Doe niet zo verwijfd.

Zion liep met een vriend door het Stadscentrum van Santa Monica. Hij gijnde wat met hem maar ergens zaten zijn gedachten bij Vera. Vera was zijn beste vriendin op school, maar de laatste tijd was ze spoorloos verdwenen. Ook leuk, heb je eindelijk iemand die hetzelfde gevoel voor humor en alles heeft, rent ze weg! Tss… Wat vals van haar. Nee, dat was niet waar. Ze had vast een hele goeie reden. Net als hij. Wacht, waarom zou hij een reden moeten bedenken? Hij had niks misdaan. Hij was niet degene die haar niet meer sms’te. Ach, boos worden had weinig zin. Daar kwam ze niet van terug.
“Zion, man, je bent er echt niet bij he?” sprak zijn vriend over de muziek heen. Hij verstond het prima, al was de muziek in de winkel wel hard. Lekker juist. Ze zaten in de Adidas winkel. Hij had al een paar schoenen uitgekozen. Winkelen vond hij zelf wel vrouwelijk, maar je moest toch wat. In middels had hij naast de zwarte schoenen ook een zwart vest uitgekozen. Een jaar terug had hij niet begrepen wat mensen er zo geweldig aan vonden. Het was een zwart vest met twee witte strepen en een merkje erop. Pas later begreep ie dat het nou juist dat kleine merkje aan de zijkant was, dat de kleding zo vreselijk awesome maakte. Dat was het hem nou juist. “Zion!” klonk de stem, dit keer wat krachtiger.
Zion keek toch wel op. “Hmmn?” sprak hij. Die vriend keek hem even aan. “Hehe, eindelijk contact.” Hij hield twee vesten omhoog. Hij duwde de een naar voren en vervolgens de ander. “Zwart? Blauw? Zwart?” vroeg hij met een brede grijns op zijn mond. Zion keek even rond en fronste daarna naar de gozer. Waar was hij mee bezig? Wou hij zijn reputatie verpesten? “Doe niet zo verwijfd!” zei hij, hard fluisterend. De jongen keek beledigd en legde de zwarte terug, na gezien te hebben dat dat die was die Zion in zijn handen had.
“Laten we gaan.” Zion liep naar de kassa en haalde nonchalant zijn pin door de automaat. Ja… en daar gaat je zakgeld dan. Z’n vriend rekende ook af waarna ze de winkel uitliepen. Voordat ze dat hadden gedaan had hij de schoenen in zijn rugzak gedaan – die hij nu over een arm droeg – en het vest aan. Het stond zo stom om met twee van die tassen te gaan lopen. “He, ik moet gaan.” Sprak die gast daarna en Zion draaide zich om.
“Dit gaat toch niet om die opmerking in de winkel he? Ik vond het gewoon niet zo gr-“ “Nee, laat maar Zion. Ik moet naar mijn meisje toe. Ze wil me zien.” Hij wiebelde even met zijn wenkbrauw en liep vervolgens weg. Fijn, daar stond hij dan.

[Iedereen welkom, verplicht 200+ woorden]

Schoenen: http://shop.adidas.nl/product/IJ586/G23052/Originals/Men's-Woodsyde-84/detail.jsf
Vest: http://shop.adidas.nl/product/Z5347/608959/Originals/Men's-Hooded-Flock-Track-Top/detail.jsf
Mijn "URL" code flipt hem S:

