I can see..

Laat me gaan, laat me leven en zie wat er gebeurd. Ga en blijf nooit staan, verdwijn, nu je nog kunt! De stem in haar hoofd liet haar hoofdschuddend nee knikken. Nee, verdwijnen zou ze nooit. Ze zou in Monica blijven! Anders wist ze niet waar naar toe! Ze kon niet weg, ze kon niet gaan. Haar hoofd leek wel te barsten van zoveel na te denken. Haar hersenen zouden haar opeenduur nog in de steek laten door zoveel over vragen na te denken. Het waren meestal zulke vragen waar je uren op kon nadenken en nog steeds geen antwoord op zou kunnen vinden. Iana haar gezicht draaide zich naar een klein meisje dat naar haar toegelopen kwam. ,,Wat is er kleine meid?" De zachte stem van Iana weerklonk en het kleine meisje begon te wenen. ,,Mama, kwijt!" Zei ze simpelweg en Iana keek nadenkend rond. ,,Kom, ik ga je helpen mammie zoeken." Zei Iana vriendelijk en nam het uitgestoken handje van het meisje vast. Lichtjes duwde ze het meisje vooruit en Iana keek om zich heen. Een mama die haar kind was kwijtgeraakt, niet echt goed. De vrouw zou vast bezorgd zijn. Met haar serieuze blik keek ze scherp naar een vrouw die hopeloos naar een meisjes naam riep. ,,MAMA!" Opeens snokte het meisje haar hand los van Iana en liep halsoverkop naar de vrouw die haar kind omhelsde en zo blij was dat ze haar kind wel een tijd bleef vasthouden. Iana kwam langzaam dichterbij en glimlachte kort. ,,Dag mevrouw." Zei Iana vriendelijk en knikte waarna ze naar het dolblije kind keek en glimlachte; H
Het deed Iana goed om die glimlach te zien. ,,Bedankt! Mijn kind was zo nieuwsgierig naar een dier dat ze erachter liep en ik ze niet meer zag, hé Lina." Iana lachte en herkende die zin wel, het paste perfect bij Iana. ,,Haha, wees gerust. Ik was ook zo." Iana knikte als een afscheids teken en gaf het kleine meisje nog een knuffel. ,,Niet meer weglopen hé!" Iana glimlachte en liep daarna weg met een grote grijns op haar gezicht. Ze herkende zichzelf wel in het meisje, altijd was ze ook zo nieuwsgierig. Iana zuchtte en liet zich tegen een boom zakken. Haar zitvlak raakte de aarde grond en met een vrolijk gezicht keek ze naar de zon die hoog aan de hemel stond, ja het zou een pracht dag worden!

-Alleen iemand die weet dat hij hier mag posten, niemand anders!

Duncan wandelde rustig langs het pad en luisterde naar de muziek die door zijn koptelefoon knalde. Met zijn hoofd verborgen in zijn kap, en zijn handen diep in de zakken van zijn joggingsbroek wandelde hij verder. She's no you... oh, no. You give me more than I could ever want. She's no you... oh, no. I'm satisfied with the one I've got. Cause your all the girl, that I've ever dreamed. She's only a picture on a magazine. She's no you... She's no you. Duncan begon al snel te zingen met het liedje dat er klonk, dat mensen hem hoorde boeide hem eigenlijk helemaal niets. Jesse McCartney was een vrij goeie zanger, en als je de teksten van zijn liedjes snapte dan wist je ook meteen waarom. Hij had respect voor die dude. Ooit wou hij ook een internationale carrière opstarten maar hij wist dat hij dan ook ontdekt moest worden en dat liet hij maar voor wat het was. Hij zou zich gewoon richten op school en op sport. Dat was het gene waar hij goed in was en daar zou hij ook goed in blijven. Rustig keek hij voor zich uit en zag even een meisje wat verderop een klein kind helpen en glimlachtte. Misschien zou het ook maar eens tijd worden dat hij aan zijn toekomst ging denken. Of hij deze wel single wou doorbrengen. Kalm liep hij over een brug die over een kleine rivier liep, rustig wandelde hij naar de water rand en zette zich daar neer en staarde naar zijn spiegelbeeld dat hem met diezelfde blik in zijn ogen bleef aankijken. Een liedje sprong op en meteen veranderde de blik in zijn ogen naar een donkere blik, een triestere. Dit lied, het had gespeeld op de dag dat zijn vader. Abrupt zette hij de gedachte stop en zette een ander lied op.

