Ijsberen !

Soms was oneerlijk zijn niet het beste wat je kon doen, maar liegen had zijn positieve kanten; iemand niet kwetsen, bijvoorbeeld. "Je bent echt een geweldig persoon, Lisa, maar ik denk gewoon niet dat ik in staat ben je te bieden wat je verdient. Het spijt me, ik ben er gewoon niet klaar voor." De jongen keek het meisje in de ogen terwijl hij sprak en hield zijn wang dan maar voor, waar ze gebruik van maakte. Ze sloeg hem omdat hij haar afwees, hoewel er tussen hen nog niets gebeurd was. Hij richtte zijn blik op de grond en hoorde even de woorden van het meisje aan, waarna hij haar kort nakeek toen ze kwaad wegwandelde.
De zoveelste al die hij blijkbaar een 'verkeerde indruk' had gegeven. Hij was niet op zoek; zocht niet, zelfs, de meisjes leken het gewoon fijn te vinden met hem om te gaan en omdat hij even vriendelijk terug deed, leken zij daar 'signalen' in te gaan zien. Ach, misschien was hij te veeleisend, misschien had hij een bepaald beeld van een droommeisje en leek geen enkel meisje daaraan te tippen? Hij had alleszins besloten zich erbij neer te leggen dat het meisje dat hem kon bekoren op een manier die zo wel eens 'liefde' werd genoemd, alleszins niet op deze wereld leefde. Dus hij hield leuke meisjes te vriend, tot er zoals elke keer een dag zou komen waarop één van hen, haar liefde aan hem zou verklaren. Het was een gekkenhuis hier, al was het in Italië niet minder geweest.
Of hij er al had over nagedacht de player te gaan uithangen? Best wel, hij was een jongen - had een jongen dat niet soms wel eens in zijn gedachten? - en dat zorgde ervoor dat de neiging dit te gaan doen wel eens lekker binnen handbereik lag; maar niet voor hem. Hij wilde geen eikel zijn, en toch, toch kreeg hij bij het afwijzen altijd wel een slag in zijn gezicht, of een vuil woord, een vloek, en dan was hun vriendschap over.
Hij zuchtte kort terwijl hij de grond bleef aankijken - net een staarwedstrijdje - en zag plots een steentje voor zijn voeten neerketsen. Hij keek op, recht voor hem stond een boom, met daarboven een aapje erin, lekker achter slot en grendel. Het lenige diertje slingerde weer naar beneden om een ander steentje op te raken, maakte een gillend geluidje en wierp het steentje dan weer zijn richting uit, waarna het bulderde van het lachen. De jongen lachte even mee - ach, zielig blijven was ook niet nodig - en zwaaide het aapje uit, terwijl hij richting de ijsberen begon te wandelen. Lekker gestructureerd was de Zoo hier wel, want het duurde even voor hij bij het Noordelijke gedeelte kwam. Ijsberen waren geweldige dieren: schattig zelfs, maar enorme doders, dat intrigeerde de jongen wel; alsof ze een 'pokerface' opzetten om hun prooi te doden. Gefascineerd stond de Italiaan die men Maximo had genoemd, leunend met zijn armen op het stenen muurtje, te kijken naar de harige schepsels.

[Iedereen welkom ]

