. Ze waren al halfweg hun concert, tot er opeens iemand op het podium sprong. Het was een zeg maar tweede Kenny, hij leek sprekend op hem alleen zag hij er uit als een echte dork. Hij was gek genoeg ook nog gekleed in een superman kostuumpje. Kenneth keek kort naar zijn mede bandleden waarna Ian er genoeg van kreeg en de jongen gewoon van het podium aftrapte. Alleen bleef hij zeg maar zweven. Een gelach brak uit in het publiek en Kenneth besloot zelf maar in te grijpen. Met zijn mythical guitar powers sprong hij naar voren van het podium en begon hij aan een bass solo van jewelste. Meteen werd het even heel donker in de zaal waarna er plots boven hem en de band zeg maar vier licht stralen kwamen die dan wanneer ze de instrumenten raakte, weerkaatste en in een richting schoten, op de mislukte superman. Toen deze uiteindelijk op de grond lag ging het concert gewoon door alsof er niets gebeurt was.

Geen enkel teken van zombies, afschuwelijke mensen of van het feest was te zien, het was gewoon één groot gebied van de wolven. Hun territorium. Een bos, een grote weide en zo verschillende gebieden die tot hun behoorden. Charlene bleef stomweg op de grote heuvel staan, gewoonweg omdat ze het mooi vond om alles te bekijken en even merkte ze op dat haar mond een klein beetje open had gestaan van verbazing. Lag het nou aan haar, of was zij de enige meid ooit hier geweest? Moest dat betekenen dat zij één of andere uitverkorene was, of was dat omdat ze nog de enige overlevende was, die niet geïnfecteerd was met zombiebloed en verschrikkelijke beten die alle andere wel bezaten.
Diezelfde wolf die haar gered had, oftewel Brownie, wenkte haar om mee te gaan, richting zijn eigen familie. Vele wolven keken haar aan, niet echt vrolijk maar ook niet pisnijdig, ergens zag ze wel in hun ogen dat ze er vrede mee hadden, gelukkig wel. Waarschijnlijk moesten ze gewoon even wennen, omdat ze het niet gewend waren dat er een vreemdeling in hun midden was, en vooral geen mens. Het enige wat ze deed was gehoorzaam volgen, omdat ze niet veel keus had en niets anders kon. Was dit nu haar lot? Haar bestemming? Nu de gehele wereld bezeten was? Zou er ergens nog hoop zijn? De twee wezens, Brownie en Charlene, liepen van de open velden richting het bos, wat er wat donker uitzag vanwege de bomen die het licht weghaalden door de zon te bedekken. Des te verder ze liepen, des te stommere vragen en nieuwsgierigheid er in haar hoofd ontstonden waar hij haar in godsnaam heen bracht.
Na enkele seconden zag ze wat bruins verderop, geen boom maar iets anders. Van nieuwsgierigheid zette ze haar tempo ietsje hoger, en zag zodoende een tent staan, niet bepaald iets voor wolven. Nee, was dit een teken? Op hoop van zegen dan maar.
Twijfelend bleef ze voor de tent staan, maar de wolf duwde even tegen haar rug aan met zijn snuit, alsof het een bevel was, waardoor ze wel naar voren moest gaan. Zachtjes beet ze op haar onderlip, en opende met haar beide handen de tent, haalde twee flapjes van elkaar af en zag zo wat er zich binnen bevond. Donker en duisternis. Voor ze het wist klonk er een harde gil, een bezeten gil...

Charlene schrok wakker uit haar droom, kroop overeind en zag zo na enkele seconden waar ze zich bevond. In een kamer. Niet haar eigen, maar die van... Ze keek om, zag naast haar een jongen in bed liggen. Oh, het was Kenneth maar.
Langzaam maar zeker haalde ze zich gisteravond voor zich en herinnerde zich zo weer waarom ze hier ook al weer lag. Rustig keek ze om zich heen, het was licht, maar niet bepaald laat. Nee, toen ze op de wekker keek was het kwart voor zes. Charlene zuchtte, door haar neus heen en legde zichzelf zo weer rustig neer in zijn bed. Ze was nog duidelijk moe, waardoor ze algauw weer in slaap viel en zo in een andere droom belandde.

Van achter in de zaal zag hij een meisje staan dat hem best wel bekend voorkwam. Toen er een ander nummer opkwam sprong hij van het odium af met zijn gitaar en liep hij naar haar toe. Een meisje waar hij liever de hele dag mee doorbracht dan gewoon op hetodium te staan. Al zou hij zometeen toch wel even terug gaan, uiteindelijk toen hij bij haar aankwam legde hij zijn handen op haar ogen. 'Geuss who's here.' Fluisterde hij zachtjes in haar oor. Zachtjes drukte hij een kus op haar lippen waardoor hij even door haar blonde haren streek, en hij al snel in haar heldeblauwe kon kijken. Daardoor gaf het meisje hem nog een kus op haar lippen. 'Ik zie je vanavond.' Fluisterde hij zachtjes in haar oor. Met een glimlach draaide hij zich weer om en sprong het podium weer op. Perfect Nonsense speelde de pannen van het dak af, en het publiek adoreerde hen. Toen het concert afgelopen was klom Charlene het podium op en kwam bij hem staan.

Kenneth schoot recht en wreef even door zijn haren. Nu had hij zo'n typische slaapkop, zijn haar stak naar alle kanten. Toen hij naast zich keek zag hij Charlene naast hem liggen. Wat had hij toch weer voor een droom gehad? Waarom was het Charlene geweest die in zijn droom voorkwam en niet Sawyer? De jongen kwam recht, maar bleef toch nog zitten op het bed en schudde verward zijn droom. Dit had hij niet voorspeld van zichzelf, het was raar, raar dat hij over haar droomde en niet over Sawyer. Uiteindelijk plofte hij weer neer op het bed. Hij was naar haar toe gedraaid met zijn lichaam en had zijn blik op haar gericht. Wachtend tot op ze wakker werd.

