Not tired at all

Kenneth keek haar gedurende haar verhaal bezorgd aan. Ze volgde dus kickbox al vier jaar, en ze was naar hier gekomen omdat op haar vorige school een ongeluk gebeurt was? Even fronste hij en trok haar wat meer naar zich toe, voorzichtig legde hij zijn hand op de hare en ademde diep in. Hij waar haar in de ogen aankijken maar dat kon niet omdat ze haar blik afwende van hem. 'Charlene, wat voor ongeluk? Als ik het weten mag.' Sprak de jongen zachtjes tegen haar en streek even met zijn duim over haar handpalm. Ergens wist hij al wel dat het niet zo maar een klein ongeluk was geweest. Anders gedroeg ze zich nu niet zo. Maar dat kon evengoed inbeelding zijn van de jongen zelf al zou dat toch maar heel raar zijn. 'Doe maar rustig aan, ik ben bij je.' Mompelde hij er nog zachtjes achter aan. De jongen wist zijn nieuwschierigheid goed te verbergen voor haar. Iets wat in deze opstandigheden misschien wel toepasselijk was.

Charlene zuchtte, niet al te luid, maar wel hoorbaar. Niet echt gedwongen of dat ze het vervelend vond dat hij het vroeg, maar gewoon een pijnlijke zucht. Hij mocht het weten, ja ze vertrouwde hem dat het verhaal niet binnen de kortste keren op heel Monica High rondgebazuind was. Zijn hand legde hij op de hare, en ze voelde zich nog veiliger dan dat ze zich net tijdens het slowdansen had gevoeld. Een klein glimlachje kwam op haar gezicht te staan, gewoon dat ze het fijn vond met hem om nu even samen te praten. Gewoon alles even kwijt zijn, wat ze nog niet had kunnen doen sinds het gevecht had plaatsgevonden. Ja, het was verschrikkelijk geweest. Haar broer was erbij betrokken geweest, dus ze voelde hoe het was dat iemand voor je opkwam en voor je door het vuur zou gaan. Al was hij er niet aan geweest, maar eerder in elkaar geslagen. Dat had zij niet gepikt, wat ze dus ook had laten merken...

[Volgende post typ ik 't gevecht uit.. nouja, vertelt ze het aan Kenneth. Ben nu slapen, morgen werken.. daarna naar puppycursus, dus weet niet of ik morgenavond nog online kom. Dus zie je hem waarschijnlijk dinsdag! (:]

Kenneth staarde even naar de grond en ademde diep in. Ze vertrouwde hem, iets wat hij stiekem leuk vond. Merendeels gewoon omdat ze hem op de een of andere manier liet denken aan Laura, en gewoon omdat ze zichzelf ook leek te zijn bij hem en dat apreciërde hij ten zeerste van haar. De jongen was blij dat hij haar luisterend oor mocht zijn en niet iemand anders, het voelde vertrouwend aan. Ja, deze vriendschap zou lang gaan duren daar was hij wel zeker van nu, en niets zoudat nog kunnen doorbreken, toch niet op momenten als deze. Afwachtend keek hij haar aan en streek nog steeds met zij vingers over haar hand, eigenlijk vond hij het best raar. In nog geen drie dagen tijd was ze al een van zijn beste maatjes geworden. Langs de ene kant raar, maar langs de andere kant toch geweldig in zijn eigen manier. Alsof het allemaal niet beter meer kon, al wist hij dat hij niet te vroeg moest juichen omwille van Sawyer misschien die het niet echt leuk vond dat hij met een meisje omging.

''Ehhm. Het ligt een beetje ingewikkeld. Maar ik zal het allemaal even kort samenvatten van wat er allemaal gaande was.'' Nog steeds richtte ze haar ogen naar de deken, ze durfde hem niet aan te keken en lichtjes begon ze een beetje te shaken, waardoor de steun op haar armen wat zwaarder werd en op een of andere manier zakte de moed haar al meer in haar 'schoenen'. Even sloot ze haar ogen en herhaalde continue in haar gedachten om niet een potje te gaan huilen. Dat kon ze gewoon niet maken tegenover hem, en ze vond het zo zwakzinnig. Niet dat ze nooit huilde, maar het voelde gewoon niet goed met een ander erbij, ook al was het nog zo opluchtend.
''Om een lang verhaal kort te maken, ik heb een bitch geslagen op school. Volop in elkaar geramd, met mijn kickbox ervaring. Ze belandde in het ziekenhuis. Ik sloeg niet zomaar random een meisje in elkaar hoor, nee.. er zit een heel verhaal omheen. En ik zal het je vertellen.'' Ze leunde wat meer naar voren, vond de lichaamswarmte van Kenneth, ook al was het nog zo lief en hartstochtig, toch wat te warm worden. ''It's complicated.'' Ze beet en trok lichtjes aan haar onderlip. ''Mijn broer was ook op school, op intake gesprek. Hij was van zijn vorige school afgetrapt door slechte invloed op de leerlingen en zodoende ook op de docenten. Waardoor mijn ouders er op stonden dat hij ook naar mijn school ging. Chase is zijn naam, begint ook met een C. En op die dag was het gevecht dus ook. Vele leerlingen waren aanwezig, en die meid had er dus ook het football team bij gehaald.'' Zou ze het nog een beetje in volgorde vertellen? Ze wist eerlijk gezegd niet waar te beginnen, het was moeilijk. Erg moeilijk voor haar om dit kwijt te kunnen. Maar wist dat ze Kenneth kon vertrouwen, ondanks hun korte kennismakings periode.

