Gymles: Lopen!

Het was ochtend en buiten was de koude van die nacht nog niet weggetrokken. Gelukkig. Zo had ze zeker een reden om dat colltruitje aan te doen dat ze sowieso al bij had. Haar excuus was, tegen leerlingen van haar klas; dat ze het echt koud had, en zij slikten dat - nadat ze even een kort ogenblik naar buiten hadden gekeken, waar de mist nog maar net was aan het optrekken - zonder problemen. Zelf zouden ze allemaal gewoon hun loopkleren aandoen van Monica: een rode Tshirt met korte mouwen en een kort shortje, maar zij trok onder haar shirt nog die colltrui aan. Niemand stelde irritante vragen, het leek de normaalste zaak van de wereld. enkel een klein blauw plekje aan haar scheenbeen was te zien; wat vrij normaal leek aangezien iedereen wel eens tegen iets kon aanlopen. Dus het lukte haar allemaal erg goed.
Van de kleedkamers wandelde het groepje naar de piste rond het voetbalveld waar Monica Green één van de dagen weer een wedstrijd op zou spelen. Voorlopig was er nog niemand aan het trainen, misschien kwam het om het vroege uur. En dat stelde haar gerust. De kans dat Kenneth er zou zijn moesten ze trainen, was vrij groot, waardoor ze afgeleid zou geraken en niet meer zou kunnen nadenken. De mensen van haar klas kenden haar niet goed genoeg om te weten wat ze verborg, maar ze wist dat mensen die haar wél kenden, meteen vragen zouden gaan stellen. Ze haalde even diep adem en zette zich aan de buitenkant van de baan toen de leerkracht zei dat ze zich moesten klaarmaken voor de start. Vandaag zouden ze enkele kilometers moeten lopen; en ze wist dat het niet zonder pijn zou gaan; maar zou hiervan niets laten merken. Het lopen ging haar normaal echt goed af, vroeger deed ze regelmatig aan hardlopen en ze had het gevoel dat haar conditie terugkwam. Het fluitje klonk en de meisjes van haar klas begonnen te lopen. Te laat echter; merkte ze dit, waardoor ze met enige achterstand begon. Ze zette er een vaartje achter en haalde ze zo weer in; maar elke stap die ze deed; voelde ze wel ergens pijn. Ze beet op haar tanden; balde haar vuisten en bleef voortlopen; tot er volk op het voetbalveld kwam.

[Kenneth en Emilie]

Kenneth en de rest van het elftal hadden vandaag vroege training. Normaal had hij echt geen zin had om te gaan, maar binnenkort was er een wedstrijd die wel vrij belangrijk was. In hun voetbaltenue verscheen elke jongen op het veld. De meeste hadden echter nog een slaapkop, wat eigenlijk wel een vrij grappig aanzicht was. Aangezien hij tot voor kort bekend stond als de adhd’er van het team. ‘Warm je maar op jongens, daarna gaan we een oefenwedstrijd spelen.’ Schreeuwde de coach over het veld heen. Meteen begon Kenneth te lopen met een voetbal aan zijn hand. Kenneth keek even naar de mensen die aan het lopen waren en deed dan verder, een zwart rode muts stond op zijn hoofd. Dit gebeurde meestal alleen maar in de ochtend als ze training hadden, dan was het best koud. Zelfs hier. ‘Jow springbeest doe verder met je training.’ Schreeuwde even van de jongens naar hem toe. Eigenlijk was hij zo de enigste die zich echter aan het opwarmen was, de andere stonden blijkbaar naar de meiden te staren. Kort schudde hij zijn hoofd en keek even omzich heen. Uiteindelijk kwam hij tot stilstand omdat de coach had geroepen dat ze nu gingen beginnen met te pompen. De jongens zette zich in een kring en begonnen dan met push ups te doen. Kenneth echter keek even naar omhoog en zag plots Emilie lopen, had ze nou een coltrui aan? Hij schudde zijn hoofd en deed al gauw verder, anders zouden de jongens nog wat gaan lopen schreeuwen naar haar en daar had hij geen behoefte aan. Wel zou hij haar soms even in het oog houden, die coltrui was niet echt normaal.

