Listen to your heart.. <3

Hoe lang zou het nog duren voor ze het kon accepteren? Ze wist, diep van binnen, dat ze het verleden onmogelijk kon wijzigen. Het was al gebeurd; ze kon onmogelijk terug in de tijd om het te veranderen. Haar moeder was dood. Vermoord. In een actie waar haar vader - de dader - zelf ook bij gestorven was. Ze moest het accepteren. Ach.. Wijze woorden, maar te lastig om werkelijkheid van te maken.
Voorzichtig ging ze met haar hand door haar blonde haar, wat niet al te lang was, maar wel verder kwam dan haar schouders. Haar groene ogen stonden gericht op de omgeving. Ze bevond zich op het moment in het Topanga State Park. Ze was hier simpelweg om de rust op te zoeken. Eerder had ze dat gedaan in de bieb, maar daar vond ze het eerlijk gezegd een beetje stinken. Bovendien kreeg ze hoofdpijn van al die boeken. Ze grinnikte even zacht. Misschien werd dit wel haar nieuwe hangplek, al vond ze het net wat te ver weg. Maar.. Wat maakte het uit. De lucht hier rook heerlijk, de mensen besteedden niet al te veel aandacht aan haar en ze kon doen wat ze wilde. Bovendien was het uitzicht perfect, al had ze niet echt zin om er foto’s van te maken. Er stonden er waarschijnlijk al duizenden op internet; ze zou vast niets origineels vinden. Ze had geen zin om haar camera helemaal te gaan zoeken, terwijl ze dit allang wist.

Langzaam liep ze door. Het was rustig; per slot van rekening was het nog redelijk vroeg. De meesten gingen hier pas heen rond een uur of twaalf. Het was nu tien uur en weekend, dus de meesten lagen nu liever nog in bed of zaten in hun pyjama voor de televisie of computer. Verslavende rotdingen. Zelf keek ze niet zo veel televisie en zat ze nauwelijks achter de computer. Ze zou geen idee hebben wat ze zou moeten doen op de computer, en op de televisie werd ze alleen maar chagrijnig van de vele reclames die je humeur wilden verpesten. Ze grinnikte zacht.
Zonder het te merken begon ze zacht mee te neuriën met haar muziek. Ze wist niet waarom, maar ze vond het een te verslavend nummer. Af en toe bleef ze even stil staan, kijkend naar alles om zich heen. Ze had geen idee wat ze hier eigenlijk aan het doen was, behalve genieten van de rust. Een normaal mens zou zich hier kapot vervelen in z’n eentje, zonder een echte interesse voor de natuur. Maar.. Ze had nou eenmaal niets beters te doen. Het was dit, of in de bieb naar de kaft van een boek staren. En.. Om eerlijk te zijn rook het hier veel beter dan in die oude, muffige bieb. Ze slaakte een diepe zucht. Zelfs in haar gedachten klonk ze als een chagrijnige oma. Als ze zo door ging, zou ze nog een hekel krijgen aan zichzelf. Hmmn.. Interessant.
Nadenkend over nog veel meer nutteloze dingen liep ze door, naar de grond kijkend, tot ze uiteindelijk tegen iemand opliep. “Sorry..” mompelde ze zacht en ze keek omhoog.

Wat een origineel einde. *Kuch* ~
En nee. Ik wist inderdaad geen betere topictitel. ~

Terwijl Abel door Topanga State Park liep, gingen een miljoen gedachten door zijn hoofd. Dit was voor hem niks ongewoons. Het enige moment dat hij compleet tot rust wist te komen was wanneer hij sliep, wat ook niet altijd even lang was. De ruzies van zijn ouders kwamen altijd weer naar boven, de woorden die ze tegen elkaar riepen bleven maar hangen. Het geschreeuw van zijn moeder, de tranen van zijn broer. Maar naarmate de jaren verstreken, was het Abel geweest die last had van alles. Alle frustratie werd op hem gericht, het makkelijke prooi. En zijn verplaatsing was ook niet al te best verlopen.