Dit was een plek waar ze met Alex heen zou kunnen gaan, hij zou het vast geweldig vinden. Die dieren, veilig achter slot en grendel. Hij zou naar ze wijzen met zijn kleine vingertjes, en iets onverstaanbaars brabbelen. Een zucht schoof over Kate's lippen, had ze er wel goed aan gedaan om terug te gaan naar Monica? Had ze niet beter in New York kunnen blijven? Bij haar zoon? Haar ouders hadden er op gestaan dat ze haar school af maakte, iets wat ze had geaccepteerd. Maar ze had het toch ook in New York kunnen doen? Aan de andere kant, ze zou geen leven meer hebben op haar oude school. Dat had ze al niet nadat haar broer in de gevangenis terecht was gekomen, en het nieuw dat ze een kind had gekregen zou het er vast niet beter op hebben gemaakt. Nee, wat dat betreft was het verstandig geweest haar school gewoon hier, in Monica af te maken. Maar toch, ze miste haar zoon. Ze wou hem zien op groeien, wou niet kilometers van hem verwijderd zijn. Het was niet zo dat ze haar ouders niet met Alex vertrouwde, ze vertrouwde hen blindelings. Al was ze het nog altijd niet eens met de manier waarop ze Mason behandelde. Ze snapte nog altijd niet waarom ze hun zoon hadden verstoten, was het al niet genoeg straf dat hij in de cel zat? Kennelijk vonden zij van niet. Onbewust omklemde Kate de twee zilveren plaatjes die aan een dun kettinkje om haar hals hingen. Tot een maand geleden had er maar één gehangen, eentje met de letter M er in gegraveerd. Maar na de geboorte van haar zoontje had ze een zelfde soort plaatje laten maken, alleen dan met de letter A erin. Zacht beet Kate op haar lip, wat moest ze nu? Ze was meer dan een half jaar geleden hals over kopen vertrokken, terug naar New York. De ontdekking dat ze zwanger was had haar wereld doen in storten, en ze had geen andere keus gehad dan terug gaan. Terug naar New York, terug naar haar ouders die bereid waren haar te helpen. Iets waar ze hen dankbaar voor was. Diep in gedachten verzonken was ze verder gelopen, tot ze uiteindelijk voor het hok van de ijsberen stond. Prachtige, witte beren. Zo lief als ze er uit zagen, zo gevaarlijk waren ze. Vroeger was ze altijd gefascineerd geweest door de dieren. Als ze in de vakantie terug ging naar New York moest ze Aaron zeker mee nemen naar de dierentuin. Kate's blik viel op een jongen die enkele meters bij haar vandaan naar de ijsberen stond te kijken. Ze aarzelde, na alles wat er was gebeurt had ze het niet zo op jongens. Maar ze werd gek van haar eigen angst, haar eigen voorzichtigheid. Het afgelopen jaar was ze ongelooflijk veel veranderd, van een spontaan vrolijk meisje was ze veranderd in een onzeker, teruggetrokken meisje. Nu ze weer terug was in Monica was het tijd de oude Kate terug te vinden. Ze liep naar de jongen toe, ging naast hem staan. "Hey." zei ze, een kleine glimlach was op haar gezicht verschenen. "Mooie dieren hé?" zei ze, met haar ogen op de ijsberen gericht.

[Einde beetje afgeraffeld maar ik moet gaan (aa)]

