I can really use a wish right now.

De sportzaal was uitgestorven, kennelijk was er niemand die er op dit tijdstip aan dacht om te gaan trainen. Iets waar Alice al op gehoopt had, ze had geen zin in potenkijkers. Ze wou even alleen zijn, alleen met haar gedachten, alleen met haar muziek. Gewoon even alles vergeten. Ze had een zwarte trainingsbroek aan getrokken, met daarboven een simpel wit hemdje en een baseball jack. Ze was zich er van bewust, dat het met haar trainingsbroek een misschien wat absurde combinatie vormde, maar ze had het vestje enkel aangetrokken om het korte stuk van haar kamer naar de sportzaal te overbruggen. Niet alleen omdat het buiten nu de avond zijn intreden had gemaakt wat frisser begon te worden, maar ook omdat ze gek werd van de blikken die het litteken op haar schouder trok. De wond was welles waar grotendeels geheel, maar nu ontsierde en litteken haar schouder. Een zucht schoof over haar lippen, ze trok het jack uit en legde het op een van de banken die aan de zijkant van de gymzaal stonden. Vervolgens viste ze haar Ipod uit haar broekzak, het snoertje van haar oortjes had ze onder haar shirtje door laten lopen zodat deze haar tijdens het dansen niet in de weg zouden zitten. Want dan zou ze om de haverklap moeten stoppen, om de dopjes op nieuw in har oren te doen en daar zat ze niet op te wachten. Ze besloot met een wat rustiger nummer te beginnen, zodat ze haar spieren niet gelijk te zwaar in zou spannen. Zonder lang te aarzelen zette ze mad world op. Begon met een paar simpele draaien, waarbij ze op haar tenen een stap op zij deed en om draaide. Haar lichaam bewoog nog altijd even soepel als vroeger, ondanks het feit dat ze al lange tijd niet meer had gedanst. Ze voerde enkele wat kleinere passen achter elkaar uit, waarin ze voor een moment vaart maakte zonder echt uit het ritme van de muziek te gaan. Zette zich af tegen de grond, zweefde heel even in de lucht. Om vervolgens op één van haar voeten te landen, direct zette ze zich op haar tenen. En draaide drie pirouette, snel achter elkaar. Waarna ze weer op haar beide benen ging staan, en verder ging met de dans. Deze had wat klassieks gecombineerd met modern, het was niet totaal Alice’s staal maar goed om mee te beginnen. Na drie liedjes die ongeveer dezelfde stijl hadden als mad world, stopte ze viste haar Ipod weer uit haar broekzak. Pakte haar Ipod en zette airplanes op, het was het perfecte liedje juist omdat er meerdere muziek stijlen in voor kwamen. Je kon er zowel modern als hiphop op dansen, en dat was nu juist het geen wat zij wou. Ze begon rustig en sierlijk te bewegen op het ritme van de muziek, draaide op haar tenen lande op haar platte voeten en zodra de stem van Enimen voor het eerst te horen was deed ze enkele hiphop stappen het sierlijke van eerder laten varen. Al slaagde ze er niet helemaal haar vloeiende manier van bewegen te veranderen. Het dansen ging als vanzelf, ze bewoog op de muziek alsof ze de dans al vele malen had gedanst. Aan het einde deed ze een handstand, trok binnen de kortste keren één van haar armen terug wiebelde even maar vond al vrij snel haar ballans. Ze voelde een zeurende pijn in haar schouder, maar negeerde deze. Zette zich uiteindelijk weer op haar beide benen, ronde de dans af en liet zich op de grond zakken. Lichtjes uitgeput plaatste ze haar handen achter zich en staarde naar het plafond. Haar conditie was er op achteruit gegaan, ze snoof even. Ze zou er wel voor zorgen dat die weer werd zoals vroeger. Nu ze weer mocht sporten zou dit waarschijnlijk niet heel lang duren. De harde klap waarmee de deur dicht viel, maakte Alice er op attent dat er iemand de zaal in was gekomen. Ze sprong overeind, haar ogen zochten naar degene die binnen was gekomen. Hoe lang zou diegene daar hebben gestaan? Zou hij haar hebben zien dansen of zou hij pas net de deur hebben geopend?

