Kamer van Wyatt en Ayse.

Met een onbewuste glimlach rond haar lippen, vouwde Ayse haar kleding op en stopte die in de koffer. Niet omdat ze uit Santa Monica zou vertrekken, nee dat zeker niet. Ze was van kamer gewisseld. Erg veel contact had ze niet met Shane, haar huidige kamergenoot. En.. om eerlijk te zijn zat ze liever met Wyatt op een kamer. De glimlach werd iets groter toen ze aan de jongen dacht. Even stond ze op om haar rug te strekken, van dat gebogen zitten begon het zeer te doen. Vervolgens pakte ze als laatste haar toiletspullen uit de badkamer, stopte die in de koffer en ritste die dicht. Ze griste haar jas van het inmiddels weer netjes opgemaakte bed en wandelde met haar koffer de deur uit. Nog even dacht ze aan Shane, hopelijk vond hij het niet héél erg dat hij weer kamergenoot-loos was. Vlug wierp ze een blik op het briefje waar het nummer op stond van haar nieuwe kamer. Algauw had ze die gevonden, en opende de deur met het pas verkregen sleuteltje. Eenmaal ze in de kamer stond, viel het haar op dat het echt exáct hetzelfde was als haar oude kamer. Ze legde haar koffer neer op één van de bedden, ritste die weer open en begon alles weer uit te pakken.

Wyatt had er genoeg van, Sarah zag hij jammer genoeg amper. Want hij wou haar best leren kennen maar ja. Veel maakte het hem niet uit hij zou met Ayse op een kamer liggen en dat betekende toch wel iets meer. De jongen had zijn kleren al ingepakt en hees de twee sportzakken weer op en wandelde nu maar weer naar hun kamer. Heel zachtjes opende de jongen de deur zodat Ayse hem niet zou horen binnen komen. Met een grijnsje zette hij zijn zakken geluidsloos neer en wandelde op haar af om vervolgens zijn armen om haar heen te leggen en haar dicht tegen zich aan te leggen en drukte een kus in haar nek. 'Dag schoonheid.' Grijnsde hij eventjes en wreef zachtjes langs haar nek en liet haar vervolgens los en zette zich neer op de grond en keek haar met een grimas aan. 'Hoe is het met je?' Wyatt zette zijn beide handen neer op de matras en keek haar zo aan en wachtte af wat ze zou doen en hoe ze zou gaan reageren. Eigenlijk had hij haar wel gemist, hij stond weer op en trok haar weer tegen zich aan en drukte een zachte kus op haar lippen. 'Ik heb je gemist.' Sprak hij zachtjes tegen haar en glimlachte liefjes naar haar. Even wierp hij een blik op zijn tassen die bij de deur stonden, hij had nog geen zin om uit te pakken.

Terwijl ze zachtjes een nummer neuriede wat ze in haar hoofd had, begon ze met het her-uitpakken van haar spulletjes. De kleding ging weer in de kast, de toiletspullen werden weer in de daarvoor bestemde kastjes geplaatst. Toen alles naar haar mening op de goede plek stond, bleef ze staan bij het raam en staarde naar buiten. En nu was het wachten op Wyatt, hij zou ieder moment hier kunnen zijn. Doordat ze met haar rug naar de deur stond en wat afwezig was, had ze de jongen niet binnen horen komen. Toen ze ineens twee armen om haar heen en een kus in haar nek voelde, slaakte ze een korte kreet. Ze wilde degene achter haar net een stoot geven, toen ze de stem van Wyatt hoorde. "Pff, jij bent het." zuchtte ze opgelucht. Hm, wie had het anders kunnen zijn? Ze draaide zich naar hem om, toen hij vroeg hoe het met haar ging. "Ja wel goed, behalve dat je me net heel erg hebt laten schrikken." antwoordde ze grijnzend. "En met jou?" vroeg ze vervolgens opgewekt aan Wyatt. Toen hij haar weer tegen zich aan had getrokken, sloeg ze haar armen om hem heen. Nadat hij haar een kus op haar lippen had gedrukt, legde ze haar hoofd op zijn schouder en sloot haar ogen voor een moment. "Ik heb jou ook gemist, heel erg." sprak ze terug, even zacht als hij had gedaan.

Wyatt keek haar aan en streek zachtjes over haar rug heen toen ze tegen hem aan stond en grijnsde eventjes. 'Veel beter nu ik bij je ben.' Sprak hij zachtjes tegen haar en drukte een zachte kus op haar wang. Vervolgens tilde hij haar een beetje op en keek haar recht in de ogen aan. 'Ik hou van je.' Glimlachte hij lief naar haar en keek haar met een verliefde blik aan. Dit was het dan, een einde aan het single leven van Wyatt, een heel nieuw hoofdstuk dat zich opende voor hen. 'Ik zal beter voor je zorgen dan eender welke jongen dat ooit gedaan heeft.' Mompelde hij zachtjes en zette zich vervolgens neer op het bed waardoor zij nu op zijn schoot zat. Wyatt legde zijn voorhoofd tegen haar schouder aan en sloot kort zijn ogen en dacht voor een moment aan zijn moeder waardoor zijn greep om haar heen versterkte. Nee, Ayse zou hij niet gaan kwijtraken dat kon hij zich niet veroorloven. 'Ik denk trouwens dat het tijd word dat je mij wat leert kennen, alleszins toch de dingen van mijn familie.' Kort beet hij op zijn onderlip en ademde even diep in om vervolgens haar weer recht aan te kijken. 'Ik ben dus opgegroeid in Denemarken, een groot deel van mijn familie zit daar dus nog. Op mijn 10jaar was ik met mijn vrienden buiten aan het voetballen tot we plots een gil hoorde. Ik stopte meteen en rende de voortuin uit en zag dat mijn moeder was overreden. Ze was opslag dood. Sinds die dag, zijn ik, mijn vader en mijn jongere broer dus aleen.' Zachtjes streek hij over haar heup en beet kort op zijn onderlip en zuchtte diep.

