Afsluiten

Wyatt handelde de laatste klant af die een cd van Asking Alexandria had gekocht. Het was al iets van een acht uur in de avond ofzo en bijna elke winkel was toe. Buiten dan de kleine souvenirwinkels ofzo. Maar de enigste grote winkel die nog open was van het gehele Monica Place was de muziekwinkel waar hij soms werkte voor wat geld bij elkaar te zoeken. Kalm deed hij de kassa op slot en knikte nog naar de man die uit de winkel ging als gelukkige eigenaar van de laatste cd van de laatste metalsensatie. Rustig liep hij langs het houten rek en keek even naar enkele cd's. Hij streek zijn haar even uit zijn ogen en deed vervolgens zijn jas aan en zette zijn zwarte koptelefoon op en schakelde zijn iPod in en meteen klonk de muziek van Black Veill Brides door zijn oren. Rustig wandelde hij de deur uit en trok die achter zich toe en draaide die met gemak in het slot. Even keek hij nog naar binnen, maar hij merkte niets meer op wat er nog lag van hem of van een van zijn collega's. Rustig draaide hij zich om en voor even sloot de jongen zijn ogen om de muziek door zijn gehele lichaam te voelen gaan. Iets was hij soms wel nodig had. Toen de jongen uit eindelijk zijn ogen open deed glimlachte hij droogjes naar een voorbij komer en stak dan zijn handen in zijn zakken en wandelde verder door richting de uitgang.


[Wyatt + Jazlyn]

De hakken van Jazlyn tikte op de stenen van de straat en waren overal te horen. Het was al iets over sluitingstijd en alle winkels waren al gesloten. Slechts een paar nachtwinkels waren open maar daar kon je alleen maar komen voor spirituele dingen of andere rare dingen. Ze was ooit met een schoolvriendin in een zo een winkel geweest, na een paar seconden waren ze al naar buiten gegooid omdat ze te hard aan het lachen waren om de spullen. Maar ach, om een kinderspeeltje dat zo hard trilde moest je gewoon lachen. Zeker omdat dat speeltje een aanhangsel had dat nog sneller heen en weer bewoog. Meestal kwam ze hier voor de jongens of met vriendinnen om leuke kleren te kijken. Dit keer was ze erheen gestuurd door haar vader die had gevraagd of ze een CD wilde kopen voor een van haar neven in Florence. Haar tante in Italië was gestorven dus ze moesten hun steentje bijdragen volgens haar vader. Haar vader had geld op haar rekening gestort voor de CD en voor wat spullen voor zichzelf. Wat was hij toch lief voor zijn dochter.
Jazlyn’s jurkje zwierde rond terwijl ze haar pas versnelde. In alle haast had ze haar jas thuis gelaten en was er kippenvel op haar armen verschenen omdat de witte stof van haar jurk niet dik genoeg was om warmte vast te houden. Het maakte niet veel uit, het enige waar het nu om ging was de CD op tijd te pakken krijgen. Toen ze eindelijk de winkel naderde zag ze nog net een man weglopen. Ze glimlachte breed en begon te rennen waardoor ze de angst had dat haar hak zou breken. Net voordat ze de winkel zou bereiken sloot een jongen alles af en liep hij weg. Omdat ze geen vaart meer kon minderen knalde ze onhandig tegen hem op en viel ze met een klap achterover op de tegels. ‘Merde!’ mompelde ze. Ze haalde diep adem en kwam overeind zodat ze op de grond zat in plaats van lag. Ze wreef met een pijnlijk gezicht over haar arm en voelde wat aan haar vingers kleven. Toen ze naar haar hand keek zag ze dat het bloed was. ‘Ah shit!’ riep ze uit. Ze zag dat er al wat vlekken op haar jurk waren verscheen. Ze had haar arm langs de stoep geschaafd, hoe stom kon je landen? Ze keek op naar de jongen waar ze tegenaan was geknald en sloeg haar ogen neer. Ze had hem niet goed gezien maar ze schaamde zich dood dat ze tegen hem was aangeknald. ‘Het spijt me.’ zei ze zacht. ‘Ik wilde niet tegen je aanknallen. Ik moest nog wat kopen en ik dacht dat ik op tijd zou zijn.’ ratelde ze. Ze klemde haar kaken op elkaar en staarde naar haar jurk. Die kon ze gaan gebruiken voor Halloween.

Opeens voelde Wyatt iemand tegen hem oplopen, en door het feit dat hij zijn koptelefoon niet goed op had viel die in duigen neer op de grond. Meteen vertrok zijn gezicht, heel handig. Nu kon hij geen muziek of wat meer luisteren. Al snel keek hij naar degene die tegen hem aan was gelopen en tot zijn verbazing was het een meisje. Toen hij zag dat ze bloede knielde hij bij haar neer en keek even naar de schaafwonde. ‘Gaat het wel helemaal met je? En maakt niets uit hoor. Kom anders even mee naar binnen terug, ik kan het desnoods wel verzorgen.’ Zei hij vriendelijk tegen haar en even legde hij zijn duim en wijsvinger op haar arm en tilde die zachtjes op, de wonde was niet zo heel erg maar kon wel gaan infecteren als die niet verzorgd werd. Dat wou hij het meisje nu eigenlijk niet gaan aandoen. Voor even ging zijn blik naar zijn kop telefoon en zuchtte hij even, dat werd maar even een nieuwe kopen in de winkel. En aangezien hij er toch wat procenten af kreeg was het voor hem nog iets gemakkelijker ook. Kalm stond hij weer op en stak zijn hand uit naar het meisje. ‘Komop, we gaan even naar binnen om het te ontsmetten.’ Zei hij met een glimlach tegen haar. Normaal deed hij de winkel niet meer open voor mensen die te laat waren ofzo, maar aangezien dit zijn eerste gewonde was voelde hij zich eigenlijk wel gedwongen door haar om haar arm te verzorgen. Plus dan kon zij eventueel nog het gene koen wat ze wou hebben. Met zijn andere hand viste hij de bos sleutels uit zijn zak en wachtte rustig op haar tot ze zijn hand echter accepteerde en met hem mee naar binnen ging.