Haar donkerbruine haren waren samengebonden in een staart, die meedeinsde met haar passen. Haar blik gleed over het veld, waar het elftal van de school blijkbaar begon te trainen; en meteen viel Kenneth haar op; zijn vertrouwde zwart met rode muts hielp haar daarbij; spijtig genoeg. Hem zien was afleiding voor haar; of ze nu wilde of niet. De steken in haar zij; waar zich de meeste plekken bevonden; begonnen haar toch parten te spelen. Waar ze normaal vanvoren liep, liep ze nu een stukje naar achteren; haar benen vertraagden automatisch en ze probeerde zo zacht mogelijk de grond te tikken. De eerste 500m, toen ze de leerkracht tegen kwam; stopte ze, niet eens vermoeid, en liep naar de leerkracht. "Ik kan niet meer", sprak ze dan; haar meest overtuigende blik bovenhalend. De leerkracht fronste even; keek haar aan met een blik van - ben je wel oké -, waarna ze niet begrijpend haar schouders ophaalde; mompelde dat ze dat aan haar punten zou gaan zien; en dat ze terug naar de kleedkamers moest gaan. Emilie had niet verwacht dat het zo makkelijk zou zijn om gewoon op te geven; al zou ze dat aan haar punten lichamelijke opvoeding zeker gaan merken. Haar blik gleed even over het veld; waarna ze Kenneth zag pompen en vrijwel meteen haar blik weer naar voren draaide; terwijl ze terug naar de kleedkamers van de sporthal liep. De mouwen van haar trui trok ze even tot over haar handpalmen; terwijl ze hoofdschuddend verderliep; de blikken van de meisjes - en waarschijnlijk ook jongens- negerend. Ze wreef met haar rechterhand even over haar rechterschouderblad en zuchtte. Nu was ze zeker opgevallen. G-E-W-E-L-D-I-G, spelde ze gefrustreerd tegen zichzelf; haar pas naar de kleedkamers wat versnellend.

Kenneth keek even op en zag Emilie vertragen. Kort fronste hij, wat was er mis? Kenneth staarde kort naar het groene gras onder hem en duwde zich recht. 'Sorry coach, ik moet even gaan.' Iedereen keek hem even aan en fronste. Al gauw draaide hij zich om en begon richting de kleedkamers te rennen. Zich makkelijk voort te bewegen tussen de meiden die blijkbaar tot stilstand waren gekomen. Meteen voelde hij enkele blikken op zijn rug branden maar rende toch verder. Er was iets aan de hand met Emilie en ergens kon hij het wel raden door wie het kwam. Lander! Meteen rende hij nog sneller, in de hoop haar tegen te komen. In de hoop haar toch te vinden. Uiteindelijk zag hij in de verte een meisje lopen met diezelfde coltrui aan. Kenneth aarzelde even om op haar af te gaan maar deed het dan toch maar. Al gauw kwam hij tot stilstand bij haar en keek even naar de grond. ‘Em?’ Sprak hij voorzichtig tegen haar en kruiste zijn armen over elkaar. Kort viel zijn blik op een blauwe plek die op haar been zichtbaar was. Lander zou haar toch niet..? Kort schudde hij zijn hoofd en wachtte af. ‘Ik wist niet dat je lichamelijke opvoeding had, anders had ik de training wel geskipt.’ Mompelde hij tussen zijn tanden door. Hopelijk zou ze het niet erg vinden dat hij haar achterna was gegaan. Ach, waar hoopte hij eigenlijk op? Tuurlijk vond ze het erg dat hij achter haar aan was gegaan. Kenneth zuchtte even. De afstand tussen hen was nu misschien niet groot, maar het voelde voor hem echter aan alsof er een meters dikke muur tussen hen in was geplaatst.

