Wakker worden...

Emilie richtte haar ogen nog steeds op de grond terwijl ze verderliep en beschouwde deze ontmoeting eigenlijk al als afgelopen. De zachte verontschuldiging had ze wel gehoord, al wist ze niet waarom hij dat gedaan had. Hierdoor reageerde ze nogal verbaasd toen de jongen plots weer bij haar stond en ze tot tweemaal toe haar naam had gehoord. De verbaasde blik in haar ogen, weerspiegelde wat ze dacht en ze schakelde haar noodrem in waardoor ze stopte voor ze hem omver zou lopen. Haar blik gleed naar de ogen van de jongen en keek hem afwachtend aan, wat wilde hij nog zeggen? Ze beet op haar lip en liet haar blik even over de omgeving aan, waarna ze, toen hij weer sprak, aankeek. En zijn vraag, zette haar even met haar mond vol tanden. "uhm", bracht ze even, door de onverwachte vraag van haar stuk gebracht, uit. Ze keek de jongen vragend aan, maar haar blik werd niet beantwoord, de jongen keek langs haar heen, wat het moeilijker maakte om zichzelf te concentreren op haar antwoord. "Het boeit me omdat..", begon ze even, waarna ze zweeg om verder na te denken. Jezus, wat kon ze zeggen? Het boeide haar gewoon omdat ze dan meer vrienden had, toch? Niets meer, niets minder? En het maakte het bovendien beter als hij met Lyron was bevriend, dat zou leuk zijn moesten ze hem eens tegen komen bij het uitgaan of iets dergelijks. Ja, dat was een goede, gegronde reden die ze kon geven, toch? Dan hoefde hij geen vragen meer te stellen? "Lyron", mompelde ze even, blij dat ze een reden had gevonden en keek de jongen weer aan. "Ja, Lyron.. Jij bent bevriend met hem.. Het zou leuk zijn moest ik, moesten wij.. Gewoon, vrienden zijn..", sprak ze bijna onverstaanbaar, terwijl ze haar blik wat op de grond gehouden had. Een simpele vraag met een leugen als antwoord? Of geen leugen? Ze werd hier alleen maar gekker van. Ze moest naar Lyron, ze moest hem zien, zodat Alain uit haar gedachten zou kunnen verdwijnen. Wat een stomme vraag wel niet kon doen.

Het deed Alain twijfelen of Emilie de waarheid sprak. Hij kon het vaak aan mensen zien of ze logen of niet, Emilie leek te liegen maar ze had vaker aparte dingen, had de jongen al opgemerkt. ''Oh, oké'' antwoordde Alain met enige twijfel. Hij was teleurgesteld, omdat hij nu nog niet zeker wist waar het van kwam. De reden daarbij vond de jongen niet overtuigend. Maar hij was vooral teleurgesteld omdat ze zei dat het om Lyron ging en niet omdat ze nu zo graag bevriend met Alain wilde zijn.
''Het spijt me dan dat ik je ophield. Veel geluk met Lyron verder.'' zei hij, kijkend naar een aantal kinderen die aan het basketballen waren. Hij wist nog dat hij op hetzelfde veldje altijd in het winnende team zat, het veldje waar hij altijd als eerste werd gekozen. Het leven van Alain heeft vaak mee gezeten, met meiden, met school, met sport en nu ook met muziek. Echter de laatste maanden zaten een aantal dingen flink tegen. Zijn ouders wilden hem niet meer zien, vanaf dat moment was hij zijn gevoelens niet meer de baas. Vaak kwam medelijden, schuldgevoel en nu ook liefde zijn lichaam binnen.
De jongen legde een arm op Emilie haar schouder en keek haar nu wel aan, in haar ogen. ''Doeg...'' zei hij en liep richting het veldje met de jonge basketballers, die konden wel wat aanmoediging gebruiken. Het was iets wat hij niet vaak deed, anderen aanmoedigen of überhaupt helpen. Maar je moest alles toch een keer proberen?

