Gala

Alain schudde zijn hoofd, hij moest beseffen dat vanavond over was. Er viel niets meer te halen en hij had dan ook niets meer te doen. De jongen kwam overeind en maakte zijn vlinderdas los. ''Ben ik blij mee...'' zei hij neutraal. In plaats van nu weer een hals acessoire achter te laten hield hij zijn vlinderdas gewoon in zijn hand. De combinatie, vlinderdas en ketting, dat kon niet, was voor hem dodelijk!
''Een keer wat eten zal er ook niet inzitten?'' vroeg Alain, die zelf pas na de zin doorhad wat er uit zijn mond kwam rollen. Zei hij dat nou echt? Verlies was voor hem niet simpel te accepteren, zo ook vanavond niet. Alain schudde zijn hoofd, hij moest maken dat hij hier weg kwam voor hij ook nog zelf ging geloven dat hij weer kansen kreeg. De jongen moest naar bed gaan en op een ander meisje gaan mikken, niet meer Ruby, dat was een zwart gedeelte in zijn flirtleven.
Hij draaide zich weg om zonder haar ook nog aan te kijken bij haar weg te lopen. Héél even, helemaal in het begin, leek het leuk te zijn en leuker te gaan worden. Tot Alain haar naar de dansvloer vroeg, toen viel alles in het water. Ze was te onmogelijk voor de jongen, maar hij kon zich er niet zomaar bij neerleggen. Hij baalde misschien wel meer dat hij geen leuke date heeft gehad dan dat hij de rest van het gala-avond alleen moest zijn.

Lucy had haar jurk aangedaan. Ze was lichtelijk nerveus maar voor wat ze gingen als vrienden maar, toch het was niet iets wat Lucy vaak deed. En zeker niet met een vriend. Atans ze zag Morzan wel als een vriend en het leek wel of ze hem al heel lang kende al wist ze dat het niet zo was. Zuchtend liep ze haar kamer uit. Ze voelde zich echt niet op gemak in een jurk. Waarom kon ze niet in pak dan was ze te minste niet zo naakt. Lucy hield er niet van om veel bloot te hebben. Misschien kwam dat omdat ze eigenlijk een beetje onzeker was over haar uiterlijk. Ze liet het nooit merken en het zou ook iets zijn wat zij als eenigste het graf in nam. Zelf haar aller beste vrienden had ze het nooit verteld. Lucy wankelde wat op die hakken die ze aan had. Ze had al wat geprobeerd er op te lopen, het ging al wel stukken beter dan toen ze ze voor het eerst aan had. Ze zou toen zo wat haar enkels breken door die idiote dingen. Ze vond ze eerlijk gezegt wel mooi maar, idioot hoog. Het was zeker een verschil dan met sneakers. Rustig probeerde ze zich te concentreren op het lopen. Het wankelen nam af en gelukkig was er niemand in de buurt toen dat was gebeurt. Ze hoorde de muziek van het gala al van ver. Dit was het dan het gala. Niet alle mensen stonden in de Gymzaal ook mensen waren er buiten te vinden. Lucy stapte naar binnen en voelde zich nog ongemakkelijker. Ze had het gevoel dat alle ogen op haar gericht waren. Ze wilde er niets van laten merken dat ze zich zo voelde en zetten een neutraal gezicht op. Ze keek wat rond en zag dat Morzan nog niet in zijn pak gearriveerd was. Lucy zag dat er op de tribune nog een plek vrij was en ging er zitten. Zo kon ze wel naar mensen kijken. Sommige hadden haast niets aan kwa jurk terwijl de ander zowat een trouw jurk had. In haar ooghoek kon ze de ingang in de gaten houden voor als Morzan arriveren zou.


-Lekker laat x]-

Justin liep met zijn hand losjes om Sarah’s middel samen met haar de zaal waar het gala gevierd werd in. Het was al redelijk druk, maar dan vooral op de tribune en bij de punchtafel. Er waren namelijk slechts maar enkele stelletjes al op de dansvloer aan het dansen. Justin draaide zijn hoofd om naar Sarah en even glimlachte hij. Ze zag er prachtig uit in de jurk die ze aanhad. Even beet hij op zijn lip. Hij wist niet zeker of dit het goede moment was. Sarah was anders dan die andere meisjes. Ze was beter dan zij allemaal en ze was te goed voor hem.

Justin trok zijn arm terug van haar middel en zocht in de binnenzak van zijn zwarte smoking naar het kleine doosje dat ergens verstopt zat in zijn doos. Toen hij het doosje eindelijk in zijn hand had was hij er niet meer zeker van of hij het wel moest doen. Het was cliché om op een afspraakje een sieraad te geven. In dit geval een ring met daarin een of ander lichtblauw edelsteentje. Hij wilde niet zijn zoals de meeste anderen en hij liet het doosje weer in de binnenzak van zijn jasje glijden. Kort keek hij naar de grond en toen weer in die prachtig honinggouden ogen van Sarah. Hij kon er niet meer helemaal helder door nadenken. Sarah was gewoon adembenemend mooi… ‘Zullen we wat punch inschenken?’ vroeg hij aan haar. Hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan. Waarom vroeg hij dat? Hij wist het zelf niet eens, Sarah bracht zijn hoofd op hol. Daar kon hij toch niets aan doen? Hij glimlachte naar haar en wachtte geduldig op antwoord.
Voorzichtig legde hij zijn hand weer om haar middel en trok hij haar zachtjes mee naar de punchtafel. Ze had nog geen antwoord gegeven maar hij verwachtte dat ze met zijn idee zou instemmen. Eenmaal bij de punchtafel aangekomen zag hij verschillende hapjes staan; waaronder crackertjes en kleine gebakjes en natuurlijk wat bakken met punch met daarin een opscheplepel en wat bekertjes. Even keek hij naar Sarah en hij glimlachte een moment. ‘Ook een beker punch?’ vroeg hij aan haar met zijn ogen gericht op de punchbak. Hij schepte met de lepel wat punch in een van de nog schone bekertjes en hield die Sarah voor zodat ze het voorwerp aan kon pakken…

