First Season, optreden!

[Iedereen welkom!]

''Perfection is my direction! Even if that's all I had... It's not like I need no correction! I just now that life's not so bad...'' zong Alain door de microfoon. Het ging goed, het eerste nummer ging goed. Dat was echt een geweldig gevoel.
Het nummer was afgelopen en de band ontving het eerste applaus, Alain met een glimlach, hij wist niet hoe de anderen zich hielden. Hij had namelijk lenzen op sterkte in, terwijl zijn ogen gewoon goed waren. Om niet afgeleid te raken door bekend publiek. De laatste tijd was hij namelijk al snel afgeleid. Het publiek bestond nu slechts uit vlekken en dat gaf wel een lekker gevoel.
''Dankje! Leuk hier te zijn. Dit is ons eerste optreden met links van mij de beste bassist van Santa Monica, Kenneth! Achter me, de beste drummer van Santa Monica, Ian! Rechts, de beste gitarist van Santa Monica, Mike! En ik ben Alain! Wij zijn Perfect Nonsense en dit nummer heet, Still Waiting!'' ''So am I, still waiting... For this world to stop haiting...'' En ook dit nummer verliep goed, niemand kon zichzelf of een bandlid betrappen op een fout. Na dit nummer kregen Mike, Kenneth, Ian en Alain een groter applaus dan eerder, merkte Alain. Dat was een fijn gevoel.
''Dit is het eerste nummer dat we hebben geschreven, Ian kwam erop om het nummer te vernoemen naar mijn herseninhoud, leuk. All Messed Up!'' En gelukkig viel ook dit nummer in de smaak bij het publiek. ''Ons laatste nummer heet Over My Head!''

Alain hief zijn gitaar, die hij Icy noemde, in de lucht en nam samen met de andere bandsleden het applaus in ontvangst. Hij kon nog steeds geen gezicht herkennen en besloot dus, zodra ze backstage waren direct zijn lenzen uit te doen en ergens op de vloer achter te laten.
''Ging goed man!'' Alain schudde de handen van Ian, Kenneth en Mike en nam bedankjes in ontvangst van een andere band die langs hen liep om te gaan spelen. ''Maar, ik ga me in het publiek zetten!'' meldde Alain.
Alain ging met de gitaartas naar één van de luxe sofa's om zich daar neer te zetten. Veel banken stonden nog vrij omdat iedereen bij de bands aan het kijken was, maar nu hij daar ging zitten zag hij al vaagjes iemand aan komen lopen. Zijn ogen moesten nog wat wennen aan zijn zicht.

Kenneth genoot van elk lied dat ze speelde, elk aplaus dat ze kregen en vooral iedereen die hun muziek nu ook kende. Uiteindelijk toen het over was keek hij iedereen die in het publiek stond even na en wandelde dan rustig achter de andere jongens aan en even keek hij de mensen aan die na hen kwamen spelen. Mooi zo, hun eerste optreden, zij hadden het publiek mogen warm lopen en dat was hen goed gewerkt. Met een grijns keek hij even naar de rest van de jongens en ontving al snel een hand van Alain om vervolgens ook de rest een hand te geven. 'Goed gespeeld jongens.' Grijnsde hij droogjes naar hen. Een nadeel had je wel aan een optreden, je ging er van zweten. Daarom was hij wel zo slim geweest om een ander shirt mee te nemen dat trok hij nu aan. Vervolgens ritste hij zijn gitaartas open en legde zijn Ibanez erin. Rustig liep de jongen met het zwarte haar achter het podium vandaan en keek even rond. Alain was dus al gaan zitten. Rustig wandelde hij naar de toog en keek even naar de barman. 'Geef hem daar maar iets van het beste wat je hebt.' Sprak hij kalm tegen de man, die knikte en liep even naar de andere kant van de toog om een drankje in te schenken, vervolgens liet hij iemand het brengen naar Alain. Kenneth zelf bestelde een gewoon watertje en kapte dat meteen naar binnen. Kenneth liet zijn blik langs het publiek gaan dat uit zijn dak ging op de muziek van de andere band. Die waren ook wel vrij goed, hoewel hij zelf vond dat de bassist toch net iets beter kon spelen, want hij zat enkele keren uit de toon. Uiteindelijk besloot hij maar naar de zetel te gaan waar Alain zat en zette zich op de zetel tegen over die van Alain. Echt woorden schoten hem niet te binnen maar nu op dit moment leek hem dat ook niet nodig.

Camilla stapte zanzibar binnen. Haar kledingstijl was anders ten opzichte van vele heel anders. In die van haar zat meer zwart, iets waar haar lichte blonde haar duidelijk tegen afstak. Haar zwarte, hoge laarzen waren misschien wel een van die het meeste opvielen. De hoge, stilleto achtige hak die eronder zat was niet bepaald klein en sommige vrouwen zouden er waarschijnlijk hun nek op breken. Toch voelde ze zich wel op haar gemak. Ze had gelezen over een optreden van een band en de nummers waren wel een beetje haar stijl. Daarbij wilde ze wel eens weten wat voor een talenten hier dan wel niet rondliepen. Zij zelf was immers ook een grote fan van muziek, met daaronder ook het zingen ervan. Toch was ze zeker niet zo'n meisje dat Katy Perry of Alicia Keys ging na doen. Dat vond ze maar voor watjes. Pressies op het moment dat zij zich op een barkruk liet neerzakken stelde de leider van de band zijn bandleden voor. Ze luisterde er half naar, terwijl ze wat te drinken voor zichzelf bestelde. Kalm sloot ze haar ogen en luisterde naar het volgende nummer. "Still Waiting" was te titel. Het klonk erg goed, beter dan ze eigenlijk had verwacht. Haar verwachtingen waren eigenlijk bij geen enkele band hoog. Als je immers te hoge verwachtingen werd je vrijwel altijd teleurgesteld. Het nummer was afgelopen en de zanger zei weer iets, waar ze opnieuw maar voor de helft. Iets over hun drummer Ian en herseninhoud. Niet veel interessants dus. Het nummer dat volgde was weer niet slecht. Na nog een nummer was de band klaar met spelen. Ze opende haar ogen en klapte net zoals de rest van het publiek. Haar blik gleed even langs alle bandleden, proberend hun gezichten een beetje te onthouden. Echte muzikanten waren zeldzaam, dus ze kon ze maar beter onthouden. De band die volgde was minder goed, alhoewel veel dit niet leken te merken of in ieder geval niet erg leken te vinden. De mensen klapte even hard. Eigenlijk had ze de neiging zelf het podium op te stappen, maar met wie? Ze had geen band, alleen haar eigen stem. Dat was dus echt geen optie. Daarbij was het misschien ook maar beter om andere te laten spelen, op de achtergrond blijven was waarschijnlijk beter. Ze draaide zich om met haar drankje in haar hand en keek de club rond opzoek naar nog iets leuks om te doen of te ontdekken.

