How you remind me?

Enrico zat in de cabine waar het team zat als het rust zat. Daar deed hij zijn schaatsen handig aan en trok hij ook zijn kap over zijn hoofd heen. Vervolgens nam hij zijn hockeystick vast en smeet een puck op het ijs. Dan duwde hij zich af op de matten en zo gleed hij behendig over het ijs heen. Voor zijn mond en neus had hij een soort van sjaaltje, gewoon iets tegen de koude. Kalm zette hij zijn stick op het ijs naast de puck en begon zo heel handig tussen de kegeltjes door te schaatsen met zijn ogen voor zich uit op het doel gericht. Toen hij de zesde kegel ongeveer voorbij was schoot hij de puck in het doel waardoor er even dat belletje klonk. Hij schaatste terug naar de cabine en zette zijn stick daar in om zo gewoon verder te gaan schaatsen. Zijn gedachten gingen weer naar zijn zusje, hij moest haar gewoon vinden. Zodat hij haar weer in zijn armen kon sluiten, zodat hij haar kon beschermen als dit nodig was. Haar kon behoeden van slechte dingen, maar dan moest hij haar eerst vinden en dat zou waarschijnlijk nog wat langer gaan duren. Aangezien hij totaal geen benul had van waar ze was, was ze nog in Miami of was ze verhuisd? Alles viel gewoon af te wachten tot hij nieuws kreeg van de ambassade. Ja, die stap had hij ondernomen, hij wou weten of ze nog in Amerika was, en daarom was hij naar de ambassade toegestapt en had hij dit hele gedoe uitgelegd aan hen. Zij zouden hun best gaan doen om haar te vinden, en ze zouden wat laten weten. Maar hij was zoiets van een vier maand geleden naar daar gegaan, en nog steeds had hij geen nieuws. Waar hoopte hij eigenlijk nog op? Dat ze gewoon zomaar tevoorschijn zou komen hier in Santa Monica? Dat ze hem meteen zou herkennen en gewoon met open armen ontving? Dat zou nooit gaan gebeuren, nooit daar was hij zeker van daar voor had hij haar te lang in de steek gelaten.

Iana had haar kunstschaatsen aangetrokken en had zich naar de ijspiste begeven. De meesten deden er aan ijshockey maar zij had om toestemming gevraagd om er te kunstschaatsen. ze had het altijd graag gedaan, altijd had ze het goed gekund. Iana stapte het ijs op en al meteen moest ze even wennen. Het was alweer een tijdje geleden dat ze had geschaatst dus het was altijd even wennen vooraleer ze het weer wat gewoon was. Toen er opeens een blondharige jongen de piste op kwam had ze haar ogen wijd opengesperd en had ze hem gevolgd met haar ogen. Zijn manier van schaatsen, zijn ogen en zijn hele lichaam.. Enrico? Iana probeerde haar zicht wat scherper te stellen zodat ze er zeker van kon zijn. Maar de jongen was te ver van haar verwijderd om het echt goed te zien. Vlug schudde ze die waas van zich af, het was hem niet. Hoe haalde ze het in haar hoofd om ook maar te denken dat dat Enrico was? Haar broer die ze al jaren kwijt was. Iana balde haar vuisten voor een kort moment, hij had haar in de steek gelaten. Maar het gemis was groter dan de woede en dat wist ze maar al te goed. Iana slikte en liet haar lichaam vooruit gaan en draaide een sierlijke pirouette. Ze begon achterwaarts te schaatsen en hield haar evenwicht door haar armen wat naast zich te houden. Elke beweging werd goed uitgevoerd en langzamerhand begon ze grotere sprongen te maken waardoor er een grote grijns op haar gezicht kwam. Dit was misschien wel een piste om te ijshockeyen, zij schaatste. En aangezien er alleen maar een jongen op de piste stond had ze plaats genoeg. Iana zuchtte, was het Enrico maar die daar stond.. Iana stopte bruusk waardoor ze half achterover viel maar zich nog net staande had kunnen houden door haar gewicht naar voren te brengen. Dat gebeurde er nu dus altijd als ze aan van die moeilijke dingen dacht. Iana wreef over haar hoofd en streek haar haren weer in hun vouw. Zo, nog maar eens zien wat ze nog allemaal kon. Met een handige zwaai met haar been haalde ze een goeie snelheid waardoor ze zich kon bukken en haar ene been in de lucht kon steken naar voren. Soepel bleef ze zonder wat te doen naar voren glijden en begon kleine draaitjes te maken met altijd een grotere snelheid, tot wanneer ze uitgedraaid was en ze een beetje misselijk haar hoofd schudde. Haar moeder had haar altijd die kunstjes geleerd, haar moeder had ook aan kustschaatsen gedaan. En haar vader had Enrico geleerd hoe je moest ijshockeyen. Iana slikte, waarom was het ook zo moeilijk?