Wat gestommel achter haar; verklaarde dat er iemand op weg was naar haar; ze gokte één van haar vriendinnen die hetzelfde idee als haar had gekregen, gewoon te stoppen; maar wist dat het Kenneth was. Hij kwam bij haar staan; waardoor ze zelf ook stil ging staan en en zuchtte onhoorbaar. "Kenneth,' mompelde ze zachtjes, niet wetend of ze het werkelijk zo erg vond dat hij haar achterna gekomen was. "Het maakt niet uit", fluisterde ze zachtjes, waarna ze ze hem even aankeek en dan, zonder dat ze er veel bij nadacht, wat verder wandelde. "Kom je mee of ga je terug?", sprak ze dan zachtjes, zijn keuze maar openlatend; aangezien ze wel wist dat hij dacht dat er wat mis met haar was; en hij de enige zou zijn aan wie ze het ooit zou vertellen; wat er ook gebeurd was tussen hen getwee. Ze aarzelde even, besloot toch gewoon verder te lopen en zo te kunnen merken of hij met haar mee zou komen of niet, terwijl ze zich de beelden van gisternamiddag nog levendig kon voorstellen. Ze moest zwijgen van Lander; tegen de politie en alle andere mensen; maar als ze het aan Kenneth zou vertellen; zou niemand het weten; dat wist ze. Bovendien kon ze dit gewoon niet alleen oplossen. Door de vraag te stellen of hij mee wilde komen; maakte ze hem ook duidelijk dat er iets was, en dat ze bereid was hem dat te vertellen; moest hij ervoor openstaan om naar haar te luisteren. Bovendien hadden ze , op een misschien nogal afstandelijke manier, afgesproken vrienden te blijven. En al was het feit dat ze niet meer samen waren haar schuld, ze hoopte dat hij er nog steeds zou zijn voor haar, in welke situatie ze dan ook zat. Zoals zij er ook voor hem zou zijn.

Zonder er bij na te denken knikte hij. 'Ik ga mee.' Sprak hij zachtjes tegen haar en volgde haar dan ook. Er was geen geluid te horen in de gang, buiten dan dat van de toppen van zijn schoenen die de grond steeds weer aanraakte, als je geen idee had dat hij een voetballer was zou je denken dat hij hakken droeg. Waarschijnlijk had Emilie het er moeilijk mee dat hij er nu was, maar hij had zich voorgenomen wat er ook gebeurde tussen hen dat hij er voor haar zou zijn. En die belofte kwam hij wel na. Aangezien ze toch wel vrienden zouden blijven was hij dat aan haar verschuldigd. Het was niet dat hij haar zou laten vallen als een vriendin, dat zou hij al zeker niet aan kunnen. Als hij het al niet aankon dat hij haar kwijt was als lief dan zou dit voor hem hel zijn. 'Ik heb het misschien vorige keer niet gezegd, maar ik zal er altijd voor jou blijven, maakt niet uit wat er gebeurd.' Mompelde hij zachtjes. Toen hij even wat lawaai hoorde keek hij meteen achter zich en zag wel drie heel bekende gezichten, jongens van het team. Kort schudde hij zijn hoofd en zag de jongens even lachend naar hem kijken. Echt sukkels. Al gauw richtte hij zijn blik weer op haar en wandelde samen verder met haar.

Zonder Aarzelen liep ze de gang door,ergerde zich niet eens aan het getik van zijn schoenen, zoals het normaal wel zou doen. Alle dingen waar ze zich vroeger druk om zou gemaakt hebben; gingen nu gewoon aan haar neus voorbij; ze hechtte er geen aandacht aan. "Ja, ja, dat weet ik wel", sprak ze toch even licht geïrriteerd toen hij wat zei dat hij er altijd voor haar zou blijven. Ze keek hem even zijdelings aan en schudde haar hoofd toen. "Je vraagt je wel af waarom ik stop, zeker? Geloof me, het ligt niet aan jou", mompelde ze dan, waarna ze aan een deur kwamen; en ze die opende. De kleedkamer waarin ze zich net nog omgekleed aan. "Ik weet wel dat jij een vermoeden hebt over wie mij alvorens al had overstuur gemaakt. Of, gewoon de reden was waarom ik stopte, onrechtstreeks." Daarnet had ze de jongens die achter hen stonden, geen blik gegund, dat ze zich maar bezig hielden met belangrijkere zaken. Die ze trouwens waarschijnlijk niet hadden. Eenmaal ze alleen waren; in de meisjes kleedkamer; keek ze hem even aan, en glimlachte; een bittere glimlach die heel wat achterzich hield. "Beloof me alsjeblieft niet te flippen", sprak ze nogal luchtig, waarna haar gezicht weer betrok en ze op haar lip beet, waarna ze de kraag van de coltrui even naar beneden trok met twee vingers. Een paarsblauwe plek kwam tevoorschijn net boven haar sleutelbeen. "Ik kan het aan niemand anders vertellen. Je bent de enige die er wat vanaf weet." Ze liet de kraag weer los en ging dan op de bank zitten. "Ik mag mijn familie niet verraden, Kenneth, zelfs niet als hij mijn ouders met opzet heeft laten zitten in die brand, dat hij het huis met voorbedachte rade in brand stak; wetende dat hij mijn ouders zou laten liggen.", sprak ze dan; hem niet aankijkend. Haar stem trilde, maar tranen kwamen er niet. Ze had genoeg gehuild de laatste dagen.