Jazlyn fronste terwijl ze de wond in haar opnam en hield haar adem in. Bloed had altijd een vieze roestige geur, ze werd er misselijk van telkens als ze het zag en rook. Ze probeerde zich in te houden en verstarde toen ze de stem van de jongen hoorde. Zijn stem was aantrekkelijk, hoe zou zijn gezicht er dan wel niet uitzien? Ze hield haar adem in en richtte haar felgroene ogen op het gezicht van de jongen. Ze had de neiging om keihard te roepen dat hij een lekkerding was maar verbood het zichzelf. Ze voelde zich opnieuw klunzig omdat ze tegen hem was opgelopen. Waarom was het geen lelijkerd geweest die wat sukkelig had geantwoord. Ze bleef stil naar de jongen kijken en was voor het eerst van haar Monica High school carrière van haar stuk gebracht. Ze had al veel jongens gezien en uitgeprobeerd maar dat ze deze jongen over het hoofd had gezien? Pas na een paar minuten was ze in staat te antwoorden. ‘Het gaat wel.’ zei ze hakkelend terwijl ze de uitgestoken hand van de jongen dankbaar aannam en overeind kwam. Jammer dat het Halloween feest al geweest was, ze was verkleed gegaan als een soort konijn alleen op de hele foute manier. Deze jurk had haar goed gestaan als ze ook nog een zwarte pruik had opgedaan. Dan kon ze doorgaan als Bloody Mary. ‘Ik wil je niet tot last zijn hoor.’ zei ze zacht toen hij aanbood om haar wond te behandelen. Het bloed viel op de tegels en gleed langs haar arm wat een kietelend gevoel gaf. Het was een beetje raar om ter plekken in lachen uit te barsten, dan vond de jongen haar vast nog enger dan hij nu al vond. Jazlyn’s blik gleed over de grond en bleef hangen op iets dat kapot op de grond lag. Ze bracht haar hand naar haar mond en schudde haar hoofd. ‘Oh het spijt me! Ik wilde niets van je breken!’ zei ze. Ze was de vallei van wanhoop nabij, wat moest ze doen om nu niet als een idioot over te komen? ‘Ik .. ik .. Ik zal alles vergoeden echt waar!’ vervolgde ze. Ze dacht aan het geld dat haar vader op haar rekening had gestort en was voor het eerst blij dat hij zo lief was geweest er wat extra’s bij te doen. Ze bleef onhandig op haar benen staan terwijl de geur van het bloed steeds sterker werd. ‘Hou je goed Jazlyn, zometeen kots je over hem heen en dan ben je helemaal een freak.’ dacht ze. ‘Euhm als je me zou willen helpen, graag.’ zie ze bijna fluisterend.

Wyatt keek haar aan en fronste even. Zachtjes schudde hij zijn hoofd en liet haar maar even uitpraten. Toen ze over zijn koptelefoon begon keek hij haar droogjes aan. 'Je kon zelf ook niet weten dat je tegen me zou aanknallen. Maar je moet me niets vergoeden ik krijg zo'n dingen toch bijna gratis dus.' Zachtjes opende hij de deur en wandelde samen met haar naar binnen om de deur daarna te laten vallen in het slot. 'Blijf even hier ik ga wat ontsmettingsmiddel en watjes zoeken.' Kalmpjes liet hij haar hand los en wandelde dan naar achteren. Wyatt vond het maar raar dat ze zo raar op hem had gereageerd maar hij zou het maar laten voor wat het was. Met een kleine stoot tegen de deur ging deze open en zo kwam hij in het personeelskamertje waar in de kasten vast wel ergens watjes en ontsmettingsmiddel lag. De jongen trok de deuren van de kastjes open en toen hij ongeveer vijf minuten verder was kwam hij bij de laatste kast en daar lag uiteindelijk wel het nodige in. Plus ook verband, perfect. Met een vriendelijke grijns wandelde hij met de spullen in zijn armen weer terug de winkel in. ‘Wel laten we maar eens naar je arm kijken. Zou de patiënte even willen gaan zitten op de toonbank zodat ik mijn werk kan uitvoeren.’ Zei hij op een vrij droge manier tegen haar. Voor even liet hij zijn blik over haar gehele gelaat gaan en sloeg die dan weer neer. Waar was hij nu weer mee bezig? Buiten dan doktertje spelen. Nu werd het maar afwachten wat ze ging doen, of ze barste in lachen uit om zijn domme uitspraak, of ze ging gewoon op de toonbank zitten. Of ze kon misschien flauwvallen, hing er nog wel vanaf hoe ze reageerde op bloed.

Jazlyn volgde de jongen de winkel in terwijl ze nadacht over wat hij had gezegd over de koptelefoon. Ze hoefde het dus niet te vergoedden? Maar ze wilde wat doen om haar blunder goed te maken, om te laten zien dat ze toch wel handig kon zijn. Ze haalde diep adem en werd even verblind door het licht in de winkel. Het was donker buiten omdat het sluitingstijd was natuurlijk. De lantaarnpalen waren de enige lichten in het winkelcentrum. Ze knikte toen de jongen zei dat ze hier moest blijven en bleef onhandig staan. Ze keek even naar haar arm en zag het kleverige bloed op de grond druppelen. Kon dat niet even stoppen? Het leek alsof haar arm vandaag even ongesteld wilde zijn. Ze dekte de wond af met haar hand maar kwam er al gauw achter dat het niet zo een goed idee was. Het bloed zat aan haar goede hand en voelde niet prettig. De geur werd er alleen maar sterker door. Jazlyn onderdrukte een poging tot kokhalzen en zag dat de jongen weer terug was gekomen. Ze liet haar hand langs haar lichaam zakken en kon zichzelf in gedachten alweer voor haar hoofd slaan. De hele jurk was weer eens verpest, dat deed ze goed. Ze was nog steeds verbaasd over de verschijning van de jongen. Hoe kon hij zo goddelijk zijn? Waarom was ze zo van haar stuk gebracht. Ze moest glimlachen toen de jongen te werk ging als een echte dokter en knikte. ‘Komt voor elkaar dok.’ zei ze lachend. Ze liep naar de toonbank en beet op haar lip. Great nu zat haar hand onder het bloed en zou ze de toonbank besmeuren. Ze zuchtte en veegde haar hand uiteindelijk af aan haar jurk. Als mensen niet beter wisten en vanaf een afstandje bleven kijken dachten ze waarschijnlijk dat het rode op haar jurk een soort patroon was dat bij de jurk hoorde. Onhandig ging ze op de toonbank zitten waardoor haar jurk wat omhoog schoof. Hij was al niet zo lang bij haar benen en nu was hij al helemaal kort. Ze had hem aangetrokken om te kijken hoeveel jongens naar haar benen zoude kijken, gewoon voor de lol, dit had ze niet verwacht. ‘Echt het spijt me zo erg.’ fluisterde ze. Ze glimlachte verlegen en keek met haar groene ogen onderzoekend naar de jongen. Ze merkte op dat hij bruine ogen had, bruine ogen die schitterde in het licht van de TL-buizen die in de winkel hingen. ‘Ik ben trouwens Jazlyn. Ik kom van Monica High School, en jij?’ vroeg ze. Ze hield haar hoofd wat schuin en moest opeens denken aan Kenneth. Deze jongen had wat van hem weg.