Enrico keek om en zag een meisje met lang sluik bruin haar op de piste komen, vriendelijk stak hij zijn hand op naar haar en schaatste verder. De jongen begon zonder moeite weer te zigzaggen over de baan en keek even op naar dat meisje. Zonder er eigenlijk ook maar erg in te hebben bleef hij haar aankijken tot hij echter uit de bocht vloog en tegen de houten balustrade werd gegooid. Even greep hij naar zijn ribben kast en neep zijn ogen even op elkaar. Hij was dit wel gewoon, maar meestal draagde hij nog iets van bescherming, dat was dus nu niet het geval. Hij ademde even diep in door de klap was zijn kap van zijn hoofd afgezakt en ook het sjaaltje was gewoon weer naar beneden gezakt. Hij duwde zich weer op en wreef nog even pijnlijk over zijn ribben. Maar dan ging hij verder met schaatsen, ditmaal zijn kap echter aflatend omdat het anders te warm was in zijn ogen. Kalm schaatste hij weer naar de cabine en deed zijn vest uit en gooide deze echter op de bank samen met dat sjaal dingetje. Kort trok hij zijn shirt naar boven en keek even naar zijn ribben, ach de pijn zou wel weg trekken waarschijnlijk en zo niet had hij maar gewoon even dikke pech. Al gauw begon hij weer met schaatsen en ditmaal hield hij zijn ijsblauwe ogen voor zich uit gericht, de kans om nog eens afgeleid te worden zag hij nu niet echt meer zitten. Enrico dacht even na, het meisje was even oud als hem als hij het goed had, zou het misschien kunnen dat dit Iana was? De jongen schudde zijn hoofd maar, nee dit was ze niet dan zou hij haar toch zwak moeten herkennen en dat was hier niet het geval als hij eerlijk moest zijn.

Iana keek naar de jongen die met een harde smak tegen de zijkant van de piste was geknald. Even bleef ze verbijsterd staan, knalde zelf bijna tegen de zijkant. Verdomme! Iana herstelde zich snel en begon te schaatsen richting de jongen die over zijn ribben had gevoeld. Nu pas was het gezicht zo dichtbij, was Enrico zo dichtbij. Iana kwam steeds dichter en keek hem nog eens onderzoekend aan. "En..rico?" Nog voor ze het woord had uitgesproken was de jongen al weg gegaan en had zijn sjaal en dergelijke weggegooid. Iana wreef over haar voorhoofd en merkte dat ze wat duizelde. Was het hém nu, of niet? Iana wilde dat ze daar een antwoord op zou krijgen, maar steeds weer had ze haar idee om naar hem toe te gaan bruusk afgeslaan. Wat als het hem niet was, stond ze wel mooi voor schut. Iana zette haar gedachten weer op nul en besloot om er gewoon niet meer aan te denken, het had toch geen zin. Met haar hoofd naar het ijs gericht draaide ze om haar eigen as en draaide haar armen om haar lichaam heen. Haar blauwe ogen sloot ze voor een moment zodat ze weer helemaal aan haar schaatsen dacht en niet meer over haar verloren broer die ze toch nooit meer zou zien. Iana besloot weer om verder te schaatsen en haalde weer haar beste snelheid. Been opheffen, kijken om niet te vallen, hoofd laag, kin op haar borst en daar ging weer als daarvoor, sierlijk vooruit gaand over het ijs. Ze voelde zich net een vis op het water. En meteen zag ze er ook alweer het plezier in. Een stralende glimlach was niet van haar gezicht af te slaan. Ze legde haar achterbeen tegen haar hand en hield haar enkel langs achteren vast. Ook zo een beweging waar ze jaren op had geoefend en ze duizend keren door gevallen was. Blauwe plekken, breuken allemaal door die ene oefening. Iana grijnsde bij die gedachte, ze moest maar eens stoppen met die herinneringen op te halen, straks viel ze nog door die stomme gedachten. Toen Iana niet had opgelet naar waar ze aan het schaatsen was was ze recht tegen de blond harige jongen tegen geknald. Kort keek ze naar het jongensgezicht dat net naar haar had gekeken en daar nu opeens zo dichtbij was. Ietsje onwennig schaatste ze een meter afstand naar achteren en keek hem recht aan. "Sorry.." Iana wist niet wat ze ervan moest denken, was dit nu Enrico of niet? Iana keek hem recht aan en herkende de blauwe ogen die zij ook had. "Enrico?"