Toen ze eenmaal weer in dromenland was, zette de droom zich voort en ze werd de tent ingeduwd. Een groot concert was bezig, de zaal was enorm vol en ze drukte zichzelf tegen een muur, helemaal achteraan in de zaal. Veel kon ze niet zien, maar er was zeker één persoon die uitblonk op het podium. De tent was plots verdwenen, en er leek hier wel een grote mensen meeting te zijn, gewone mensen die nog wel overlevenden waren. Blijkbaar waren ze hier voor wat plezier, om alle confrontaties, frustraties en zorgen los te laten voor een avondje.
Het liedje wat ze draaiden, kwam haar niet bepaald bekend voor maar het was goed, erg goed. Waarschijnlijk nog de enigste muziek hier op de wereld wat er van overgebleven was. Er was geen enkele spoor meer van een wolf te bekennen, maar ze vond het niet erg.
Nadat ze een tijdje nog steeds met haar armen over elkaar gevouwen tegen de muur aan leunde, merkte ze dat de gitarist van de stage af was, maar ze kon hem nergens meer vinden. Logisch ook, met zoveel drukte was het gewoon niet te onderscheiden, al die springende en rockende mensen die de zaal onveilig maakten. Algauw ontstond er een splitsing van mensen, de gitarist kwam er tussendoor gelopen... regelrecht op haar af. De neiging om haar mond open te zetten was groot, maar in plaats daarvan kwam er een licht grijnsje op haar gezicht te staan. Voor ze het wist sprak hij tegen haar en plaatste een kusje op haar lippen, waarbij ze natuurlijk ook toehapte en de hare op de zijne drukte. ''Alright!'' Zei ze boven de muziek uit en wierp een blik op hem van top tot teen wanneer hij terug richting het podium liep en daar weer vervolgens op kroop met zijn gitaar.
Het concert verliep snel en soepel, voor ze het wist was die alweer over en stroomden de mensen de zaal uit, waarbij zij bijna als enige overbleef. Sexy liep ze richting het podium, waarna ze al die tijd nog steeds chill tegen de muur had gestaan, om daar op te klimmen en zo naar Kenneth toe te gaan. Ze sprong hem in zijn armen en drukte een kus van blijdschap op zijn wang...

Charlene werd wakker, rustig dit keer en liet even de wereld om zich heen langzaam verhelderen. Kenneth zat ook nog op het bed, recht overeind. Hetzelfde wat zij nu ook aan het doen was, met wat gekreun en gesteun. Overal zaten van die ingedeukte striemen op haar huid, haar armen en benen, voor zover ze kon zien wat niet bedekt was door haar nachtjapon. Het deed geen zeer, maar zodra ze niet al te lekker had geslapen ontstonden die lijnen in haar huid, wat nu dus ook het teken was. Charlene geeuwde, keek hem daarna aan in zijn bruine ogen. ''Morning Sunshine!'' Glimlachte ze, waarbij ze haar benen over de rand van zijn bed legde en haar roze konijnen pantoffeltjes aan haar voeten schoof en zo naar buiten staarde. Uitzicht op het strand, waarvan gisteren niets te zien was en nu zo helder door de zon uitstraalde.

Kenneth keek haar met een glimlach aan toen ze wakker werd. Over de droom hield hij zijn kop maar, gewoon uit voorzorg ofzo. Hij volgde uiteindelijk haar blik naar buiten, daarom hield hij van zijn kamer. Het zicht op het strand, iets wat hij stiekem wel had aangevraagd in het begin maar goed. Kenneth sprong uit het bed en liep naar het raam die hij kalmpjes openzette en zo wandelde hij weer tot naast haar en grijnsde eventjes. 'Goed geslapen?' Vroeh hij met een grijnsje tegen haar en drukte haar een simpele kus op haar wang, zoals wel vaker gebeurde als hij onder vrienden was. Stiekem was hij wel blij dat ze uiteindelijk was blijven slapen, waarom wist hij niet bepaald maar hij was er gewoon blij om. Kort staarde hij naar enkele stukken plukken van zijn haar die zichtbaar waren voor hem door het feit dat zijn haar zo hard stak. Ergens haate hij het om met een just out off bed hoofd op te staan. Zijn haar lag dan nog warriger als normaal, en op de achterkant van zijn hoofd had hij er percies een hele pot gel in gesmeerd om het zo overeind te laten staan. Weer stond de jongen op en liep ditmaal naar de keuken heen, om daar het expresso machien op te zetten. 'Jij ook?' Vroeg hij vriendelijk aan Charlene.Het enigste moment wanneer hij koffie dronk was 's morgends, dat was gewoon om hem dan zeg maar wakker te maken. Hoewel hij dat meestal gewoon deed door een douche te nemen maar goed.

Charlene grinnikte kort om Kenneth zijn ochtendhoofd, wanneer hij haar dan ook slaperig aankeek. Ze kon hem geen ongelijk geven, want zelf was ze ook nog aardig moe. Vlugjes wreef ze de slaap uit haar ogen en luisterde naar zijn aangename vraag. "Hmm, jahoor. Had een beetje een vreemde droom, over het feest. Vervolgens veranderde iedereen in een zombie, stond ik op een kerkhof en kwamen ze achter mij aan, mij als enige overlevende van het zombie virus. Wonderbaarlijk, voordat ze ook maar dicht in de buurt kwamen en me zelfs konden aanraken, sprongen er plotseling talloze wolven over een hek heen, zo op het terrein. Elke zombie die er ook maar was werd afgeslacht en een bruine wolf, die ik trouwens Brownie noemde, nam mij op zijn rug en vertrokken we naar... ik weet niet. Ik noen het maar het wolvenland. Het was er vredig en mooi. Een prachtig bos en grote open velden hadden ze tot hun beschikking. Vlak daarna leidde Brownie mij naar het bos, zo richting een apart tentje, stel je maar een indianententje voor. Daar werd ik in geduwd door de wolf en belandde plotseling bij een concert. Wolvenland en het tentje waren plotseling verdwenen. En de zaal was stampvol, waardoor ik maar achteraan bleef staan, tegen een koude muur. Ik keek naar het podium, waar een band stond op te treden, een grote naam blonk uit. Perfect Nonsense. Ik kon geen enkele jongen, maar jij blonk uit." Charlene stopte daarbij en glimlachte lichtjes. De jongen was na haar verhaal naar de keuken gelopen en had haar gevraagd om ook een bakkie te nemen. "Ja, graag!" Riep ze naar hem. "En waar heb jij over gedroomd?" Vroeg ze, terwijl ze naar de keuken liep. "Hulp nodig?" Ze trok wat kastjes open, op zoek naar twee koffiebekers.

