It's just not me.

De muziek die uit de oortjes van zijn MP3 kwamen zorgde ervoor dat hij het gefluit van vogels niet kon horen, iets wat hem weinig kon schelen. Hij kwam hier niet om te genieten van de natuur, hij kwam hier om de spanning uit zijn lichaam te rennen. Al vanaf jongs af aan had hij sporten als de uitweg van zijn problemen gebruikt, simpelweg omdat hij had gemerkt dat dit hem meestal tot rust bracht. Waarom wist hij niet, het was gewoon zo. Hij had er over gedacht naar de sportzaal te gaan om te basketballen, maar de kans was groot dat hij daar andere tegen zou komen. Iets waar hij niet op zat te wachten, daarom had hij er voor gekozen naar het bos te gaan om te hardlopen. Hij vond het een vreselijke sport, hardlopen. Zo dodelijk saai, aangezien je niks anders deed dan rennen over een rechtte weg. Maar het hielp hem wel zijn gedachtes op een rijtje te zetten, althans hij hoopte dat het hem zou helpen. Het was al een tijdje geleden dat hij Iana had gezien, twee weken misschien zelfs meer. Zijn gevoelens voor haar waren nog steeds niet verdwenen, en hij wist dat dit waarschijnlijk ook niet zo snel zou gebeuren. Maar toch was hij er onderhand zeker van dat hij het uit moest maken. Het werkte gewoon niet. Hij was niet in staat een relatie te hebben, iets wat hij eigenlijk al had geweten op het moment dat hij eraan begon. Maar hij was te koppig geweest het toe te geven, hij had het perse moeten proberen. Iets wat hij zichzelf kwalijk nam. Waarschijnlijk zou hij Iana minder pijn hebben gedaan als hij nooit een relatie met haar was begonnen. Hoe zou ze reageren als hij haar vertelde dat hij er een punt achter wou zetten? Iana zijn drama Queen. Een zucht schoof over zijn lippen, hij wou haar geen pijn doen. Maar dit zou zeker gebeuren, of zouden haar gevoelens voor hem zijn verdwenen? Nee, waarschijnlijk niet. Nick versnelde zijn tempo, probeerde zijn gedachten voor een moment tot stilte te manen maar dit leek onmogelijk. Hij wist wat hij moest doen, en dat hij het nu moest doen. Hij had het al te lang uit gesteld, veel te lang. Hij was onderhand al twee keer vreemd gegaan, iets waarvoor hij zichzelf vervloekte. Iana was niet zoals al die andere meisjes met wie hij had gehad, hij kon niet maken haar op dezelfde manier al hen te behandelen. Waarom was hij in hemelsnaam een relatie met haar aangegaan, waarom had hij niet gewoon genoegen genomen met hun vriendschap? Een bankje doemde op aan de zijkant van de weg, een moment aarzelde hij. Maar een strenge stem in zijn hoofd hield hem tegen. Zwakkeling, het word tijd dat je het onder ogen ziet. Je moet het haar vertellen en wel nu! Nick stopte, wetend dat de stem gelijk had. Slenterde naar het ijzeren bankje en liet zich er op vallen, uit zijn broekzak viste hij zijn mobiel. Zijn vingers vlogen over de toetsen, en zodra hij klaar was verstuurde hij het berichtje. Wetend dat als hij het na zou lezen hij het hoogstwaarschijnlijk weer zou verwijderen. In zijn hoofd herhaalde hij de tekst van het sms’je. Iana, zou je naar Topanga State Park willen komen? We moeten praten. Xx Nick. Het sms’je zorgde er hopelijk voor dat ze zich op zijn woorden kon voorbereiden.

[Only Iana&Nick]