In zijn kamer zat hij vermoeid te prutsen met de stropdas. In de winkel leek het zo gemakkelijk, maar dat was vooral omdat er een uitlegbriefje in het pashokje was geplakt. Nu probeerde hij dat te herinneren. Straks kwam hij te laat dat zou hij zichzelf nooit vergeven, en Lucy zal hem vermoorden net als die slak. Hij prutste nog wat met de das en wist na enige tijd hem eindelijk goed te krijgen. Hij bekeek zichzelf nog een keer kritisch in de spiegel, zijn spiegelbeeld gaf een nerveuse uitstraling zijn haar had hij wat netter gezet het pak stond hem goed. In zijn broekzak had hij een klein cadeautje zitten voor haar. Ze waren dan wel als vrienden naar het gala maar hij vond het leuk. Hij sprinte de deur uit en rende door de gangen. Wat mensen keken hem raar aan maar dat negeerde hij volkomen. Hij stopte voor de open gymdeuren en liep toen rustig door de deuren. Hij zocht om zich heen en zag Lucy bij de tribune zitten. Glimlachend liep hij naar haar toe. Ze zag er in de jurk prachtig uit, beter dan in de winkel. 'Je ziet er adembenemend uit, en nee dat is geen versiertruc.' Grapte hij en drukte een kus op haar voorhoofd. Hij graaide in zijn broekzak en haalde een zwart fluwele doosje uit zijn zak en gaf het aan haar. Het doosje bevatte een zilvere ketting met daaraan een libelle bezet met blauwe kristallen. Het had een vermogen gekost maar dat maakte hem niks uit. Wat nerveus liet hij zich naast haar zakken, als ze het cadeautje maar mooi vond.

Ze zag dat Morzan er ook was en haar kant al op kwam. Op zijn woorden keek ze verbaasd. Ze wist niet echt hoe ze erop reageeren moest. ''Jaja..'' Zij ze knipogend. Ze moest toegeven dat hij er nogsteeds leuk uit zag in pak. Maar verder veder er over denken wilde ze niet. Die kus had ze al helemaal niet verwacht. Ze voelde zich iets rood worden maar, probeerde het tegen te gaan. Ze vind dit eigenlijk best vreemd, zulke dingen was ze niet gewend. Het compliment wat meestal werd gezegt, de kus. Ach, wat maakte het uit ze waren vrienden en niet meer. Wat haar nog meer deed verwarren was het doosje wat ze kreeg. Ze had al licht het vermoede van wat er in zou zitten. Atans niet precies natuurlijk. Voorzichtig maakte ze het doosje open. Er zat een prachtige ketting in met een hanger die een libelle voorstelde. Ze vond erg mooi, en als ze dat niet had gedaan had ze hem als nog bedankt. Maar dat was niet het geval. ‘’Ik … ik weet niet echt wat ik hier op zeggen moet’’ zij ze bedenkelijk. Een dank je moest natuurlijk maar verder. Morzan maakte het wel erg verwarend. Ze gaf hem toch maar een knuffel. ‘’Dank Je’’ Zij ze zachtjes. Toen ze haar armen terug trok haalde ze voorzichtig de ketting er uit. Ze peuterde wat met het slotje om hem open te krijgen. Ze wilde hem gelijk om doen zodat ze zeker wist dat ze hem niet verliezen zou. Dat was het laaste wat er moest gebeuren. Eindelijk had ze het slotje los, rustig deed ze hem om haar nek. Hij was echt super. ‘’Echt bedankt’’ Bevestigde ze nog een keer. Toen ze het kettinkje liet voor wat het was keek ze Morzan aan. ‘’En nu? Ik hoop niet dat je vanavond bent vanplan te dansen want..’’ Lucy stopte even. Ze kwam naar een gala in een jurk dat was allemaal gemakkelijk maar, als het ging over dansen. Dat was het laaste wat ze kon. Het was wel wat typisch maar echt wat aan doen kon ze niet. Het was natuurlijk niet zo zeer dat ze niet kon dansen, het was dat ze niet wist hoe ze moest dansen en er ook niet echt van hield. Vaak werd ze er naar veel zeuren op gesleept. ‘’Ik kan nou niet bepaald dansen.’’ Zij ze met een zucht. Haar blik was naar voren gericht. Ze wist niet echt wat Morzan hier op zou zeggen.

Het feest was al een eindje gevorderd en op het einde kwam Jazlyn toch nog aan. Ze had vanmiddag pas haar jurk weten te vinden. De jurk paste volgens haar vriendinnen precies bij de rondingen van haar lichaam. Ze had geprotesteerd tegen een lange jurk tot haar enkels, die waren gewoon lelijk. Ze hoorde haar hakken op de grond tikken en wist dat ze veels te laat was, misschien was Nick al aan het wachten. Ze slikte en liep de grote zaal binnen. Ze zag meteen dat er veel bekende bij waren en dat dit niet het gala was dat ze verwachtte. Ze zag allemaal stelletjes met super leuke jurken en smokings. Ze bleef ongemakkelijk in de deuropening staan en liep snel door naar de punch bij een lange tafel. Haar ogen zochten de zaal af naar Nick die ze niet echt kon vinden in de dansende massa. Ze durfde de mensen die ze kende niet te begroeten bang dat ze iets verpestte in de sfeer. Ze liep naar de muur van de zaal en leunde er ongemakkelijk tegenaan. Het moest haar zeker weer overkomen dat haar date haar liet zitten. Ze hield zich groot en bleef hoopvol naar de deur kijken of er nog iemand binnen kwam. Er kwamen verschillende mensen binnen die de meteen op hun date afliepen. Ze zuchtte en sloeg haar ogen neer, dit werd vast een horror avond. Ze kon Nick natuurlijk bellen maar dat was zo opdringerig, dat wilde ze niet. Ze hield haar adem even in en staarde naar de mensen massa die op de ritme van de muziek bewoog. Ze dronk wat van haar punch die ze net had gehaald en beet op haar onderlip. Volgens wat vrienden zag ze er heel onschuldig uit als ze dat deed, het ging automatisch. Ze richtte haar blik weer naar de deur en opnieuw naar de grond. Vernedering.

