Pech gehad

Ik zuchtte. Die irritante skeelers leken wel elke keer weer krapper te zitten als ik ze aantrok voor een heerlijk ritje in het park. Nog een keer probeerde ik de skeeler om mijn rechtervoet aan te trekken. Deze keer ging het beter. Beter nog, zelfs met succes. Een opgelucht gevoel verliet mijn lichaam. Voorzichtig probeerde ik te staan. Ik hield me vast aan de deurklink en stond met moeite rechtop. Het was niet makkelijk je evenwicht te bewaren op skeelers. Ik griste snel m'n tas van de kapstok af en draaide de sleutel om die ik al in het slot had gestoken voordat ik deze ellendige skeelers aantrok. Ik wist stiekem al ergens dat ik niet in dit gebouw mocht skeeleren, maar ik had er geen aandacht voor. Nogmaals zuchtte ik. Ik vroeg me af of dit een leuke dag zou worden. Ergens diep van binnen gaf deze rit me een slecht gevoel maar net zoals altijd kon ik het gewoon niet weerstaan om even in het park een frisse neus te halen.

Eenmaal buiten reed ze naar het park, wat erg dichtbij was nu ze sneller kon skeeleren dan toen ze voor het eerst op deze school kwam. De wind was al in een goede richting gedraaid. De richting die zij toevallig op moest. Binnen een korte tijd reed Virginia het park in over het pad. Voorzichtig reed ze over het bruggetje, dat nogal kon stroef gaan en dan kon je vallen als je niet goed uitkeek. Krampachtig hield ze zich vast aan de leuningen langs het smalle bruggetje. Verderop stond een bankje. Virginia besloot daar heen te rijden, te genieten van het mooie weer en desnoods wat muziek op te zetten op haar Ipod. Het zonnetje was ondertussen fel komen schijnen. Relaxed skeelerde ze door. De lucht was interessant om te bekijken, het was inmiddels roze aan het kleuren. De wolken verdwenen langzaam. Virginia had niet door dat ze bijna een grote tak tegemoet kwam die op de grond versperd lag. Een luid gegil verstoorde de vogels die rustig in de boom zaten te broeden. Virginia was over de tak gekukeld en met een ongemakkelijke smak op het stenen pad terechtgekomen. Haar rechterenkel deed ongelofelijk veel pijn. Met moeite probeerde ze op te staan, met geen enkel resultaat. Als ze dat deed deed haar enkel alleen nog maar meer zeer. Hopelijk was er iemand in de buurt die haar kon helpen...

(Mag ik?)

Met zijn handen diep weggestopt in de ruime zakken van zijn lange zwarte jas, liep Mo met gebogen hoofd door het park. Zijn pas was bijna sloffend te noemen. Op zijn rug droeg hij een grote lederen gitaartas, ook geheel in het zwart, waarvan de draagband schuin over zijn borst liep. Zijn sluike halflange haar viel over zijn gezicht, de steile lokken dansten bij iedere stap die hij zette voor zijn ogen. Tussen zijn lippen had hij zoals gebruikelijk een nog onaangestoken sigaret geklemd, die hij verveeld op en neer wipte door zijn boven- en onderlip langs elkaar heen te bewegen. Hij kwam niet vaak in dit park, eigenlijk was dit zijn eerste keer. Maar hij was vlak voor de vakantie op Monica aangekomen en had nog weinig tijd gehad de boel hier en bij de school te verkennen. Meteen op het begin had hij bewust al zijn eerste lessen geskipt, wilde liever eerst wat meer gewend aan de geheel nieuwe omgeving raken vooraleer hij tussen wildvreemden in de slopende lessen ging zitten. Want een nieuwe omgeving was het zeker. Veel mensen had hij hier ook nog niet ontmoet, maar niet dat dat nu zo erg was. Hij was liever op zichzelf, zoals vandaag.