De jongen had de droom die ze hem uit aan het leggen was best grappig geworden. Maar toen ze dan over het andere deel begon keek hij even op. Dus ze had hetzelfde als hem gedroomd? Een grijns verscheen even op zijn gezicht, al had hij geen idee waarom. Zelf was hij nog aan het uitpluizen waarom hij over haar had gedroomd, alleen was het kleine stemmetje in zijn hoofd nu weer een hele tijd stil. Even krabde hij langs zijn kaak waarna hij uiteindelijk de koffie in de kan er onder zag lopen.De jongen zette zich op het aanrecht en keek haar met een kleine glimlach aan toen ze begon te zoeken naar de bekers. Even wees hij naar een kast die net boven hem hing. Door het feit dat hij op het aanrecht zat kon hij er toch al amper bij. 'Hm, over wat ik gedroomd heb?' Kort wreef hij door zijn haren. 'Wel, in het begin van mijn droom was er zo'n dude die sprekend op mij leek, alleen was hij gekleed in zo'n superman pakje. Hij was op het podium gekropen en ik trapte hem eraf waarna hij heel droogjes bleef zweven. Ik kreeg er genoeg van samen met de jongens en op een of andere manier had ik opeens van die stoere krachten in verband met mijn gitaar en ik heb hem tja zeg maar naar buiten gekregen door een te gekke solo te spelen. Toen ging het optreden verder, en zag ik jou achter in staan en ben ik even naar je toegekomen.' Sprak hij met een glimlach tegen haar. De rest vertelde hij bewust niet, maar waarschijnlijk als ze het zelfde gedroomd had dan was datgene wat bij hem gebeurde ook bij haar gebeurd. Ach, hij zou er nog steeds over zwijgen. De jongen plaatste zijn blote rug tegen de koele muur aan en sloot even kort zijn ogen voor een paar minuutjes.

Voorzichtig trok ze het deurtje open van het kastje dat Kenneth aan wees, boven zijn hoofd dus. De alle andere deurtjes die ze zonet had open gedaan, waren inmiddels allemaal al weer gesloten en trok ze twee bekers uit het kastje waar ze nu bij stond. Terwijl ze het kastdeurtje weer sloot en de twee op het aanrecht zette, luisterde ze ook aandacht naar haar buurjongen. Had hij nou dezelfde droom gehad, of wat? Hij was ook naar haar toegekomen in de hare. Maar wat er verder gebeurde... Zou dat ook hetzelfde zijn geweest? Ze besloot wijselijk haar mond te houden, maar verder vertelde hij niet. Maar haar nieuwsgierigheid kon ze haast niet bedwingen. ''En? Wat verder?'' Zei ze met een ondeugend grijnsje. Ze was voor de jongen gaan staan en wreef met de vingertop van haar rechterhand over zijn - voor haar zicht - rechterbeen heen, lichtjes en sexy. Zo strelend. Een kleine klik van het koffie-apparaat maakte duidelijk dat de koffie klaar was. Zo snel al? Achja, de tijd was dan ook al vlug voorbij gegaan. Ongeduldig tapte ze het zwarte spulletje in beide bekers en zocht daarna naar koffiemelk in de koelkast, en naar wat suiker die ze ook al niet kon vinden. Charlene zuchtte zachtjes, was ze nou gewoon zo verschrikkelijk scheel geworden dat ze niets meer kon vinden? Of had hij het gewoon niet in z'n appartementje? Vanuit haar ooghoeken gluurde ze stiekem toch wel naar hem, maar het enige wat hij deed was rustig met zijn blote lichaam en zijn ogen gesloten tegen de muur aanleunen. Misschien dat hij niet goed geslapen had, of een of andere verwarring in zijn hoofd stond. Ze haalde haar schouders op en haalde een hand door haar blonde haren heen, die trouwens nog steeds gestijld waren van gisteravond, het feest van Ayse en Stephanie. Na enkele seconden vond ze de koffiemelk. ''Ah!'' Zei ze zachtjes, van blijdschap. Wat je ook wel als een ontdekking kon noemen, zoals... 'Eureka!' Ja, dat was het.

Charlene kwam voor hem staan en even glimlachte hij naar. Toen ze de twee koppen had genomen en weer weg gezet. Toen kwam ze bij hem staan en keek hij haar met opgetrokken wenkbrauwen aan. Een zachte streling op zijn been deed hem zijn ogen even sluiten, maar toen er een kleine klik klonk en ze verdween beet hij kort op zijn onderlip en sprong hij weer recht. De jongen liep naar haar toe en plaatste vervolgens zijn handen op haar heupen. Wat er verder gebeurde? Er was iets cruciaals gebeurd in die droom. Iets wat hij van zichzelf niet verwacht had. 'Wel, ik zoende je. Ik gok erop dat we een koppel vormde in de droom.' Fluisterde hij zachtjes in haar oor waarna hij haar weer los liet en zich voort bewoog naar de badkamer. Daar haalde hij zijn tandenborstel boven en deed er een beetje tandpasta op om vervolgens heel droogjes zijn tanden te gaan poetsen. De jongen keek naar zijn spiegelbeeld en zuchtte eventjes diep. Ja, hij zat met een groot dilemma, iets wat hij alleen kon beslissen. Maar iets wat hij niet goed kon. Kiezen was geen woord dat je kon terug vinden in zijn woordenboek, al bij al zou hij een van de twee toch moeten alleen laten. Van Sawyer wist hij wel dat ze niet wilde dat hij met Charlene om zou blijven gaan, en als hij haar zou laten vallen zou hij zichzelf alleen maar stom vinden. Ook zij zou er dan wel enige problemen mee hebben volgens hem. Maar als hij dan brak met Sawyer, die hem waarschijnlijk toch eerst zou vermoorden zou zij gekwetst zijn. Hm, stom karakter ook dat hij had. De jongen spuwde in de gootsteen waarna hij wat water in zijn mond nam om dat ook weer uit te spoelen en terug te wandelen naar waar Charlene stond.

