Its been a while

Kenneth wist door zijn aanvaring met Lyron dat het nu wel echt was. Zijn enigste angst was uitgekomen. Emilie was in handen gevallen van een ander. Al was het wel zijn duidelijk zijn schuld. Veel kon hij er niet meer aan veranderen maar toch, ergens deed het wel pijn. Rustig zette hij zich neer op een bank en staarde voor zich uit. De jongen was weer gekleed in zijn rode trui en ditmaal een gewone jeans die net leek alsof ze was gescheurd, al was dat niet zo. Kort streek hij door zijn haren en keek voor zich uit. De zwarte band had hij al enkele dagen niet meer aan, simpel weg omdat voor zijn part de ruzie vergeten was. Van Alain wist hij dit niet maar die zou er wel hetzelfde over denken als hem. Dat was dus al van de baan. Dan was het nu tijd voor hem. Zijn verleden met Emilie achterzich laten, en verder gaan met wat hij bezig was. Binnenkort zou hij ook maar eens met Jazlyn gaan praten, gewoon weer als vrienden als dit kon. Even dacht hij weer aan Sawyer, hij miste haar, misschien ergens net iets harder dan dat hij Emilie miste. Emilie was gelukkig nu, dat hield hij zich voor. Dus het was tijd om haar te vergeten, hun verleden samen achter zich te laten en er niet meer aan denken. Al zou dit waarschijnlijk moeilijker gaan dan hij echter dacht. Tja, het leven ging niet over rozengeur en manenschijn, hier moest hij maar door gaan. Voorzichzelf, maar ook voor alle mensen die hij kenden en voor Sawyer.. Al leek die wel verdwenen. Even keek hij naar zijn mobiel, ergens wou hij gewoon een bericht naar haar sturen, maar toch dat zou maar raar overkomen. Ook hij had niets van zich laten horen, dus ja.

[Eerst pb voor je hier mag posten.]

De zon van deze winterse dag had haar toch even uit haar kamer gelokt, die ze verkregen had bijna onmiddellijk na haar aanvraag voor een nieuwe. Ze zuchtte even zachtjes en had voor deze korte pauze tussen haar werk voor haar jaarverslag door snel een skinny jeans aangedaan, waarover ze een lichtgrijze T'shirt met een donkerblauwe L&L jacket over, dat lekker warm was en genoeg voor dit warme weer was. Ze had haar handen in haar zakken gestoken en haar muziek opgezet, terwijl ze traag verder kuierde op het liedje 'Unwritten' van Natasha Bedingfield, een voor haar klassieker die haar elke keer op zo'n pauze even tot rust kon laten komen. Aan haar voeten droeg ze gewoon kort Uggs, lichtbruin van kleur, en die best warm waren, maar lekker stylish. Haar haren had ze voor deze keer niet met de stijltang bewerkt, gewoon omdat ze ergens wist dat Lyron haar mooier vond mét haar donkere natuurlijke krullen. Ja, als Lyron dat mooi vond, dan werd ze ervan overtuigd dat het mooi was, en zelf vond ze haar krullen eigenlijk ook geweldig, al stak ze hen hier in Amerika sneller weg dan dat ze in Spanje deed. Waarom? Gewoon.
Het was rustig hier, in de zalige natuur, terwijl ze haar muziek afzette, haar mp3 uitzette en genoot van de stilte en de rust die ze hier kon vinden, waarna ze haar blik, die eerst op de grond gericht was, even over de omgeving liet dwalen. En nog geen honderd meter verder, zag ze een persoon die ze kende. Maar al te goed.. Of niet, was gebleken. Maar daarover zou ze niet meer beginnen. Blijkbaar had Kenneth haar nog niet gezien, maar ze dacht er eigenlijk niet over om zich om te draaien en weg te lopen, nee, ze wilde weten hoe het met hem gesteld was, en of hij.. onrechtstreeks, nog aan haar dacht. Misschien ook niet , maar dat betwijfelde ze. Ze wist niet meteen waarom ze het wilde weten, maar toch voelde ze die drang.
Haar voeten begonnen een pasje sneller zijn richting uit te lopen, waarna ze, enkele meters van hem vandaan stopte, en hem kort even bekeek. "Dit is echt heel lang geleden", waren haar eerste, aarzelende woorden, waarna ze even haar keel schraapte en zachtjes zuchtte. Dit was echt heel lang geleden, en het was best goed om hem nog een keer te zien, vond ze.

Kenneth staarde een lange tijd voorzich uit, en zat diep in zijn gedachten daarom had hij haar waarschijnlijk niet gezien. Mensen die voorbij liepen keken hem even aan waarna hij ze even met een kwade blik aankeek en dan zijn blik weer naar voren richtte. Opeens, toen ze zowat voor hem stond zag hij Emilie. Zijn adem stokte en een hele, maar dan ook hele kleine glimlach verscheen op zijn gezicht. Onwetend wat te doen bleef hij haar aankijken, ze was niets veranderd, allesins qua uiterlijk niet en voor zover hij kon zien had ze er geen blauwe plekken bij. Mooi, Lander had dus braafjes geluisterd naar hem. Kenneth duwde zich van de bank af en knikte op haar woorden. 'Veel te lang.' Mompelde hij zacht, maar hoorbaar. Even richtte hij zijn blik op de grond, de woorden die Lyron had gesproken tegen hem verzweeg hij voor haar, omdat hij eerlijk gezegd het wou horen van haar, en omdat ze anders zou vragen waarom Lyron bij hem was geweest en dat wou hij niet gaan uitleggen aan haar, want hij wist niet eens of ze dat zou geloven. Tja, liefde maakte nu eenmaal blind en daar kon hij perfect over meespreken. 'En hoe gaat het nu met je? Lander nog gezien of gehoord?' Vroeg hij kalm aan haar. Kenneth wist zichzelf geen houding te geven nu hij in haar buurt was. Moest hij nu gewoon als een vriend zijn, of toch nog steeds als die ex die spijt had? Al gauw besloot hij omzich maar gewoon te gedragen zoals nu, daar was vast niets mis mee. Al wou hij haar ergens meteen in zijn armen nemen, hoewel dit Lyron niet zou bevallen waarschijnlijk.
Ergens had hij een haat tegenover deze jongen groter dan heel de wereld bij elkaar, maar ook had hij respect voor hem. Omdat hij Emilie weer gelukkig had gemaakt, alleszins nu leek ze voor hem toch gelukkig. Hij stak zijn handen in zijn zakken en dacht even aan de eerste keer tooen hij haar had ontmoet. Maar al gauw bandde hij deze gedachte uit zijn hoofd. Als hij haar moest vergeten was dit dus voor hem al geen goede start. Maar zou zij eigenlijk nog aan hem denken? Of was ze hem gewoon al vergeten? Daar wist hij geen antwoord op, al wou hij het ergens wel weten. Gewoon omdat er dan ergens toch nog een stuk moest zijn diep in haar dat nog steeds op hem verliefd was. Al gauw keek hij haar weer aan en wachtte op een reactie van haar, zijn blik stond vrij afwezig, maar zo had die de laatste dagen al altijd gestaan.