Iana hield haar adem in, ze wist wat er vandaag zou moeten gebeuren. Ze moést Nick gewoon zien, hem vertellen dat het zo niet meer kon gaan. Ze had onderhand al van een paar mensen gehoord dat ze een blonde Italiaan wel eens met meisjes had zien vertrekken. Kon hij dan echt niet één meisje trouw blijven? Iana zuchtte, ze moest maar eens met hem afspreken. Ze had vandaag haar jeans broek aan met een blauwe G-Star pull. Ze gooide haar kap over haar hoofd en stapte geluidloos, vol zorgen door het bos. Het was prachtig weer met de zon die hoog tegen de hemel geplakt zat. Iets wat ze normaal zo leuk vond. Maar vandaag kon ze er gewoon niet van genieten. Met de gedachte dat het afgelopen zou zijn met Nick. Ze hield nog steeds van hem als de eerste dag dat ze Nick had leren kennen. Hun liefde kon toch gewoon niet zó eindigen? Maar Iana had er gewoon geen zin meer in. Steeds met de gedachte zitten; 'Waar is Nick, hij zal toch niet..?'. Iana had die zin wel een aantal dagen zitten herhalen in haar kamer. Het was ook zo'n tijd geleden dat ze hem gezien had, een tweetal weken? Op zich niet zo lang, maar toch lang genoeg om te weten dat er iets niet in orde was. Toen ze haar gsm hoorde en voelde trillen in haar rechter zak keek ze even verontwaardigd naar haar gsm. Ergens kon ze al raden wie het was, Nick. En niets was minder waar, op haar display stond de naam; Nick. En zijn sms liet haar een brok in haar keel achter. Het was net een nachtmerrie die uitgekomen was. Dit zou het einde betekenen. En eenmaal ze erbij nadacht was dit misschien gewoon het beste, Nick en zij dat ging gewoon niet werken. Maar waarom was ze dan zo dom om het te proberen?! Iana was nooit vreemdgegaan, niet toen ze met Nick was. Maar hij bleek daar blijkbaar geen aandacht aan te vestigen. Met een simpele 'oké, ik kom eraan' terug te smsen begon ze in een looppas naar het Topoganga Skate Park te lopen. En op een vijftal meter zag ze hem staan, met zijn typishe Italiaanse blik. Iana wilde op hem afrennen, hem omhelzen en een kus op zijn lippen drukken. Maar dat deed ze niet, vertwijfeld bleef ze zelf staan. Maar na zo'n vijf minuten te hebben blijven staan kwam ze dichterbij met haar kap nog steeds over haar hoofd. Misschien ook om te beletten dat Nick haar uitgelopen mascara te zien die vol met natte druppels zat. "Uh-um.." Zei ze kalmpjes waarna ze naar de grond keek, Nick even aankeek en daarna afwachtte naar wat hij te zeggen had. "Ik weet goed genoeg waarom we hier zo, staan.. Het werkt gewoon niet zo, niet dat ik niet weet wat jij in die tussentijd allemaal hebt zitten versieren. Mijn vertrouwen is gewoon helemaal weg, Nick. Hélemaal." Zei ze, hem nu récht aankijkend. Hij mocht goed zien hoe gebroken ze was vanbinnen. De droom liefde van vroeger leek nu opeens een nachtmerrie te zijn die ze zo gauw mogelijk langs de kant wou zetten.