Ah, dus Kenneth had dus gedroomd dat zij een koppel waren, elkaar gezoend hadden. Toevallig, zij dus ook. Was dat nou echt toeval? Of was het faith? Het lot? Destiny. ''Hmm, ik ook.'' Mompelde ze, waarschijnlijk zou hij het niet gehoord hebben omdat hij inmiddels al naar de badkamer vertrokken was. Om zijn... tanden te poetsen? Vlak voordat hij koffie nam? Blergh. Ze rilde even bij het idee dat er tandpastasmaak samen gevoegd werd met koffie. Oke, dat was dus zijn smaak, prima, had ze voor de rest geen problemen mee. Maar de gedachte erbij was... apart, en zou zij dus nooit doen. Ze goot een scheutje koffiemelk in haar beker, plus een schepje suiker erbij en zette beide bekers op het keukentafeltje, waarbij ze op een stoel ging zitten. Vanaf de plek waar ze zat schoof ze de gordijn aan haar kant een stukje open, zodat ze recht in de zon keek met haar ogen. Even was het wennen, maar snel was het uitzicht op het strand weer te zien. Ja, Kenneth en zij hadden daarentegen goed uitzicht, want vanaf de hare was die natuurlijk ook goed te zien. Toeval. Tenzij Kenneth het aangevraagd had, zij in ieder geval niet. Kort zuchtte ze even. Ze hadden gisteravond toch niets uitgespookt? Dat haar droom daarom zo ineens aan bod kwam? Die kus... Het voelde zo echt, zo écht echt! Ze wist niet echt wat ze ervan moest denken, maar besloot het maar uit haar hoofd te zetten. Een stelletje werden ze toch niet, dat wist ze gewoon. Hij had met ene Sawyer, en voor zover ze op het feest had gezien leken ze dolgelukkig samen. Dus waarom zou hij met haar een relatie willen? Beter nog: waarom hield zij het in godsnaam in haar hoofd om haar en Kenneth samen voor te stellen, samen een relatie aan te gaan, samen als een echt koppeltje door het leven te gaan. Nee, dat was haast onmogelijk. Ze waren zulke goede vrienden geworden, waarom zouden ze die vriendschap laten verpesten door de liefde. Een sterke emotie die je leven kon beheersen, zo erg over kon nemen dat je blind werd, blind door de liefde. Al die gedachten in haar hoofd waren allemaal door elkaar gehutseld, waarom dacht ze hier in godsnaam aan? Hoezo was dit plotseling in haar hoofd verschenen? Ze moest hiermee kappen.
Charlene sloot haar ogen en liet haar voorhoofd even steunen op haar rechterhand, haar linkerhand had tenslotte het oortje van haar koffiebeker vast, ter warmte van het bruinkleurige spul, wat zo was gekleurd door de koffiemelk. Kalm legde ze haar vingers op haar haar, haar zachte blonde haar. Ze hoorde Kenneth terug komen, hij was dus klaar met het poetsen van zijn tanden. Belachelijk dat zij nu in deze houding zat. Wat zou hij wel niet van haar denken? 'Oh, stomme Char. Waarom denk je nu hieraan? Je zit verdomme niet in een relatie.' Haar gedachten gingen tekeer, wat ze niet goed kon tegenhouden.

Kenneth nam de kom koffie aan van haar en dronk er met een grijnsje van. De jongen had een voordeel, zijn tandpasta had geen smaak. Dus hij had ook geen last van na smaken. Met een glimlachje wreef hij kort door zijn ogen. De jongen nam een slok van de koffie en voelde zich zo heel langzaam wakker worden. Zijn gedachtengang kwam weer omhoog, en die wou hij stiekem niet. Want er was maar een ding waaraan hij dacht. En dat was op dit moment Charlene. Deze nacht, ookal was er niets speciaals gebeurt het voelde echter aan. Het maakte hem gelukkig om een of andere reden, maar het verwarde hem ook wel nu. De jongen plaatste zijn mok op een tafeltje neer en keek haar even aan. Niet veel later was hij al weer onderweg naar haar en ging met een iets wat bezorgde blik achter haar staan en legde zijn hand even op haar schouder. 'Waar denk je aan?' Vroeg hij nieuwschierig. Het was te merken dat het meisje ergens aan dacht, iets wat haar dwars zat? Als dat zo was dan wou hij eigenlijk wel weten wat er mis was, gewoon omdat ze een goede vriendin van hem was. Maar ook omdat hij wou weten of het door iets kwam wat hij gedaan had. De jongen streek met zijn vingers vervolgens even langs haar hals waarna hij zich naast haar zette en even naar het aanrecht keek, waar een irritante zwart vlekje op zat wat hij er maar niet afkreeg, het zat er al sinds het begin van dat hij op deze kamer zat en nooit had hij het er af gekregen. Ach, eigenlijk viel het meestal niet op buiten als je er echt boven ging hangen zoals nu het geval was.

''Oh, ehhm, het is niets hoor.'' Verontschuldigde ze zich, waarna ze haar hand weghaalde en haar hoofd omhoog hief en even naar buiten keek, naar het blauw-glinsterende water. De zee. Mooi om te zien, en prachtig om in te zwemmen. En het was nog niet eens zo druk buiten. Daar zaten ze dan, beide met een kop koffie. Ze klemde het bekertje vast met twee handen, waarvan haar lange nagels prachtig te zien waren. Charlene moest nog even goed wakker worden, haar ogen voelde aan alsof ze elk moment weer in slaap konden vallen. Een plens water in haar gezicht deed goed, dat zou ze zometeen wel even doen.
Ja, nu ze er toch aan dacht, ging ze het gelijk maar doen ook, voor het geval ze het straks weer vergat. ''Sorry, zo terug,'' zei ze met een kortaf glimlachje en liep naar de badkamer toe. Zonder de deur dicht te doen liep ze naar de spiegel, liet het maar voor wat het was. Of hij achter haar aan kwam, ze had geen idee maar veel kon het haar eigenlijk niet schelen. Het was maar eventjes om wakker te worden. De gootsteen hing vlak onder de spiegel, dus vrij handig, vond ze zelf. Om haarzelf te zien in haar spiegelbeeld vond ze fijn, alsof er een tweede Charlene bestond en precies hetzelfde als haar eruit zag. In de spiegelwereld. Een wereld vol klonen, doetjes en datjes van dezelfde soorten en maten.
Ze vormde van haar handen een kommetje en liet die vol lopen met lauw water, die ze daarna vrij snel in haar gezicht plensde en het vrijgevig liet rondspatten in de gootsteen, het overige water. Na drie keer dezelfde handeling uitgevoerd te hebben, pakte ze een handdoek uit een kastje en wreef daarmee haar gezicht droog, waarna ze zichzelf nog een keer in de spiegel bekeek. Beter. Veel beter dan dat ze er net uit zag. Of het was slechts schijn. Achja, eigenlijk zou ze er niet teveel over moeten nadenken. De net gebruikte handdoek hing ze over de kachel heen, die kon ze later vandaag nog wel gebruiken of morgen. Heupwiegend ging ze weer terug naar het keukentje, ging zitten en nam een flinke slok van haar koffie, waarbij ze Kenneth aankeek die vlak bij haar stond. Simpelweg stond ze op, wist eigenlijk niet waarom, en legde haar handen net boven zijn middel om hem heen waarbij die achter zijn rug aan elkaar sloten. Zo legde ze haar hoofd op zijn borst en knuffelde hem zo even. Geen idee waarom, maar het moest gewoon even. Een teken van steun en veiligheid tegelijkertijd, een fijn gevoel. ''En waar denk jij nu aan?'' Weerkaatste ze zijn vraag terug, met een tikkeltje nieuwsgierigheid, maar nog steeds haar lichaam tegen die van Kenneth aan met haar ogen gesloten.

