Drukte Heerst.

Sinds haar aankomst hier in Santa Monica, was ze er nog niet toe gekomen om eens naar het winkelcentrum te gaan; wat volgens haar een echte must was de eerste week, aangezien ze zeker een nieuw kleedje nodig had om 's avonds uit te gaan hangen. Spanje had andere soorten kleedjes, kleedjes die hier niet leken thuis te horen, en zoals geweten, was een zwart kleedje één van de 12 kledingsstukken die een vrouw in haar kleerkast moest hebben hangen. Niet dat ze echt materialistisch was, maar ze hield er gewoon van iets nieuws te kunnen dragen, en zichzelf leuk aan te kleden. In tegenstelling dan tot wat anderen misschien dachten, had ze niet al te veel geld, maar outletstores hadden altijd een leuk prijsje voor haar. En aangezien ze binnenkort mocht beginnen hier in Monica als opdienster, vond ze het geen zonde om wat geld uit te gaan geven.
Het was ontzettend druk hier, ze wurmde zich tussen de mensen op een aardig tempootje door, proberend om niet te veel mensen een elleboogstoot in de maag te bezorgen en niet te veel mensen voor de voeten te lopen. Het leek wel of er hier kortingen tot min tachtig percent werden gegeven! De casual skinny jeans die ze aanhad, met daaronder leuke ballerina's en als bovenkleding een leuk, gewaagd t-shirt, zorgde ervoor dat ze zich goed in haar vel voelde, terwijl ze hartstochtelijk een uitweg uit de drukte probeerde te zoeken. Aan de kanten leek wat minder volk te staan, dus baande ze zich een weg tussen de mensen door, om uiteindelijk te arriveren aan een veilige muur. Was er vandaag niets te doen hier? Misschien kwam de Kerstman, die zich van maand had vergist, naar het winkelcentrum? Of was er een optreden van één of andere Die Hard groep? Ze wist het niet, maar concludeerde dat er in de winkels zelf aanzienlijk minder volk was dan buiten, dus glipte ze zo snel ze kon een winkeltje binnen.
Een sportwinkel, eigenlijk een opmerkelijk goede keuze, het had erger kunnen zijn. Bovendien kon ze even kijken naar de tennisoutfits, aangezien dat al bijna 12 jaar lang haar favoriete hobby was. Ze wurmde zich tussen de veel te kort op elkaar geplaatste rekken door, met haar blik gericht op de rayon 'Tennis en andere raketsporten', waardoor ze even niet uitkeek waar ze liep en tegen iemand opbotste, terwijl ze in een reflex een simpele 'sorry' mompelde, en daarna een stap achteruit zette. Zij met haar idiote handelingen ook.

[Kenneth & Sooph]

Kenneth was voor zijn doen op een hele rare plek. Het winkelcentrum. Een van de plaatsen waar hij normaal nooit terug te vinden was buiten dan misschien als het voor sportkledij was. En ja hoor, vandaag was hij hier om die reden. Hij had nodig wat nieuwe voetbalschoenen en shirts nodig. Gekleed in een zwarte broek en een wit shirt. Kalm wandelde hij de sportwinkel in, het was hier weer eens veel te druk naar zijn zin. Daarom kwam hij hier niet graag, veel te veel mensen op elkaar geplakt. Uiteindelijk was hij toch tot de rekken geraakt en wou net naar de rayon van de voetbalschoenen en tenues toe gaan tot er iemand tegen hem aan knalde. Meteen richtte hij zijn blik op die persoon en snoof even. Al gauw hoorde hij een sorry en kort knikte hij naar haar. 'Maakt niet uit hoor. Kan iedereen gebeuren hoor.' Sprak hij vriendelijk tegen haar en streek even door zijn haren. Voor een moment keek hij haar even aan, meteen kwam hij tot de conclusie dat ze ergens wel leek op Emilie. Kort beet hij op zijn onderlip en keek even naar de grond. Al gauw besloot hij zich maar te herpakken en keek hij haar weer aan en glimlachte even. 'En trouwens, er loopt hier toch genoeg volk rond dus het is echt geen erg hoor.' Kenneth zette een glimlach op zijn gezicht en ditmaal verdween die niet meer. 'Ik ben trouwens Kenneth.'