'Het maakt echt niets uit. Kan elk mens gebeuren hoor.' Zei hij met een glimlach tegen haar. Rustig nam hij een watje en deed daar wat ontsmettingsmiddel op. 'Oke, dit kan pijn doen. Als het te erg prikt ga maar gewoon even gillen of ga op mij liggen slaan ofzo, zolang je hier maar niets afbreekt.' Zei hij droog tegen haar. Heel voorzichtig depte hij op de wonde tot ongeveer de gehele plek vanwaar ze zat oranje was. Met een ander watje veegde hij het bloed van haar arm af, en uiteindelijk wikkelde hij haar arm in met de windel, niet al te strak zodat de wonde nog lucht kreeg. Maar ook niet al te los zodat het meteen zou rond komen. 'Wel, Jazlyn u bent weer opgelapt. Ik ben Wyatt, zit ook op Monica High.' Zei hij vrij droogjes tegen haar. Voor even keek hij rond en beet dan iets of wat onwetend wat te doen op zijn onderlip. Kalm zette hij de spullen die hij gebruikt had ergens achter de toonbank, aangezien hij geen zin meer had om weer naar achteren te gaan. Dan zette hij zich rustig naast haar neer op de toonbank. 'Dus waarom was je zo gehaast naar hier opweg?' Vroeg hij vriendelijk aan Jazlyn en keek haar met een iets of wat vragende blik aan. Even liet hij zich van de toonbank afzakken en wandelde achter de toonbank, rustig zette hij de muziek weer aan. Nu ze hier toch zaten, konden ze toch wat muziek opzetten. Je zat namelijk niets voor niets in een muziekwinkel.

Het was lief van de jongen dat hij het niet erg vond. Een ander had tegen haar uit kunnen vallen en meer geld kunnen eisen dan ze daadwerkelijk bij zich had. Ze luisterde naar de instructies van de jongen en was op haar hoede. Voor geen goud ging ze nog een debiele actie maken bij deze god. Toen hij het ontsmettingsmiddel op de wond deed voelde ze het prikken en sloot ze haar ogen om het geklem van haar kaken meer kracht te geven. Ze voelde dat er iets om haar arm werd gewikkeld en opende haar ogen langzaam. Had ze onbewust zitten gillen of had ze hem inelkaar getimmerd? Ze keek een beetje nieuwsgierig uit haar ogen en staarde naar de witte wikkel die om haar arm zat. Hij zat niet te strak en niet te slap, precies zoals het hoorde. Had deze jongen misschien een dokters opleiding gevolgd? Ze glimlachte verlegen en wendde haar blik af naar de grond. 'Dankje Wyatt.' zei ze terwijl haar blik weer omhoog schoot en ze de jongen dankbaar aankeek. Ze zag dat hij wat ontwetend op zijn onderlip beet en moest zich goed houden om niet meteen in zijn armen te springen en hem te ontvoeren. Hij was zo'n leukerd. Ze legde haar handen in haar schoot en begon aan een rode vlek op haar jurk te frunniken. Wyatt was naast haar komen zitten op de toonbank en liet wat muziek horen. Ze herkende het deuntje en toverde een nieuwe glimlach op haar gezicht. Een beetje ongemakkelijk bleef ze stil zitten en staarde ze naar de grond. Waarom was ze zo stom bezig? Normaal had ze allang wat flirterige opmerkingen gemaakt en ze wilde het nu ook doen maar de kansen bij Wyatt leken al verpest dus waarom de moeite? 'Ik ... eh.' zei ze zacht terwijl ze haar blik weer op de bruine ogen van de jongen richtte. 'Mijn vader had me gebeld vanuit Parijs of ik een CD wilde halen voor een neef want zijn moeder is overleden. En omdat de CD's hier eerder uitkomen wilde ik het wel even doen. Daarna was ik van plan nog even op een rustig bankje buiten te zitten.' zei ze. Ze schudde haar hoofd keek naar de wereld buiten de muziekwinkel. 'Hij had de band Black Veil Brides genoemd. Ze hebben gave liedjes vind ik zelf en mijn neef vind ze ook helemaal geweldig.' vervolgde ze nog steeds zacht.

Wyatt luisterde rustig naar haar uitleg en dacht even na. Die cd moest ergens liggen hier. Maar het was dan wel nog de kunst in het vinden van die cd. Eigenlijk was het hier nog een special edition cd. Twee cd's voor de prijs van een met alle liedje van de Brides. 'Wacht ik ga hem even zoeken voor je.' Zei hij met een glimlach op zijn gezicht en sprong weer op de grond en wandelde even langs enkele kasten die vol cd's zaten. Normaal wist hij elke cd hier wel staan, maar nu op het moment leek het wel alsof hij alles vergeten was. Wyatt schudde even zijn haar uit zijn ogen en liet zijn blik dan langs alle covers gaan bij de B. Uiteindelijk herkende hij de cover van de cd en griste die uit het ding. 'Ik heb hem gevonden.' Zei hij met een grijnsje tegen haar. Hij wou zich omdraaien maar zijn voet leek vast te zitten onder een van de ijzeren baren die de hele kas recht hielden. Al kreeg hij dat net te laat door. Want toen hij echter een stap naar voren deed in een poging om zijn voet los te krijgen bleef hij hangen en belande hij vervolgens op de grond. De kast leek even te wankelen maar bleef toch nog staan, in tegenstelling tot enkele cd's die eruit waren gevallen. Met veel moeite kwam hij recht en keek droogjes naar Jazlyn. 'Wel, dat was..Nogal dom.' Mompelde hij en zette toen uiteindelijk de eerste stappen richting haar. Een pijnlijke steek in zijn knie deed hem echter even stilstaan, zijn ogen waren voor een moment samengeknepen van de pijn die hij nu voelde aan zijn knie. Al gauw besloot hij verder te wandelen met de cd in zijn handen, al kon je het eerder manken noemen maar hij raakte er wel. Blijkbaar was het vandaag de dag van het vallen voor hem en Jazlyn, het enigste verschil was dat hij niet bloedde door zijn val. Al zou hij morgen wel een mooie blauwe plek hebben.