Kenneth fronste even. Hm, er ging dus niets speciaals door haar hoofd. Waarom was ze dan zo afwezig? Hij besloot haar maar te gaan geloven en glimlachte even, toen zij naar de badkamer ging wandelde hij even achter haar aan om daarna naar het tafeltje te gaan waar zijn koffie op stond. Die nam hij op en wandelde weer naar het keukentje en nam nog enkele slokken van het goedje. Ja, nu was hij helemaal wakker. Zijn dag was goed begonnen, zonder al te veel mensen die hem wakker maakte met smsjes. Gewoon heel rustig met Charlene naast zich. Toen ze weer terug kwam glimlachte hij even zachtjes naar haar. Niet veel later voelde hij haar armen om zijn lichaam heen slaan en legde hij automatisch zijn armen ook om haar heen en sloot kort zijn ogen terwijl hij even door haar blonde haren streek en zo uiteindelijk zijn hand liet rusten op haar rug. De vraag die ze terug stelde aan hem deed hem even zijn ogen openen. Waar hij aan dacht? Hm, op dit moment aan veel te veel eigenlijk. 'Wel, aan veel te veel eigenlijk.' Mompelde de jongen eventjes waarna hij kort opkeek naar haar, maar al gauw genoeg zijn hoofd weer tegen het hare aan plaatste. Weer sloot hij zijn ogen, eigenlijk probeerde hij zijn gedachten te onderdrukken, gewoon om momenteel aan niets fout te gaan denken. Hij wou hier niet verkeerds gaan doen, niet nog een keer. Gisteren hadden hun lippen elkaar bijna geraakt. Dat zou hij vandaag niet laten gebeuren, voor Sawyer, voor zichzelf. Maar ook deels voor haar. Hij wist niet wat ze op dit moment wilde, maar zijn eigen gedachten probeerde hij te onderdrukken uit alle macht.

Ze vroeg zichzelf af waar hij dan allemaal aan dacht, maar liet het antwoord wat ze van hem kreeg maar voor wat het was. Als hij er zin in had om er over te praten, dan deed hij dat vanzelf wel, toch? Net zoals zij gisteravond wat aan hem had verteld, zonder onder enig druk te staan over dat ze het schuldgevoel aan hem móest vertellen. Nee, gelukkig niet. Ze wist dat hij een vriendin had en dit was een gewone vriendschappelijke knuffel wat ze hem gaf, meer niet.
Al moest ze toegeven, zijn lichaamswarmte voelde erg goed. Drie seconden later liet ze hem los, opende haar ogen en keek naar buiten. De zon scheen, dus dat betekende voor haar dat ze wat luchtige kleding aan moest trekken. Over kleding aantrekken gesproken, ze had daar nu best zin in, om wat kleding uit te zoeken. ''Be right back.'' Fluisterde ze tegen hem, waarbij ze haar tong uitstak en naar haar kamer huppelde en daarvan de deur dicht deed. Gewoon voor het geval dat, voor eventuele gluurders, want Kenneth vertrouwde ze wel dat die niet zo gauw zou komen kijken. Alleen Ty mocht haar in haar ondergoed zien, want die vertrouwde ze tenslotte ook, maar dat deed er nu even niet toe. Ze liep naar haar slaapkamer en trok daar haar kastdeuren open... [Waarbij ze door de dikke winterjassen liep en zo in Narnia terecht kwam XD]

Ze bekeek zichzelf nog even in de spiegel, vond haar uiterlijk er tiptop uitzien, goed gematched en uitgezocht. Perfect voor haar dus, voor vandaag. Charlene tuitte haar lippen, gewoon omdat ze het leuk vond en gaf zichzelf een knipoog, waarna ze de badkamer verliet en zo plezierig naar de kamer van Kenneth terugliep, en daar het restje koffie wat nog in haar beker zat koud aantrof. Ze grinnikte, pakte het kopje op en gooide de zwarte vloeistof in de gootsteen en zag het zo langzaam aan wegtrekken. Daarna zette ze het kopje op het aanrecht, waarna ze zich omdraaide en naar Kenneth liep en met haar vingertoppen van beide handen over zijn borst wreef, haar hoofd een tikje schuin draaide en een lichte glimlach op haar gezicht zette. ''Je bent lief, wist je dat?'' Merkte ze op, wat eerder als een vraag klonk.

Kenneth genoot meer van deze knuffel dan hij zou mogen. Kort slikte hij net toen ze losliet welliswaar en het nieuws melde dat ze zo terug zou zijn. De jongen dronk zijn koffie op en zette zijn kom meteen in de vaatwasmachine die er stond. Hij had geen zin om zich voort te bewegen naar ergens dus bleef hij tegen het aanrecht aan staan en wachtte hij rustig af tot Charlene weer binnen zou komen. Misschien was het beter als hij ook maar eens kleren zou gaan aantrekken want al bij al stond hij hier nog steeds in zijn boxershort, hoewel het hem niet kon schelen. Maar misschien Charlene dan weer wel. Uiteindelijk kwam ze weer binnen en keek hij haar met een glimlach aan toen ze naar hem toe kwam en haar vingertoppen zachtjes over zijn borst gleden. Kort sloot hij zijn ogen, oke deze aanrakingen mochten niet vaak meer gaan gebeuren als hij niet vermoord wilde worden door Sawyer. Haar tja stelling zeg maar deed hem zijn ogen openen waarna hij zijn hand even kort op haar wang legde. 'Alleen bij diegene die het verdienen.' Glimlachte hij zachtjes waarna hij haar een korte knuffel gaf en dan vervolgens heel lenig over het aanrecht sprong, en zo richting zijn kast liep die hij meteen open trekte. Meteen vielen er een drietal papieren uit dat hij er enkele dagen geleden had in gestopt. 'Shit.' Kort keek hij achterzich maar besloot er maar gewoon een shirt en een gewone witte short die eigenlijk zijn outfit helemaal af maakte. De jongen trok zijn zwart geruite Vans aan en wandelde weer terug naar haar. 'Dus, wat zoek jij nog te doen vandaag?'

