Waiting for someone..

Met zijn handen in zijn zakken gestoken, staarde hij naar het pad dat voor het grootste deel uit schelpjes bestond. Het deelde het bos doormidden, een soort van witte streep door een eindeloze groene vlakte. Even zuchtte hij en stak zijn handen verder in zijn zakken. Terwijl hij zijn blik weer voor zich uit richtte. Enkele mensen liepen voor hem, maar echt druk was het niet te noemen. Maar dat was het ook meestal niet in het bos. Je kwam hier voor je rust, om bijvoorbeeld je gedachten op een rijtje te zetten, of omdat je gewoon van natuur hield. En hij nam van alles een beetje mee hierna toe. Rust kon hij wel gebruiken. De overvolle gangen van het monica high waren verschrikkelijk. Maar aan de andere kant kende hij daar wel al paar mensen. Een daar van was Rosalie en ook Stefanie was hij tegengekomen. Stefanie leek hem wel aardig, maar echt super lang hadden ze niet voor zijn gevoel met elkaar gepraat. Het was dan ook zo druk geweest. Echt niet normaal hoe druk het kon zijn in een stad. Snel schudde hij zijn hoofd en keek weer om zich heen.
Zacht geritsel van bladeren verwelkomde het bos, en aangezien het net had geregend hing er een natuurlijke geur. Een geur die je 's avonds ook vaak rook. Het was op zich niet verkeerd. Michiel haalde één van zijn handen uit zijn zakken en ging ermee door zijn voorste plukken heen, om vervolgens weer een zucht van zijn lippen te schuiven. Zijn gedachten gingen naar Rose. Het voelde raar als hij aan haar dacht. De laatste keer dat hij haar had gezien was bij de burger king, daarna waren ze nog naar het bos gegaan. Ze gaf hem een warm gevoel, maar hij wist niet precies wat het was. Was ze gewoon een goede vriendin? Hij haalde nu ook zijn andere hand uit zijn broekzak en begon wat door te lopen.

Alleen Michiel en Sawyer..

"Out of sight. Out of mind. Out of time, to decide. Do we run? Should we hide? For the rest of my life. Can we fly? Do I stay? We could lose. We could fail. And the moment it takes to make the plans. Or mistakes. Carrousels, in the sky and the shape with their eyes. Under shade silhouettes. Castishing, crying rain." op een zangerige, zuivere toon fluisterde Sawyer de woorden. Voorzichtig streek ze over haar gitaar met een witte plectrum. Haar zwarte nagels tikte voor een paar seconden op haar gitaar, waarnaar ze weer doorging.
"Thirty minutes, the blink of an eye. Thirty minutes to alter our lives. Thirty minutes to make up my mind. Thirty minutes to finally decide. Thirty minutes whisper your name. Thirty minutes to shoulder the blame." fluisterde Sawyer. De noten kwamen er zuiver en puur uit. Ze had weken geoefend op de goede noten en om die op de perfecte tijd te slaan. Ze sloot haar ogen terwijl het pauze in het liedje kwam.

Gedachten vormde zich in de kleine pauze. Ze vormde steeds meer. Herinneringen uit haar jeugd, herinneringen aan haar vele vrienden. Ze verzamelde zich, lieten haar glimlachen. Tot dat ene moment insloeg. Alles brokkelde af, haar fijne herinneringen werden verpletterd door een soort hamer. Een grote, ijzere vuist die insloeg op het juiste moment. Op het moment dat ze zich nog indacht dat ze een kans had om weer lief te hebben. Enige twijfel werd verpletterd.
Ze hield haar tranen terug en liet deze toen wegzakken. Met een hese stem en een lichtelijk bibberende hand, streek ze over haar gitaar en zong ze haar slotzin.

"Thirty minutes to finally decide."