Een simpele beweging van haar hand maakte Lore duidelijk dat Emilie afscheid van haar nam. Ze waren gezellig iets gaan eten, zij en haar inmiddels best goede vriendin die ze enkele weken geleden tijdens het uitgaan was tegengekomen. Lore moest nog enkele dingen doen thuis, en Emilie wilde best even nog iets gaan drinken in de Zanzibar. Ze had er niets op tegen om alleen te gaan, want zo leerde je nog de meeste mensen kennen, én de spontaanste. De muziek in de bar was wel haar stijl, niet te ruig en niet te zwak; zo'n gulden middenweg, zoals je zou kunnen noemen. Het was er eigenlijk erg druk aan het podium, dus negeerde ze dat deel van de ruimte maar even en liep rustig, in haar zwarte, flatterende jurkje en haar glimmende zwarte pumps, tussen enkele bankjes door. En net toen ze wilde gaan zitten, en haar blik over de omgeving liet glijden, zag ze twee bekende gezichten. Ze kneep haar ogen even lichtjes tot spleetjes en liet haar blik zo wat verscherpen, waardoor ze er zeker van werd dat Kenneth én Alain in gezelschap van elkaar op zetels zaten. Ze twijfelde even, maar nam zich toen toch voor om naar hen toe te stappen, het zou gewoon raar zijn moest ze niets gaan zeggen tegen hen. Ze zette even een glimlach op en wandelde tussen enkele banken door naar beide jongens. "Uhm, haai", sprak ze even rustig, toch luid genoeg om boven de muziek uit te komen. Ze richtte haar blik even op Kenneth en glimlachte twijfelachtig, niet meteen wetend of naar hier komen wel een goed idee was geweest, waarna ze kort even haar blik op Alain richtte, onwennig glimlachend, en benieuwd hoe de jongens zouden reageren. Wist Kenneth dat zij Alain kende? Zou hij het leuk vinden? En Alain, had die nog een leuke tijd gehad sinds hun ontmoeting enkele dagen geleden? Zou hij haar bovendien als een vriendin beschouwen, nu, of gewoon een random persoon die hij ooit eens gesproken had; zoals het voor haar leek dat hij wilde? Ze slikte even en hoopte ergens wel dat ze erbij kon en mocht komen zitten, aangezien ze het raar zou vinden moest ze nu gewoon wegwandelen en even verder op een bank zou gaan zitten.

Alain kreeg één of ander drankje in zijn handen gedrukt en keek op naar Kenneth, de bassist. Deed goed werk voor de band. Toch wilde Alain het drankje liever aannemen, hij dronk alleen als het hielp om een meisje te krijgen, wat neer kwam op vrijwel niet. Je kon beter helemaal clean zijn om zo goed mogelijk te kunnen verleiden. Net toen Alain het drankje ruw in de plantenbak wilde smijten hoorde hij een stem, bekend. Sterker nog, de stem had de overmacht de afgelopen dagen. Het was de stem van Emilie.
In één klap gooide hij het naar binnen, hoewel hij voelde dat er flink wat alcohol in zat. Alain knipperde een paar keer met zijn ogen en voelde de warmte door zijn lichaam stromen. ''Hey...'' zei hij en snoof zijn longen door zijn neusgaten leeg en richtte zich op Kenneth. Was van plan om zich voor te doen als nonchalant. Maar toen merkte hij pas op dat het Kenneth was, waarmee hij nonchalant wilde doen. Oh god. Alain liet zijn hoofd achterover hangen en besloot naar het plafond te staren, minder interessant, maar een stuk makkelijker om naar te kijken.
De afgelopen dagen waren voor Alain niet gebruikelijk, na Jedda, het meisje dat hij had voor hij Emilie had ontmoet, heeft hij geen meisje meer gehad. Geen poging gedaan tot. Hij wist hoe hij in vorm was na zijn gevoelens jegens Ruby. Sinds zijn ontmoeting met Emilie had de gitarist weg liggen rotten op zijn gitaar. Met als smoes om te oefenen voor het optreden, vooral een smoes naar zichzelf.
Alain had niemand verteld over zijn ontmoeting met Emilie en vroeg zich af of Lyron het al wist, gezien de twee elkaar nog niet hadden gesproken.

Emilie wist niet precies of de reactie van Alain normaal was of niet, of hij altijd zo'n drankje meteen naar binnen gooide, of niet. Maar ze vermoedde dat het door haar kwam; waardoor ze even zuchtte en haar blik onbewust op de grond richtte. Ze keek even Kort naar Kenneth en glimlachte dan even, terwijl ze luchtig voort begon te spreken. "Hoe gaat het, de laatste dagen?", vroeg ze, zowel tot Kenneth als tot Alain gericht, met een glimlach op haar gezicht. Toen ze naar Alain keek echter, leek die glimlach niet meteen zo oprecht als hij bedoeld was. Wat had hij nog uitgestoken? Zonder enige uitnodiging, ging ze dan maar zitten, op een zetel die voor één persoon plaatsbood en een halve cirkel maakte van de zetels waarin beide jongens zaten, terwijl ze haar tas naast haar hield en wat nonchalant rondkeek, terwijl ze haar vingertoppen liet bewegen op de maat van de muziek, op de leuning van de zetel tokkelend. Ze dacht aan Lyron, en wilde nu dat hij gewoon bij haar was; zodat zij samen uit zouden kunnen gaan. Maar ze had de kans nog niet gekregen om Lyron over de ontmoeting met Alain te vertellen, aangezien ze hem de laatste dagen niet veel gezien had.
God, wat hoopte ze dat hij hier gewoon tevoorschijn zou komen en alles minder moeilijk zou komen maken; dan kon ze gewoon bij hem zijn en dan kon ze zich met hém bezighouden, alsook haar gedachten bij hem houden. Alain was namelijk een moeilijke. Want zij wilde best gewoon vrienden zijn, hij wilde meer of niets. En oké, moest ze niet met Lyron zijn geweest, had ze dat misschien ook wel gewild, maar Alain was nu eenmaal te laat. Lyron had haar hart gekregen, en mocht het houden. Al zou ze het wel bijzonder erg vinden moest ze Alain niet meer zien. Hij was best interessant en leuk; dus het zou toch kunnen werken; vrienden? Of zag ze dat weer helemaal verkeerd?

