Keep your casket closed...

Daar stond hij dan, keek veruit over het gebied maar hield zijn gezicht strak naar één punt. Alain stond op rand van een gigantische rots, kijkend naar hoe overgebleven restjes van zijn moeder in de grond gingen. Zijn moeder was omgekomen bij een vliegtuigongeluk. Alain had zich over het verlies heen gezet, ze was geen goede moeder geweest en kon niets meer doen dan hem tegenwerken. Waarom moest hij dan rouwen? Ja, natuurlijk voelde hij zich er niet blij mee, maar hij kon zeggen dat hij er vrede mee had. Anders dan toen hij het nieuws hoorde en helemaal ziek werd. Alain stelde zich gewoon aan, vond hij nu. Hij kon zich de woorden herinneren van Ruby, de enige schoolgenoot die wist dat zijn moeder was overleden en ook de enige die wist dat hij haar haatte. Ze zei dat ze hoopte dat Alain er snel achteraan ging. ''Ik ook..'' Was destijds zijn reactie. Nu niet meer, hij had er vrede mee en moest gewoon verder leven. Nu zonder Satan's evenbeeld, zijn moeder.
De jongen zag minstens 50 meter onder zich en 100 meter verderop hoe een aantal mensen de kist lieten zakken in de grond van Topanga State. Waarom hij het wilde zien? Geen idee, het gaf enkel een naar gevoel.
''Keep your casket closed, mom...'' mompelde Alain zachtjes, nog altijd strak gericht op de ceremonie beneden hem.

'Wie is het?' Francis stond vlak achter de jongen die zonder enige emotie naar de drom mensen stond te kijken. 'Ik kan me niet voorstellen dat je hem of haar niet kent; normale mensen, wat jij bent neem ik aan, kijken niet zomaar naar begrafenissen in het park. Ik bedoel, ik ben hier ook niet voor m'n lol...'

Francis was een lange gespierde jongen. Hij was nogal uit de kluiten gewassen zelfs, en stak een stuk boven Alain uit. Hij kende de jongen wel; hij zat al jaren op Santa Monica, en had Alain al een paar keer ontmoet op wat feestjes, al zou Alain het zich waarschijnlijk niet herinneren. Francis merkte dat zulke ontmoetingen vrij vaag waren voor iedereen die er bij betrokken waren geweest, en dat in the end maar weinig mensen elkaar écht herinnerden. Francis herinnerde zich Alain echter. Hij kon iets in zijn ogen zien, wat hem aan hemzelf deed denken, al wist hij niet precies wat.
Misschien was het de botheid die ze deelden, of hun strikte logica. Francis was Alain nu niet aan het stalken, al bedacht hij bij zichzelf dat hij wel veel van Alain wist zonder hem ooit echt te hebben gesproken. Hij snoof even, en kwam naast Alain staan. 'En..? Kende je hem. Of haar? Was het familie van je?' Francis hield zijn handen in de zakken van zijn nette broek, maar trok eerst even zijn zwarte stropdas recht.
Hij was zelf naar de begrafenis van zijn oom geweest. Een geweldige man die hem deels had opgevoed, maar een vrij ongezonde voorliefde voor zware sigaren en enorme hoeveelheden whiskey erop nahield.

Francis voelde de zon op zijn gezicht. Het was een mooie dag voor een begrafenis.

Alain liet een mondhoek vaagjes een mondhoek optrekken. ''Zonder uitzondering geen norm.'' stelde hij terwijl ruim honderd meter verderop het gat waarin zijn moeder lag al werd dicht gegooid. Ze was omgekomen bij het vliegtuigongeluk van Michigan, motor was uitgevallen en geen passagier had het overleefd. Alain begreep de keuze niet om haar hier te laten begraven, in de natuur. De enige keer dat ze ooit dichtbij de natuur was geweest, was immers toen zij en het vliegtuig neer gingen. Aan de andere kant gaf de begrafenis goed weer hoe haar leven was, vol met leugens.
'''t Is mijn moeder.'' bekende Alain en keek naar een jongen die hem heel vaagjes bekend voor kwam. Was hij hier voor dezelfde begrafenis? Dan kon het niet anders dan dat de vreemdeling Alain wel kende. Hij was het kutkind van de familie, dat was de reden dat zijn moeder hem twee miljoen toe stak om uit haar buurt te blijven. Normaal gesproken zette hij ieder familiefeest op de kop en zijkant. Vaak nam hij het idiootste meisje mee dat hij kon vinden. Ooit had hij een junk mee genomen, gewoon voor de lol. Bij een bowlingavond had hij de dag ervoor alle kegels doormidden laten zagen en in een afgehuurde zwembad had Alain koeling laten installeren zodat de temperatuur overal rond de één graden was.
In tegenstelling tot Alain was de jongen tegenover hem wel netjes gekleed. Alain zelf had een wat simpelere outfit.
''Wie ben jij? Wat doe jij hier?'' vroeg Alain, nog altijd zonder al te veel emotie in zijn uiterlijk en stem. Hij gooide er nog snel een vraag achteraan voor de jongen tegenover hem kon antwoorden. ''En hoe ken je me?''