Kenneth knikte voorzichtig. De jongen besloot alleen maar te luisteren naar haar, gewoon omdat hij haar verhaal niet wou onderbreken en het was ook wat beleefder naar haar toe. Het meisje boog wat meer naar voren, hij had het idee dat hij beter niet kon volgen, maar zijn hand bleef wel op haar schouder liggen, gewoon om te laten merken dat hij er toch wel voor haar was. Dus die meid had er een of ander football team bij gehaald, hij snapte al wel wat er gebeurd zou kunnen zijn. Haar broer was afgetuigd door die gasten van dat team voor geen reden. Kenneth zijn greep om haar schouder versterkte eventjes en kort gaf hij haar een knuffel. 'Als het te moeilijk word, je kan het me ook op een andere dag vertellen hoor.' Fluisterde hij zachtjes tegen haar waarna hij even naar de plafond keek. Hij wist hoe moeilijk het kon zijn om zoiets te vertellen aan iemand die je nog amper kende. Maar zij wist zelf dat hij er voor haar zou zijn ongeacht wat er ook zou gebeuren.
[Mwaha, oke veel wist ik hier niet op terug te posten.]

''Nee, nee. Ik moet, nee wil het je vertellen!'' Tegenstribbelde ze tegen zijn weten in en haalde het gevecht weer voor zich. Door de knuffel voelde ze zich nog kwetsbaarder worden dan dat ze al was. Maar niets in haar hield haar tegen, behalve haar schuldgevoel en de gedachte dat ze liever wou dat ze alles terug kon draaien, de tijd. Net voor het gevecht. ''Mijn broer had het gezien vanuit het kantoor van de afdelingscoördinator van fase één. Het was op de onderste verdieping, dus zag hij dwars door de lamellen van het raam dat ik daar stond met het football team en de meid. De hoofdcheerleader van het cheerleader team wel te verstaan.'' Ze haalde even adem en ademde het toen pijnlijk weer uit. ''Mijn broer was dus naar buiten gekomen en was naast me komen staan, waardoor die gasten van het team ons alleen maar zielig hadden uitgelachen. Maar gaf en geef er niet om. De woedde in mij overheerste gewoon, iets wat ik normaal gesproken in bedwang kan houden, door het kickboxen. Maar deze keer was het anders geweest. Het was niet in controle te houden, zo pijnlijk had het mij overgenomen. Het was verschrikkelijk. Die gasten waren met zoveel, gewoon niet bij te houden. Niet alleen het hoofdteam, maar ook het reserveteam. Ja, mijn oude school had een reserveteam. Ze hadden mij met geen vinger aangeraakt, maar mijn broer...'' Tranen schoten in haar ogen bij die gedachte dat ze gewoon moest aanzien hoe haar broer in elkaar geraffeld werd, hoeveel slagen en beuken hij moest doorstaan op dat moment. ''Ik heb geprobeerd ze tegen te houden, maar het lukte me niet. Die bodybuilders...'' Charlene slikte, voelde twee tranen over beide wangen stromen en sloot haar ogen voor even. Zolang Kenneth het niet zag, vond ze het niet erg.
''Mijn broer heeft het net aan in het ziekenhuis gered. Die ene paar seconden hadden zijn leven gered, ze waren op tijd geweest.'' Er kwamen nog meer tranen omhoog, ze kon ze gewoon niet tegenhouden. Al die tijd had ze zich sterk gehouden, gewoon niet meer aan die dag gedacht, maar dit was nu gewoon té erg. Zachtjes begon ze te snikken, oh wat beschamend voor haar...

Kenneth slikte even terwijl ze aan het vertellen was. Haar broer had elke klap opgevangen, het was net zoals bij hem alleen was het bij hem nog net wat anders zijn vriendin was dood. Uiteindelijk toen ze was uitgesproken en hij het snikken hoorde legde hij zijn beide armen om haar heen en trok haar weer tegen zich aan. Zachtjes streek hij over haar rug. 'Het spijt me voor je broer. In zijn plaats had ik het zelfde voor je gedaan, maar dan had ik eerst die meid met de grond laten kennismaken.' Fluisterde hij zachtjes waarna hij haar een korte kus op haar voorhoofd drukte en haar zachtjes over de haren streek. Hij kon geloven dat ze niet wou huilen in zijn bijzijn, maar eigenlijk maakte het hem niet uit voor de moment. Hij was ergens wel blij dat ze het deed, verdriet opkroppen was niet goed. 'Het is niet erg dat je huilt Char. In mijn bijzijn is het niet erg.' Fluisterde de jongen in haar oor waarna hij weer verder ging met het gene waar hij het beste in was, mensen troosten. Het was iets wat belangrijker was dan zij eigen geluk, het geluk van andere mensen. Al mocht hij stervende zijn, hij zou altijd een ander helpen met eender wat. 'Laten we het nu maar over wat anders hebben, deal?' Sprak hij met een kleine glimlach tegen haar waarna hij haar wat losser liet en haar toch nog steeds met een bepaalde bezorgdheid in zijn ogen aan keek. Uiteindelijk liet hij haar los en wandelde hij naar de badkamer toe en nam daar enkele tissues uit een doosje en wandelde zo weer terug naar haar. Hij legde de paar zakdoekjes op haar schoot en legde zijn arm weer om haar heen. Even glimlachte hij naar haar en streek kort met zijn vrije hand enkele tranen weg uit haar gezicht.