Kenneth keek naar een blond meisje dat aan de bar stond, maar toen opeens een heel bekende stem klonk keek hij meteen naar het meisje da nu bij hem stond. Lichtelijk verward keek hij een moment voor zich uit, maar zette dan een glimlach op. Kenneth was wat veranderd sinds laatst, wat hij zelf al veel beter vond eigenlijk. Kort knikte hij naar Emilie en keek even naar Alain, om daarna zijn blik weer naar Emilie te laten gaan. Hm, dit was eigenlijk best raar. Uiteindelijk ging ze neer zitten en keek hij weer voor zich uit. Een vraag weerklonk. Deze was naar beide toegericht, dus misschien kende ze Alain ook. Ach wat maakte het hem nu uit. Em had haar eigen leven en maakte haar eigen keuzes. 'Het gaat goed, met jou dan?' Glimlachte hij kort naar haar en liet zijn blik vervolgens even langs enkele mensen gaan die nog bij het podium stonden. Maar al gauw ging zijn blik weer naar Emilie. Waarom was Lyron niet bij haar? Ach, die had misschien wel wat te doen ofzo. Even wreef hij door zijn ogen en bewoog zijn voet lichtjes mee op het ritme van de muziek. Kort hoorde hij een verandering in de bas, meteen keek hij om en fronste. Een verandering van bassist, waarom was dat nu weer nodig? Kenneth vond die andere band raarder worden met de minuut. De jongen richtte zich weer op de twee mensen. Toen hong er een ellelange stilte tussen de drie.

[Inspi is even dood ]

Na flink bezig te zijn geweest met zijn drumstel hield het helaas op. Hij trilde van de inspannigen die hij had gegeven maar voelde het zweet in etappes van zijn rug aflopen. Toen Alain hem complimenteerde grijnsde hij even naar het publiek. Kenneth en hij waren weer vrienden min of meer. Alain schudde hem de hand en sprong van het podium af. Hij stond zelf op en liep naar de back stage. Hij trok zijn witte T-shirt uit en verwisselde die voor een zwarte tanktop. Dit zat gelijk veel beter dan wat hij net had aangehad. Hij liep de backstage uit en ging nu ook tussen het publiek zitten. Hij had een fles water van achter mee gegrist en zou vanavond maar niet aan de alcohol gaan. Anders kreeg hij van zijn kamergenoot misschien op zijn kop van hoe hij wel niet thuis had kunnen komen. In stukjes volgens hem. Hij grijnsde en streek een pluk haar uit zijn gezicht. Hij nam een flinke slok van het water en zuchtte. Hij had het totaal verknald bij Sarah. Dat was zeker. Als hij muziek maakte met de band vergat hij de problemen maar nu was alles weer terug. Was er maar iemand om zich mee af te leiden... Hij schoof de gedachte resoluut weg. Nee, hij zou gewoon normaal blijven doen.

Het was een wonderbaarlijk gevoel, spelen voor publiek. De laatste keer dat hij dat had gedaan was in Italië, jaren geleden. Het aantal mensen was destijds een stuk kleiner geweest. Een brede grijns stond op Mike's gezicht, moeiteloos wist hij op te gaan in zijn muziek. Hij liet zich niet afleiden door het publiek, hij wist dat als dit zou gebeuren hij waarschijnlijk uit zijn concentratie zou raken. Uiteindelijk waren de nummers op, stopte ze met spelen. Tussen elk nummer door had een luid applaus geklonken, ook nu weer ontving de band een luid aplaus.
Uiteindelijk gingen ze van het podium af, hierbij werden gepasseerd dor de band die nu zou moeten spelen. Alain gaf Mike een hand, deze grijnsde even en gaf vervolgens Ian en Kenneth een hand. "Dat ging zeker goed." zei Mike tegen Alain, waarna hij voor een moment zijn blik af liet dwalen. Zou Iris het optreden hebben gezien? Of was ze niet gekomen. Straks zou hij het wel merken, als hij de zaal in liep. Voor hij de backstage ruimte verliet, verwisselde hij zijn shirt voor een wit t-shirt.
Zonder te aarzelen liep hij op de bar af, bestelde een cola. Nog altijd dronk hij geen alcohol, het kon hem weinig schelen wat mensen hier van dachten. Hij had zijn redenen, en die gingen niemand behalve hem zelf was aan. Misschien dat Iris het wist, of in elk geval kon raden waarom hij geen alcohol dronk. Zij kende tenslotte zijn verleden, zij had zijn vader gezien, zij wist wat voor man het was. Iets bij hem vandaan zag hij Kenneth, Alain en Emilie staan. Haar had hij tweemaal ontmoet, één keer in de bibliotheek en één keer op het strand. Hij overwoog op hen af te lopen, maar besloot dit uiteindelijk niet te doen. Waarom wist hij niet, het leek hem beter. Hij nam zijn cola in ontvangst, lette niet op de vreemde blik die de barman hem toe wierp. Viste een sigaret uit zijn broekzak en stak deze aan, geen idee of dat hier mocht. Maar hij had behoefte aan nicotine, zoals altijd. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, liet zijn blik langs de bar glijden. Zocht onwillekeurig naar Iris, maar slaagde er niet in haar te vinden. Hij zuchtte onhoorbaar, nam een trek van zijn sigaret. Waarna hij op Ian af liep. "Hey, ging goed hé?" zei hij grijnsend.