Ook Sawyer had gehoord over het gala. Ze was een paar dagen van tevoren gearriveerd, dus ze vertrouwde er niet op dat ze echt een leuke tijd zou hebben. Ze kende niemand en ze was ook niet gevraagd omdat ze zich nog niet echt met andere mensen had gemengd. Haar jurk had ze voor zo'n gelegenheid gekocht en ze vond hem nog steeds mooi. De zwarte korset die rond haar middel zat en dan het poefige uit einde. Ze vond het een zeer mooi geheel en het was de eerste keer dat ze hem droeg.
Ze liep wat verder en goot een glas punch in. Eenmaal gegoten ging ze op een van de stoeltjes aan de zijkant zitten. Eigenlijk was ze alleen op het gala omdat ze anders al gauw veel te dik werd om de jurk nog aan te kunnen. Niet dat ze zoveel at, maar zo voelde het gewoon. Ze wou een kans hebben de jurk te showen. Ze zuchtte even. De enige die ze herkende was Kenneth, en die leek zich ook te vermaken. Kiara had ze nog niet gezien, maar ze twijfelde er niet aan dat die er ook was. Ze had het op hun eerste ontmoeting meteen al over jongens gehad.
Ze zuchtte en streek met een had door haar blonde haren. Deze zaten los, wat anders was dan wat ze normaal deed. Ze zuchtte opnieuw in zichzelf en legde haar handen in haar schoot. Haar glas was inmiddels leeg en ze speelde er wat mee door hem heen en weer te laten gaan. Ze draaide wat aan een ring in haar vinger toen ze eenmaal klaar was met de beker. Deze had ze dan ook maar in de prullenbak gegooid.

De jongen antwoordde dat hij daar blij mee was, waar ze verder niet op reageerde. Toen hij echter vroeg of ze nog een keer met hem uit eten wilde gaan keek ze verbaasd zijn kant op. Ze was voor een kort moment in de war, niet-wetend wat te doen. Hij leek haar een beetje.. Koppig. Ruby had hem net als iedere andere jongen behandeld en toch bleef hij volhouden, toch vroeg hij haar uit en wist hij haar nog 'ja' te zeggen ook. Misschien had ze 'ja' geantwoord omdat hij haar een beetje overviel met de vraag -ze had namelijk verwacht dat hij het eerder zou vragen- maar dat deerde haar op het moment weinig.
Het was Ruby's beurt om tegen de buurt aan te gaan zitten. Dat haar jurkje hierdoor vies werd of kapot ging maakte haar niets uit, ze had nooit veel om haar kleren gehouden, enkele uitzonderingen daar gelaten.
"Geen flauw idee." antwoordde ze, zuchtend. Ze had haar knieën opgetrokken en steunde met haar hoofd op haar rechterhand, ze leek wat moedeloos. Ruby had normaal een perfect antwoord klaarliggen, meestal een kwetsend antwoord, maar leek nu niets te kunnen verzinnen. Wat was er aan de hánd met haar..?

Straks ging hij nog ijlen, dat was de gedachte die door zijn hoofd spookte nog vlak voordat Ruby bekende dat ze het eigenlijk niet zeker wist. Alain wist maar al te goed dat ze dit wel degelijk had gezegd en bleef even stil staan. Hij draaide zich om naar het meisje, afvragend waarom ze dat überhaupt wilde. Wantrouwen stroomde zijn hoofd binnen, wellicht in de vorm van zelfbescherming.
''Je had genoeg van me toen ik je vroeg om te dansen. Hierna heb ik verteld dat ik iedere nacht een ander meisje naast me heb liggen, bij wijze van. En nu twijfel je ineens of dit het was? Nu weet je niet zeker of ik een zak ben terwijl ik net heb gezegd dat ik een zak ben? Nu wil je wellicht nog een keer met mij uit terwijl ik ''jouw verwachtingen'' volledig heb volbracht? Jij weet net zo goed als ik dat ik morgen mogelijk met een ander in bed lig...''
Hij keek haar verward aan, niet wetend wat te doen. Hij moest weglopen, maar het deel dat nog een kans van haar wilde hield hem stil. Ze liep op blote voeten en in het licht van een buiten lantaarn kon hij zien dat ze vies waren. Ruby liep liever op blote voeten dan op hakken? Of was ze door haar hak gegaan? Niet aan denken nu... Bij het onderwerp houden! Mekkerde Alain tegen zichzelf in zijn eigen gedachte.
''Weetje Ruby, voor één van de eerste keren in mijn leven heb ik geen flauw idee wat ik nu moet doen...'' zei hij redelijk neutraal.