Eigenlijk met lichte tegenzin had Mo zich naar het park begeven om in alle rust en vrede wat op zijn gitaar te kunnen spelen. Hij was er vanuit gegaan dat dit één van de rustigste plaatsen hier moest zijn. En hij had ongetwijfeld gelijk gehad met die beredenering; er liep geen hond. Althans, vandaag. De paden waren leeg, bankjes waren vrij, er was zelfs geen zonnend persoon te bekennen in het gras. Hoe rustiger het was, hoe meer hij zich op zijn gemak voelde. Nog steeds in een wat gebogen houding liep hij met kalme passen over het pad, zijn donkere ogen zochten vanonder zijn lokken naar een uitnodigend bankje in de schaduw. Zijn voetstappen weerklonken galmend over het hout van de brug, die hij nog net gepasseerd had, of hij zag aan de andere kant een ander persoon. Dus toch. Hij vond het al zo vreemd heel het park voor zichzelf te hebben. Vanaf een afstandje bestudeerde hij de gestalte, had net geconstateerd dat het een vrouwelijk persoon was met blonde haren op het moment dat ze een ijselijke gil slaakte en onderuit ging. In de valbeweging kon hij nog net zien dat ze skeelers droeg. Met een flinke smak kwam ze op de grond terecht en liep Mo recht op haar af. Zonder zijn aanwezigheid eerst aan te kondigen, nam hij de sigaret uit zijn mond en knielde voor het blonde meisje neer, zijn gezicht daarbij op dezelfde hoogte als het hare. 'Gaat het?' vroeg hij zacht. Mo bleef haar kalm aankijken, maar zou haar niet meteen aanraken om haar te helpen. Misschien wilde ze dat wel helemaal niet.

[Natuurlijk, het is voor iedereen die hierin wilt posten ]

Een hevige pijn stroomde door haar hele enkel. Rustig kon ze zich een beetje draaien en zag daardoor dat het een flinke bloederige plek was geworden. Het lukte haar niet om de pijn te onderdrukken, daarvoor voelde ze het téveel. 'Gaat het?' hoorde ze een onbekende stem aan haar vragen. Ze keek ietsje omhoog en zag dat de jongen al op haar ooghoogte kwam. Het was geen prettig gevoel wat ze kreeg bij hem, maar het was tenminste iemand die haar kwam helpen, hoopte ze. Eigenlijk kon ze hierop wel beledigend reageren, maar dat had geen zin. Vooral niet omdat ze nu totaal niet op kon staan. Misschien zou hij dan wel weglopen en haar hier laten stikken. ''Nee, ik moet mijn enkel verzwikt hebben denk ik.'' Een onbekende pijn schoot door haar enkel waardoor haar ogen wijd open sperden. ''Ahh,'' kreunde ze niet al te hard. Ze hoopte dat de jongen het niet gehoord had en begon hard op haar onderlip te bijten. Ze voelde dat er een paar tranen uit haar ogen gleden. Waarom moest dit nou bij haar gebeuren. Virginia wist dat ze hier nu écht niet kon blijven liggen, maar om op te kunnen staan moest ze hulp nodig hebben. Ongemakkelijk lag ze languit op de weg versperd met een rare draai. ''Kan je me helpen om overeind te komen? Ik kan niet opstaan.'' zei ze met een licht geïrriteerde toon in haar stem.

(Danku! =] )

Met één knie op de grond en de andere opgetrokken, had hij zijn onderarm steunend over zijn bovenbeen gelegd en balanceerde op één voet in de knielende positie. Mo wachtte nog steeds op antwoord van het onbekende meisje, maar intussen waren zijn zwarte ogen afgedwaald naar haar bezeerde enkel. Behalve dat ze zich waarschijnlijk verzwikt had, het misschien gekneusd of gebroken was, vloeide er nu ook vers bloed uit. In zijn ogen of aan zijn uitstraling was niets te zien van meevoelende pijn bij het aanzicht, zelf was hij wel wat gewend. Maar dat nam niet weg dat hij dit het meisje gunde, ook al kende hij haar nauwelijks. ''Nee, ik moet mijn enkel verzwikt hebben denk ik.'' Zijn donkere ogen schoten weer naar de blauwe ogen van het meisje. Hij reageerde er niet op, bleef zwijgend naar haar en haar verzwikte enkel staren. Dat ze dacht dat het verzwikt was, moest betekenen dat het waarschijnlijk geen breuk of kneuzing was. Iets kneuzen was pijnlijker dan iets breken, dat kon hij uit ervaring zeggen. Maar hij was geen dokter, helaas voor het meisje en haar ongelukkige moment. Dat betekende echter niet dat hij haar niet wilde helpen. Mo werd weer terug naar de werkelijkheid geroepen toen het meisje een zachte kreun onderdrukte. Voor even was hij diep in gedachten verzonken geweest. Het was alsof haar van pijn betrokken gezicht en de tranen die daar nog eens bijkwamen niets met hem deden; zijn gezichtsuitdrukking was emotieloos. Zoals gebruikelijk eigenlijk. Maar van binnen kon er iets totaal anders aan de hand zijn dan zijn stugge uitdrukking aan de buitenwereld liet zien.