Dieren over het algemeen leken over één groot voordeel te beschikken, één zaak die God fout toevoegde aan de mens: langetermijngeheugen. Mensen droegen dingen met zich mee, en af en toe leken dat bittere, trieste dingen te zijn die hen veranderden. Dingen die optimistische mensen veranderen in pessimisten, die goedhartigen doen veranderen in criminelen, dingen die jongens die alles voor één bepaald meisje opgaven, deden veranderen in de eeuwige vrijgezel die problemen had met het zich volledig open te stellen aan iemand. Al het oppervlakkige gedoe lukte hem nog, maar wat Yasmine hem ooit aandeed, heeft een zwaar litteken nagelaten. Het valt overigens ook te zeggen: elke mens heeft hoe dan ook geheimen. Hijzelf had er enkele, dingen die hij had gedaan, dingen die hij nog steeds deed en dingen die nu eenmaal niet voor iemands oren waren. Want mensen en vooral meisjes dan waren, naar zijn mening, niet meteen te vertrouwen. Wat voor een goede vriendin ook een meisje zou zijn, hij bleef altijd met zijn vrienden en vriendinnen oppervlakkig; diepgaande gesprekken ontweek hij vlekkeloos en zo kwam het dat meisjes hem zagen als de perfecte droomjongen, iemand zonder fouten. En misschien was het ook beter dat beeld te handhaven en op de oppervlakte wat de vriendelijke, iets speelse jongen uit te hangen.
Een zachte, misschien wat aarzelende stem, drong bij hem naar binnen terwijl hij toekeek hoe enkele ijsberen van op een ijsblok, hun neus over het koude water lieten glijden. Een begroeting, waardoor hij opzij keek, ietwat lager dan zijn ooghoogte, waarna hij kort zijn mondhoeken omhoogkrulde. Een blond meisje was naast hem komen staan en glimlachte, waarna hij haar goeiedag knikte. "Yo", begroette hij haar, niet op een stoere manier die je zou verwachten - zoals je dingen altijd anders kon verwachten bij hem - maar met een subtiele, vrolijke ondertoon. Een zucht verliet zijn mond toen ze over de ijsberen sprak, waardoor zijn blik naar de ijsberen gleed. "Ja, net als jij.", mompelde hij daarna, speels lachend, tot hij besefte dat hij haar onbewust vergeleken had met dieren, waardoor hij kort op zijn lip beet en haar grijnzend aankeek. "Ik bedoelde natuurlijk dat jij ook mooi bent. Zo'n dingen mogen nu eenmaal Gezegd worden, maar vat dit alsjeblieft niet verkeerd op, je zou niet de eerste zijn." Hij glimlachte, keek weer naar de ijsberen en draaide zich toen om zodat hij tegen het stenen muurtje kon leunen, met zijn aangezicht nu naar de pinguïns even verderop. Hij sloeg zijn armen onbewust over elkaar en keek het onbekende meisje even zijdelings aan. "Ik ben Maximo, Italiaans.. Maar dat hoorde je wellicht al aan mijn accent." Zijn accent hoorde je wel, zachtjes, hij sprak niet zo snel als de meeste Italianen wel eens deden, en 'zong' niet zoals de meesten, maar zijn speciale uitspraak van de 'r' hoorde je dan weer wel...

[Hah, geeft niet hoor ]

Direct nadat ze op de jongen af was gestapt had ze er spijt van. De angst die haar de afgelopen maanden er van had weerhouden een normaal gesprek te voeren met een jongen overviel haar weer. Het liefst wou ze zich omdraaien en weg lopen, weg van de ijsberen, weg van de jongen. Maar dan zou ze er nooit over heen komen, dan zou ze elke keer dat ze een leuke jongen zag de benen nemen. Bang dat de geschiedenis zich zou herhalen. Bang dat de jongen net zoals David was. De begroeting van de jongen klonk anders dan ze had verwacht, subtieler, vrolijker. Op het moment dat zijn ogen de hare hadden gevonden, krulde zijn mondhoeken even omhoog. Zijn woorden, deden haar ongemakkelijk voelen. Natuurlijk, was het fijn als een jongen je mooi noemde. Het was altijd leuk om een compliment te krijgen. Het was ook niet zo dat iets dergelijks nooit eerder tegen haar gezegd was. Maar sinds David zocht ze overal wat achter, iets waar ze zichzelf mateloos aan irriteerde. Vroeger was ze misschien ietwat naïef geweest, althans zo beschreef Mason haar. En ergens wist zo ook wel dat hij gelijk had. Ze was naïef geweest, had alles geloofd wat andere haar vertelde. Toch, die naïviteit was beter dan de achterdocht die zich nu steeds meester van haar maakte. Kate kon een lach niet onderdrukken toen de jongen probeerde zijn woorden recht te zetten, ze had er niet eens zo over nagedacht. "Nee, ik heb het niet verkeerd op gevat." zei ze glimlachend. Voor een kort moment had ze iets van de oude Kate terug gevonden, de Kate die in dit soort situaties altijd precies wist wat ze moest zeggen. De jongen had zich omgedraaid, stond nu met zijn rug tegen het muurtje waar Kate haar handen op had geplaatst. Haar ogen hield ze voor een moment op de ijsberen gericht. Ja, ze moest Alex echt een keer ijsberen laten zien. Misschien dat Levi mee zou willen naar de dierentuin. Ergens had het haar verbaasd dat haar beste vriend nog niet op haar afgeknapt was. Maar kennelijk was hij anders dan de meeste mensen van de Upper East Side, waarschijnlijk omdat hij niet van de Upper East Side kwam. De jongen stelde zich voor als Maximo, een Italiaan. "Ja, ik had wel gehoord dat je een accent had maar ik kon het niet direct plaatste. Ik zat te twijfelen tussen Spaans en Italiaans." zei ze met een glimlachje, waarna ze zich omdraaide en even als hem met haar rug tegen het muurtje aan ging staan. "Ik ben Kate." stelde ze zichzelf voor, voor een moment keek ze hem zijlings aan. Waarna ze haar ogen op de pinguïns aan de overkant richtte. Wat zou Alex nu aan het doen zijn? Zouden haar ouders wel goed op hem passen? Zouden ze hem een keer mee nemen naar Mason? Nee, dat zouden ze niet doen. Ze gingen niet eens zonder hun kleinzoon op bezoek bij hun zoon, laat staan dat ze met hem gingen. "Waarom ben je hier heen gekomen? Zo ver van huis?" vroeg hij, terwijl ze hem voor een moment nieuwsgierig aan keek.

