Met Brookelle

Er was niet meer veel gezegd op hun weg naar het centrum. Er was dan ook veel gebeurd tijdens hun wandelingetje. Het bleef Murray verbazen hoe snel je iemand kon leren kennen en hoe snel je mening over iemand kon veranderen. Toen het verkeer drukker werd en er steeds meer gebouwen verschenen kon Murray besluiten dat ze in het centrum waren beland. Het was echter al lichtjes donker aan het worden en hij moest de tijd in de gaten houden. Jane zou niet opgewekt reageren als hij na middernacht aan haar kamer zou staan. Hij stak een sigaret op en na een trek genomen te hebben draaide hij zich naar Brookelle. "Waar heb jij zin in? Er is keuze genoeg." glimlachte hij en bleef even staan zodat ze konden beslissen. Hijzelf had wel zin in een vette hap, maar wist dat niet alle meisjes dit even hard apprecieerden. "Jij kiest en ik neem geen genoegen met een 'het maakt niet uit'". Grijnsde hij.

Een niet al te onaangename stilte af en toe kon geen kwaad, vooral omdat ze dan dingen op een rijtje kon zetten en zo rust weer vond in haar hoofd, al wist ze dat de rust niet echt stabiel stond, en een enkel voorval dit kon laten veranderen. Toen hij vroeg waar zij zin in had, keek ze hem even aan en bleef ze staan, wilde een 'maakt niet uit' mompelen, had haar mond al open gedaan om de woorden uit te spreken, tot hij haar resoluut zei dat zij mocht kiezen en dat hij haar woorden die ze eerst wilde uitspreken, niet zou aanvaarden als antwoord. Ze zuchtte in plaats van de woorden uit te spreken en keek even rond. Restauranten of hoe ze dat kon noemen, sprak haar niet zo aan zoals een snelle hap gezellig kon zijn, buiten, een bankje of op een muurtje, het maakte haar niet uit. Lekker goedkoper en vooral meestal gezelliger. "Frietje?", vroeg ze aarzelend en keek hem benieuwd aan, terwijl een onschuldige glimlach haar lippen sierde. "Als je dat niet wilt, kunnen we ook op restaurant gaan, als je meer gewoon bent.. ik heb een normaal inkomen met mijn baantje, dus geniet sneller van een goedkope maaltijd", grijnsde ze even en knipoogde naar hem, waarna ze hem afwachtend aankeek.

[Even eten =) ]

Murray straalde bijna toen ze voor friet koos. Zelf zat hij nogal krap en moest dringend op zoek naar een baantje, dus een duur restaurant kon hij zich niet veroorloven. "Is goed." hij draaide zich weer om, nam nog een trek van zijn sigaret en keek rond op zoek naar friet. Hier nog niks te zien, dus stak hij de straat over en zocht verder, af en toe achter zich kijkend als Brookelle nog volgde. Uiteindelijk kwam hij op een pleintje terecht, gesierd met een fontein, wat groen en bankjes en de heerlijke geur van friet vulde zijn luchtwegen. Hij nam nog een trek en drukte zijn sigaret uit, waarna hij naar het frietkraam stapte en Brookelle aankeek terwijl ze aanschoven. Een tweetal mensen stonden voor hen te wachten op hun maaltijd. "Wat wil jij? Ik betaal." stelde Murray voor.