Een korte, aarzelende glimlach verscheen even op haar gezicht toen Kenneth instemde en bevestigde dat hij ook vond dat het lang geleden was. Ach het was gewoon raar. Van elkaar soms meer dan 4 keer in de week te zien, naar een totale 'no-see', dat was echt even wennen. Ze voelde zich wat raar, wist niet meteen hoe ze zich moest gedragen, en was blij dat hij de korte stilte doorbrak door een simpele vraag of twee. Hoe het met haar ging? Goed, super, fantastisch, maar niet perfect, aangezien perfectie niet bestond, en ze terugdacht aan de woorden die Lyron haar gisteren nog had toegesproken. Dat Kenneth tussen hen in had gestaan, altijd al. Ze was het er vrijwel meteen mee eens geweest, gewoon omdat Kenneth ook tussen hen in stond, maar ze wist dat ze dat enkele weken geleden nog perfect had gevonden, dat ze toen nog van hem hield en geweldige gevoelens voor hem koesterde. Gevoelens die nu, volgens zij wist, compleet over waren. "Met mij gaat het wel goed, heb Lander niet meer gehoord of gezien, ik heb gehoord dat hij hier toch nog ergens rondhangt, maar hij blijft alleszins uit mijn buurt, bedankt nog.", waren haar woorden, waarna ze even naar de bank keek en gebaarde of ze mocht gaan zitten of niet, want ze wilde best met hem praten, weten wat er precies allemaal aan zijn hoofd hing dezer dagen.
"Hoe gaat het met jou, dan? Je lijkt me wat anders, misschien niet echt bij de zaak. Denk je aan iemand?", vroeg ze wat geïnteresseerd, ook meteen een onderliggende vraag was of hij en Sawyer nu tóch een koppel waren, of hij iemand anders op het oog had, geen idee waarom ze het precies vroeg, en zoù ze het erg vinden, moest dat zo zijn? Een korte, goedbedoelde glimlach verscheen op haar gezicht, waarna ze even zuchtte en haar blik terloops even over hem liet glijden; hij was niet echt veranderd, maar als ze naar zijn lichaam keek, kwamen de herinneringen weer op van hun tijd samen, die ze leek vergeten te zijn voor even. Alles leek zo ver weg, en ze bande het uit haar hoofd omdat ze nu bij Lyron was. Lyron, ja, hij was geweldig, maar had echt wat tegen Kenneth, iets dat hem kwaad maakte. Toen ze hem had verteld dat ze met Kenneth had geslapen, was hij ergens wat kwaad geworden, al kon ze niet uitmaken op wie precies. Of echt kwaad, echt kwaad was hij niet geworden.. Eerder niet-begrijpend en ergens wat teleurgesteld in haar? Ze wist nog steeds niet waarom hij precies over Kenneth was begonnen, en wat op zo'n gezellig moment zijn bedoeling was geweest, maar ze vroeg er niet achter, om de dingen niet erger te maken dan ze al waren op dat moment. Het werd wel duidelijk dat Lyron en Emilie veel, echt veel praatten met elkaar, maar dat zij hem soms niet echt volgde, en verkeerde conclusies trok uit zijn woorden. Ach, hij was gewoon Lyron, en zij was gewoon Emilie, en ze hielden van elkaar, dat was toch genoeg?

'Ik ben blij dat hij niet meer in je buurt komt. Heel blij. En maakt niet uit, het was voor een goede zaak.' Zei hij met een glimlach tegen haar. Rustig knikte hij en zette zich uiteindelijk ook weer neer op de bank en keek haar rustig aan. Ergens voelde hij het gemis van haar nu nog sterker. Kort hoorde hij haar vragen en zuchtte. Ja, hij dacht aan iemand, beter gezegd aan twee iemanden. 'Ach, het gaat wel voor zo ver ik weet. En ik denk aan twee mensen al een hele poos eigenlijk. Ik denk aan Sawyer, maar ook aan jou.' Steeds meer en meer vulde hij in gedachten aan. Even ging hij zijn woorden na. Wat zou zij daarvan denken? Zou ze nu denken dat hij en Sawyer toch een koppel waren na al die tijd. 'Ik en Sawyer zijn geen koppel als je je het moest af vragen.' Zei hij kalm. En of dit ooit nog zou gaan gebeuren wist hij niet eens. Waarschijnlijk niet, ze zagen elkaar niet eens meer. Dus hij had eigenlijk misschien Emilie wel opgegeven voor gewoon een flirt, al had hij dat zelf niet beseft op de moment dat het echt wel nodig was geweest. Kenneth keek haar kort aan en zuchtte even. Waarom kon hij de tijd niet gewoon terugdraaien? Hij richtte zijn blik weer op een ander. 'Dus, hoe zit het nu met jou qua liefde dan?' Vroeg hij dan maar om het gesprek toch maar aan de gang te houden. Want hij wou niet stilvallen nu, niet nu hij haar eindelijk weer zag. Want als het zou stilvallen zou ze weer vertrekken waarschijnlijk. Dat wou hij voorkomen, gewoon omdat het dan waarschijnlijk weer zo lang zou duren dat ze elkaar zagen en dat wou hij voorkomen.


[Zit even in een crisis sorry. ]

"Ik voel me echt geruster nu hij weg is, of tenminste wegblijft. Ik weet niet eens hoé ik je kan bedanken", sprak ze even rustig en toonde een oprechte dankbare glimlach aan hem. Toen hij knikte en weer op de bank ging zitten, volgde ze hem in zijn bewegingen en zette zichzelf ook rustig naast hem op de bank neer. Toen hij Sawyers naam uitsprak, wilde ze begrijpend knikken, maar toen haar naam daar ook op volgde, slikte ze even kort, zonder hem aan te kijken. Enkele dagen had ze niet aan Kenneth gedacht, maar gisteren was er weer een korte gedachte aan Kenneth, opgekomen, en die had haar, naast de reactie van Lyron over Kenneth, even in de war gebracht. Gewoon omdat ze hem niet meer gezien had, waarschijnlijk, vertelde ze zichzelf, waarna ze even opkeek en in zijn donkere ogen keek toen hij zei dat hij en Sawyer geen koppel waren, en ergens, was ze opgelucht - om welke reden dan ook -, maar aan de andere kant vond ze het niet echt aangenaam voor hem, hij was een goed persoon, wist ze - hoewel hij haar overigens bedrogen had - en verdiende iemand die goed voor hem was, die hém nu gelukkig kon maken, want zij, wist ze, was dat al. Hoe het met haar zat qua liefde? Ze sloeg haar ogen even neer, en wist dat, wat ze nu ging vertellen, voorspelbaar was geweest.
Maar toch vond ze het moeilijk om het aan Kenneth te vertellen, en ergens ook pijnlijk voor hem, maar liegen tegen hem zou nog erger zijn, en gewoon zwijgen zou gemeen zijn. "Ik verkeer met Lyron", mompelde ze even, hopend dat hij het niet gehoord zou hebben, en ze zo kon zeggen dat ze hem de waarheid al verteld had, zonder deze te hoeven herhalen. "Voel me best goed bij hem, maar je moet niet denken dat je nooit in mijn gedachten voorkomt ofzo, dat zou gewoon heel erg raar zijn", sprak ze daarna, toen ze hem weer aankeek en een korte glimlach op haar gezicht toonde. "Het is normaal", zei ze dan zachtjes, en keek dan weer voor zich uit. Met Kenneth over koetjes en kalfjes zitten praten, zou ook erg raar zijn, maar moest het voorkomen dat ze op zo'n gespreksonderwerp kwamen, zou ze best wel volgen, al was het wel duidelijk dat er een -minder negatieve dan eerst, natuurlijk, maar toch onwennige- spanning tussen hen in hing. En dat vond ze echt spijtig.

