Muziekles

Abel hoorde vaag het geluid van een houten gitaar, ergens aan het einde van het lokaal. Iedereen was met hun opdracht aan het oefenen, omdat de meeste graag ergens goed voor wouden staan. Hij was twee jaar geleden blijven zitten in 11B, waar hij niet zo'n trek meer in had. Daarom deed hij dit jaar beter zijn best op school, al ging het wel met moeite.

Zelf zat hij achter de toetsen, zoals hun muziekleraar het noemde. Hij vond het een keyboard, maar dat klonk zo saai. Nou ja, volgens Meneer Excremento. Een oudere, Spaanse man was het. Hij besloot er verder niet over na te denken, en maar even door te gaan met zijn opdracht. Hij speelde zelf al piano, dus hij had stiekem een voordeel. Hij had maar gezegd dat hij geen instrument speelde, want anders mocht hij dat instrument niet meer kiezen voor zijn opdracht. En dan hing hij, want hij was eigenlijk vreselijk in muziek. Het duurde al twee jaar voor hij uit zijn hoofd wist waar de G noot zat op de piano. En het stond er nog wel boven!
Er zat een bruinharig meisje - met bijzonder grote neusgaten - naast hem. Hij wist dat ze Iris heette, maar niet omdat hij zoveel met haar omging. Ze keek het keyboard - of de toetsen, wat Mr. Excremento ook wou - niet begrijpend aan. Nee, het was meer een verwarde blik. Een kleine glimlach verscheen rond zijn mond, maar hij ging vrolijk verder met zijn opdracht. Doepdabadoe, dacht ie in zijn hoofd terwijl hij de noten speelde. Het ging iets makkelijker met een deuntje erbij.

[Alleen ik&Iris (ja, ik mocht zeggen dat ze raar naar het keyboard keek )]

[Ik ben nog steeds verliefd op die avatar van jou :'D]

"Let erop, je opdracht moet binnenkort af zijn. En ik verwacht geen onvoldoendes!" De stem van haar muziekleraar drong nu pas echt tot haar door. Ja, een muziek opdracht. Ze wist wel dat dit zo snel mogelijk af moest, en ze wilde het ook zo snel mogelijk af hebben. Al wist ze niet veel van muziek, in tegendeel. Ze had had nog nooit écht een instrument bespeeld. Dus hoe kon ze dit eigenlijk in hemelsnaam tot een voldoende brengen?
Een zucht verliet haar keel, terwijl ze even een vlugge blik op haar muziekboek worp. De noten stonden er standaard ingedrukt met zwarte inkt. En het enige dat ze ervan begreep was dat het teken aan het begin de G-sleutel was. Nou ja, sommige noten wist ze wel. Maar een heel liedje spelen, een deuntje verwekken? Nee, dit was niks voor haar. Weer zuchtte ze en staarde levenloos voor zich uit. Vanuit haar ooghoeken gluurde ze naar de jongen naast haar. Die volop bezig was, het leek bij hem wel goed te lukken. Want het ene geluid na het andere werd ontlokt.
Voor een moment keek ze hem aan en haar donkere ogen gingen van de toetsen die zich voor hem bevonden, en weer terug. Er was een glimlach op zijn gezicht schenen, maar hij ging alsnel weer verder. Ook zij glimlachte even en ging met haar hand door haar haar heen, terwijl ze ook een korte blik op haar instrument wierp. Ze bespeelde hetzelfde als hem, dus misschien zou ze nog wat aan hem kunnen vragen. "Abel was het toch?" vroeg ze, met dezelfde glimlach op haar lippen.

"Let erop, je opdracht moet binnenkort af zijn. En ik verwacht geen onvoldoendes!" bulderde de stem van meneer Excremento door de klas. Hij eiste wel veel van de klas, maar dat konden ze ook wel. Het gemiddelde van de klas was een zes en een half, dus dat ging wel redelijk goed. Het kwam niet te vaak voor dat iemand zijn of haar huiswerk niet bij zich had, gelukkig. Abel knikte maar even in zichzelf - nog denkende aan de woorden van meneer Excremento -, het was allemaal best te doen. Het was geen moeilijke opdracht, al zei hij het zelf. Het lag er wel aan hoeveel aanleg je had voor muziek en of je al van tevoren instrumenten had bespeelt.
Hij keek in zijn boek - die open lag, vlak voor hem - en las nog een keer de noten door. G, G, G, D, D, G, G. Hij bespeelde de noten een paar keer zodat hij het misschien nog kon onthouden. Zijn koptelefoon zat stevig op zijn hoofd waardoor - als het goed was - alleen hij zijn muziek kon horen.
Naast hem bewoog iets, waarschijnlijk het radeloze meisje. Iris, sprak hij zich nog een keer toe. Niet meisje, niet vrouw, gewoon Iris. Hij kende haar wel, dus daarom moest hij haar naamloos toespreken.
"Ja, Abel.. En jij bent Iris, als ik het correct heb." grinnikte hij even. Pas na een paar tellen - natuurlijk met wat bespeeld van de "toetsen" - keek hij op. "Kan ik je helpen?"

Haar ogen bestudeerde Abel nauwkeurig, maar hij ging alweer verder met zijn muziek opdracht. Nog steeds glimlachte ze naar hem. Misschien kon hij haar wel helpen. Want zo te zien snapte hij het wel, in tegenstelling tot haar. "Ja, Abel.. En jij bent Iris, als ik het correct heb." Abel grinnikte kort. Dan had ze het toch goed. Iris glimlach werd breder, waarnaar ze langer naar hem keek.
Abel was ondertussen weer verder gegaan met zijn werk, en zij deed het zelfde. Door weer met behulp van een vermoeide beweging zich tot haar muziekboek te keren. Waarom was dit nou zo moeilijk? Mike had in hun kamer gitaren staan, waarom had ze nooit iets van muziek opgepikt van hem? Hij kon zo goed spelen, en zij kon helemaal niks in de muziek. Zuchtend staarde ze naar haar boek. Vanuit haar ooghoeken zag ze de leraar weer haar kant op lopen. Alsof hij wilde controleren of ze wel daadwerkelijk wat deed. Nou ja, hoe kon ze iets doen als ze het niet snapte? En hij verwachte dat ze het gewoon even één twee drie voor elkaar kreeg.
"Kan ik je helpen?" De stem van Abel kwam weer ten orde. Uit haar gedachten op kijkend, richtte ze haar blik weer op hem. "Eerlijk gezegd wel, kan je me even het een en ander uitleggen?" zei ze en glimlachte weer naar hem.