Ruby had haar blik op het niets gericht, haar gedachtestromingen of lichaam waren beiden niet in beweging gezet. Het leek alsof ze eens was met het niets, niets voelde en niets wilde doen met haar lichaam. De jongen liep weg en leek niet meer terug te komen, totdat ze opeens in haar ooghoeken opmerkte dat hij zich omgedraaid had. Hij begon de avond op te noemen, haar eraan herinnerend dat het een verschrikkelijke ervaring was. Ze was nooit naar Gala's gegaan, maar zou er ook nooit meer heen gaan. Ruby was kwaad, kwaad op Alain omdat hij haar een slechte avond had gegeven en kwaad op haarzelf omdat ze Alain een slechte avond had bezorgd. Ze had waarschijnlijk niet aan zijn verwachtingen voldaan, of aan zijn wensen. Ruby wist namelijk zeker dat de jongen graag met haar in bed wilde belanden, of een stuk meer doen dan praten of ruzie maken. Hij wilde vast en zeker duidelijkheid, een meisje die makkelijk in bed te krijgen was was; zo was immers iedere jongen. Het was alleen jammer voor hem dat Ruby zichzelf niet kon veranderen, en hem geen duidelijkheid kon geven.
Zelf was ze namelijk ook behoorlijk in de war, in de war over zichzelf. Op sommige punten leek ze Alain meer te kunnen doorgronden, te begrijpen, dan dat ze dat bij haarzelf kon doen. "Waarom praat je zo.. slecht.. over jezelf?" siste ze, nadat hij volledig was uitgesproken. "Ik zou bijna gaan denken dat je spijt heb van mij als date en mij probeert aan te praten dat je een ongelovelijke klootzak bent." vervolgde ze hierna, de frustratie was duidelijk in haar stem te merken. Ze had zin om op te staan, al haar frustratie en woede te uiten op de muur van de gymzaal, maar wist uit ervaring dat dit haar niet veel meer op zou leveren als een gebroken pols. De woede zou weg zijn, vervangen door de pijn, maar even later weer terugvagen omdat ze boos zou zijn op haarzelf. Gebroken polsen waren niet handig wanneer je niet stil kon zitten, en graag veel sportte of je bezighield met hobbies. "En over die.. sexdates van jou.. Het boeit me geen ene fuck wat je doet wanneer je niet bij me bent, het gaat mij erom wat je doet wanneer je wel bij me bent." sprak Ruby, haar stem klonk grommend en laag. Ze had zin om op te staan, weg te lopen, nooit meer om te kijken en die ene jongen die zo met haar hoofd aan het rotzooien was achter te laten. Maar op een of andere manier kon ze het niet, wat haar nóg meer gefrustreerd maakte. Deze 'wens' maakte plaats voor een ander, iets wat ze deed wanneer ze altijd zo'n rotzooi was zoals ze nu was. Anderen zouden in zichzelf gaan snijden, Ruby was meer van het snijden in anderen. En mocht ze dan net geluk hebben dat ze laatst een perfect persoon had gevonden om als speeltje te gebruiken..

Alain kreeg geen opheldering, sterker nog, Ruby besloot om nog meer verwarring te stampen. Enkele klinkers kwamen rommelig uit zijn bek voor hij er een volledige uit kon schoppen. ''Weet ik veel... Ik bén een klootzak, ik ben gelukkig als klootzak! Weetje ik... Ik kan alles, heb overal ervaring in en dat komt niet omdat ik braaf ik tussen de boeken lig. Ik heb lak aan alles en op die manier ben ik gelukkig. Het enige waar ik niet goed in ben of nog nooit heb geprobeerd is lief doen, ik ben niet lief, ik ben een klootzak. Maar ik ben wel een nieuwsgierige klootzak, misschien vroeg ik je daarom wel als date. Ik had makkelijk een ander kunnen krijgen... Eerst vroeg ik me af waarom ik niet voor de makkelijkste ging, nu vraag ik me meer af waarom jij er überhaupt nog bent. Sterker nog, je hebt de deur niet consequent dichtgeslagen om me niet meer te willen zien, je hebt gezegd dat je twijfelde of ik misschien nog een keer met jou uit eten kon gaan.'' zei Alain, misschien meer om voor zichzelf even een excuus te zoeken waarom hij er überhaupt nog stond. Waarom hij nog met haar uit wilde? Om even een arrogante gedachte door te laten sluizen, hij kon minstens gelijkwaardig krijgen...
''Sorry... Ik kraamde net onzin uit... Ik heb geen idee wat ik van je wil en waarom ik niet weg loop om morgen een nieuwe dag aan te laten breken.'' biechtte de jongen op.

Het was al vrij laat, waarschijnlijk dacht Jazlyn nu dat hij haar had laten zitten. Hopelijk was ze er nog, met zijn hand ging hij door zijn haar. Pas op het laatste moment was hij er in geslaagd een smoking te regelen, en evenals hij zich in deze stad niet thuis voelde, voelde hij zich ook in het pak niet thuis. Normaal gesproken liep hij altijd rond in een shirt en een spijkerbroek. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, stapte de zaal in. Het was typisch iets voor hem om veel te laat te komen, alleen maar omdat hij die stomme smoking nog had moeten regelen. Hij snapte niet waarom je niet gewoon in je gewone kleding naar het feest toe mocht. Een zucht verliet zijn keel. Zijn bruine ogen zochten naar Jazlyn, waarschijnlijk was ze al lang vertrokken. Of stond ze nu met een andere jongen te dansen. Hij hoopte dat dit niet het geval was, dat ze ergens op hem stond te wachten. Maar hij besefte dat het zijn eigen fout was, had hij maar sneller moeten zijn. Aarzelend liep hij verder de zaal in, zijn ogen vielen op een meisje dat wat afgezonderd tegen de muur stond. Een glimlach verscheen op zijn gezicht, Jazlyn! Dus ze was er nog, Nick baande zich een weg tussen de mensen door. "Hé." zei hij grijnzend toen hij binnen gehoorsafstand van Jazlyn was. Ze droeg ondanks de kleding's voorschriften een wat kortere jurk. "Sorry dat ik zo laat ben. Je dacht toch niet dat ik je zou laten zitten, hé?" zei hij grijnzend, nam haar rustig in zich op. "Je ziet er mooi uit." zei hij, glimlachte wat onzeker naar haar. "Ben je hier al lang?" vroeg hij na een korte aarzeling, keek haar vragend aan.

'Ik vind het niet erg om niet te dansen hoor.' Zei hij met een glimlachje. Hij was best opgelucht, hij kon wel dansen maar als het niet hoefde deed hij het niet. Hij keek de zaal rond en zag hier en daar wat bekende dansen of gewoon praten. Er werd rustige muziek gespeeld dat heb niet helemaal beviel. De schijnwerpers kleurde blauw en rood. Hij was blij dat zijn hangertje was bevallen bij Lucy. Hij stond haar ook goed vond hij. Hij keek wat rond en keek toen vragend naa Lucy. 'Wil je punch of wat eten? Misschien gaan we niet dansen maar verhongeren en verdorsten hoeft niet.' Hij voelde aan zijn haar dat voor zijn gevoel te netjes zat. Waarschijnlijk was hij nogal gewend aan het haar voor zijn ogen. Zodat hij het dan weer kon wegvegen maar nu zat alles netjes op zijn plek. Te netjes maar hij schudde de gedachten weg. Hij keek afwachtend naar Lucy wat ze zou willen.

