Kamer van Julia en Jeremy. [Not anymore]

Opgelucht haalde hij adem. Hij had zijn kamer bereikt. Het was gelukkig niet zo ver lopen, vooral omdat een flinke grote koffer had. De sleutel die hij had gekregen van de dame die achter de receptie stond stak hij in het slot. De klik die het slot gaf verraadde zichzelf. De deur was nu dus overduidelijk open. Met zijn ogen teneergeslagen opende hij de deur. Des te langer hij hier was, des te meer hij een hekel aan Santa Monica kreeg. Hij wou terug naar zijn eigen land, Zwitserland. De witte, besneeuwde bergen, zijn familie, zijn vrienden en zijn vriendin Crystal. Een zucht schoof over zijn lippen. Zijn ogen gleden alle kanten op, de kamer bekijkend. Het was saai, gewoon wit. Zijn eerste indruk was niet speciaal. Zijn koffer gooide hij neer op een van de twee bedden die opgemaakt waren. Die er tevens ook wit uitzagen. Gelukkig had hij wat basketbalposters in zijn koffer zitten, om de kamer wat op te fleuren. De gordijnen die de slaapkamer een donkere invloed gaf schoof hij open. Hij ritste zijn koffer open en begon zijn spullen uit te sorteren. Of het nou leuk was hier of niet, hij moest er toch aan zien te wennen. De beelden van zijn laatste avond en zijn reis spookte nog steeds door zijn hoofd. Zijn vader had hem hierheen gebracht en hem slechts een schouderklopje gegeven. Daarna vertrok hij weer. Dat was het? Er moest hier iets achter zitten. Hij werd hier heus niet voor niks heen gebracht, dit soort scholen had je ook in Zwitserland, dus er moest wel een reden achter zitten. Alleen kon hij het niet tot zich brengen wát precies. Over een paar dagen belde hij zijn vader wel op. Even krabde hij op zijn hoofd. Had hij nou zijn hartje van Crystal in Zwitserland laten liggen? Nee toch. Hij wist het zeker dat hij het in z'n koffer had gedaan. Tot zijn opluchting vond hij het in een zijvakje. Nu wist hij het weer, hij had het voor de zekerheid in een apart vakje gedaan wat verborgen zat in zijn koffer. Stel dat hij het kwijt raakte, dan vergaf hij het zichzelf nooit. Vlak bij zijn hart verwarmde hij het kleine stukje ijzer in z'n hand. ''Ik zal je nooit vergeten, Crystal,'' fluisterde hij met een glimlach.

Met een onwillekeurige glimlach rond haar lippen, trok ze haar niet al te zware koffer achter zich aan. Ze had een kamer toegewezen gekregen, inclusief kamergenoot. Julia was reuze benieuwd naar wie het zou kunnen zijn, zoveel mensen kende ze immers nog niet. Vluchtig wierp ze een blik op het, inmiddels verfrommelde, briefje waar haar kamernummer op stond. Vervolgens richtte ze haar blik weer omhoog, naar het bordje waar het kamernummer op stond van de kamer waar ze nu tegenover stond. Hieruit kon ze concluderen dat ze er bijna was, en rustig liep ze verder naar haar kamer. Eenmaal ze deze bereikt had, stond ze stil en haalde even diep adem. Vervolgens legde ze haar hand op de deurkruk, duwde die naar beneden. Tot haar verbazing was die al open, dus duwde ze de deur zachtjes open. Het eerst wat haar extreem opviel, was dat de kamer saai en kaal was. Een onhoorbare zucht rolde over haar lippen, tenzij haar kamergenoot helemaal geweldig was zou ze hier niet veel tijd willen besteden. Nogmaals liet ze haar blik door de kamer glijden, die bleef hangen op een jongen. Wauw, wat een feest: haar kamergenoot was een jongen. "Hey." kondigde ze haar aanwezigheid aan, waarna ze de deur achter zich dichtduwde. Julia plofte neer op het bed tegenover die waar de jongen op zat, en zette de koffer naast zich neer. Vervolgens ritste ze die open en trok haar joggingbroek eruit. Die lange reis met het vliegtuig had ze verschrikkelijk gevonden, en eigenlijk snakte ze gewoon naar een douche. Vlug verwisselde ze haar strakke jeans voor de slobberige broek en keek de jongen die nog tegenover haar zat met een scheve glimlach aan. "Ik ben Julia." stelde ze zichzelf daarna voor. "Ook nieuw hier?" vroeg ze vervolgens nieuwsgierig, terwijl ze knikte richting de koffer die naast hem stond.

Een begroeting wekte hem uit zijn gedachten, en hij opende zijn ogen. ''Oh, ehhm,'' zei hij op een verlegen toon en hij schraapte zijn keel. Een kamergenoot had hij verwacht, maar geen meisje. Zeker geen meisje. Dit was beschaamd. Vooral nu het net uit was met Crystal, zou hij het niet aan kunnen om met een ander meisje te gaan. En al helemaal niet om met haar op één kamer te slapen. Toen hij merkte dat het meisje haar broek wou verwisselen, keek hij uit het raam wat tussen de bedden in zat. 'Ik ben Julia, ook nieuw hier?' Het hartvormige bedeltje was pittig heet geworden door zijn lichaamswarmte en zijn kleffe handen die hij had gekregen van de plotselinge komst van het meisje, genaamd Julia. Hmm, Julia. Dat was meer een naam van het sprookje 'Romeo en Julia'. Hij grinnikte even zachtjes, een binnenpretje. ''Ik ben Jeremy. Ik ben net aangekomen.'' Zei hij en keek haar even kort aan totdat hij zijn aandacht weer op zijn bagage richtte. Ohja, die zou hij nog uitpakken. Er stond maar één kast, dus die zouden ze moeten delen. ''Ehhm, jij de helft, ik de helft van de kast?'' Vroeg hij nieuwsgierig, aan de ene kant bang of het meisje fel zou reageren dat de hele kast van haar was en aan de andere kant dat hij nu misschien bazig overkwam. Hij verborg het hartje in zijn broekzak, zodat hij het hopelijk minder snel kwijt zou raken en bukte zich naar zijn koffer. Zijn kleding lag bovenop, en zijn moeder had voor de zekerheid er een dekbed, hoeslaken en kussensloop in gepropt. Al was dat dus helemaal niet nodig geweest, aangezien ze dat hier er al voor gezorgd hadden, zoals hij al had gezeurd tegen zijn moeder. Achja, als zij iets in haar hoofd haalde, dan was ze gewoon niet meer te stoppen. Net zoals dat zijn vader haar ompraatte zodat hij toch naar het Monica High moest gaan. Voor een of andere vage reden, die hij niet mocht weten. Daar moest hij zelf maar achter komen. Hij slaakte een stille zucht en keek toen op richting het meisje. Ze zag er best knap uit, al was Crystal in zijn ogen toch veel knapper. Maar toch was Julia zijn type wel, qua uiterlijk dan. Hij glimlachte vriendelijk naar haar.