Isis haar zwart/bruine haren lagen plat naast haar schouders terwijl ze in haar rode zomer-kleedje zich een baan maakte tussen allemaal mensen. Het was vandaag opvallend drukjes en dat irriteerde haar wel degelijk. Door de zon die fel scheen had ze toch maar haar zonnebril opgezet. Hij bedekte misschien wel een kwart van haar gezicht doordat hij best groot was. Isis moest eerlijk toegeven dat ze echt helemaal dol was van die grote zonnebrillen. Soms deed ze van de plaats haar blauwe lenzen ook wel eens een bril op, zo'n grote. Een jongen in de verte trok haar aandacht. Hij zat daar op een stoel aan een tafeltje bij een of ander restaurant. Geïnteresseerd kwam ze dichterbij en zette haar liefste, charmante glimlach op. Isis ging naar de jongen toe, zette zich zonder pardon naast hem op een andere stoel. Door het kussentje dat onder haar gat zat zat ze lekker comfortabel. Toen de jongen haar aankeek merkte ze zijn fél groene ogen op. Glimlachend keek ze hem aan. "Heey!" Sprak ze vrolijk tegen hem waarop die grijnsde. Typisch, die ene jongensachtige grijns. "Hye schat" Reageerde die charmant waarop hij zijn haren naar rechts gooide zodat zijn haren nog schever lagen dan ze al waren. "Isis is de naam, en you are?" Sprak Isis opgewekt waarna ze haar zonnebril naar achteren schoof. Haar make-up was altijd heel herkenbaar op haar ogen. Ze hield gewoon van mooie zwarte ogen met fel blauwe pupillen. Het was misschien een beetje vals spelen door blauwe lenzen te dragen van de plaats gewoon doorschijnende. Isis vond dat blauwe gewoon veel mooier dan haar amandel-bruine ogen. Dat sloeg echt nergens op. Ze kreeg veel meer aandacht van de jongen met haar lenzen, dat merkte ze maar al te goed. De jongen trakteerde haar op een drankje en instemmend nam ze een slok van haar cola die ze tenslotte aangeboden kreeg. Dat had je met jongens, zulke trucjes had ze wel al door. Eerst het meisje trakteren en daarna mee naar hun kamer krijgen. Dat ging nu wel niet lukken bij haar, daar was ze te wantrouwig voor. Na een halfuur gebabbeld te hebben stelde ze zich zuchtend recht, keek naar de grote ogen van de jongen Zack voor zich. Hij wilde blijkbaar niet dat ze ging. "Sorry lieverd, de plicht roept. Byebye." Zei ze nog over haar schouders, weg lopend richting het centrum van de stad. Isis voelde dat ze iets vergeten was, ze had niets aan haar arm...'Shit! Mijn tas ..Fuck!' Isis draaide om, liep zo snel als ze kon naar de plaats waar ze zonet nog had gedronken met die ene jongen Zack. En met grote verbazing zag ze dat haar handtas weg was. Nee toch! Isis zag Zack naar haar komen, die zal waarschijnlijk wel merken dat er iets was. "Ik ben mijn handtas kwijt.." Isis keek de jongen aan, hoopte dat die wist waar hij was. Toen een klein meisje haar opviel ergens verder merkte ze haar witte tas op. "Shit, dat kindje heeft het.." Isis liep op het meisje af, zag dat die haar bang aankeek. "Zou ik mijn tas terug mogen. Ik was hem hier vergeten." Isis klonk vriendelijk en haar grote glimlach vertelde dat het meisje geen schrik van haar moest hebben. To haar geruststelling zag ze dat het meisje de tas over haar schouder nam en die aan Isis overhandigde. "Je bent een schat!" Isis gaf het meisje een streling over haar haar en gooide daarna haar tas over haar arm, hem lichtelijk vasthoudend aangezien ze hem geen tweede keer kwijt wilde spelen. Zo rap als ze kon baande ze zich een weg door de mensen die halsoverkop plots helemaal haar kant uitliepen en haar bruusk langs de kant duwden aangezien die weer geduwd werden door anderen. Fijn, werd ze hier als een tennisbal van de ene kant naar de andere kant gesmacht. Een bruinharige jongen viel haar al meteen op bij een plaats waar er niemand stond. Mooi, kon ze daar even mee gaan babbelen. Met haar grote glimlach en haar zonnebril voor haar ogen stapte ze op de jongen af. "Hyah sexy." Zei ze waarbij er een vriendelijke, zachte toon te vinden was. Isis had wel zin in een leuk gesprek met deze jongen. Hij zag er..cute uit.