Maakt niet uit hoor, Kan iedereen gebeuren hoor, waren de woorden van de jongen, tegen wie ze dus aangeknald was. Ze glimlachte even verontschuldigend en zag hoe zijn glimlach even verdween, en hoe hij naar de grond keek en op zijn onderlip beet. Zag ze er zo slecht uit?, vroeg ze zichzelf even af toen de jongen dit deed, maar snel wiste ze die gedachte weg. De jongen glimlachte alweer, zei nog wat over het volk dat hier rondliep, en stelde zich dan voor als Kenneth, waarna ze even glimlachte en knikte. "Sophia", zei ze kort, toch op een vriendelijke toon, en keek toen om zich heen naar de mensen die als mieren op een hoop rondkrioelden. "Blijkbaar was dit toch niet zo'n goed moment om hierheen te komen, vandaag.. Het lijkt wel alsof alles gratis is. Al zou dat natuurlijk niet slecht zijn", mompelde ze even, waarna ze zuchtte. "En ja, dan loop je tegen mensen aan, natuurlijk", sprak ze even en lachte naar hem. Eigenlijk was het wel een goeie - laten we het pijnlijke even achterwege laten - manier om kennis te maken, waarom liepen mensen niet gewoon altijd tegen iemand aan?
Het uiterlijk van deze jongen was speciaal, om niet te zeggen gewaagd. Hij bleek voor zichzelf uit te durven komen, iets wat vele mensen gewoon niet konden. Ook zij ging duidelijk met de stroom mee, aangezien haar bedoeling was om hier iets te komen kopen wat haar minder deed opvallen. Misschien was opvallen met haar verleden toch niet echt een goede keuze, dus besloot ze als een grijze muis te verdwijnen in de menigte. Precies wat ze van plan was, dus. Al die tijd stond er een glimlach op haar gezicht te lezen, want de momenten waarop ze niet glimlachte, waren tegenwoordig minder tot zelfs zeldzaam geworden. Gewoon omdat ze blij was dat ze terug hier was, die laatste tijd bij haar moeder had ze zich echt doodverveeld; iets wat onnatuurlijk was, volgens haar.

'Wel, dit gaat hier zowat elke dag hoor. De beste uren om hier te komen winkelen zijn gewoon om 7 uur. Dan is het bijna sluitingstijd en vullen ze de rekken nog aan voor de volgende morgen.' Sprak hij met een grijnsje tegen haar. Waarom wist hij dit eigenlijk? Wat moest ze nu wel niet van hem denken? Dat hij hier zowat elke dag was waarschijnlijk. Dat klopte dus eigenlijk wel niet, want hij was hier maximaal één keer op de week of zelf misschien om de twee weken. En meestal was het dan ook nog om Cd's te gaan kopen ofzo. 'Ach ja, de beste manier om iemand aan te spreken eigenlijk. Aangezien je je toch moet verontschuldigen kan je net zo goed met die persoon een babbel beginnen.' Zei hij droogjes tegen haar en glimlachte even. Uiteindelijk mindere het volk in deze winkel toch op de een of andere manier. Maar dat kwam deels omdat de mensen hier alleen maar kwamen voor bepaalde dingen, die dan ook meteen vonden en dan weer vertrokken. Plus, er waren nog andere grotere sportwinkels hier. Maar als hij materiaal nodig had dan kwam hij naar hier simpelweg omdat hij vond dat ze hier zowat het beste materiaal verkochten. 'Trouwens, wat zoek je eigenlijk hier?' Heel waarschijnlijk zou hij hier binnenkort wel eens komen horen voor een baantje, als dat voor hem viel te combineren met het voetballen. Rustig kraakte hij zijn vingers even en stak zijn handen dan gewoon in zijn zakken en wachte rustig af op enige reactie. In sommige opzichten leek Sophia echt op Emilie, en dat deed hem op de een of andere manier wel pijn. Waarschijnlijk had ze zonet wel gezien dat hij naar de grond had gekeken, en dacht ze nu waarschijnlijk dat ze iets had misdaan ofzo wat eigenlijk helemaal niet zo was.

"Hm, ik zal dat in het achterhoofd houden", reageerde ze op zijn 7 uur theorie, even denkend aan het feit dat hij, moest hij dat zo weten misschien wel regelmatig hier was.. Maar dan snapte ze nog niet wat hij hier dan op dit uur deed, als hij toch wist dat 7 uur beter was om te komen winkelen. De beste manier om iemand aan te spreken? Las hij haar gedachten ofzo? Ze keek hem even met een verwonderde blik aan en knikte toen traag. "Wel, je haalt me de woorden uit de mond", sprak ze op een leuk toontje, waarna het leek alsof er minder volk om hen heen stond als eerst, wat alles een stuk gemakkelijker maakte.
Wat ze hier zocht? Even denken.. Die botsing haalde haar concentratie echt gewoon wég.. Ze legde haar hand even op haar voorhoofd en sloot haar ogen, terwijl ze fronsend nadacht. Juist ja, tennisoutfitje.. Ze opende haar ogen weer en wees naar het rek schuin achter hem. "Ik speel tennis.. Een nieuwe outfit kon geen kwaad, vond ik", sprak ze even glimlachend en liet haar blik van het rek weer naar hem glijden. "En waar ging jij heen voor ik met mijn domme voeten tegen je aanknalde?", zei ze op een grappig toontje, hem even afwachtend aankijkend. De tas die ze om haar schouder had gehangen, trok ze even wat op, terwijl ze opzij ging om iemand die haar wat opzij duwde te laten passeren. Ze mompelde even een geïrriteerde 'excuseer' en schudde haar hoofd traag toen de oude dame wat vloekte en iets zei over de jeugd van tegenwoordig. Natuurlijk. Alsof zij nooit jong was geweest. En bovendien deed ze niets verkeerds.

