I don't know...

Avalana stond stipt om 8 uur 's morgens in de bibliotheek. Ze moest nog wat informatie zoeken voor haar boekbespreking over aardbevingen. En natuurlijk was ze door dat mens van aardrijkskunde verwezen naar de bibliotheek. Het kon ook niet anders. Chagrijnig gleed ze met haar vinger langs de ruggen van de boeken af. Als ze uitgemaakt wou worden voor nerd, zou ze zeker hier moeten zijn. Ach, wat kon het haar ook schelen? Ze was toch niet populair, had maar een vriendin waarvan ze niet eens zeker wist of het wel vriendschap was en was lelijk. Net genoeg om voor nerd gezien te worden, niet dan? Avalana zag de alfabetische volgorde. Een afgelegen computer zocht haar aandacht op. Ze begon iets in te tikken over aardbevingen. Eindelijk, ze had het gevonden! Nu nog de schrijver opzoeken en wegwezen. Of zou ze haar huiswerk hier nog kunnen maken? Ach, waarom ook niet, trouwens? Als ze toch al een dom mens was die als nerd gezien werd en lelijk was, kon ze ook net zo goed huiswerk maken in de bibliotheek. Waarvan had ze nog huiswerk? Ze pakte haar agenda. Niet echt een slimme zet. Een paar boeken vielen uit het rek op de grond, wat een hoop lawaai maakte. Hoe kon dat toch? Avalana keek naar de bibliothecaresse, die bezorgd haar richting inkeek. Net een moeder... Haar adem stokte. Ze moest ophouden over moeders en liefde en zo. Geen jongen vond haar leuk en liefde zou ze niet gauw meer krijgen. Ze moest deze enge, grote wereld in haar eentje zien te verslaan, zonder hulp. Zonder steun van haar moeder en zonder de geweldige humor van haar vader. Een fragment viel in haar hoofd.

Avalana en haar ouders zaten beiden aan tafel, pratend over Monica High. Haar moeder vond het wel een leuk idee, Avalana betwijfelde het en van haar vader viel niks meer te zeggen. Die vond het te ruw. Avalana had een artikeltje gepakt. Ze was acht jaar. Ze had het al over haar toekomst met haar ouders. Als ze afstudeerde, wilde ze samen met haar ouders in een grote villa wonen. Of zou ze haar ouders naar het bejaardentehuis brengen, om ze te wassen, eten te geven. Gewoon, mensen helpen. Haar ouders waren tevreden met haar. De dag van haar verjaardag stond ook al in haar planning.

De volgende dag stond Avalana blij op. Ze was jarig! Haar moeder zou haar van school komen oppikken. Ze had haast. Alle stoplichten stonden op rood. Ze had bij een kruispunt het stoplicht niet gezien. Ze had borstkanker. Ze reed door. Een klap. Haar moeder onder het bloed. Haar vader en Avalana zaten op de bank, in de wachtzaal. De dokter kwam binnen. Hij nam haar vader mee. Was het goed nieuws of slecht nieuws? Haar vader kwam ondertussen weer terug, met de dokter aan zijn zijde. ''Als je moeder geen borstkanker had gehad, zou ze de klap overleefd hebben. We hebben haar verwondingen kunnen genezen en ze was buiten levensgevaar. Haar pillen waren vergeten. Ze is overleden door gebrek aan pillen. Het spijt ons. We kunnen niks meer betekenen."

Avalana's tranen vielen op de grond. Nu zat ze toch weer te huilen! Ze liep met het gevallen boek, dat ook over aardbevingen ging, naar de balie. Ze liet het boek inchecken. Daarna zette zij zich aan een tafel neer. De bibliothecaresse had bezorgd gekeken. Een tweede fragment viel in haar hoofd.

Haar vader viel op een gegeven moment op de grond. Avalana moest lachen en zei dat haar vader moest ophouden met grapjes maken. Ze zag dat haar vader echter benauwd adem begon te halen. Avalana schrok zo, dat de ambulance binnen een paar minuten er al was. Ze had de ambulance gebeld. In de wachtzaal, toevallig dezelfde als waar ze eerst hadden gezeten toen haar moeder overleed, kwam een dokter haar tegemoet. ''Je vader is overleden aan longembolie. Het spijt me."

Ze was dertien jaar toen haar vader overleed. Vier jaar na haar moeders dood. Snikkend zakte ze met haar hoofd neer op de tafel. Ze begon vermoeid aan haar huiswerk, Nederlands.