Nog steeds tolde er verschillende gedachtes door zijn hoofd heen. De ene prettiger dan de andere. Zijn oude school liet hem nog steeds niet los. Hij had zo gehoopt opnieuw te kunnen beginnen. De dingen daar achter te laten, maar het leek niet te helpen. Zuchtend keek hij voor zich uit, terwijl hij nog altijd middelmatige stappen zette. Tot nu toe was hij niemand nog tegengekomen die net zoals vroeger over zijn uiterlijk begon, over het feit dat hij niet altijd met de menigte meedeed. Gelukkig niet. Het zou weer dat eenzame gevoel verwekken, iets dat hij juist wilde verkomen.
Voor een moment sloot hij zijn ogen en neuride een paar piano klanken van Czerny. Eén van de componisten die hij vroeger altijd op school had gehoord. Het was gek dat veel mensen de piano wel bespeelde, dat ze sommige stukken wel feilloos konden spelen, maar dat ze -als ze op klassieke muziek werden aangesproken- dan deden alsof het verschrikkelijke muziek was. Hij had er nooit iets van gesnapt, maar dat deerde hem ook niet veel.
Michiel versnelde zijn pas, terwijl hij zijn blik voor de zoveelste keer langs het pad liet glijden. Totdat zijn oog op een meisje viel, ze was niet eens zover weg. Langzaam liep hij dichterbij. Heldere klanken drongen zijn oren binnen. Het was prachtige muziek, en het had een mooie ritme vond hij zelf wel. Zacht gefluisterde hoorde hij, ze zong zacht. Maar dat was niet eens erg. Zijn pas versnelde hij iets, totdat hij hij haar helemaal goed kon zien. De gitaar die het meisje in haar handen had ontlokte prachtige noten. Hij glimlachte even en richtte zijn blik op het gezicht van het meisje, en toen stond hij stil. Ze kwam hem bekend voor. Was zij niet het meisje dat hij op het strand had gezien? Een zucht schoof van zijn lippen, terwijl hij zich vervloekte dat hij naar haar toe gelopen was. "Eh hé." zei hij maar wat nonchalant, terwijl hij zijn handen nog verder in zijn zakken stook.

[inspiloos T-T]

Een stem achter Sawyer trok haar aandacht. Ze luisterde aandachtig, maar de stem zei verder niks. Niks buiten: 'Eh.. Hé." Ze draaide zich uiteindelijk om en daar zag ze een jongen. Een bekende.
"Hoi.. Michiel." stotterde ze, lichtelijk twijfelend. Ze herkende hem wel makkelijk aan zijn bolle hoedje. Best een raar gezicht, waarom zou hij die altijd dragen? Niet dat het hem niet goed stond, sterker nog. Het pastte bij hem. Al kende ze hem nauwelijks, had ze toch zo'n idee dat bolle hoedjes dé ideale accesoire was voor de jongen. Zijn zwarte haren zaten bijna voor zijn ogen, maar nog net niet. Zijn donkere, bruine ogen waren zichtbaar, al scheelde het weinig.
Ook had hij een ketting die haar eerst niet was opgevallen. Er hingen drie ijzeren kralen aan een zwart kord. Had hij die uit Hawai? Het leek haar wel echt iets Hawaïaans, dat van die surfer boys aan hadden. Al was hij geen surfer, dus er klopte geen ene pukkie van.

"Hoi.. Michiel." Haar stem klonk stotterend. Michiel sloeg zijn blik neer. Waarom was hij hier ook alweer naartoe gegaan? Waarom was hij niet weggelopen? Dan stond hij hier niet zo met zijn mond vol tanden, hij was haar immers zelf tegemoet gekomen. Een zucht schoof van zijn lippen terwijl hij zijn ogen langs haar gitaar liet glijden. Het was een mooi instrument. Gitaar, dat had hij vroeger ook gespeeld. Samen met zijn jongens uit de buurt had hij een klein bandje gehad, maar veel was er niet uit gekomen. Het was voor de los geweest, gewoon om te genieten. Maar dat was alsnel over gegaan toen hij ze bijna alle niet meer had gezien. De ene verhuisde, de andere had het te druk. Zo ging iederen langzaam uit elkaar. En toen hij had het maar links laten liggen. Weer zuchtte hij, zou hij het nog kunnen?
Zijn blik bleef haken bij het eind van de gitaar, als hij zijn ogen verder naar boven zou laten gaan dan zou hij haar moeten aankijken. En hij wist nu al dat dat het gesprek nog korter zou laten duren. "Ik zie je dat je gitaar speelt, kan je het goed?" vroeg hij en haalde één van zijn handen uit zijn zakken, om ermee door de voorste plukken van zijn donkere haar te gaan. Nog steeds bleef de vraag aanwezig of hij hier nog wel moest blijven staan. Straks wat hij weer weggestuurd, en daar had hij nu echt geen zin in.