[Iedereen welkom ]

Savannah liep zuchtend en vermoeid het lokaal uit van biologie. Het was ook zo stikheet in die klas! En niemand die zijn of haar mond opendeed. Nee, niemand die gewoon even zei dat het warm was. Of de meester zelf dan, die niet eens het raam opendeed. Savannah had trouwens doorgehad dat meerdere mensen aan het zweten waren. Sommige werkten dan gewoon ijverig door, terwijl anderen weer een beetje nauwkeurig naar de leraar zijn bewegingen keken. Savannah was een van de mensen die net deden alsof ze het niet warm hadden. Niet dat ze haar mond niet durfde open te doen, maar omdat ze het gewoon veel te ijverig had om enkele regels zo goed mogelijk op te schrijven, zonder dat het bibberen haar de fout liet maken. Niemand zou het waarschijnlijk door hebben, maar soms konden Savannah's handen vreselijk gaan trillen. Savannah wist de oorzaak daar ook niet van. Misschien was het juist een soort tik van haar. In elk geval was het onwijs irritant. Savannah's blik liet zich opzij glijden, toen ze enkele jongens en meisjes bij elkaar zag staan. Was zij ook maar bij zo'n kliekje. Ze had alleen Esther en Yasmine nog ontmoet en verder niemand. En misschien kenden Esther en Yasmine elkaar niet eens, dus daarom dat Savannah niet in een kliekje liep. Maar ze was beide meiden nog niet tegengekomen. Ze wou net doorlopen, toen ze een hoop gepiep hoorde in de sportzaal. Savannah liep terug en keek op een klein stukje de zaal in. Een meisje zat mooie dansbewegingen te maken. Savannah's ogen werden groot en ze liet haar blik naar het meisje glijden. Kon zij ook maar zo bewegen! Met open mond keek Savannah richting het meisje. Ze had haar iPod op, dus praten zou onmogelijk zijn, want dan zou dat meisje haar toch niet verstaan. Savannah's glimlach werd breder. Als zij dat toch kon! Ze kon wel een paar simpele danspasjes, maar dat...? Savannah liet haar blik glijden naar het meisje haar voeten. Toen de stopte met bewegen, keek Savannah vervreemd op naar het meisje en schrok zich dood. Het liefst had ze zich willen omdraaien en uit de voeten willen maken, maar in plaats daarvan stak ze haar hand op als een soort begroeting. 'Hallo,' klonk het, meer als een schorre fluistering dan als een volle, vriendelijke groet, maar oké. Volgens Savannah kon het ermee door. Savannah liet haar blik glijden naar het meisje. Die had mooi, rood haar. Nou ja... Donkerrood. Of was het bruin? Savannah wist het even niet meer, misschien omdat het van de schrik kwam, misschien omdat ze kleurenblind was. 'Mooie danspasjes maak je!' zei ze toen gemeend, terwijl ze knikte erbij en naar een bankje liep, waar ze op ging zitten. Ze hoopte dat ze niet werd afgesnauwd. Ze was ook zo plots binnen komen vallen, dus dan zou ze de reactie wel begrijpen.

- Erg als het geen hij is? -

Het dansen had er voor gezorgd dat ze het warm had gekregen, ze voelde haar shirtje lichtjes aan haar bovenlichaam plakken. Met haar hand ging ze door haar haar, dat golvend over haar schouders viel. Ze was zich bewust van de wat aparte kleur van haar haar, donker rood dat in een bepaald licht bruin leek. Haar ogen dwaalde naar degene die de zaal binnen was komen lopen. Een meisje van haar eigen leeftijd, keek haar aan en stak haar hand op. Op de één of andere manier kreeg Alice het idee dat het meisje zich het liefst zo snel mogelijk uit de voeten wilde maken. Ze glimlachte even naar haar, haalde de oortjes van haar Ipod uit haar oren, en viste het apparaatje uit haar broekzak. Schakelde deze uit, zodat ze een normaal gesprek met het meisje zou kunnen voren zonder dat het geluid van haar muziek diens stem zou kunnen overtreffen. Ze wikkelde het snoertje van haar oortjes rond haar Ipod, waarna ze die in haar broekzak stopte. “Hé.” zei ze tegen het meisje, een glimlach sierde haar gezicht. Zoals meestal nadat ze had gedanst had ze het er moeilijk mee stil te blijven staan, ze duwde zichzelf op haar tenen vond voor een moment haar balans. Trok een been van de grond, plaatste haar teen tegen haar knie en draaide met de vaart die ze had gemaakt een slome pirouette waarna ze weer op twee platte voeten eindigde. 