Kenneth keek naar de grond en luisterde naar haar. 'Dit wist je toch al. Waarom laat je haar niet gewoon vallen?' De gemene woorden waren afkomstig van het kleine duiveltje dat in zijn hoofd zat. Misschien had die voor één keer toch wel eens gelijk. Maar hij hield zich er aan vast dat hij ook ergens een engeltje in hem had, al leek deze wel knock-out te zijn geslagen ofzo. 'Ik ben blij dat je gelukkig bent bij hem, eerlijk waar.' In zijn ogen verdienden nog hij, nog Lyron Emilie op het moment, maar de jongen met gekruld haar was misschien wel echt van haar gaan houden, en had zijn leven als player achter zich gelaten? Misschien was het onwaarschijnlijke gebeurt, allesins dit hoopte hij vanuit de grond van zijn hart. Hij wou niet dat zij nog eens moest pijn leiden door een of andere dude die niet wist waar hij mee bezig was. Wat die echter liet schieten. 'Als je al weer gewoon tegen me spreekt ben ik je al dankbaar genoeg Emilie, want er was een moment dat ik.. Nee, laten we het daar maar niet over hebben.' Maakte hij zijn zin niet af. Misschien zou hij haar dan weer gaan pijn doen, en dit zag hij niet zitten. Niet nog een kans dat hij haar helemaal nooit van zijn leven meer zou zien. Kort schudde hij zijn hoofd. Haar vergeten viel hem eigenlijk nogal vrij moeilijk. Al zou hij er toch alles aan moeten doen om haar te vergeten, allesins toch als zijn ex-vriendin. Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht toen hij haar weer aankeek. Misschien konden ze iets gaan doen hier, als vrienden welliswaar. Om de spanning tussen hun weer helemaal weg te werken, allesins dat wou hij toch doen maar hij wist niet zeker of zij dat ook wou. 'Heb je soms zin om hier iets te gaan doen, of wil je gewoon wat praten hier?' Vroeg hij vriendelijk aan haar en even ging zijn hand door zijn zwarte haren en uiteindelijk viel hem op dat Emilie's haren niet gestijld waren. Krullen stonden haar eigenlijk ook wel mooi. Kort keek hij naar de grond en zuchtte even. Ja, nu was hij haar kwijt er niets kon dat ongedaan maken.

Hij was blij dat ze gelukkig bij hem was? Ze had er even moeite mee om dat te geloven en staarde kort niet-begrijpend, voor zich uit. Tenslotte haalde ze haar schouders op en maakte zichzelf wijs dat hij het wel degelijk meende. Het volgende wat hij zei, baarde haar even zorgen, ze keek hem kort even zijdelings aan, onderzoekend. "Een moment dat je wàt..?", sprak ze nogal op een 'als-je-A-zegt-moet-je-B-zeggentoontje', waarna ze even zuchtte en eigenlijk misschien al kon voorspellen wat. Bedoelde hij dat hij zich zo slecht voelde, dat hij zijn eigen leven van zichzelf wilde ontnemen? Want dat was wat zij had willen doen, had ene Mike haar niet tegengehouden. 'Hoezo, zwemmen, in het midden van de nacht?', had hij haar gevraagd, toen ze dat verklaarde. Echt geloofwaardig had het niet geklonken, en de jongen was vragen beginnen te stellen, die ze deels beantwoord had. Over Lander wisten enkel Kenneth en Lyron wat, en daar wilde ze het bij houden.
Of ze zin had om iets te gaan doen hier, of gewoon wilde praten? Ze zuchtte even zachtjes en haalde kort haar schouders op, terwijl ze hem even aankeek. "Maakt mij niet uit, wat stel je voor, dan?", vroeg ze hem rustig, terwijl ze vriendelijk glimlachte; dit alles leek geforceerd, maar ze wist dat het alles behalve geforceerd was, en dat ze het niet echt normaal vond om zo afstandelijk tegen hem te doen, sinds er abrupt een einde was gekomen aan hun relatie. Hieraan denkend, schudde ze kort haar hoofd even en haalde de gedachten uit haar hoofd. Ze had geen spijt, vertelde ze zichzelf, ze was bij Lyron nu, en perféct gelukkig. Kenneth bleef een 'gewone' vriend, en zo waren ze allemaal gelukkig. Allemaal behalve één iemand. Hij, Kenneth, ze wist niet of hij wel gelukkig was, noch wat ze kon doen om hem gelukkig te maken. De blik in zijn ogen vertelde haar dat hij veranderd was, dat hij vooral wat terughoudender geworden was, en eerder afwezig dan aanwezig was. In de negatieve zin. Ze voelde zich schuldig, omdat ze hem zo gekwetst had. Maar hij had hààr gekwetst toch? Of zij hém..? Nee, hij haar.. Zij hem.. enz. enz.