Ze bedacht zich hoe ze eruit zag, zo hulpeloos op dit moment, zo brak. Zo zou Kenneth haar nu op dit moment zien, hoe hij die zakdoekjes voor haar neerlegde, ze was hem dankbaar. Dat liet ze hem ook merken met een snikje en veegde wat tranen van haar wangen af. ''Wacht... Ik.. Ik heb nog wat twijfels.'' Zette ze nog voor heel eventjes het gesprek door, ook al wou ze niets lievers dan wat hij net zei. ''Op het moment dat ik niets anders kon doen dan toekijken hoe mijn broer... vermorzeld werd, was ik naar de meid toegelopen en had haar net zo lang geslagen, geschopt, gebeukt en noem het maar op, alles gedaan, totdat ze op de grond lag. Ze bloedde, maar overleefde het wel. Een gebroken been en sleutelbeen heeft het hem gedaan dat ze me niet eens meer durfde aan te kijken. Maar ik vraag me af. Die paar minuten dat de woede mij overheerste, dat ik die meid in elkaar sloeg. Het voelde goed, geweldig en duivels. Het voelde zó verschrikkelijk goed, dat ik toen meer wou, dat ik het gevoel wou houden. Is dat erg? Wat betekent dat? Ik wil geen mensen meer pijn doen, niet na wat ik gezien en gedaan heb.'' Alles kwam er zo snel uit, het lukte haar nog niet om niet over haar woorden te struikelen en nadat ze uitgesproken was pakte ze een zakdoekje om de volgende opkomende tranen tegen te houden en daarmee voor haar ogen te houden. Hierna haalde ze hem weg, waarna ze Kenneth aankeek en hem kort een knuffel gaf, waarbij ze haar hoofd tegen zijn borst leunde. Steun voelde goed, maar ze moest zich er niet aan vasthechten, aan claimen.
Een glimlach kwam op haar gezicht te staan toen ze die verschrikkelijke dag uit haar hoofd zette en er een ander onderwerp voor in de plaats kwam. ''Hoeveel vriendinnetjes heb jij al in je leven gehad? Of vriendjes?'' Ze keek op, liet hem los en legde haar benen zijdelings rechts naast haar op zijn bed, waarbij ze hem gewoon aan bleef kijken met een ondeugende glimlach op haar smoelwerk.

Kenneth dacht even na, hoe had hij niet gereageerd op de dood van Laura. Als zijn vrienden hem niet hadden tegen gehouden zou hij hier waarschijnlijk nuniet gezeten hebben, maar in de jeugd gevangenis ofzo. 'Ik denk dat het een gezonde reactie is hoor. Ik weet niet of het erg is, maar zolang je dat gevoel nu niet meer hebt. Is het wel in orde lijkt me.' Sprak hij lichtjes nadenkend tegen haar waarna hij even over haar haren streek toen ze haar hoofd op zijn borst had gelegd. Uiteindelijk liet ze hem los, en er kwam weer een vraag, ditmal over iets geheel anders. Een grijns verscheen op zijn gezicht. Hoeveel vriendinnetjes, wel dat antwoord was heel makkelijk. 'Wel, maar twee. En dat was hier in Monica.' Sprak hij kort tegen haar. Vroeger was hij bang geweest van de liefde, gewoon omwille van zijn ouders die uit elkaar waren gegaan en zijn moeder die dan met drugs en die zooi begon. Kort schudde hij zijn hoofd. 'En jij dan?' Vroeg hij met een grimas van hier tot in Tokio op zijn gezicht. Tuurlijk was hij daar geïnteresseerd in, daar voor waren ze nu eenmaal vrienden toch?

Nu werd natuurlijk diezelfde vraag teruggekaatst. Charlene grinnikte, hij zou waarschijnlijk wel opkijken wanneer ze haar antwoord er op gaf. Het was simpel. Ze had nog nooit een vriendje gehad, geen bloedserieuze relatie. Ergens diep van binnen verlangde ze er wel naar, een jongen om haar diepste geheimen mee te delen en pret mee te hebben. Een jongen waar je praktisch gezien mee kon lachen, samen mee kon huilen en ruzie's... ruzie hoorde er tenslotte ook bij. Narig, maar waar. "Beloof dat je me niet uitlacht!" Zei ze met een grijns en legde haar rechterwijsvinger op zijn mond, ten teken dat hij stil moest zijn. "Oke, ik... ik heb nog nooit een vriendje gehad. Zo, dat is eruit!" Voor het geval dat hij er vragen over ging stellen, vroeg zij verder. "Aah, ja. En meer dan ook echt niet? Ik bedoel, welk meisje op de wereld wil jou nou niet?!" Zei ze, en volgens haar voelde ze haar wangen rood worden, waardoor ze vlug omkeek en even door het raam, vanaf het bed natuurlijk, naar buiten keek.