Jazlyn wierp een paar keer een blik op haar horloge. Ze had het horloge van haar vader gekregen speciaal voor het gala. Het horloge zag er meer uit als een diamanten armband, hij glom bij elk straaltje licht. Ze dronk het laatste beetje punch uit het plastic bekertje op en liep terug naar de tafel om het bekertje weg te gooien. Ze keek weer rond of ze Nick ergens zag en liep weer naar de muur waar ze wat onderuit gezakt tegenaan hing. Net toen ze weg wilde gaan zag ze een jongen in smoking door de deuropening glippen. Hij zocht de zaal door en kwam uiteindelijk op haar afgelopen. Ze kreeg een mega glimlach op haar gezicht toen ze Nick herkende en schudde lachend haar hoofd. Al haar zorgen waren voor niks geweest. 'Hi!' zei ze vrolijk. Ze gaf Nick een knuffel toen hij dichtbij genoeg was en luisterde naar wat hij zei. 'Ik was alleen een beetje bang dat je op het laatst toch nog van gedachten was veranderd en me toch een stom lelijk wicht vond.' zei ze. Ze kreeg een blos op haar gezicht en bekeek Nick eens goed. Hij zag er nog even leuk uit in zijn smoking. 'Dankje .. jij ziet er zelf echt heel schattig uit.' gaf ze lachend toe. 'Een tijdje, ik heb me wel vermaakt.' zei ze. Ze horode de muziek veranderen van beat en wees naar de dansende massa. Nu je er toch bent wil ik graag meteen met je dansen, dan voel je je vast meteen op je gemak.' zei ze vrolijk. Ze pakte Nick bij zijn hand en trok hem achter zich aan naar de dansvloer. Ze meende Kenneth al ergens te hebben gezien en Morzan .. Ze vergat de mensen om haar heen even en begon op de ritme van het muziek te bewegen.

'Hi!' zei Jazlyn vrolijk, Nick grijnsde naar haar. Nam lachend de knuffel van Jazlyn in ontvangst, dit keer verbaasde hij zich er niet over. Zoals hij destijds op het terras wel had gedaan, een glimlach gleed over zijn gezicht. 'Ik was alleen een beetje bang dat je op het laatst toch nog van gedachten was veranderd en me toch een stom lelijk wicht vond.' zei ze, waarna ze een rode blos op gezicht kreeg. "Hoe kan ik jouw nou een lelijk wicht vinden?" zei hij lichtelijk verbaasd. Hoe kwam ze erbij dat hij van gedachten zou veranderen? Om deze reden nog wel. Ze was knap, echt knap. 'Dankje .. jij ziet er zelf echt heel schattig uit.' zei ze, Nick grijnsde. Hij schattig? Nog nooit eerder had iemand hem zo genoemd, het klonk hem dan ook nog al vreemd in de oren. Waarschijnlijk zou ze wel anders over hem denken al ze wist wat hij had gedaan, een onhoorbare zucht verliet zijn keel. "Dank je."zei hij, een glimlach glee dover zijn gezicht. 'Een tijdje, ik heb me wel vermaakt.' zei ze, hij glimlachte. "Weetje, ik dacht dat je ondertussen al weg was gegaan of met een andere jongen stond te dansen. Ik ben echt blij dat je er nog bent." zei hij glimlachend tegen haar. 'Nu je er toch bent wil ik graag meteen met je dansen, dan voel je je vast meteen op je gemak.' zei Jazlyn, hij glimlachte. Liet zich door haar mee trekken de dansvloer op. Jazlyn bewoog op het ritme van de muziek, hij volgde haar voorbeeld. Bewoon op het ritme van de muziek, dit was niet veel anders dan in de clubs waar hij heen was gegaan. Het enige wat anders was, was de kleding.

Al sinds Jazlyn klein was had ze een negatief zelfbeeld gehad. Ze benoemde altijd lelijke punten bij zichzelf op om zichzelf af te kraken. Ze kon er wel mee leven, vroeger was ze toch best vaak gepest en noemde ze haar lelijk. Ze zuchtte en besloot niet op Nick in te gaan, dit soort discussies verloor ze altijd. Ze wreef kort met haar hand over die van Nick en schudde haar hoofd. 'Ik had afgesproken met jou, ik ga niet zomaar met een ander dansen, deze avond ben ik lekker van jou.' zei ze. Ze voelde de muziek door haar lichaam dreunen en glimlachte breed. Nick liet zich gewoon meetrekken wat voor haar weer in haar voordeel was. Hij was niet zo'n jongen die zei dat hij niet kon dansen, het ging bij haar nooit zo om de moves, je moest je gewoon laten gaan op de muziek. Ze begon uitbundig te dansen op het nummer. Ze wist precies wat er hierna zou komen, een schuifel nummer, het was om en om. Eerst een nummer waar je helemaal op los kon gaan en daarna een rustig nummer voor jou en je date. Ze hoopte dat het liedje wat nu op stond nog lang door bleef gaan .. maar tot haar grote ergenis kwam er al snel een schuifel nummer. De muziek verzachtte en de lichten van de zaal werden wat minder fel gemaakt. Vanuit haar ooghoeken zag ze dat de jongens en meiden gewoon rustig begonnen te schuifelen of de dansvloer verlieten. Ze vond het sneu om nu al van de vloer af te gaan, ze stonden er net pas op. Automatisch ging ze dichter bij Nick staan en legde haar armen om zijn nek zoals het hoorde. Ze keek hem in zijn ogen en voelde dat ze wat gloeide, ze was er niet zo zeker van of dat van de hitte kwam.