'Mooie danspasjes maak je!' hoorde ze het meisje zeggen, kennelijk had die al wat langer in de deur opening gestaan en had ze haar zien dansen. “Merci.” zei ze, het was één van de weinige fransen woorden die ze nog steeds gebruikte. “Ik ben trouwens Alice.” stelde ze zich voor, terwijl ze naar het meisje toe liep dat op één van de banken was gaan zitten die tegen de muur van de gymzaal stonden. Maar ze bedacht zich al vrij snel en bleef staan waar ze stond, wetend dat ze niet lang op de bank zou kunnen blijven zitten. Daar was ze nooit goed in, de periode dat ze niet had mogen sporten was voor haar dan ook vreselijk geweest. Maar Joël had het makkelijker gemaakt. Joël, ze had hem al sinds hun korte bezoek in Marseille niet meer gezien. Iets wat haar verontrustte, iets wat haar pijn deed. Hij verborg iets aan haar, en zij wist niet wat. Ze begon er langzaam aan te twijfelen of hij haar nog wel wilde. Ze slikte moeizaam, merkte dat haar humeur langzaam weer begon om te slaan. Het was juist iets beter geworden door het dansen, maar alleen al door aan hem te denken voelde ze die somberheid die haar de laatste tijd omhulde weer terug keren. Hij had het voor haar makkelijker gemaakt haar verleden los te laten. Door hem was haar leven weer wat waard geworden. Maar nu leek hij weer te verdwijnen, net als zij destijds verdwenen was. Ze beet hard op haar lip, proefde de ijzeren smaak van bloed. Schudde haar hoofd en zetten de gedachten van zich af. Waarna ze het meisje in zich op nam. “Ben je nieuw hier op Monica? Of heb ik je gewoon nog nooit gezien?” vroeg Alice, met een kleine glimlach terwijl ze het meisje vragend aan keek.

[Nee hoor, het was meer omdat ik niet steeds 'diegene' wou zeggen (aa)]

Savannah's gevoel dat ze hier op een ongelegen moment was gekomen, begon alsmaar sterker te worden, ook toen het meisje haar blik oprichtte en haar op de gebruikelijke manier begroette. Ze had de iPod weggestoken. Savannah had ook zo'n ding. Alleen gebruikte ze het niet om te dansen. Meer om een beetje weg te dromen. Weg te vluchten. Soms, als ze het moeilijk had, of alles gewoon even niet meer trok, bijvoorbeeld. Dan gebruikte ze een heel swingend nummer en dan droomde ze vanzelf weg. Dat was een leuke manier van bezigheid. Zo kwam Savannah de meeste pauzes, als die alleen waren, door. Savannah richtte haar blik op een punt achter het meisje, die zich voorstelde als Alice. Savannah begon er aan te twijfelen of zijzelf nog wel zo'n mooie naam had. Laatst had ze Esther ontmoet. Dat vond ze ook een mooie naam. En Alice ook. En ook aan haar uiterlijk begon Savannah te twijfelen. Ach, je bent wie je bent. 'Ik ben Savannah.' Savannah keek het meisje glimlachend aan. Zou het meisje een conversatie proberen te starten of zou zij het slachtoffer zijn om zoiets te doen? Niet dat ze daar niet goed in was. Dat vond ze zelfs de makkelijkste klus. Alleen het sociale contact opzoeken lag haar nogal laag. Dat was iets wat soms mislukte. Ook kon ze soms dingen verkeerd opvatten, wat vooral vroeger veel in haar nadeel geholpen had. Maar ze was verbeterd. Een beter persoon geworden. Vond zijzelf toch. 'Ja... Eigenlijk wel ja. Ik zit hier nog maar een paar dagen,' zei Savannah, in de hoop dat ze zo een duidelijk antwoord had gegeven. Want dat was ook een van haar minpunten. Haar antwoorden zo duidelijk mogelijk maken voor andere mensen. Met jongens was ze een kluns. Ze zei vaak stomme dingen. Daarom schrikte ze ook veel jongens af. Of trok ze die juist op een onaangename manier naar zich toe, zonder dat zij dit doorhad. Ach ja... Zij kon er immers ook niks aan doen dat ze niet perfect was. Tenslotte, niemand was perfect. 'En hoelang zit jij hier al op Monica High?' vroeg Savannah, om datzelfde gespreksonderwerp aan te houden. Sommige konden overgaan naar echte, gevoelige onderwerpen. Iets waar Savannah zich totaal een kluns in voelde. Alleen kon ze mensen wel goed helpen en tips geven, vond zij van zichzelf. Maar dat was soms ook wel bruikbaar. Eigenlijk was ze wel blij met zichzelf. Om wie ze was. En om welke normen ze had. Iedereen moest haar maar gewoon accepteren zoals ze was. Want veranderen voor deze school van karakter en uiterlijk, dat was Savannah gewoon niet van plan. Tegen de bitches zou ze zelf wel terugvechten. Savannah had namelijk ook scherpe opmerkingen. Sommige konden hard aankomen. Anderen ook weer niet. Lag eraan welk persoon je voor je had.