Kenneth keek kort scheel naar haar vinger die op zijn lippen werd gelegd. Wat verbaasd keek hij haar aan. Geen een? Ergens geloofde hij het niet, als hij single zou zijn zou hij het wel weten. Char was niet on knap dus eigenlijk zag hij niet in waarom er geen enkele jongen haar zou willen. 'Je maakt een grapje.' Sprak hij met een grijsje tegen haar. Direct daarna volgde haar woorden weer waardoor hij even op keek. Dat antwoord had hij dus niet verwacht van haar maar goed. Kenneth keek haar met een grijnsje aan toen ze weg keek van hem. Kort legde hij zijn hand op haar schouder. 'Ach, nu misschien. Maar ik heb de liefde gemeden. Ik was en ben er nog steeds bang voor, alleen nu wel minder. Maar daar gaat het niet om. En ik gok er op dat jij me niet wilt.' Sprak hij op een cheeky ondertoon tegen haar. Hij liet zich neer ploffen op het bed en staarde een tijd lang naar enkele lukjes haar die voor zijn ogen zichtbaar waren geworden. Stiekem vond hij dit alles best wel leuk, meestal waren het meisjes die een gewoon avondje bij elkaar gingen hangen. Dat was dan ook omdat er meestal foute ideeën werden gegeven als er een meisje bij een jongen was. Maar toch vond hij dit leuk, ze waren in een vrij korte tijd vrienden geworden, en goede vrienden.

"Haha, who knows. Ik moet toegeven, je bent slim, knap, vriendelijk en bovendien hartstikke gestoord, dus waarom zou ik je niet als vriendje willen?" Reageerde ze op zijn soort en met een vraag. Haar zicht was van de lichte sterren aan de hemel naar Kenneth gegaan. Ja, ze was blij met zijn plotselinge komst in haar leven. Een goede vriend hier in Santa Monica kon ze er echt bij hebben. Vooral omdat ze wist dat ze hier nog wel lang zou blijven, niet zomaar zou vertrekken door een ongeval, zoals in Santa Fè. "Vertel eens, wat is jou geheim?" Vroeg ze aan hem met een ondeugend toontje in haar stem. "Je geheim om oudere vrouwen aan te trekken!" Daarbij stak ze haar tong uit en sprong opgewekt van zijn bed af om zo richting de badkamer te rennen, bang dat ze elk moment een kieteldood kon ontvangen. Voor het geval dat hield ze met haar rechterhand achter haar de deurklink vast, voor als hij opstond kon ze vlug de badkamer deur opentrekken en 'ontsnappen', het kleine kamertje in. Ze hield haar ogen dan ook strak op Kenny gericht.

Kenneth grijnsde eventjes waarna hij haar volgende vraag hoorde en hij meteen met haar tegelijk op sprong en haar gelijk achter volgde naar de badkamer. Kenneth nam haar vast bij haar heupen. 'Nou eerst ga ik een paar keer langs bij hun, op de plaats waar ze vaak komen, dan begin ik met ze te praten. Vervolgens ga ik wat kusjes uitdelen. Hier.' De jongen drukte een kus in haar nek. 'En hier.' Voorzichtig ging hij door tot aan haar wang. 'En zo blijven ze naar me toe komen.' Sprak hij met een grijnsje. Waarna hij haar zoals al gepland was begon te kietelen. Uiteindelijk liet hij haar los en wandelde weer terug naar het woon gedeelte van zijn kamer waar hij neer plofte in de sofa. 'En trouwens, wat is jou geheim dat je zo lang single bent?' Sprak hij geïnteresseerd. Even haalde hij zijn handen door zijn haar, waardoor de voorste plukjes haar in een krul naar boven bleven steken. Kort sloot hij zijn ogen en haalde even diep adem.

Charlene was niet snel genoeg om de badkamer in te vluchten, arme haar. Waardoor ze getroffen werd door vele en op verschillende plaatsen kusjes, en vervolgens kreeg ze dan ook de verwachtte kieteldood. Ze lachte, kon niet stoppen door zijn vingers die overal maar gevoelige huidzenuwen raakten. Het moment duurde niet lang, maar lang genoeg om haar opnieuw te laten huilen. Niet van kwetsbaarheid, maar van de slappe lach. Ze hijgde zachtjes, haalde opgelucht adem en kwam zodoende weer in het normale adem-ritme.
Daar bleef ze even staan, tegen de badkamer deur aan en zakte daar op gegeven moment naar beneden, zo met haar knieën opgetrokken en naar de jongen kijkend. Haar mobiel lag nog steeds op het bed van hem, maar ze had voor even geen puf om op te staan, zelfs geen puf om even wat te zeggen. Maar toch moest ze wel antwoorden, en ze grijnsde door zijn vraag. ''Nou...'' Begon ze met een tikje charmantheid in haar stem en keek hem dan ook sexy aan, met het idee in haar hoofd wat ze aan hem ging vertellen. Al veranderde ze toch maar van gedachte, omdat ze niet de verkeerde indruk bij de jongen wou wekken en het hem gewoon serieus wou vertellen in plaats er een grapje van te maken. ''Blijkbaar ben ik gewoon niet goed genoeg voor een relatie, of ben ik gewoon niet aantrekkelijk.'' Antwoordde ze daarop en legde haar handen op haar schoot, op de warme nachtjapon die ze aan had. Het was hier verfrissend, niet zo achterlijk heet zoals het in haar kamer was. Dat kwam waarschijnlijk doordat de ramen hier open hadden gestaan.
''Weet je wat ik me afvraag... Behalve het feit dat ze hier een mooi dak terras hebben, zouden ze ook een of andere Game Hall hebben?'' Ze stond op en ging op het bed van Kenny zitten, en pakte daarbij ook gelijk haar mobiel.