Iana nam haar iPod uit haar linkerzak en plaatste de oortjes in haar oren. Voor kort keek ze naar het kleine schermpje en scrolde helemaal naar beneden naar het liedje: Destroyed van Within Temptation. Een best aparte groep maar hoe die vrouw zo makkelijk aan die hoge tonen gaat! Iana had er veel bewondering voor en hoopte ook ooit zo goed te worden. Maar tot nu toe had ze nog maar één liedje van de groep gezongen en al snel vond ze het vals klinken. Alhoewel haar vrienden zeiden dat het best mooi klonk had Iana altijd hoofdschuddend wat anders gedaan en het zingen achterwege gelaten. En nu, het leek weer een drang te worden; het zingen. Iana zuchtte en deunde zachtjes mee met het liedje. De hoge klanken en de hevige muziek deed haar weer helemaal wakker worden. Zachtjes stampte ze met haar voet op de grond op het ritme van de muziek en glimlachte toen ze besefte wat ze zowat aan het doen was. Iana keek opzij, naar het bruggetje wat verderop en zag er een vage schim staan. Wat geschrokken omdat er blijkbaar iemand naar haar keek, of juist helemaal niet. Het maakte haar wel even oplettend. Iana zag dat de schim niet bewoog en hield zich maar voor dat het een boom of wat was, alhoewel, een boom op een brug? Een binnenpretje schoot haar te binnen en afkeurend beet ze op haar onderlip en hoorde hoe het liedje weer op zijn einde kwam. Jammer.. Meteen klonk het volgende liedje, Bumpy Ride en haar glimlach werd een grote grijns. Ja, dat liedje vond ze écht zo'n knaller. Steeds weer als ze dat liedje hoorde leek de melodie voor de hele dag in haar hoofd te zitten, best ambetant. Algauw klonken de woorden van het lied en was ze zowat recht gestaan om wat te dansen. Het voelde heerlijk, je eens laten gaan. Niet lettend op wat de schim op de brug deed zong ze verder, luider dan bedoeld en danste op het ritme mee.

Duncan staarde naar het water en uiteindelijk toen hij zichzelf weer wat had hersteld wandelde hij weer de brug af en zette zich even met zijn rug tegen een of andere lataarnpaal en tikte mee op de beat van Love The Way You Lie. Een prachtig liedje, een lied dat een echte betekenis had, waar een waarheid in school. Uiteindelijk haalde hij zijn handen uit zijn zakken en ging zijn hoofd nu ook mee op het ritme. 'Just gonna stand there and watch me burn. That's alright because I like the way it hurts. Just gonna stand there and hear me cry. That's alright because I love the way you lie.' Duncan begon te wandelen richting het meisje wat hij echter niet door had. Gewoon omdat hij te druk bezig was met de juiste tonen te halen. Steeds kwam Duncan dichter bij het meisje en net toen hij opkeek knalde hij tegen haar aan en hield zichzelf nog maar net staande en keek haar beschaamd aan. 'Euhm, sorry. Ik lette niet op.' Gooide hij er maar uit. Om maar beleefd te doen zette hij nu ook zijn kap af en hing zijn koptelefoon om zijn hals en keek haar met een scheve grijns aan. Blijkbaar was deze manier om mensen aan te spreken ergens wel doeltreffend, want meestal ontstond er hierdoor een gesprek. Al had je van die mensen die gewoon wild met hun armen begonnen zwaaien en het aftrapte. Zo'n mensen moest hij eigenlijk niet hebben, die liet hij dan ook liever links liggen. 'Ik ben trouwens Duncan.' De jongen deed zijn best om zijn acccent weg te stoppen, en dat lukte hem eigenlijk nog heel mooi ook.

