Met Brookelle

"Pfuh", deed ze alsof hij haar ego gekrenkt had, toen hij zei natuurlijk beter te zijn dan haar in de weg terug vinden. Haar blik gleed even vrolijk over de omgeving die een stukje donkerder was geworden, en boven hen begon de maan blijkbaar al te schijnen. Het bruggetje kwam in zich en meldde hen zonder woorden dat ze de goede kant op liepen. Ze keek opzij toen Murray weer begon te praten en het meisje glimlachte even toen hij zijn logische redenering uitlegde. Ze zouden afspreken, en dat vond ze zeker geweldig, hij wou haar ook opnieuw zien, en dat was een vrij goed teken, niet? Of hij haar morgenvroeg kwam wekken? Ze hield zich voor hoe 'sexy' ze eruit zou zien, haar haren in de war en in haar slaapshortje en top, en schudde die gedachte meteen weg. Ze nam zich voor op te staan voor hij haar kwam wekken, maar wist ergens dat ze zich toch niet aan die belofte zou kunnen houden, en toch stemde ze toe. "Goed, ik slaap in nummertje 212, maar ik verzeker je; erg sexy zie ik er dan niet uit", grijnsde ze, waarna ze voelde hoe de jongen haar enkele porren in haar zij gaf nadat ze hem een plagend stompje in zijn zij had gegeven. Ach, dat mocht ook wel eens. "Ja, dat ga ik doen", sprak ze met een eigenwijze blik, tot ze voelde hoe hij zijn arm om haar middel sloeg, waardoor ze onbewust tegen hem aan ging lopen. Ze kreeg het op slag warmer, bijna heet zelfs, en zo verloor de wind haar gevecht tegen Brookelle. Om die overwinning te benadrukken, sloeg ze haar arm ook om Murrays middel heen, terwijl ze even glimlachend opkeek.

Tot zijn opluchting werd hij niet bij haar weggeduwd. In tegendeel, hij voelde haar arm ook om zijn middel en glimlachte even. Vanuit zijn ooghoeken keek hij haar aan en merkte dat hij net hetzelfde deed bij hem. Toch had hij hier een vreemd gevoel bij. Hij had Brookelle daarnet niet afgewezen, maar ook geen wederzijdse gevoelens getoond. En nu liepen ze zo dicht bijeen. Hij snapte zijn eigen gedachtengang even niet meer en zuchtte. Hij merkte in de verte de campus al op en bleef zijn blik erop gericht houden. "212.." herhaalde hij nog even voor de zekerheid. "Nouja, dan zul je je in ieder geval niet overslapen.." hij grijnsde even. "Behalve als ik dat ook doe dan."

Hun blikken kruisten even toen ze hem aankeek, en enkele tellen later keek hij weg. Zelf deed ze dan ook hetzelfde en kreeg zo de campus al in zicht. Ze knikte even toen hij haar kamernummer herhaalde en glimlachte vlak daarna. "Nee, dat zou een verbetering voor me betekenen, aangezien de momenten waarop ik op tijd opsta zeldzaam zijn. Bij voorbaat dank, levende wekker", grijnsde ze en sloeg haar ogen even kort neer. Zometeen zou ze naar haar kamer gaan, nog wat dingen tegen morgen doen en haar gsm checken, aangezien ze die momenteel af had staan om vervelende berichtjes te omzeilen. Ze leken steeds talrijker te worden, al antwoordde ze er niet op. Maar zometeen zou ze ze allemaal wel lezen, ze wist dat het haar niet goed gezind maakte, maar haar nieuwsgierigheid was te groot. Bij het denken aan haar gsm, merkte ze dat ze die, samen met boeken die ze nodig had voor school, nog in haar kluisje had liggen. School ging vast om tienen, dus ze had nog wel even tijd. Ze stopte toen ze op de splitsing van het pad kwamen dat hen de keuze liet naar de living building te gaan of naar de school zelf, en liet haar arm van hem af glijden. "uhm", mompelde ze even aarzelend en keek naar het schoolgebouw, waar nog licht brandde. "Ik moet nog iets hebben uit mijn kluisje, dus dat ga ik halen eerst.. Dan zie ik je.. morgenochtend?" ze streek met haar hand enkele lokken uit haar gezicht en keek Murray afwachtend aan.

Bij de splitsing liet Brookelle haar arm van hem afglijden en hij keek haar even verbaasd aan. Ze moesten toch beide naar hetzelfde gebouw? Maar blijkbaar niet, aangezien Brookelle nog naar haar kluisje moest. Ze zei dat ze hem morgenochtend weer zou zien en Murray knikte lichtjes en zuchtte. "Ja, inderdaad. Dan ga ik nu naar Jane toe." hij keek even naar het gebouw waar hij heen moest en dacht aan Jane die daar op hem zat te wachten. Hij keek terug naar Brookelle en glimlachte lichtjes. "Tot morgen." nam hij dan maar afscheid en wreef haar even plagend over het hoofd. "Kleine meid." fluisterde hij, waarna hij zich omdraaide en met zijn handen in zijn broekzakken het pad afliep.