'Ik ben Savannah.' stelde het meisje zichzelf voor, Alice keek haar met een kleine glimlach aan. Terwijl ze haar gewicht van het ene been op het andere verplaatste, ze stoorde zich lichtelijk aan zichzelf en haar rusteloze gedrag. Maar het was iets wat ze altijd al had gehad, even als haar broer. Ook hij had nooit lang stil kunnen blijven zitten, als ze een gesprek hadden gevoerd met elkaar waren ze tegelijkertijd altijd met iets anders bezig geweest. Meestal was dit basketballen, of simpelweg de bal overgooien. Ze miste hem, ze miste hem nog altijd vreselijk. Hoe lang zou het duren voor ze aan hem kon denken zonder een brok in haar keel te krijgen? Hoe lang had je nodig om de dood van een familie lid te verwerken? Zacht beet ze op haar lip, schudde haar hoofd en richtte haar ogen weer op die van Savannah terwijl ze voor een kort moment stil bleef staan. “Mooie naam heb je.” zei Alice, ze was zich er van bewust dat haar reactie wat laat was. Maar veel maakte het niet uit, althans niet in haar ogen. Het meisje had echt een mooie naam, eentje die je maar zelden hoorde. 'Ja... Eigenlijk wel ja. Ik zit hier nog maar een paar dagen,' vertelde het meisje, ze maakt een wat onzekere indrukt. Iets wat in Alice ogen nergens voor nodig was, maar ze kon het wel begrijpen. Zelf was ze over het algemeen niet heel onzeker, maar zo nu en dan werd ze wel een overvallen door een vlaag van onzekerheid. Vooral als het om Joël ging. Wat als hij een ander meisje had gevonden? Wat als dat de reden was dat hij haar negeerde? Snel schoof ze de vragen van zich af, ze moest geen overhaaste conclusies gaan trekken. Ze moest gewoon eens met hem gaan praten. 'En hoelang zit jij hier al op Monica High?' vroeg Savannah aan haar, trok met die woorden Alice weer uit haar gedachten. “Nu ongeveer vier maanden.” zei ze met een glimlach. Vier maanden, dat was eigenlijk best lang. De afgelopen twee jaar had ze nergens langer dan drie maanden gewoond, en nu was ze hier al vier maanden. En ze zou ook niet meer weg hoeven. Een vrolijke grijns verscheen voor een kort moment op haar gezicht, terwijl ze weer een pirouette draaide. “Sorry als ik net heb gedanst kan ik nooit zo lang stil staan.” zei ze. “Al is dat meestal het geval.” voegde ze er grinnikend aan toe. “Waar kom je vandaan?” vroeg ze, waarna ze in de richting van de bank liep en er toch maar op ging zitten.