Terwijl Zion nadacht over wat hij nu moest doen, leunde hij tegen een muurtje. Hij bekeek rustig de terrasjes en de winkeltjes en de mensen die over straat liepen. Er zat een groepje jongens voor een restaurant en die dronken wat biertjes. Daarnaast zat een jongen met een bruinharig meisje die blijkbaar sjans met elkaar hadden. Daarvoor zat weer een klein meisje en twee vrouwen. Opeens viel het hem op dat er ook een jongetje bij zat. Twee moeders? Links daarvan zaten weer twee mensen, ouderen. Minstens zestig. Grijze haren, rimpelig en slurpend van een kopje thee. Hij kon alleen hopen dat die dagen bij hem nooit zouden aanbreken. Hij vreesde de dag dat hij dertig werd, laat staan veertig. Hij vreesde ouder worden, nog meer dan dat de standaard persoon de dood vreesde. Hij keek weer naar rechts, waar een meisje en een jongen een winkel uitliepen. Het meisje had haar hand in de zijne geduwd en van wat hij uit hun lichaamstaal kon opmaken, had de jongen een cadeau gekocht voor het meisje. Romantisch. Schattig zelfs. Een oudere man – rond de veertig jaar – liep datzelfde winkeltje binnen. Al gauw viel het hem op dat het een juwelierszaak was. Zouden die twee gaan trouwen? Ze leken hem rond de vierentwintig jaar oud. Het zou mogelijk zijn, maar waarom zou het meisje daarbij zijn? Dat was zo’n standaard klusje voor de man, in zijn mening. Hoe zou dat eigenlijk zitten als er twee mannen waren? Of twee vrouwen? Met de bruidsjurk en de ringen… Hij zuchtte even. Wat waren dat voor nutteloze gedachten? Dat had je nou eenmaal met hem. Van die domme vragen waarbij als hij die hard op uitsprak iedereen zou denken: ‘jeez, waar heeft die het over?’
“Hyah sexy,” klonk een vrouwelijke stem. Het was een vriendelijke, zachte stem die hem wel aansprak. Toen hij het meisje aankeek, verbaasde het hem dat het hetzelfde meisje als bij het terras was. Zou die gewoon elke jongen willen uitzoeken die ze kon krijgen? Hebberig van haar. Zelf was hij niet van plan om meerdere meisjes uit te gaan zoeken. Niet omdat hij dat niet wou, maar meer omdat hij dat niet kon. Hij vond zichzelf nou niet echt ontzettend knap, al dachten anderen er blijkbaar anders over. Al kon het ook dat het alternatieve meisje voor hem ook gewoon mega wanhopig zijn. Altijd je opties open houden. Maar hij had ook geen vloeiende praatjes en was nou niet bepaald… spontaan. Nou ja, met vrienden wel. Maar met mensen die hij niet zo lang kende was het vaak een ander verhaal. Al was hij echt zo iemand die maar niet kon bepalen hoe hij nou in elkaar zat. “Heey,” sprak hij, terwijl hij zijn hoofd omhoog knikte. Nou, dat was het domste wat hij ooit had gedaan. Falende actie die hij volgende keer niet zou uithalen. Gelukkig was het niet een meisje waar hij graag indruk op wou maken. Al kon hij niet ontkennen dat ze knap was en hij zou er ook niks tegen hebben om wat met haar te hebben. Als hij dan niet had gezien dat ze met die vent sjans maakte. Dat was nou niet echt een verpletterende eerste indruk.