'Wel, ik kwam eigenlijk zoeken naar een nieuwe voetbal outfit en gewoon voetbalschoenen aangezien die van mij wel aan vernieuwing toe zijn.' Grijnsde hij naar haar en keek even naar oude vrouw en fronste kort. Meteen schudde hij zijn hoofd. 'Tja, de oude mensen van tegenwoordig amai.' Sprak hij nog luid genoeg zodat de dame het zou kunnen horen en wreef dan even over zijn arm en keek kort naar de roos die daarop stond en keek daarna met een speelse blik naar haar. Als de oude mensen mochten mekkeren over de jeugd van tegenwoordig konden hun net hetzelfde doen over de oude mensen van nu. Dan zouden ze wel zeggen dat ze onrespectvol waren tegenover de oude generatie maar dat kon hem vrijwel niets schelen. De meeste die hem kenden wisten dat hij nogal vaak tegen de stroom inging. Maar dat was eigenlijk ook al op te merken aan zijn uiterlijk. 'Maar goed, weetje wat. Ga jij even je outfit zoeken, dan zoek ik min materiaal en we zien elkaar weer bij de kassa zodat ik je daarna mee kan nemen naar een café als je wilt.' Want hier zo'n beetje een hele dag blijven staan leek hem eigenlijk ook niet echt tof. Dan konden ze beter wat gaan doen samen desnoods als ze dat echt wou. Zolang hij dan maar geen bekende tegen kwam was het voor hem in orde, want dan gingen die personen nog gaan zeggen dat hij van het ene meisje naar het andere sprong. En daar had hij nu eigenlijk helemaal geen behoefte meer aan. Voor even keek hij naar de zwarte band die om zijn bovenarm hong waarvan de uit einden gescheurd waren. Dat had hij zelf gedaan simpel omdat gewoon een band uit een stuk niet echt zijn karakter weer gaf.

"Een voetballer, dus", sprak ze even, hem glimlachend en tegelijk goedkeurend aankijkend. Ze vond voetbal een leuke sport voor de jongens, tenminste leuker dan rugby ofzo, iets waar ze niet naar kon blijven kijken. Bon, hij had alleszins een goede keuze van sport gemaakt. Ze kon een lach niet onderdrukken toen Kenneth luid genoeg de opmerking van de oude vrouw terugkaatste, en hierdoor even werd bekeken door het wicht. Ze trok haar wenkbrauw even op en maakte met haar hand een beweging dat ze moest oprotten, waarna ze, toen Kenneth weer wat zei, opkeek en knikte. "Wel, goed plan, ik heb toch niet veel meer te doen, voorlopig", sprak ze vriendelijk, en zuchtte dan. Ja, ze kon nog elk moment opgebeld worden door iemand die haar zou zeggen dat ze een afspraak vergeten was. Nu ja, ze kon die jongen toch niet uitstaan en hij had echt aangedrongen om die afspraak te maken, dus het was zijn eigen fout. Ze had een hekel aan opdringerige mensen. Een bloedhekel. Op café met iemand waartegen ze opgebotst was, waarom ook niet?
Ze liet haar blik even naar zijn zwarte band glijden, vroeg zich af wat die betekende, maar besloot dat straks maar te vragen, om gespreksstof te hebben. Ze knikte even en liep langs hem heen, nadat ze wat had gezegd. "Zie je dan zometeen aan de kassa", sprak ze rustig, waarna ze verderliep naaar het rek dat ze voor ogen had en even zocht naar haar maatje, en enkele rokjes met elkaar begon te vergelijken, waarna ze, na een minuut of 5, een keuze maakte en er mee naar de kassa was gelopen. Ze kende haar maat, dus passen was overbodig.

Kenneth keek haar met een glimlach aan en knikte. 'Ik zie je zo wel.' Sprak hij met een grijns tegen haar en wandelde dan uiteindelijk ook zijn rayon in en zag meteen een paar staan dat er wel stoer uit zag. Rustig liep hij er naar toe en keek naar het prijskaartje dat er aan vast hing. Hij had toch genoeg geld bij dus veel maakte het niet uit. Rustig nam hij de schoendoos uit het rek en wandelde verder en vond meteen een short en een shirt, zo dat was klaar. Passen hoefde voor hem niet want hij wist zijn maten dus dat viel voor hem eigenlijk goed mee. Rustig wandelde hij naar de kassa en zag daar Sophia al gauw staan en grijnsde even. Al snel zag hij een paar oude mensen tevoorschijn komen en die bekeken hem om de een of andere reden nogal vies waardoor zijn grijnsje nog groter werd en hij even droogjes naar hen waaide om dan naast Sophia te gaan staan en zijn spullen te betalen en die in een zakje weer mee kreeg van de vrouw die achter de kassa stond. 'Wel, ik denk wel dat we kunnen vertrekken. Of had je nog iets nodig?' Vroeg hij rustig aan haar en wachte vriendelijk af en keek kort langs zich en zag in de verte enkele personen met rode banden lopen en keek meteen weer terug naar haar. Tuurlijk moesten die stumperds zich ook weer vertonen in het winkelcentrum wanneer hij er was. Ach, van in de verte was hij toch niet zichtbaar voor hun, plus hij stond zowat half achter Sophia, dus tenzij er een groot persoon bij moest zijn zouden ze hem niet zien en kon hij hier zometeen buiten wandelen met Sophia.