Kenneth keek haar met een fronsje aan. 'Niet denken dat je niet goed genoeg bent, of niet aantrekkelijk bent. Want geloof me dat ben je wel hoor. Misschien moet je gewoon nog de juiste persoon tegen komen.' Sprak hij met een glimlachje tegen haar. Kenneth keek haar aan vanuit de zetel waarin hij zat. Kort streek hij door zijn haar waarna hij haar vraag gelijk hoorde. 'Toch eens beter rond kijken lieverd. Want ze hebben hier wel een game hall.' Grijnsde hij even waarna hij naar het bed toe liep en zich daarop liet neervallen. Hij zat niet te dicht bij haar, maar ook niet ver van haar. Met een glimlach keek hij haar aan waarna hij even over zijn borst streek. 'Je bent speciaal Char. Je vind heus wel een jongen die van je gaat houden zoals je verdient. Daar ben ik honderd percent zeker van.' Sprak hij vriendelijk tegen haar waarna hij zijn mobiel even vast nam en een net binnen gekomen sms opende. Het was van iemand van het team, even fronste hij waarna hij zijn mobiel maar weer weg legde onder zijn kopkussen. De tijd was weer wat verder voorbij gegaan. Moest ze eigenlijk niet terug naar haar kamer? De jongen kwam weer recht en kroo op zijn knieën over het bed naar haar toe. Daar legde hij zijn hoofd op haar schouder. 'Eigenlijk, blijf je hier slapen of ga je nog terug naar je kamer? Ik zou niet willen dat van die gang pedofielen je gaan aan randen ofzo.' Sprak hij met een grimas tegen haar.

''Misschien vind ik daar dan eindelijk een mysterieuze lover, op de gang. You never know.'' Fluisterde ze, genoot even van het moment dat hij met zijn hoofd op haar schouder lag, gewoon vriendschappelijk. Maar ergens vond ze de kusjes en de aanrakingen toch anders voelen, zou hij dat zelf ook niet vinden? Dat hij nu een vriendinnetje had, Sawyer, betekende dat niet dat hij dan geen enkele andere meid mocht hebben als vriend, laat staan aanraken? Of dacht hij gewoon dat zolang zij er niet bij was, hij alles kan en mag doen zolang het maar voor de grens is? Ze wist het niet, en het bracht haar een tikkeltje in verwarring. Zou Ty al terug zijn op hun kamer? Misschien was hij wel ontvoerd door aliëns en moesten ze hem eerst onderzoeken voordat hij hopelijk heelhuids terug naar Santa Monica werd gestuurd, of misschien hadden ze dan wel de verkeerde locatie op hun aparte GPS systeem ingevoerd en was hij op de Noordpool dropt. You never know.
Ze haalde haar armen van haar knieën af, liet ze los en haalde Kenneth zijn gezicht van haar schouder af, ookal voelde het nog zo warm en goed, en hield de zijne voor de hare. Haar handen op zijn beide wangen vastgeklemd. Even voelde het alsof ze hem elk moment kon zoenen, maar ze wist het niet. Ze was verward, in de war. Ergens had ze wel de neiging, maar wist dat dit hun vriendschap kon verpesten. Maar waarom deed hij dan die intense momenten?
Ho, stop. Vanaf daar zette ze haar gedachten opzij en keek hem slechts aan met haar blauwe ogen, in de zijne. Het was nu aan hem wat zijn volgende zet was.

'Niet grappig.' Momelde de jongen even. Het meisje haalde zijn hoofd van haar schouder af en hield dat zo vast. Hun gezichten hingen pal voor elkaar. Met een glimlach keek hij haar aan, zijn blik bleef op haar blauwe ogen hangen. Weer die blauwe ogen, die ogen waarvan hij onmogelijk kon weg kijken. Kort slikte hij en ademde even die in. Zijn ademhaling stokte, even leek het alsof hij dichter naar haar toe leek te komen. Maar al snel genoeg kwam hij weer bij zinnen. Even knipperde hij met zijn ogen haalde met zijn handen de hare van zijn wangen. Dit was op het nippertje. 'Char..Ik..Wow..' Meer kwam er niet uit. De jongen krabte zijn wang even waarna hij diep adem haalde. 'Ik wou je niet de verkeerde dingen laten denken. Sorry. Maar met Sawyer en dat hele vertrouwensgedoe, ik kan het haar niet maken.' Sprak hij zachtjes tegen haar. De jongen stond even op en plaatste zijn hoofd tegen het koele raam. Wat was dit toch? Waarom had hij toch getwijfeld om haar lipen op de zijne te voelen? Hij zou toch geen gevoelens krijgen voor haar? Kenneth schudde kort zijn hoofd. Ze verwarde hem, op goede manieren, maar tegelijk ook slechte. Wel hoopte hij niet dat ze weg ging gaan nu op dit moment, want hij wou haar gewoon momenteel bij zich. Als een vriendin, toch? Er was niets meer aan de hand tussen hun, dat kon hij niet maken tegenover Sawyer. Maar dit was gewoon even heel raar, ongemakkelijk, een beetje maar toch wou hij niet dat ze weg ging.