Iana was zo druk aan het dansen dat ze niet besefte dat de jongen zowat récht op haar af kwam stappen. Haar benen bewogen zich kort achter elkaar draaiend om haar as terwijl ze haar ogen sloot en op gevoel af haar passen zette. Haar ogen vielen pas op de jongen toen hij zowat tegen haar aanknalde en ze geschrokken een stap naar achteren zette en de jongen met een paar blosjes op haar wangen aankeek. "Hee, sorry. Het was..mijn schuld." Zei ze en vervloekte zich zelf wel omdat ze tegen hem was aangelopen. En ergens merkte ze het Engelse accent wat ook wel wat in haar stem verborgen zat. Kort streek ze door haar haren, niet wetend wat te zeggen. Haar gezicht stond een tikkeltje onzeker en twijfelend keek ze de jongen eens recht in zijn donkere ogen aan. "Ik ben Iana. Aangename kennis maken." Zei ze ietwat op haar hoede. Haar ipod oortjes had ze al een tijdje in haar zak verborgen zodat ze ook misschien een beetje geïnteresseerd overkwam. Aangezien ze nog steeds nogal van haar kaart geslagen was slaagde ze er toch in haar vriendelijk glimlach op te zetten en een paar keer hem recht aan. Een kleine vogel vloog in de lucht en spreidde zijn vleugels om zo een paar keer rondjes te draaien en daarna op een boomtak naar te strijken. Een glimlach krulde rond haar mondhoeken terwijl Iana het vogeltje met haar ogen volgde. "Ben je hier al een tijdje? In Monica bedoel ik?", zei ze om een gesprek aan te binden terwijl ze hem weer aankeek, de jongen die dus blijkbaar Duncan noemde. "Kom je uit Engeland?", zei ze en leek opeens wel geïnteresseerd te zijn.

Duncan schudde meteen zijn hoofd toen ze zei dat het haar schuld was. 'Is het niet hoor, ik was gewoon niet aan het opletten.' Glimlachte hij snel naar haar. Ergens was hij nieuwschierig naar haar naam, en toen hij een heel klein licht Engels accent hoorde keek hij haar wat verrast aan. Was ze ook Engels of was ze met hem aan het dollen? Uiteindelijk hoorde hij haar naam. Iana, een aparte naam, wel een mooie. Het had iets speciaals vond hij. 'Inderdaad, aangename kennismaking. Trouwens, je hebt een mooie naam.' Kort streek hij door zijn pikzwarte haren en keek nog altijd met een licht beschamende blik voor zich uit. 'Ik ben eigenlijk nog maar net aangekomen.' Daarom had hij ook een lichte hoofdpijn, ach dat noemde men dan weer jetlag. Echt grappig vond hij dat nu wel niet, hij had veel te lang op dat vliegtuig moeten zitten. 'Ja, uit Bradford als je dat weet zijn. En jij dan van waar kom jij?' Waarom probeerde hij nog niet brits Engels te gaan spreken. Ze wist het nu toch. Dus liet de jongen meteen zijn probeer techniek vallen en voelde zich daar door al iets meer op zijn gemak. Even keek hij naar de bank die iets verder van hen stond naast het pad. 'Zullen we gaan zitten?' Stelde hij vriendelijk voor en wachtte af. Eigenlijk maakte het hem niet uit waar ze zouden zitten, op de bank, op het gras, zolang hij maar een gesprekspartner had vond hij het al goed.
Duncan haalde zijn Ipod even uit zijn zak en schakelde deze al maar uit, anders ging zijn batterij veel te snel leeg en daar had hij nu eens net geen zin in vandaag. Plus, ze was toch al bijna leeg, en hij wou graag nog met muziek naar de school toe gaan, om te kijken wie zijn kamergenote was. Even keek hij haar recht in de ogen aan, maar hij had al vrij snel door dat dit erg onbeleefd was en keek dus maar gewoon voor zich. Wel wachtend op een antwoord natuurlijk.