Isis keek naar de jongen die blijkbaar niet veel interesse in haar had. Isis begreep het ineens waarom hij niet echt een gesprek aanknoopte. Ze had wel al vaker meegemaakt dat ze op jongens afstapte die haar hadden gezien bij een andere jongen. Isis glimlachte ietwat twijfelend naar de jongen toen ze beslist had toch maar niet weg te gaan. De frisse wind streek langs haar armen waardoor haar nekharen lichtelijk overeind kwamen. Het was best een koude wind voor een typische zonnige dag. Isis wist dat als er zon was er toch wel altijd iemand/iets was dat de boel kwam verdotten. Nu was dat dus de wind. Isis rolde met haar ogen, ja..de wind. Nu net ze een rood kleedje had aangetrokken dat niet echt lang was en ze dus met ontblootte armen tegenover de jongen stond. "Misschien heb je een verkeerde indruk over me gekregen maar goed, ik ben Isis." Aan haar stem te horen wilde ze het wel recht zetten aangezien ze de jongen écht wel wilde leren kennen. Isis stapte wat naar voren en keek naar een bankje ergens verder bij een boom die hen daar schaduw aanbood. "Kom je mee? Je mag daar ook blijven staan, jouw keus." Isis glimlachte waarna ze haar zonnebril weer naar voren schoof. Mooi, bleeg ze tenminste wat onbekend tegenover een paar mensen. Hier wilde ze het liefst niet bekend geraken bij één iemand. Damon zou hier vast rondlopen, die gast had haar de vorige keer gedwongen mee te gaan naar zijn kamer. Ze voelde zich nog steeds zo vies dat ze er gewoon niet meer bij wilde nadenken. Het was al erg genoeg dat ze het had meegemaakt. Maar nu ze een paar cursussen zelfverdediging gevolgd had leek het geen probleem meer te zijn voor haar. Ze wist goed genoeg waar ze nu een jongen moest raken als dat nodig was. Een grijns krulde langs haar mondhoeken. Ja, die ene jongen zou maar moeten opletten, niet dat ze echt van plan was om het op hém uit te testen. Met een zucht haalde ze haar schouders luchtig op en ging op het bankje zitten. Of de jongen haar nou zou volgen of niet, het was zijn keuze. Ze kon zich ook amuseren in haar eentje. Nou ja, maybe? De schaduw die over haar heen viel door de takken van de boom boven haar viel wel wat tegen. Maar gelukkig zat ze uit de wind aangezien er een muur achter haar stond van een of ander restaurant. Er waren hier echt wel veel restauranten en winkeltjes. Nogal logisch aangezien iedereen hier wel langs kwam, ze zouden hier dus ook veel verdienen. Dat was duidelijk. Het enige nadeel was natuurlijk wel dat het een soort van 'delen' zou moeten zijn. Elk restaurant zou altijd het tikkeltje méér moeten hebben om klanten te lokken waardoor er waarschijnlijk wel wat spanning spande tussen een aantal restauranten. Maar dat was slechts een vooroordeel wat zij natuurlijk niet kon zeggen. Zij was slechts een méisje. Een gewoon meisje net zoveel er hier rondlopen. Met een simpel gebaar nam ze met haar ene hand een pluk haar vast en begon dat rond te krullen. Een beetje een verslaving, uit verveling. Ergens hoopte ze dat er hier iets zou gebeuren waardoor ze haar dag toch met een glimlach zou kunnen eindigen.

“Misschien heb je een verkeerde indruk over me gekregen maar goed, ik ben Isis,” stelde het meisje zich vriendelijk voor. Zion keek haar even aan met een kleine glimlach en knikte. Hij was niet erg overtuigd dat het een verkeerde indrukt was, hij dacht meer aan een hele goede indruk. En nu vond hij haar ook nog eens een leugenaar. Was ze wanhopig opzoek naar jongens die haar alle aandacht van de wereld gaven? ”Ahn, Zion, doe eens niet zo pessimistisch. Wat jij denkt is nog niet meteen een feit.” hoorde hij zijn moeder nog zeggen. Ze had gelijk. Alleen omdat Isis zei dat zijn indruk verkeerd was, betekende nog niet dat ze loog. Het kon ook zijn dat het niet klopte wat hij had gezien. Ach, dat zou hij dan wel weer uitvogelen. Hij keek haar nog steeds vriendelijk aan en besloot dat het wel ongeveer tijd was om zichzelf voor te stellen.
“Ahn, nee. Ik denk helemaal niks,” stelde hij haar toen gerust. Dat was niet helemaal waar, maar hij wou niet dat ze zich anders ging voor doen zodat hij een beter – of in ieder geval ander – beeld van haar kreeg. “Mijn naam is Zion,” sprak hij. Het meisje leek van ongeveer dezelfde leeftijd. Misschien een jaartje ouder of jonger, maar hij was altijd al bagger geweest in leeftijden. In schatten van dingen in het algemeen. Hij wist nog goed toen hij voor het eerst naar America kwam. Die toestand met die dollars, geweldig. In Florence – in Italië dus – was het heel anders. De winkels waren er anders, het eten was er anders. Hij had nauwelijks kunnen wennen aan America. Of tenminste, dat was zijn eerste gedachten. Maar na drie jaar was hij het al aardig gewend, vond hij zelf. En als hij nooit naar America was gekomen, had hij Vera niet ontmoet. Maar die was – zoals hij al had gezegd – van de aardbol gesprongen. Want dat was natuurlijk zeer logisch. Na hun leuke gesprek.
Isis liep naar voren en vroeg of hij mee kwam, om vervolgens te zeggen dat het zijn keuze was. “Mh-hm,” knikte hij en volgde haar nonchalant, met zijn grijze rugzak over een schouder hangend. “Is goed,” zei hij daarna nog en ging naast haar lopen. Hij schudde even wild met zijn hoofd zodat zijn haren weer in model gingen zitten. Iets dat hij wel vaker deed. Het was heel menselijk om aan je haar te zitten of je haar in model te schudden. Echt zo’n tik die bijna iedereen had.