Friet, goede keuze, leidde ze uit Murrays blik af en zo kreeg ze nog meer zin in de overheerlijke maaltijd. Brookelle liep een halve meter achter hem en zocht zelf ook naar een frietkraam, welke hij, ja want hij zag het tenslotte als eerste, even later vond. Een leuk pleintje dat ze nog niet had gezien sinds ze hier was, zorgde voor de rustige en gezellige sfeer hier. Bovendien was het niet druk en liepen er nog geen irritante jongens rond, een 'sjanske', aangezien het hier krioelde van de aanstellers. Haar blik gleed over de omgeving toen ze aanschoven en zo gleed haar blik ook langs Murrays ogen, terwijl hij haar aankeek, waardoor ze hem even aan bleef kijken en glimlachte. Hij bood haar aan te betalen, maar ze schudde haar hoofd. "Ik was degene die je mee vroeg, niet? Of heb ik dat deel gemist? Ik betaal. Maar jij mag wel bestellen, want daar heb ik een hekel aan.. Ik kan die dingen ook niet onthouden, mijn kortetermijngeheugen is slecht als ik honger heb." Brookelle grijnsde even en hield haar hoofd schuin, terwijl er toch iets op haar maag lag. "Over daarnet.. Ik heb er niets op tegen om je te omhelzen, maar ik..", het meisje keek op toen een vrouw zei dat het aan hen was. "..heb graag een mini met mayonaise, geen vlees, heb al een wafel op, remember?", sprak ze snel tegen Murray en duwde hem zachtjes naar voren zodat hij kon bestellen.

Tot zijn ongenoegen zei Brookelle dat de rekening voor haar was. "Het was toch echt mijn idee hoor." zei Murray grijnzend maar besloot er verder niet op in te gaan. Hij zou haar zeker nog wel eens wat teruggeven in ruil voor dit etentje. En hier kwam zijn eerste daad al; hij mocht de bestelling plaatsen. "Wat wil je eten?" vroeg hij rustig terwijl de mensen voor hen hun bestelling namen en vertrokken. Maar in plaats van haar bestelling te zeggen begon ze over die omhelzing van daarnet en Murray keek haar onbegrijpend aan. Zat ze daar nog steeds mee? Ze had er niets op tegen hem te omhelzen. Wat was er dan wel fout gelopen. Ze stopte plots met praten en Murray hoorde de vrouw in het kraampje zeggen dat het hun beurt was. Hij voelde Brookelles handen tegen zijn rug en werd een stukje naar voren geduwd terwijl ze vluchtig haar wensen tegen hem verkondigde. Hij keek de dame aan. "Uhm.. doe maar een mini en medium, beide met mayo en wat bitterballen." De vrouw knikte en begon er meteen aan, terwijl Murray zich terug naar Brookelle draaide. "Waarom wou je het niet dan?" vroeg hij stil en twijfelend als hij haar die vraag wel kon stellen.

"Goed dan, jouw idee", sprak ze quasi-zagend en had zo ook zijn vraag over wat ze wilde eten, ontweek. Gelukkig was er de dame die hen vroeg naar de bestelling, zodat ze langer de tijd kreeg om na te denken over haar woorden. De bestelling was snel gedaan en om wat tijd te rekken, zocht ze in haar tas naar haar portefeuille, zodat ze kon betalen. Ze hoorde zijn vraag en haar handen bleven even als bevroren in hun beweging staan, waarna ze zuchtte, haar tas terug dicht deed en haar portefeuille in haar ene hand hield. "Ik wilde niet omdat ik het wel wilde..", mompelde ze even en ontweek zijn blik. "Ik wilde je tegen me aantrekken, maar gelukkig hield ik m.. En die jaloezie, niets voor mij, je verwart me, niet jouw schuld, volledig de mijne.. Ik wil gewoon niet..", haar halve zinnen sloegen op niet veel en ze had moeite om ze uit te spreken, of af te maken. Toch leek ze er genoeg over te doen, zodat ze in afwachting van Murrays reactie kon gaan betalen. De vrouw noemde het bedrag en traag nam ze het geld, zorgde ervoor dat ze tijd genoeg besteedde aan het vormen van een gepast bedrag, met enkele kleine muntjes, tot ze weer naast Murray stond, en hem nog steeds niet echt aankeek. Haar blik gleed naar de grond en bleef daar ook aan vastplakken.