Hij geloofde haar niet, niet helemaal. Logisch, toch? Ze was nooit echt goed in liegen geweest en zou het ook nooit worden. De jongen leek teleurgesteld in haar; waardoor ze ergens gewoon wilde zeggen wat ze écht moest zeggen; de waarheid. De waarheid, die ze niet onder ogen wilde zien. Ze voelde enorm veel voor Lyron, maar Alain liet haar niet echt onverschillig; er was alleszins iéts dat wilde dat ze nog even bij Alain bleef, zodat ze zeker vrienden zouden blijven. Ze kon niet benoemen wat het was; en het kwam niet dicht bij hetgene wat ze voor Lyron voelde, maar het had er wel wat van weg. Toen de jongen zich excuseerde voor het oponthoud en haar succes wenste met Lyron, haalde ze haar schouders even nadenkend op, knikte en probeerde zijn blik te vangen, die nog altijd niet op haar was gericht. Een hand op haar schouder, en uiteindelijk een blik die op haar ogen gericht was, zorgde ervoor dat ze hem even moeilijk aankeek en zijn afscheidswoordje enkele malen herhaalde in haar hoofd. De jongen liep langs haar heen, maar Emilie liep niet verder, noch achter hem aan. Ze keek enkel wat verward om zich heen en begon na te denken. De waarheid spreken, waarom wilde ze dat altijd zo graag? Niet te moeilijk, gewoon rechtuit zijn, toch? De jongen was al enkele meters verder toen ze zich omdraaide en haar stem niet al te opvallend verhefte. "Hé, wacht", klonk het luid genoeg dat hij haar zou horen, terwijl ze me haar handen in haar zakken naar hem toe wandelde, zichzelf vertellend dat ze nu moest omdraaien, en wegrennen. Maar ze deed het niet; koppig als ze was, tegen de stroom in. "Ik ben niet helemaal eerlijk geweest", mompelde ze zachtjes nog voor ze weer bij hem stond en sloeg haar blik neer. "Ik wilde gewoon vrienden blijven omdat ik er dan zeker van zou zijn dat ik je nog zou zien, omdat ik .. omdat ik je best leuk vind.", liet ze zichzelf even spreken; waarna ze hem wat fronsend aankeek en haar hoofd schudde. "En daarom, gewoon vrienden, niets meer niets minder? Ik denk niet dat ik je nog uit mijn hoofd kan zetten; doe me dan een plezier en zeg me dat dat niet hoeft?", glimlachte ze even aarzelend en keek de jongen de ene keer aan, de andere keer wendde ze haar blik weer af. Maar na haar woorden bleef ze zijn blik afwachtend met de hare vasthouden, terwijl ze zich voorbereidde op een figuurlijke slag in haar gezicht, of een afgang aangezien het voor hem al duidelijk zou zijn dat ze geen vrienden zouden blijven.

Alain slikte, ze liep met hem mee. Het was op deze manier wel een stuk makkelijker dan ongemakkelijk tegenover haar staan te haperen. Emilie vond hem leuk, dat zei ze. Ze vond hem leuk. Het maakte Alain, zonder dat hij dit wilde, warm van binnen. Een gevoel die hij zo hard mogelijk probeerde weg te stoppen.
Helaas verging het warme gevoel voor een nog erger gevoel, verwarring. Ze wilde vrienden blijven, niets meer, niets minder. ''Ik wil wel meer, maar ik wil niet dat ik dat wil.'' siste hij, terwijl hij strak vooruit keek naar een klein donker jongetje, die ongeveer drie kwart van zijn lengte moest zijn. Hij gooide met veel geluk een drie-punter, die door hem en zijn teamleden uitbundig werd gevierd. ''Ik wil geen gevoelens hebben voor een meisje, dat loopt uit op gedoe. Iedereen vind me een zak en dat vind ik een prima leven, Emilie. Ik ken dit gevoel, eerder had ik het bij een ander meisje die me ronduit haatte. Ik kon haar niet krijgen, nu is het onmogelijk om jou te krijgen. Noem me een egoïst, maar ik wil me liever lam zuipen om dat gevoel niet nogmaals toe te laten dan dat ik me voor ga doen dat ik vrienden met je wil zijn.'' legde hij uit, met - zoals ze dat zeggen - pijn in zijn hart.
Toen ze op het basketbalveldje kwamen floot hij naar één van de jochies. Hij had dreadlocks, altijd een grappig gezicht. Het jongetje was de langste van het hele spul, maar lang niet de snelste, maar hij kon goed mikken, had Alain al opgemerkt. Een beetje de beschrijving van zichzelf. ''Moet je?'' mompelde hij brutaal. ''Zorg dat je altijd bij de basket staat als één van je teamgenoten hem erin probeert te gooien. Je bent de langste, jij kan die ballen vangen en opnieuw proberen ze erin te leggen. Zorg dat je gaat trainen op springen en schrijf je in voor het schoolteam.'' ''Juist, en ik moet denken dat jij er verstand van hebt?''
Alain kreeg een bal naar zijn hoofd gegooid door het jongetje dat net de driepunter had gemaakt, maar Alain ving de bal met zijn handen in plaats van met zijn neus. ''Laat Justin met rust!'' riep hij. ''Klasse, opkomen voor je maatjes, zoals het hoort!'' complimenteerde Alain en richtte zich weer tot Justin, zoals bleek dat hij heette. ''Ik ben center van Monica High.'' antwoordde hij, op de vraag waarom hij verstand van basketbal zou hebben. Het clubje stond aan de zijkant van de middenlijn en van die afstand mikte Alain de basketbal in de basket. Geluk, dit lukte hem slechts de helft van de keren waar teamgenoten het vonden falen als het mislukte. Toch gaf dit een leuk gezicht.
''Onder de basket...'' zei Alain met een glimlach. ''Juist...'' mompelde Justin, maar luisterde wel naar Alain's advies.
Alain schrok op, Emilie stond er nog. Dit gaf nogal een slecht beeld van een eikel die zijn status hoog wilde houden. Hij keek naar Emilie en probeerde haar gedachte zo snel mogelijk van zijn tips aan het jochie af te houden. ''Wat wil je dat ik doe?'' zei hij, het eerste wat in hem op kwam. Alain beet op zijn lip, domme onderwerpswitch, hij kende het antwoord al. Vrienden blijven.

