Smokey Joe's

Elke zaterdagavond bood een klein cafétje opkomende artiesten een kans om op te treden, en wat was een betere locatie dan mídden in het stadscentrum? Lauren had haar knalrode haren waar ze vaak aan herkend werd vastgebonden in een hoge staart, en liep met een normale outfit voor haar doen de drukbezochte zaal binnen. De ramen waren gruizig, evenals de vloer, en vele mannen dronken hier graag op de avonden in het weekend een biertje met hun vrienden. Vele blikken gingen haar kant op terwijl zij daar wat twijfelachtig in de deuropening bleef staan, maar alsof deze blikken voor haar een aanmoediging waren geweest ging ze doodleuk bij een tafeltje zitten. Ze speelde wat met het waxinelichtje wat in een geel glaasje was gezet, en brandde hier haar vingers aan. Niemand zag dat ze eigenlijk nerveus was voor het zingen, en hoewel ze zich niet had opgegeven en daarom altijd nog weg kon gaan verontrustte deze nervositeit haar. Ze had nooit podiumangst gehad, misschien kwam het door het feit dat haar groep uit elkaar was gebroken en ze de vertrouwde instrumenten niet meer had om haar te begeleiden..?

[Iedereen welkom !]

Alain ramde wat op zijn gitaar die helaas nog niet was aangesloten op de versterkers. De gitarist was voor het eerst in het café, hij hoorde er laatst over van Darren, een DJ die wel eens speelde in Copa en die Alain uit zijn basketbalteam kende. Zonder een afspraak te maken was hij hier binnen gelopen, samen met Blacky. Als hij kon spelen was het mooi, kon dat niet, hoopte hij een aardige avond te hebben met leuke muziek en misschien nog een aardige muzikante mee te krijgen.
Al die tijd had hij geen oog voor het podium, tot er iets moois op kwam staan. Die moest Alain hebben! Helaas was het geen typisch meisje om mee te krijgen, ze was nogal zelfverzekerd. Maar dat was des te beter. De laatste tijd vond Alain het spel leuker om een meisje mee te krijgen, dan de nacht zelf. Tegenwoordig was het meer een spel geworden. Nu hopen dat ze een zelfde stem had als haar uiterlijk en dat ze niet gigantisch afging. Hij had wel eens meiden die perse voor hem wilde zingen, omdat ze dachten dat ze dat ook werkelijk konden. Bah...
Met een hoopvolle glimlach keek de gitarist de zangeres aan.

[Ik weet niet of je het wist, maar Lauren staat nog niet op het podium xd]

Ze voelde een hoop blikken op haar gevestigd, waarvan ze niet wist of de mannen naar haar keken omdat ze knalrood haar had of omdat ze jong was en dat hun wel interesseerde. En eigenlijk maakte het haar ook niet uit, ze mochten kijken wat ze wilden maar Lauren was toch niet van plan met hen mee te gaan, tenzij ze haar iets te bieden hadden waar ze wel interesse in had. En dan had je ook nog haar waardigheid, een woord dat ze vaak gebruikte om zich uit bepaalde situaties te praten, terwijl ze niet echt dacht dat ze het bevatte. Wat had waardigheid voor een betekenis wanneer het je niets uitmaakte wat anderen van je dachten..?
Een jongen die de bar in liep en nog behoorlijk jong was, was hier duidelijk gekomen om dezelfde reden als zij deed. Om op te treden, mensen te vermaken of juist om meer populairiteit te krijgen. Hij was te jong om legaal alcohol te halen, dus leek het Lauren logisch dat hij hier niet was om met de mannen van 23 + te praten en te lachen. Ze stond op en liep met het excuus dat hij de enige persoon hier was die ongeveer van haar leeftijd was op hem af, hoewel ze ergens wel wist dat ze hem aantrekkelijk vond en benieuwd was of hij goed was in het spelen van gitaar. De jongen leek haast gebiologeerd naar het meisje op het podium te kijken, welke op het punt dat ze zich naast hem bevond begon te zingen, maar dit hield haar niet tegen om een gesprek met hem aan te knopen. Het meisje zong zoet, lief, en vele noten die ze zong zaten naast de toonhoogte van die van de piano, waar een man met een brilletje zat om haar te begeleiden. "Vind je haar goed?" Vroeg Lauren grijnzend, terwijl ze de jongen aan keek. Of hij haar sexy vond was misschien een betere vraag geweest, afgaande van de blik in zijn ogen.