‘Dat hoeft niet hoor!’ zei Jazlyn nog zacht toen Wyatt had gezegd dat hij de CD zou gaan zoeken. Hij was al weg voordat hij haar weerwoord had gehoord waarschijnlijk. Rustig bewoog ze heen en weer met haar benen en zag dat de knappe jongen in een gangpad verdween. Hij was veels te aardig voor haar, wat een gelukkige val had ze gemaakt door Wyatt tegen te komen. Haar groene ogen schoten over de omgeving in de winkel en bleven hangen op een paar nieuwe CD’s die waren uitgestald. Voorzichtig sprong ze van de toonbank af en liep naar de covers toe die haar nog onbekend voorkwamen. ‘Cheryl Cole. Bullet For My Valentine. The Script. Katy Perry.’ las ze zacht voor zichzelf. Ze grijnsde scheef en hoorde Wyatt zeggen dat hij de CD had gevonden. Wat was hij toch een schat. Ze liep terug naar de toonbank en hoorde opeens een klap en wat gekletter van CD’s die uit het schap vielen. Had ze tegen een kast aangestoten? Ze voelde dat ze rood werd en keek om naar de plek waar ze zojuist vandaan was gekomen. Het pad lag vrij van CD’s. ‘Wyatt?’ riep ze toen uit. Ze begon in de richting te lopen waar ze hem in had zien gaan voor de CD en zag dat hij van de grond overeind kwam. ‘Ach, dommer dan mij kan niet. Het is vandaag de nationale dag van het vallen en opstaan volgens mij.’ zei ze wat lacherig. Jazlyn keek hoe Wyatt probeerde te lopen en zijn ogen samenkneep, hij had pijn dat kon je overduidelijk zien. Ze liep snel langs hem heen om de CD’s van de grond op te rapen en ze terug in het schap te duwen. Gelukkig waren het een paar van dezelfde zodat ze niet hoefde te zoeken op welke plek ze allemaal hoorde. Toen ze daarmee klaar was liep ze naar Wyatt en sloeg een arm om hem heen, ‘Zal ik even helpen dokter?’ zei ze met een glimlacht terwijl ze hem richting de toonbank sleepte en hem daar losliet. ‘Moet uw lieftallige zuster even kijken waar u pijn heeft gehad? En nee je hoeft het niet te verbergen want ik heb heus wel gezien dat je nogal verkeerd bent neergekomen.’ vervolgde ze. Jazlyn zorgde ervoor dat het verband om haar arm goed bleef zitten en dat haar jurk niet overal bleef haken. Hij was toch al vies van het bloed en als er nu ook nog wat gaten in kwamen was hij helemaal klaar voor het volgende Halloween feest. Ze schudde haar hoofd ongezien en keek afwachtend naar Wyatt. Dit was nog best gezellig, ondanks het vallen en opstaan dan, iets wat je ook figuurlijk kon opvatten. Blunders maken en toch doorgaan.

Wyatt keek haar aan en grijnsde eventjes. Vervolgens voelde hij haar arm om zich heen en sprong hij voorzichtig verder naar de toog, waar hij uiteindelijk merendeels door haar was aangekomen. 'Correctie avond. Denk niet dat jij een hele dag al vallend bent doorgekomen.' Lachte hij speels. Uiteindelijk zette hij zich weer neer op de toonbank en keek haar met een glansje in zijn ogen aan. 'Als mevrouw dat zou willen doen ben ik erg gelukkig.' Rustig legde hij de CD die hij moest gaan halen even opzij en keek dan even rond. Toch rustte zijn blik uiteindelijk weer op haar, en zonder er enig besef van te hebben keek hij in haar prachtige groene ogen. Zoiets was wel vrij origineel hier. Want zoveel mensen bestonden er volgens hem niet met die kleur ogen, allesins toch niet zo opvallend. Een beetje verbouwereerd bleef hij in haar ogen staren. Tot hij echter de bekende klanken hoorde van Paramore. Meteen werd hij zowat wakker geschud door het liedje en meteen staarde hij iets of wat verlegen naar de grond. Het was nu wel echt goed te zien dat hij verlegen was geworden door haar op de een of andere manier, dat zag je aan de lichte blos op zijn wangen. Zijn knie voelde nog steeds pijnlijk aan, ach ja, dat werd waarschijnlijk een dag of twee niet sporten. Want anders ging hij zijn spieren overbelasten en had hij misschien ook wel kans dat hij nooit meer kon sporten. Dat had hij er echter wel niet voor over.