Enrico keek strak voor zich uit en kon enkele keren haar over het ijs zien glijden door de weerspiegeling. Uiteindelijk hield hij halt aan de omheining en keek even naar zijn schaatsen waardoor hij he ijs er even af haalde. Plots voelde hij een zachte stoot tegen zijn rug heen en keek hij haar aan. Kort fronste hij en haalde zijn schouders even op toen ze zei dat het haar speet. Kort glimlachte hij waardoor er kleine kuiltjes in zijn beide wangen verschenen. Opeens hoorde hij zijn naam uit haar mond komen en keek hij haar even onderzoekend aan. Hij herkende haar niet, maar zij kende hem blijkbaar wel. 'Ja, dat ben ik. Het spijt me, ik kan je naam niet herinneren.' Aarzelend keek hij haar aan en dacht diep na, nee, hij herkende haar niet meer. Vervolgens keek hij weer naar het ijs en streek kort door zijn haren. Wie was ze? Hoe kende ze hem? Voorzichtig duwde hij zich naar haar toe en remde vlak voor haar, hij liet zijn ogen over haar glijden en plots toen hij recht in haar ogen keek wist hij het. Woah, hij gleed achteruit en knalde zo weer tegen de omheining aan, alleen vloog hij er dit keer gewoon over en waren zijn schaatsen alleen nog maar zichtbaar. Hij trok zijn benen op en daardoor vielen zijn benen over hem heen en maakte hij een kleine koprol waarna hij weer recht kwam. Meteen ging hij het ijs weer op en schaatste naar haar toe, zonder ook maar iets van schaamte legde hij zijn armen om haar heen en tilde haar even op waardoor ze samen iets verder gleden. 'Iana.' Fluisterde hij zachtjes tegen haar en ademde even huiverend in. Zacht streek hij langs haar haar en keek haar aan. 'Het spijt me, voor alles.' Mompelde hij zachtjes en keek kort naar het ijs onder hem. Zijn zus hier, het was toeval. Ze was kwaad op hem, hij voelde dat gewoon, maar hij nam het haar ook niet kwalijk. Dat kon hij perfect begrijpen eigenlijk.

Iana keek naar de grond wist zich nog steeds niet echt te consenteren op haar sprongen. Waarom herkende die jongen haar niet, was hij dan een dubbelganger van haar broer of zo? Iana haalde diep adem en maakte nog een kleine pirouette maar kon het daarna niet meer aan. Ze moest en zou weten wie die jongen was. En net toen ze zich omdraaide zag ze dat de blond harige jongen achterover viel en een onhandige koprol maakte. Awtch.. Iana maakte een pijnlijk gezicht. Dat kon haar broer toch niet zijn, Enrico was nooit zo verward of klungelig. Toen de jongens het ijs weer opkwam zuchtte ze opgelucht, blij dat hij niets had. Het kon dan wel een vreemdeling zijn, zijn val was best hard geweest. Maar het geen wat haar verbaasde was toen de jongen récht naar haar toe kwam en haar eens bekeek. Iana fronste, was dat ook al zo'n gore gast die haar lichaam wat aan het inspecteren was? Maar algauw had ze door wat er gebeurde en voelde ze voor ze het besefte de armen van Enrico om haar heen. Zijn woorden deden haar even zacht glimlachen. Het was fijn om hem weer bij haar te hebben. "Enrico.." Iana zuchtte en sloot haar ogen waarna ze haar armen om zijn nek bleef houden, niet echt van plan om hem los te laten. Toen Iana dreigde te vallen knelde ze zich rond Enrico's nek vast en grinnikte daarna voor kort. "Ik ben blij dat je er bent.. Ik dacht dat ik je nooit meer terug ging zien! Mama en papa zijn dood heh.." Iana wist niet of Enrico het in het internaat had geweten maar Iana besloot om het toch maar te zeggen. "Misschien dat we eens samen naar hun graf kunnen gaan als je daar tijd voor hebt." Iana slikte en gaf Enrico nog een laatste knuffel. Een kleine traan gleed over haar wangen. God, begon ze nog te wenen ook. "Geen zorgen, het zijn gelukstranen.." Iana lachte en keek haar grote broer stralend aan. "En wat ben je gegroeid man.. Ik herkende je haast niet meer.." Iaan lachte en schaatste wat naar achteren waarna ze op een hoge snelheid op hem afvloog en haar armen om zijn buik klemde. Enrico zou de oefening vast wel kennen. Normaal zou hij dan nu haar moeten rond zwieren. Ze deden het vroeger ook altijd op het ijs. Eigenlijk hadden ze allemaal wel een grote passie in het kunstschaatsen, en ijshockeyen natuurlijk ook.