Murray keek haar onbegrijpend aan toen ze in halve, bijna onbegrijpelijke zinnen begon te spreken. "Je wilt niet omdat je het wel wou.." mompelde hij bijna haast onhoorbaar, terwijl hij haar woorden in een juiste context probeerde te plaatsen. Jaloers.. Ze was dus echt jaloers op Jane? Waarom? Hij had in zijn tijd hier al meer tijd gespendeerd aan Brookelle dan aan Jane. Besefte ze dat niet of had Murray er gewoon een fout beeld over? De vrouw noemde het bedrag en Brookelle betaalde nogal langzaam. Murray nam hun bestelling aan en met volgepropte handen liep hij naar een van de bankjes rondom de fontein waar hij plaats nam. Hij zette Brookelles bestelling even naast hem op het bankje tot ze bij hem kwam zitten en zette dat van zichzelf op zijn schoot. Hij dopte een frietje in de mayo en stak deze in zijn mond? Waarna hij met zijn hand als een gek voor zijn mond begon te wuiven en snel doorslikte. "één tip, laat even afkoelen!" grijnsde hij terwijl Brookelle naast hem plaats nam. Hij staarde even naar zijn avondmaal en zuchtte. "Waarom ben je jaloers op Jane?" vroeg hij rechtuit en keek haar terug aan.

Ze negeerde Murrays overpeinzend gemompel, en probeerde de tijd dat ze naast elkaar zouden zitten en hij haar nog meer vragen zou stellen, wat hij trouwens absoluut mocht, maar waar ze diep bij moest nadenken, zien of ze sommige dingen mocht zeggen of niet. Brookelle volgde hem naar het bankje en stak haar portefeuille ondertussen terug in haar handtas. Ze ging naast hem zitten, uiteindelijk, en lachte even toen ze hem zag wuiven.. "Bedankt voor de tip, ik gebruik hem wel al een tijdje..", grijnsde ze waarna ze haar eigen portie ook op schoot nam en tot naast vlak hem schoof. Ze keek even rond en liet haar blik even naar Murray glijden, toen die haar aankeek en vroeg waarom ze jaloers was op Jane. Hij was wel direct in zijn vraagstelling en hij overviel haar zo, waardoor ze de tijd niet nam om een antwoord te gaan verzinnen, en zijn blik bleef vasthouden met de hare. Hij kon haar best veel laten vertellen, als ze maar in zijn donkere ogen keek. "Ze kent je langer, weet meer over je en is er altijd geweest toen je ze nodig had, Jane is mooier en ligt je volgens mij nauw aan het hart.. Het is niets voor me om zo'n jaloezie te gaan voelen en ze is ook onbegrijpelijk, maar toch is het er en ik vind het niet echt fantastisch..", mompelde ze bijna onhoorbaar, terwijl ze hem aan bleef kijken. Tenslotte scheurde ze haar blik los van de zijne en beet even kort op haar lip toen ze weer voor zich keek. "Het probleem is dat ik graag bij je ben.. of zo.. na een paar uren ronddwalen.. En tegelijk wil ik niet bij je zijn omdat ik vreselijk faal in het 'mezelf onder controle houden'. "

Afwachtend bleef hij haar aankijken en niet veel later keek ze hem recht in de ogen terwijl ze begon uit te leggen waarom ze zo jaloers was op Jane. Ze kende Murray langer en wist meer over hem dan Brookelle, dat was een feit. Hij kende haar nog maar een dag en Jane was al enkele jaren een geliefde chatvriendin. Maar het was dan ook enkel via pc gebleven. Ze hadden twee enkele keren afgesproken en nu had hij besloten naar dezelfde school als zij te komen. Kende ze Murray? Ja, misschien wel, maar niet goed genoeg. Hij hoorde Brookelle zeggen dat Jane mooier was en Murray moest even grijnzen. Jane was inderdaad een plaatje, dat kon hij niet ontkennen. Maar ook Brookelle mocht er wezen. Hij bleef haar recht aankijken, maar was zo diep in gedachten verzonken dat zijn blik er niet toe deed. Brookelle was stikjaloers en bleek het te haten van zichzelf maar kon er niks aan doen. Hij merkte dat ze terug voor zich uitkeek en Murray knipperde vluchtig met zijn ogen om terug naar het echte leven terug te keren en verder naar het meisje te luisteren. Ze was dus graag bij hem. Maar toch wou ze niet bij hem zijn. Onder controle houden? Wat bedoelde ze daarmee? "Waarom moet je jezelf onder controle houden? Heb je moordneigingen als je me ziet ofzo?" grijnsde hij en ondernam een tweede poging om een frietje te eten.