Hij brak het moment af, maar goed ook. Tenminste, zijzelf zou dat waarschijnlijk niet gedaan kunnen hebben. Ze kwam weer gauw genoeg bij zinnen, bij haar zelf en bedacht hoe belachelijk het ook eigenlijk was. Hij kon geen gevoelens voor haar hebben, hij had met Sawyer. The one and only waar hij om gaf als het om liefde ging. Wat haalde ze zich toch in haar hoofd? Het sloeg nergens op. Kenneth stond op, liep naar het raam toe en ze volgde hem eventjes met haar ogen. Daarna sloeg ze algauw weer haar armen om haar opgetrokken benen heen en keek alleen nog maar naar de deken, waar haar mobiel lag.
Haar blik leek wel onschuldig, alsof die tranen weer tevoorschijn kwamen, maar die kwamen niet. Slechts een waterig laagje ontstond voor haar ogen, waarschijnlijk van de slaap die ze had.
''Sorry,'' mompelde ze, menend en toch ook weer.. ze wist het niet. Het klonk niet normaal, een ander klankje zat in haar stem. Een brok zat vast in haar keel, slikken lukte niet goed en ademen ging ietsje moeilijk. Wat was dit voor onzin? Ze had geen idee. Heel even keek ze omhoog, verroerde zich niet, naar Kenny, maar richtte algauw haar blik naar beneden. Waarom gebeurde dit en wat betekende het? Een gevoel dat ze nog nooit eerder had gevoeld, ja soms bij verschillende jongens, maar niet serieus...

Kenneth staarde een lange tijd naar voren. Zijn aandacht was bij enkele jongens beneden. Merendeels omdat hij zijn eigen gedachten even niet meer de baas kon. Even ademde hij diep in waarna hij zi hvuiteindelijk omdraaide en haar even aan keek. Toen hij een sorry meende te horen fronste hij, de toon waarop ze sprak beviel hem niet. Het maakte hem bezorgd. Kenneth besloot naar haar toe te wandelen en knielde even neer bij haar. 'Je moet geen sorry zeggen, ik moest gewoon beter nadenken voor ik handelde bijhoud. Het spijt me, maar je weet waar men gevoelens liggen.' Toch? Lagen ze wel allemaal bij Sawyer of had hij nu zonder er controle over te hebben gevoelens gekregen voor Charlene? Nee, vast niet.. De jongen keek haar weer aan en glimlachte voorzichtig. 'Niet weg gaan nu. Ik wil bij je zijn deze avond. Al is het de laatste keer, ik wil gewoon een vriend bij me.' Misschien mistte hij dat wel, gewoon gezelschap op zijn kamer. Ja, dat was het. Maar het was niet de schuldige aan het moment van daarnet. Dat was hijzelf, daar was hij wel zeker van. Kenneth kwam uiteindelijk weer recht en zette zich naast haar neer op het bed, nu toch wat meer afstand nemend als daar net. Meer uit schrik voor wat hij misschien anders nog zou gaan kunnen doen. 'Akward silence.' Mompelde de jongen lacherig. In de hoop deze stilte te verbreken.

Ze begreep hem opzich wel, dat hij het niet wou... Dat hij een vriendin had en dat hij daar gevoelens voor had, niet voor zo'n stomme snol zoals zij. Ze was vast te dik, te lelijk, te dom om een vriendje te hebben. Niemand zou haar willen hebben. Nobody...
Een tweestrijd was bezig in haar hoofd, aan de ene kant ondrukte ze het gevoel dat ze iets voelde voor Kenneth en aan de andere kant dat ze zichzelf niet waardig genoeg vond voor hem. Voor alle andere jongens die zich op de aardbol bevonden, die haar wel eens hadden zien lopen, die allemaal wel eens naar haar geknipoogd hadden. En sommige daarvan ook wel eens met haar geflirt hadden, ook wel eens een kusje had uitgedeeld. Maar waarom deden die dat dan? Ze hadden vast een slechte smaak.
Ze keek op, zag hem voor haar zitten. Was ze dan zo diep in gedachten verzonken geweest, dat ze hem niet had zien omdraaien en naar haar toe had zien lopen? Vast niet. Charlene knikte een beetje afwezig, keek algauw weer naar de grond voor haar. Nog steeds die armen om haar knieën heen, zo afstandelijk. Alsof daardoor er een grote muur tussen hen in zat, alsof die lichaamsdelen zich van elkaar versperden. Charlene wist het niet meer wat te doen. Naast haar ging hij zitten, de goede afstand tussen hun tweeën in.
Ze zuchtte zachtjes, niet hoorbaar voor hem. ''Ja inderdaad,'' reageerde ze ook met een glimlach op zijn opmerking over de stilte. Ze wist niet wat te doen, om de stilte te verbreken. ''Ja, ik wil bij je blijven.'' Klonk dat nou zojuist wanhopig? Had er een hogere piepklank in haar stem plaats gevonden die zei dat ze hem niet wou verlaten? Nee, dat kon haast niet.
''Ik wil hier blijven, deze avond. Ik ben bang voor die zogenaamde pedo's op de gang.'' Zei ze, terwijl ze hem een kleine tik met haar gebolde vuist gaf tegen zijn schouder aan. ''Zou ik bij jou in bed mogen liggen? Ik heb het koud.'' Zei ze zachtjes, stiekem bang om afgewezen te worden en ze trok haar armen omhoog, vouwde ze over elkaar heen en wreef zo over haar bovenarmen heen. Ja, het begon langzaam aan koud te worden in deze ruimte, en ergens vond ze dat wel fijn. Want zolang Kenneth het toeliet, het goed vond, mocht ze misschien bij hem in bed liggen, zijn lichaamswarmte warmde haar vanzelf wel weer op. Bij het ondeugende idee, kwam er een scheve grijns op haar mond te staan.