Kenneth wandelde rustig verder luisterend naar de weinige woorden die ze sprak tegen hem. Kort keek hij haar aan maar liet zijn blik al gauw weer afdwalen naar de grond. Toen ze uiteindelijk stopte met wandelen en zij de deur open deed liep hij ongegeneerd binnen en sloot de deur achter zich. Mensen die hen zagen binnen gaan zouden wel ideeën krijgen van wat ze gingen doen, maar die gedachte klopte niet. Ze zouden hoogstens wat praten met elkaar. Niet meer of minder. Kort knikte hij op haar woorden. Dus hij had toch gelijk gehad, het was haar broer Lander geweest. Voorzichtig keek hij haar aan toen ze zei dat hij haar niet mocht flippen. Ze trok haar coltrui bij haar nek iets naar beneden en meteen verwijde zijn pupillen. Duidelijk kwaad om wat Lander veroorzaakt had, maar hij zou zich kalm houden. Toch zou hij haar broer eens een keer op zijn plek gaan zetten, dit was niet meer normaal. 'Zo'n mensen noem ik zelfs geen familie meer. Komop Emilie dit kan hij je niet aandoen, ik bedoel hij rost je zomaar af en jij laat het ongestraft toe? Waarom doe je dit? Plus je weet wat hij gedaan heeft. Waarom doe je er dan niets aan? Komop wat gaat het volgende zijn dat hij doet?' Sprak hij met een duidelijke irritatie in zijn stem, maar ook met duidelijke bezorgdheid over haar. Hoe kon ze het toelaten? Wat wou hij nu graag zijn armen om haar heen slaan, maar hij wist niet of ze dat wel toe liet. Aangezien hun hard gesprek op zijn kamer, toen had hij ook als steun zijn arm om haar heen gelegd. Maar dat verwarde haar, dus hij liet het maar beter uit. 'Ben je bang van hem?' Waarschijnlijk wel. 'Wat voor een vraag was dit nu sukkel.' Dacht hij, wie zou er nu niet bang zijn van een broer die zijn eigen ouders in koele bloede vermoorden?

Toen hij, duidelijk zijn stem onderdrukkend, begon te spreken; keek ze naar de grond. Haar benen, die trok ze even op, en sloeg haar armen eromheen. Een hij uit was gesproken; wilde ze antwoorden; maar toen hij opnieuw een vraag stelde, was ze even geraakt om wat hij zei. Of ze bang was van Lander? Ze beet even op haar lip, en besloot de andere vragen te beantwoorden. "Waarom ik dit doe? Ik denk niet dat je dat begrijpt", mompelde ze even; waarna ze hem even aankeek. "Je snapt het niet hé? Buiten Lander heb ik geen duidelijke familie, Kenneth; mijn tante woont in Spanje en weet je, that's it! Niemand anders! Schrik je er nu van dat ik Lander niet wil verraden? Als ik dat doe, heb ik bijna geen familie meer, en iedere mens heeft een familie, toch? Ik wil normaal zijn, zoals andere mensen.", sprak ze. In het begin van haar zin had ze haar stem even verhoffen; naar het einde toe werd die stiller. Met haar handen over haar benen gekruist, wreef ze even over haar zij. "Ik leef liever zo dan zonder familie te gaan leven.", sprak ze dan rustiger, waarna ze haar lippen samenperste en even zuchtte. "Ik ben niet bang voor de pijn, niet voor hem, ik ben bang voor de reacties die ik krijg van andere mensen. Waarom zou ik trouwens bang voor hem zijn? Wat kan hij me aandoen? Me vermoorden? Misschien heb ik dan wel weer een familie, niet?", zei ze, nu met haar blik op hem gericht. "Vrienden, vriendinnen, een vriendje, allemaal belangrijk, maar ook familie hoort daarbij.", mompelde ze even, hem overtuigd van haar eigen woorden aankijkend.