Kenneth keek haar aan en haalde zijn schouders op. 'Er was een moment dat ik bang was om je te verliezen, verliezen als gewone vriendin. Een moment dat ik mezelf liever nooit meer liet zien hier, of aan jou, aan niemand eigenlijk.' Daarmee bedoelde hij dus wel degelijk dat hij er had over nagedacht om oftewel hier gewoon te vertrekken van alles en iedereen, of gewoon omzichzelf een geval van zelfdoding te laten worden. Elke dag vroeg hij zich af waarom hij hier nog was. Maar een antwoord vond hij daar niet voor. Kort begon hij na te denken over wat ze eventueel samen konden doen hier. Ze konden gaan wandelen, al leek dat hem vrij saai, en in de rest had hij dus geen zin. Oké, dan werd het toch maar blijven zitten . 'Er schiet me niets te binnen, dus ik denk dat we beter hier kunnen blijven, tenzij je ergens heen moet ofzo.' Dit kon hij niet verdragen, hij en Em die zo afstandelijk deden, het liefst trok hij haar nu dicht tegen zich aan en gaf haar een knuffel. Maar iets in hem hield hem tegen. Plus, de spaning tussen hen bleef hangen, en ergens wou hij die gaan veranderen al had hij wellicht geen idee hoe hij dit dan weer moest gaan doen. Misschien was het wel een onbegonnen zaak. Emilie kon hem blijkbaar wel weer verdragen in haar buurt, ookal waren ze niet samen, zij zag hem als een gewone vriend nu. Want dat was hij voor haar. Hoewel zij nog net zoveel betekende voor hem als toen, maar er was geen kans meer voor hem om de draad ooit weer op te pakken met haar. Dat was nu wel heel duidelijk geworden voor hem. En nu had ze het toch beter bij Lyron. Daar was hij zo van overtuigd. Even wreef hij door zijn ogen, een klein teken van vermoeidheid, of beter gezegd van verveling. Want dit was hij uiteindelijk wel. Hoewel hij het leuk vond om weer met haar te praten. Kort schoten zijn gedachten naar het valentijnsfeest en meteen schudde hij zijn hoofd. De avond zat nog in zijn hoofd, hij herinnerde hem nog goed, alsof het gisteren was gebeurt. Hij had haar gekwetst, maar hij had ook het ergste meteen verwacht toen hij Lyron zag staan. Uiteindelijk keek hij haar toch weer aan, zijn gedachten nog niet helemaal op orde gesteld al probeerde hij dat al zeker niet te laten opvallen.

"Ik heb dit nooit gewild", mompelde ze even kort hoofdschuddend toen Kenneth verklaarde dat hij aan niemand zich nog wilde laten zien, hier, wat bij haar wees op weggaan, of doodgaan. Ze zuchtte even en sloeg haar handen kort voor haar gezicht, om eventuele pijn in haar ogen te verbergen. Ze had dit nooit gewild: dat het zo was gelopen ; of misschien eerder dat ze er zo van afgezien had; toen zij en Kenneth uiteen gingen. En dat hij er zo van af gezien had. Ze wilde dat ze er beide beter uit kwamen, sterker, al was dat nog ver weg. Zíj had gewoon geluk gehad: Lyron stond klaar om naar haar te luisteren en had haar getroost, waardoor hij een goede vriend van haar werd. En eens ze genoeg over Kenneth heen was, werden haar gevoelens die ze voor Lyron had gekregen; oprecht. Maar Kenneth leek niet meteen iemand te hebben om echt serieus op terug te kunnen vallen, en dat was zwaar voor hem geweest, dat wist ze zelf ook wel, maar dat had ze niet gewillen. "Ik bedoel, de pijn voor ons, het 'elkaar niet meer zien' en de spanning die overduidelijk tussen ons in hangt. Het lukt me gewoon niet meteen om mezelf een houding te geven, als ik bij je ben. Het is een kwestie van tijd, tijd en vertrouwen, om die spanning wat weg te krijgen.", sprak ze even, kort onbewust de nadruk op vertrouwen leggend, waarna ze hem moeilijk aankeek en dan haar schouders ophaalde toen hij zei dat ze beter hier konden zitten, wat hij blijkbaar best saai vond, aangezien hij geeuwde. Ze beet even kort op haar lip en dacht erover na hoe een relatiebreuk zelfs, naar haar mening, een vriendschap had kunnen verpesten. Ze moest er niet aan denken dat dit op dezelfde manier zou gebeuren, moesten zij en Lyron...Nee, dat niet.

Kenneth keek haar aan en liet vervolgens zijn hoofd wat hangen. Beiden hadden ze dit niet gewild, hij was wel de schuldige geweest van haar pijn. Hij had haar in de armen van een ander gedreven en daar boete hij nu voor. Kort zuchtte hij, wetend dat hij de woorden nooit had mogen zeggen die hij zonet had gezegd tegen haar. Want dit gaf dan weer een Emilie die pijn had. Kenneth hoorde haar woorden aan en kort sloot hij zijn ogen. De jongen hoorde duidelijk hoe ze de nadruk legde op het vertrouwen. Ja, dat had hij verpest bij haar. Vertrouwen. Zonder erbij na te denken schoof hij voorzichtig naar haar toe en legde zijn arm twijfelend om haar heen. Misschien was dit niet goed dat hij dit deed. Maar wat kon hij anders, hij wou haar helpen, hij wou zichzelf helpen. En de afstand die tussen hen instond was niet echt behulpzaam. 'Het spijt me Emilie. Ik weet dat het een tijd zal duren voor alles weer beter gaat tussen ons. Ik weet ook niet hoe ik me voelen moet bij jou. Ik weet dat je gelukkig bent met Lyron, en hoewel het me pijn doet ben ik er blij om. Maar misschien ben ik nu wel wat van jouw woorden aan het afwijken. Het elkaar niet meer zien kunnen we oplossen als we elkaar misschien om de week enkele uren zien, dan groeien we weer naar elkaar toe op een misschien geheel andere manier. Je vertrouwen heb ik geschonden daar ben ik me zeer sterk bewust van, maar dat komt hopelijk wel weer terug na een tijdje.' Elk woord had hij zorgvuldig uitgekozen, hoewel er sommige misschien wel helemaal anders overkwamen dan ze moesten overkomen. Maar dat lag dan vooral aan het meisje achter Kenneth die helemaal ergens anders zit met haar gedachten. Kort keek hij naar zijn arm en trok deze uiteindelijk toch terug, al liet hij zijn hand nog op haar schouder liggen, deels om zijn woorden misschien toch nog enige kracht te geven. Want ookal had hij elk woord met waarheid uitgesproken, misschien kwam het wel over als een boel gezaag, wat haar misschien kon doen weg gaan dan zou hij zichzelf gaan vervloeken moest dat gebeuren.