Savannah's blik gleed richting Alice. Ze leek echt een aardig meisje. Maar een vooroordeel had Savannah dan ook niet vaak. Behalve als iemand echt zo chagrijnig keek als wat, maar dan probeerde ze alsnog de goede kanten eraan te ontcijferen. Savannah vond het wel fijn van Alice dat ze aardig was. Je had ook van die oudere, of juist min oudere, die zo kattig tegen je konden uitvliegen dat je je afvroeg of je wel op deze school hoorde en het wel ging halen. Niet dat Savannah dat had. Nee, helemaal niet! Zij was juist hartstikke blij op deze school. Savannah liet haar blik naar Alice glijden en hoorde haar antwoord. 4 maanden al! Dan wist Alice meer plaatsen op deze school als haar. Tenzij ze natuurlijk altijd op dezelfde plaats kwam, maar dat leek Savannah geheel onmogelijk. Savannah glimlachte naar Alice en schoot in de lach toen ze een verklaring aflegde voor het dansen. Savannah deed een slap handje. 'Ah joh! Soms moet de stress er gewoon uit,' lachte Savannah. Het gevoel dat ze nu al een vriendin had kwam terug, maar Savannah probeerde dat gevoel een beetje te beheersen. Dadelijk viel Alice als nog kattig uit en dan zat ze hier. Maar Savannah wist zeker dat Alice dat niet ging doen. Tenzij dat Savannah natuurlijk een gevoelige snaar raakte. Maar Savannah paste wel op! Savannah liet haar blik glijden naar Alice en glimlachte even. 'Ik kom uit de U.S.A,' beantwoordde Savannah Alice' vraag. Ze keek Alice aan en gaf toen een wederkerende vraag: 'En jij?' Ze wierp haar blik even door de gymzaal. Ze trok haar benen op tot achter de bank. Veel mensen zouden dat ongemakkelijk hebben gevonden, maar Savannah vond het juist heerlijk om haar benen in een of andere onmogelijke, ongemakkelijke bocht te wringen en zo minstens een halfuur blijven zitten. Ze was er zeg maar op getraind. Savannah liet haar blik nogmaals door de gymzaal glijden. Het viel haar op dat deze toch redelijk veel grootte had, voor een gymzaal dan. Bij deze vergeleken leek die andere gymzaal, van toen ze nog kleutertje was op een andere school, veel kleiner. Maar hier zaten alleen maar brugklassers en oudere. En vanaf hier ging je meteen door naar de universiteit. Je hoefde alleen maar een paar jaar hier op deze school door te brengen en dan kon je al gaan studeren. Savannah's blik gleed even naar een ander punt verderop en keken toen richting Alice. Savannah keek toen even naar haar schoot. Ze moest moeite doen om niet te lachen. Haar benen lagen wel in een erg ongemakkelijke vorm!

Met haar hand ging Alice door haar haar, door het dansen was het behoorlijk door de war geraakt. Ze had het ook beter in een staart kunnen binden, bedacht ze zich nu. Maar daar had ze niet aan gedacht op het moment dat ze was gaan dansen. Haar gedachten waren totaal ergens anders geweest en ze was te druk bezig ze buiten te sluiten om ergens anders aan te kunnen denken. Ach ja, voor nu kon het er wel mee door. Ze was toch niet van plan nog ergens anders heen te gaan voor ze terug ging naar haar kamer. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, richtte haar ogen weer op Savannah. Die haar vreemd genoeg bekend voor kwam. Ze fronste even, liet haar ogen voor een moment ruste op het gezicht van het meisje. Maar slaagde er niet in dit te plaatsen, ze groef in haar geheugen. Misschien dat ze het meisje ooit eerder had gezien? Al was ze er vrij zeker van dat dit niet het geval was. Toch kwam het meisje haar bekend voor. “Kan het zijn dat ik je eerder heb gezien?” vroeg Alice na een korte aarzeling, terwijl ze haar blik nog eenmaal over het Savannah heel liet dwalen. Diens lange bruine haar viel los over haar schouders. 'Ah joh! Soms moet de stress er gewoon uit,' lachte Savannah, Alice knikte een grijnsje was op haar gezicht verschenen. Ze was blij dat het meisje haar begreep, dat die zich niet irriteerde aan het feit dat ze er niet in slaagde om lang stil te blijven staan. Haar opa had zich er altijd dood aan geërgerd, als ze bij hem op visite waren had hij Lorenzo en haar altijd na een kwartier naar buiten gestoord. Ik word gek van die twee, ze blijven maar bezig. Net een stelletje hyperactieve muizen. had hij altijd snuivend gezegd. Muizen, Alice kon zich niet meer herinneren waarom hij hen zo had genoemd. Het was al jaren geleden dat ze haar opa had gezien, hij was evenals de rest van haar familie overleden. Eerder welles waar, en ook was hij aan een natuurlijk dood gestorven. Zijn hart had het begeven. Het was vreemd dat ze aan hem moest denken, aangezien hij eigenlijk bijna nooit haar gedachten doorkruiste. 