Kenneth schudde zijn hoofd. Nee, hij begreep het niet. Hij kon leven zonder een familie en hij had ook voor zichzelf moeten vechten anders stond hij hier niet. 'Nee, ik begrijpt het helemaal niet. Jij bent het misschien gewoon om met familie te leven. Ik niet.' Mompelde hij zacht, maar liet haar verder uit praten. Was hij dan ook abnormaal? Kenneth begreep het allemaal niet meer, bijna al zijn vrienden hadden een familie maar die lieten toch ook niet toe dat ze werden geslagen? 'Dan ben ik dus ook abnormaal? Ik heb ook moeten vechten voor mijn eigen leven weer recht te krijgen. Mijn familie is dood voor me, ik heb ook het alleen met mezelf moeten doen al die jaren lang. Maakt het mij dan ook abnormaal?' Toen hij haar volgende woorden leek er binnen iets in hem te knappen. Waarom zei ze zoiets, ergens had ze wel gelijk maar toch waarom? De jongen moest aardig veel moeite doen om zijn tranen binnen te houden, ze mocht niet dood. Niet door Lander, niet door iemand of door iets. 'Zeg zoiets niet..' Klonk zijn stem vrij stil. Wou ze dood? Door alles wat er was gebeurd? Door hem? Aangedaan door haar woorden keek hij naar de grond, het leek bijna alsof hij echter in shock was maar toch was er toch iets aan hem waaraan je kon zien dat het echter niet zo was. Namelijk zijn handen die gebald waren. Kenneth zou Lander te pakken nemen, waarom deed hij dit bij zijn bloedeigen zuster? Voelde hij dan geen enige connectie met haar?

Toen Kenneth zei dat hij het niet begreep, wilde ze protesteren en haar standpunt verdedigen, maar toen hij verder sprak, zweeg ze gewoon en keek hem verontschuldigend aan. "Je bént niet abnormaal. NIet hier. Maar in Spanje is het echt wel belangrijk. Geen familie is een bastaard; iemand wiens moeder een prostitué was, wiens moeder onverwacht en ongewild zwanger werd en een kind dat; spijtig genoeg, en met bijzonder veel geluk, helaas, overleefde. Een schande." Ze mompelde even dat zijn cultuur anders was geweest; tot haar twaalfde leefden ze nog in Spanje, tot ze verhuisden. Hier in Amerika was je familie niet belangrijk, maar in Spanje was het je status gewoon; tenminste, waar zij leefde. De godsdienst die zij volgde; de levensstijl die zij aan had genomen.
Toen ze was uitgesproken, mompelde hij dat ze zoiets niet moest zeggen; waardoor ze even met een 'who cares'-blik Kenneth aankeek en haar schouders ophaalde. Ze had één wenkbrauw omhoog getrokken en zuchtte dan even. Ze zette haar voeten weer op de grond en stond dan op, en hierdoor werd haar trui weer wat opgetrokken; waardoor enkele plekken aan haar linkerzij zichtbaar werden. Roodpaars van kleur. Toen ze dat merkte, trok ze die even snel naar beneden en ging dan rechter staan. "Ik zou me graag omkleden, voor de anderen komen", sprak ze dan fluisterend, naar de grond kijkend. Ze zou zich al zeker niet in zijn buurt omkleden, laat staan met zo'n lichaam. Ze schaamde zich rot en de meisjes van haar groep had ze daarnet nog kunnen omzeilen, maar nu moest ze toch andere kleren aan.

Kenneth keek haar aan en zuchtte even. Hun culturen waren inderdaad anders, dat wist hij wel. Toch zou hij naar Lander gaan op de een of andere manier, en zij wist het, zij wist dat hij het zou doen. Al gauw zag hij de blik in haar ogen en keek haar even serieus aan. 'Ik geef erom,en je weet het.' Mompelde hij nog steeds even zacht als eerst. Waarom kon hij haar nu niet gewoon omhelzen? Alles was gewoon te moeilijk nu, maar hij wou haar zo graag de steun geven die ze verdiende. Toen ze opstond viel zijn oog op de andere plek. Toen ze echter wat zei over omkleden verscheen er een hele kleine grijns op zijn gezicht maar die verdween al gauw weer. 'Ik zal wel weg gaan, als je me nodig hebt stuur me dan iets Em. En alsjeblieft doe geen domme dingen. Jou kwijt spelen wil ik al helemaal niet.' Vervolgens zette hij even een stap naar haar toe maar bedacht zich dat hij het niet mocht doen. Al gauw draaide hij zich om en wandelde richting de deur. 'Als je wilt dat ik nog even wacht op je zeg het me dan maar via sms, ik hoor al wat rumoer op de gang.' Sprak hij zachtjes en verdween dan uiteindelijk door de deur en keek even naar de meiden die er uiteindelijk de gang in kwamen. Al gauw besloot hij zich tegen een muur te leunen en ze nog even op te houden moesten ze hier te snel zijn. Al deden de andere van het team hun best daar ook voor.