Iana keek kort naar Duncan en lachte zacht bij zijn antwoord. "Ja, ik dacht het al. Je accent klonk nogal Engels, misschien het mijne ook." Grinnikte ze waarna ze dan ook maar haar ipod uitschakelde toen ze Duncan bezig zag. Want nu met haar ipod bezig zijn zou ze ook nogal asociaal vinden. Iana had het wel al vaker meegemaakt dat ze met meisjes of jongens praatte en ze haar simpel weg negeerden en zich bezig hielden met hun gsm of dergelijke. Iets waar ze zich wel degelijk aan kon ergeren, correctie het irriteerde haar gewoon! Met haar blik op Duncan gericht luisterde ze naar zijn vraag, vanwaar zij kwam. "Ik kom vanuit Amerika, Phoenix." Zei ze en knikte waarna ze nadacht waar hij ongeveer woonde. Nee, die stad kende ze niet. Maar echt moeten weten moest ze niet, ze zou er anders weer haar kop over breken. Iana knikte uitgelaten toen ze de vraag hoorde, of ze gingen gaan zitten op het bankje. "Graag zelfs, straks zak ik nog door mijn poten." Zei ze en volgde Duncan naar het bankje waar ze zich zeerzette en een beetje opschoof zodat ook Duncan de plaats had om te gaan zitten. Haar ogen keken Duncan stralend aan terwijl ze afwachtend hem eens bekeek. Wat kon ze nog zeggen? Die stiltes, ze leek er zich zo aan te ergeren. Ze moést gewoon iets verzinnen. "Ken je hier al veel mensen? Alleja, voor de tijd die je hier al bent." Zei ze en probeerde zo vriendelijk mogelijk te klinken.

-Korte post --'

Rustig zette hij zich naast haar neer en dacht na. Phoenix dus, hoe kwam heet dan dat ze een klein brits accent had. 'Hoe kom je eigenlijk aan dat accent? Ik bedoel, het Engels hier klinkt niet zoals het Engels in Engeland. Maar toch heb jij toch iets van ons accent in je. Heb je er soms familie?' Vroeg hij aan haar. Toen bedacht hij zich echter dat die vraag misschien iets te direct was geweest. Ach, hij had ze nu gesteld, terugnemen kon hij niet meer. 'Wel, je bent zowat de eerste hier tegen wie ik op knalde, dus je bent met andere woorden de eerste die ik hier eigenlijk ook echt ken.' Glimlachte hij vriendelijk. Ja, waar een simpele botsing al niet toe kon leiden. Zo meteen zou het nog lijken alsof hij dit gepland had, wat dus degelijk niet het geval was. Zijn blik ging langs de verschillende mensen die hier op straat wandelde en even bleef deze hangen op een jongen die wat verloren naar de takken van een boom keek. 'Wil je me misschien even excuseren?' Duncan stond op en wandelde naar de jongen toe. Deze keek hem met een sad face aan en wees vervolgens naar de boom. Hij zag het al, de jongen was zijn bal kwijt gespeeld. De boom was niet zo hoog, dus hij kon er met gemak in. Even nam hij een aanloop en vervolgens duwde hij zich af op de grond en greep naar een dikke tak en trok zich daaraan op en tikte de bal er simpel uit. Voorzichtig liet hij zich weer zakken en knipoogde naar de jongen en streek hem even lachend door de haren. 'Dankje.' Zei de jongen met een grijns en begon dan weer verder met voetballen. Daardoor liep hij weer terug naar Iana en zette zich naast haar neer. 'Sorry, hij had even hulp nodig.' Zei hij tegen haar waarna hij zijn handen even afklopte zodat die weer proper werden.