Jazlyn moest lachen toen Wyatt haar zin corrigeerde en glimlachte vrolijk. ‘Het had vast niet veel gescheeld of ik was uit mijn bed gevallen. Van de trap gevallen, tijdens het voetballen gevallen en tijdens drama gevallen.’ zei ze lachend terwijl ze wachtte tot Wyatt op de toonbank had plaats genomen. ‘Ik zal mijn best doen.’ zei ze terwijl ze haar hand onder de kuit van Wyatt legde. Ze bleef een beetje onhandig staan en dacht aan de vraag die ze kon stellen maar die totaal verkeerd zou vallen. De vraag zou luidden: “Zou je je broek willen uitdoen?” Jazlyn onderdrukte een lachstuip door haar gedachtes en deed Wyatt’s been iets omhoog. Ze had hier al wat ervaring mee door haar vele voetbal blessures, volgens de coach was ze altijd veels te wild in het veld. Haar vingers tastte de knie van Wyatt af en ze kwam tot de conclusie dat hij zijn kniebanden bijna had gescheurd, er was geen andere optie mogelijk. ‘Je hebt je kniebanden mogelijk gescheurd. Het handigste is om ergens stil te gaan zitten met een zak ijs erop. Je moet je knie niet meer teveel belasten anders gaat het helemaal mis waarschijnlijk. En je kunt ongeveer 2 dagen niet sporten.’ zei ze. Het klonk in haar oren als een alledaags deuntje. De mensen van de EHBO die het tegen haar zeiden als ze het veld werd afgedragen op een brancard of de coach die vroeg of ze zich aan zijn voorwaarden had gehouden. Ze liet zijn been voorzichtig los en moest nog steeds aan het zinnetje over zijn broek denken. De zin kriebelde achter in haar keel en wilde uitgesproken worden maar dat zou een domme blunder zijn. Voor het eerst keek ze weer op naar Wyatt’s gezicht en zag dat hij een lichte blos op zijn wangen had. Of het kwam door de lantaarnpalen buiten. Jazlyn wierp haar blik ook op de grond en legde haar goede hand voorzichtig op het verband bij haar andere arm. Het brandde nog wat na door het ontsmettingsmiddel maar heel erg irritant was het niet. ‘Moet ik je afzetten in je slaapvertrek? Ik wil niet dat je door mij nog meer dingen meemaakt die gevaarlijk voor je zou kunnen zijn.’

Wyatt glimlachtte even en keek nog steeds naar de grond met de blos die langzaam aan het wegtrekken was rustend op zijn wangen. 'Ik neem mijn woorden terug.' Sinds wanneer bloosde hij eigenlijk in het bijzijn van een meisje? Dat had hij normaal gezien nooit. Toen ze zijn been iets omhoog deed balde hij meteen zijn vuisten en klemde zijn kaken hard op elkaar. Man, dit deed gewoon veel te veel zeer. Als hij nu maar niet zijn kruisbanden had gescheurd of wat dan ook want dan had hij afgedaan bij het team. Maar al gauw klonken de woorden die hij niet wou horen. Kniebanden mogelijk gescheurd. Een beetje verbouwereerd keek hij haar aan en fronste even. 'Nou, da's goed gevallen blijkbaar.' Sprak hij op een vrij droge toon tegen haar. Dat van het twee dagen niet sporten boeide hem niet veel, maar zijn kniebanden waren voor hem toch vrijwel heel heilig. Onwetend wat te doen streek hij door zijn zwarte haar en keek haar aan. Toen ze vroeg of ze hem naar zijn kamer mocht doen dacht hij na. Normaal wou hij nog iets gaan drinken na zijn werk. Maar dat kwam blijkbaar nu ook niet meer te pas. Voor even zag hij haar hand rusten op haar verband en de bezorgdheid nam weer toe. 'Doet je arm nog pijn?' Vroeg hij bezorgd aan haar en glimlachtte even. 'En eigenlijk was ik van plan om nog wat te gaan drinken of naar het strand te gaan ofzo. Maar ik denk niet dat dat nog mag van mijn lieve dokter.' Sprak hij met een grijnsje op zijn gezicht. 'Weetje, laat die CD ook maar zitten hoor, een bedankje omdat je mij verzorgt hebt.' Een kleine glimlach kon hij niet meer onderdrukken op dit moment, rustig nam hij de CD in zijn hand en stak die uit naar haar. Misschien wou ze hem wel niet aan nemen zonder er voor te betalen.

Jazlyn schudde lachend haar hoofd toen Wyatt zei dat hij zijn woorden terug nam en keek hem aan. Waarom gedroeg ze zich zo raar? Dit was zij maar dan van een hele andere kant. Ze haalde diep adem en keek weer naar Wyatt. Haar gezicht betrok en ze schudde haar hoofd langzaam. ‘Het was in ieder geval een spectaculaire klap.’ zei ze zacht. Ze hield haar hoofd wat schuin terwijl ze de reactie van Wyatt probeerde te peilen. Hij was afgeleid doordat ze aan haar arm zat waar het verband omheen zat. Als je er niet aanzat en het licht tintelende gevoel weg dacht was het nog te doen. ‘Nee, ik voel er niets meer van.’ loog ze tegen Wyatt. Ze glimlachte wat scheefjes en tuitte haar lippen bedachtzaam. ‘Uw lieve doktertje keurt het goed als er iemand meegaat die toezicht kan houden.’ antwoordde ze lachend. Ze kon zich niet meer herinneren wanneer de laatste keer was dat ze zoveel lol had. Vast eens met haar zusje toen ze 13 was geweest. Toen was haar moeder nog wat aardiger tegen haar in plaats van de bitch die ze nu leven in blies. Ze keek toe hoe Wyatt rustig op de toonbank zat en voelde opnieuw een opwelling tegen aan te gaan hangen of haar armen om hem heen te slaan. Maar ze moest nu nog meer oppassen in verband met zijn knie. Verbaasd keek ze toe hoe hij haar de CD overhandigde en nam hem wat sullig aan. ‘Nee joh, mijn vader staat erop dat ik betaal. En dan is dit mijn bedankje omdat jij mij hebt geholpen.’ sprak ze op zachte toon. Ze pakte haar witte tas van de toonbank en viste er een biljet van 20 euro uit. Ze legde het op de toonbank en keek weer in de richting van Wyatt. ‘Ik zou wel op je willen passen terwijl je een drankje ging scoren maar ik weet niet of mijn dokter dat goed zal vinden.’ sprak ze met een grijns.