Ze keek Kenneth met een flinke grijns aan toen hij begon over wat ze voor vandaag gepland had. Eigenlijk niets, voor zover ze haar agenda uit haar hoofd wist had ze niets speciaals gepland of wat dan ook. En plots kwam er een geniaal idee in haar te boven geschoten. ''Weetje, je zult me nu wel gek vinden. Of nouja, dat ben ik toch al, maar toch...'' Begon ze aarzelend, waarbij ze dichterbij kwam en random op haar onderlip beet maar snel los liet toen ze hem in zijn bruine ogen keek. ''Weetje wat ik nu echt wil?'' Opnieuw raakte ze zijn borst aan met haar vingertoppen, waarbij ze hem in zijn ogen bleef aankijken. Ze stond bijna op ooghoogte met hem, en voor als ze die hoogte wou bereiken dan moest ze op haar tenen staan, wat ze dus ook deed. Haar lippen raakten alweer bijna de zijne aan, maar net een millimeter afstand deed het hem dat ze elkaar niet raakten. Haar grijns werd al breder. ''Ik wil schaatsen.'' Fluisterde ze hem en nam toen weer afstand van Kenneth, waarna ze een pirouette draaide op het puntje van haar tenen, alsof ze op schaatsen stond.
Ze wist wel haast zeker dat hij haar nu voor gek verklaarde, het was behoorlijk warm buiten in Santa Monica en ze wist niet eens of er zich wel een schaatsbaan bevond in de warme plaats. Zou vast wel niet, de mensen kwamen hier voor de warmte en voor het fijne shoppen, niet voor wat winterpret. Daarvoor moest je natuurlijk naar de bergen, de winterse bergen, Oostenrijk of Duitsland or whatever. Ze liep even vlugjes naar Kenneth zijn slaapkamer, griste haar mobiel en checkte even op berichtjes. Nope, nada, nothing. Genieperig opende ze het typvenstertje en typte daar een berichtje in voor Kenneth, waarbij ze zachtjes gniffelde. ''So, what are you thinking about? Vind je me nog wel leuk? Of ben ik nu gewoon té gek voor woorden?'' Verstuurde ze naar hem, zonder hem nog na te lezen. Of wacht... was dat 'Vind je me nog wel leuk?' niet te cliché? Kwam dat niet over alsof ze een stelletje waren? Nee, hij begreep het vast wel. Aarzelend of ze nou terug moest lopen naar Kenny of dat ze hier even bleef, koos ze toch maar voor het tweede en ging met haar kont op zijn zachte matras van het bed zitten, aan de rand.

Kenneth keek haar met een glimlachje aan en hield haar een tijdje in het oog. Kenneth hield zijn hoofd even scheef toen ze haar hand weer op zijn borst legde en heel kort schudde hij zijn hoofd. Tuurlijk wist hij het niet. En hij zou er ook geen idee van hebben om eerlijk te zijn. Het oogcontact dat ze hadden bleven ze ook vasthouden, kort beet hij op zijn onderlip en slikte vervolgens eventjes. De afstand tussen hun lippen was miniem geweest, lichtjes huiverend haalde hij adem. Maar uiteindelijk na gesproken te hebben dat ze wilde gaan schaatsen nam ze weer afstand en grijnsde hij even. Schaatsen? Dat kon je hier toch? Volgens hem hadden ze hier een hockeyteam en de schaatsbaan hier was open voor iedereen zolang je het maar rustig hield. Door even in zijn gedachten verzoeken te zijn had hij niet doorgehad dat Charlene weer naar zijn kamer toe was gelopen. Toen hij uiteindelijk door het trilgeluid van zijn mobiel wakker werd merkte hij dat ze verdwenen was van voor hem. Met een grimas nam hij zijn mobiel vast en las hij even wat ze gelezen had. 'Off course vind ik je nog leuk. En stiekem weet ik hier wel een plekje waar je heel het jaar door kunt schaatsen. Intrested?' Kenneth drukte op verzenden waarna hij naar zijn kleerkast liep en daar een wit V-neck shirt, en een gewone donkerblauwe spijkerbroek. Hij trok zijn kleren aan en ook zijn Vans, vervolgens leunde de jongen heel casual tegen de deur van zijn kast aan en keek hij gewoon dromerig naar voren.

Ze voelde hoe haar mobiel trilde en zag hoe de jongen naar zijn kledingkast liep, dus tevens in de kamer waar zij zich ook bevond. Nieuwsgierig naar wat er in het smsje stond, drukte ze hem aan en las, met een grijns op haar gezicht, het berichtje. ''Natuurlijk ben ik geïnteresseerd, gekkie!'' Lachte ze toen ze de toetsen aandrukte van haar telefoon. Ze keek weer opzij, met een gluurderige blik naar de jongen. Op een of andere manier vond ze hem goed poseren, ook al keek hij zo vaag dromerig. Nee, hij stond in een goede houding wat haar deed denken aan een perfect moment om hem te zoenen. Maar dat was ze niet van plan, nee wat hield ze dan wel niet in haar hoofd omdat uit te halen. Hij had tenslotte een vriendin. Ze stond op van zijn bed en liep naar hem toe, waarna ze hem een kus op zijn wang drukte. ''Ik ben even mijn jas halen en mijn hakken.'' Fluisterde ze hem in zijn oor en zo daarna richting haar kamer liep, en daar haar witte jas van een haakje trok en haar witte hakken -half alweer terug huppelend naar Kenneth zijn kamer- aan haar voeten deed.
''Ben ik weer!'' Zei ze op een enthousiaste toon, terwijl ze de deur van zijn kamer achter haar sloot en even in het halletje bleef staan, terwijl ze haar jas aantrok en zo de rits half dichtdeed. Of zou dat te warm zijn? Kon ze beter niet wachten totdat ze daar waren? Ja, dat leek haar beter, vooral omdat het buiten best warm was. Al was dit nog wel een vlinterdun jasje, speciaal voor de zomer. Haar winterjassen had ze thuis laten liggen, of nouja, gewoon niet meegenomen omdat ze wist dat Santa Monica bijna nooit koud zou zijn. Dus.

Kenneth grijnsde even toen zijn blik naar het display van zijn mobiel ging. Oke, dus ze zouden gaan schaatsen. Ach, hij was erop gekleed nu dus veel maakte het voor hem niet uit. Plus dan was hij vandaag nog even bij haar en dan zou hij straks maar weer naar zijn training door gaan na het schaatsen. Ach, het was ook een manier om je dag te vullen al bij al. Toen ze naar hem toe kwam en hem een kus op zijn wang drukte keek hij haar met een grijns aan en knikte. Oke mooi, dan kon hij hier even nog alles in orde maken zoals zijn bed op gaan dekken en heel die zooi. Kalmpjes wandelde naar het tweepersoons bed waarna hij de dekens weer helemaal goed legde, en nog geen tel later stond ze weer in de kamer. Ze had een jas aan, iets wat hem verbaasde, maar al bij al was hij degene die het altijd arm had zelfs op de koudste plekken. Rare jongen was hij wel, maar goed veel kon hij er niet aan doen. Zo was hij geboren. De jongen wandelde naar haar toe en bleef bij haar even staan. 'Ready for some ice?' Fluisterde hij zachtjes in haar oor waarna hij even kort naar de plafond in de hal staarde en fronste. Hm, het werd eens tijd dat hij een kamergenoot zou gaan nemen, hij was niet graag alleen. Plus, dan zou het tweede bed dat er stond ook eens beslapen worden. Ja, dat zou hij een van de dagen wel eens gaan aanvragen, een kamergenoot. Met een glimlach streek hij door zijn haar en plots stak het liedje Smile van Avril Lavigne in zijn hoofd. Geen idee waarom maar goed, hij zou er verder niets over gaan vernoemen. Kenneth nam een rugzak en stak daar de boxen van zijn iPd in en stak het kleine apparaat in zijn broekzak. Zo hadden ze tenminste wat muziek. Hij had er trouwensgeen flauw benul van of ze daar ook kunstschaatsen hadden, aangezien het ijs meestal alleen werd gebruikt door de hockeyspelers. Ach, hij hoopte van wel, omdat hij niet wist of ze liever met gewone kunstschaatsen schaatste of met hockeys.