Zelfmoordneigingen? Het meisje kon zich even niet inhouden om kort een grijnsje boven te halen. "Close", mompelde ze even en keek even naar Murray, om dan haar gedachten plots op een rijtje te krijgen en te beseffen wat er allemaal aan de hand was. Het mocht niet, het kon niet, was onmogelijk. De fontein! Haar blik gleed naar de fontein alsof ze er door gefascineerd was, tijd winnen was haar bedoeling niet meer, nu was het eerder tijd doden. "Grappig hoe dat water altijd blijft komen, hoe haal je het in je hoofd om je daarmee bezig te houden?", ze grijnsde even en liet haar blik naar het gras glijden. Een bordje midden op het grasveld zei hen dat ze niet op het gras mochten lopen, welke regelovertreder had het daar gezet? Ze schudde haar hoofd even en stak nadenkend een frietje in haar mond. "Ik moet mezelf onder controle houden, zodat ik niet te veel eet als ik bij jou ben.", mompelde ze even, glimlachte naar hem en zuchtte even zachtjes. Tijd doden was leuk, maar haar gedachten over Murray kwamen weer bovendrijven. Ze kende hem nog maar net, het was onmogelijk, waar was het misgelopen? Waar was ze de mogelijkheid om zichzelf te controleren, verloren? Welk moment? Haar gedachten overliepen afgelopen namiddag. Het bruggetje? Misschien, niet onmogelijk. Ze moest ervoor zorgen dat Murray haar afgelopen half opbiechten vergat, goed, na A kwam B, maar momenteel vond ze het beter haar mond te houden, gaan zeggen wat precies voelde zou de jongen kunnen afschrikken of erger nog, kwetsen.

Plots begon Brookelle over de fontein, maar Murray lette er niet echt op. Hij was te diep in gedachten verzonken en genoot van zijn bakje friet die nu de perfecte temperatuur leek te hebben. Plots hoorde hij Brookelle zeggen dat ze niet teveel mocht eten als ze bij hem was en Murray grijnsde. "Ah een kilotje meer of minder kan geen kwaad. Ziet niemand." stelde hij haar gerust, waarna hij aan zijn eerste bitterbal begon. Hij keek even op en merkte dat ze zon intussen bijna helemaal onder was. "Wat gaat de dag snel.." mompelde murray en at de rest van zijn bitterbal op, waarna hij zijn blik terug op Brookelle richtte. "Ik heb het gevoel dat je wat voor me achterwege houdt." zei hij rustig en richtte zijn blik even op de fontein. "En stiekem geloof ik niet dat jij je eetbuien niet onder controle kan houden door mijn aanwezigheid.."