De jongen zijn verbaasde blik verdween al snel, waarna hij meldde dat hij naar Jane toeging, nu. Moest hij dat nou echt nog zeggen? Ze wist wel waar hij heen ging en een onzeker gevoel kwam in haar op, dat ze, naar gewoonte, meteen onderdrukte. "Juist", mompelde ze even en trok haar mondhoeken wat omhoog. "Tot morgen", klonk het zachtjes van haar kant nadat hij dat zei, waarna ze even verbaasd haar wenkbrauwen optrok toen hij haar even over het hoofd wreef. Damn, haar haren? Geen gejengel nu, ze was niet zo'n perfectioniste. "Kleine meid" zei Murray, waarna ze even glimlachte en hem kort nakeek toen hij wegwandelde. De drang om hem achterna te gaan en een kus op de lippen te drukken, was groot, maar dat wilde hij niet meteen, vermoedde ze, dus hield ze zichzelf tegen door haar handen in haar broekzakken te stoppen, zich om te draaien en naar de kluisjes te lopen. Een tegendraads gevoel, zowel geluk als pijn, stroomde door haar lichaam, maar ze kon het niet plaatsen.

Murray liep nog even verder het pad af maar bleef uiteindelijk staan en draaide zich om. Hij zag nog net hoe Brookelle het gebouw in liep en zuchtte, waarna hij zich omdraaide en in een looppasje dezelfde kant op ging. Toen hij binnen kwam liep hij rustig naar de kluisjes en zag Brookelle net bij haar kluisje staan. Bijna sluipend ging hij erheen en ging achter haar gaan staan. Hij legde beide handen op haar middel en had intussen zijn hoofd tot bij haar oor gebracht. "Boe." fluisterde hij.

Het was stil in het gebouw, het maakte bijna een hels geluid toen haar sleuteltje in het slot verdween en ze haar kuisje opende, haar gsm nam en door enkele papieren zocht, toen ze plots handen op haar middel voelde en tegelijk een zachte maar doodenge "Boe" in haar oor. Ze liet haar papieren in haar kluisje meteen los, maakte een schrikbeweging waardoor er even een schokje door haar lichaam leek te gaan en er een gesmoord gilletje uit haar keel ontsnapte, waarna ze zich geschrokken omdraaide in de handen van een onbekende en Murray daarna herkende, doordat ze even omhoog keek en zijn gezicht opmerkte. Haar ogen stonden groot terwijl ze hem aankeek en het meisje fronste even. "Jij.", sprak ze quasi-geïrriteerd, maar glimlachte toen. "Doe dat alsjeblieft niet meer, Murray, ik had me bijna doodgeschrokken!", koppig keek ze hem even aan, tot ze wat bekomen was en zich vragen begon te stellen. "Wat doe je hier? Moest je niet naar Janes kamer? Of zocht je iets?", klonk het, terwijl ze hem onderzoekend aankeek.

Murray grijnsde door haar geschrokken reactie. "Jij mij doodsteken.. waarmee? Je pen?" hij lachte even en had nog steeds haar middel met beide handen vast. Meteen kwam de vraag die hij wel had verwacht. "Jane kan wel even wachten." glimlachte hij. "En nee ik zocht niks. Maar.. mag ik hier ook gewoon zijn.. omdat ik je miste?" het voelde alsof hij plots bloedrood was en hij keek even twijfelend opzij, waarna hij een stap naar voor deed, waardoor Brookelle tegen de kluisjes kwam te staan en hijzelf vlak voor haar. "Mag ik je zo vasthouden?" vroeg hij dan, bijna fluisterend, haar in de ogen kijkend. "Of moet ik je loslaten, wegrennen en nooit meer terugkeren?"

"Hoogstwaarschijnlijk", mompelde ze nog steeds koppig en trok bijna arrogant één wenkbrauw op, hoewel ze zich bewust was van zijn handen die haar middel nog steeds vasthielden. Jane kon wachten en hij zocht niets, maar hij miste haar? Ze kreeg een warm gevoel en glimlachte even terwijl ze op haar lip beet, toen hij aarzelend opzij keek. Hij was best wel schattig zo, moest ze zeggen. Ze voelde hoe hij dichter naar haar toe kwam, en voelde zo ook het metaal van de kluisjes tegen haar rug. Murray was vlakbij, om hem aan te kijken, moest ze een stukje naar boven kijken. Ze hoorde zijn vragen en bleef hem heel de tijd aankijken toen hij ze stelde, terwijl ze op de eerste vraag knikte en op de volgende vragen opeenvolgend haar schouders even ophaalde. "Loop vooràl weg..", mompelde ze ironisch en sloeg haar beide armen om zijn middel, waardoor ze hem iets dichter tegen haar aantrok.