''Hmm, hmm!'' Neuriede ze naar hem, waarbij ze zijn linkerarm pakte en zo de hare door de zijne stak, zo alsof ze een bejaardenstelletje waren, zo liepen hun ook altijd. Maar ze vond het gewoon leuk om zo aan hem te hangen, als echte vrienden. Ondeugend was ze wel op dit moment, en vooral als Sawyer ofzo hun twee zagen, zou ze waarschijnlijk door het lint gaan. Maarja, dat was ze inmiddels wel al gewend van haar. Waarschijnlijk had ze gewoon een kort lontje. Of nee, waarschijnlijk? Ze wist het haast wel zeker, die meid dat het was. Als zij ooit een vriendje zou hebben, nou dan zou ze zeker niet zo claimend en jaloers gaan doen als ze iemand anders met de hare zag dansen. Nee, het was gewoon vriendschappelijk, dat wist ze dan ook wel. Als het ware liefde zou zijn, dat wel trouwens.

Zo stonden ze dan met z'n tweetjes in de hal, waar ze even stopte om te checken of ze haar mobiel wel bij zich had. Die ze gelukkig wel in haar broekzak had gestopt, veilig en wel. Ondertussen had ze niet door dat er een jongen aan kwam lopen, die verdacht zijn handen in zijn zakken hield van zijn jas en hun dan ook raar aankeek. Voor ze het wist, net een seconde wanneer ze hem zag, duwde hij haar naar voren, zodat ze tegen Kenneth aan kwam. Net alsof hij het op hun twee gemund had, kwamen haar lippen tegen de zijne aan, waarbij haar ogen groot opengesperd waren. Binnen een seconde klonk er een klikgeluidje en was er een flits, omdat de hal vrij donker was. En binnen no time was de verdachte jongen weggerend, zo de hal uit, naar beneden om waarschijnlijk die foto aan zijn vriendjes te laten zien of iets dergelijks.

Kenneth keek haar met een grijnsje aan en hield nog even halt met haar omdat ze blijkbaar nog wat moest checken of ze het bij had of niet. Als Sawyer hen hier nu arm in arm zou gezien hebben, had ze gelijk op Charlene afgerend en was ze aan haar haar beginnen trekken, of ze zou het bij hem doen. Een ijskoude rilling liep over zijn rug heen, maar hij liet niets merken aan Charlene. Anders zou ze nog vragen gaan stellen en daar had hij geen zin in. Opeens kwam ze dichter tegen hem aan zag hij nog net een jongen lopen en voelde hij daarna haar lippen tegen de zijne komen. Zijn pupillen verbreedde zich. Het klikgeluidje was hem niet ontgaan. Dit kon niet gebeuren. Lichtjes aarzelend om terug te trekken bleef hij nog even staan, met haar lippen op de zijne. Hoewel het maar een paar seconden was leken het uren voor hem dat ze hier zo stonden. Waarom aarzelde hij in godsnaam? De jongen deed een stap achteruit en keek vluchtig om zich heen. Het had geen nut om achter de jongen aan te rennen want die was al lang weer verdwenen. Kenneth staarde naar de grond, voelde even alles weg zakken onder hem. De jongen slikte even. Dit had niet mogen gebeuren, die gast, hij wist ergens wel wie het was. En hij zou ervoor op zijn donder gaan krijgen, en erg hard. De jongen haalde zijn hand door zijn haren. In zijn hoofd gingen er verscheidene zaken door, maar een ding stak er boven uit. Waarom aarzelde hij in godsnaam daarnet? Kenneth wandelde naar het lounge gedeelte in de hal en plofte daar neer in een van de stoelen. Er was niemand geweest in de hal, iedereen sliep nog, buiten dan die gozer. Kort wreef hij door zijn ogen en zuchtte diep. Wat er gisterenavond niet gebeurd was doordat hij weg trok, gebeurde nu wel, door een stommerd die Charlene duwde. Kenneth keek aarzelend op naar Charlene die er nog alleen stond, hij was zo maar hier heen gelopen. Zonder wat te zeggen. Ergens zou ze wel volgen, en moest er iets anders gebeuren zou hij achter haar aan gaan, no matter what.

''Ehhm... Woow.'' Kon ze alleen maar uitstamelen, nadat haar lippen op de zijne waren geweest en hij inmiddels naar de lounge was gelopen en zich daar in een van de stoelen neerzette. Zou ze hem achterna gaan? Ze wist het even niet, die korte 'zoen' had haar in de war gebracht. En aan de andere kant... zou hij het als een zoen beschouwen? Waarschijnlijk ging het bij hem in zijn gedachtes er flink aan toe, dat die foto misschien uiteindelijk bij Sawyer zou belanden, of nog erger; door de gehele school werd opgehangen, of iets dergelijks. Ja, door middel van foto's er achter komen dat je vriendje had gecheat met een ander, was erg... pijnlijk. Hart verscheurend, zo te zeggen. Toch nam ze het voordeel van de twijfel en liep naar hem toe, waar ze rustig op het randje van een roze loungestoel naast hem ging zitten. Bijna had ze haar linkerarm om hem heen geslagen, maar was bang dat hij daar straks nog rare dingen bij ging denken en bovendien had hij misschien wel helemaal geen zin in een aanraking. ''Gaat het?'' Vroeg ze twijfelend, eigenlijk zichzelf ook wel afvragend wat er nou zojuist gebeurd was. Het was niet expres geweest, dat wist ze zelf ook wel, maar de vraag was of ze er nou van genoten had. Geschrokken was ze sowieso, maar dat was vooral door de jongen zijn aanval. Even kort voelde ze of ze haar mobiel nog had. Ja, thank god. Hij had dus echt alleen haar geduwd en een foto gemaakt, alsof die kus echt was geweest. Maar elke andere idioot die die foto zag zou toch zelf ook wel denken dat het in scene was gezet? Haar ogen, en de zijne ook, waren inmiddels wijd opengesperd geweest, dus écht leek het niet. ''Hee, ehhm, ken jij die jongen toevallig?'' Vroeg ze, ietsje zachtjes omdat ze toch ergens wel bang was dat er iemand hun toevallig afluisterde of iets.