Ze wachtte even tot haar spullen ingepakt waren, betaalde snel en kreeg al bijna meteen het zakje in haar handen geduwd. 'Next', sprak de vrouw even emotieloos als ze haar bediend had, waardoor Sophia haar even overdreven grijnzend aankeek. "Ook een prettige week voor jou, hoor", sprak ze héél vriendelijk en luid genoeg dat de rest van de rij haar kon horen, waardoor de vrouw even wat schaamrood op de wangen kreeg en de andere mensen tegen elkaar fluisterden en lachten. Nàh, die had ook een mini-lesje geleerd, want nog voor ze buiten waren, hoorde ze de vrouw tegen de volgende klant zeggen: 'Dag en bedankt, nog een prettig weekend! En wie was de volgende?'
Ze grijnsde even en liep naast Kenneth de winkel uit terwijl ze haar hoofd even schudde. Dat kleedje zou ze een van de dagen rond 7 uur wel eens gaan halen, dan had ze tenminste de rust om het te passen. Ze volgde zijn blik even naar een groepje, waaraan haar opviel dat ze rode banden droegen, wat haar terugbracht bij haar vraag over zijn zwarte band, die haar eerder al opgevallen was. "Hé, Kenneth, die zwarte band.. Waarvoor staat die? En die jongens daar dragen allemaal een rode band.. Het lijkt wel of jullie zijn elkaars aartsvijanden", zei ze even grinnikend, niet echt wetend dat die boel echt serieus was, terwijl ze even opzij keek. "Rook je trouwens?", was haar nieuwe vraag, hem even afwachtend aankijkend om hem wat in te kunnen schatten.

Kenneth keek haar rustig aan terwijl ze naar buiten liepen en luisterde als volgt naar haar vraag. 'Laten we maar stellen dat je deels gelijk hebt. Kijk de lui met die rode banden zijn de 'populaire' kinderen die iedereen uit maken voor weet ik veel wat. Ik draag een zwarte band en enkele andere ook. Omdat we het beu zijn gekleineert te worden door hun, deze band staat voor het feit dat we trots zijn op hoe we ons kleden. Ik leg je zometeen wel alles wat beter uit.' Sprak hij kalmpjes tegen haar en even dacht hij aan Lyron en Emilie waardoor er een spontane rilling over zijn rug heen trok. Een diepe zucht weerklonk daarna, en al gauw volgde er een andere vraag of hij rookte. 'Nope, nooit gedaan en ga er nooit aan beginnen. Jij dan?' Sprak hij vriendelijk tegen haar en wachtte rustig af op een reactie. Iets verder van hen kwam het café al eindelijk in zicht. 'Zorg dat je geen last krijgt met degene die een rode band dragen want als ze mij gezien hebben bij jou dan nemen ze jou daar op terug.' Nog steeds kon hij niet geloven dat een van zijn voormalige beste vriendinnen Jazlyn zich van hem had afgekeerd. Hij mocht haar graag maar had nu wel een ander beeld gekregen van haar en dat vond hij eigenlijk best wel jammer. Vooral omdat ze het goed konden vinden met elkaar.

[Even eten, daarom zo kort]

Had ze gelijk? Wat was er hier veranderd nu ze er gewoon eens 3 maanden tussen uit was gegaan? Ze had al gemerkt dat de Zomer in herfst was veranderd, maar begonnen zich er nu gewoon twee kampen te vormen tussen de leerlingen? Wat voor een gezever was dat eigenlijk allemaal? Ze schudde even niet-begrijpend haar hoofd en keek Kenneth aan. Zoals altijd kwam ze uit voor haar eigen mening en zuchtte. "Wat is dààr nu eigenlijk de bedoeling van? Hoezo, twee kleuren, twee kanten? Iedereen is gelijk, toch? Kleding maakt toch hélémaal niet uit.. En als jullie toch zo weinig om populaire mensen en die andere zo weinig om mensen die eruit springen, geven, ontloop elkaar dan gewoon en vorm niet zo'n fronten. Ik vind het belachelijk", sprak ze zelfverzekerd, hem af en toe even aankijkend. "Word alleen niet kwaad op me nu ik dit gezegd heb, ik ben altijd veel te eerlijk, zal je nog wel merken, tenminste, als je nu niet kwaad wordt", mompelde ze dan even. Dat gebeurde er dus regelmatig, het feit dat ze een andere mening had dan vele mensen, joeg blijkbaar veel mensen van haar weg, mensen die gewoon de waarheid niet onder ogen wilde zien. Ze vond hen laf, en als ze dat dan zei, ja, dan was het hek helemaal van de dam.
"Ooit gedaan, nooit meer.", mompelde ze dan op zijn vraag van het roken, waarna ze haar handen in haar zakken stak.