Het leek te lukken, hij reageerde op haar woorden en ze glimlachte. "Ja, tot het er twee meer of drie meer worden, en dan begint het zooitje ..", kaatste ze terug, terwijl haar blik op het grasveldje gericht bleef. "Erg snel..", mompelde ze rustig terwijl ze merkte dat de dag inderdaad snel voorbijgevlogen was, waarschijnlijk door het zoeken van de weg, en het gezelschap. Ze doopte een frietje in de mayo en stak die in haar mond, herhaalde dit telkens tot Murray mompelde dat ze wat achterhield. Ze liet het frietje dat ze net vast had vallen, gelukkig viel het terug in haar bakje, en meende zich bijna te verslikken in haar frietjes. Maar ze herstelde zich toen hij zei haar niet te geloven en de schok al lang verdwenen was. "Goed, je hebt me door.", gaf ze toe - liegen was ook zoiets dat ze haatte, daarom was ze er niet al te goed in en kon ze niet veel excuses verzinnen behalve altijd maar uit te stellen tot het, hopelijk, afstel werd - en zuchtte even zachtjes terwijl ze het ene frietje weer vastnam en het even bekeek voor ze het in haar mond stak, ze wilde nog wat zeggen. "Maar soms kan je dingen beter achter houden, ze zijn niet altijd even goed begrijpbaar en ik denk dat je het niet zo leuk gaat vinden, dus als je er niets mee in zit dat ik je dag verpest, ja, dan zal ik het wel zeggen, maar als je liever je frieten nog met smaak opeet, zwijg ik wel. Jouw keuze, en je weet wat ik prefereer.", sprak ze nu vlot, verbaasd over hoe gestructureerd de woorden uit haar mond kwamen, waarna ze hem even aankeek en nu het frietje wel in haar mond stak.

Sneller dan verwacht gaf Brookelle toe dat ze echt wat achterwege hield. Murray at nog enkele frietjes terwijl hij naar haar woorden luisterde en zette toen zijn nog halfvolle bakje friet op het bankje, vlak naast hem. "Je maakt me nu toch wel nieuwsgierig" glimlachte hij terwijl hij zich naar haar toe draaide en haar afwachtend aankeek. "Dus, mevrouwtje ik-denk-dat-ik-wat-voor-murray-kan-verbergen. Biecht maar op." Hij had niet het gevoel dat de aankomende opbiechting zo onsmakelijk zou zijn dat hij een half bakje friet zou laten staan, dus was hij niet van plan dit onderwerk weg te gooien in de vergeetpot. "Ik wacht." plaagde hij haar een beetje.

Wilde hij nou echt zijn halve bakje friet opofferen de idiote dingen die ze voelde? Ze fronste even toen hij vastberaden zijn bakje friet wegzette en zich naar haar toe draaide. Damn, ze had hem nieuwsgierig gemaakt.. Waarom kon ze nu niet gewoon iets zeggen zonder meer prijs te geven? Ze haatte zichzelf om haar eigen karakter en dan vooral het feit dat ze niet kon liegen, en ze haatte nu al de woorden die ze zou uitspreken. Ze zouden idioot klinken, te weinig zijn en tegelijk zoveel zeggen. En ze zouden Murray ofwel wegjagen, ofwel een afkeer van haar doen krijgen, ze zouden ervoor kunnen zorgen dat hij afstandelijker deed tegen haar, en stilaan begon ze een beetje afscheid te nemen van de Murray die naast haar zat, naar haar toegedraaid zat en wachtte op haar antwoord. Ze zuchtte toen hij zei dat hij wachtte en aarzelend keek ze hem aan. Zijn verwachtingsvolle blik deed haar even met tegenzin wegkijken, om na diep ademgehaald te hebben, haar bakje friet eveneens weg te zetten en naar hem te kijken. "Ik haat mezelf om wat ik ga zeggen, het gaat je hoogstwaarschijnlijk niet meteen bevallen en zal je vooral in de war brengen..", stelde ze het moment in een laatste poging uit, maar ze had het gevoel dat Murray zich niet zomaar liet afschepen, en haalde toen diep adem. "Ik ken je amper een half dagje en ik heb het gevoel dat ik op het punt sta meer voor je te gaan voelen.. meer dan een vriend. En dàt kan ik niet controleren." Ze zuchtte even zachtjes door de spanning die zich vormde in haar lichaam, terwijl ze over haar eigen woorden nadacht. Door die zwangerschap had ze impulsieve gevoelens afgezworen. Na die miskraam had ze jongens afgezworen, en nu praatte ze er open tegen een en zou ze verliefd aan het worden zijn, of al verliefd zijn op een jongen? De wereld draait door..