[hmmn... Dat was falend x]]

Het meisje trok haar mond open en er kwam een geluid uit. Of nouja, geluid... Meer een soort ziekelijk gekrijs wat iets weg had van Jennifer Lopez. Nee, dit was duidelijk niet het genre van Alain. Ze viel af van het lijstje, hij stond wel lekker voor schut om haar mee te nemen naar Monica High. Straks vond ze het ook nodig om daar te gaan zingen! Dat risico kon de gitarist niet nemen.
Een stem wekte Alain uit de vermakelijke gedachtegang. Humor was ook mooi als je het niet hoefde te delen. ''Afschuwelijk...'' antwoordde Alain die met een glimlach naar het podium bleef kijken. ''Mag hopen dat ze niet de gemiddelde stem in deze tent heeft.'' vervolgde hij en draaide zich nu naar het meisje wat hem om zijn mening vroeg. De zangeres op het podium won het toch wel van het roodharige meisje op uiterlijk. Echter, als je het hoofd van de roodharige op één of andere manier op het lichaam van blondje op het podium kon krijgen, was ze best perfect.
''Jij moet nog optreden?'' vroeg Alain, hij was blij met wat regulier gezelschap tussen al die vage lui. ''Ik ben hier gewoon naartoe gekomen met gitaar, zonder afspraak, dus weet niet of ik zal gaan optreden. Denk eigenlijk dat ik er maar vanaf zie, gezien het lage niveau van mijn publiek en concurrentie.'' mompelde hij, weer wat op zijn gitaar rammelende. Er kwam nog altijd weinig geluid uit. Alain realiseerde zich pas wat laat wat hij had gezegd, ''Err.. Ik bedoelde haar, niet jou!''

De jongen noemde het meisje op het podium afschuwelijk, waardoor ze een lach niet onderdrukken kon. Haar blij gleed even naar de blondine die een hoge noot had ingezet maar deze niet perfect haalde, waardoor deze een beetje vals begon te klinken in haar oren. Had ze nooit van zangles gehoord..? Met alleen een mooie stem zou je er niet komen, techniek was ook een grote vereiste, en zelfs die mooie stem leek ze niet te bezitten. Toch wist Lauren dat ze niet uit haar dak kon gaan op het podium zoals ze op de grotere podia vaak deed, en ook omdat er een nogal laid-back sfeer in de bar hing had ze gekozen voor een cover van Bad Romance, van Lady Gaga.
De jongen begon weer te vragen en vroeg haar of zij nog moest optreden, waar ze niet direct antwoord op gaf omdat de jongen nog wat leek te willen zeggen. Ze fronsde lichtjes toen hij iets zei over een lage concurrentie, en afzien van zijn optreden. Deed hij dit alleen omdat het een wedstrijd was..? Niet om het publiek te vermaken, uit zijn dak te laten gaan..? Een groot deel van zijn karakter werd duidelijk uit deze simpele woordjes, hij leek meer om zichzelf te geven dan om anderen. Maar daarmee kon ze het natuurlijk altijd mishebben. Toen hij na een korte stilte zei dat hij met 'slechte concurrentie' het meisje op het podium bedoelde en niet haar, moest ze lachen. Yeah right, hij wist nog niet eens of ze slech of goed was, en deed enkel een poging om zijn vorige, wellicht beledigende, woorden goed te praten. Echter werd ze niet boos, het kon haar niet zo veel schelen wat hij over haar dacht, en van haar mocht hij alle beledigende of complimenterende opmerkingen plaatsen die er bestonden. "Wie zei dat ik ging optreden?" vroeg ze grijnzend, terwijl ze hem uit haar ooghoeken aankeek. Tsja, zijn gok was behoorlijk goed geweest. Waar had ze anders voor moeten komen, die mannen die haar probeerden te versieren..? "Maar nee, het is niet erg. Ik begrijp hetgeen wat je denkt. Tenslotte is dit podium niet erg groot en is het niet echt ideaal, en afgaande van deze feiten denk ik niet dat jij erg professioneel zal zijn." grinnikte ze zachtjes. Ze vond zijn gitaarspel goed, hoe slecht ze het ook kon horen, maar dit was gewoonweg een opmerking die ze niet kon laten gaan.