Ayse legde haar armen iets strakker om hem heen en ruste met haar hoofd op zijn schouder. 'Veel beter nu ik bij je ben.' Die woorden lieten haar mondhoeken even omhoog krullen. Ze grinnikte even toen Wyatt haar iets optilde. "Ik meer van jou." antwoordde ze, eigenwijs glimlachend. Vervolgens drukte ze even zacht haar lippen op de zijne. "Dat is niet zo moeilijk." mompelde ze eerst, waarna ze de jongen even een scheve glimlach schonk. "Maar daar zal ik je aan houden, ik zal altijd bij je blijven." maakte ze haar zin af. Toen ze op zijn schoot zat, liet ze haar handen rusten op zijn onderrug en streek daar zachtjes overheen. Ze voelde hoe Wyatt zijn greep iets verstevigde, wat haar even bezorgd naar hem deed kijken. Sprakeloos luisterde ze naar zijn verhaal over zijn moeder, ze wist gewoon even niets te zeggen. "Pff, wat erg zeg." wist ze eruit te krijgen, waarna ze hem even een bemoedigende knuffel gaf. Vervolgens overspoelde een moment van schaamte haar, zij liep altijd zo te zeuren over haar moeder, dat ze zo irritant was. Wyatt had niet eens een moeder meer.. "Je kan altijd alles bij me kwijt he." sprak ze vervolgens zacht.

Wyatt zuchte even en luisterde naar het meisje haar woorden en glimlachte even. De bemoedigende knuffel deed hem even zijn ogen sluiten hoewel hij haar toh weer aankeek en haar vervolgens na haar woorden een zachte kus op de lippen drukte. 'Ik weet het. Maar weet dat het omgedraaide ook voor jou geld.' Zachjes liet hij zich neerzakken zodat hij nu met zijn rug op de matras lag en haar met een glimlach aan keek. 'Ik vertel het je maar omdat moest je eens op bezoek willen gaan daar, je geen vrouw zult aan treffen in het huis maar alleen twee mannen. Erg, ja dat was het en is het nog steeds. Ik zal nooit de uitdrukking op mijn broers gezicht vergeten. Die pijn die af te lezen was vanuit alles wat hij deed. Ik was bang dat mijn vader er onder door zou gaan en ons ook zou achterlaten. Maar hij hield zich sterk voor ons, en ik hield me als volgt sterk voor mijn kleine broer om het hem gewoon makkelijker te maken.' Even keek hij naar de plafond, er was altijd gezegd dat hij qua uiterlijk meer op zijn moeder leek. Zijn vader had hem gezegd dat hij diezelfde ogen had, het zelfde gitzwarte haar. Terwijl zijn vader blond haar had met groen/blauwe ogen net zoals zijn broertje. Hij was het evenbeeld van zijn moeder volgens vele. Ook qua karakter waren ze hetzelfde al was hij toch iets meer terug getrokken soms. 'Ik ben blij dat ik eindelijk iemand gevonden heb zoals jij. Iemand die me neemt zoals ik ben. Slechte kanten er bij gerekend.' Grijnsde hij kort naar haar en streek zachtjes langs haar benen.

Onderzoekend keek ze Wyatt weer aan, ze probeerde zich in te beelden hoe het zou zijn om geen moeder te hebben maar het lukte haar niet. Ze kon zich gewoonweg geen leven voorstellen zonder haar moeder. Uit automatisme bleef ze over Wyatt's rug strelen. "Dat weet ik, en dat zal ik ook altijd doen." antwoordde ze vervolgens glimlachend toen hij zei dat ze hem ook altijd alles kon vertellen. 'Ik vertel het je maar omdat moest je op bezoek willen gaan daar, je geen vrouw zult aan treffen in het huis maar alleen twee mannen. Erg, ja dat was en is het nog steeds. Ik zal nooit de uitdrukking op mijn broers gezicht vergeten. Die pijn die af te lezen was vanuit alles wat hij deed. Ik was bang dat mijn vader er onder dor zou gaan en ons ook zou achterlaten. Maar hij hield zich sterk voor ons, en ik hield me als volgt sterk voor mijn kleine broer om het hem gewoon makkelijker te maken.' En weer wist ze niks te zeggen. Het was zo verschrikkelijk, voor haar zo onwerkelijk, ze kreeg er bijna tranen van in haar ogen. "Echt sorry dat ik niets te zeggen weet, ik kan het me gewoon haast niet voorstellen." verontschuldigde ze zich zachtjes. Ze glimlachte even liefjes naar hem, boog voorover om hem een zachte kus te geven in zijn nek. "Natuurlijk neem ik je zoals je bent, je bent namelijk perfect zo." antwoordde ze met een glimlach. Ze kroop van hem af om vervolgens naast hem te gaan liggen. Het meisje pakte zijn hand vast en drukte zachtjes haar lippen op de rug van zijn hand. "Ik houd echt heel veel van je." zei ze vervolgens zacht tegen de jongen, waarna ze op haar elleboog steunde om hem goed aan te kunnen kijken. Even overwoog ze of ze de vraag die in haar hoofd spookte wel kon stellen, maar uiteindelijk besloot ze om het toch maar te vragen. "Wad het een ongeluk? Of is ze.. opzettelijk aangereden?" vroeg ze zachtjes.