Murray bleef haar afwachtend aankijken en Brookelle probeerde om haar woorden heen te draaien, maar Murray was niet van plan af te haken. Het zou hem in de war brengen. Maar dat was hij nu ook al, dus dat maakte niet zoveel uit. Ze haalde diep adem en meteen erna bekende ze gevoelens voor hem te krijgen of misschien zelfs al te hebben. Murray keek haar even verbaasd aan en wou zijn mond open doen om wat te zeggen, maar zodra hij dat deed kwam er geen enkel geluidje uit. Hij draaide zich terug normaal op het bankje zodat hij terug voor zich uit keek, naar de fontein. "Oh.." wist hij uiteindelijk uit te brengen en nam vluchtig een frietje uit zijn bakje. "Sorry dat ik je zo.. dwong.. om dit te zeggen.." zei hij uiteindelijk, bang dat hij te ver was gegaan met zijn nieuwsgierigheid. Hij keek vanuit zijn ooghoeken naar Brookelle en zuchtte. Een tegenstrijdig gevoel speelde binnenin hem. En zo meteen moest hij naar Janes kamer, wat zou Brookelle daar wel niet van vinden? Hij zuchtte opnieuw en sloeg zijn arm om haar schouders heen. "Sorry dat ik er nu niet positiever op kan reageren.. het heeft me inderdaad even verward." bekende hij.

Murray zei niets, wilde dat wel doen, maar zweeg. Hij draaide zich terug gewoon naar voren en meteen voelde ze dat ze teveel had gezegd. Beter gezwegen, wist ze. Al duurde het niet echt lang, de stilte duurde voor haar toch een aardig tijdje en ze wist niet of zij beter nog wat kon zeggen, of of ze op Murray moest wachten, al leek die er ook niet veel van terecht te brengen, een 'oh', ontsnapte uit zijn mond en meteen beet ze op haar lip. Ja, ze wist wel dat het hem niet zo zou bevallen, ze kon beter maken dat ze weg kwam en zorgen dat ze hem vergat, om hem niet meer onder ogen te komen. Hij excuseerde zich omdat hij haar naar zijn mening 'gedwongen' had dit te zeggen, en ze haalde haar schouders op. "Jij hebt ook al mijn vragen beantwoord.", reageerde ze zachtjes, haar stem net iets luider dan een simpele fluistering. Haar handen hielden het bankje vast, aan weerszijden van haar benen. Hij had het liever niet gehoord, dacht ze, terwijl ze zich vervloekte omdat ze de waarheid had gezegd. Plots voelde ze een arm om haar schouders, waardoor ze even aarzelend opkeek. Het verwarde hem eveneens, net zoals het haar verwarde en wat berouwvol sloeg ze haar ogen neer. "Het spijt me", mompelde ze even en zuchtte even zachtjes, terwijl ze voor zich uit bleef kijken.

Murray voelde een schuldgevoel opkomen. Het liefst had hij haar in zijn armen gesloten, een kus gegeven en gezegd dat hij er altijd voor haar zou zijn. Maar er was iets dat hem tegenhield. En vreemd genoeg wist hij niet precies wat. Intussen was de zon volledig onder gegaan en nu pas merkte hij dat er lichtjes in de fontein verwerkt waren die het water zichtbaar maakten. Hij nam zijn bakje friet, die intussen sterk afgekoeld was en begon op een friet te knabbelen. Hij was er niet bij met zijn gedachten en voor hij het wist had hij op zijn kaak gebeten. Hij legde er snel zijn vrije hand tegen en vloekte even binnensmonds. Vanuit zijn ooghoeken keek hij naar Brookelle, waar hij zijn arm rond geslagen had. Ze zag er niet erg gelukkig uit. Murray zuchtte en trok haar tegen hem aan. "Het komt wel goed meisje.."