Kort beet hij, glimlachend, op zijn lip toen ze hem geruststelde: ze had het niet verkeerd opgevat. Relaxt genoot hij van de zon die op zijn armen scheen, terwijl hij luisterde naar de woorden van het meisje. "Aangenaam", sprak hij vriendelijk en misschien wel een beetje formeel; maar zo was hij dan ook weer een beetje. Kate, heette de blondine dus, en ze had - tot zijn grote spijt- zijn accent al opgemerkt. Het was niet echt geweldig om te horen te krijgen dat zijn accent wel hoorbaar was, omdat hij liefst de banden met zijn geboorteland verbrak. Omwille van zijn moeder, omwille van het meisje dat zijn hart gebroken was en omwille van het feit dat er nu eenmaal geen speciale lijm te vinden was in Italië. Het meisje leek met veel dingen in haar hoofd te zitten, dat merkte hij wel aan de korte pauzes in het gesprek. Zijn donkere ogen volgden de beweging van een met zijn 'vleugeltjes' slaande pinguïn, die het leuk vond met zijn buikje over het ijs te glijden. Waarom hij hier was gekomen?
Die vraag haalde hem even uit zijn concentratie, waardoor hij na het staren kort met zijn ogen knipperde alsof hij net wakker werd en de zon in zijn ogen scheen. Het leek hem helemaal niet van zijn doen om zijn verhaal uit de doeken te gaan doen, maar hij wist wel perfect dat je door een algemene reden te geven, mensen kon overtuigen; mensen geloofden snel dingen als ze geloofwaardig klonken, en hoe erg hij liegen ook vond; dit was een leugentje voor bestwil: nog steeds voelde hij de pijn van zijn reden van vertrek. Na een korte aarzeling, keek hij het meisje aan en glimlachte even. "Het gras ziet best groener aan de overkant hoor. Ik wilde naar Amerika, veel mensen dromen daar best van. Dus waarom niet hier studeren? Ik kom eigenlijk toevallig in Santa Monica terecht, er stond een advertentie op het internet over de school en toen heb ik het in mijn hoofd gekregen naar hier te komen. Ik ben hier net een weekje." Hij glimlachte even. Ja, een geloofwaardige reden en deels ook wel waar; hij kwam toevallig in Santa Monica terecht door een advertentie. "En jij; ben jij al lang hier, dan? Geboren en getogen in Amerika?" Een vraag terugkaatsen was ook een handige vorm om mensen niet langer te laten nadenken over zijn ietwat vage antwoord, en in al die tijd keek hij het meisje overtuigd in de ogen. Alsof hij zijn eigen woorden geloofde. En hoewel je dingen die hij achterhield kon lezen in zijn ogen, mensen die hem niet lang kenden, merkten dit normaal gezien niet tot nauwelijks op. Hij zuchtte even zachtjes, bijna onmerkbaar en keek uiteindelijk weer voor zich, om te zien waar zijn vriendje de pinguïn nu weer mee bezig was.