Wyatt fronste even en haalde zijn schouders op. Stiekem deed het waarschijnlijk wel pijn maar durfde ze het niet zeggen ofzo. Rustig keek hij haar aan en beet kort op zijn onderlip, ergens in zich voelde hij een kleine drang om haar gewoon in zijn armen te sluiten. Al wist geeneens vanwaar die kwam. Plus hoe zou ze wel niet gaan reageren? 'Wel, als jij me gezelschap wilt houden weet ik toch allesins zeker dat er geen van ons twee meer gaat vallen, en dat we veilig terug komen.' Toen ze het geld op de toonbank legde keek hij haar droogjes aan. Rustig draaide hij zich om en dan kalm af de toonbank te gaan en de kassa open te doen. Vervolgens stak hij daar het briefje van twintig euro in en viste hij er elf euro en vijftig cent uit. Die legde hij op de toonbank en grijnsde eventjes. 'Moet je het kasticket ook hebben of niet?' Vroeg hij vroeg hij beleefd aan haar. Je moest immers beleefd zijn tegen klanten, plus bij deze klant zou hij altijd dat beetje extra beleefd blijven, al zou het waarschijnlijk uitlopen op een groot lachfestijn. Want als hij beleefd deed was het meestal vrij grappig, hadden enkele van zijn collega's gezegd. Wyatt keek even naar zijn sneakers en duwde vervolgens de kassa weer toe. Jazlyn deed iets met hem, iets wat andere bij hem niet konden doen. Al had hij werkelijk geen idee van wat het ook mocht zijn. Ach, zolang ze het goed konden vinden met elkaar was dat niet erg, toch?

Jazlyn schudde lachend haar hoofd en knikte daarna naar Wyatt. ‘Of we vallen allebei weer en dan komt er één overeind om de ander op te trekken en dan vallen we weer allebei.’ zei ze lachend. Eerlijk gezegd zag ze het al gebeuren. Dan werd ze helemaal voor spook verklaard gezien haar kleding. Ze keek glimlachend toe hoe Wyatt zich omdraaide van de toonbank en het geld in de kassa deed. Hij gaf haar wat wisselgeld terug. Ze luisterde naar zijn vraag en moest denken aan een ervaren kassajongen, iemand die rustig zijn werk deed zonder zijn aandacht bij andere dingen te krijgen. ‘Ja graag.’ antwoordde ze zo deftig mogelijk. Ze stak haar tong plagend uit en deed de het wisselgeld erin. Misschien had ze moeten pinnen, met losgeld over straat lopen als het avond was was in haar ogen niet zo prettig. Ze beet op haar onderlip en hief haar schouder. Whatever. ‘Ik wil je wel graag gezelschap houden hoor.’ zei ze lachend. Ze richtte haar groene ogen op de bruine van Wyatt en hield haar hoofd een beetje schuin. ‘Maar gaat het wel met je voet denk je dan?’ vroeg ze. Ze wist dat er een paar winkels verderop een alleenstaand cafeetje was waar je lekkere drankjes kon halen en ook nog eens wat kon eten wat je lekker vond. Jazlyn hing met haar bovenlichaam over de toonbank en kruiste haar benen over elkaar. ‘Er is een cafeetje hier verderop. Vind je het goed als ik je er naartoe begeleid?’ vroeg ze met een stralende glimlach. In haar ogen werd dit een geslaagde avond, met een lieve jongen opstap die haar niet zo gek maakte dat ze haar hobby wilde uitoefenen. Gek was het, niemand had dat ooit nog kunnen doen. Maar Wyatt leek gewoon veels te lief om te misbruiken, anders dan die andere jongens die op Monica High rondliepen. Die moesten gewoon een beurt krijgen, dat gaf ze vast meer pit. Het gaf haar ook weer eens wat afleiding van de stress van school waar ze toch geen flikker uitvoerde, dat kwam later wel.

Rustig legde hij het bonnetje op de toonbank en keek haar met een glimlach aan. Alles aan deze avond zat wel goed, buiten zijn stomme knie dan. Maar ja dat was nu gebeurd en hij kon er niet meer op terugkomen. Voor een moment keken ze elkaar recht in de ogen aan en even voelde hij zich raar door dat, kort beet hij op zijn onderlip en dacht even na. Zou het wel gaan? Ja vast wel, en anders had hij nog altijd zijn dokter bij zich. 'Het lukt me wel, en als ik teveel pijn heb dan is mijn lieve dokter er nog voor me.’ Zei hij met een speelse grijns op haar gezicht en steunde zelf met zijn twee armen op de toonbank waardoor hij en Jazlyn wel vrij dicht bij elkaar stonden al stond de toonbank er nog wel tussen maar ja. Bijzaak. ‘Wel, dat lijkt me een uitstekend idee. Tuurlijk vind ik het goed dat je mij naar daar begleid.’ Zei hij vriendelijk. Plus hij wou haar niet laten vertrekken op dit uur, omdat er hier zo van die stomme jongetjes op straat rond liepen die meisjes net iets te veel ongewilde aandacht gaven. Misschien kon hij niet veel doen nu, maar als hij bij haar liep dan schrok dat die jongetjes wel af. Droogjes wandelde de jongen al mankend naar de andere kant van de toonbank om zo uiteindelijk weer naast haar te komen staan. ‘Is er nog iets dat je nodig hebt van hier? Ditmaal gewoon vragen, niet meer tegen me aanknallen hoor.’ Zei hij plagend tegen haar en keek even naar de grond, ach morgen zou hij wel wat vroeger opstaan om het hier weer proper te maken. De bloedvlekken op kuisen en gewoon nog even alles checken. Waar een mini ongeluk al niet toe leidde, in zijn geval was het nu dat hij er een nieuwe vriendin/dokter bij had.