Kenneth luisterde naar haar woorden en knikte zo heel soms even maar hield eigenlijk alles even in het oog. Uiteindelijk hield hij halt ergens bij een niet druk bezochte winkel en keek haar aan. 'Waarom zou ik kwaad worden? Je hebt je eigen mening daar ben ik blij mee. Maar kijk het gaat erom. Alain een jongen bij rood, die begon tegen mij te zagen over mij kledingstijl dat ik een vuile emo ben en nog wel wat andere zaken. Vervolgens noemde ik hem een verwaand kereltje. Zo is heel die zever begonnen. Ik ben begonnen met het dragen van de band en al gauw waren er meer mensen die het zelfde standpunt hadden als mij. En dat is: Respect krijgen van iedereen, ongeacht wat je mening, kledingstijl of muziekstijl ook mag wezen. Dat ook wij recht hebben op spreken en niet alleen hun.' Even haalde hij diep adem en keek haar kalmpjes aan. Vervolgens streek hij zijn haar uit zijn ogen en ging verder. 'Er zijn niet veel mensen zoals jij die hun mening durven zeggen, of er echt willen bij lopen hoe ze zelf willen. Daarvoor staat deze gehele zwarte band. Als jij het belachelijk vind is dat jouw mening en die accepteer ik zeker. Maar voor andere betekend deze band meer dan eigenlijk gewoon een of andere accessoire. Tja en andere vinden dan weer gewoon dat die zogezegde populaire mensen gewoon opscheppers zijn. Je kan ze ontlopen maar je zult ze op de een of andere manier toch weer tegenkomen.' Vervolgens keek hij haar aan en glimlachte eventjes naar haar. Dan liep hij rustig verder richting het café waar ze uiteindelijk toch naar toe gingen gaan.

Hm, hij reageerde niet zoals ongeveer negenennegentig procent van de wereldbevolking - dit houdt dan in door te beginnen roepen en te zeggen dat ze het niet begreep ofzo -, nee, integendeel, hij begréép haar mening maar gaf ook de zijne, iets wat ze wel kon appreciëren. Ze luisterde even, knikte af en toe. Ja, daar had hij ergens wel gelijk in, en vooral het standpunt van de zwartkleurige band sprak haar aan, maar ze wist dat Kenneth zelf voor die band had gekozen en dus volledig uit zijn standpunt sprak, en ergens groeide de nieuwsgierigheid om het standpunt van de rode band te horen. Ze glimlachte even na zijn woorden en knikte toen. "Mijn steun heb je, alleen ga ik me nergens bijvoegen. Beschouw me maar als een bondgenoot", zei ze grijnzend terwijl ze verderliep. Misschien was het nog niet zo slecht, die commotie om die banden, maar wat wilden ze er mee bereiken? Besefte hij niet dat het gevecht nooit zou gewonnen kunnen worden, noch verloren?
"Weet je, Kenneth.. In zo'n oorlog zijn er geen winnaars. Iedereen verliest alleen maar dingen. Je bent er niets mee vooruit. Het enige wat je er kan aan doen is gewoon alles negeren en, hoe erg het ook is, er mee om leren gaan. Je haat die populaire gastjes? Wel misschien hebben ze toch iets goeds in zich.. Want élke mens heeft wat goeds in zich", sprak ze rustig, even denkend aan een jeugdvriendin van wie ze dit ooit geleerd had. Ze kende haar naam niet meer, en ze zou haar ook nooit herkennen, maar haar theorie had ze overgenomen. Met haar eigen Soophtouch, natuurlijk.

'Je hebt wel gelijk ergens. Maar eigenlijk gaat dit alles veel dieper dan dit. Maar dat is iets met mijn verleden en daar verveel ik je nu nog niet mee.' Sprak hij rustig tegen haar. Dit was voor hem een standpunt dat hij maakte. Iets waar hij zijn hele leven al mee had moeten leven en die ruzie zou er toch van gekomen zijn met eender welk persoon. Dit kon elk moment gaan gebeuren en tja nu had Alain met hem aan de stok gekregen. Uiteindelijk waren ze aangekomen in het café en duwde hij de deur open zodat zij naar binnen kon wandelen als ze nog wou tenminste. De meeste mensen hielden het zelf nog niet zo lang uit met hem maar hij kon ze ook geen ongelijk geven. 'Lady's first.' Al gauw keek hij even langs haar heen en zag enkele mensen hun richting uitkijken en meteen viel die zelfde rode band op. Kort schudde hij zijn hoofd en wachtte tot ze zou binnen wandelen.