Grote witte beren, met een zwarte snuit en al even zwarte ogen. Zo schattig als ze eruit zagen, zo dodelijk waren ze. Het bewijs dat je iemand nooit op zijn uiterlijk moest vertrouwen. Had ze dit maar geweten voor ze zich met David in had gelaten, dan was alles nu misschien nog zoals het behoorde te zijn. Dan was ze niet hier kilometers verwijderd van haar familie, haar vrienden en haar zoon. Nee, wacht Alex was er niet geweest als ze David had af gewezen. Met zijn woorden trok de jongen uit haar gedachten, het had ietwat formeel gekregen. Maar voor Kate, die de afgelopen jaren in het rijkste gedeelte van New York had gewoond, was het gewoon. In hun buurt, behoorde je je netjes te gedragen. De meeste gesprekken die je voerde waren formeel. Iets waar ze in het begin erg aan had moeten wennen, in tegen stelling tot de meeste mensen die in de Upper East Side woonde was ze er niet geboren. Haar vader had pas rond haar tiende genoeg geld verdiend om zich een dergelijk huis te kunnen veroorloven. Hij had zijn fortuin zelf verdiend, in tegen stelling tot de meeste mensen uit hun buurt die hun geld te danken hadden aan hun ouders.
De jongen leek even te aarzelen alvorens hij haar vraag beantwoorde. Maar erg lang liet het antwoord niet op zich wachtte, ze glimlachte even. Knikte kort, wou vragen wat hij van Monica vond maar zijn woorden snoerde haar de mond. Ergens had ze kunnen verwachten dat hij haar vraag terug zou kaatsen, zo ging een gesprek nu éénmaal. Ze was blij dat hij niet exact dezelfde vraag stelde als zij hem had gesteld. Want liegen, was niet haar sterkste punt en om nu de waarheid te vertellen? Nee, ten eerste was het te pijnlijk, ten tweede zou ze mensen enkel afschrikken. "Het licht eraan hoe je het bekijkt, ik ben hier vandaag aangekomen. Maar ik heb hier een paar maanden geleden ook een maandje gewoond." vertelde ze, waarna ze met haar hand door haar haar ging. "Ja, ik kom uit Amerika. Uit New York om precies te zijn." zei ze met een glimlachje. Kate richtte haar ogen op de pinguïn's, het ware leuke, komische beestje die wat onhandig over het ijs bewogen. "Hoe bevalt Monica je tot nu toe?" vroeg ze, terwijl ze de jongen voor een moment zijlings aan keek.

[Flutje, I'm sorry.]