Een luid applaus drong haar oren binnen, toen ze de Zanzibar binnen liep. Er was dus blijkbaar al een band aanwezig. Snel wrong ze zich tussen de joelende mensen door en liet haar ogen langs het podium glijden. Maar ze kon niet goed zien of de band waar Mike in zat nu aan het spelen was. Ergens hoopte ze dat dat wel zo was, aangezien ze hem maar bar weinig had horen spelen. De enige keer dat hij een stukje had voorgedragen, was toen ze net op Monica zat. Hij had gezegd dat hij ooit nog een liedje voor haar zou spelen, en ze hoopte dat dat snel zou gebeuren.
Met haar hand streek ze een lok haar uit haar ogen en plaatste deze achter haar oor. Haar blik had ze strak voor zich uit gericht, op het podium. In de hoop Mike te kunnen ontdekken, al wist ze dat de kans klein was hem vanaf deze afstand te kunnen zien. ''Dankje! Leuk hier te zijn. Dit is ons eerste optreden met links van mij de beste bassist van Santa Monica, Kenneth! Achter me, de beste drummer van Santa Monica, Ian! Rechts, de beste gitarist van Santa Monica, Mike! En ik ben Alain! Wij zijn Perfect Nonsense en dit nummer heet, Still Waiting!'' De stem galmde door de ruimte heen door de microfoon die het versterkte. Een grijns verscheen op haar gezicht. Perfect Nonsense, ja zo heette hij. Aandachtig luisterde ze naar het nummer dat nu werd gespeeld. En het applaus leek steeds luider te worden, zelf deed ze ook mee en aan het eind deden haar handen pijn van het klappen.
Toen ze na een paar nummers uiteindelijk klaar waren, zag ze dat de band leden van het podium vertrokken. Snel liep ze wat naar voren, in de hoop dat ze Mike zo tegen zou komen. Uiteindelijk viel haar blik op twee jongens die met elkaar stonden te praten. Een glimlach verscheen op haar gezicht, toen ze merkte dat één daar van Mike was. Maar de ander herkende ze niet. Nou ja, dat maakte ook niet zoveel uit. Snel liep ze naar de twee toe en sloeg een arm om Mike's middel heen. "Hé." zei ze en grijnsde voor een paar seconden en keek daarna naar de andere jongen. Zou hij ook in de band spelen? Ergens zou het wel logisch zijn, maar door de drukte was het moeilijk om alle leden op het podium te kunnen zien. "Het klonk echt goed." zei ze, met een nog steeds brede grijns op haar gezicht.

Emilie zuchtte even zachtjes en beet kort op haar lip. De stilte na haar vraag en het antwoord van Kenneth was nogal ongemakkelijk, waardoor ze zichzelf nogal slecht voelde. Misschien was het gewoon beter te gaan; om Kenneth en Alain gewoon achter te laten. Want wie was zij trouwens voor hen? Een persoon die ze liever niet tegenkwamen op een avond als deze, een persoon die ze liever zouden mijden dan wilden tegenkomen. "Uhm.. Best goed", mompelde ze even en zocht even naar een manier om toch subtiel weg te komen. Haar blik viel op de bar.. Hm.. Een drankje gaan halen en gewoon blijven zitten aan de bar.. Best subtiel, toch?
Ze schraapte haar keel even, keek naar Kenneth en Alain, waarna ze opstond. "Ik ga iets halen om te drinken", mompelde ze even terwijl ze haar jurk goed trok en daarna even - als afscheid- glimlachte naar de jongens; om zich tussen het volk door te wurmen naar de bar. "Cola", mompelde ze even geïrriteerd, denkend dat er op haar kamer wel nog een fles tequila stond die ze had meegenomen van Spanje. Gewoon bullshit dat zo'n dingen in een "vooruitziend en progressief" Amerika pas van je eenentwintigste mochten. Ze zuchtte even zachtjes, betaalde haar cola en zette het glas aan haar lippen, om er geconcentreerd van te beginnen drinken, terwijl ze zich op een vrije barkruk zette en om zich heen keek naar verschillende mensen, onder andere de band die aan het spelen was, die minder goed was dan de vorige, ze wist niet precies waarom. Een luid applaus klonk toch toen het nummer van de band gedaan was, en uit beleefdheid klapte ze drie keer in haar handen. Geboeid keek ze dan verder naar andere mensen. Ze ontdekte een 'ik-word-handtastelijk-als-ik-zat-benman', die ongewild aan het lijf van een meisje kwam, ze ontdekte een meisje wiens vriendje het net had uitgemaakt, een meisje dat net samen was met iemand, en ze ontdekte zichzelf. In de spiegel voor zich, zag ze zichzelf, terwijl ze zichzelf afvroeg waar ze in godsnaam mee bezig was.

Hoe het ging de laatste dagen? Zijn gitaarspel ging met de dag beter, hoewel hij nog altijd geen noten kon lezen kon de jongen prima kopiëren van wat hij op Youtube had gezien. Mike, Ian en Kenneth wisten daar niets van, dat hij geen noten kon lezen. Het leek Alain ook niet nodig om dat te vertellen of te gaan leren.
Echter ging het van binnen zwaar klote, zijn gedachte was weer één grote zooi. Hoewel hij er altijd nog wel van baalde dat zijn ouders hem uit hun leven hadden gekocht, ging het de laatste dagen wel tot hij Emilie tegen was gekomen. Nu was zijn leven weer overhoop gehaald en had hij besloten dat gevoel met zijn gitaar weg te spelen.
''Prima...'' wist Alain er voor zijn gevoel nog aardig uit te krijgen, geen wonder gezien hij regelmatig een heel leven aan elkaar loog. De jongen ging recht overeind zitten en zag dat de Kenneth, Emilie en hij, bezoek hadden van Ian, Mike en een hun eerste fan. Alain herkende de fan als cheerleader, die had hij wel eens zien oefenen, dacht hij. Wist niet meer precies wanneer.
De jongen was niet echt in de stemming om haar aardig te gaan begroeten, dus negeerde het feit dat ze er ook bij kwam maar. Hij richtte zich op Mike en beaamde zijn uitspraak dat het goed was gegaan. ''Ging lekker, over vijf jaar in Coachella Valley moet lukken...''
Emilie stond op en smeerde hem, drinken halen, heel slecht smoesje om uit een benauwde situatie te ontsnappen. Alain beet op zijn lip, met de neiging om achter haar aan te lopen. Waar was de wil om haar te ontwijken gebleven? Hij wist het niet en wilde het niet weten. Hij besloot naar haar toe te lopen, veel erger dan de situatie tussen de twee kon het niet worden. Zonder iets te zeggen tegen de anderen stapte hij op haar af.
Eenmaal bij de bar keerde zijn maag om, waar was hij in godsnaam mee bezig? ''Hoe gaat het met jou?'' besloot hij dan maar. Op veel beters kwam hij niet.