(even eten, brb ^^)

Haar gedachten bleven er niet echt bij, dat was wel het minste wat ze kon zeggen. Nu had ze een arm om zich heen, maar wat moest ze ermee aan? Een weglopende Murray had haar waarschijnlijk iets minder in de war gebracht dan dit, maar daar was ze niet zo blij mee geweest. Nu ja, het was relatief. Ook nu was ze niet bepaald blij. Waarom sloeg hij zijn arm om haar heen? Ze onderdrukte wat valse hoop die naar boven kwam en probeerde het realistisch te bekijken. Murray wilde gewoon niet weglopen, en het zou banaal zijn moest hij gewoon blijven zitten, dus dan was zijn laatste optie een arm om haar heen slaan, toch? Niets meer, niets minder. Ze wist enkel dat de plaatsen waar zijn arm lag ongelofelijk warm aanvoelden, en ze leek dit gevoel niet meteen te kunnen onderdrukken. Hij maakte het dan ook moeilijker door haar tegen zich aan te trekken, ze zuchtte zachtjes en liet haar hoofd even aarzelend op zijn schouder steunen -aangezien hij wat groter was, was dit best gemakkelijk-, en besloot haar frieten even te laten voor wat ze waren, momenteel kon ze toch geen hap door haar keel krijgen.

Hij voelde plots haar hoofd tegen zijn schouder en voor hij erover nadacht had hij zijn hoofd tegen die van haar gelegd. De twee nog niet lege frietbakjes stonden aan weerszijden van hen af te koelen, maar dat kon hem momenteel niet zoveel schelen. "Je bent dan vast niet erg blij met mijn afspraakje met Jane." zuchtte hij. Toch was hij ervan overtuigd dat hij zich aan de afspraak moest houden. Ze hadden elkaar tenslotte al een hele tijd niet meer gesproken en gezien en hadden veel bij te praten. Hij zuchtte opnieuw en sloot zijn ogen. Het begon wel af te koelen hierbuiten, dus uiteindelijk liet hij haar los en ging terug rechtop zitten, nog steeds met Brookelle tegen zijn schouder. "Het lijkt me handig als we terugkeren naar de school." besloot hij. "Voor we weer verdwalen." hij kon een klein glimlachje niet onderdrukken.

Ze voelde zijn hoofd tegen het hare en staarde even naar de overkant, waar er een leeg bankje stond, aangezien het plein lekker symmetrisch was aangelegd. Toen ze zijn stem vlak bij hoorde en de betekenis van zijn woorden onderzocht, haalde ze haar schouders even op. "Echt gigantisch leuk vind ik het niet, maar ik ga je niet tegenhouden, ze is een vriendin van je.", mompelde ze even zachtjes. Zachtjes vielen haar ogen toe, door de warmte die de jongen haar onbewust gaf, tot de jongen wat bewoog en daarmee opende ze haar ogen weer, bleef ookal liet hij haar los, nog even tegen hem aanleunen, waarna ze uiteindelijk knikte en wat van hem af ging zitten. Een glimlachje verscheen op haar gezicht terwijl ze opstond met haar bakje friet en hoorde wat hij zei. "Eén ding, we hebben ons ingebouwd gps-systeem alleszins weer uitgebreid", grijnsde ze waarna ze even naar hem knipoogde en haar bakje friet in een vuilbak wat verder kieperde. Ze kwam terug en keek naar Murray, waarna ze even aarzelend op haar lip beet. "Gaan we?", vroeg ze even zachtjes, wachtend op zijn reactie.

Murray grijnsde even toen ze beweerde dat hun gps systeem erop verbeterd was. Ze stond op en kiepte haar frieten weg en hij besloot hetzelfde te doen, maar stopte zijn laatste, intussen bijna koude bitterbal nog snel in zijn mond. Hij keerde zich naar Brookelle, die aarzelend bleef staan en plots hoorde hij haar zachte vraag en knikte. Hij kwam bij haar staan en keek haar even glimlachend aan. "We gaan." zei hij rustig, waarna hij langs haar door liep en even over zijn schouder keek als ze mee kwam.