Toen hij zei dat hij erom gaf; knikte ze evn en haalde haar schouders op. Dat wist ze. Ze wilde hem gewoon de keuze wat gemakkelijker maken. Ze besloot te zwijgen, de woorden lagen nochtans op het puntje van haar tong. "Ach, als ik er niet meer ben, hoef je niet te twijfelen over je keuze, die je toch al lang gemaakt hebt", , had ze willen zeggen, maar slok de woorden die hem waarschijnlijk kwaad zouden maken; terug in. Ze waren vrienden.
Ze knikte even toen hij zei dat ze weg zou gaan; en zei dat ze hem wel zou sturen moest ze hem nodig hebben. Ze aarzelde even; wachtte tot hij de deur uit was; waarna ze in een sneltreinvaart zich uitkleedde en andere kleren aantrok. Nog voor de meiden binnenkwamen; was ze al klaar; waardoor ze even haar blik door de deur ging glijden; waar ze Kenneth nog even tegen de muur zag leunen. Ze nam haar tas van de haak, opende de deur die zonet was dichtgesmeten; en liep naar hem toe. "Het spijt me; dit is puur vriendschappelijk", sprak ze dan even; waarna ze hem moeilijk aan keek en haar armen om hem heensloeg, hem tegen zich aantrok en op haar lip beet, terwijl ze haar ogen zachtjes toekneep.

[erg kort, moet gaan :s ]

Kenneth staarde naar de grijze stenen muur voorzich, uiteindelijk waren de meiden toch door geraakt. Want die wandelde nu stuk voor stuk voorbij hem. Sommige keken hem laag dunkend aan, andere liepen hem gewoon voorbij. Dus zij wisten er ook al van? Het zou lang duren voor de school dit was vergeten, en voor alles weer terug het gewone gangetje ging. Het laatste meisje was uiteindelijk binnen gegaan en keek nog kort om en snoof. Nu wou hij echter helemaal vertrekken, maar net toen hij wou vertrekken zag hij Emilie naar buiten komen en vervolgens weer naar hem. Toen ze echter wat zei over puur vriendschappelijk en daarna voelde hij haar armen om zijn lichaam heen slaan. Meteen legde hij de zijne om haar lichaam en haar hoofd tegen het hare legde. 'Ik weet dat het vriendschappelijk is Emilie, maar iedereen kan wel een knuffel gebruiken ookal zijn we maar vrienden.' Voorzichtig versterkte zijn greep ietsjes maar toch was hij heel voorzichtig om haar niet pijn te doen. 'Maar alsjeblieft, ik smeek je vanuit de grond van mijn hart doe je zelf niets aan. Dat zou me nog meer pijn doen dan enig ander ding. Ik weet dat het moeilijk is, maar alsjeblieft.' De jongen neep zijn ogen toe, en een traan rolde uiteindelijk toch over zijn wang, die hij al gauw weg streek door zijn hand even naar zijn gezicht te verplaatsen. Misschien zag zij dit als een manier om alles makkelijk op te lossen. Maar als zij hem echter zou verlaten als vriendin dan ging hij daar echter kapot aan.