'Ik kom uit de U.S.A,' zei Savannah, met die woorden trok ze Alice uit haar gedachten. 'En jij?' De wedervraag had Alice kunnen verwachten, mensen stelde bijna altijd een wedervraag. Daar waren de meeste gesprekken uit opgebouwd, vooral de eerste. Het was haar twee jaar geleden dan ook meerdere keren gezegd dat ze zo min mogelijk vragen moest stellen, omdat ze dan ook minder vragen terug zou krijgen. Onderhand hoefde ze hier geen rekening meer te houden, gelukkig. Ze kon gewoon weer zichzelf zijn, na twee jaar was ze eindelijk weer Alice Pioggia. “Ik kom uit Marseille, dat licht in Frankrijk.” antwoordde Alice. Savannah was in een haast onmogelijke houding gaan zitten, en Alice grinnikte onwillekeurig. “Zit dat nu echt lekker?” vroeg ze, terwijl ze het meisje naast zich aan keek. Met haar rug leunde Alice tegen de muur, met haar hand ging ze naar haar schouder die ontsierd werd door een litteken. Een zucht schoof over haar lippen, ze haatte het litteken. Die op de zijkant van haar middel kon ze verbergen onder haar shirt, al was die wel zichtbaar als ze een bikini droeg. Maar die op haar schouder kon ze niet verbergen wanneer ze een hemdje droeg. En aangezien ze al sinds jongs af aan een voorliefde had voor hemdjes werd dit moeilijk. Ach, de meeste mensen zouden niet eens zien dat het het litteken van een schotwond was en zouden er waarschijnlijk ook niet naar vragen.

Savannah glimlachte naar Alice. Langzaam groef ze in haar geheugen, op zoek naar Alice' woorden voordat zij geantwoord had op haar vraag. Nee, ze had Alice nooit eerder ontmoet. Misschien had Alice haar gezien op een foto? Alice kwam bij Savannah niet zo heel bekend voor, maar toch ook weer ergens wel. Misschien omdat Alice juist aangaf dat zij herkenbaar was voor Alice, dat zij het ook ging denken dat Alice herkenbaar was voor haar. Oké... Dat waren heel erg verwarrende gedachten. Savannah liet haar blik naar Alice glijden, terwijl ze even nadacht. Hierbij kwam een soort twijfelend kuiltje. Die kuiltjes vond ze soms wel mooi. Maar soms vond ze het ook vervelend. Ach ja... Het was nu eenmaal je gezicht en daar kon je nu eenmaal niks aan veranderen, ook al zou je het zo graag willen. Als het aan de twaalfjarige Savannah had gelegen, wel een paar jaar geleden, had die een borstoperatie laten uitvoeren. Dan had ze er nu grotere. Maar nu was Savannah juist blij met de niet al te grote. Oké, het was een mooi uitzicht, maar het belemmerde je bij het rennen, vond Savannah. Hier had haar vorige lerares, op haar vorige school, eigenlijk was het meer haar mentor, heel hard om kunnen lachen. Savannah vond het nu eigenlijk ook wel een lachwekkende uitspraak. 'Ik kan je me in elk geval niet herinneren, mocht dat zo zijn,' sprak ze eerlijk tegen Alice. Savannah zei meestal wat ze dacht. Soms kon dat in haar voordeel werken. Maar op andere dagen kon dit ook zeer in haar nadeel werken. Savannah liet haar blik naar Alice glijden en grinnikte even. 'Als je hiermee eenmaal oefent, dan zit het perfect,' gaf ze een antwoord op Alice' vraag. Voor anderen leek dit inderdaad niet echt een droompositie. Maar voor Savannah was het nu eenmaal niet meer dan anders. Zo zat ze trouwens ook vaak bij de les. Nou ja... Meestal, als ze het echt interessant vond, trok ze zomaar een voet op, tot die op haar stoel zat. Haar andere voet boog zich dan helemaal tot onder haar stoel. Haar kin legde zich dan op haar knie en zo keek ze dan naar het bord. Het grappigste was dat de leraren hier er nauwelijks iets over zeiden. Andere leerlingen keken haar dan vervreemd aan, maar Savannah deed dan net of die lucht waren. Want in negeren was zij namelijk gewoon kampioene. Haar blik gleed naar Alice. Ze probeerde zich iets te herinneren, een vraag of zo dat ze kon stellen. Meteen viel haar blik op Alice' iPod. 'Welke muziek luister je graag?' vroeg Savannah, wijzend naar haar iPod. Zo'n ding had ze ook. In het grijs. 2 GB. Savannah's vriendelijke blik bleven even hangen op Alice, maar gingen toen even door de zaal heen, kijkend naar iets wat haar nog niet was opgevallen. Een of andere sierlijke afbeelding of zo. Of iets anders wat haar aandacht is flink kon trekken. Maar niks viel Savannah zo op dit moment op. Maar dat was niet zo erg. Misschien richtte haar concentratie zich dan beter op Alice. Want die was af en toe slecht. Ook in de les. Als ze iets oninteressant vond, dan kon ze dat flink laten merken door haar hoofd op een hand te steunen, die ondersteund was door haar elleboog, die op haar tafelblad lag en Savannah keek dan naar buiten. Ook hier zeiden de leraren niks van. Raar.