Haar vraag het moment erna was voor hem een aantoning haar aan te mogen raken om haar te helpen. Hij zou het al veel eerder hebben gedaan als hij anders was opgevoed. Weer nam hij de moeite niet om erop te antwoorden, in plaats daarvan pulkte hij zwijgend aan de veters en klipjes van haar skeelers om de skeeler aan de voet van haar pijnlijke enkel voorzichtig uit te trekken. Dat zou minder belastend zijn. Mo stond op uit zijn knielende positie en tilde het meisje langzaam aan haar handen overeind. 'Voorzichtig. Kun je lopen?' Eenmaal overeind bleef hij haar stevig aan haar handen vasthouden om te voorkomen dat ze een tweede keer onderuit zou gaan. 'Til je voet op,' zei hij zacht, doelend op de voet van haar pijnlijke enkel. 'Dan kan ik je naar de bank brengen.' Om de daad bij de woorden te voegen, bracht hij haar langzaam vooruit door vlak achter haar te blijven lopen en haar op haar ene skeeler als het ware richting een bankje toe te rollen. Af en toe duwde hij zacht met zijn borst in haar rug om haar een zetje te geven, het zou te onstabiel voor haar zijn als hij haar enkel met zijn handen begeleidde. En het risico voor een tweede val wilde hij niet op zijn geweten hebben. Bij het bankje aangekomen, probeerde hij haar er met beleid op neer te laten zitten. Hij kon daar zelf niet geheel voor zorgen, dat lag deels ook bij haarzelf. Vanuit de binnenzak van zijn jas haalde Mo een schone witte zakdoek tevoorschijn. 'Hier,' zijn stem klonk zacht terwijl hij het haar aanreikte om haar tranen weg te vegen. Het was haar keus of ze het aannam of niet. Terwijl hij de zakdoek nog uitnodigend voor het meisje in zijn vooruit gestoken hand hield, viel zijn blik weer even kort op haar enkel. Hij zou het moeten ontsmetten, daarna misschien voor alle zekerheid verbinden.

Voorzichtig ging ze zitten, niet al te veel op de pijn lettend. Het bloed voelde ze nog steeds stromen uit haar enkel. 'Hier,' zei de onbekende jongen die haar een witte zakdoek aangaf. Tranen gleden over haar wangen heen. Waarom moest ze nou weer gaan zitten huilen, er was niks om te huilen. Die pijn kon ze negeren, uitzetten. Alleen er was een probleem: het lukte haar niet. Ze keek hem nog even met waterige oogjes aan naar toestemming zoekend. Maar natuurlijk mocht ze hem gebruiken. Netjes droogde ze haar wangen en onder haar ogen. Op het witte zakdoekje zat heel wat zwarte smurrie. Haar eyeliner en mascara was uitgelopen, maar daar gaf ze op dit moment helemaal niks om. Virginia zuchtte even diep en liet haar hoofd zakken waardoor ze het bloed op het pad zag druppelen. Vervolgens hief ze haar hoofd weer op en keek naar hem, niet meer aan het bloed denkend voordat ze misschien flauw zal gaan vallen. Hetgene waar ze echt niet tegen kon was bloed. Net zoals skeletten of spinnen of slangen en zo nog wel meerdere dingen. ''Weetje, het is beter als we ergens anders heen gaan. Waar iemand mijn enkel kan verbinden. Ik denk dat het me wel lukt om daarheen te huppen op één voet of misschien twee,'' zei ze zacht, maar wel verstaanbaar. Ze haalde twijfelend een blonde luk uit haar gezicht vandaan en probeerde toen langzaam op te staan. Met een hand leunend op het bankje zocht ze met de andere hand het evenwicht en stond toen kalm op één been. Licht geïrriteerd zette ze de andere been op het pad, maar leunde er niet op. Dit ging best. Virginia probeerde er toen wat meer op te leunen, wat al meer pijn gaf, maar dat maakte haar niet uit zolang ze er maar een beetje op kon staan. Daarna zette ze haar volle gewicht, al weegde ze niet veel, erop. Hierdoor vertrok haar gezicht van neutraal naar pijnlijk. Deze keer kreunde ze wat harder en wist ze niet hoe snel ze het gewicht eraf moest halen waardoor ze weer uit evenwicht raakte. Snel, voordat het misschien wel mis ging, leunde ze tegen de jongen zijn borst aan met haar handen. Haar ogen waren van paniek gesloten en had ze zich gewoon laten vallen. Pas na een paar seconden had ze door dat ze niet weer op de grond lag maar tegen een warme jongen. Rustig opende ze haar ogen en haalde weer adem. ''Ehhm, sorry,'' zei ze en bloosde. ''Het was niet mijn bedoeling..''