Ze wandelde met hem mee tot ze bijna aan het pleintje kwamen, waar hij begon te praten. Al die tijd had ze gezwegen, een bijzonder luidruchtige stilte, aangezien een stem in haar hoofd bleef schreeuwen dat ze gewoon moest weggaan. Het schreeuwen stopte eens de jongen begon te praten en ze keek hem even zijdelings aan, terwijl hij geconcentreerd naar een jongetje bleef kijken, één van de spelers. Hij wilde meer? Ja, dan snapte ze ergens wel dat hij niet wilde dat hij dat wilde. Hij siste, en ze begreep zijn frustratie wel; maar waarom was het zo vaak in deze wereld alles of niets? Een gulden middenweg werd nauwelijks gebruikt, en was bijzonder moeilijk te vinden. Hij begon een hele uitleg te doen over gevoelens die hij haatte en over zijn leven dat hij goed vond omdat mensen hem een zak vonden. Ze keek hem niet meteen met een kwade blik ofzo aan, aangezien dat volgens haar onterecht was, haar blik was eerder onderzoekend. "Wel, het spijt me echt om je leven te verpesten, maar je bent geen zak", mompelde ze even koppig en sloeg haar armen over elkaar heen. Ze beet even op haar lip en liet haar blik naar de spelende jongens glijden. "En ik haat je niet", vervolgde ze hoofschuddend. "Ik snap niet waarom je een totale no-see van me verwacht, dat is gewoon onlogisch, Alain. Misschien het makkelijkste voor jou.", plakte ze er nog bij, waarna ze haar blik onbegrijpend over de jongens liet gaan en hun spel. Niet omdat ze de jongens niet begreep, omdat ze de persoon naast haar niet begreep.
Alain leek haar te vergeten, blijkbaar, of haar gewoon even doodnormaal opzij te schuiven. Ze nam het hem niet kwalijk en hield zich voor dat ze nu eenmaal niet de gezelligste persoon was om mee te spreken. Ze luisterde zo half en half naar zijn tips en liet haar gedachten ondertussen de vrije loop gaan. Het laatste wat ze wilde, was Lyron kwijtspelen, en ze wilde niet hetzelfde doen als wat Kenneth haar geflikt had; al voelde ze daar wel enige aanleiding toe. Hem kussen, hoe zou het zijn? Oh, Jeezes, waar dacht zij nu opeens aan! Dat ze daar ook maar aan dùrfde denken, meteen voelde zich, door deze simpele gedachte, schuldig ten opzichte van Lyron.
Goed, Alain hielp de jongens, focus je daarop, Ems, sprak ze zichzelf in gedachten toe en keek rustig naar de jongens, die na Alains tussenkomst zijn raad leken op te volgen en begonnen met spelen. Center van Monica High? Hm, leuke positie. Zelf had ze een jaartje basketbal gespeeld, maar daar was ze door Lander en haar familie mee opgehouden. Heel dat zooitje had ervoor gezorgd dat ze wel met veel dingen was opgehouden. Ze zuchtte even. Alain wist niets van haar; niet wié ze was, niet hoe haar leven eruit zag, of eruit had gezien. En Lyron, en Kenneth, die hadden dat wel geweten. Maar wat gaf haar de garantie dat Alain misschien nog in haar buurt wilde komen? Niets. Hij wilde het nu zelfs niet; wilde nu zelfs liever aan comazuipen gaan doen dan haar bevriend te houden. Die neerslachtige gedachte vormde even voor een verandering in haar blik; deze werd donkerder, misschien wat triester, moest je een expert zijn op het vlak van ogen. Haar ogen logen nooit, en dat vond ze het ergste van allemaal; toch zette ze een glimlach op en hield een luchtige toon in haar stem op, hoewel deze even bijna onmerkbaar trilde aan het begin van haar opmerking. "Een zak, zei je? Ik heb je Justin en zijn team wel enorm leuk zien helpen.", sprak ze nonchalant, trok een wenkbrauw op en keek de jongen in de ogen.