Met een glimlach nam Jazlyn het bonnetje van de toonbank en vouwde hem snel op zodat hij in haar tas kon verdwijnen. Ze voelde zich lichtelijk opgelaten en hoopte diep van binnen dat Wyatt nog genoeg kracht had om mee te gaan stappen, dat zou wel erg leuk zijn. Ze keek weer op toen hij was zei en schudde lachend haar hoofd, 'Als je teveel pijn hebt kan je altijd nog op de rug van je lieve dokter.' zei ze plagend. Ze schudde haar hoofd weer heen en weer waardoor haar blonde lokken op het ritme mee danste. Met een zucht van opluchting had Jazlyn zich terug gebogen en maakte ze in gedachten een vreugde dansje. Hij kon en wilde mee! De grijns van haar gezicht kon er niet meer af, alsof hij erop gegroeit was en niet geamputeerd of verborgen kon worden. Ze tuitte haar lippen op de vraag van Wyatt en dacht aan een leuke opmerking. 'Ik denk dat ik alleen nog jou nodig heb van hier.' gaf ze met een lichte blos op haar wangen toe. Ze beet op haar onderlip en liet haar blik weer naar de grond afdwalen. In haar gedachten ging een stemmetje helemaal tekeer, 'Je hebt een reputatie als slet en bitch op Monica High. Je bent een harde bikkel die van zich afbijt en jongens maar speeltjes vind! Waarom doe je nu dan zo raar? Alsof iemand jou ooit leuk zal vinden met je reputatie.' vooral de laatste zin stak. Het was waar maar als ze in haar "normale" status was had ze daar nooit zo'n last van. Uiteindelijk kon ze verhuizen, - wat waarschijnlijk wel zou gebeurden na college -, en daar en nieuw leven opbouwen met een andere reputatie. Op de lagere school was ze een lief, mooi meisje geweest dat niet van zich af durfde te bijten, daar had ze verandering in gebracht op Monica High. Jazlyn zorgde ervoor dat ze de gedachtes weg schoof en richtte haar aandacht weer op Wyatt. Langzaam kwam ze in beweging en liep naar de deur die ze opende. Een koude herfstwind sloeg in haar gezicht en een paar regendruppels waren te voelen. Het regende heel zachtjes en als je binnen zat zou je het waarschijnlijk alleen merken door alles wat buiten nat werd. 'Het regent.' zei ze wat telleur gesteld tegen Wyatt. Ze had geen jas bij zich en daarbij ook geen paraplu in haar tas. Wyatt kon niet rennen en waarschijnlijk zouden ze toc onderuit gaan. Afwachtend keek ze naar de knappe god in de hoop dat hij wist hoe ze het café konden bereiken zonder al te nat te worden.

'Je kan me heus niet dragen hoor. Ik weeg veel te veel.' Zei hij met een glimlach tegen haar. Rustig keek hij haar aan en ademde even diep in. Jazlyn leek helemaal niet op wat hij allemaal gehoord had over haar. Ja, hij had dingen gehoord maar hij oordeelde nooit over wat andere mensen zeiden over een persoon. Want meestal zaten die mensen toch fout. Al gauw hoorde hij haar opmerking en keek meteen wat beschaamd naar de grond. Toch vermande hij zich en keek haar aan zag dat ze een hele lichte blos op haar wang had gekregen. Kort beet hij op zijn onderlip en aarzelde even om iets te doen wat echter buiten zijn normale doen viel. Daarom liet hij het maar vallen. Toen ze echter naar de grond keek wist hij dat ze ergens anders was met haar gedachten en besloot er zometeen wel achter te vragen. Misschien was er iets mis met haar ofzo? Al gauw wandelde ze richting de deur en hij volgde haar maar mee, hoewel het bij hem toch iets langer duurde om daar te raken, maar nu was het normaal. Jazlyn vertelde al gauw dat het aan het regenen was en kort dacht hij na. Zij had geen jas bij, hij wel, en hij had onder zijn jas toch een vest aan dus het maakte niet uit. Rustig deed hij zijn jas uit en keek haar aan. ‘Doe deze maar aan. Ik wil niet dat je ziek word nu. En we kunnen langs de winkels gaan dan worden we het minst nat.’ Sprak hij kalm tegen haar. Voor even gleed zijn blik langs de winkel gangen en zag hij de afdakjes die er wat uit staken, oke ze zouden misschien wel iets natter worden. Maar echt kletsnat zou dat niet zijn.

Jazlyn keek Wyatt met een vrolijke glimlach aan en schudde haar hoofd. ‘Ja, maar jij weet niet dat ik stiekem super woman ben die een olifant kan optillen.’ gaf ze toe. Ze wiebelde met haar wenkbrauwen en barste toen zelf in lachen uit. Wauw, zij die een olifant optilde. Ze kon veel maar een olifant optillen was wel erg overdreven. De blos op haar wangen was gebleven en was bijna niet zichtbaar doordat ze dicht bij de glazendeur van de winkel stond. De lantaarnpalen wierpen een zacht gelig licht naar binnen en lieten een soort gevoel van warmte achter. Ze legde haar hand op de glazen deur en liet haar vinger langs de druppels water glijden. Ze werd uit haar gedachtes verlost door Wyatt die zijn jas aanbood. Ze draaide zich naar hem om en glimlachte lief. ‘Dat hoeft niet hoor, ik zorg wel dat ik bescherming heb van mijn half kapotte jurk.’ zei ze droogjes. De gedachten om bibberend naast Wyatt in het café te zitten was niet zo erg verleidelijk, maar nog een blooper maken was nog erger. Ze zuchtte en drukte de deurklink naar beneden. Een koude wind blies in haar gezicht en ze kneep haar ogen stijf dicht. Snel deed ze een stap opzij zodat ze niet meer in de koude wind stond en klemde haar kaken op elkaar. Wauw, als je geen blunders meer wilde kwamen ze alsnog als windvlagen. ‘Bij nader inzien wil ik wel bij je in je jas kruipen.’ gaf ze zacht toe. Ze hield haar blik op de grond gericht en klemde het hengsel van haar tas stevig in haar vuist. Gezellig met Wyatt in een jas leek erg komisch en ook heel leuk, gewoon even lol maken. Ze keek langzaam op en voelde de koude lucht naar binnen stromen. Langzaam veranderde de regendruppels in kleine sneeuwvlokken die de straten bedekte. Winter? Was het alweer winter en ze liep rond in een zomerjurk alleen omdat ze na het winkelen uit wilde gaan? Dat had ze niet verwacht. De winter was een romantisch seizoen, lekker met iemand die je graag mocht over de straten lopen en sneeuwballen gooien. Daarna lekkeer opwarmen met een hete kop chocomelk.

Wyatt keek haar droodgjes aan. 'Áls jij superwoman nemt laat mij dan je superman wezen dan vlieg je op zijn mist niet zo alleen.' Sprák hij droogjes tegen haar en zette een speelse grijns op zijn gewicht. Toen ze zijn aanbod afsloeg keek hij even beteuterd nqqr de grond. Maar uiteindelijk speelde de zind hqqr toch parten en nam ze zijn aanbod aan. Kalmpjes legde hij zijn jas om haar heen en legde zijn arm heel voorzichtig om haar heen. Waarschijnlijk zou hij toch gaan uitglijden aangezien het weer ineens was omgeslagen van gewoon regen naar sneeuw. Alsof het allemaal zo gepland was. De winter was een prachtig seizoen, de sneeuw, de warmte die sommige personen bij elkaar zochten, de sfeer die er in de huizen hong. 'Wel mevrouw, zullen we vertrekken, of lijkt het je een beter idee om met de halve gehandicapte jongen hier te blijven zodat hij niet uitgleid en helemaal gehandicapt wordt.'Met een glimlachje keek hij haar aan en wachtte rustig af op wat ze zou zeggen of doen. Kalm duwde hij de deur open en sprong naar buiten afwachtend of ze zou volgen of hem terug zou trekken.