[Even inspiloos]

"Oké, dan, stel die verveling alleen niet te lang uit, wil je, ik wil meer van je weten", sprak ze even, weer doodeerlijk als normaal , waarna ze, toen ze aankwamen bij het café, merkte dat hij de deur opendeed en 'lady's first' mompelde, waarna ze hem even grijnzend aankeek en door de deur liep. Toen ze haar blik liet rondglijden, merkte ze meerdere mensen op met een rode band, die meteen naar hen omkeken. Ze draaide even met haar ogen en koos een tafeltje ver genoeg van hen verwijderd, niet omdat ze bang was ofzo, maar ze was nu eenmaal een vredelievend persoon en wilde geen ruzies. Ze zette zich aan het tafeltje voor twee en hing haar tas aan haar stoel, terwijl ze op Kenneth wachtte en ze een jongen met een rode band even fronsend naar haar zag kijken, alsof hij niet begreep wat ze deed bij iemand met een zwarte band. Meteen wendde ze haar blik af en nam de kaart, terwijl ze nonchalant wat haren uit haar ogen blies. Ze liet haar blik over de kaart glijden, hoewel ze haar keuze al gemaakt had, waarna ze die wegstak en ondertussen haar gsm eens voelde trillen. Gelukkig stond hij op stil, waardoor niemand haar gsm hoorde, en zij hem enkel voelde. Ze haalde hem uit haar broekzak en keek naar het onbekende nummer dat op haar telefoon verscheen. Lap, die jongen belde haar op, waarschijnlijk om te vragen waar ze bleef. Ze excuseerde zich even bij Kenneth, nam op en hoorde de jongen vragen waar ze was. "Oh, ik ben het vergeten, het spijt me, euh.." 'Kevin' "Ja, juist, Kevin." ze glimlachte even en zuchtte dan. "Nee, ik heb het echt druk, ik bel je wel eens, oké?", rondde ze het gesprek af, en beëindigde toen de oproep, Kenneth even aankijkend. "Hij was te opdringerig", sprak ze dan, er vanuitgaand dat hij zou weten wat het telefoontje betekende. Ze haalde haar schouders even op en keek toen naar de kaart, die ze aan Kenneth had gegeven. "Wat neem jij?"

Oké, dit had hij niet verwacht maar hij kon ermee leven. Als hij haar eerst wat leerde kennen dan zou zij de tweede worden die zijn verleden echter helemaal kende. Net zoals Emilie. Toen ze uitindelijk binnen was volgde hij zonder echter te weten wie er binnen zaten. De deur viel weer in het slot en hij liep zonder even op te kijken naar de plaats waar Sophie inmiddels al was gaan zitten.Een luid geroezemoes kwam op hem af, woorden die meestal schade aanrichtte werden gezegd, maar hem raakte niet. De jongen keek op en fronste even, dit was blijkbaar het nest van de rood bandjes. Kort rolde hij met zijn ogen en zette zich al gauw neer bij haar. Voor een moment keek hij naar haar en zag dat ze al gauw aan de telefoon hong. Door het geroezemoes kon hij haar net niet verstaan dus liet hij het ook maar voor wat het was. Waarschijnlijk kreeg hij zometeen wel een uitleg van haar ofzo. En ja hoor, toen ze haar mobiel neer legde keek hij haar aan en hoorde wat over een te opdringerige jongen en meteen wist hij met wat hij hier te maken had. 'Ow, nou die moeten er ook bestaan.' Zei hij met een grijnsje tegen haar en wreef even door zijn haar. 'Euhm, een cola.' Glimlachte hij even en stak zijn handen in zijn zakken in zijn zakken en voor een moment keek hij naar de jongen schuinsachter haar en snoof even. 'Maar nee, serieus, als jij mijn verleden wilt weten dan zou ik alvast in je bed gaan liggen want je gaat er van slapen.'

