Boos liep ze haar kamer uit. Na die actie die Regina die middag nog bij haar geflikt had, moest ze even naar buiten om een luchtje te scheppen. Ze kon haar kamergenoten er even niet bij hebben, al waren die zo aardig voor haar. Ze streelde met haar vingers in haar haar om het wat zachter te maken, knoopte er een slordige staart in en hing het over haar rechterschouder. Dat vond ze fijner, dan dat haar haar altijd zo irritant in de weg zat als ze een capuchon op wou doen. Haar zwarte vest was warm, en het was tenslotte ook haar favoriete. In de grote Loungeruimte waar tevens de receptie zat deed ze haar capuchon over haar hoofd zodat haar gezicht bedekt werd. Onopvallend duwde ze de klapdeuren open en glipte naar buiten. Het grote gebouw was pittig verlicht, het was nog niet heel laat. Ze schatte dat het rond acht uur was. In haar kamer had ze slechts een snel klaargemaakt een broodje naar binnengewerkt. Na die middag had ze niet veel honger meer. Terwijl ze weer terugdacht aan die middag stopte ze haar handen diep in de zakken van haar dikke vest. Ze had express net een donkere skinny jean aangetrokken, zodat ze nauwelijks te zien was in het duister van deze avond. Er was nauwelijks een maan, een kleine, nauwe, halve maan. Veel licht gaf het niet. Ondertussen liep ze stevig door, richting het park.
Wanneer ze onder haar voeten duidelijk een bruggetje voelde wist ze dat ze in het park was gearriveerd. Er stonden maar een stuk of drie lantaarnpalen verdeeld over het gehele park. Dat was niet zo slim van de gemeente, maar het kon niet anders. Ze kon hier nu wel haar rust vinden gelukkig. Er zou toch geen mens te vinden zijn in het holst van de avond. Met haar capuchon ver over haar hoofd getrokken wist ze evengoed nog wel wat te zien, ook links en rechts. Haar iPod had ze express deze avond niet meegenomen, daar zou ze alleen maar last van hebben. Het enige waardoor je kon merken dat Virginia in het park was was haar lichte ademhaling en dat ze af en toe tegen een steentje trapte met haar sneakers of dat ze per ongeluk schuifelde over een hobbeltje in het pad. Net voordat ze eindelijk wat rust vond hoorde ze achter haar iets. Was dat een mens? Nee, het zou vast een konijntje of egeltje zijn die verdwaald was in het park. Weer liep ze rustig verder en ontweek de lantaarnpaal die anders haar zou verraden met het felle licht wat het scheen. En alweer klonk er een geritsel vanuit de bosjes. Ze begon zich eraan te irriteren. Volgde iemand haar? Dat zou toch eens wat worden. Als je haar nu nog bozer maakte dan ze al was, dan had je problemen. Toch verschuilde ze zich voor de zekerheid. Supersnel flitste ze van het pad af, de natuur in, en verstopte zich achter een boom. Met haar handen aan de boomschors geklemd wist ze haar ademhaling onder controle te houden. Na even gegluurd te hebben vanachter de boom vandaan zag ze in de verte iets glinsteren. Zou er iemand aankomen?
[Adina, Regina & Virginia! «3]
za jan 15, 2011 11:48 am