Hij liep langs een soort klein meer, waarin zijn weerspiegeling zich aan hem toonde. Hij stopte even, en draaide zich naar het water. Hij had al een tijd niet meer heel goed in de spiegel gekeken, en nu viel het hem op dat zijn acne wel heel erg werd. Nou ja, heel erg, voor hem zag het er erg uit. Hij veegde met zijn hand langs zijn wang. Zoals hij had gedacht, stobbelig. Hij had geen vrienden, dat was nog wel het ergste. Hij was een verspilling van ruimte, hij kon net zo goed een mes in zijn hoofd steken. Voordat iemand anders het deed. Hij was veel te makkelijk om te haten. Welke negentienjarige kon geen eens een date krijgen?
Hij was weer veel te vroeg wakker geworden. Het was negen uur geweest toen hij wegging, hoe laat zou het zijn? Hij draaide wat met zijn pols zodat zijn mouw omhoog zou vliegen en zijn zilveren horloge zichtbaar werd. Net iets voor tien uur. Hij liep maar verder, misschien dat hij beter niet naar zijn weerspiegeling kon kijken. Het was voor het betere dat hij zichzelf niet nog meer ging haten.
Opeens botste iemand tegen hem op. Hij deed een paar stappen achteruit. De persoon was iets kleiner dan hemzelf, en had blond haar. ”Sorry.” verontschuldigde de persoon zich toen. Aan haar stem te horen was het een meisje, en toen hij wat beter keek zag je ook erg duidelijk dat het een meisje was. “Nee, het spijt mij. Dom van me. Ik had beter op moeten letten,” sprak hij. Hij had het deels over de opbotsing, maar ook deels over dat hij niet eerder door had gehad dat het een meisje was. Erg praktisch van hem, zoals gewoonlijk.

Door de botsing waren haar oortjes uitgevallen, waardoor haar muziek voor haar niet meer hoorbaar was. Met grote ogen keek ze op naar degene waar ze tegenop geknald was. Ze verontschuldigde zich, maar de jongen sprak haar direct tegen. ‘Nee, het spijt mij. Dom van me. Ik had beter op moeten letten,’ zei hij. Ze haalde diep adem. Het had haar excuses aangeboden en hij was hier tegenin gegaan. Als zij nu weer haar excuses aan zou bieden, zou het nutteloos zijn, toch? Dan zouden ze straks nog in een doelloze discussie uitkomen over wie de schuldige was. Ze hadden gewoon beiden moeten opletten, dan was er niets gebeurd. Niet dat dit een wereldramp was, of zo. Maar, ze vond het niet echt fijn om tegen iemand aan te botsen. Ze had dan het gevoel dat haar persoonlijke bel uiteenknapte. Grappig, hoe je ook altijd echt schrok als je tegen iemand aan knalde, terwijl je het toch kon verwachten, aangezien je niet oplette.

Even haalde ze diep adem, waarna ze de jongen even snel bekeek. Hij had blond haar. Donkerder dan het hare, maar blond. Zijn ogen waren qua kleur - vanaf deze plek - bijna gelijk aan zijn haarkleur, vond ze. Verder had hij iets op zijn wang, maar zij - iemand die nooit oplette - had echt werkelijk waar geen idee wat het was. Hij leek ouder dan haar, zo rond de negentien jaar. Zelf hoorde ze een klas hoger te zitten - ze was dan ook achttien - maar dat viel niet echt op; velen schatten haar gewoon als iemand van zeventien. Ze haalde een keer diep adem.
Wat nu? Misschien was het handig als ze zich gewoon.. Voorstelde? Ze wist niet of ze gewoon door moest lopen. Meestal als je tegen iemand aan botste, liep je óf direct door, óf je bleef staan. Zij koos meestal voor het tweede en wachtte af wat de ander deed. Ze wilde niet onbeleefd lijken. Zo was ze nou eenmaal opgevoed. Daarom haalde ze een keer diep adem. “Mijn naam is Nicole,” stelde ze zich zacht voor, niet wetend of de jongen wel interesse had in haar naam. Misschien dacht hij wel dat ze gewoon een of ander gestoord wijf was dat niet uit kon kijken terwijl ze liep. Ach.. Eigenlijk was ze dat ook wel een beetje. Ze haalde nogmaals diep adem.
Vreemd, dat ze nog altijd zenuwachtig was als er een jongen in de buurt was, al wist ze maar al te goed dat ze niet zo waren als haar vader.. Ze keek de jongen opnieuw aan. Hij leek haar nou niet echt het type wat zo gemeen kon zijn, zo sneaky. En.. Als hij het wel was.. Hij zou haar heus niet hier een klap geven. Dat had zelfs haar vader nooit gedaan. Enkel als niemand keek.. Ze beet op haar lip, wachtend op een reactie van de jongen.