Kenneth staarde naar zijn schoenen zijn gedachten waren alles behalve helder. Zijn leven had vanaf het moment dat de foto was genomen een drastische omgooi gehad. Dit was iets wat de hele school zou horen inclusief Sawyer straks zou hij naar haar toe gaan en het meteen zeggen zoals hij haar beloofd had. Toen Charlene naast hem kwam zitten plaatste hij zijn hoofd op haar schouder. 'Die foto heeft zo juist mijn relatie met Sawyer kapot gemaakt. Ze gaat hem zien terwijl ik haar had beloofd het te zeggen zodra onze lippen elkaar raakte. Ze gaat er aan kapot gaan Charlene ik meen het. Nooit meer gaat ze me willen zien. Ze gaat zichzelf wat aandoen ik meen het.' Kenneth beet hard op zijn tanden. De jongen deed zijn best om geen traan te laten en het leek hem te lukken ook. Ookal was Charlene zijn maatje huilen voor haar kon niet. Even slikte hij en sloot zijn ogen. Fijn om zo je dag te beginnen. Hoewel hij ergens misschien wel niet kon zeggen dat hij het niet leuk had gevonden, maar het was een ongeluk geweest. De vraag van haar deed hem kort terugdenken aan die knul. Oh ja, hij kende hem zeker, het was de doelman van het voetbal team, en hij zou straks bij de training de volle lading krijgen. 'Hij is iemand van het voetbalteam, en hij gaat straks wat meemaken.' Bromde hij zachtjes waarna de woede weer verdween en plaatsmaakte voor het geen wat hij daar oor had gehad angst, gepaard met pijn en verdriet. Dit had niet moeten gebeuren, Sawyer wist zelf nog niet dat ze de nacht bij elkaar hadden doorgebracht hoewel er niets gebeurd was wist hij rochel dat ze dat niet zou geloven moest hij het tegen haar zeggen. De jongen slikte even. 'Het spijt me.' Fluisterde de jongen zachtjes tegen haar, niet echt wetend waarom maar goed. Hij liet zijn hoofd liggen op haar schouder, dit was een stiekeme steun voor hem. Kenneth sloot zijn ogen weer. Deze dag was niet bedoelt om verpest te worden door iets, nu zou het schaatsen iets gaan worden om zijn zinnen te verzetten en dat was niet de bedoeling geweest. Het moestgewoon een dag worden waarbij ze zich amuseerde. Al zou dat waarschijnlijk nog wel gaan gebeuren hoor, hoopte hij.
[Geen idee hoe lang deze is op de pc, maarja]

''Hee, je hoeft niet je excuses aan te bieden. Het was niemand zijn schuld, behalve van dat joch.'' Fluisterde ze terug, waarna ze haar hoofd tegen de zijne aanlegde en zo even haar ogen voor kort sloot. Ja, ze moest toegeven, ze genoot er van maar wist dat dit moment niet voor eeuwig kon duren.
Plots schoot haar iets te binnen, dus dat was dus een jongen geweest van het voetbalteam. Dat betekende waarschijnlijk dat hij daarheen ging, ze had hem dan niet kunnen zien, maar zijn sportschoenen waren haar niet onopgemerkt gebleven. ''Oke, dat betekent dus dat hij eraan gaat.'' Ze had medelijden met hem, niet alleen omdat hij dus op deze manier leek dat hij vreemd was gegaan, maar ook omdat het zijn relatie met Sawyer zou verpesten, enorm zou verpesten. Ze hief haar hoofd van de zijne af en haalde zijn hoofd met haar twee handen van haar schouder af. ''Ik ben zo terug, oke?'' Sprak ze hem aanmoedigend, waarbij ze hem met een serieuze blik aankeek. Oh god, zijn ogen, ze kon er wel voor smelten. Nee Charlene, hou je aandacht erbij. Ze stond op en liep inmiddels al richting de trap, waarna ze nog een keertje achterom keek. ''Al weet ik dat je me zometeen achterna komt...'' Mompelde ze, waarschijnlijk was het niet eens hoorbaar voor Kenneth.
Hierna rende ze de trappen af met volle vaart, vroeg even snel aan een voorbij passende leerling waar de voetbalvelden waren en rende er dan ook volledig op af. Hij zou eraan gaan, en niet zo'n beetje ook. Door het rennen en haar al agressievere gedachtes voelde ze zich zelfs al een beetje opgefokt worden, steeds bozer. En dat betekende niet veel goeds voor die jongen. Niet veel later, hooguit drie minuten, zag ze hem daar lopen, hij had haar niet in de gaten en zelf ging ze ook al in een wat langzamere pas.
Net voor de voetbalvelden stond een fietsenrek, overdekt, voor de leerlingen die hun fiets daar konden dumpen en daarna meteen zich konden omkleden voor te voetballen. Ze zette een iets snellere pas in en trok hem zo aan zijn capuchon mee richting het fietsenrek. Niemand zou hun hier zo kunnen zien, hooguit alleen kunnen horen. ''Jij geeft mij nu die verdomde mobiel van je, en niemand zal hier ooit wat van weten? Of je kan er ook voor kiezen dat ík hem van je afpak, maar dan komt het even wat harder aan.'' Siste ze hem, maar de jongen gaf schijnbaar geen kick. Behalve dan het feit dat hij er een tikkeltje verbaasd uitzag, door de plotselinge greep van haar, en ze had hem nu dan ook gauw genoeg bij zijn kraag beetgepakt, zodat hij niet zomaar uit haar handen kon ontsnappen. Eén poging om weg te rennen, en hij kon een nog hardere pak slaag verwachten. 'Die kan je vergeten, trut.' Antwoordde hij dan ook op haar woorden, waardoor ze van binnen al begon te koken. 'Rustig Charlene, hou jezelf in controle en laat je niet zomaar overheersen door je woede, dat brengt onrust. Je wilt toch niet hetzelfde als wat er op je vorige school gebeurde?' Sprak een engel-achtig stemmetje ergens in haar hoofd haar toe, die ze gelijk gaf. Zachtjes, zelfs onhoorbaar voor de jongen, zuchtte ze, maar bleef hem strak in zijn ogen aankijken. Ze grinnikte kort, op een gemene manier, niet op een blije. ''Ik vraag het je nog één keer, laatste kans. Geef mij die foto en ik laat je los.'' Sprak ze hem deze keer wat dreigender toe. De jongen gaf haar slechts een scheve grijns, wat haar ter teken gaf dat ze hem dus niet kreeg zonder enig geweld uit te voeren. En voor ze het wist had ze dan ook haar rechterhand van zijn kraag afgetrokken, haar handen tot een vuist gebold en zo haar eerste beuk tegen zijn neus uitgedeeld...