De stank van stof, oude boeken en bejaarden drong haar neus binnen. Ze haalde diep adem en liep de bibliotheek in. Het was acht uur, dus was het nog te koud om het dak op te gaan of naar het State park te gaan.. Althans.. Dat vond zij. Anderen konden er prima mee leven. En dan bleef dus alleen de bibliotheek over. De stank van stof, oude boeken en bejaarden irriteerde een beetje, maar ze was er aan gewend geraakt. Het overwelmde haar alleen een beetje als ze naar binnen liep. Ze haalde even diep adem en liep op een rij boeken af. Haar blik gleed over de rijen boeken. Ze had onlangs een boek gevonden wat haar wel interesseerde. Het onderwerp had op het eerste moment oninteressant geleken, maar het boek zelf was wel mooi. Ze haalde even diep adem en fronste toen het boek er niet meer scheen te staan. Daarom pakte ze maar gewoon een boek en liep ermee naar een tafel toe. Ze schoof de stoel naar achteren en ging er kalm op zitten, haar groene ogen gericht op de kaft van het boek. Dead until Dark, stond erop geschreven. Aan de kaft te zien ging dit boek over vampiers. Aha.. Ze zette een lichte frons op haar gezicht en haalde diep adem. Ze opende het boek en bladerde naar de bladzijde waarop hoofdstuk één geopend werd.
I'd been waiting for the vampire for years when he walked into the bar. Ever since vampires came out of the coffin (as they laughingly put it) four years ago, I'd hoped one would come to Bon Temps. We had all the other minorities in our little town-why not the newest, the legally recognized undead? But rural northern Louisiana wasn't too tempting to vampires, apparently; on the other hand, New Orleans was a real center for them-the whole Anne Rice thing, right?
It's not that long a drive from Bon Temps to New Orleans, and everyone who came into the bar said that if you threw a rock on a street comer you'd hit one. Though you better not.
But I was waiting for my own vampire.
Ze hief ietwat verbaasd haar wenkbrauwen op. Om één of andere reden wilde ze verder lezen, al had Twilight haar interesse in vampierboeken wel flink omlaag gehaald. Ze haalde even diep adem en haalde haar hand door haar haar. Ze wilde verder lezen, maar werd afgeleid.

Ze zag hoe een meisje een paar plekken verderop ging zitten. Haar ogen waren rood; ze had blijkbaar gehuild. Nicole keek bezorgd, wetend hoe het voelde om in de bibliotheek in huilen uit te barsten. Ze zag hoe het meisje snikkend haar hoofd op de tafel liet vallen en haalde diep adem. Ze richtte haar blik op haar boek, maar kon zich er niet meer op concentreren. Het was wel zo beleefd om op het meisje af te lopen. Ze sloot haar boek.
Ze stond op en schoof haar stoel aan, om achtereenvolgens haar boek te pakken en mee te nemen. Vervolgens liep ze kalm op het meisje af en schoof ze naast haar aan. “Hallo,” zei ze kalm. Ze haalde even diep adem en liet haar boek op de tafel vallen, terwijl ze haar blik gericht hield op het blonde meisje naast haar. “Mijn naam is Nicole,” stelde ze zich rustig voor. “Ik weet niet of je het erg vindt.. Of je misschien liever hebt dat ik wegga.. Maar.. Wat is er aan de hand?” vroeg ze voorzichtig.

Boehoe.

Avalana hoorde een begroeting en ze probeerde zo goed en zo kwaad als het kon meteen het huilen te laten ophouden. Natuurlijk kreeg zij weer geen macht daarover, maar het lukte toch grotendeels om de tranen niet opnieuw uit haar ogen te laten vallen. 'Hallo,' begroette ze toen maar terug, aangezien ze niet onbeleefd wou overkomen of tutachtig of zo. Het boek wat op tafel viel, trok haar aandacht, maar haar ogen bleven gefixeerd op het meisje voor zich, wat toch wel een knap staaltje van trucjes was. Nicole, heette het meisje dus blijkbaar. Nu kende ze in elk geval al twee meisjes. Isa en Nicole. Zouden die twee vriendinnen zijn of kenden ze elkaar niet? Avalana ging er niet teveel over nadenken. 'Oh, het maakt niet uit hoor. Ik... Ik heb mijn moeder en vader kortgeleden verloren en ik dacht er even aan terug,' floepte het eruit. Ze kon zichzelf wel voor haar kop slaan! De man in de winkeletage, Sigfried, had nog zo gezegd dat ze haar mond moest houden tegen andere leerlingen, omdat ze hierom juist van school gepest zou kunnen worden. Nicole zou het weer verder kunnen vertellen en binnenkort wist iedereen het. Er hoefde maar een iemand van je verleden te weten en binnen een fractie van een paar minuten wist de hele school het. Dan werd ze nog zwakker gezien dan ze al was. Avalana beet op haar onderlip.