Iana keek naar de jongen Duncan die weg ging en daarna weer terug kwam. Hij had dus blijkbaar het jongetje gaan helpen. "Die jongens van tegenwoordig toch, steeds met een voetbal in hun handen. De jeugd, ze kunnen er net niet meer tegen." Iana lachte waarna ze Duncan eens recht in zijn ogen aankeek en toen pas besefte dat dat vreselijk onbeleefd zou zijn. "Sorry.." Meteen wendde ze haar gezicht naar de grond af en grinnikte kort. Ja, zo'n verlegenheid het maakte haar soms misschien wel zot. Kort streek ze haar haren naar achteren en voelde aan haar oorlellen of haar witte diamanten oorbellen er nog in zaten. Want ze had het al eens voorgehad dat haar slotje eraf was gevallen en ze haar oorbel dus kwijt was. Steeds had ze het geluk gehad het terug te vinden, maar aangezien zo'n slotje zo klein was had ze nu wel eens het risico dat het in de sneeuw zou vallen en ze het nooit meer zou terug vinden. Haar haren vlogen naar achteren met haar handen terwijl ze een kreet slaagde toen ze een rilling over haar rug voelde gaan. De ijzige koude, het leek haar te doen bevriezen. Met een dikke grijns op haar gezicht keek ze weer naar Duncan. "Ik verveel me." Zei ze en lachte droog waarna ze zich rechtstelde en weer begon te dansen. Ze draaide haar kont overdreven van links naar rechts en lachte daarna. "Vind je dat niet sexy?" Vooraleer ze besefte wat ze zojuist gezegd had sloeg ze rood op. "Haha" Was het enige wat ze uit haar mond liet gaan.

Duncan fronste even toen ze recht kwam en overdreven met haar kont begon te schudden. Als het nu niet geforceerd was dan was het wel sexy, maar dit nee. Met een kleine glimlach stond hij op en deed zijn vest uit en hong deze over haar schouders. Tja, hij merkte het al aardig snel wanneer iemand koud had. Met een klein grijnsje knielde hij bij haar neer en nam haar hand vast. 'You are so beautiful to me. You are so beautiful to me. Can't you see. Your everything I hope for. Your everything I need.' Zong hij tegen haar en stond vervolgens op met haar hand nog steeds vast. Met een plezierige grijns liet hij haar hand los en wandelde weer naar de bank en sprong daarop. Duncan was blijkbaar in een zang bui. 'I was thinking bout her, thinking bout me, thinking bout me. Open my eyes. It was only just a dream.' Iana zou hopelijk maar mee gaan in zijn grappige vertoning, want anders stond hij behoorlijk voor paal bij haar en bij zowat de rest van het park dat zijn actie zonet had gezien. 'So I travel back, down that road. Will she come back? No one knows. I realize, yeah. It was only just a dream.' Uiteindelijk sprong hij weer van de bank en zette zich daarop neer alsof er helemaal niets was gebeurd. Met een speelse grijns keek hij haar aan en wachtte rustig af wat ze zou gaan doen. Kort streek hij door zijn haren en keek even naar zijn ontbloote armen.

[Sooowry]

Iana schaterde het uit van het lachen bij de reactie van Duncan. Ja, dat was wel..Vol stijl. Toen hij dan nog naar haar toe kwam en haar hand vast nam keek ze hem vol ongeloof aan. Even leek ze wel weg te dromen in de stem van Duncan, het lied was echt prachtig! "Tears in your eyes. Sweet goodbyes, i know how you feel right now. Losing dreams you've come to care about. I know what you need right now, you need to come on home so i can hold you tight. Guide you through the night..I'll guide you through the night." Haar heldere zachte stem weerkaatste ergens verder tegen een paar stenen. Zachtjes kwam ze naar Duncan toe gestapt en zong de woorden recht voor hem. Haar stem was zo fluweel dat ze even leek te zweven door haar eigen gezang. Een glimlach sierde haar gezicht terwijl ze verder zong. Het liedje Sweet Goodbyes van Krezip, ja één van haar favorieten om na te zingen. Haar ogen volgden Duncan toen hij op de bank ging gaan zitten alsof hij niets had gedaan. Een klein lachje verdween uit haar mond terwijl ze naast hem ging zitten en haar mond opeens hield. Serieus, bloedserieus keek ze voor zich uit. Toen ze haar lach niet meer kon inhouden sprong ze weer recht en begon nu met 'stijl' met haar kont te schudden. Het was al iets meer naturel dan daarnet maar toch deed ze het nog steeds voor lol. "Haha, daar kijk je van op hé. Of kan meneer beter aan kontschudden doen?" Iana lachte en bleef recht voor Duncan staan. Ze ging heel dicht naar hem toe buigen zodat hun lippen elkaar juist niet raakten. Meteen draaide ze haar gezicht weg en lachte daarna scheef. Haar blik was sluw maar haar ogen leken wel vuur te spuwen van de vrolijkheid. "Ik ging je niet zoenen hoor, mooi niet boy." Met een verleidelijke stem keek ze hem aan en was ergens wel nieuwsgierig naar zijn reactie.