Enrico trok haar iets beter tegen zich aan en voelde zijn hoofd even tollen, de oorzaak daartoe? Alles wat er vroeger gebeurd was over viel hem weer. Al gauw begon ze over hun ouder, de jongen slikte en keek naar het ijs. Blijkbaar had dat internaat niets laten weten aan zijn overige familie. De jongen kreeg nog een laatste knuffel voor hij haar kort aan keek en een traan over haar wang zag rollen. Toen ze echter begon overr dat het een traan van geluk was glimlachte hij eventjes. 'Tja, ik kan niet klein blijven hoor.' Grijnsde hij vrolijk en zag dat ze weg schaatste. Toen ze echter weer met een hoge snelheid op hem af kwam en hij haar armen om zijn buik heen voelde grijnsde hij. De jongen legde zijn handen op haar armen en begon zo heel vlotjes rond te draaien. Uiteindelijk draaide hij niet meer rond en hielde hij halt, hij trok haar weer recht en streek even over haar wang. 'Iaan, luister even. Het internaat heeft vertelt van ma en pa, ik flipte hem helemaal. Ik ben ontsnapt uit het internaat, ik ben naar je opzoek gegaan. Maar na een drietal dagen door Miami te hebben gelopen gaf ik op, ik had honger en ik moest slapen. Ik ben naar de ijsbaan gegaan en daar heeft de coach van het team me opgevangen omdat ik gewoon niet meer verder kon gaan.' Kort keek hij naar de grond en zuchte. 'Het spijt me, ik dacht dat ik je op school zou zien maar dat is niet gebeurd om de een of andere manier.' Hij keek haar weer aan en zuchtte even diep. Vervolgens liet hij zijn armen naast zich hangen en wachtte op enige reactie van haar.

Iana keek haar broer met een scheve grijns aan waarna ze voelde hoe ze in een pirouette werd gedraaid en zich liet meedraaien, toch ietwat misselijk wordend. Toen hij haar tenslotte had losgelaten draaide haar hoofd even waarna ze op het ijs viel en droog voor zich uitkeek, zich nog steeds niet bewust van wat er allemaal gebeurde. Iana ergerde zich er enorm aan als alles zo draaide, je net geen houvast meer kon houden. Toen ze weer wat normaal voor zich kon kijken stelde ze zich recht, zag net door haar ooghoeken dat Enrico op haar af was gekomen. Iana luisterde naar al zijn uitleg knikte daarna moeilijk. "Ik heb je gemist, dat wel ja.." Iana keek hem recht aan en voelde de warme hand van haar grote broer over haar wang strijken. Ze vleide haar wang tegen zijn wang. "Maar heeft het internaat je dan niet achterna gezeten? Je weet toch wel wat voor sancties dat dat heeft? Ik wil niet dat je vervolgd of zo word hé! Maar ik heb hier een kamer waar je gerust tijdelijk kan komen logeren. Ik heb plaats zat! En ik verveel me ook op mijn eentje.. Maar vooraleer we daarop verder gaan heb ik een paar dingen te vertellen.." Iana keek hem diep aan, nam zijn hand en nam hem mee naar de kantine waar ze zich op een stoel liet zakken en naast Enrico ging gaan zitten. "Allereerst zal ik maar beginnen toen ik hier aankwam.. Je kent Nick niet echt hé, toen jij op het internaat zat ben ik hem tegengekomen toen ik op reis was gegaan naar Italië. Ik was verliefd op hem maar vluchtte weg voor mijn gevoelens. Toen ik aan het strand was kwam ik hem tegen, het was zo moeilijk! Het bleek dan nog dat hij op mij was!" Iana keek Enrico aan en vertelde daarna vurig verder. "Maar het was beter dat we geen koppel werden, en ik werd daar zo ambetant door dat ik een z-zelf-moo-rdneiging had.." Iana keek naar de grond, kon haar tong wel afbijten. Iana slikte, ja die zelfmoordneiging.. Moest Nick haar niet gered hebben was ze nu dood. "Nick heeft me uit de woeste golven gehaald.. We zijn nu een koppel." Zei ze, het voorlaatste wat op een trieste toon maar het einde leek ze toch met enig plezier te vertellen. Benieuwd wachtte ze af op zijn reactie, niet wetend hoe ze zich nu moest gedragen, niet wetend hoe ze zich een houding moest geven.