Ruby sloot haar ogen en liet de woorden die gesproken waren door de jongen langzaam tot haar door dringen. Hij noemde zichzelf nieuwsgierig, nieuwsgierig omdat hij haar had uitgekozen terwijl hij zou weten dat het geen gemakkelijke date zou zijn. Waar was hij zo benieuwd naar? Wilde hij weten of hij iemand als Ruby het bed in kon krijgen, of hij een sadistische bitch kon omtoveren tot een aardig prinsesje?
Ruby haar aandacht werd voor een kort moment getrokken naar een tweetal, een jongen en een meisje die druk zoenend tegen de muur stonden aangeleund. Ze waren vast pas net aangekomen en moesten nog naar binnen gaan, hoewel Ruby zich afvroeg waarom ze zich niet meteen omdraaiden en naar huis gingen. Ruby beet op haar lip totdat het pijn deed en de ijzerachtige smaak van bloed in haar mond te proeven was. Ze wist wat deze emotie was, had er simpelweg nog geen goede omgang voor gezocht. Ze was jaloers, jaloers op de mensen die het leed in de wereld en de liefde nooit hadden ervaren n samen konden zijn en konden leefden alsof er geen morgen was. Ze was jaloers op mensen die gelukkig waren, mensen die geliefd waren.. Het drong tot Ruby door dat zij waarschijnlijk niet gekwetst waren zoals Ruby was geweest. Sam had een ander, al die tijd, en Ruby had nooit geweten voor hoe lang háár vriendje met Sarah aan het rotzooien was. Het idee dat hij waarschijnlijk sex op één dag met Ruby en Sarah gehad kon hebben deed haar walgen, welke ze dan ook snel probeerde te vergeten.
"Same here." antwoordde ze zuchtend, doelend op de laatste woorden die Alain -nogal verward- had uitgesproken. Ruby stond op, was op haar blote voeten een stuk kleiner dan de jongen voor haar was en liep op hem af. Ze hield weinig tussenruimte terwijl ze stil bleef staan, en negeerde alle waarschuwende gedachtes die er op dat moment in haar om gingen. Haar ogen ontmoetten de zijne. Wat waren ze diep en zo donker in het maanlicht, glinsterend als ijs aan de oppervlakte, maar met donkere geheimen erachter. Het kostte haar moeite om haar blik voor een ogenblik van hem af te wenden, staarde voor een kort moment naar haar in elkaar verwrongen handen en richtte haar blik hierna weer op Alain. Ze zuchtte hoorbaar, vond dat hij het moest weten. "Het heeft een reden, de manier waarop ik je op een afstand hou." zei ze, haar stem was slechts een fluistering en de woorden die ze sprak kwamen er met moeite uit. "Ik ben gekwetst, en probeer mijzelf op deze manier hiertegen te beschermen." zuchtte ze. Onenightstands lukten haar nog wel, maar wanneer ze de jongen langer dan een paar uur kende en het er een klein beetje serieus uit begon te zien, begon ze al snel te freaken. "En je denkt nu vast 'Wat moet ik hier mee,' of 'Ik wil zo snel mogelijk weg hier,' maar ik vond dat je op zijn minst een beetje moest weten hoe het zat." zuchtte ze, waarna ze haar blik afwendde en naar de grond schuin voor haar staarde.

Sarah straalde toen ze met Justin aan haar zijde de zaal betrad, zijn arm veilig om haar middel. Haar ogen tuurden voor een kort moment de zaal in, waarna ze zich weer op Justin richtten en Sarah's glimlach breder werd. Toen hij haar had opgehaald had ze haar ogen niet van hem af kunnen houden, en dat kon ze nu nog steeds niet. De smoking die hij aan had stond hem ontzettend goed, wat haar trotser deed voelen dan ze al was.
Ze had ongelofelijk veel zin gehad in vanavond, maar was al snel in de maar al te bekende crisis terecht gekomen: wat moest ze in gódsnaam aan? Hoewel een zwarte of rode jurk vaak werkelijk prachtig waren, was een beetje originaliteit natuurlijk nooit mis; vandaar dat Sarah eens niet voor die veilige kleuren ging, en deze avond in een goudkleurige jurk rondliep. Haar Jimmy Choo stiletto's matchten daar perfect bij, en haar outfit werd afgemaakt door een bescheiden, crèmewitte clutch die ze onder haar arm droeg.
Met de vele stemmen en muziek op de achtergrond duurde het even voor Sarah doorhad dat Justin wat had gevraagd. Ze knikte met een glimlach, waarna ze richting de punchtafel liepen; en hoewel het aantal mensen op de dansvloer toenam, was het er nog redelijk druk. Sarah liet haar ogen over de rijk gevulde tafel glijden, en kwam tot de conclusie dat de organisatoren van dit gala goed hun best hadden gedaan. Er waren hapjes en drankjes in overvloed, waarvan de schijnbare favoriet punch was.
Met een glimlach pakte Sarah het bekertje van Justin aan. "Lekker, dankje" glimlacht ze. Het waren zowaar haar eerste woorden op dit gala, maar het had haar tot nu toe gewoon sprakeloos gemaakt. De muziek, de sfeer, de mensen... Het maakte Sarah niks uit dat ze tot nu toe nog niemand had gezien die ze kende; deze avond zou sowieso geweldig worden.
"Jij ook wat punch?". Ze grijnsde, zette haar bekertje voor een seconde neer, en schonk op haar beurt wat punch in voor Justin. Het had niet veel nut gehad om voor elkaar wat in te schenken, maar ze vond het nou eenmaal leuk om te doen. Ze hield hem het bekertje voor en nam die van haar weer in haar handen.
"Proost" glimlachte ze vrolijk, waarop ze hem zachtjes tegen het bekertje van haar date aanduwde, om hem vervolgens naar haar mond te brengen en er enkele slokjes uit te nemen. Haar ogen keken nieuwsgierig over de rand van het bekertje, eerst naar Justin, toen naar de rest van de zaal. Het begon steeds drukker te worden, en ook de muziek was goed. De combinatie smeekte Sarah bijna om óok naar de dansvloer te gaan, maar zonder Justin dat niet gebeuren. Ze keek hem daarom ook opnieuw aan, een klein glimlachje rond haar lippen.
"Kan je een beetje dansen?" vroeg ze hem nieuwsgierig. Het was een soort inleiding voor de volgende vraag -namelijk of hij met haar mee wilde gaan naar de dansvloer- waar het antwoord niet veel toe deed. Eenmaal op de dansvloer vergat je namelijk bijna alles om je heen, en kan je doen wat je wilt. Er zijn geen voorschriften voor dansen die je vertellen of je het wel of niet goed doet; de truc was dat wanneer je er zelf plezier in had, het vanzelf wel goed kwam.