Alice liet haar ogen nogmaals over het gezicht van het meisje dwalen, probeerde tevergeefs te bedenken waar ze haar van kende. Maar gaf het uiteindelijk op, ze zou het zich wel verbeeld hebben. Ze had vast een keer iemand gezien die sterk op het meisje leek, ja dat zou het wel zijn. Een andere verklaring wist ze niet te bedenken. 'Ik kan je me in elk geval niet herinneren, mocht dat zo zijn,' verbrak Savannah de korte stilte die gevallen was. “Ik zou me wel vergissen, ik heb vast een keer iemand gezien die sterk op je lijkt.” zei ze, een glimlach speelde op haar lippen. 'Als je hiermee eenmaal oefent, dan zit het perfect,' grinnikte Savannah, Alice grijnsde onwillekeurig. Waarna ze overeind veerde, niet in staat nog langer stil te zitten. Soms irriteerde ze zich mateloos aan haar eigen rusteloosheid, die slechts een enkele keer weg bleef. Haar moeder had altijd gezegd dat Lorenzo en zij hun rusteloosheid aan hun vader te danken hadden. Die soms nogal over actief kon zijn, hij had dan ook evenals zijn beide kinderen aan basketbal gedaan. Toen ze nog kleiner waren had hun vader het hen geleerd, ze wist nog hoe hij haar boven zijn hoofd had getild zodat zij de bal in de basket kon dunken. Vervolgens had hij haar gezegd dat ze aan de ring moest gaan hangen, ze had zijn instructies braaf op gevolgd. Met haar kleine handjes had ze de oranje rand omklemd, haar vader had haar los gelaten en was eronder gaan staan. Had haar opgevangen toen ze het uiteindelijk niet meer kon houden en naar beneden was gevallen Lachend had haar vader zich op de grond latten vallen en daar hadden ze met zijn tweeën zeker drie minuten gelegen. Zij met tranen in haar ogen van het lachen. Ook nu verschenen er tranen in Alice ogen, dit keer niet van het lachen. Maar om dat de herinnering die vroeger zo plezierig was geweest, nu plots pijnlijk was. Met een ruk wende ze haar hoofd af, zodat Savannah niks zou zien. Rustig liep ze naar de berging, waarin enkele basketballen lagen. Ze pakte een van de oranje ballen, woog hem in haar hand. Bleef voor een moment in de berging staan, huiverend haalde ze adem. De gedachtes aan vroeger duwde ze weg, althans ze deed er een poging toe. Vervolgens liep ze weer terug de zaal in, de bal voor zich uit stuiterend. 'Welke muziek luister je graag?' vroeg Savannah, Alice haalde haar schouders op. Nam de bal voor een moment met twee handen vast. “Van alles, maar dan ook echt van alles. Ik luister wel eens Enimen, maar ook wel eens klassiek al speel ik dat meer zelf. Moest ik doen van mijn piano lerares en sommige stukken zijn ook best mooi. Jij?” vroeg ze, waarna ze de bal weer op de grond liet stuiteren. “Doe jij eigenlijk aan een sport?” vroeg ze, terwijl ze het meisje vragend aan keek. Ze aarzelde even, keek naar de basket die niet meer dan vijf meter bij hen vandaan hing. Rende er dribbelend op af, zetten zich toen ze vlak bij de basket was af en dunkte de bal in de basket. Voor een moment bleef ze hangen aan de oranje ring waarna ze los liet om keurig op haar beide voeten te landen. Het was iets waar ze lang op had moeten oefenen, aangezien ze niet erg lang was. Maar uiteindelijk was ze er dan toch in geslaagd, ze glimlachte even pakte de bal van de grond en liep terug naar Savannah.