Kenneth merkte al snel dat ze het koud kreeg, duidelijk te zien aan haar handelingen. Even wreef hij over zijn schouder, de plek waar zo juist haar vuist nog had op geslagen. Toen hij de vraag hoorde knikte hij zachtjes. 'Is goed.' Glimlachte hij eventjes naar haar toe waarna hij kort haar hand vast nam, gewoon vriendschapelijk meer niet, of misschien wel? Nee, dit was vriendschappelijk. 'Trouwens, niet denken dat je niet goed genoeg bent voor me, of voor enig ander jongentje. Als ik Sawyer niet had ontmoet, dan was ik meteen als een bom voor je gevallen. Charlene, je bent knap, en je bent leuk, er komt ooit een jongen naar je toe en die zegt dat hij van je houd, gewoon zoals je bent.' Sprak hij met een glimlachje tegen haar waarna hij haar hand weer los liet en schoof hij vervilgens naar achteren en duwde het deken wat van zich af waarna hij zich neer legde en een tijd lang naar de plafond staarde. Even haalde hij zijn hand door zijn haren en sloot hierna zijn ogen even. Moest hij dit alles vertellen aan Sawyer? Ze was het beu om de verhalen te horen van anderen, anderen die alles ook nog een verdraaide naar hun eigen waarheid. Hoe moest hij dit morgenochtend oplossen? Hij kon niet samen met haar buiten gaan, of hij kon haar ook niet alleen laten vertrekken, de kans dat ze dan gezien werd, en dat het dan rond verteld werd was dan ook al te groot. Iets wat hij niet kon verdragen. Hm, hij zou het morgen wel zien zeker?

''Echt?'' Een glimlachje verscheen, en er leek wel een glinstering in haar ogen te zijn gekomen door zijn complimenten en het feit dat hij voor haar als een blok zou zijn gevallen als hij Sawyer niet had. En dat hij zei dat ze alleen maar knap en leuk was, vleide haar alleen maar.
Haar hand werd kort vastgehouden en daarna schoof de jongen naar achteren, op zijn bed lag hij nu rustig naar het plafond te staren. Ja, ze zou ook maar gaan liggen, omdat ze het vooral koud kreeg en ook pittig nu wel wat moe werd van de lange avond. Hoe laat zou het nu wezen? Ze had geen zin om haar mobiel aan te zetten voor een aantal seconden. Rustig pakte ze hem op en legde hem op het nachtkastje die aan haar kant van zijn bed stond, nadat ze naast hem was komen liggen. Kalm schoof ze haar voeten en een stukje van haar benen onder de deken en ging zo op haar zij liggen, dat ze nu zicht op Kenneth had. Gewoon kijken, niets zeggen. Haar handen legde ze voor haar neer, op elkaar, voor haar gezicht op het kussen. Ergens had het bed haar wel krap geleken, maar het was een stuk ruimer dan ze had verwacht. Zou het licht niet uit moeten? Achja, ze vond het wel mooi zo. Gewoon samen liggen, als vrienden. Vriendinnen. Ze gniffelde om haar binnenpretje, maar hield zich snel koest. Voor een paar seconden sloot ze haar ogen, ja ze was slaperig. In haar hoofd ontstond al een beeld over een droomjongen, een jongen die ze niet bepaald voor zich zag, maar wel qua karakter en hobby's. Hij was slechts een zwart persoon, die ze nog niet in kon vullen totdat het moment in haar leven kwam. Prachtige ideeën plantten zich voort. Dansen in het maanlicht met sterren, in een soort en met tuinhuisje, samen slowdansen. Samen Spaanse Churros eten met vele, vele poedersuiker die ze dan over hem heen kon gooien voor de plezier. Hij moest niet jaloers zijn als ze met andere jongens omging, gewoon vrienden. Ze zou niet met hen gaan flikflooien, waarom zou ze als ze zo'n mooie vriend had. Ooit. A Cinderella Story...