'Ik heb geen idee of ze me achterna zijn gekomen. Alles van mijn ontsnapping en de dag daarna is in mijn geheugen een zwart gat, om even eerlijk te zijn.' Hij keek haar aan en snoof even. Alsof hij kon vervolgd worden door gewoon zijn ontsnapping, dan moest je toch al veel moeite doen en aangezien iemand van in het team in Miami zijn vader advocaat was had hij al meteen een vertegenwoordiger dus dat maakte hem nu helemaal niets uit. Opeens werd hij meegetrokken naar de kantine, veel maakte het niet uit dat hij op zijn schaatsen was gekomen zolang hij straks maar niet over steen of zo moest gaan want anders gingen zijn messen er al snel aan. Kalm zette hij zich neer op een stoel en keek haar kalmpjes aan toen ze naast hem kwam zitten. De jongen begon te luisteren naar het verhaal van zijn zus. Waarom vluchtte ze toch weg voor haar gevoelens? Daar werd niemand meegeholpen. Toen ze verder ging keek hij haar aan. Toen ze vertelde dat ze een zelfmoord poging had ondergaan werden zijn ogen groot. 'Ben je gek? Ik meen het, je zou je leven vergooien voor een jongen? Kan me geen snars schelen wat die voor je betekent. Dat doe je niet Iaan. Het mag maar goed zijn dat hij je heeft gered want geloof me als ik er achter was wat er gebeurd was en jij was er niet meer dan was hij dood.' Sprak de jongen heel serieus tegen haar. Enrico wende zijn blik vervolgens af en staarde met enige woede naar de grond. Hij had er verdomme voor haar moeten zijn, de jongen kon zichzelf nu wel door zijn kop heen schieten. 'Sorry, ik reageerde te heftig. Ik ben blij dat jullie bij elkaar zijn hoor echt waar.' Gaf hij eerlijk toe aan haar en streek kort door zijn haren en ademde even diep in, merendeels om zichzelf te gaan kalmeren eigenlijk. Zijn zusje, zelfmoord. Hij schudde zijn hoofd. 'Beloof me wat er ook gebeuren zal, dat je nooit meer zoiets in je kop haalt.'

Iana draaide voor een moment haar blik naar Enrico die haar met wijd open ogen had aangekeken en ze voelde langzaam haar enthousiasme in haar schoenen zakken en luisterde naar de preek van haar broer. "Maar jij begrijpt niet hoe ik me toen voelde.." Iana mompelde het half, wel diep beseffend dat Enrico maar al te goed gelijk had en ze eigenlijk niet in discussie met hem moest gaan. Iana zuchtte en draaide haar ogen even naar links, zich buigend over haar schaatsen om die kort wat losser te maken en daarna weer naar Enrico te luisteren. Kalm knikte ze waarna ze naar adem hapte. "Ik heb het al aan Nick beloofd, hij was ook zo over zijn toeren. Maar ik beloof het, ik ben ook niet van plan om nu zelfmoord te gaan plegen, ik ben gelukkig nu. Ik heb vrienden hier, behalve dat ik al bijna enkele keren verkracht ben geweest. Een paar bitches op school willen me dood aangezien ik ook nogal met Chase omga, een jongen die nogal redelijk populair op school is. Ik haat het echt, één keer was ik met Chase aan het praten. Komen die trutten op me af gaf die bitch me gewoon een klap, kwamen haar aan hangertjes eraan.. Ja, toen hadden die jongens me ook bijna gepakt.." Iana zuchtte en slikte. Ja, in die tijd dat Enrico was had ze wel al doodsangsten uitgestaan. Iana snakte naar adem aangezien ze het bloed naar haar hoofd voelde stijgen. "En dan had je natuurlijk ook die kut Arnoud, ik heb mijn gsm weggegooid en vertrappeld, hij stuurde me altijd van die vulgaire berichten.. Hij heeft me al bijna naar zijn appartement gekregen doordat hij me bij mijn arm had gekregen. En nu hij weet dat ik en Nick samen zijn zit hij achter Nick aan, Nick heeft al een gekneusde pols en zijn gezicht was net getimmerd.. Nick is een goeie jongen, echt waar, hij heeft me al een tijd beschermt. Net als Chase eigenlijk." Iana glimlachte flauwtjes waarna ze Enrico aankeek en daarna kort knikte, hopend dat hij niet zou opvliegen.