De afkeurende blikken die de meisjes haar hadden gegeven toen ze weer naar Kenneth was gelopen, brandden even op haar rug, maar ze negeerde die volledig. De deur werd even opengehouden door hen, ze keken nieuwsgierig naar binnen; maar één van Emms vriendinnen, mompelde dat ze hen met rust moesten laten; en duwde de deur achter hen dicht. In gedachten, bedankte ze haar hiervoor, en zelf zou ze ook wel weten dat Emilie haar hierom dankbaar was. Ze zuchtte even zachtjes toen hij vertelde dat ze gerust een knuffel mochten geven; al waren ze maar vrienden. Dit had ze gewoon even nodig, en Kenneth was er om haar te steunen, nu, en daar maakte ze gewoon gebruik van. Ze slikte even en sloot dan haar ogen. Blijkbaar waren haar tranen nog niet op, een traan rolde ook bij haar van haar wang. Ze rilde even; toch nog wat pijn voelend, zachte weliswaar. Hij lette op, en dat was goed. Haar hoofd maakte een horizontale beweging, bedoeld als een 'nee', waarna ze haar greep loste en een stapje achteruit zette. "Het spijt me", sprak ze dan zachtjes, hem even verontschuldigend aankijkend, met tranen in haar ogen. "Ik zal gewoon..", begon ze, vervolgens slikte ze even en keek naar de grond. "Verder gaan met mijn leven, zeker?", vervolgde ze dan; haar schouders even ophalend en een - dat deze geforceerd was zou ze niet ontkennen - klein glimlachje op haar gezicht toverde. Ze stak haar handen in haar zakken en begroef haar kin in de sjaal die ze daarnet vluchtig om zich heen had geslagen. Ze keek hem even aan; niet wetend wat ze nog moest zeggen; ze voelde zich wat ontladen door de steun die ze had gekregen; maar wist niet hoe ze hem moest bedanken.

Uiteindelijk werd hij losgelaten door haar en ergens deed het wel pijn. Hij had haar niet mogen pijn doen, als hij kon kiezen zou hij het doen, maar het was niet mogelijk voor hem. Al wou hij het nog zo graag. Kenneth keek haar aan toen ze hem los liet en zag de tranen en voelde zijn hart helemaal over nieuw breken. ‘Weet dat ik je zal bijstaan, ik wil je hier doorheen trekken als een vriend. Misschien zullen we nog wel wat tegen komen op onze weg maar we kunnen het als we maar willen Emilie.’ Fluisterde hij zachtjes. Kort hoorde hij de jongens uit de kleedkamer komen en die keken even raar naar hen. ‘Jow adhd’r het is niet omdat je je niet moet omkleden dat je bij die meid mag gaan smiezen.’ Riep een van hen naar hem toe. Meteen wierp hij een kwade blik op hem en snoof even. ‘Hou je kop man, je weet niet eens wat er aan de hand is.’ Riep hij geïrriteerd naar de jongen die uiteindelijk verdween naar buiten. Met een verontschuldigende blik keek hij haar aan . Heel voorzichtig bracht hij zijn beide handen naar haar gezicht en streek zachtjes de tranen weg. ‘Sorry, hij is gewoon een idioot.’ Zei hij zachtjes tegen haar en zette een waterige glimlach op. Voorzichtig liet hij zijn armen weer zakken en keek even naar de sjaal waar ze haar nek mee verbergde. Lander zou eraan gaan, door zijn toedoen. Nooit meer zou hij Emilie aanraken, nooit meer zou hij haar slaan. Desnoods moest hij zijn beide armen breken, maar nooit zou het gaan gebeuren. Dat beloofde hij aan haar vanuit de grond van zijn hart. Als hij haar nog een keer met zo’n blauw plekken zag lopen dan was er echt iets mis met die gast. Dan moest hij maar ontoerekeningsvatbaar worden verklaard.

[Inspiloos]