Kenneth draaide zijn gezicht even naar haar. 'Daar zou ik niet voor liegen.' Glimlachte hij zachtjes naar haar. Uiteindelijk zette hij het kleine nachtlampje op zijn nacht kastje aan en wandelde als volgt even uit bed om het licht uit te doen. Als volgt liep hij weer naar het bed toe en legde hij zich ook op zijn zij zodat hij haar nog kon aankijken. Ook trok hij het deken langs haar kant wat meer omhoog. Zelf had hij geen last van de koude, maar ja hij had het dan ook meestal wel hartstikke warm de hele dag door. Een wandelende verwarming kon je hem eigenlijk wel noemen. 'Heb je het nog koud?' Vroeg hij wat bezorgd om haar welzijn. Als Charlene sliep zou hij het lampje naast hem wel uit doen. Aangezien hij bijna zeker wist dat zij voor hem ging slapen. Plus dan kon hij misschien nog in alle stilte wat schrijven aan een nieuw liedje dat over enkele dagen alweer af moest zijn zodat hij het kon doorspelen aan Alain en hij dan weer aan de rest van de band. Even sloot hij zijn ogen, nee niet uit vermoeidheid. Gewoon om even wat rust op te zoeken in zijn hoofd. Dit had hij stiekem wel gemist gewoon een beste vriendin, zoals Sawyer eerst was van hem toen hij nog met Emilie had. Maar toen werd het plots ook helemaal anders en was hij gekust geweest door Sawyer en dat had zijn relatie grotendeels om zeep geholpen. De jongen opende zijn ogen. Wat als hij niet weg getrokken had? Sawyer had hem vermoord, al zou ze dat ook wel doen moest ze hier morgen opeens binnen vallen en ze zag hen hier zo liggen. hij alleen in boxer, Charlene in haar nachtkleed. Een voordeel had hij dan wel haar kleren lagen hier nergens. Maar hij kende Sawyer nu zelf ook al wel. Ze zou helemaal freaken als ze hen nog maar samen zag liggen in het bed.

Alsof Klaas Vaak langs was geweest, kon ze haar ogen nauwelijks meer open houden. Automatisch gingen ze al dicht en was het laatste zicht wat ze had haar vriend, niet vriendje, zijn bruine ogen. Het duurde niet lang voordat ze zich in dromenland bevond, in dezelfde houding als dat ze zich net had neergelegen in het bed van Kenneth, op haar zij met haar handen nog steeds voor haar gezicht, op elkaar rustend. Haar ademhaling was rustig en ze had geen hoofdpijn, ze had niet veel gedronken op het feest, integendeel zelfs.
Kalm dommelde ze in haar droom en zag op een of andere manier het feest weer voor zich, met dezelfde mensen en vrienden en vriendinnen, het was erg gezellig. Ze stond te kletsen met Jacky en Sarah, waarbij Lyron ook nog eens kwam aanschuiven. Met een vrolijke grijns op haar gezicht leunde ze tegen de jongen aan, die haar inmiddels rond haar middel losjes had vastgegrepen. Het was leuk, erg leuk. Met de Passoa in haar hand, lachte ze en genoot ze van het gesprek. Maar al gauw veranderde die drukke plaats in een nare plek, het kerkhof. Allerlei tieners, dus zodoende ook Stephanie en Ayse, en de drie leerlingen van Monica High waar ze mee praatte, in zombies. Charlene gilde omdat ze de enige overgebleven normale tiener was, die zich geen weg wist te vinden tussen de stenen door. Verschillende handen en poten staken uit de grond, om haar te laten struikelen en vast te pakken. Vervolgens kwamen er grote, stoere wolven van achter dé hekken vandaan gesprongen en verslonden vele zombies. Het was afschuwelijk hoe vele aan stukken verscheurd werden. Een zombie, een brunette genaamd als Sarah, struikelde in één van de opengemaakte graven, die dan ook om pijn schreeuwde van de diepte van de lege kuil, bedoeld voor haar natuurlijk...

[Damn, inspiratieloos... en wtf! :/]

Al gauw genoeg merkte hij dat ze in slaa was gevallen. De jongen kwam recht en legde het deken iets beter over haar heen waarna hij uiteindelij zelf uit het bed stapte en zijn gitaar weer nam. Kort streek hij over het hout waarna hij heel zachtjes Change your mind begon te spelen, en uiteindelijk ook heel zachtjes te zingen. Waarom per se dit lied, daar had hij geen idee van maar ergens voelde het nu goed aan dit te zingen. Al bij al zong hij niet al te hard, hij wou niet dat Charlene wakker werd. De jongen hing uiteindelijk de band die aan de gitaar vast zat om zijn schouder en wandelde naar de raam toe waarna hij even naar de maan keek terwijl hij verder speelde. 'There you are with your perfect way.You’ve got that little shine in your eyes. To hear one word would make my day. But there’s no room for me in your life.' Uiteindelijk zette hij zich even neer voor de raam om zo gewoon verder te spelen, al lette hij nog steeds op het volume waarmee hij speelde. Een glimlach was op zijn gezicht tevoorschijn gekomen terwijl hij zong, muziek was iets wat hem op elk moment van de dag wel blij kon maken, ongeacht wat er ook aan de hand was. Je vond altijd wel een geschikt liedje dat je kon spelen, en dat ook echt bij je gevoelens paste, al wist hij bij dit lief niet per se waarom dat hij het nu zong. Hij was verward, door Charlene, door Sawyer. Hij wou geen een van de twee echt kwijt spelen, maar Sawyer vertrouwde hem duidelijk niet genoeg met Charlene, iets wat hij stil aan begon te begrijpen. Dit liep weer zoals net in het begin dat hij wist van zijn gevoelens voor Sawyer toen hij met Emilie had. Kort zuchte hij en haalde even diep adem.