Italië had zijn voordelen wél gehad, buiten tonnen nadelen: Hij had een groot deel van de Italiaanse cultuur opgesnoven en had de intensie die cultuur bij hem te bewaren en niet meteen aan de eerste de beste vrij te geven. Zo kon hij geweldig koken over het algemeen; en was hij nog beter in het maken van Italiaanse specialiteiten. Geërfd van zijn moeder, zij stond er in Firenze echt voor bekend en ze had hem de kneepjes van het vak geleerd. Uitpakken met deze kookkunsten deed hij echter nooit; enkel als dat echt in zijn voordeel speelde, en opvallen vatte hij niet meteen als een voordeel op. Of iemand dan ook ooit van zijn kookkunsten zou profiteren, was hoogtstens een droom volgens hem, net als het meisje waaraan hij ooit zijn hart zou verliezen. Hij zocht niet naar een meisje, en misschien was dat dan wel het probleem: geen enkel meisje zag hij als een mogelijk droommeisje aangezien hij niet verwachtte dat er één voor zijn neus zou opdagen. Wat een meisje dan moest doen om bij hem op te vallen? Zichzelf zijn, een eigen mening hebben en een speciale kijk op het leven. Of gewoon: niet zoals de meeste meisjes. Maargoed, verder bleef hij aardig, speels tegen meisjes, maar als puntje bij paaltje kwam, zou hij nooit met een meisje spelen. Hoe dan ook, dat was iets wat voor hem een no-go was. Dus wachtte hij op de ware? Ja, misschie wachtte hij op dat -voor de meeste jongens hier- taboe.
Het meisje leek net als hem over een antwoord moeten nadenken, en omdat hij zichzelf kende - hij aarzelde ook -; leek hij hierachter nog pijn te herkennen. Had ze, net als hem..? Hij had de neiging het te vragen, maar besefte dat dit werkelijk een fail zou kunnen zijn. Hij knikte even; ze was dus van New York; maar waarom was ze er een paar maanden tussenuit gegaan? Ach; het gaan vragen zou opnieuw plots te nieuwsgierig zijn. Hoe Monica hem beviel tot nu toe? "Goed.", mompelde hij even, waarna hij grijnsde. "Ik heb gehoord dat het strand en de pier echt geweldig zijn, maar ben er nog niet toe gekomen om het daar eens te gaan bekijken. Weet jij er iets over te vertellen?" Hij glimlachte naar haar, maar keek dan weer naar voren. "Of beter; wat is je favoriete plek hier?

[Same here, sawry!]

De kleine zwarte witte vogel, waar Kate haar blik op had gefocust, klapte met zijn vleugels tegen zijn lichaam. Alsof hij probeerde zichzelf op die manier warm te houden, iets wat nogal vreemd was als je bedacht dat de dieren oorspronkelijk in koude gebieden leefde en het hier in Monica niet echt koud was. In tegen stelling, zelfs de winter was relatief warm. Warmen, dan in New York in elk geval. Het klapperen van zijn vleugels, zou dan ook beslist een andere rede hebben. Maar Kate, die vrij weinig verstand had van dieren, had geen idee welke rede dit zou kunnen zijn. Veel kon het haar ook niet schelen, de beestjes waren leuk om te zien. Schattig. Ja, ze moest Alex zeker een keer mee nemen naar de dierentuin. Hij zou het zeker geweldig vinden, zij had vroeger ook altijd haar ogen uit gekeken wanneer haar ouders haar mee naar de dierentuin namen. Vooral de tijgers had ze prachtig gevonden, uren had ze naar de dieren kunnen kijken. Mason had haar altijd bij haar hand gepakt, om haar mee te slepen naar zijn lievelingsdieren de krokodillen. Zij had nooit begrepen waarom hij zo gefascineerd was door de schubbige, groene dieren. Met hun enorme tanden, die zonder moeite een stuk van een zebra af scheurde. Niet dat een tijger geen grote tanden had, maar zij zagen er tenminste nog lief uit met hun gestreepte vacht en kattige ogen.
De woorden van de jongen trokken haar uit haar gedachten, ze was blij dat hij niet verder in ging op haar woorden. Dat hij haar niet vroeg, waarom ze voor een paar maanden terug naar New York was gegaan. Want dan had ze moeten liegen, althans ze dacht er niet over de waarheid te vertellen aan een compleet vreemde. Maar liegen was niet haar sterkste punt, iedereen scheen het te merken wanneer zij een leugen vertelde. Waar dit aan lag wist ze niet, als ze het had geweten had ze er misschien wat aan kunnen doen. "Mijn favoriete plek." herhaalde ze de woorden van de jongen, terwijl ze voor een moment bedachtzaam voor zich uit staarde. Maar al snel kwam ze tot de conclusie dat er maar één plek was die ze zonder meer haar favoriete plek kon noemen, het strand. "Definitely, het strand." zei ze, waarna ze hem voor een moment glimlachend aan keek. "Maar de pier is ook heel mooi, en gezellig. Er zijn heel veel cafeetjes en restaurantjes. Het strand is vooral s'avonds en s'nachts echt prachtig, dan is het ook niet zo druk als overdag." vertelde ze. Waarna ze haar blik weer op de pinguïns richtte.