Shooting some hoops

Joël was maar naar de gymzaal gegaan om daar wat te gaan basketballen. Iets wat zijn gedachten van Stefanie kon halen. Gekleed in een zwarte short en een zwart rood lijfje kwam hij aan in de lege donkere sportzaal. Zin om de lichten aan te doen had hij niet, plus dan zouden er gelijk van die mensen gaan komen en daar had hij geen zin in. De jongen zette zijn koptelefoon op en knoopte zijn Nike’s vast en keek dan naar de mand. Hij nam een basketbal en op de beat van Dynamite van Taio Cruz begon de hij te dribbelen richting de mand. Toen hij enkele meters voor de mand was duwde hij zich met zijn tippen af op de grond, vloog daardoor anderhalve meter in de lucht en joeg de bal door de mand en bleef even hangen. Uiteindelijk liet hij zich weer op de grond vallen en nam zijn basketbal weer op en begon gewoon jumpshots te doen. Of echter iemand hem hier zou zien wist hij niet maar veel kon het hem toch niet schelen want hij zag de personen niet en hij zou ze ook niet horen. In de gymzaal was het echter best koud, verwarming was dus ook uit geschakeld, en het enigste licht dat er nu binnen viel op de plaats waar hij stond was het maanlicht. Wat eigenlijk wel een speciale sfeer gaf, iets mysterieus. Al gauw begon hij weer te denken aan Stefanie en schoot hij de bal nog een keer in het doel om die daarna neer te horen stuiteren op de grond. Hij zag haar graag, maar hij moest haar vergeten, zij zag hem graag, was het dan voor haar ook zo makkelijk om hem te vergeten? Joël schudde zijn hoofd en ging de bal weer halen en begon die op de grond te stuiteren.