Er verscheen een lach op het gezicht van Alain, ''Als eerste zie je er gewoon uit als een artiest en als tweede, je komt bij mij staan. Je hebt dus geen vriendin, waarmee je beter kan ouwehoeren. Dit is geen bar waar je in je uppie naartoe komt lijkt mij zo. Ja, of je moet mij als aantrekkelijk zien, toekomstige vriend ofzo. Maar dat neem ik niet aan, je kwam namelijk op het moment dat ik toch duidelijk fantaseerde over hoe schreeuwend blond er zonder kleding uitzag.''
Ze was geen toekomstig bedmeisje, dus hoefde Alain niet spontaan, aardig of begrijpend over te komen. Nee, hij kon prima zichzelf zijn. Een arrogante zak, volgens velen. Ook over de volgende uitspraak van het roodgeverfde meisje had de gitarist een theorie. ''Professionaliteit gaat van je vermaak af. Professionals zuigen, amateurs hebben lol. Kijk naar haar,'' Alain wenkte naar schreeuwend blond, ''dat kind heeft toch veel meer lol voor de spiegel met een playborstel? Wil te graag en gaat het nooit worden.''
Alain stopte even met het improvisatie stuk op zijn gitaar en keek haar aan. Hij was niet vaak zichzelf in een gesprek met een meisje. Zo vaak ging hij ook geen gesprek aan als het geen nut had. Dus hij was benieuwd naar haar reactie. Hij verwachte dat ze hem als arrogant ging aanschouwen en snel met één of andere kutsmoes zal vertrekken.
''Mijn naam is Alain trouwens...'' voegde de jongen er snel aan toe, het was lastig om iemand in je gedachte de hele tijd Roodhaar te moeten noemen. Naamloze mensen kregen bij Alain snel de naam van het kapsel dat ze droegen en Roodhaar bestond al in zijn database.

Lauren trok één wenkbrouw op; zag ze er uit als een ártiest? Ze wist niet waar het aan zou moeten liggen, aan haar attitude of aan haar felrode haar, en eigenlijk maakte het er niet zo veel uit. Ze wist echter niet of ze het als compliment of als belediging moest opvatten, en liet het hele gebeuren daarom ook maar zitten. "Ik ben niet op zoek naar een vriend.." glimlachtte ze even, voor de duidelijkheid, waarna de glimlach langzamerhand verzwakte. "Ik ben opzoek naar een one-night-stand, maar daar kan ik hier niet echt de juiste persoon voor vinden, hmm?" mompelde ze erachteraan, nadat ze haar knieën opgetrokken had en haar armen eromheen geslagen had. Nee, er zaten alleen maar té oude mannen hier. Mannen die het sex die ze met hen zou kunnen hebben illegaal maakten, omdat ze nog minderjarig was. Mannen waar ze niet aan móest denken om sex met ze te hebben omdat ze al walgde van vele hoofden, laat staan van de lichamen. En dan had je ook nog Alain, een jongen die haar achteraf vies tegenviel, en die beter met dat blondje naar bed zou kunnen gaan. Die pastte wat meer bij hem, ze was en deed zoals hij verwachtte dat ze deed.
"Ik ben Lauren. Ben je altijd zo'n klootzak?" vroeg ze grijnzend, hoewel ze het doodserieus meende, waarna ze opmerkte dat het liedje van het meisje afgelopen was. De mensen in de bar klapten wat twijfelachtig, en uit symphatie deed Lauren maar mee, waarna ze overheind kwam en Alain alleen liet. Ze liep het podium op, waar ze de microfoon zonder enige twijfel pakte en een korte inleiding deed. Lauren vertelde wie ze was, en wat ze ging zingen, waarna ze de microfoon mét statief mee nam en achter de piano plaats nam. Ze wist dat ze niet stil zou kunnen zitten wanneer ze op het podium stond en had zich daarom als een soort van vastgeketend achter haar vleugel.
De eerste noten van Bad Romance vulden de zaal, waarna de rest van het liedje haast vanzelf speelde. Ze had niet goed geoefend, omdat ze van mening was dat oefenen je stem juist gemaakt en niet origineel deed klinken, en nadat ze het liedje had gespeeld keek ze op van haar vleugel en keek ze de zaal in, voor het eerst nadat ze plaats had genomen achter de piano. Het duurde niet lang voordat mensen begonnen te klappen, en Lauren was blij met de hoeveelheid mensen díe er klapte. Na een -vooral grappig bedoelde- réferance liep ze het kleine podium af en bleef ze twijfelachtig staan bij de jongen met zijn gitaar.