Alain snoof, helpen pakte altijd in je nadeel uit. Hij moest het maar laten in het vervolg. ''Ik ben een zak, ik wil jou terwijl Lyron mijn roommate is.'' snauwde hij en rolde zijn ogen. Tot hij besefte wat hij had gezegd, Lyron was zijn roommate helemaal niet. Het voelde zo, hun relatie begon namelijk op één die hij met David had te lijken. David noemde hij nooit een vriend, altijd zijn roommate. ''David, mijn vorige roommate, is verhuisd richting New York. Hoe ik met Lyron omga, is hoe ik dat ongeveer met David deed. Ik denk dat ik het nu beter een soort vriend kan noemen, ofzo.'' mompelde Alain en wist dat dit voor een buitenstaander heel vaag moest klinken. ''Mensen begrijpen me vaker niet. Punt is, ik heb nog nooit iemand een vriend genoemd. Mocht het er iets toe doen. Nee wacht, dat is mijn punt niet. Het punt is, dat ik het meisje van Lyron wil. Wat de connectie tussen mij en hem dan ook mag zijn.''
Hij wist dat hij nog altijd vaag klonk. Hij klonk zelden vaag, hij hoefde namelijk anders nooit op zijn woorden te letten. Anders was hij altijd eerlijk en hoefde hij niet na te denken of het beledigend of complimenteerde was, verleiden was een uitzondering. Maar dat gaat een soort van, vanzelf.
Alain keek weer in de ogen van Emilie en liet zijn handen losjes om haar bovenarmen. ''Ik vind het klote om het te zeggen, maar als jij niet met Lyron was en jij wilde zo'n vaste-relatie-iets, dan hadden we nu zoiets. Wat het dan ook precies mag inhouden. Ik snap die dingen niet, maar ik zou het met jou willen.''

Emilie zuchtte, en begon haar hoofd traag te schudden toen hij zichzelf een zak noemde, nogmaals, en daar nu een reden voor gaf. Was Lyron zijn roommate? Hoezo? Toen ze voor het laatst in Lyrons kamer was geweest, was er niet echt meteen een spoor van een andere persoon te ontdekken. Ze fronste even maar luisterde dan toch naar zijn verklaring. Oh, raar. Maar wel.. wel grappig. Dus Lyron was een vriend van de jongen? Hij herhaalde nog eens dat hij haar, 'het meisje van Lyron', wilde, en ze liet haar blik even kort naar hem glijden. Ze voelde een geweldige drang opkomen om te zeggen dat het niet erg was; en dat hij voor één keer niet aan Lyron hoefde te denken; maar het andere deel van haar hart én haar verstand hielden haar tegen. Lyron betekende veel te veel voor haar; om als ze zich zou laten gaan; hem te verliezen. Een simpele aanraking haalde haar zachtjes uit haar gedachten. Ze keek de jongen aan; terwijl de plaatsen waar de jongen zijn handen hield zowel goed aanvoelden, als brandden; en beet zachtjes op haar lip. Ze liet haar blik over zijn gezicht glijden toen hij sprak en richtte haar blik weer naar de grond toen ze de betekenis van de woorden achterhaalde. Dat betekende dus; dat moest ze niets met Lyron hebben, ze nu met Alain zou zijn? Dat hij daar voor openstond? Dit beterde er echt niet op. Ze voelde zich geweldig omdat de jongen dat wel zou willen; maar tegelijk voelde ze zich ook slecht, het voelde fout aan en ze wilde het risico niet lopen om Lyron zo kwijt te spelen. Beide gevoelens leken te vechten in haar hart; en de makkelijkste oplossing bood zich spontaan aan. Weggaan.
Een plotse hoofdpijn zorgde voor een frons op haar voorhoofd, waarna ze met haar handen de zijne vastnam, die op haar bovenarmen lagen; en ze die naar beneden haalde, haar armen gewoon losjes wat naar voren gestoken. Ze keek kort naar hun handen en streelde zachtjes met haar duim over zijn handen. "Het spijt me; ik kan het niet.", klonk het zachtjes, met spijt in haar stem en pijn in haar hart.