Duncan luisterde naar de tonen die ze zong en de woorden. Krezip, Sweet Goodbyes als hij het goed had. Vervolgens keek hij haar droogjes aan maar liet dat maar vallen, kontschudden deed hij niet. Met een kleine glimlach keek hij haar aan toen ze dichter bij kwam, hij kon haar warme adem voelen op zijn gezicht waardoor hij heel even dacht dat ze hem zou kussen. Maar die gedachte liet hij al snel vallen en keek haar met een lichte frons aan toen ze zei dat ze hem niet ging zoenen. 'Your loss.' Grijnsde hij speels, vervolgens stond hij op en keek even om zich heen. 'Everything I love between us will guide us through the night. All the things we lost will teach us see the pretty things in life. All the places that we've been to. The people we relate to. All the love that we give in to.' Zong hij. Ja, hij kende het lied ook. Krezip was een vrij bekende band in Engeland, daardoor kende hij het liedje. Met een grijnsje keek hij haar aan en ging naast haar staan en snoof even. Blijkbaar was degene die achter Duncan zat haar inspiratie compleet kwijt en daardoor wist Duncan niets anders meer te doen.
[Echt sorry]

Iana lachte waarna ze weer een kleine draai maakte en hem eens goed aankeek. De woorden van het liedje leken weer uit haar mond te rollen. "Do you forget?" Het liedje van Demi Lovato, Don't Forget. Misschien ook wel een liedje dat ze héél erg goed kon zingen. Iana haar specialiteit was gewoon om haar klanken zo zuiver te laten klinken dat het plaatje helemaal klopte. Iana liep weer naar Duncan toe en nam hem bij zijn hand vast. Ze trok hem van het bankje af en nam hem in haar armen. Lachend draaide ze hem eens rond. De zang bleef maar komen en toen ze hem weer neerzette leek ze door haar benen te zakken en zich op de grond te laten vallen. Haar hoofd legde ze in de sneeuw en lachte waarna ze Duncan. Haar stem werd zachter en langzaam stierf haar stem uit, het lied kwam tot zijn einde. "Nooit gedacht dat ik je kon opheffen hé." Haar stem klonk zo vriendelijk dat het een zachte ondertoon kreeg. De lach kon ze maar niet inhouden en meteen schoot ze in de lach. Zelf vond ze het wel grappig, hoe ze hem gewoon had opgeheft om hem rond te zwaaien. Kwam het door het lied? Voelde ze zich opeens veel te opgewonden? Wat ze nu wel bewezen had is dat ze wel degelijk een jongen kon opheffen. Een glimlach krulde rond haar mondhoeken terwijl ze haar ogen voor kort sloot en haar armen onder haar hoofd legde. Wat voelde het toch heerlijk, zo even gewoon liggen en aan niets denken. Het was ook zo lang geleden dat ze zich had vermaakt. En Duncan was niet mis, integendeel. Hij was echt leuk. Zéér leuk, een goeie vriend waar ze zeker op kun terug vallen!