Avalana's aandacht werd getrokken door gitaar. Het leek wel een feestje. Ze had niet echt feestkleding aan, maar het kon ermee door. Witte sneakers, spijkerbroek en zwart topje. Niet echt een perfecte combinatie. Ach wat! Avalana's blik werd in een of andere bar, dat zichzelf Zanzibar noemde, getrokken door een paar jongens en meisjes. De gitaarspeler sprong net van een soort podium af, waarna hij omarmd werd door een prachtig meisje. Avalana zuchtte. Waarom overkwam haar dat nooit? Waarom was ze zo lelijk? Helaas mocht ze nog geen wijn hebben. Natuurlijk.... ze kon een vals paspoort gebruiken. Nee, niks voor haar. Ze ging op een stoel zitten. Meteen zat ze een stukje hoger, zodat ze beter zicht op het podium had. Isa was er niet. Isa... haar eerste vriendin. Of nee, dat wist ze niet zeker. Er waren hier zoveel meiden die gewoon even praatten met elkaar en dan weer weggingen, alsof ze elkaar niet kenden. Feestjes, drank en jongens, waren hun motto. Avalana was anders. Ze voelde zichzelf lelijk, was niet echt zelfverzekerd, maar kon ondanks al die redenen toch voor zichzelf opkomen, hoe raar dat ook klonk. Een gevecht zou snel gebeurd zijn. Er hoefde maar iemand iets te zeggen over haar familie en Avalana zou al direct moeten nableven, jegens vechten. Avalana moest bijna huilen. Niet hier... Niet bij hun. Dan werd ze nog meer uitgelachen. Dan kon ze net zo goed naar een andere school. De dood van haar moeder kwam al hard aan, maar ze had nooit gedacht dat haar vader longembolie had en dan nog zo plotseling. Haar moeder was overleden aan borstkanker. Het waren lieve mensen geweest. Avalana kon er dan ook soms niet tegen, als sommigen tutjes opschepten over de o zo mooie hakken die ze van hun pappie hadden gekregen. Kots! Avalana stond op en bestelde aan de bar een Fanta. Ze liep daarmee weer terug naar haar vorige plaats en klom op de kruk. Ze begon te drinken. Wat zou ze hier kunnen beleven?

Ergens tussen het moment dat ze zich afvroeg wie de persoon was die ze zag in de spiegel voor haar neus, en dat ze een slok van haar cola nam; verscheen er een gedaante in het spiegelbeeld die ze maar al te goed kende. Alain. Ze deed haar best zich niet te verslikken in haar cola en zette het drankje neer op de toog, terwijl ze die inspecteerde op krasjes of vlekken. Alsof ze erdoor werd ingenomen, gefascineerd toekeek. Zijn vraag weerklonk, waardoor ze opzij keek en de jongen zijn gezicht bestudeerde. Ze keek weer voor zich, mompelde een onhoorbare, maar sarcastische 'perfect' en sloot haar ogen even kort. Maar omdat ze niet nog meer vragen wilde, besloot ze duidelijker te zijn. 'Het gaat goed.', sprak ze verstaanbaar, niet echt enthousiast. Lyron trok tijdens Springbreak dus voor een week naar Venetië, en had haar meegevraagd. Ze zou op reis gaan, met hem, maar van één ding was ze vooral niet zeker. Zou Lyron trouw aan haar gebleven zijn, moest hij alleen gegaan zijn? Ze wilde hem wel vertrouwen, maar was niet vergeten dat de jongen enkele keren aan haar had gezegd dat trouw blijven moeilijk voor hem was. Ze keek de jongen even aan en besloot hem enkele vragen te stellen. "Mag ik je een paar dingen vragen, Alain?", vroeg ze even terwijl ze het teken deed dat de jongen best op de lege barkruk naast haar mocht gaan zitten. Zonder op een reactie te wachten, begon ze bij de eerste vraag. "Moest jij een vaste relatie met iemand hebben, hoe lang zou je dan trouw kunnen blijven? Eerlijk?", vroeg ze hem duidelijk genoeg, terwijl ze zijn reactie bestudeerde en hoopte dat ze door zoiets te vragen hem niet zou afschrikken ofzo. Ze wilde gewoon ergens zeker van zijn.
"Je moet er niet te ver bij gaan nadenken, ik ben je niet aan een kruisverhoor aan het hangen of zo hoor, ik wil gewoon een éérlijk antwoord. Je hoeft de moeite niet te doen om te liegen", sprak ze rustig terwijl ze hem glimlachend aankeek, maar toch benieuwd was naar zijn antwoord, als hij zijn antwoord al zou geven. Bovendien had ze nog een paar vragen.

Kenneth keek naar beide, en uiteindelijk had hij door dat Emilie weg was gelopen. Tot zijn grootste verbazing ging Alain achter haar aan. Dus ze kende elkaar? Lichtelijk in zich zelf gedoken stond ook hij op maar wandelde naar Mike en Ian toe. Met een vriendelijke glimlach keek hij even naar Ian en Mike, en naar het meisje dat er bij stond. Kort keek hij nog naar Alain en Emilie. Zodra er een foute beweging kwam van Alain of zelfs Emilie ging hij hier maar weg. Want anders kon hij een hele avond op hun staan kijken en ging hij zich alleen maar opboeien over het feit dat Lyron het sneu zou vinden. Even keek hij rond en zijn blik viel op een blond meisje dat een eindje verder van hem op een kruk zat. Vriendelijk glimlachte hij naar haar en besloot dan ook maar op haar af te stappen. Gewoon zodat zijn aandacht niet al te veel op Alain en Emilie bleef hangen. Bij het tafeltje aangekomen stak hij zijn handen diep in zijn zakken en hong zijn gitaartas om zijn schouder heen. 'Mag ik erbij komen zitten?' Vroeg hij vriendelijk aan haar en wachtte kalm af. Ergens was hij wel nieuwschierig naar wie ze was, hij had haar hier nog niet eerder gezien. Waarschijnlijk was ze een nieuweling ofzo. Kort tikte hij met zijn hand op de maat van de muziek mee en glimlachte vrolijk naar haar. Ergens hoopte hij dat Emilie op tijd zou vertrekken van Alain, voor er iets ergs zou gebeuren. Iets waar hij zijn mond dan moest gaan houden bij Lyron als hij hem ooit nog eens zag. Even keek hij naar de band op het podium en fronste even. 'Vind je de muziek hier goed?' Kenneth besloot maar een gesprek met haar aan te knopen. Al was dit nu zeker geen goeie openingszin, maar ja over wat moest hij anders gaan beginnen met haar?