Een zachte wind gleed over het landschap. Het was niet echt koud, dat was het immers nooit in Santa Monica. Toch was het wel weer waar je liever een jacket aan had, wat hij dus ook had. Het was een wit jasje, met een klein logo op de rechterborst. Niks bijzonders, maar hij wou ook niet echt iets opvallends. Hij was niet zo’n persoon die graag in het middelpunt van de aandacht stond. Maar dat kwam door vroeger, als je opviel dan kwam je alleen in de problemen.
Hij keek het meisje voor een paar seconden aan, om haar even in zich op te nemen. Ze had hele blonde haren, veel meer blond dan hij zelf had. Ze had een beetje groenachtige ogen, en een lichte huid. Overigens was haar huid zuiver van pukkels en verstopte cellen, het tegenovergestelde van dat van hem. Je zag wat vage bultjes bij hem. Waarschijnlijk waren die voor het meisje niet te onderscheiden, ze waren nog geen millimeter groot per stuk. Maar toch leken het voor Abel enorme puisten die zijn hele gezicht bedekte, maar dan ook, hij was heel goed in overdrijven.
“Mijn naam is Nicole,” stelde het meisje zich toen voor. Nicole, zijn pleegzus zei dat ze haar dochter zo zou noemen. Nou ja, ex-pleegzus. Ze had hem verteld over die naam, dat het “mensen van de overwinning” betekende. Ze zei dat ze wou dat haar dochter het goed zou hebben en voor overwinning zou streven, en dat de naam daarom bij haar zou passen. Al was ze toen pas veertien, dus het zou kunnen dat ze nu van mening was veranderd. Hij had geen contact meer gehad met haar sinds hij was weggestuurd.
“Aangenaam Nicole, ik heet Abel.” Zei hij met een kleine glimlach rond zijn mond. Blijkbaar vormde er een klein gesprek tussen de twee. Het was vreemd dat ze zomaar hun naam zeiden, in Schotland hield je je naam altijd een tijdje voor je tot je wat zei.

Kalm wachtte de blondine, Nicole, af tot de jongen voor haar zich voor zou stellen of zou besluiten dat ze niet interessant genoeg was om tegen te praten. Als hij voor het laatste zou kiezen, zou hij weglopen of haar belachelijk maken. Gelukkig was het moeilijk om haar nog te raken na wat haar vader had gedaan. Haar aan het huilen krijgen lukte nog maar zelden, terwijl ze eerst toch best wel een huilbaby was geweest. Misschien had de gebeurtenis met haar vader haar gewoon hard gemaakt. Soms moest je iets groots zien, om te zien hoe klein iets anders was. En, om iets kleins zou ze niet zo snel meer huilen nu. Daar was ze te oud voor.
Bij het horen van de stem van de jongen keek ze op. ‘Aangenaam Nicole,’ zei hij beleefd. Ze knikte, had een lichte glimlach op haar gezicht gezet. Haar zorgen leken voor niets te zijn geweest. Hij stelde zich voor als Abel. Het was een naam die ze nog nooit gehoord had, maar die zeker niet lelijk klonk. Hij zat niet bij haar in de klas, dus maakte het weinig uit in welke klas hij zat. Ze zou er niet om vragen. Maar, waar moest ze dan iets over zeggen? Ze hadden zich nu al voorgesteld, dus was het begin van een (klein) gesprek ontstaan. Ze kon nu niet ineens weglopen, nadat de persoon zich had voorgesteld. Nee, dat zou onbeleefd zijn. Even ging ze voorzichtig met haar hand door haar blonde haar, waarna ze haar blik weer richtte op de jongen. Misschien.. Ze keek even om zich heen.
De planten waren geen onderwerp om over te praten. Ze wist er niets over. Als ze een opmerking over het weer zou maken, zou hij denken dat ze geestelijk niet helemaal in orde was, al was ze dat misschien ook wel niet helemaal. Ze grinnikte even. ‘Lekker weertje, zeg.’ Leuk om te zeggen. Maar, wat moest ze dan zeggen? ‘Het is nog erg vroeg.’ Nee, goh. Dan zou hij denken dat zij dacht dat híj mentaal niet helemaal in orde was, terwijl het eerder het geval was dat zij mentaal onder het gemiddelde lag. Ze haalde diep adem. Ach.. Dan toch maar over de tijd. Anders zou hij straks nog denken dat ze haar tong verloren was.
“Wat doe je hier, zo vroeg? Ik had eerlijk gezegd niet verwacht iemand van onze leeftijd tegen te komen. Alleen wat van die bejaarde mensen die denken fit te zijn,” zei ze kalm en ze glimlachte. Ugh, wat klonk ze als een mongool, zeg. Het zou haar niets verbazen als hij nu heel hard weg zou rennen. Of, eigenlijk wel. Zou wel een leuk gezicht zijn, eigenlijk..