Een diepe zucht kwam uit de mond van het meisje met de halflange blonde haren, bekend als Nicole. Ze had haar heldergroene ogen gericht op het blonde meisje voor zich, wie er vriendelijk uit zag. Maar, ze wist maar al te goed dat schijn kon bedriegen. Dit was ook zo geweest bij haar vader. ‘Hallo,’ groette het meisje terug. Nicole knikte voorzichtig, niet wetend wat ze zou moeten zeggen. Ze had gevraagd wat er met het blonde meisje aan de hand was, maar had geen antwoord durven te verwachten. Het was haar leven… Haar privé leven. Daar had zij - een vreemdeling, in de ogen van deze blondine - niets mee te maken. Toen het meisje toch - tegen haar verwachtingen in - begon te spreken, keek Nicole vol verbazing op. Ze verwachtte ergens dat het meisje zich voor zou stellen, zou doen alsof ze dit nooit gevraagd had. Maar, het tegendeel werd bewezen.
‘Oh, het maakt niet uit hoor. Ik... Ik heb mijn moeder en vader kortgeleden verloren en ik dacht er even aan terug,’ sprak het meisje. Nicole slaakte een zucht en richtte haar blik op de tafel. Ze ging recht zitten, waardoor haar zij naar het meisje gericht was. Haar blik hield ze strak naar voren gericht. Verloren ouders. Het kwam haar maar net wat te bekend voor. Ze haalde even diep adem en liet haar blik weer naar de blondine naast zich glijden. “Dan zitten we in hetzelfde schuitje,” zei ze rustig. “Mijn ouders zijn beiden..” Even twijfelde ze, maar ze besloot het niet helemaal uit te leggen. “Omgekomen bij een brand,” vervolgde ze daarom. “Het is moeilijk,” zei ze zacht. “Maar, er is niets meer aan te veranderen,” vervolgde ze rustig. Haar linkerhand ging naar haar rechterhand, waar ze voelde aan de gouden ring met de roze stenen die om haar ringvinger zat.
Ze had veel kunnen verwachten, maar het was vreemd om zo snel iemand tegen te komen die hetzelfde meegemaakt scheen te hebben. Het gebeurde niet vaak dat ouders vermoord werden. Of, waarschijnlijk in het geval van het meisje, omgekomen met een andere oorzaak. Ze slaakte een diepe zucht en haalde diep adem.
“Zoals ik al zei is mijn naam Nicole,” begon ze kalm. “Ik zit in klas 11A. Zou ik mogen vragen wie jij bent?” vroeg ze toen. Ze was nieuwsgierig, maar dat was niet de enige reden voor haar om hier over te beginnen. Ze wilde het onderwerp veranderen, wilde niet dat het onderwerp bleef hangen bij overleden ouders.
Ook al zaten ze in hetzelfde schuitje, wisten ze van elkaar wat de ander gevoeld moest hebben.. Het was geen onderwerp waar iemand graag over sprak. En.. Dat wist ze maar al te goed. Ze vond het zelf - zelfs in dit geval - maar al te fijn als iemand het onderwerp veranderde wanneer het over haar ouders ging.
Een diepe zucht kwam uit haar mond, terwijl ze haar blik weer op het boek voor haar richtte. Dead was het eerste woord van de titel. Wat waren ze toch ongelooflijk gezellig bezig hier, zeg..

Avalana luisterde naar Nicole. Haar ouders waren ook omgekomen, maar dan bij een brand. Avalana had ondertussen al vaak genoeg beschreven wat er met haar ouders was gebeurd. het terug in gedachte opnoemen was te pijnlijk. Ze wou er tenslotte even niet meer aan herinnerd worden. Nooit meer. Toen ze de vraag van Nicole hoorde, overdacht ze haar antwoord even, zoals ze vaker deed. 'Mijn naam is Avalana. Ik ben vijftien jaar en zit in klas 10 B,' zei ze toen rustig. Nicole had mooie, heldergroene ogen. Avalana had blauwe ogen. Sigfried zei altijd dat haar gezicht perfect was. Sigfried was de man in de etalage, een vriend van haar moeder, die haar had opgevangen na haar ouders dood. Avalana vond hem erg aardig. Sigfried had ook een lieve vriendin, Anna. Die was ook erg aardig. Soms voelde het net aan alsof Anna en Sigfried haar ouders waren. Gewoon, op de manier hoe ze haar behandelden. Ook al was Avalana nooit een kind van hun geweest, ze gaven haar alle liefde die ze nodig had. Dankzij Anna en Sigfried had Avalana de breuk van haar moeder en haar vader overleefd. Ze had gedacht aan zelfmoord. Dit verteld tegen Anna en Sigfried. Die waren geschrokken en hadden haar geholpen. Avalana schudde haar hoofd en keek richting Nicole, niet goed wetend wat ze moest zeggen.