Emilie zuchtte zachtjes, toen er een korte stilte viel, waarbij ze de mensen om zich heen - om haar gedachten te verzetten - bekeek en keurde. Een oma met witte haren, met aan haar arm een oude man die er erg fragiel uit zag, met een wandelstok. Een gelukkig stel, had al wel wat mee gemaakt, maar ze waren te moe om nog te ruziën, moe van hun zware leven, en al wat ze nu zouden doen nog, voor de resterende tijd die ze hadden, was leven, en genieten van de kleine dingen. Ze zag ook nog enkele kleine jongens - van een jaar of 9 - voorbij skaten. Ze probeerden elkaar de loef af te steken met verschillende truucjes en leken niet te beseffen wat voor ene moeilijke toekomst ze waarschijnlijk tegemoetliepen. Ze zuchtte even zachtjes, en beeldde zich in dat ze een spiegel plaatste voor hun neus, en dan naar hen keek, alsof ze gewoon twee personen zag zitten, die waarschijnlijk een relatie hadden gehad die op de klippen was gelopen. Een moeilijk moment in het leven, één van de moeilijke momenten in het leven. Ze zuchtte even zachtjes en keek naar hun spiegelbeeld, terwijl ze zachtjes haar hoofd schudde. Waar ging alles toch heen? De toekomst kon zo raar verlopen, maar teruggaan naar het verleden, kon ze niet, wilde ze niet, en zou ze nooit willen. Ze wilde bij Lyron zijn, en blijven, zolang de tijd het hen toestond. Zolang het mocht, en zolang het kon.
Toen Kenneth weer begon te praten, keek ze even op en verdween de denkbeeldige spiegel voor haar neus, waarna ze hem aankeek, en luisterde. Aandachtig. Naar zijn woorden.
'Hoeveel keer heeft die gast zich al wel niet verontschuldigd? Ik word er misselijk van!', zei Diablo, het slechte gewetensmannetje dat ze ondertussen al een naam had gegeven. Gabriël, zijn tegenpool, schudde zijn hoofd en sprak nobel: Die jongen spreekt echt uit zijn hart. Laat hem doen.' Emilie zelf, werd gek van die stemmetjes in haar hoofd. Ze wilde zelf kiezen wat ze er mee deed! "Het spijt je, dat weet ik wel, en ja, ik vergeef je. Maar tijd kàn je nu eenmaal niet terugdraaien." Ze zuchtte even zachtjes. "Naar elkaar toegroeien?" ze slikte en haalde haar schouders op. Als hij het puur vriendschappelijk bedoelde, dan was ze het daar mee eens. "Mij goed", sprak ze nogal kortaf, maar glimlachte even om hem niet in de waan te brengen dat ze het niet goed zou vinden.
Kenneth had haar arm om haar heen geslagen, wat minder vertrouwd aanvoelde dan eerst, maar wegslaan deed ze de hand niet, aangezien gewone vrienden dat ook best bij elkaar konden doen, toch? Ze keek hem even kort zijdelings aan, maar liet haar blik alweer naar voren glijden. De hand brandde op haar rug, gewoon omdat ze al meteen aan Lyron dacht, die vast niet zou appreciëren dat zij en Kenneth weer goed bevriend waren, al betekende het niet veel, toch? Ze zuchtte even zachtjes toen hij zijn arm deels van haar af deed glijden en beet dan kort op haar lip, niet opvallend, maar toch. Lyron was haar enorm veel waard, en ze wist niet of het hun relatie ten goede zou komen, moest hij hen zo zien zitten. Maar ja, het betekende toch niet veel. "Je mag dat doen hoor, je arm om me heenleggen, maar beperkt, en enkel op een vriendschappelijke manier, dat weet je wel hé?", vroeg ze even voor de zekerheid en sloeg haar ogen dan kort neer - nadat ze hem aangekeken had-.

'Puur vriendschappelijk Emilie. Ik wil jou en Lyron niet in de weg staan. Zo iemand ben ik niet.' Mompelde hij maar om haar toch iets van uitleg te geven. De tijd kon hij niet terug draaien, al wou hij het wel, het kon niet. Gewoon verdergaan met je leven, zo hoorde het toch te gaan? Ach, dat zou hem wel gaan lukken, als hij er toch echt zelf genoeg in geloofde. De laatste woorden van Emilie had hij eigenlijk niet echt gehoord door enkele schreeuwende kinderen iets verderop. Kort fronste hij en richtte zijn blik op de twee kleine jongens die met elkaar in gevecht waren geraakt. Waarschijnlijk beviel het de een niet dat de andere iets had gezegd ofzo. Best wel grappig eigenlijk, want nu stelde hij zich hem en Lyron voor toen ze in het een stoot gevecht waren geraakt. Kort schudde hij zijn hoofd, dat beeld vergetend en keek hij haar weer aan. Wat moest er nog meer gezegd worden? Al gauw wende hij zijn blik wat nadenkend af en staarde hij naar de grond. Inmiddels schoof hij wat op naar zijn kant van de bank en liet zijn hand weer rusten op het stuk waar ze op zaten. Ergens was hij eigenlijk best wel benieuw hoe lang Lyron het zou uithouden tot hij weer in zijn oude zelve veranderde. Kenneth keek op en staarde met een lichtelijk verbaasde blik over zichzelf voor zich uit. Waarom dacht hij dat nu weer? Dat mocht hij niet denken, daar had hij het recht niet toe. Of wel? Nee! Dat had hij niet. Lyron en hij kwamen nu iets of wat overeen met elkaar waarom dacht Kenneth dan dit weer? Kort zuchtte hij en liet zijn blik weer normaal worden en keek Emilie weer aan. Zich afvragend aan wat zij nu aan het denken was. Waarschijnlijk dacht ze aan Lyron, alleszins dat leek hem. Deels door dat ze iets of wat afwezig leek te worden. Maar dat kon ook door hem gaan komen. Ach ja, gewoon afwachten. Kenneth hoorde haar woorden en haalde zijn armen op. 'Ik weet het, maar ja misschien is Lyron wel net zo jaloers aangelegd aan mij. Dus ja, ik heb geen zin in dan weer ruzie met hem, en misschien krijg jij dan ook ruzie met hem en ja. Dat wil ik al helemaal niet.' Voor een moment was er een korte grimas op zijn gezicht verschenen maar die veranderde al gauw gewoon in een kleine grijns.

"Ja, dat weet ik wel", klonk haar reactie, waarna Emilie even zacht glimlachend zijn kant op keek. Ja, dat wist ze want Gabriël had haar dat al zachtjes in het oor gefluisterd, daarnet nog, toen ze naar de spiegel had gekeken. Over mensen keuren gesproken; een gil als die van een biggetje, liet haar even opkijken, waarna ze de 9-jarige klunsjes zag en rustig haar hoofd schudde, een subtiele glimlach op haar gezicht. Net hen, zeker toen er een even klein meisje tussen kwam en de jongens het zwijgen oplegde, door hen allebei een stuk chocolade in de hand te duwen, waarna ze even opperde dat dat bij grote mensen - "vooral grote vrouwen"(citaat) - lukte om zichzelf wat op te vrolijken. De jongens keken het meisje eens na toen ze zich - alsof ze eenentwintig was en de wereld net veroverd had - na, waarna ze elkaar even vriendschappelijk aanstootten en begonnen te lachen, waarna ze zich toch begonnen te rivaliseren door indruk op het meisje te proberen maken, met hun übercoole trucjes. Tot hier de uiteenzetting, Amen. Emilie trok kort een wenkbrauw op, en zuchtte zachtjes. "Die jeugd van tegenwoordig begint er wel redelijk vroeg aan", was haar droge opmerking, die niet echt veel met het gesprek te maken had. Of wel?
'Ik wil inderdaad niet dat je ruzie met hem maakt", mompelde Emilie even en keek hem eerst nogal serieus aan. "Je weet hoe ik geweld haat", sprak ze even en zuchtte zachtjes. "Ik weet niet echt of hij écht ver kan gaan in jaloezie, ik heb het hem nog nooit hoeven zien doen", glimlachte ze even kort en richtte haar blik dan even kort op hem. "Je zegt altijd dat je niet wilt dat ik pijn heb enzo, dat je niet wilt dat ik ongelukkig ben, maar moet je soms niet aan jezelf denken?", vroeg ze even, waarna ze haar blik weer naar voren richtte en zacht op de bank begon te tikken met haar vingers.