Sooph liet haar blik even om zich heen glijden toen ze verschillende harde woorden hoorde vallen, waardoor ze vanbinnen wat begon te borrelen van woede. Het zou niet lang gaan duren eer ze hier luide commentaar op ging geven. "Hoezo? Waarom moeten er van die wanhopige jongens bestaan die een moord zouden plegen om een afspraakje? Van mij mogen ze allemaal gewoon oprotten.", was haar commentaar, haar droge reactie eerder op zogenaamde Kevin gericht, en niet meteen op Kenneth, en hoewel Kevin het nu niet kon horen, zou hij het later wel horen. Ze keek even om toen Kenneth zei dat hij een cola nam, en deed een teken naar de serveerster van dienst. "Een cola en een Ace," bestelde ze meteen, zodat de serveerster haar vraag niet eens hoefde te stellen. Dit deed ze dan weer onbewust, omdat ze wilde luisteren naar Kenneth. "Ik slaap ook perfect op een stoel, hoor, dus je zal wel merken wanneer het saai wordt", sprak ze even grinnikend en richtte haar blik even op de jongen die haar daarnet met een wtf-blik had aangekeken, en nu opnieuw zo naar haar keek. Ook van hem hoorde ze verschillende harde woorden, waardoor ze even rechtstond en Kenneth aankeek. "Zo terug, even wat regelen, niet weglopen.", sprak ze dan glimlachend, waarna ze zich omdraaide, haar bloesje wat meer naar beneden trok zodat de jongen zeker niet kon miskijken, waarna ze richting de tafel liep, waar allemaal rode banden mensjes zaten, waaronder dan de jongen, die haar had zien aankomen en een speelse glimlach op zijn gezicht had getoverd. "Haai," sprak ze even en boog zich wat voorover naar hem. "Zoek je wat aandacht of zo?", vroeg ze poeslief, waarna de jongen goed knikte. Ze streelde even traag langs zijn wang en glimlachte toen. "Wil je mijn nummer?", vroeg ze luid genoeg, dat andere mensen het konden horen, het werd op slag wat stiller in de ruimte. De jongen knikte even gretig en stootte wat vrienden aan, die hem een balpen gaven, waarna ze zijn arm nam, even knipperde met de balpen, voorover boog en de jongen van het uitzicht liet genieten, terwijl ze in grote letters "Zoek een Leven" op zijn arm schreef, waarna ze even knipoogde en afstand nam, zich omdraaide en traag wegliep. De jongen keek haar na, en een luid gelach van zijn vrienden weerklonk toen zij leken gelezen te hebben dat er geen nummer, maar wel een tekstje op zijn arm stond geschreven. De jongen leek zich enorm te schamen en hield zich gedeisd, terwijl het grapje als een lopend vuurtje het café rondtrok. Ze ging weer zitten aan het tafeltje en keek even naar Kenneth. "Zo."

Kenneth keek haar even aan en haalde zijn schouders op. 'Omdat die jongens waarschijnlijk niets te doen hebben in hun vrije tijd. Plus er zijn niet altijd jongens waar je tegen aan knalt en zo maar meteen een leuke babbel met kon doen.' Zei hij met een grijnsje tegen haar. Voor even keek hij naar de serveerster die aan kwam lopen en zowat meteen vertrok. 'Luister, ik beloof je bij onze volgende ontmoeting vertel ik het je wel. En geloof me die stoelen slapen niet goed, dat weet ik wel goed genoeg.' Sprak hij droog tegen haar en fronste even toen ze opstond en naar de jongens ging. Meteen legde hij zijn elleboog op de tafel en steunde hij met zijn hoofd op zijn hand. En weer één die ging. Kort richtte hij zijn blik op de jongen en fronste even. Sukkel dat het was, aandachts tekort noemde hij dat dus wel. Uiteindelijk wierp hij zijn blik op de grond en zuchtte even diep. Voor even schoot Emilie hem voorbij, ergens wou hij gewoon gaan opstaan en weg gaan hij had er nu even genoeg van. Uiteindelijk kwam ze terug bij hem ztten en hoorde hij een bulderend gelach va de jongens achter haar en fronste hij even. 'Oké, die had hij niet zien aankomen waarschijnlijk. Mooie zet.' Sprak de jongen met een oprechte glimlach op zijn gezicht. De serveerster kwam al gauw met de twee flesjes aan en zette die neer op hun tafel. Ook stonden de jongens achter haar op en wandelde ze weer naar buiten. Zo, die waren ook weg.

Ze luisterde even naar zijn redevoering en knikte dan, hem aankijkend en met haar wijsvinger even een gebaar makend dat hij gelijk had. "Goede denkwijze", becomplimenteerde ze hem even droogjes, hem lachend aankijkend. Toen hij haar beloofde het bij de volgende ontmoeting te vertellen, haalde ze haar schouders even op. "Ach, je hoeft het niet persé te vertellen hoor, ik kan perfect omgaan met iemand wiens verleden ik niet ken, bovendien heb ik niet echt zo'n verleden om trots op te zijn, dus laten we het daar voorlopig bij houden", sprak ze hem vriendelijk toe, een bemoedigende glimlach op haar gezicht.
Eenmaal ze terug aan de tafel zat, glimlachte ze even toen hij het een mooie zet vond, en haalde haar schouders even op. "De waarheid mag sommige mensen even onder de neus gedrukt worden." Ze knikte even excuserend naar de serveerster, over hoe ze daarnet had gedaan, maar die leek het niet zo erg te vinden. In tegendeel zelfs. Ze zette de flesjes neer en keek even om naar de jongens die vertrokken. "Mooi, deze is van het huis voor jullie twee. Lastpakken, zijn die jongens", sprak ze even en grijnsde, waarna ze hen allebei een subtiele knipoog gaf en dan weer verderging met haar werk. Sooph grinnikte even en keek Kenneth dan aan. "Hé, die truc moet ik onthouden, zo kom ik wel aan een hele boel gratis drankjes, muy bien", sprak ze even glimlachend, niet beseffend dat ze spaanse woorden had uitgesproken, nog een reflex van bij haar ouders geweest te zijn, waarna ze even van haar Ace dronk. "En, nog plannen vandaag?", sprak ze eens ze haar flesje had neer gezet en hem afwachtend aankeek.