Avalana's hart sloeg een slag over toen ze een stem tegen haar hoorde praten. Haar hoofd ging opzij en ze zag een jongen. Zwart haar, grappige piercings. Hij vroeg haar wat. Ze knikte en klopte op de lege stoel naast haar, ter uitnodiging dat hij zeker mocht gaan zitten naast haar. Wat gezelschap in deze toko was natuurlijk wel fijn voor haar. Bij zijn volgende vraag knikte ze weer. 'Ik heb eigenlijk alleen nog de gitaarmuziek gehoord, dus een sterk oordeel kan ik je niet geven, maar ik vond het wel mooie muziek,' lachte ze en er kwamen kuiltjes in haar wangen. Misschien was dat wel het enige mooie van haar. 'Mijn naam is Avalana, mijn klas is 10 B,' zei ze, om vragen te vermijden. Veel vragen, in elk geval. Als de jongen iets over zichzelf wou vertellen, deed hij dat vast wel vanuit zichzelf. Avalana wist hoe vervelend het was om veel vragen te stellen aan iemand die je nog maar pas kende. Ze deed het alleen in onbewustheid. De jongen naast haar zag er veel ouder uit. 18 of zo. 'Ik ben vijftien jaar. Volgens mij ben ik de jongste van alle meiden die hier zijn,' lachte ze een beetje schuw. Ze was verlegen. Onzekerheid ging omhoog. Zoals altijd, als ze met iemand praatte die ze mooier vond dan zichzelf, of getalenteerder vond.

Mike nam een laatste slok van zijn cola zette het legen glas vervolgens op de bar, er was nog geen opmerking gemaakt over zijn sigaret. Dus waarschijnlijk was het geen probleem dat hij die hier rookte, hij was tenslotte achtien wat betekende dat hij officeel mocht roken. Bovendien leken de wetten in dit soort clubs niet erg streng na geleefd te worden, aangezien zelfs minderjarige hier zonder al te veel moeite alcohol konden krijgen. Terwijl de leeftijd grens hier nog hoger was, of niet? Ach veel deed het er niet toe, hij dronk het toch niet. Hij nam een trek van zijn sigaret, keek even naar Ian die nog niet had gereageerd. Kennelijk was die met zijn gedachtes heel ergens anders. Mike liet zijn ogen door de ruimte dwalen, zijn blik bleef hangen bij een meisje dat hun kant op kwam lopen. Een glimlach verscheen op zijn gezicht. Ze was er dus toch. Het duurde niet lang voor ze naast hem stond, en haar arm om zijn middel sloeg. "Hé." zei Iris, Mike glimlachte sloeg zijn arm om haar heen. Drukte een zachte kus op haar wang. "Hey." zei hij. Volgde Iris blik naar Ian. "Ian dit is Iris, Iris dit is Ian." stelde hij de twee, na een korte aarzeling aan elkaar voor. "Het klonk echt goed." zei Iris, haar woorden deden Mike grijnzen. "Dankje." zei hij. Nam een trek van zijn sigaret, er voor zorgende dat de rook uit het gezichten van Iris en Ian bleef. "Hoe gaat het met je hand?" vroeg hij aan Iris, keek haar voor een moment vragend aan. Waarna hij voor een moment naar Alain en Emilie keek die een eindje bij hen vandaan stonden te praten, Kenneth had hen alleen gelaten en stond nu bij een wat jonger meisje. Een meisje dat Mike niet bekend voor kwam, misschien nieuw? Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, richtte zijn ogen weer op Iris. Een glimlach gleed over zijn lippen.

[Sorry inspiloos --']

Nog altijd keek ze de twee glimlachend aan. Maar na een tijdje wendde ze haar blik af naar het podium. De volgende band was alweer begonnen met spelen. Het klonk ook goed, maar ze gaf haar voorkeur toch liever aan de band waar Mike in zat. Net op dat moment voelde ze een arm om haar heen. Meteen keek ze weer zijn kant op en wel recht in zijn bruine ogen. Een glimlach speelde op zijn lippen. Iets dat haar ook een glimlach op haar gezicht deed toveren. "Hey." zei hij en hij drukte een zachte kus op haar wang. Iris grinnikte even en keek weer naar de jongen voor haar. "Ian dit is Iris, Iris dit is Ian." hoorde ze Mike zeggen, nog voordat ze zichzelf had kunnen voorstellen. Iris knikte even als gebaar en ging met haar andere hand door haar haren heen. "Dankje." antwoordde Mike. Ze richtte haar ogen weer op hem en een brede grijns was van zijn gezicht te lezen. "Hoe gaat het met je hand?" vervolgde hij. Ze glimlachte even en ze hief de hand waarmee ze zonet mee door haar haar was gegaan op. "Ik heb hem nog." grijnsde ze en haar ogen leken mee te grijnzen. Het gevecht bij de pier was gelukkig niet al te slecht af gelopen. Tenminsten, Mike had hopelijk ook geen last meer van zijn gezicht. Snel schudde ze haar hoofd en stak haar vrije hand in haar broekzak.
"En hoe gaat het verder met je?" vroeg ze. Iris had haar blik op die van Mike gericht, maar na een tijdje richtte ze zich weer op Ian. "Zit je ook in de band?" vroeg ze en keek hem vragend aan. Ergens wist ze het antwoord wel, maar ze kon het altijd voor de zekerheid vragen.