Brookelle zei nogal ironisch dat ze wou dat hij wegliep, dus grijnsde hij even, waarna haar handen zijn middel verwarmden en hem dichter tegen haar aantrok. Hij voelde hij buik dehare raken en glimlachte even. Zijn ene hand bleef op haar middel liggen, terwijl zijn andere even met een lok haar speelde en daarna zachtjes over haar wang gleed. "Mooie meid." fluisterde hij, waarna hij voor hij het zelf besefte zijn lippen tegen die van haar drukte. Zachtjes, alsof hij die van haar kon breken. Maar toch liefdevol.

Toen ze hem dichter tegen zich aan trok, glimlachte ze even, ze hield haar hoofd een beetje schuin en streelde hem zachtjes over zijn onderrug, die beweging bevroor even toen hij met een lok haar speelde en zijn hand over haar hand liet glijden. De spanning in haar lichaam zorgde ervoor dat haar onderlip een beetje trilde. Een tel later, na twee überlieve woorden van hem, voelde ze zijn zachte lippen tegen de hare, waardoor ze één hand naar zijn nek bracht en op de kus reageerde door wat naar voren te leunen zodat ze zijn lippen gewillig op de zijne kon drukken, haar ogen sloten zich enkele seconden, waarna ze zachtjes zijn lippen losliet en glimlachte, terwijl ze even op haar lip beet. Haar blauwe ogen keken hem even aan terwijl ze de hand in haar nek naar zijn schouder liet zakken. "Lieve jongen.", grijnsde ze even met een onschuldige blik in haar ogen.

Hij voelde hoe ze zijn kus beantwoorde en uiteindelijk nam hij weer wat afstand en opende zijn ogen weer. Hij stond nog steeds tegen haar aan en had opnieuw beide handen op haar heupen gelegd terwijl hij haar aankeek. Haar hand gleed tot op zijn schouder en ze zei lieve jongen tegen hem. Op hetzelfde moment als zij verscheen er bij hem een grijnsje. "Ik was al bang een slag in mijn gezicht te krijgen." lachte hij en drukte een vluchtige kus op haar voorhoofd. "Straks heb ik al geen zin meer om naar Janes of mijn eigen kamer te gaan." fluisterde hij en hij meende wat hij zei. Zijn donkere ogen bleven haar rustig aankijken.

"Een slag in je gezicht? Ik ben allesbehalve agressief..", grijnsde ze alsof ze een heilige was en voelde hoe ze een zachte kus op haar voorhoofd kreeg gedrukt. Ze hoorde zijn woorden en glimlachte even, waarna ze haar schouders even ophaalde en aan de kraag van zijn shirt pulkte met haar vingers. "Jane is een vriendin van je, je kan haar niet laten zitten wachten", mompelde ze zachtjes terwijl ze even naar de plek waar haar vingers zijn nek af en toe raakten, keek. "Maar als je zin hebt daarna.. Je bent altijd welkom..", glimlachte ze even terwijl ze fluisterde en keek hem weer aan. Het laatste wat ze wilde was dat hij Jane kwijtraakte door zijn afspraak niet na te komen, door haar. Ze bleef hem even wat vertwijfeld aankijken en voelde hoe haar buik raar aan begon te voelen, waardoor ze haar lippen weer even op de zijne drukte en ze dan weer losliet.

Murray knikte. "Ik blijf niet te lang op haar kamer. Dan probeer ik die van jou te vinden." glimlachte hij en voelde hoe er een kus op zijn lippen werd gedrukt. "Geniepig meisje." grijnsde hij en tilde haar een paar centimeter van de grond waarna hij haar plagerig in haar nek kuste en terug op de grond zette. Hij liet haar los en zette een stap achteruit. "Dan zie ik je zo wel." hij keek haar nog even aan, waarna hij zich omdraaide en op een snel tempo naar het woonvertrek liep.

(ben er vanavond wel weer denk ik (a) @ your room)

Brookelle glimlachte even, hij zou komen nadat hij naar Jane was gegaan, prima regeling, vond ze. Toen ze hem een kusje op de lippen drukte, en hij haar geniepig meisje noemde, verscheen er een speelse grijns op haar gezicht. Ze voelde hoe ze wat opgetild werd en kreeg een kusje in haar nek, waardoor ze even zachte natintelingen voelde en een glimlach op haar gezicht kreeg. "Ja, tot snel", fluisterde ze zachtjes, waarna hij zich omdraaide en naar de living building liep. Haar blik volgde hem tot hij buiten was, terwijl ze de meeslepende situatie even overliep, en constateerde dat ze nergens spijt van had. Integendeel, ze vond het geweldig. Met een brede glimlach op haar gezicht, haalde ze nog de nodige papieren en haar gsm uit haar kluisje, waarna ze het weer sloot en enkele minuten na Murray het schoolgebouw uitliep.