"Hello." Sawyer keek op. "Who are you?" het beest draaide zich om. "An Angel." reageerde het. "You're no creature of God." zei ze, terwijl een glimlach rond het beest zijn lippen verscheen. "Don't be afraid. It is very rare, for a person to be taken for what he truly is." haar ogen opende iets. Ze keek naar het vlindertje dat uit het beest zijn hand kroop. "How do you do that?" vroeg ze. "It's not something I think of," reageerde het beest met een echo in zijn stem, "it comes natually to me." Sawyer kneep haar ogen kort samen. "Please, Angel, tell me. I'd offer you anything to know."
"I assure you, in all your world, there is nothing of yours that I desire. I have seen you here before, always the same. You do not accept the knowledge you regard so highly, and so create a world where what you know to be true, does not apply." Het beest trok zijn nek wat uit in Sawyer's richting. "This world of course is only a dream, though it appears briefly to those who believe it so desperately. It can be nothing more." Ze keek hem geschrokken aan. "Am I dreaming, Angel?" Opnieuw verscheen er een grijns rond zijn gezicht, waarnaar zijn lippen zich weer opende. "You're always dreaming, even when you're awake. Life itself is only a vision, nothing exists, all is a dream: God, man, the World. It's a dream, it is all a dream. They have no existents, nothing exists but an empty space and you. But you are not you, you are only a thought. And so you, yourself, have no real existents." Sawyer keek het dier verward aan, wat bedoelde hij precies? "Are there others like me? Please, tell me there are others like me." Het dier giegelde. "It is true that which I have reviled to you. There is no other world, no Heaven. No Hell. It was all a dream, a grotesk, and foolish dream. You are all alone. Unaccompanied in a unsure place, to walk it's unlimited solitude forever."

"He?" Sawyer kwam uit gedachten. De jongen vroeg iets over haar gitaar. "Oh, ja.. Al bijna mijn hele leven. Speel jij een muziek instrument?" vroeg ze vervolgens, om het gesprek zo maar op gang te houden. Nog steeds hield ze die dagdroom ergens achter in haar hoofd. Was het gezond dat ze dat soort dagdromen had? Betekende ze iets, was ze gek in haar hoofd? Waarschijnlijk een fictief beeld.. Het zou haar niks verbazen. Al vertelde ze zichzelf er maar niet over in te zitten, bleef die droom toch haken.

"He?" Het meisje leek in gedachten verzonken te zijn geweest. Voor een moment glimlachte hij naar haar. Dat had hij ook heel vaak, dus voorstellen kon hij het zich wel. "Oh, ja.. Al bijna mijn hele leven. Speel jij een muziek instrument?" zei ze als antwoord op zijn voorgaande vraag. Michiel ging met zijn hand door de voorste plukken van zijn haar heen, en hield zijn blik op de hare gericht. Al trok haar gitaar zijn aandacht ook. "Vroeger speelde ik ook gitaar, maar dat was lang geleden.." zei hij en staarde even naar de lucht. Denkend aan vroeger op zijn oude school. Aan het bandje dat hij met een paar jongens had gehad. Maar lang was het niet zo gebleven, het groepje werd kleiner, totdat je nog maar in je eentje bent. En dan besef je, dat het geen zin heeft om nog verder te gaan. Al had hij dat wel kunnen doen, maar op één of andere manier was hij er zo abrupt mee gestopt. Alsof hij een deel zomaar in een paar seconden had afgesloten.
Nog steeds staarde hij voor zich uit, in gedachten verzonken. Gedachten, gedachten. Waarom raakte hij zo snel in trans? Waarom kon hij zoiets nou niet afsluiten? Hij kon zich voorstellen dat mensen zich hieraan gingen ergeren. Al had het meisje voor hem dit nu ook, dus nu zou het anders kunnen zijn.
Het leek dan alsof je in een put belandde, een put met vragen. Maar geen antwoord was er te bekennen. Soms wel, soms hielpen je gedachten je. Met behulp van herinneringen en met beelden die soms in je opkwamen. Als je soms aan bepaalde dingen dacht.
Michiel knipperde een paar keer met zijn ogen en richtte zijn donkere ogen vervolgens weer op het meisje met de gitaar voor hem. "Hoe heet je eigenlijk?" vroeg hij tenslotte, in de hoop hiermee een stilte te ontkomen. Ergens besefte hij dat ze bij hun eerste ontmoeting haar naam ook niet had willen zeggen, dus hij wist niet zeker of ze dat nu wel zou doen. Veel maakte het ook niet uit.