'Jij snapt ook niet wat dit nieuws met me doet. Luister ik moet nog steeds alles verwerken van mama en papa, hoe wel het er bij jou erger in zit.' Hij keek haar aan en zuchtte even diep. Iana had alles zien gebeuren hij niet hij was er via via moeten achter komen. Al gauw hoorde hij de woorden van Iana waar door hij kort zijn wenkbrauwen even optrok. Meteen schudde hij zijn hoofd op haar woorden dit kon hij nog minder vatte. De jongen balde zijn vuisten, zijn knokkels kleurde spierwit en alle kleur leek even uit zijn gezicht te zijn verdwenen. Enrico had zijn lippen samen geperst en staarde stak voorzich uit. Zijn zusje, bijna verkracht.. De jongen steunde met zijn ellebogen op zijn knieën en verbergde zijn hoofd in zijn handen en zuchtte even diep. Toen hij echter de laatste woorden opving over ene Arnoud of wat dan ook stond hij op en baande hij weer een weg door de kantine richting het ijs. Daar aangekomen greep hij zijn stick vast en nam hij ook een puck, geïrriteerd stapte hij het ijs op en schoot hij de puck recht tegen de rand waardoor deze terugketste naar hem. Zo deed hij dat een paar keer waarna hij dan naar de kant schaatste om zich zo neer te zette. Hij gooide zijn stick kwaad weg over het ijs en staarde vervolgens woedend naar zijn eigen spiegelbeeld. Zijn zus was bijna een paar keren verkracht, haar vriend was in elkaar geklopt door een of andere Arnoud, dit kon gewoon niet meer. Enrico schreeuwde een keer luid waardoor de echo maar bleef klinken. De jongen begon lichtjes te hyperventileren, hoewel hij zich nog best onder controle had. Het was gewoon door alles wat in een keer bij elkaar kwam. Huiverend snakte hij naar aem, compleet starend in het niets.

Iana verschoot van de woedende Enrico voor haar. "Enrico, alsjeblieft.." Iana wilde zijn pols vast grijpen maar zag hem al verdwijnen naar het ijs. Als hij maar geen stomme dingen doet. Schoot er door haar heen waarna ze zich recht wou stellen om naar hem toe te gaan. Maar toen hij alweer terug was liet ze zich weer in haar stoel zakken, hoorde de schreeuw van Enrico. "Nu is het genoeg." Riep ze kwaad naar Enrico. "Doe niet zo, ik weet dat je je nu zo machteloos voelt, maar het is gebeurd. En ik ben nu veilig." Iana keek Enrico strak in zijn ogen aan, hield zijn hand vast voor het geval die weer recht wou gaan staan. Iana rolde met haar ogen, lichtelijk geïrriteerd door haar eigen. "Sorry.. Maar je moet je niet zo frustreren om mij. Ik ben sterk, dat weet je." Iana zette een kleine glimlach op haar gezicht waarna ze zijn hand loste, wetend dat hij ondertussen wel al wat afgekoeld zou zijn. Ze vond het vooral niet leuk dat Enrico dan begon te krijsen en hysterisch begon te doen aangezien ze het nog maar al te goed herinnerde dat hij bijna zich zelf wou zelfmoorden met een mes. Iana wist nog hoe ze dan de kamer was binnengekomen, krijsend het mes uit zijn handen had getrokken. Iana kon zich niet meer herinneren waarom Enrico een einde aan zijn leven had willen maken. Maar dat waren van die momenten die ze liever niet meer wilde herinneren, het deed haar mijn in haar hart. Kort keek Iana naar Enrico, hem weer recht aankijkend. "En hoe is het nog met jou?" Iana nam zijn hand beet en legde die op tafel, proberend het onderwerp wat te doen veranderen. Ze wou gewoon het verleden in een kist steken en de sleutel ervan weggooien, hem nooit meer openen zodat ze er nooit meer door geconfronteerd werd. Iana ging met haar vrije hand door haar haren heen en liet een korte zucht horen. Enrico moest zich niet zo zorgen maken, ze redde zich wel. Vast en zeker..

-inspiratieloos.. --'