(Excuses, heb het de laatste tijd wat druk gehad)

Zijn ogen namen iedere beweging van haar op toen het meisje neerzeeg op het bankje, alsof hij er honderd procent zeker van wilde zijn dat ze er écht stabiel op zat en niet zomaar plat op haar gezicht weer voorover zou vallen of iets dergelijks. Met de zakdoek in zijn hand bleef Mo zwijgend op haar neerkijken, alsof ze wilde vragen of het echt wel goed zat dat ze die mocht gebruiken keek ze met betraande ogen naar hem op. Hij dwong zijn mondhoeken om te krullen tot een geforceerde maar geruststellende glimlach om daarmee aan te tonen dat het goed was. Ergens was het wel schattig haar zo te zien, al kende hij haar amper. Toen ze het aannam liet Mo een hand in zijn broekzak glijden en keek toe hoe ze haar wangen droogdepte. Zijn eens zo schone zakdoek kwam onder het zwarte spul van haar uitgelopen make-up te zitten. Niet dat dat nu zo erg was, dat ging gewoon weer in de was. Nog geheel zwijgend volgde hij haar blik naar haar enkel, en zag eveneens dat het bloed uit de wond vloeide op het pad. Net zoals daarnet leek het hem niet te verrassen, al zou het wel snel verbonden moeten worden om infecties tegen te gaan. Het meisje leek er zelf ook al aan te denken. "Weetje, het is beter als we ergens anders heen gaan. Waar iemand mijn enkel kan verbinden. Ik denk dat het me wel lukt om daarheen te huppen op één voet of misschien twee." Kalm keek Mo haar weer aan, deed nog geen moeite om direct zijn mond open te doen en haar te zeggen dat dat niet erg verstandig zou zijn. Want voor hij er ook maar de kans voor kreeg, stond het meisje al op. Althans, ze deed een poging tot. Met wat tijd en moeite een succesvolle poging. Starend bleef hij naar haar kijken toen ze uiteindelijk op beide benen stond, alsof hij er gefascineerd door was. In feite maalden zijn gedachten over geheel andere dingen. 'Koppig,' schoot het door zijn hoofd. 'Zo was Anna-Mei ook.' Er gleed voor een kort moment even een geërgerde trek over zijn gezicht, waarna de frons op zijn gezicht bleef staan. Daar zou hij niet meer over denken - hij had die belofte zichzelf na de begrafenis van zijn jongere zusje gemaakt. De ergernis ebde weer langzaam weg, en hij richtte zich weer tot het meisje. Balancerend was ze nu bezig haar evenwicht te verdelen, de eigenwijs. Haar gezicht vertrok en ze slaakte een kreun die luider was dan de vorige. Daar had je het al. Met beide handen ving Mo haar op voor ze weer tegen de grond zou vallen. Zijn vingers hadden zich stevig om haar bovenarmen gesloten, haar handen lagen nu tegen zijn borst aan. Voor even wist hij zelf niet wat er gaande was en kon hij enkel naar haar staren, het was ook zo snel gegaan. Maar toen hij zich realiseerde in wat voor positie ze stonden, schraapte Mo zacht zijn keel en wendde zijn gezicht van haar af. Ze stonden nogal erg dicht op elkaar. 'Dat geeft niet,' zei hij zacht terwijl hij weer wat achteruit week. 'Kan gebeuren.' Zijn blik gleed weer naar beneden. 'Wat je enkel betreft... Misschien is het toch maar beter als je het voor nu wat rust gunt, dan zorg ik er wel voor dat het ontsmet en verbonden wordt.' Voorzichtig en met lichte drang, loodste hij het meisje aan haar schouders terug naar het bankje en duwde haar er zacht op neer. Hij zette zijn gitaartas rechtop tegen de rand van het bankje en legde haar voet er voorzichtig op, zodat het als een soort steun werd gebruikt. 'Zo terug,' zei Mo kalm waarna hij zich omdraaide en wegliep.