En dit krijg je dus als ik niets te typen weet. ~

Vanaf het moment dat hij tegen Nicole was aangebotst, was een glimmend nieuw gezicht op zijn eerst chagrijnige gezicht verschenen. Al voelde hij zich nog zo vreselijk, hij had liever niet dat het mensen meteen opviel. Het was een zeer menselijk trekje, het was zo dat mensen liever niet hadden dat anderen hun verdriet en problemen zagen. Daarom verstopte men altijd zijn of haar tranen, zodat ze anderen er niet mee lastig vielen. Apart als je erover nadacht, dom ook. Maar hij deed het zelf ook, veel kon hij er dus niet over zeggen.
"Wat doe je hier, zo vroeg? Ik had eerlijk gezegd niet verwacht iemand van onze leeftijd tegen te komen. Alleen wat van die bejaarde mensen die denken fit te zijn," zei Nicole toen met een kleine glimlach rond haar mond. Haar stem klonk verrassend kalm, wat hem eigenlijk ook wel gerust stelde. Hij was niet zeer bezorgd geweest en dat was hij dan ook nooit geweest - tenminste, niet vandaag. Toch wist het hem gerust te stellen, maar meer op het gebied van het gesprek. Oh, wat haatte hij het als een gesprek stil viel. Het was zo ongemakkelijk als maar kon, allerlei gedachten kropen op zulke momenten zijn hoofd in. En op zulke momenten werd hij nerveus en kreeg hij soort van 'tikjes', zo moest hij spelen met een pen of wat hij dan ook in zijn hand had. Soms speelde hij met zijn vingers als hij niks in zijn handen had, andere keren beet hij zijn nagels en soms zat hij te veel aan zijn haar. Als hij zulke dingen vaak deed kon je er vrij zeker van zijn dat hij nerveus was, al was dat niet het geval.
"Of ze waren toevallig wakker, omdat ze naar de wc moesten en niet meer in slaap konden komen," reageerde Abel lacherig. Hij had altijd gedacht dat bejaarden wakker werden om geen enkele reden, ze werden gewoon zo maar om zes uur wakker. Alsof ze het leuk vonden. Maar voordat zijn grootvader was gestorven had hij het een keer gevraagd - vanzelfsprekend, niet toen zijn opa op sterven na dood lag - en die zei dat het niet zo maar was, zoals hij eerst had gedacht. "Zo maar?! Natuurlijk niet, mijn jongen, ik word rond die tijd wakker omdat ik naar de WC moeten. Als ik niet in slaap kan vallen, wat meestal het geval is, ga ik mijn tijd wel ergens anders aan verspillen," dat was het lacherige antwoord van zijn grootvader geweest.