Nick liet zijn ogen door de zaal dwalen, jongens en meisjes bewogen op het ritme van de muziek. Behalve Jazlyn herkende hij niemand, niet dat dat hem veel uit maakte. Hij richtte zijn blik weer op Jazlyn, die met haar hand over de zijne wreef maar niet in ging op haar woorden. 'Ik had afgesproken met jou, ik ga niet zomaar met een ander dansen, deze avond ben ik lekker van jou.' zei ze, een glimlach gleed over zijn gezicht. Hij snapte nog altijd niet waarom ze juist hem had gevraagd, evenals hij niet snapte dat ze nog geen date had gehad. Maar wat deed hij er toe, hij was hier nu met haar. Daar ging het om, hij grijnsde even naar haar. Jazlyn bewoog uitbundig op het ritme van de muziek, hij zelf danste een stuk bedeesder. Het was niet dat hij niet kon dans, maar hier tussen al die mensen voelde hij zich gewoon niet zo op zijn gemak. Het volgende nummer was heel anders dan de gene waar hij zo net op had gedans, veel langzamer. De lichten werden gedimd, en om hen heen begonnen jongens en meisjes rustig te schuivelen. Jazlyn deed een stap dichter naar hem toe, sloeg haar armen om zijn nek. Een glimlach gleed over zijn gezicht, hij legde zijn armen om haar middel heen. Bewoog met haar rustig op het ritme van de muziek, dat nu een stuk slomer was dan bij het vorige nummer. Hij had hal vaker met een meisje geschuifeld, maar dit voelde op de één of andere manier toch anders. Al wist hij niet precies wat daar voor zorgde. Kwam het door Jazlyn? Hij keek haar aan, een glimlach speelde op zijn lippen.

Matt volgde Jess naar buiten, en genoot van de frisse lucht die buiten zo rijkelijk aanwezig was. Het voelde alsof een last van zijn schouders af viel nu hij de blik van de quarterback niet langer op hem voelde branden, hoewel hij wist dat de jongen hem nu makkelijk kon volgen en nog een gevecht kon beginnen ook. Er waren niet veel mensen buiten, dus ook niet veel mensen die hem tegen zouden kunnen houden.
Hij zuchtte diep, en kneep even zachtjes in Jessica's hand, waarna hij haar meenam naar een bankje even verderop. Matt zweeg voor een tijdje, niet-wetend of hij Jessica moest lastigvallen met zijn problemen, en beet twijfelend op zijn lip. Hij voelde zich schuldig als hij zich raar zou gedragen en ze niet zou weten waarom, dus vond hij dat hij het haar moest vertellen. Hij liet haar hand los en sloeg zijn armen over elkaar, waarna hij even kort fronsde. "Ehm.. Ik heb nogal slechte ervaringen met een paar jongens hier op school. Ze zitten in het Rugby-team." zuchtte hij, waarna hij Jess aankeek om te zien hoe ze erop reageerde.

Ruby stond op en kwam ernstig dichtbij, nog een klap in Alain zijn gezicht? Een scheldpartij in zijn gezicht? Nee, ze begon te praten. Hoewel hij geen klap zal krijgen wist hij niet of dit beter was. Hij voelde zijn hart in zijn keel bonken, zo snel nam iemand hem niet iets in vertrouwen. Het waren geen zeldzame woorden, maar aan de manier waarop ze het zei kon Alain merken dat het niet gebruikelijk was voor haar om het te zeggen. Bij haar laatste zin zat ze akelig dicht in de buurt van de waarheid.
''Dat denk ik al de hele tijd, echter spoken er als jij bij me bent veel te veel gedachtes door mijn hoofd.'' zei Alain en legde voor een moment een hand op haar blote schouder die hij voorzichtig via haar arm weer terug haalde. Hij wist niet waarom hij het deed, waarschijnlijk even aanraking voelen. Aanraking was prettig als je met een meisje in gesprek was, vond Alain. Dit was één van de weinige dingen waarop Ruby geen uitzondering was met andere meisjes, aanraking was nu ook prettig.
Alain had geen flauw idee wat Ruby met gekwetst zijn bedoelde. Hij had zo veel meiden gekwetst door ze niet te vertellen dat hij niet van plan was de rest van zijn leven met hen door te brengen of zonder het uit te maken -alsof hij had bekend dat het aan was- met een ander meisje gaan. Was haar vriend met een ander meisje gegaan? Of dacht ze gewoon dat het haar vriend was, zoals de meiden van Alain dachten dat het na één nacht zijn vriendin was?
''Het heeft geen reden, althans, niet één die ik ken om me te verontschuldigen voor mijn vage gedrag in jouw buurt.''