Emilie zuchtte even zachtjes en keek Kenneth dan nog steeds aan. "Dat weet ik, ik wil het ook", sprak ze dan zachtjes, waarna ze even knikte en een nu welgemeende glimlach op haar gezicht . Haar donkere ogen sloeg ze even neer. Ze slikte even en keek opzij toen enkele jongens uit de kleedkamer kwamen. Eéntje ervan, vond het zo plezant om om hen even wat toe te roepen; waarna ze hem een gefrustreerde blik toewierp. Wie het leuk vond om zo'n opmerkingen te geven, zou even een vis op een muur moeten tekenen, en dan wachten tot ie zou wegzwemmen. Dan zou ie zijn tijd nog nuttiger spenderen dan waar hij nu mee bezig was. Ze schudde haar hoofd even langzaam toen de jongen zijn rug draaide en al naar buiten was; waarna ze even haar schouders ophaalde en Kenneth weer aankeek. "Laat hem toch, hij heeft niets beters te doen", mompelde ze. Haar blik liet ze even onderzoekend over Kenneths gezicht, waaruit ze concludeerde dat hij duidelijk op wraak zinde; wraak op Lander. Ze ging even met één van haar handen door haar haren en slikte. "Doe hem alsjeblieft niets aan", mompelde ze, niet beseffend waartoe Lander echt in staat was. Ze slikte even moeilijk en hoorde dan de deur achter hen open en weer dichtgaan. Het was Laura, degene die daarnet de deur voor hen had gesloten. Ze schraapte haar keel even en legde haar hand op Emilies schouder. Emilie keek haar even aan, toverde een glimlach op haar gezicht, en keek dan weer naar Kenneth. "Kom je mee? Ik zou nog langs de administratie moeten..", mompelde Laura vragend, waarna Emilie haar aankeek en ze even kort knikte. "Ik ga al verder", sprak haar vriendin dan; met andere woorden zeggend dat ze moest afscheid nemen, maar snel moest zijn. Ze draaide zich om en liep weg. Emilie keek Kenneth even aan en zuchtte toen. Ze maakte een handgebaar richting Laura. "Ik denk.. dat ik moet..", sprak ze dan aarzelend, hem even moeilijk aankijkend.

'Ik zal proberen maar ik kan je niets beloven Emilie.' Sprak hij gemeend tegen haar. Toen de deur open ging keek hij naar het meisje en zuchtte even. Toen de vraag luidde streek hij even door zijn haren en knikte hij naar haar. 'Ik zie je wel weer binnenkort, en je weet het als je me nodig hebt ik ben er.' Zei hij vriendelijk tegen haar en drukte voorzichtig een kus op haar wang. Vervolgens knikte hij naar haar en wandelde dan in dezelfde richting uit als waar het meisje naar toe was gelopen. Al werd het al snel lopen en zo raasde hij het meisje voorbij. Kenneth had maar besloten om nog even wat rondjes rond het veld te lopen. Om zijn woede weg te rennen, al zou hem dat toch maar niet lukken. Toen hij met een luide bonk de deur opende begon hij al meteen te rennen. Nu kon je hem echter een adhd'r noemen de snelheid waarmee hij rende was zelf voor een hardloper om mee te beginnen niet haalbaar. Kenneth focuste zich echter op zijn bewegingen zodat hij geen spieren zou overbelasten al was dat met zijn snelle start vast al gebeurd. Voor hij het echter wist zat hij al in het midden van het veld en nog steeds was er geen spoor van uitputting.

[Insi's gone]

Ze beet even op haar lip en knikte toen hij had gezegd dat hij niet kon beloven, en hoopte vurig dat hij Lander géén kwaad zou doen. Ze zuchtte even zachtjes toen hij zei haar binnenkort weer te zien, en daar meteen op liet volgen dat als ze hem nodig had, hij er voor haar zou zijn. Ze voelde een louter vriendschappelijke kus op haar wang en knikte dan zelf ook. Toen Kenneth eenmaal uit het zicht was, met andere woorden voor haar uit de hal was verdwenen; stond ze nog steeds wat onbeweeglijk naar de muur te staren. Laura bleek na enkele minuten echter te merken dat ze niet zou komen, waardoor ze terug was gekeerd en met haar handen gespreid in de gang kwam staan. 'Kom je nog? Zometeen kan ik naar mijn studentenkaartje fluiten'; sprak ze wat geïrriteerd, waarna Emilie traag knikte en naar haar toe kwam gelopen. 'Eindelijk', sprak Laura wat geïrriteerd terwijl ze verder liepen. ' Ik vraag me toch af wat die Kenneth altijd met je doet, je bent echt down tegenwoordig',, begon Laura hoofdschuddend te constateren; waarna Emilie haar even - met een klein grijnsje op haar gezicht - een por gaf. "Hij is oké, dat weet je, ik slaap tegenwoordig gewoon weinig", sprak ze rustig, waarna ze wat meer door begon te stappen en eens ze buitenliepen, even omkeek naar het voetbalveld, waarop ze Kenneth zag lopen. Ze slikte even zachtjes, maar keek dan weer nepvrolijk naar Laura, die maar vragen bleef afvuren; vragen die ze niet van plan was eerlijk te beantwoorden. Nu niet, nooit niet.