'It is true that which I have reviled to you. There is no other world, no Heaven. No Hell. It was all a dream, a grotesk, and foolish dream. You are all alone. Unaccompanied in a unsure place, to walk it's unlimited solitude forever.' Het zinnetje echoede nog een paar keer na in haar hoofd. Ze moest het vertalen om het voor honderd procent te begrijpen. 'Het is waar, wat ik je onthuld hebt. Er is geen andere wereld, geen Hemel. Geen Hel. Het is allemaal een droom, een wrede en domme droom. Je bent helemaal alleen. Alleen, eenzaam, verlaten in een onzekere plek. Je zult zijn oneindige solitaire ruimtes voor altijd bewandelen.'
"Vroeger speelde ik ook gitaar, maar dat was lang geleden..." sprak Michiel. Het waren die woorden die haar uit haar gedachten hadden doen ontwaken. Ontwaken van het zogenaamde giechelende beest, met zijn verwarrende woorden. Het was pas na een minuut of twee dat de woorden echt tot haar doordrongen, pas na een stilte. Een zeer ongemakkelijke stilte. Vroeger speelde hij gitaar, maar hoe lang geleden zou dat zijn geweest? Een jaar, een paar jaar, jaren terug, maanden? Wat zag Michiel als een lange tijd?
"Dat is best zonde, want je lijkt me daar wel echt een typ voor..." sprak ze. Pas toen realiseerde ze zich dat ze hem eigenlijk niet zo goed kende, en dat daarom haar zinnen technisch gezien niet helemaal klopte. "Niet dat ik je zo goed ken," corrigeerde ze zichzelf.
"Hoe heet je eigenlijk?" vroeg Michiel toen. Blijkbaar wisselde hij van onderwerp. Had hij het niet zo graag over zijn gitaar? Het kwam dadelijk vast wel weer op als gespreksonderwerp. "... Sawyer."

Voor de zoveelste keer liet hij zijn ogen door hun omgeving dwalen. Groen, mensen en nog eens groen. Al gaf het gefluit van vogels aan dat er wel degelijk dieren in de buurt waren. Echt heel bijzonder vond hij het nu niet. Ergens begreep hij ook niet waarom hij hier nu stond. Het was duidelijk dat hij haar had gestoord uit haar liedje. En de vorige keer had ze ook al niet met hem willen praten, waarom zou ze dat nu wel willen? Snel schudde hij zijn hoofd en richtte zijn blik weer op die van haar.
Ze leek weer in gedachten verzonken. Hij kende het, een eindeloze reeks van woorden in je hoofd. Het leek soms niet op te houden, al zou je het soms erg graag willen. "Dat is best zonde, want je lijkt me daar wel echt een typ voor. hoorde hij haar zeggen. Een glimlach verscheen op zijn gezicht. "Vind je? Ik vond het inderdaad wel jammer dat ik stopte." gaf hij toe en haalde vervolgens zijn schouders op. Nou ja, het zei zo.
"... Sawyer." vervolgde ze. Zijn glimlach werd breder. Ze wilde dus wel antwoord geven op zijn vraag. Het motiveerde hem al meer om te blijven staan in plaats van weg te lopen. "Kan je misschien nog een stukje laten horen?" zei hij en keek Sawyer vriendelijk aan. Maar zijn blik ging al snel naar haar gitaar. Het licht weerkaatste tegen het gladde houten oppervlak, waardoor het leek te glimmen. Iets dat de gitaar nog mooier maakte.

"Kan je misschien nog een stukje laten horen?" vroeg Michiel, met een vriendelijke blik in zijn ogen. Ze keek kort naar haar gitaar, waar nu een fel licht op weerkaatste. Ze keek omhoog, naar waar de zon vandaan kwam. "Is goed." zei ze zachtjes. Ze pakte haar tas en haalde er enkele vellen uit. Ze las vluchtig elk stuk door en legde toen elk stuk papier terug behalve een. "Dit liedje heet: The Mess I Made." fluisterde ze en keek diagonaal omhoog naar Michiel en liet een vage glimlach rond haar mond verschijnen.
"Should've kissed you there. I should've held your face. I should've watched those eyes, instead of run in place. I should've called you out, I should've said your name. I should've turned around, I should've looked again." De eerste paar zinnen die ze sprak waren zachter, het eerste complet. Ze streek over de snaren van haar gitaar terwijl ze haar ogen voor een moment sloot, de laatste snaar klonk wat langer. Kenneth drong haar gedachten in, voordat ze er echt bij na kon denken. Ze opende haar ogen.
"But oh, I'm staring at the mess I made. I'm staring at the mess I made. I'm staring at the mess I made, as you turn, you take your heart and walk away.." de woorden klonken iets harder dan die van het eerste complet, en de muziek ging een klein beetje sneller. Al klonk het sneller voor men's gevoel, was het nog steeds langzaam. Ze beet op haar onderlip en liet haar blik even op de tekst van het bladmuziek vallen.
Should've held my ground. I could've been redeemed, for every second chance, that changed its mind on me. I should've spoken up, I should've proudly claimed. That oh my head's to blame, for all my heart's mistakes." de muziek had zich nu een heel stuk versneld, haar handen gingen sneller van snaar naar snaar en haar stem klonk harder. Ze was verbaasd dat ze nog wist hoe het liedje precies ging, al had ze de bladmuziek voor haar liggen. Toch keek ze er minder naar dan ze had gedacht. Ze beet snel op haar onderlip. Ze beet eigenlijk de hele tijd op haar lippen, want ze was bang dat ze zou huilen. Kenneth... Die zou binnen de kortste keren weer bij Emilie zijn, dat dacht zij tenminste. En ze kon er niks aan veranderen. Ze was niet Emilie. Ze was minder knap, minder spraakzaam en had minder talent. Niet dat ze Emilie ooit had ontmoet, maar van wat Kenneth haar had verteld..
"But oh, I'm staring at the mess I made. I'm staring at the mess I made. I'm staring at the mess I made, as you turn, you take your heart and walk away..."