Alain zette twijfelend een glimlach op, zo één die hij zag bij mensen in films als ze iemand gerust wilden stellen. Hij wist niet hoe hij zich in dit soort situaties moest gedragen, een gebrek aan ervaring. ''Ik had niet anders verwacht. Emilie, ik haal het niet in mijn hoofd om anders van je te verwachten.'' zei hij en trok zijn handen uit de hare. Hoewel het een fijn gevoel was, gaf het ook een soort van pijn mee. Nee, hij verwachte niet dat Emilie zijn roommate zou verlaten, heel stiekem was er wel iets van hoop in die richting. Dat gedeelte hield hij voor zich.
Zijn handen stopte Alain dan maar ongemakkelijk in zijn zakken, niet wetende waar hij ze anders moest houden. De jongen beet op zijn lip en richtte zijn blik weer op de kleine basketballertjes, het was leuk te zien dat Justin uit zijn advies had had gescoord. Natuurlijk scoorde het kleintje, maar Alain voelde dat hij er toch een beetje aan meegeholpen had. De ongelukkige glimlach veranderde in een andere, één die hij niet kende, een trotse glimlach. Leuk.
''Je zou het niet mogen kunnen, denk ik. Aan de andere kant... Ik zou het niet mogen willen. Nou ja, jij moet gewoon bij Lyron blijven, ik zal het wel overleven.''

Het voelde helemaal niet leuk aan toen de jongen zijn handen uit de hare trok; maar zo probeerde hij het voor haar te vergemakkelijken, dacht ze. Het makkelijker maken om gewoon weg te gaan en het makkelijker maken omdat moeilijk enorm veel pijn, tijd en energie zou kosten. Ze beet zacht op haar lip en liet haar armen weer naast haar lichaam hangen; terwijl ze de jongen kort aankeek; al was zijn blik alweer naar de basketballertjes gericht. Hij haalde het niet in zijn hoofd om anders van haar te verwachten. Maar hij wilde het wél, toch? Ze slikte even en liet haar blik automatisch de zijne volgen; waardoor ze even zag dat Justin scoorde en haar mondhoeken met geringe mate omhoog trok. "Nee, ik mag het niet kunnen. Jij mag het niet willen; maar het doet wél pijn", mompelde ze even, zuchtte en keek naar de grond. Het leek haar beter om afscheid te nemen, te vertrekken en naar Lyron te gaan; zodat haar gedachten niet meer bij Alain zouden zitten. Tenminste, dat hoopte ze toch. "Ik hoop je nog wel eens te zien", mompelde ze zachtjes en keek de jongen aan. Nu moest ze zich omdraaien en gewoon wegwandelen. Ja. Dat hoorde zo. Of niet? Wel.. zij beschouwde hém als een vriend nu; het kon haar niet veel meer schelen of hij vrienden wilde zijn of niet; maar ze zou wél afscheid van hem nemen zoals ze bij vrienden deed. Bijna automatisch, niet meer onder leiding van haar verstand; zette ze een stap naar hem toe, legde ze een hand op zijn schouder en gaf ze hem zacht een kus op de wang; met daarin een minieme aarzeling van een seconde, om toch niet te blijven staan. Maar ze zette weer een stap naar achteren, verbrak enig ander lichamelijk contact; en forceerde even een glimlach. "Bye", mompelde ze even en draaide zich rustig om om zo met haar handen in haar zakken, weg te wandelen. De jongen, Justin, die was degene die haar niet begrijpend aankeek en zo een doelpunt liet mislopen. Ach, wat had híj ermee te maken?