Zodra hij na een tijd weer terugkwam was te zien dat hij gerend had. Zijn sluike haren waren uit zijn gezicht geblazen en zijn borstkas ging nog licht op en neer van het hijgen. In zijn armen droeg hij een aantal meegebrachte spullen, die hij met toestemming mee had mogen nemen van de school na met korte woorden uit te hebben gelegd dat er iemand gevallen was. Zonder iets te zeggen zakte Mo door zijn knieën bij de voet van het meisje en draaide een fles water open, dat eigenlijk zijn drinkfles was. 'Het kan wat prikken,' waarschuwde hij van tevoren voor hij met kleine scheutjes het vuil uit haar wond spoelde. Hij depte het droog met wat watten, plakte er een steriele pleister op en zwachtelde daarna haar voet in met een rol verband. Het laatste was misschien wat overbodig, maar je kon maar beter voor alle maatregelingen zorgen. Toen het klaar was stond Mo nog steeds licht nahijgend op. Hij haalde twee cola-blikjes uit zijn broekzakken tevoorschijn, waarvan hij er eentje aan het meisje gaf. Ze waren nog steeds koud, dat dronk het beste. Daarna gunde hij zichzelf weer wat rust door naast het meisje neer te zijgen. Met een gebruikelijk klakkend geluid opende hij zijn blikje, waarna hij de cola al kon horen bruisen. Zwijgend nam hij er een slok van en keek het meisje daarna weer aan. 'Hopelijk ben je in het vervolg wat voorzichtiger,' zei hij zacht, doelend op haar enkel. Hij draaide zich vervolgens meer naar haar toe. 'Ik ben trouwens Mo. Mo Huan. Lang ben ik hier nog niet,' stelde Mo zich voor toen hij zich besefte dat hij dat nog niet eens had gedaan.

Ook zij klikte de cola open, maar nam er nog geen slokje van. 'Hopelijk ben je in het vervolg wat voorzichtiger. Ik ben trouwens Mo. Mo Huan. Lang ben ik hier ong niet,' stelde de jongen zich voor. Dacht hij nu dat zij niet kon skeeleren? Ze deed het al haar hele leven al. Ze had het eerder geleerd dan fietsen op een driewieler. Ach, ze liet het maar rusten. Anders zou ze zich alleen maar druk maken, en zou dit misschien tot een ruzie oplopen terwijl hij haar juist zo goed heeft geholpen. Het enige wat ze deed was hem aardig aankijken. ''Ja, dat zal ik doen. Dankjewel voor het advies. Ik ben Virginia. Ik ben hier slechts nog maar een aantal maanden, ik geloof al een stuk of vier. Weet het niet precies,'' stelde zij zich ook voor. ''Nogmaals bedankt!'' Het zakdoekje had ze nog steeds in haar handen. ''Ehhm, het spijt me van die zwarte vegen. Hier, heb je hem terug,'' en ze hield hem voor hem klaar op het bankje tussen hun in. Ze nam een slok van het blikje cola. Het prikte in haar mond en stroomde vervolgens door haar slokdarm, haar maag in. Haar maag voelde nu koud aan, voor een paar seconden. Nogmaals nam ze een slok. Het was stil in het park. Ze keek omhoog, richting de lucht. Hij was grijs en grauw gekleurd. Waarschijnlijk zou het zo gaan regenen. Een aantal bomen overdekten het bankje, maar dat zou niet genoeg zijn om het water tegen te houden. En als haar verband nat werd, dan zou het verslappen en het vuil weer in de wond komen. Er was een nestje gevestigd in een boom die boven het bankje hing. Een jong vogeltje piepte naar z'n ouders. Die waren misschien eten en takjes gaan zoeken om het jong te voeden en het nest sterker te maken. Het was haar niet opgevallen, al kwam ze hier best vaak om natuurlijk te skeeleren, dat dit nest er hing. De volgende slok cola bruiste ook in haar mond. Nadat ze het doorgeslikt had zette ze het blikje neer op het houten bankje. ''Weetje, is het misschien handiger als we ergens anders heen gaan? Naar een plek waar we binnen, droog en warm zitten?'' Ze wees even naar de lucht. ''Het gaat misschien zo regenen of erger.'' Ze beet even op haar onderlip en keek met onschuldige oogjes naar Mo.