Hmpf..

Abel keek in een spiegeltje die hij in zijn hand had. Hij had hem net gevonden op straat gevonden en het was een beetje troebel geworden. I'm looking at you through the glass. Zijn vinger tikte tegen het plastic dat het spiegeltje omhulde. Hij was er niet zeker van hoe lang hij al keek, oh God, het voelde als een eeuwigheid. Al zei niemand ooit dat die eeuwigheid als thuis voelde. Het voelde als thuis in iemands hoofd, helemaal alleen. 'Hoe voel je je?' dat was de vraag. Soms vergat hij dat mensen geen makkelijk antwoord van hem verwachtte. Hij ging zitten op een bankje en streelde met zijn wijsvinger over het oranje plastic. Als iets als een ziel wordt geïnitialiseerd zoals met papier gevouwen popjes en duizenden kleine notities dan kon je nog maar weinig verwachten van die persoon. Hij legde het spiegeltje neer en pakte zijn kladblok en ging door met zijn kleine verhaal. Zijn opstel. Dus als je van buiten kwam en naar binnen staarde en vertelt wat je ziet; onthoud dan dat je naar mij kijkt. Want ik kijk je aan door het glas, ik weet niet hoe veel tijd er inmiddels is gepasseerd. Niemand vertelt je dat die eeuwigheid als thuis voelt. In hoeverre is het echt? Zo veel om te vragen. Hij zuchtte een las het nog een keer in zichzelf.

"Ik weet dat jij het hebt gedaan!" riep Abel toen naar zijn broer. Die keek hem maar aan alsof hij gek was, terwijl tranen in Abel's blauwe ogen verschenen. Hoe durfde hij? Hoe durfde hij?! "Beken dan!" riep hij machteloos. Broeder Darryl haalde zijn schouders op met een kleine grijns, al beweerde Abel ergens nog pijn te zien. "Broertje, ik weet niet waar je het over hebt." zei hij toen nonchalant en Abel liet zich op zijn knieën vallen. "Het is jouw schuld." zei hij toen met een knik en Abel keek op en fronste. Hij snikte een keer en keek Darryl aan. "Kijk naar jezelf.. Een zestien jarige die huilt, jij bent geen man." Abel keek naar beneden en beet op zijn lip. Chloe was alles voor hem, echt alles. Ze was het enige wat hij had. "Ik ben niet perfect, maar ik blijf proberen.. Dat heb ik mezelf beloofd, en haar. Was het iets dat ik heb gezegd?" hij keek Darryl nog een keer aan, diezelfde machteloosheid in zijn ogen. Die schudde zijn hoofd en verlaagde zich tot het niveau waar Abel zat. "Nee, het was gewoon je persoonlijkheid." grinnikte hij even. Het was voor de jongere Abel moeilijk te geloven dat dit zijn broer was, diezelfde die hem ooit nog door de moeilijke tijd had heen geholpen. "Je hebt haar vermoord!" riep Abel in het pakhuis. Chloe's lichaam lag nog geen vijf meter verder op, maar hij durfde er niet goed naar te kijken. Darryl kon helemaal niet ontkennen, want hij was de enige die hier was geweest met het lichaam van zijn dode geliefde. "Je weet best dat niemand je gelooft.. Niemand gaat haar vinden."

Tot op heden dag wist Abel nog steeds niet wat er met Chloe's lichaam was gebeurd dat niemand het had gevonden, al vermoedde hij dat het aan de pitbulls van zijn broer had gelegen. Hij kon haar nauwelijks in zijn gedachten aankijken, hij had niets eens gezegd hoe rot hij zich voelde. Iedereen had een helpende hand nodig, maar ze zeiden dat hij het niet zou begrijpen. Hij zuchtte en gooide het spiegeltje in de prullenbak naast hem.

[Ik heb deze post nu al 3x gerecycled. Failure. xD]

Ze was alweer een tijdje terug. Santa Monica.. Vreemd hoe ze zo snel aan deze plek gewend was geraakt en hier liever was dan in haar geboorteplaats, Malibu. Ze had al een nieuwe kamer - samen met een jongen, tot haar spijt - en had Virginia al weer ontmoet. Maar, verder had ze eigenlijk nog niemand ontmoet sinds ze hier wegging. Ze was benieuwd wie ze zou tegenkomen nu ze hier weer was. Het was een interessante plek, waar minder nare herinneringen hingen dan in Malibu.
Ze had haar nieuwe Blackberry in haar broekzak zitten. De vorige was gesloopt toen ze met Virginia was gevallen. Het gebeurde wel wat te vaak dat haar telefoons kapot gingen. Maar ja, dat maakte niet uit.
Ze sloot haar ogen even en liep kalm door. Het was rustig hier. Daarom hield ze er ook zo van hier rond te lopen. Snel opende ze haar ogen weer, bang om tegen iemand aan te knallen. Dat was namelijk niet bepaald een goed idee.
Eén oordopje zat in haar oor en de ander bungelde ergens voor haar, terwijl ze haar lippen liet meebewegen met de tekst die gezongen werd. Hardop zingen deed ze niet, te bang dat iemand haar zou horen.

Een frons ontstond op haar gezicht toen ze een jongen met zwart haar op een bankje zag zitten. Ergens, vaag, herkende ze hem. Maar, hoe veel moeite ze ook deed, ze kon zich geen jongen met zwart haar herinneren afgezien van Nicholas. Ze ging een keer met haar hand door haar blonde haar en wendde haar blik af, voorkomend dat hun blikken zouden kruisen. Maar, ze kon het zich echt niet herinneren.
Ze zuchtte een keer diep en liep toen maar kalm op het bankje af, om op het randje te gaan zitten. Ze keek hem niet aan, zei niets. Ze ging enkel zitten, zo ver mogelijk van hem vandaan. Dat was weer zoiets vreemds aan haar. Ze was bang. Bang voor de meeste jongens, al voelde ze zich sowieso niet fijn bij vreemden in de buurt. Ze wist niet of dat geheel de schuld van haar vader was. Waarschijnlijk wel.

Haar Blackberry trilde en ze pakte hem uit haar broekzak, om vervolgens te kijken naar het bericht wat iemand haar gestuurd had. Hoe is het? stond er op het scherm geschreven. De afzender was Mel^<3. Nicole hief enkel één wenkbrauw op, om vervolgens de sms te verwijderen en de Blackberry weer weg te stoppen. Ze pakte een flesje drinken uit de tas die ze om haar schouder had hangen en dronk er wat uit, zich proberend te herinneren wíe de jongen was die aan de andere kant van het bankje zat. Helaas voor haar kon ze het zich maar niet herinneren. Zij zelf was eigenlijk nauwelijks veranderd sinds ze hier kwam, dus als ze elkaar ooit ontmoet hadden.. Was er een kans dat hij haar zou herkennen. Al betwijfelde ze het. Een diepe zucht kwam uit haar mond en ze ging nog een keer met haar hand door haar haar. Vreselijk irritant, dit.