Weglopen of blijven staan? Ze voelde zich nog altijd niet op haar gemak. Dit kwam niet door hem, maar door zichzelf. Ze voelde zich niet meer op haar gemak bij vreemden. En dan al helemaal niet bij jongens die ook nog eens groter waren, al waren jongens meestal groter dan zij. Meisjes van haar leeftijd waren vaak ook groter, aangezien ze niet echt groot was. Ze liep meestal op hakken. Niet altijd even hoge. Eerst was het alleen om groter te lijken en stoer te doen, maar nu.. Nu ze in Santa Monica was, was dat niet meer nodig. Ze was er gewoonweg aan gewend geraakt en bleef dus vaak laarzen met hakken dragen.
‘Of ze waren toevallig wakker, omdat ze naar de WC moesten en niet meer in slaap konden komen,’ klonk de lacherige stem van de jongen. Nicole sloot haar ogen met een lichte frons, maar opende ze al snel weer. Ze hief haar wenkbrauwen op en keek op. Het duurde even voor ze zich herinnerde waar het over gegaan was en wat Abel - zoals de jongen zich voorgesteld had - met deze opmerking bedoelde. Ze haalde diep adem en zette een lichte glimlach op haar gezicht.
Ze ging met haar hand door haar halflange blonde haar en fronste licht. Ze had eigenlijk geen idee waarom ze dat altijd deed. Sommige meisjes schudden hun hoofd heen en weer om ‘sexy’ te lijken en hun haar goed te doen. Zij vond het er echter nogal mongolisch uit zien om haar hoofd heen en weer te schudden zodat haar blonde haren heen en weer zwierden. Daarom ging ze altijd simpelweg met haar hand erdoorheen. Het zag er - in haar ogen - veel beschaafder uit.
Vreemd. Ze was altijd beleefd gebleven, enkel omdat ze zo opgevoed was. Maar, wat haar vader allemaal deed was nou niet echt.. Volgens de etiquette. Maar, misschien was het niet alleen omdat ze zo opgevoed was. Misschien.. Misschien was het omdat ze ook op een redelijk dure school had gezeten, waar iedereen enkel merkkleding had en volgens de etiquettes opgevoed was. Haar moeder had haar nooit toegestaan om naar Monica te gaan, waar ze met een kamergenoot in één kamer zou moeten slapen. Iemand die ze helemaal niet kende.
Licht glimlachend schudde ze haar hoofd zacht heen en weer en opende haar ogen weer. Ze keek recht in die van Abel en haalde diep adem. Hij was zeker een mooie jongen, al wist ze niet wat die vlekjes op z’n wang nou voor moesten stellen. Ze waren nauwelijks te zien, maar daarom vielen ze haar waarschijnlijk juist op. Ze sloeg haar blik snel neer, wetend dat het onbeleefd was om zo te kijken. Het ongemakkelijke gevoel was.. Vreemd. Ze wilde niet weg, maar wist ook niet zeker of ze wilde blijven. Waarom was het allemaal niet gewoon wat duidelijker? Ze slaakte een diepe zucht, niet precies wetend of ze iets moest zeggen of niet. Misschien.. Moest ze maar gewoon zeggen waarom zij hier was.
“Ik denk dat ik hier ben omdat..” begon ze kalm. “Omdat ik niet van te veel mensen om me heen houd en de bieb na een tijd begint te stinken, letterlijk,” maakte ze haar zin droog af en ze hief één wenkbrauw op.

Het lukte! <3 543 woordjes. :3 ~

Pas op dat gegeven moment viel het Abel op dat hij een stuk langer was dan Nicole. De blondine was bijna een half hoofd kleiner dan hem. Dat klonk vreemd, maar wat hij bedoelde was, dat zij ongeveer tot zijn neus kwam. Het was voor hem geen apart gezicht, hij was het wel gewend om iets langer te zijn dan sommige mensen. Dan ook weer, hij was niet de langste jongen in Santa Monica. Het tegenovergestelde van zijn vader.

Nicole moest langer nadenken over zijn woorden dan waarschijnlijk gezond was. Ze leek niet erg nuchter, alsof ze niet alles op de wereld even goed volgde. Hij had zelf hetzelfde probleem, zijn gedachten droegen hem soms helemaal weg. Maar bij het blondgelokte meisje tegenover hem leek het erger dan bij hemzelf. Of lag dat gewoon bij hem, was dat dan gewoon zijn verbeelding die hem zo streng tegen sprak? Hij was nu immers ook niet erg nuchter bezig met de gedachten van nu. Hij beet, lichtelijk onzeker, op zijn onderlip. Het ongemakkelijke gevoel rees wat omhoog, omdat Nicole niet zo snel reageerde.
"Ik denk dat ik hier ben omdat..." het meisje stopte voor een moment, alsof ze er niet erg goed over had nagedacht en nu dus moest improviseren, "omdat ik niet van te veel mensen om me heen houd en de bieb na een tijd begint te stinken. Letterlijk."
Hij knikte even bedenkelijk, hij begreep wat ze bedoelde. "Dat komt door de bejaarden en het stof," sprak hij toen. Het leek wel alsof hij iets had met bejaarden. Hij leek het er de hele tijd over te hebben, hij was vervloekt door die bejaarden. Iets wat Nicole nu waarschijnlijk begon te irriteren. "Even dat je het weet, ik heb niks met bejaarden... Ik ben gewoon lichtelijk vervloekt." Een kleine glimlach verscheen rond zijn mond. Hij was nogal hopeloos als het op het beginnen van een gesprek aankwam.
Hij schoof alle schuld op zijn jeugd. Het merendeel kwam ook wel door zijn jeugd, maar hij kon niet steeds rennen voor de waarheid en zijn schuld ergens anders op afschuiven.