Blijkbaar had Emilie de jongens ook in het oog. Toen er echter een meisje in het spel kwam fronste hij even. Nu werd het hem eigenlijk toch iets te eng. Dit was inderdaad net hij en Lyron. Creepy kids. 'En blijkbaar laten ze andere mensen al gauw aan zich zelf denken.' Reageerde hij op haar opmerking over hen. De woorden waren er echter sneller uit dan hij zelf door had waardoor hij even door zijn haren ging en kort grijnsde naar haar. Hoewel die weer verdween toen ze begon te spreken. Ja, ze haatte geweld, dat was waar. Dat had hij geweten, maar toen in die tijd was hij het gewoon vergeten. En kijk wat er nu was. Emilie en Lyron waren lekker gelukkig met elkaar. En hij werd weer die eenzaat die hij voor Emilie was geweest. 'Wel, dan denk ik ook wel dat ik je daar niet mee ga helpen.' Grijnsde hij plezierig naar haar en luisterde toen naar haar vraag en zuchtte even. Kende ze hem dan niet beter na al die tijd? 'Ik heb liever dat jij gelukkig bent en dat niemand je pijn doet dan andersom. Ik verdien veel meer pijn dan jou, ik ben geboren voor het ongeluk en dat kan niemand veranderen Emilie. En dat ik geboren ben voor het ongeluk heeft niets met jou of met iemand anders te maken, geloof me maar. Ik heb gewoon liever dat jij gelukkig bent, en dat niemand je wat aandoet. Bij mij kan niets het nog veranderen of ik nu gelukkig ben of niet.' Zijn woorden klonken als gemompel maar ze had het waarschijnlijk wel verstaan. Hij was geboren voor het ongeluk en dat had zich al veel gebleken. 'Dus weetje, zie het maar gewoon dat ik mensen veel te graag help, en mijn eigen vergeet.' Dat was het eigenlijk. Hij gaf veel te veel om het welzijn van zijn vrienden en liet zich zelf altijd maar voor wat het was, net zoals Caro eigenlijk. Kort haalde hij zijn schouders op en liet zijn blik weer rond gaan in het park.

"Ja, ze zijn gemeen', zei ze even wat grinnikend en zuchtte zachtjes. Ze trok een wenkbrauw op en glimlachte even naar hem, waarna ze haar hoofd schudde. "Handjes thuis houden, dus, als je Lyron tegenkomt", zei ze even op de toon van een moeder die haar kind verbood om een snoepje te nemen. Ze glimlachte even, een glimlach die al verdween toen hij weer begon te praten. Ze begon zich op te winden om zijn uitspraken, die ze dom en idioot vond. Eenmaal hij uitgesproken was, zweeg ze enkele seconden, waarna ze op haar lip beet en hem aankeek. "Je verdient géén pijn ! Niemand is geboren voor het ongeluk, dat is niemand, dat je gewoon je eigen ding doet en dat sommige mensen dat niet kunnen aanvaarden, da's jou probleem toch niet? Alles kan dat veranderen, Kenneth, àlles. Ik voel me nu de schuldige, degene die ervoor gezorgd heeft dat je leven een puinhoop werd, maar kom op, je bent niet voor het ongeluk geboren, dat is je eigen theorie. Het zit in je hoofd", zei ze even, wat verwijtend omdat hij dit gezegd had, en tegelijk bezorgd. Zijn samenvatting, daarbij haalde ze haar schouders op, en zei ze simpel: "Ja, maar overdrijven is nooit goed."
Ze zuchtte even zachtjes, en keek hem aan. "Geluk is aan jou om te maken.", zei ze eens ze weer rustig was, en zuchtte nogmaals. "Het komt niet vanzelf, hoor.", vervolgde ze, hem even aankijkend met een overtuigende blik, waarna ze haar schouders even ophaalde en haar hand op zijn schouder legde. "Kom op, joh, face it, je moet echt wel aan jezelf gaan denken nu. Hoog tijd voor. Geloof mij maar.", verzekerde ze hem, waarna ze de hand van zijn schouder haalde en even haar ogen sloot, tegen de leuning van de bank leunend.

Kenneth keek haar aan en zuchtte even. De jongen hoorde haar woorden aan zonder één kik te geven. Ergens had ze wel gelijk, maar toch. Nee, hij kon dat niet, hij was ceht geboren voor het ongeluk dat wist hij zelf. 'Emilie, je kent mijn verleden net zo goed als ik zelf. Misschien zit het in men hoofd, misschien ook niet. Jij bent niet schuldig aan mijn puinhoop. Dat ben ik zelf, ik liet iets goed in mijn leven gaan en nu ben ik weer helemaal bij af. Ik ben weer die eenzaat van eerst.' Sprak hij kalm. Tegen een ander had hij zijn stem verhoffen, maar bij haar kon hij dat niet. Dat was gewoon niet logisch dat hij dat zou doen. Want hij wist even goed als haar dat er dan toch een woordenwisseling zou vallen. Zachtjes voelde hij haar hand op zijn schouder, en deze wou hij wel weg slaan maar kon niet. Hij dierf niet. Geluk moest je maken, maar hij had zijn geluk gemaakt en vergooit. 'Dan moet je wel zo slim zijn om het bij te houden en het niet te vergooien Em.' Mompelde hij nog zachter als eerst. 'Ik kan niet aan mezelf denken, niet als mijn vrienden pijn hebben of wat dan ook. Dat kan ik gewoon niet, en dat zal nooit veranderen.' Sprak hij tegen haar op een normale toon en luid genoeg voor haar alleen. Voor een moment keek hij haar aan en haalde zijn schouders op. 'Geluk is gewoon niets voor mij. That's the fact that I have to face.' Zijn hele leven van begin tot nu was al een puinhoop geweest, zij was er nooit de schuldige van geweest. Dat waren zijn ouders en hij zelf.