De vraag van Emilie verbaasde Alain enigszins. Hoe hard hij het ook probeerde, de jongen kon niet geloven dat ze dit vroeg omdat ze belangstelling in zo'n relatie met hem had. Aan de andere kant was het niet gebruikelijk om hem als standaard persoon neer te zetten en zijn antwoord te vergelijken met bijvoorbeeld die van Lyron.
''Ik loog niet toen ik zei dat ik nog nooit een relatie heb gehad, Emilie. Dus ik heb geen idee. Ik ben er tot nog toe ook geen aangegaan omdat ik het niet begreep. Waarom een afspraak maken met iemand om niet buiten de deur te zoeken. Buiten dat ik niet van het knuffelige gedoe hou, kan je toch net zo goed met iemand lekker zitten zonder dat je elkaar verplicht om dat niet bij anderen te doen? Om eerlijk te zijn denk ik daar nog altijd hetzelfde over, maar ik zou het ervoor over hebben om die afspraak aan te gaan om bij jou te zijn.''
Alain slikte en schrok van zichzelf, waar was dat laatste voor nodig? De gitarist sloeg zijn ogen neer. ''Sorry, die laatste zin had ik best voor me kunnen houden.''
Hij nam plaats op de barkruk en leunde met zijn armen aan de bar, zijn handen in elkaar gevouwen. ''Waarom vraag je het aan mij? Er zijn honderden meer doorsnee personen dan ik. Kan je het beter Kenneth vragen, hij geloofd wel in die afspraak. Niet dat ik niet wil dat je het me vraagt, je mag me alles vragen. Ik vraag me alleen af, waarom?''

Ze sloeg haar ogen even neer toen de jongen zei dat hij nog nooit een relatie had gehad. Ze zuchtte even en slikte; waarom vroeg ze het ook weer aan hem? Ze kon zich momenteel geen enkele reden meer voor ogen brengen. Hij hield bovendien blijkbaar niet van dat 'knuffelige gedoe', zoals hij het noemde en begreep niet waarom je 'trouw' aan elkaar moest zijn. Het laatste deel van zijn woorden, deed haar even opkijken, duidelijk in de war. Toen hij zei dat hij die zin beter voor zichzelf had moeten houden, glimlachte ze even zachtjes en beet kort op haar lip; niet echt wetend hoe ze daar op moest reageren. "Maakt niet uit", mompelde ze even rustig en schonk hem een geruststellende blik. Ze vond het niet erg als hij zoiets zei, maar ze had er wel moeite mee om niet te reageren zoals ze zou doen moest ze vrijgezel zijn geweest.
Toen de jongen naast haar kwam zitten, en haar vroeg waarom ze het aan hém vroeg, wilde ze gewoon zeggen dat ze een manier zocht om een gesprek met hem aan te knopen; maar ze was er zeker van dat hij zo'n flauw excuus niet zou geloven. Ze wilde best antwoorden, maar toen hij over Kenneth begon, sloeg ze haar ogen weer neer en beet wat op haar tanden om een gemene opmerking tegen te houden. Haar kaakspieren spanden zich zachtjes op, maar ontspanden zich al gauw weer, terwijl ze hem aankeek alsof hij net iets gezegd waarmee hij haar beledigde. "Kenneth gelooft daar niét in", beet ze hem toe, waarna ze haar blik onrechtstreeks even naar Kenneth liet glijden, die wat verder bij een blond meisje stond. Daarna keek ze Alain weer aan. "Anders had hij dàt niet gedaan"; vervolgde ze op een even bitse manier, waardoor ze rustig recht stond, en zijn waarom-vraag niet meer beantwoordde. Een leuk excuus gevonden, toch? "Je kent hem niet. Geloof me, je zal hem nog wel leren kennen", sprak ze mompelend, terwijl ze naar de ober knikte en de rekening vroeg.

Kenneth grijnsde even naar haar en haalde kort zijn schouders op. 'Ik ben Kenneth, en ik zit in 12A. Plus, jong of oud maakt niet uit. Zolang je hier maar bent toch?' Grijnsde hij speels naar haar toe en keek even kort naar Emilie die even naar hem keek. Toch besloot hij het nu maar te laten, ze wist heus wel waar ze mee bezig was, dan had ze geen bemoeiziekerd nodig zoals hij nu eigenlijk was. Vriendelijk keek hij haar aan. Avalana was een vrij aparte naam. Ach, die moesten er ook zijn dan hoorde je eens wat verandering. Kort streek hij door zijn haar en wandelde even naar de bank en bestelde een cola, om daarna weer terug naar de tafel te lopen en zich naast haar op de kruk te zetten. 'Ben je hier soms nieuw? Ik heb je hier nog nooit gezien.' Oke, hij moest echt wel eens een keer stoppen met vragen te stellen. Nu begreep hij waarom sommige zeiden dat hij echt veel te veel praatte. Kort keek hij naar de grond en zuchtte even. Binnenkort was het spring break hier, een groot feest, waar zowat heel Monica naar toe ging. Toch betwijfelde hij het of hij wel ging gaan, misschien dat hij eens naar Nashville ging, kijken wie hem daar nog kende. En of iedereen die hij ooit had gekend daar nog wel was. Of hij bleef gewoon hier. Kort geeuwde hij even waardoor hij haar even verontschuldigend aan keek. 'Sorry, ik ben vermoeider dan ik dacht.' Mompelde hij. Zijn stem klonk zacht maar kwam toch nog juist boven de muziek uit zodat ze hem nog zou verstaan. Kenneth moest veel moeite doen, veel moeite om zijn blik niet weer naar Emilie en Alain te laten gaan, of gewoon om Alain weg te halen van haar.

Avalana glimlachte. Ze voelde zich wel op haar gemak bij de jongen, die dus blijkbaar Kenneth heette. Hij zag dat zijn blik afdwaalde naar een mooi, bruingekleurd meisje en een jongen daarbij. Had hij soms moeilijkheden met hun? Misschien was het wel zijn vriendinnetje of zo, wist zij veel. Of was Kenneth misschien verliefd op het meisje, maar was hij jaloers op die jongen die erbij stond. Eigenlijk waren het Avalana's zaken niet. Ze zag dat Kenneth opstond en richting de bar liep. Had hij nu al genoeg van haar? Was ze stom? Lelijk? Liep hij daarom weg? Wat had ze misdaan? Toen hij terugkwam, vond Avalana zichzelf stom. Ze trok al, zoals ze vaker deed, meteen een vooroordeel alvorens zij wist wat er echt aan de hand was. Dat irriteerde haar regelmatig. Ze keek richting Kenneth die een vraag stelde. Avalana moest even nadenken en hoorde hem toen iets mompelen. Ze kon het nog net verstaan, omdat het zo vlakkig boven de muziek uitkwam. 'Welnee joh! Je bent niet vermoeiend. Ik snap wel dat je een beetje nieuwsgierig bent. Mag toch ook? Ik ben nieuw ja,' zuchtte ze toen en ze glimlachte naar Kenneth. Ze liet haar ogen door de gehele zaal gaan. Elk meisje die daar stond, was mooier dan zijzelf. 'Ik voel me nogal onzeker tussen al deze meiden. Ze lijken allemaal zo perfect... En ze lijken geen problemen hebben, veel aandacht van jongens te hebben en de populariteit zelf te zijn. Ik ben niet zo. Ik ben eigenlijk best onzeker. Ik hoor bij de minst populaire en lelijke mensen, denk ik,' zei ze, niet wetend dat het hardop was en Kenneth naast haar zat.