[Reken maar niet op mijn 500 woorden xD]

Met haar hand ging ze voorzichtig door haar blonde haar, terwijl ze de jongen voor zich aan bleef kijken. Ze had een glimlach op haar gezicht getoverd, terwijl ze kalm wachtte op een reactie van de blonde jongen - Abel. ‘Dat komt door de bejaarden en het stof,’ antwoordde hij al gauw. Nicole hief haar wenkbrauwen op. “Oude boeken stinken ook,” merkte ze droogjes op. Ze grinnikte zacht. Had hij iets tegen bejaarden? Oké, ze liepen vaak in de weg als je snel wilde lopen, waren oud, stonken soms, praatten teveel tegen je, vertelden te lange verhalen en vroegen altijd om je hulp. Maar, zo zouden zij later ook worden, als alles goed ging. Je kon je eraan irriteren, maar je kon ook gewoon beleefd doen - iets waar zij altijd voor koos, eigenlijk - en luisteren naar de lange verhalen van de bejaarden - ook wel ‘de oudjes’ - en kon dan trots zijn dat ze je genoeg vertrouwden om hun verhalen aan te vertellen.
‘Even dat je het weet, ik heb niks met bejaarden,’ zei Abel toen. Nicole keek zacht grinnikend op. ‘Ik ben gewoon lichtelijk vervloekt,’ zei hij toen. Ze haalde diep adem en schudde haar hoofd zacht grinnikend heen en weer. Ze mocht hem wel, eigenlijk. Al wist ze natuurlijk niet of dit wederzijds was. Ze haalde even diep adem en keek hem vanonder haar wimpers aan. “Te veel bij het bejaardentehuis uitgehangen toen je jong was?” vroeg ze en ze grinnikte.
Zelf vond ze het vroeger altijd maar al te leuk om belletje te lellen bij een vrouw van zo’n 60, die altijd met ‘r loopstok achter haar aan kwam dan. Ze was blij dat die vrouw niet besloten had om ermee te gaan gooien, dat was niet goed gekomen.
Ze haalde even diep adem en keek Abel weer aan. Waarom kon ze er nou nooit met haar gedachten bij blijven? Het was niet zo dat hij zó saai was dat ze haar gedachten ergens anders op moest focussen, wilde ze niet gillend gek worden. Ze had dit gewoon altijd, waar of met wie ze ook was. Ze was er aan gewend geraakt om alleen te zijn, waar het niet uit maakte of ze in haar eigen wereld wegzakte; er was niemand om haar eruit wakker te maken. Het maakte niet uit of ze afdwaalde; er was niemand die wachtte. Helaas was dit over en moest ze er nu weer aan wennen om mensen om zich heen te hebben, al mochten dat er wel minder zijn dan dat ze hiervoor altijd om zich heen gehad had.
Ze haalde een keer diep adem en glimlachte naar Abel. “Wat ben je van plan nu te doen?” vroeg ze kalm, benieuwd of hij haar gezelschap wilde houden, of liever alleen verder ging. Zelf had ze eigenlijk liever dat hij bij haar bleef. Niet om.. Hele speciale redenen. Hij was gewoon aardig, dus was het voor haar makkelijk om bij hem te blijven. Het was minder ongemakkelijk nu ze (bijna) zeker wist dat hij te vertrouwen was.

Geen geniale post, maar ‘t is over de 500 woorden, dus.. Niet al te kort. ~