"Is goed." antwoordde Sawyer. Een glimlach gleed over Michiels lippen. Hij was blij dat ze hem wat wou laten horen, misschien zou hij nog wat van haar kunnen opsteken. Eigenlijk was hij er we degelijk zeker van, aangezien het zo'n tijd geleden was. Voor hij het wist was ze begonnen met spelen. Noten werden ontlokt door de snaren die ze aanraakt. De juiste snaar, net op het juiste moment. Het klonk net zoals daarnet weer prachtig, talentvol. Zoals hij dat wel kon noemen. Aandachtig luisterde hij naar de woorden die ze aan het liedje toevoegde. Haar stem maakte het weliswaar helemaal af. De glimlach die op zijn lippen speelde werd breder, toen hij haar voor de zoveelste keer aankeek. Op één of andere manier wekte het hem op als mensen op een instrument speelde. Hij hield er wel van, die pure muziek.
Sawyer sloot voor een moment haar ogen, en wendde haar blik daarmee af die op haar bladmuziek voor haar gericht was. Michiel haalde zijn handen uit zijn zakken en ging voorzichtig naast haar zitten. Om vervolgens met één van zijn handen naar zijn hoed te gaan, maar zijn aandacht bleef op het meisje met de gitaar gericht.
'But oh, I'm staring at the mess I made. I'm staring at the mess I made. I'm staring at the mess I made, as you turn, you take your heart and walk away..' Hij herhaalde de woorden in zijn hoofd, het ritme en gevoel dat je erbij moest hebben. Nou ja, het gevoel dat hij vond dat je bij dit liedje moest hebben. Ook hij sloot voor een moment zijn ogen, terwijl Sawyer door leek te gaan met het tweede couplet.
Toen ook het refrein weer was herhaald opende hij zijn ogen weer en keek haar aan. "Het is echt mooi. Volgens mij heb je echt talent hiervoor." zei hij op lichte fluistertoon en zijn ogen waren nog altijd gevuld met vriendelijkheid.

"Het is echt mooi. Volgens mij heb je echt talent hiervoor." sprak Michiel toen op een fluistertoon. Hij was de hele twee misschien drie minuten stil geweest en had geluisterd naar de tekst en de melodieën. Het was een mooie afleiding van Kenneth, ze kon dan even haar gedachten op iets anders vestigen. En mogen dat nou precies zijn wat ze de afgelopen paar maanden nodig had gehad, maar nooit had kunnen krijgen.
Een glimlach krulde langs haar lippen. "Dankjewel. Mijn opa heeft het me op jonge leeftijd geleerd." zei ze zachtjes, met diezelfde glimlach nog rond haar mond gesierd. Haar opa was al een tijd terug overleden en dat was alleen maar meer motivatie voor haar geweest om haar gitaar spel voort te zetten en te verbeteren. Ze had geen vreselijke jeugd gehad, niet zoals de meeste in Santa Monica. Het leek wel alsof iedereen een of ander vreselijk verleden met zich meedroeg. Het was raar, ze snapte er nauwelijks nog ene pukkie van..
"You have to believe, it's more than it seems. I'm more than a soul, in a boat in a sea of sinking dreams. And you have to be sure, there's gotta be a cure. 'Cause somewere down the line I lost the bottom to what's pure." zong ze voorzichtig terwijl ze bedenkelijk over haar gitaar. Een kleine glimlach was rond haar mond te ontdekken. "Don't you let go yet, no it's not too late you know. Hold on, we're gonna make it if it takes all night. There we come, and we're racing like a rocket at the speed of light. So hold on, we've got the wings and we're chasin' the wind. "Farewell," to all the places that we have been. We're going back were we belong." zong ze de laatste zin. De glimlach was nog niet van haar gezicht gevallen, terwijl ze terug dacht aan haar opa.
"Dat was het eerste liedje dat mijn grootvader me had geleerd," zei ze toen, na een rust van ongeveer twee minuten.