Alain knikte, ze wilde duidelijk niet kwijt waarom ze het aan hem vroeg en switchte van onderwerp. Dat kon hij haar niet kwalijk nemen, dit deed hij zelf erg vaak. Over Kenneth kon hij kort zijn. ''Het spijt me voor jou, maar zolang Kenneth muziek kan maken mag hij een grote zak zijn. Ik kan het iemand moeilijk kwalijk nemen dat degene een zak is, ik heb van alles gedaan om het de mens om me heen moeilijk te maken.'' legde hij uit. Het was waar, zelfs zijn ouders haatte hem nu, hij loog om een meisje in bed te krijgen, zijn teamleden vonden hem een zak en hij beledigde iedereen als hij hier zin in had. Kut voor Emilie dat Kenneth met een ander had lopen zoenen, maar Alain wist zeker dat hij honderd keer zo veel meiden verdrietig had gemaakt als de gemiddelde persoon en dat was zeker meer dan Kenneth had gedaan.
Alain streek even door zijn gezicht, hij vond het niet makkelijk om bij Emilie te zitten. Ze was zo mooi, ondanks dat ze weinig van hem moest hebben. Ja, vriendschap, daar kocht de gitarist echt geen geluk voor. ''Wat je me net vroeg, over dat vreemd gaan. Om me even uit de illusie te helpen. Je vroeg het zeker niet omdat je in mij geïnteresseerd was?'' zei Alain. Hij beet op de binnenkant van zijn lip, kijkend naar Emilie, wachtend op antwoord.

Emilie keek de jongen aan toen hij over Kenneth sprak en haalde haar schouders even op toen Alain sprak over het feit dat Kenneth best een grote zak mocht zijn. "Je maakt het niet àlle mensen om je heen moeilijk.. Of .. je bent géén zak voor alle mensen.. Niet voor mij, toch.", reageerde ze even, terwijl ze de jongen aankeek en haar blik even over zijn gelaat liet glijden. Haar blik wendde ze even af toen de jongen simpelweg met zijn hand langs zijn gezicht streek. Ze keek de barman aan die haar de som van haar cola vertelde, waarna ze enkele euro's op tafel gooide en Alain, toen hij weer sprak, aankeek. Ze had het niet gevraag omdat ze in hem geïnteresseerd was; nee; maar misschien was er wel, buiten Lyron, een onderliggende reden. En was ze wél nieuwsgierig geweest, niet naar wat Lyron mogelijk zou kunnen doen, maar wat Alàin zou doen. Ze keek de jongen lange tijd aan en toen ze merkte dat het wat staren werd, wendde ze haar blik af. "Maakt het wat uit?", vroeg ze nonchalant, wetend dat moest ze enkel Lyron als reden nemen, ze gedeeltelijk de waarheid zou zeggen, en, om pessimistisch te zijn, enkele dingen te verzwijgen.
Ze draaide even heen en weer op haar barkruk en probeerde te antwoorden op zijn vraag, zonder te liegen of iets te verzwijgen. "Vooral omdat ik wilde weten wat Lyron zou doen. Maar ik kan niet ontkennen dat ik niet in je geïnteresseerd ben", mompelde ze even, dat laatste zachter dan het eerste deel, waarna ze opstond en deed alsof ze op haar horloge keek. Ze had een horloge, maar had niet gezien hoe laat het was. "Het is al laat genoeg voor me, ik kan beter vertrekken", mompelde ze even terwijl ze haar zwarte handtas nam en die om haar schouder hing. Nee, het was niet laat genoeg voor haar; ze voelde zich hier momenteel vooral bekeken door sommige bekenden en wilde nog meer achterhalende vragen van Alain vermijden. Voor ze dingen ging zeggen die ze enkel wilde denken, en niet wilde uitspreken.

Alain sloeg zijn ogen neer, ze ging weg. Met een slechte smoes, maar hij kon haar lastig tegenhouden als ze weg wilde. ''Emilie... Ik ben Lyron niet, vraag het hem zelf.'' zei de jongen voor ze weg ging. Hij moest zeggen dat hij zelf nu ook niet veel reden meer zag om te blijven. Chagrijnig sprong hij van de barkruk en baande zich een weg door de aanwezige jongeren. Veel meiden die hij normaal wel had aangesproken om hen in bed proberen te krijgen. Om de band die nu aan het spelen was hoefde hij ook niet te blijven, Perfect Nonsense was honderd keer beter.
Alain griste zijn gitaartas van de sofa waar hij net zat en tikte Mike nog op zijn schouder. ''Morgen maandag, gewoon weer oefenen, acht uur.'' zei hij snel en stak zijn hand op. Hij wilde snel weg, Emilie uit zijn hoofd spelen. Afreageren op de gitaar, dé manier om je af te reageren. Onderweg zag hij Kenneth nog, met een meisje. De neiging om ouderwets hard te reageren won het van de wil om hem direct te smeren. Alain sloeg de bassist vriendschappelijk tegen zijn bovenarm en sneerde lachend ''Als je haar doet, kick ik je uit de band.'' Ze zag er niet bepaald van dezelfde leeftijd als Kenneth was uit. Hoewel Kenneth er overigens een stuk jonger uitzag, was hij 18. Niet dat hij van iedere jongen de leeftijd wist, maar de hele band was 18.
''Ik smeer 'm, morgen weer oefenen met de band hé!'' zei Alain en deed zijn gitaartas om, om zijn weg richting de uitgang te vervolgen.