-Inspiratieloos .. You know XD

‘This time, I what it feels like. To find the one in this life. The one we all dream of, but dreams just aren’t enough. So I’ll waiting for the real thing.’ Het was vreemd dat juist, dit nummer nu inzetten. Alsof het hem iets wou vertellen, alsof het hem wou zeggen dat hij Iana niet zomaar moest laten gaan. Maar hij liet haar niet zomaar gaan, hij had er lang over na gedacht. Het was gewoon beter zo, hij deed haar enkel pijn door haar bij zich te houden. Simpelweg omdat hij haar niet trouw kon blijven, het was dom geweest van hem om te denken dat hij dat wel kon. Het playen gewoon in hem, evenals het stelen. Het waren gewoontes van hem geworden, gewoontes die hij niet zo één, twee, drie kwijt kon raken. Die hij ook niet kwijt zomaar kwijt wou raken, het mochten dan slechtte gewoontes zijn. Het was wel wie hij was. Bovendien kon hij niet goed zonder zijn vrijheid, daar was hij nu wel achter. Hij had voor het eerst in zijn leven werkelijk geprobeerd een meisje trouw gebleven. Het was hem ook gelukt, tot vorige week vrijdag. Toen had hij de verleiding niet kunnen staan, en nadat hij die grens eenmaal over schreden had was er geen weg meer terug. Het ging vanzelf, dat versieren en van het één kwam het ander. ‘And dammit this feels to right. It’s just like Déjà Vu. Me standing here with you. So I’ll be holding my own breath. Could this be the end? Is it that moment when I find the one that I’ll spend forever with?’ Voor altijd, was het mogelijk voor altijd met iemand samen te zijn? Vast wel, maar was het ook mogelijk voor hem? Misschien later, maar nu, nu nog niet. Hij was gewoon nog niet klaar voor een vaste relatie, daar was hij nu wel achter. Als hij Iana niet eens één maand trouw kon blijven. Een zucht schoof over Nick’s lippen, het was niet zo dat het makkelijk voor hem ging worden een punt achter hun relatie te zitten. Hij hield van haar, en had nog altijd gevoelens voor haar. Maar hij wist hoe hij ze moest onderdrukken, hoe hij ze aan de kant moest schuiven. Dat had hij twee jaar geleden tenslotte ook moeten doen, destijds had het hem veel moeite gekost. Nu ging het makkelijk, simpelweg omdat hij wist hoe het moest. Misschien dat hij haar twee jaar geleden trouw had kunnen blijven, al durfde hij dit niet met zekerheid te zeggen. ‘You can’t give up when you’re looking for a diamond in the rough. Because you never know when it shows up. Make sure you’re holding on ‘cause it can be the one, the one you’re waiting on.’ Nick’s blik viel op Iana, ze stond een eindje bij hem vandaan keek naar hem. Hoe lang stond ze daar al? Zacht beet hij op zijn lip, dit ging nog moeilijker worden dan hij dacht. Hij haalde de dopjes van zijn Ipod uit zijn oren. Waarna hij zich aar aarzelend recht stelde, met de bedoeling naar haar toe te lopen. Maar ze kwam al naar hem toe, ze had de kap van haar trui over haar bruine haren getrokken. Ze keek naar de grond, alsof ze wou voorkomen dat hij haar gezicht zag. Nick had de neiging zijn armen om haar heen te slaan, en een kus op haar lippen te drukken. Maar dat zou het voor hen beide enkel pijnlijker maken. "Ik weet goed genoeg waarom we hier zo, staan.. Het werkt gewoon niet zo, niet dat ik niet weet wat jij in die tussentijd allemaal hebt zitten versieren. Mijn vertrouwen is gewoon helemaal weg, Nick. Hélemaal." Ergens had hij moeten weten dat ze al wist dat hij vreemd was gegaan, dat soort dingen bleven op een school als Monica High nooit lang geheim. Dat soort dingen, bleven überhaupt nooit lang geheim. Zwijgend keek hij haar aan, zoekend naar de juiste woorden. Maar die waren er niet, er waren geen woorden die dit moment minder pijnlijk konden maken. Iana’s mascara was uitgelopen, had zwarte sporen achter gelaten op haar gezicht. In het zonlicht glinsterde enkele tranen. Godverdomme, hij had haar echt pijn gedaan. Nooit eerder had het hem uitgemaakt hoe een meisje zich voelde als ze erachter kwamen dat hij hen bedroog, nooit eerder had hij er problemen mee gehad een meisje te dumpen. Maar nu wou hij het liefst zijn daden ongedaan maken, wou hij zeggen dat hij het niet nog eens zou doen. Dat hij haar trouw zou blijven, omdat zij het enige meisje voor hem was. En misschien was dat ook wel zo, misschien was ze het enige meisje voor hem. Maar hij kon haar niet trouw blijven, hoe erg hij ook zijn best zou doen. Zonder er echt bij na te denken pakte hij haar handen vast, beseffend dat dit het er niet makkelijker op zou maken. “Het spijt me meisje.” zei hij zacht, hij meende het. Het speet hem echt, meer nog dan hij had verwacht. “Ik weet niet of het enige verschil maakt, maar tot vorige week vrijdag ben ik je trouw gebleven. Ik ben nog nooit iemand zo lang trouw gebleven.” begon hij, zijn ogen hield hij op die van Iana gericht al voelde hij sterk de neiging weg te kijken. “Maar dat maakt het niet goed, dat weet ik ook wel. Ik had je niet mogen bedriegen, maar ik kan dit gewoon niet. Ik kan niet zonder mijn vrijheid, ik verval toch wel weer in mijn oude patroon. En ik wil niet dat jij daar slachtoffer van word, misschien is het daar al te laat voor. Maar ik wil je niet nog meer pijn doen.” vervolgde hij. “Ik hou van je, echt waar. Maar het is gewoon beter als we er een punt achter zetten.” De laatste woorden waren niet meer dan een fluistering, zacht beet hij op zijn lip. Voor een moment sloeg hij zijn blik neer.