Een jaar geleden had hij bij een uitspraak als deze meteen zijn houding omgegooid, nu was de uitspraak eerder een nadeel dan een voordeel. Alain gaf om het voorspel, het overhalen, het was een veel mooier en uitdagender onderdeel dan de seks op zich. Hij liet een lachend geluid ontsnappen door zijn eigen ironische gedachte, maar liet de glimlach snel vervagen om antwoord te geven.
''Ligt eraan, in een omtrek van hoeveel meter dat je hier ziet. Sterker nog, professionals doen het schijnbaar vaker met die dikke aan de bar omdat ze denken er professioneler van te worden. Sterker nog, het schijnt zelfs te werken ook.'' antwoordde Alain ietwat gevat, doelend op dat hij iets terug voor niet-professioneel werd uitgemaakt. Qua publiek was de kans groot dat er ook wel een dik iemand aan de bar zat, echter had hij geen idee of er überhaupt iemand van een platenmaatschappij hier aanwezig was. Sterker nog, dit nam hij niet aan. Buttent dat dit was.
Haar reactie was logisch, daarom en om de reden dat Alain gewoon niets beters kon verzinnen, besloot hij haar ditmaal niet af te branden of op zoek te gaan naar beledigende metaforen. Vlak voor zijn antwoord viel er een stilte over de zaal, blond was klaar. Hij knikte en antwoordde ''Over het algemeen wel, ja.''
De dramatische stilte had ook een nadeel, Lauren verliet hem om te gaan zingen. ''Zonde, we waren net lekker aan 't praten...'' mompelde hij, geen leugen, hij had liever een onaangenaam gesprek dan dat hij in zijn uppie zat in een café tussen allemaal lui die minstens vijf jaar ouder waren dan hij. Er was nog een derde optie, ontdekte Alain, schreeuwend blond stapte op hem af. Nog erger. ''Hoe vond je me?'' zei ze, zogenaamd geil of iets. De jongen rolde met zijn ogen. ''Ga spelen en kom terug als je een betere openingszin hebt.'' sneerde de gitarist, vlak voor Lauren haar nummer op de piano inzette. Blond liep beledigd weg.
Alain was blij met het nummer van Lauren, niet omdat het een mooi nummer was, maar omdat hij twee uren van zijn leven nu toch nog waardevol verklaarde. Een aantal maand geleden had hij het nummer op zijn gitaar leren spelen, na hij een filmpje zag op Youtube. Het was een gaaf stukje. En hoewel niemand hem kon horen, speelde hij het toch met plezier mee op de gitaar.
Lauren haar stem viel overigens tegen, ze was best goed, maar als Alain eerlijk was had hij verwacht dat ze de sterren van de hemel ging zingen. Daarbij, ze zag er punk uit en zong idiote pop-muziek. Alain zag het liever andersom.

Het was het blonde meisje die ze weg had zien lopen van Alain, het blonde meisje van eerder. Zonder al die felle spots was haar dikke laag make-up ook een stuk minder zichtbaar, waardoor Lauren eerlijk toe moest geven dat ze haar niet herkend had. Nonchalant haalde ze haar schouders op, omdat de jongen zelf moest weten wat hij met de blondine moest doen. Lauren wilde hem alles behalve claimen, en zou zichzelf nooit verdrietig betrappen omdat hij met een ander meisje begon te flirten. Ze vond het zelfs grappig om het schouwspel te bekijken en vond het jammer dat ze alles had gemist.
Zonder veel betekenis glimlachtte ze naar de jongen en haalde ze haar rode haren los, om deze vervolgens weer in model te brengen door haar handen er doorheen te halen. Ze stapte het podium af en boog zich wat naar de jongen toe. "Ik ga even wat drinken, ik zie je misschien nog wel." grijnsde ze, waarna ze een paar stappen van hem af zette om zich vervolgens weer om te draaien. "En ik verwacht dat jij zometeen op dat podium staat." voegde ze er aan toe, en nadat ze hem een subtiele knipoog gaf draaide ze zich om en liep ze naar de bar. De man waar hij het eerder over had was niet bepaald dik te noemen -hoewel er wel een paar kilo's af mochten- waardoor ze ervan uit ging dat de jongen maar een wilde gok had gedaan, of in het algemeen sprak. Ze pakte een barkruk en ging hier met een handige beweging op zitten, waarna ze een vijf dollar briefje op de bar legde en hiermee een glas IceTea bestelde. Het overige geld stopte ze weer in haar broekzak waarna ze haar elleboog op het blad neerzette en hier met haar hoofd op leunde. Vervolgens roerde ze wat doelloos in haar drinken, plette ze af en toe de citroen die er in zat en wachtte ze af totdat de jongen zou beginnen met spelen. Natuurlijk kon hij ook van zich af laten weten en door de deur naar buiten verdwijnen, maar ze zag hem niet echt aan als een persoon die dat soort dingen zomaar opgaf.