Het voelde veilig om na al die tijd weer iemands hand vast te houden. Voor Matt had ze zich daar niet aan gewaagd. Ze vond de stelletjes die ze zo rond zag lopen altijd zo klef overkomen. En buiten de one-nightstands en de hulktypes waarmee ze had gehad had ze daar nooit behoefte aan gehad. Maar dit was gewoon anders.
Toen ze eenmaal zaten en Matt haar hand weer losliet keek ze hem aan. Hij vertelde iets over de rugbyspelers waarmee hij slechte ervaringen had. Ze begon te begrijpen waarom hij zich hier niet veilig leek te voelen. Waarom hij rondkeek alsof hij bang was ergens op betrapt te worden. Normaal kwam hij hier niet. Het was bijzonder dat ze hem mee had weten te krijgen. Waarschijnlijk voelde het voor hem alsof hij hier niet hoorde. Ze probeerde het te plaatsen maar het lukte niet. 'Ik snap het niet.' Stelde ze vast en ze keek hem verwachtingsvol aan. Ze probeerde alles nog steeds te beredeneren. Maar haar gedachten liepen vast. Slechte ervaringen met rugbyspelers, oké. Meestal hadden die het gemunt op buitenbeentjes. Maar dat Matt zo'n buitenbeentje zou zijn, daar snapte Jess niks van. Zijn gedrag misschien wel. Hij was wel zo schuw.
Maar qua uiterlijk? Nee.
'Nou ja, ik denk dat ik het wel snap. Misschien. Ongeveer.' mompelde ze, als een eind aan het gepeins. 'Ze.. Pesten je?' Vroeg ze uiteindelijk zachtjes. Vol afschuw. De types waarmee zij normaal uitging hielden zich dáármee bezig? Ze blies uit door haar mond en keek verward naar Matt zijn gezicht.

(Kudtpost. [Aa])

Er werd niets gezegd, waardoor Ruby haar aandacht voor Alain al snel verloor. Ze liet haar blik rond de omgeving glijden -terwijl er in feite niet veel te zien was- en richtte hem uiteindelijk op de deur van de sportzaal, welke verlicht was door een sullig straatlampje. Ze zag een meisje met kenmerkende bruine lokken en een walgelijk glimmende goude jurk door de deur verdwijnen, een jongen als accesoire dragend. Ruby vernauwde haar ogen, dacht te weten wie degene was die zo graag wilde schitteren in een opvallende jurk; Sarah. Ze was altijd hetzelfde geweest, wilde altijd in de spotlights staan. Het zou Ruby niet verbazen wanneer de gouden jurk van écht goud gemaakt was ook. Sarah zou vast wel een manier hebben gevonden om met haar geld te pronken.
Haar aandacht werd pas weer naar Alain getrokken toen hij haar aanraakte, de woorden die hij had gezegd waren niet echt tot haar door gedrongen. Ze keek hem aan met een verwarde blik in haar ogen; in tegenstelling tot Alain vond Ruby de plotselinge aanraking wat minder prettig. De knuffel van eerder deze avond was fijn geweest, maar deze lichte, haast kietelende beweging was gewoonweg irritant. Ze zei er maar niets over, aangezien hij het vast fijn vond om meisjes aan te raken en ze geen zin had zijn perfecte moment te verstoren. Bovendien had ze geen zin haar mond open te trekken en iets te zeggen wat waarschijnlijk toch niet in de smaak zou vallen. "Ik vraag ook niet om jouw verontschuldiging.." zuchtte ze, toen hij zei dat hij er geen had voor zijn vage gedrag als hij bij haar in de buurt was. "Maar hoe bedoel je, vaag gedrag?" vroeg ze hierna, een klein grijnsje op haar gezicht getekend.

''Niet weglopen als het over is, niet terug gaan naar het gala om te kijken of er nog iemand vrij is. Buiten het feit dat ik geen gala meer heb er ook om treuren dat jij mij hebt afgewezen. Ik treur niet om afwijzingen ik stap over naar iemand die me niet afwijst... Normaal gesproken dan, voor mij is dit heel vaag gedrag. En vanaf het begin al, ik doe deze ketting nooit af, laat staan dat ik hem achterlaat als voer voor de oceaan.'' zei Alain ietwat opgefokt met de plectrum tussen zijn duim en wijsvinger. ''Ik ben nu niet realistisch, ik kan jou niet krijgen. Ik besef dat wel, maar ik wil toch niet weg van jou. Ik voel de neiging om nog een poging te wagen...'' Zijn stem klonk verward, zijn gezichtsuitdrukking schreeuwde om duidelijkheid. ''Ik loop geen winkel binnen en ik praat niet met te dikke mannen met te lange baarden die in winkels staan waar de volumeknop te ver naar rechts is gedraaid om een ketting te kopen voor een meisje waarvan ik er vanuit ga dat ze mij niet mag.''
Alain slikte even, haalde adem om vervolgens met zijn reguliere rustige stem tot de conclusie te komen, ''Dat bedoel ik met vaag gedrag...''

Ze was nooit goed geweest in dansen op langzame muziek. Ze probeerde zich aan te passen aan wat Nick deed en zag dat de andere meisjes in de zaal gewoon rustig mee bewogen. Ze haalde een keer diep adem en probeerde nergens meer aan te denken. Ze keek alleen naar Nick' gezicht en glimlachte vrolijk. Alles zag er anders uit bij schemering. Ze wiegde langzaam heen en weer en zag dat hij een glimlach op zijn gezicht had. Ze deed het dus toch goed .. of ze deed het zo fout dat het hilarisch was. Ze legde haar hoofd tegen Nick' schouder en zweefde weg op de muziek. Ze herkende de tekst en zong het in gedachten mee. Nick was geen harde jongen in haar ogen, hij was een jongen met gevoel en klasse. Ze glimlachte en tilde haar hoofd weer op om hem aan te kunnen kijken. 'Nogmaals bedankt dat je mijn date wilt zijn. Alleen in mijn stoutste dromen kon ik weten dat ik hier op het gala zou verschijnen met iemand zo leuk als jou.' zei ze vrolijk. Ze stak haar tong plagend uit en keek in Nick's bruine ogen. Ze kon er wel naar blijven staren, maar dat was onbeleefd en zo wilde ze niet overkomen. Ze wilde met haar voeten bewegen en kwam pas terug in de danszaal toen ze half over haar andere voet struikelde en een reddende stap zette. Ze had Nick minstens een duwtje gegeven en voelde dat ze hevig aan het blozen was. Oke, ze was niet goed in schuifelen, ze was meer iemand die helemaal los ging. Ze ging weer goed staan en schudde haar hoofd, 'Ik kan niet echt schuifelen .. ' fluisterde ze. Ze keek weer weg en zag dat andere meiden elegant met hun date meebewogen. Jaloersheid kwam op.