Emilie aanhoorde zijn woorden, en bleef het er niet mee eens. "Kijk toch niet naar het verleden. Kijk naar de toekomst; stel voor jezelf een paar doelen op die je wilt bereiken. Belangrijke en minder belangrijke doelen. Leef daar naar toe en je wordt sowieso jezelf af en toe bewust van het feit dat je, Kenneth, wel gelukkig kan worden. Zelfs mét zo'n verleden als jij, met mij als een vriendin. Snap je het dan niet? Jou ongelukkig zien doet mij pijn, en als je persé wilt dat je vrienden geen pijn hebben, leid ik uit jouw principe af dat je, als je mij minder pijn wilt doen én gelukkig wil maken, zelf gelukkig moet worden." Ze haalde haar hand van zijn schouder omdat ze hem niet meer in de war of zo wilde brengen, waarna ze hem aankeek toen hij reageerde op het feit dat je geluk zelf moest maken. "Je noemt mij jouw geluk dat je vergooit hebt?" ze keek hem voor een moment ongelovig aan, al begreep ze hem wel, hij was haar geluk ook geweest, tot daar serieuze verandering in kwam. Haar ogen sloeg ze neer en zachtjes blies ze wat lucht uit, terwijl ze naar de grond bleef kijken. "Je hebt er trouwens zelf voor gekozen, om dat 'geluk' te vergooien. Spijt komt te laat", mompelde ze even, om daar weer op terug te komen, terwijl ze zachtjes zuchtte en de jongen voorlopig niet aankeek. "En nu moet je gewoon weer opnieuw beginnen.", eindigde ze, waarna ze kort met haar hand door haar krullende haren ging en meteen haar blik verplaatste naar een groepje ouderlingen die voorbij kwamen fietsen. Fluovestjes etcetera, alles erop en eraan, maar het kon haar niet meteen bekoren. Ze dacht aan Kenneth, die zich gewoon rot voelde, en voelde een blok op haar schouders hangen.

Kenneth liet de woorden over hem heen komen en keek haar gedurende ze sprak soms aan. Maar hij gaf nog geen commentaar plus als het slechte commentaar was dan waren ze hier nog uren bezig zagen over dit ding. 'Ik probeer het, maar ik kan niets beloven. En ja, jij was mijn geluk geweest. En ik ben ervan op de hoogte dat het mijn schuld allemaal was.' Inderdaad spijt kwam altijd veel te laat. Kenneth stond op en keek even naar de ouderlingen die hen voorbij reden om dan vervolgens gewoon af te draaien. Hij leunde tegen een boom aan die over het pad stond en had zijn blik op het grasveld voor hem gericht. Opnieuw beginnen, ja hij wist dat hij dat moest doen. Maar hoe dan? Hij werd op elk moment van de dag aan haar pijnen herinnerd die hij had veroorzaakt. Hoe in godsnaam was het dan mogelijk voor hem om verder te gaan alsof er niets gebeurd was? 'Dat zal moeilijker gaan dan het hoogstwaarschijnlijk is.' Sprak hij hard genoeg voor haar om het te horen. Kenneth liet zijn hoofd wat hangen maar draaide zich an uiteindelijk weer om naar haar en stak zijn handen in zijn zakken. 'Ik zal voor jou proberen mijn geluk weer te hervinden, omdat er anders toch geen einde komt aan deze discussie.' Zei hij tegen haar en voor een moment zette hij een glimlach op maar deze verdween al heel snel weer.

[Sooowry, inspi ligt nog in bed.]

Ze was zijn geluk geweest. Ja dus, dus toch. Als zij zijn geluk was geweest, dan had zij, door het uit te maken, zijn geluk ook afgenomen. En hoe dan ook, voelde ze zich hier enorm slecht over, alsof ze de reden van haar actie vergeten was, haar actie: het uitmaken. "Vergeet het gewoon, Kenneth, ik heb je vergeven om wat je gedaan hebt, om wat je dan ook veroorzaakt hebt. Het feit dat ik je het heb vergeven, betekend dat je het mag én kan loslaten." Ze zuchtte even toen hij opstond, en vermoedde dat hij nu weg zou gaan, dat hij van haar gezaag af wilde zijn, ze was stil en hield haar blik nog steeds strak op de grond gericht, waarna ze kort zuchtte en slikte. Maar hij ging niet weg, hij was er nog, stond tegen een boom, tegenover de plaats waar zij zat. "Moeilijk gaat ook", mompelde ze even koppig op zijn woorden, waarna er een kortdurige glimlach op haar gezicht verscheen. "Doe het vooral voor jezelf", fluisterde ze even zachtjes, bijna onhoorbaar, waarna ze opstond en haar handen in haar zakken stak. Ze vond er een papiertje en haalde een balpen uit de kleine tas die ze mee had genomen. Daarop schreef ze haar nieuwe nummer, omdat ze haar GSM naar beneden had gesmeten toen ze niets meer van Lander wilde horen, en stak ze balpen weer weg, waarna ze het briefje op plooide, zorgvuldig, en kort even naar Kenneth keek, waarna ze zijn hand nam, die opende, het papiertje erin legde, en die dan weer sloot met haar handen. Dan liet ze zijn hand los en zuchtte zachtjes. "Bel me als je het uitgezocht hebt, ik kan je zo niet zien. Dan pas kunnen we misschien enkele uren om de week afspreken. Als vrienden.", sprak ze zachtjes, zichzelf geen houding meer weten te geven en hierdoor kort om zich heen kijkend.

Kenneth keek haar aan toen ze naar hem toe kwam en zweeg gedurende haar handelingen. Toen ze zijn hand weer los liet deed het hem eigenlijk wel ergens pijn. 'Zal ik doen, ik beloof het je.' Voorzichtig legde hij zijn hand op haar schouder en glimlachte even zachtjes naar haar. Als ze hem pas weer wou zien nadat hij veranderd was, dan zou hij veranderen. Niet voorzichzelf maar voor haar eigenlijk. Zachtjes liet hij zijn hand van haar schouder afzakken en stak het papiertje in zijn zak om vervolgens even naar de grond te kijken. 'Ik zal me weer gaan herpakken.' Fluisterde hij slechts tegen haar en richtte zijn blik weer op haar gezicht. Waarschijnlijk zou ze gaan, maar ergens vond hij het niet erg. Omdat het dan weer heel wat makkelijker werd voor hem om te beginnen met zichzelf te herpakken. 'Trouwens, doe de groeten aan Lyron als je hem ziet.' Zei hij vriendelijk tegen haar en stak vervolgens zijn beide handen in zijn zakken en zette een stap achteruit zodat ze kon vertrekken als ze dat wou. Misschien kon hij ook maar beter bevriend gaan worden met Lyron, dat leek hem misschien wel beter op de een of andere manier. Dan wisten ze beiden dat hij het goed met ze meende, zolang er dan geen ruzie ontstond was dat voor hem al helemaal goed. Rustig ging zijn blik langs haar heen en luisterde hij naar de geluiden om hen twee heen.