Regina verliet haar kamers, de school en even later zat ze achter het stuur van haar witte Cabrio. De zon scheen fel op haar dak, en ze besloot om met dit mooie weer met open dak te gaan rijden. Nadat ze de sleutels in het slot had gestoken en de motor van de auto begon te grommen, klikte ze op een knopje in de auto die het dak liet zakken. Ready, set, go. Ze zette haar ding in beweging en ging op weg naar de begraafplaats. Jeah right, wat ze deed op een begraafplaats? Een halfuurtje geleden had ze een sms'je had gehad van een vriendin van haar, Audrina, die vroeg hierheen te komen. En nee, ze had totaal geen idee waarom, maar ze had maar besloten te gaan. Ze had haar vriendin tijdens school lang niet meer gezien, dus misschien was dit de kans wel even bij te kletsen. En als dit gewoon voor niks was, en het was alleen maar om haar oma ofzo te herdenken, gingen ze gewoon ergens anders gezellig doen. Ze draaide het knopje van haar radio wat hoger, en het liedje 'Whip my hair' van Willow Smith dreunde uit haar speakers. Af en toe zong ze wat mee met de tekst, en ze hoorde hoe er achter haar getoeterd werd. Ze draaide haar hoofd om, en zag dat een of andere oude vent zat te gebaren, waarvoor dan ook. Ze stak haar middelvinger op en gasde weer door. Na een kort minuutje later zag ze de parkeerplaatsen al aankomen, en ze parkeerde haar auto op een plek. Nadat ze uitgestapt was zette ze hem goed op slot, voordat 'ie werd gestolen ofzo door een paar van die sukkels. Haar tas hing om haar arm, en door de felle zon hield ze haar Gucci-zonnebril uit haar tas en zette die op. Zo, beter. Haar hakken maakten duidelijk dat ze er aan kwam, en ze liep richting de plek achterin, waar ze zou moeten staan. Neehoor, niemand. Ze zou zo wel komen, nam ze voor, en als ze er over tien minuten nog niet was ging ze gewoon net zo makkelijk weg. Een paar meter verder vielen haar opeens stemmen op van twee jongens. Hmm, beter gezelschap kon je nu niet hebben toch? Ze stapte wat dichterbij en stopte op een gepaste plek voor hun, met een glimlach op haar gezicht. "Haai guys" zei ze tegen hun, en ze gooide met haar hand haar blonde lokken even naar voren.

Alain en de jongen die net wat lelijker dan hem was werden onderbroken door een mooi meisje die in ieder geval Alain wel bekent voor kwam. ''Hey...'' zei hij met een glimlach die niet verschrikkelijk veel voorstelde. Het was het meisje die hij weigerde om een drankje te halen. Alain schatte haar op een zelfde positie als dat hij stond, veel mensen zouden veel over hebben voor hen, maar ze pakten degene eruit die moeilijker te krijgen waren. Alain was er zo één en hij kwam zo nu en dan een meisje tegen die enigszins ook zo was, Regina schatte hij ook zo in. Niet zelden had hij het mis, maar je moest ergens beginnen met gokken. Alain was destijds bij haar weggelopen na een belediging die hij zich niet meer honderd procent kon herinneren. Het haakte zijn theorie dat Regina als hem was, want hij had haar de hele avond niet meer gezien.
''Welke dooie is van jou? De mijne ligt daar..'' mompelde Alain en wees naar de plek waar zijn moeder lag. Hij kwam ongetwijfeld ietwat respectloos over. Misschien ook in de hoop haar te beledigen, hij was wel aan wat sensatie toe. Hij verveelde zich. Zijn ma was begraven en hij moest toch ooit een keer normaal gaan doen, waarom dan niet zo snel mogelijk?
''Of is dit een nieuwe uitgaansplek die ik nog niet ken? Na breakdance is nu gravedance de shit?'' grinnikte Alain en ging tegen de enige boom in de wijde omgeving zitten.

'Mijn grootvader ligt hierachter. Precies op de plek waar hij altijd al wilde liggen. Naast mijn grootmoeder en mijn ouders. Mooi hé? Ik vond het een tikkeltje emotioneel, maar ik snap de beslissing.' Francis keek naar de jongen, en merkte nu eigenlijk pas op dat hij geen chique kleding droeg, terwijl Francis helemaal in maatpak was gestoken, met stropdas, nette broek en mooie schoenen; alles erop en eraan. Francis voelde zich om de één of andere reden te duur en te feestelijk voor een intieme gelegenheid als een begrafenis, en knoopte zijn jasje los, en trok het uit.
'Ik ken je van school. Je zit in hetzelfde jaar als ik. Geen stalker hoor.' Francis glimlachte flauwtjes, en keek de heuvel af. Opeens merkte hij een meisje op, dat hun richting op kwam. Hij volgde haar vanuit zijn ooghoeken, en toen ze hen begroette draaide hij zich ietwat geërgerd om. De stem van het meisje, of meer de begroeting eigenlijk, die zo nonchalant overkwam, stoorde hem. Hij hoorde Alain, de jongen wiens moeder werd begraven, een bijtende opmerking maken, en grinnikte.
'Ik ben Francis. Aangenaam. Veel mensen hier. Jij ook iemand verloren..?' Hij draaide zich weer om, en merkte op dat Alain's moeder de grond in was gezet. Hij kuchte, en tikte Alain aan. 'Ze ligt erin.'