Brookelle glimlachte even toen de jongen toestemde, waarna hij tot bij haar liep, haar vraag als antwoord gebruikte en daarna langs haar verder wandelde. Ze zuchtte zachtjes, keek even voor zich uit, sloeg haar ogen kort neer en hoopte dat de sfeer tussen hen nu niet in de negatieve zin zou veranderen. Ze draaide zich uiteindelijk om, zette een glimlach op haar gezicht om daarna met Murray verder te wandelen. "Van hier ken ik de weg best wel.. denk ik.." ze glimlachte even schuldbewust naar Murray, daarstraks zei ze ook de weg te kennen, en dat dééd ze ook, toen, maar toen was ze er niet helemaal bij geweest.. Maar of dit anders zou zijn, betwijfelde ze. "Of toch maar het padje weer? Of ken jij de weg al?" ze bleef even vragen stellen en voelde kort hoe een fris windje de kop op leek te steken. Hij blies de haren uit haar gezicht en ze stak haar handen in haar zakken om het iets warmer te hebben, Murray vragend aankijkend. Wat werd het?

Murray grijnsde "Ja, ik vind de weg wel." grijnsde hij en trok zijn trui even wat dichter tegen zich aan toen een koude wind hem even deed rillen. "Heb jij het niet koud?" vroeg hij verbaasd aan Brookelle. Hij zag haar handen in haar broekzakken verdwijnen en hij keek even rond. "Laten we die straat maar volgen." lachte hij en waagde het erop. Hij besloot nog een sigaretje te roken. Misschien hielp het wel tegen de kou. En volgde daarna het pad. Hij vertraagde even tot Brookelle naast hem kwam lopen en keek haar even glimlachend vanuit zijn ooghoeken aan. "Ik moet zo dan wel naar Jane toe. Maar ik zie je morgen wel weer, toch?" vroeg hij redelijk hoopvol.

Brookelle glimlachte even en schudde haar hoofd even koppig toen hij vroeg of ze het koud had. "Nee hoor, prima", glimlachte ze even en rustig knikte ze toen hij zei een bepaalde straat te volgen. "Goed, jij bent veel beter dan mij in de weg terugvinden..", mompelde ze even grijnzend toen ze op het pad kwamen. Ze glimlachte even en ging naast Murray wandelen, de naam 'Jane' viel even, maar ze voelde zich er niet echt zo slecht meer bij, de jongen was lief voor haar. Zijn volgende zin of eerder vraag, beviel haar dan weer meer, waardoor ze glimlachte en knikte terwijl ze hem aankeek. "Ik hoop het..", klonk het, waarna ze even een lichte blos op haar wangen kreeg en subtiel wegkeek, naar het zandpadje onder hen. "Spreken we af? Of gaan we elkaar sowieso tegenkomen?", grijnsde ze even en gaf hem met haar elleboog plagerig een stompje in zijn zij, haar handen zaten in haar zakken, terwijl ze Murray even zijdelings aankeek.

[Opnieuw gaan Morgen vroeg op xD ]

"Tuurlijk ben ik veel beter in de weg terugvinden!" zei hij alsof hij een levende kaart was. Maar keek snel even rond om er zeker van te zijn als ze wel de juiste weg volgden. ze leek blij over zijn vraag om morgen terug af te spreken en er verscheen een spontane glimlach op zijn gezicht. "We gaan elkaar sowieso tegenkomen." Knikte hij. "Aangezien we zullen afspreken." gevolgd door een grijns. "Anders kom ik je morgenvroeg wel wekken?" hij keek haar even aan. "Weet ik meteen je kamer zijn als ik een nachtmerrie heb, niet meer kan slapen en bij iemand in bed wil kruipen." lachte hij en voelde een stomp in zijn zij. "Gaat mevrouw lopen slaan?" grijnsde hij en porde haar enkele keren in haar zij. Hij grijnsde breed en voor Brookelle zich kon verweren had hij zijn arm om haar middel heen geslagen en liep zo verder.