[Soowry ]

Emilie zuchtte even zachtjes toen hij zei dat hij dat zou doen, dat hij het aan haar beloofde, en wilde voor een moment zeggen dat hij het voor zichzelf moest doen, maar hield wijslijk haar mond. Anders zouden ze zeker niet ophouden met deze discussie.; Nou ja, discussie, eerder een 'welles-nietesspelletje' dat zijn betekenis verloren had. "Goed dan", mompelde ze even toen hij zijn hand op haar schouder had gelegd en keek hem even kort aan, glimlachend. Toen die hand van haar schouder gleed, stak ze haar eigen handen in de zakken van het vestje dat ze aan had en zuchtte ze zachtjes. "Ja, dat lijkt me het beste", reageerde ze toen hij zei dat hij zich zou gaan herpakken en ze kreeg een beter gevoel. Hij ging het proberen, misschien niet voor zichzelf, maar hij zou binnenkort wel merken dat alles dan beter zou gaan. De volgende woorden die hij sprak, deden haar even kort en en ongelovig opkijken. "Doe de groeten aan Lyron?", vroeg ze hem kort, waarna ze hem aankeek. "Hoezo, doe de groeten aan Lyron? Was dat sarcasme? Ik dacht dat jullie elkaar niet echt mochten..?", sprak ze glimlachend, hopend dat wat hij zei niet sarcastisch was bedoeld en dat de jongens bevriend zouden geworden zijn. Bevriend.. Euhm.. Misschien gewoon normaal tegen elkaar gaan doen zijn? Dat zou alleszins echt een geweldige stap voorwaarts zijn. Zo zou ze geen onderliggend slecht gevoel meer hebben als ze met Kenneth sprak, want dat had ze wel altijd gehad, aangezien ze wist dat het niet goed spoorde tussen de twee.

Kenneth keek haar met een geplezierde glimlach aan en streek even door zijn haren. 'Ach, ik en hij hebben gepraat. Misschien is het gewoon beter dat hij en ik gewoon alles laten rusten en normaal met elkaar omgaan. Plus, je wou toch dat ik veranderde, wel ik was daar eigenlijk al gisteren mee begonnen door met hem te gaan praten. Maar nee serieus, misschien worden we nooit de beste maatjes maar we doen in ieder geval al normaal tegen elkaar.' Zei hij met een grijnsje tegen haar. Rustig keek hij haar aan. Oké, hij zou maar gaan veranderen. Dan kon hij maar meteen bij Lyron zijn begonnen toch? Aangezien dat een belangrijk persoon was voor Emilie, en omdat er vroeger spraken was van haat, en heel ergens misschien nu ook nog een beetje. Maar daar zou hij zich wel door heen stoten. 'Dus, ga je de groeten doen?' Vroeg hij droog aan haar en kruiste zijn armen vervolgens over elkaar om een vragende uitdrukking te creëren. Misschien zou ze het niet geloven, en hij zou haar dan ook wel begrijpen. Maar Lyron en hij waren er wel op vooruit gegaan sinds gisteren en dat was het belangrijkste. Misschien zouden er nog wel ruzie's komen maar dan om andere dingen, niet meer om Emilie. Hoewel de jaloezie toch altijd zou blijven bij hem. Maar dat was eigenlijk wel vrij normaal voor hem op dit moment. Even keek hij naar de grond en de glimlach bleef op zijn gezicht. Ergens was hij al best gelukkig op dit moment hoewel de oude Kenneth er toch weer was. Maar die zou binnenkort wel weer gaan verdwijnen, dat had hij onrechstreeks aan haar beloofd. En hij kwam zijn beloftes na.

Terwijl hij vertelde dat ze gepraat hadden, en de hele reeks woorden daarna, verscheen er een glimlach op haar gezicht die alsmaar breder werd. Dit was gewoon gewéldig, een mooier cadeau kon Kenneth haar op dit moment niet echt gegeven hebben, aangezien op slag gelukkig worden uitgesloten was. Haar gezichtsuitdrukking lichtte op en ze keek hem vrolijk aan. "Ja, natuurlijk ga ik de groeten doen!", sprak ze vrolijk, waarna ze hem hoofdschuddend aankeek. "Ik wist niet dat je zo goed kon anticiperen, niet dat ik je onderschatte, maar.. Dat je al meteen wist dat ik je vandaag ging vragen om te veranderen, en dat je er gisteren dan maar al mee begonnen bent, dat is gewoon zalig, Dit is gewoon geweldig!", grijnsde ze, waarna ze een stap naar hem toe zette en eigenlijk nogal impulsief haar handen om hem heen sloeg. Kort trok ze hem tegen zich aan en legde haar hoofd op zijn schouder. "Bedankt om Lyron een kans te geven", fluisterde ze slechts tegen hem, waarna ze even zuchtte en hem weer losliet. Ze glimlachte even en stak haar handen dan weer in haar zakken. "Wel, ik ga dan maar eens, he", sprak ze al glimlachend en zette een stapje naar achteren, waarna ze hem afscheid nemend toeknikte en zichzelf omdraaide, terwijl ze traag begon weg te wandelen richting de uitgang van het parkje. Ja, haar dag was alleszins goed en ze kon niet wachten om Lyron de groeten van Kenneth te doen, als hij dat trouwens maar goed zou opnemen.

Kenneth keek haar met een grijns aan. Vervolgens voelde hij haar armen om zich heen en dit voelde even heel vertrouwd aan maar dit was puur vriendschappelijk dat wist hij ook wel. Heel voorzichtig legde hij voor een kort moment ook zijn armen om haar heen en streek even langs haar haren. 'We konden niet eeuwig blijven vechten hoor.' Antwoorde hij haar met een glimlach. Toen ze hem weer los liet, liet hij zijn armen weer naast haar hangen. 'Ik zie je binnenkort wel weer, wanneer ik veranderd ben.' Zei vriendelijk tegen haar. Helemaal 100% gelukkig zou hij niet worden maar met 75% procent kon ze toch ook leven. Toch? Nog even bleef hij staan om haar gewoon na te kijken, wetend dat zij nu ook iets gelukkiger zou zijn. Toen ze uiteindelijk verdwenen was draaide hij zich ook om en begon rustig naar de uitgang te wandelen. Een nieuwe start tegemoet, een nieuw begin zonder Emilie ditmaal. Maar alleen met zichzelf. Dan kon hij ook maar best gaan socializen met andere mensen, en misschien ook zijn uiterlijk wat gaan veranderen. De tatoeage's zouden wel blijven, misschien dat er eentje zou weg gaan, die van op zijn hals ofzo. Maar toch, echt zeker was dat nog niet echt. Dus hij zou voor nu maar gewoon Kenneth blijven zoals hij was. Dat leek hem het beste.