'Ik wil je het wel zeggen hoor, geloof me maar. Maar nu nog niet. Volgende keer.' Sprak hij even verontschuldigend tegen haar en glimlachte zelf ook even. Toen de serveerster vertelde dat het drankje van het huis was omdat zij die sukkeltjes eruit had gezet grijnsde hij even. Al gauw hoorde hij haar wat zeggen en haar laatste twee woorden klonken raar. Maar hij verstonde ze wel. Zo dus ze was Spaans? Prachtig land, een hele lange tijd geleden was hij daar geweest met de familie toen alles nog goed ging. En sindsdien wou hij terug gaan maar ja daar had je geld voor nodig. 'Nee, denk dat ik alleen nog wat ga rond kuieren op het strand en vanavond misschien uit ga. Jij dan?' Als ze niets te doen had dan konze desnoods vanavond meegaan, als vrienden natuurlijk. Dan zou hij tenminste al niet alleen zijn, en dan had hij ook nog goed gezelschap en dan konden ze elkaar ook wat beter leren kennen aangezien ze dat beiden wel wouden doen. Kort dronk hij wat van zijn cola en zette het flesje weer neer op de tafel en keek even naar de tafel zelf en verloor zijn gedachten weer even compleet aan Emilie, en voor een heel miniem stukje aan Sawyer. Zijn keuze was al gemaakt, maar die van Emilie ook. Uiteindelijk knapte hij weer uit zijn gedachten en keek weer naar Sophia en wachtte even af op een reactie.

"Goed, goed," antwoordde ze even en knikte even goedkeurend. Volgende keer wilde dus zeggen dat ze zeker nog gingen afspreken, en dat zorgde er dan weer voor dat ze een opnieuw een goede start had genomen hier op Monica. Ze kende nog mensen van vorig jaar, en nu leerde ze al nieuwe mensen kennen, dus ze was goed op dreef, vervelen zou ze zich niet, dit jaar. Rondkuieren op het strand.. voorlopig had zij daar geen behoefte aan. In Cambrils had ze dat al veel kunnen doen, en hier op Monica ook, en ze moest nog haar koffers uitpakken. "Ik ben vanmorgen hier om mijn tweede jaar te starten, aangekomen, dus mijn koffers zijn nog niet volledig uitgepakt. Daar ga ik dan straks me dan wel op toeleggen. En vanavond gewoon op mijn kamer blijven, denk ik. De vlucht naar hier heeft me een heuse jetlag bezorgd, en elk normaal mens zou rusten.. Maar ik ben niet echt normaal, dus ik ga wel zien wat ik ga doen", sprak ze dan even rustig en nam nog een slok van haar Looza. Ze keek toe hoe Kenneth leek na te denken over enkele dingen, waardoor ze zich afvroeg waar hij precies aan dacht. Maar ze zou het niet vragen. Als hij er behoefte aan voelde het haar te vertellen, dan zou ze luisteren. Toen Kenneth eenmaal opkeek, en hun blikken even kruisten, wendde ze haar blik subtiel af en richtte haar blik op het oneindige. Enkele flitsen van het verleden schoten haar voorbij; waardoor ze even op haar tanden beet en fronste. Misschien was nadenken toch niet zo'n goed idee, voor nu. Ze voelde zich doodschuldig, maar daar viel nu niets meer aan te veranderen.

'Weetje, laat het me weten wat je vanavond gaat doen. Misschien zie ik je dan nog wel.' Sprak hij met een grijnsje tegen haar en ademde even diep in. Voor even bleef hij haar aankijken en zag een kleine verandering in haar gezicht maar besloot er geen vragen over te stellen. Als mensen hem iets wouden zeggen moesten ze dat maar uit zich zelf doen, vragen stellen leek hem onbeleefd, allesins toch de persoonlijke. Plus het zou maar raar zijn als hij haar iets zou vragen wat persoonlijk was terwijl zij nog helemaal niets van hem wist. Er was een stilte komen opdagen, en ergens kon hij deze nu niet verdragen. Maar wat moest hij zeggen? Voor even streek hij door zijn haren en dacht na. 'En toen was het stil.' Grijnsde hij stompzinnig tegen haar en dronk nog wat van zijn cola. Als volgt hoorde hij het geroezemoes ook stil vallen al had hij geen idee waarom dat was. Maar zin om om te kijken had hij toch niet. Hij focuste zich liever op hun stilgevallen gesprek wat niet meer op gang leek te komen. Zijn planning voor vanavond was er al wel, maar hij vroeg zich af wie hij ditmaal weer zou gaan tegenkomen, misschien kon hij beter gewoon een wandeling maken of wat gaan voetballen ofzo. Misschien kon hij met Jazlyn gaan praten.