[Zit op een pc met een heel kut toetsenbord als er fouten in staan komt het daardoor]
[Flutpost]

'Jij bent mijn superman al! Je hebt me inmiddels al geholpen!' sprak Jazlyn lachend terwijl ze haar hoofd langzaam schudde. Hij was schattig, knap en had gevoel voor humor. Al die dingen zouden haar niet zijn opgevallen normaal gesproken. Het was alsof een knop in haar hoofd was omgedraaid en ze er niet bij kon zodat ze hem terug kon draaien. Heel bizar. De glimlach op haar gezicht zou ook bizar zijn voor de mensen die haar heel goed kende. Die hadden haar waarschijnlijk nog nooit in deze situatie gevonden. Toen Wyatt zijn jas om haar schouders legde en zijn arm om haar heen sloeg kon ze de blos op haar gezicht niet verbergen. In haar hoofd vervloekte ze haar rare gedrag en hoopte ze dat ze snel weer normaal ging doen ... niet dat god haar enige genade zou schenken waarschijnlijk. Jazlyn keek weer op naar Wyatt en luisterde naar wat hij zei. Ze schudde haar hoofd lachend en knikte in de richting van de deur die hij opende en naar buiten sprong. 'Nee, deze gehandicapte gaat mee met zijn soortgenoot. Da's veel gezelliger, kunnen ze over hun problemen praten.' zei ze plagend. Ze hoorde haar eigen tinkelde lach en klemde na een tijdje haar kaken op elkaar terwijl ze de winkel uit liep en haar hak de stenen van de straat raakte. Je hoorde meteen al een soort tik van haar hak, soms was het irritand, nu was het wel aangenaam. Het was al erg donker maar toch gaf de sneeuw een soort gloed aan de straat. Het was een mooi gezicht. Haar blik gleed naar Wyatt die al in de sneeuw stond en die allemaal sneeuwvlokken in zijn zwarte haren kreeg. 'Hé ben je nu veranderd naar de kerstman?' vroeg ze lachend. Ze trok de deur achter haar dicht en wachtte even aarzelend. Uiteindelijk was Wyatt toch degene die de deur op slot moest doen. Ze liep een stukje naar hem toe en hield een grote glimlach op haar gezicht. Cutie.

Wyatt keek haar aan en grijnsde eventjes. Dit had hij niet verwacht van zijn avond, eerst werd hij omver geknald, daarmee leerde hij een pracht meisje kennen. Vervolgens viel hij lekker hard op de grond waarop toe leidde dat er een hele grote kans was dat zijn kniebanden gescheurd waren en dan ging hij nu wat drinken samen met haar. Perfecte avond gewoon op het vallen na dan. Al gauw vielen er enkele witte vlokken sneeuw in zijn pikzwarte haar, normaal zou hij nu al onder het afdak zijn gaan staan en zijn haren uit geschud maar nu leek hij daar wel geen zin in te hebben. Dan zag zijn haar maar voor een keer wit, het kon hem niets schelen. 'Wel, als ik jouw op kerst avond cadeautjes mag komen brengen, en je dan ook nog eens gezelschap mag houden dan vervul ik die rol met alle plezier.' Er was een klein verlegen glimlachje ontstaan op zijn gezicht, en hij wist niet hoe hij die van zijn gezicht moest krijgen. Uiteindelijk liep hij langs haar heen zodat hij de deur op slot kon doen, en zo deed hij dat ook. Dan draaide hij zich weer om, nog steeds geen idee waarmee hij bezig was. Jazlyn deed rare dingen met hem, maar rare dingen die goed aan voelde. Die hem vrolijk maakte, die een raar gevoel bij hem achter lieten. Voorzichtig legde hij zijn arm weer om haar heen en glimlachte hij even. 'Wel, dan zullen we maar eens vertrekken zeker.' Sprak hij droogjes tegen haar. Zij moest hem de weg tonen, aangezien hij nog nooit in dat café was geweest hoe lang hij hier ook al mocht werken. Wyatt had het zelf niet doorgehad dat er hier wel een café was. 'Lady's first.' Sprak hij op een zachte toon tegen haar.

Met glimmende ogen keek Jazlyn toe hoe de sneeuwvlokken in Wyatt's haren bleven kleven. Het was schattig en grappig. Anderen hadden meteen een rare muts op gezet of hadden zich verscholen onder afdakjes. Dat waren de sukkels vond ze. Als het sneeuwde moest je lol maken, dat was je moeder natuur verplicht hoe koud het ook was. Ze glimlachte voorzichtig en sloeg haar ogen neer. Haar ogen lichtte weer een beetje op toen Wyatt wat zei. 'Het enige cadeau dat ik wil ben jij.' zei ze lachend. Plaag-flirten. Deed ze er goed aan? Waar was ze in godsnaam mee bezig en waarom kwam de oude Jazlyn niet meer naar boven. Wyatt had nog steeds een knop in haar omgedraait die met geen enkele mogelijkheid weer werd terug gedraait .. ja misschien wel, maar niet in het bijzijn van deze knappe jongen. Haar groene ogen bleven op die van Wyatt gericht en maakte zich pas lost toen hij weer wat zei. Ze knipperde even verward met haar ogen en keek toen met een brede glimlach weer op. 'Great.' antwoordde ze. Ze liep een stukje voor Wyatt uit en voelde de sneeuwvlokken langs de bandjes van haar schoenen glijden. Ze was ook veels te zomer gekleed voor de herfst ... of nee de winter alweer! De jas van Wyatt hielp enorm, maar zijn bijzijn maakte het allemaal nog veel beter. Ze had het niet eens koud ondanks de gure wind en de sneeuwvlokken die maar naar beneden bleven dwarrelen. Ze waren in haar haren terecht gekomen en zorgde steeds meer voor een leuke sfeer. Sneeuw was geweldig om mee te spelen en mee te gooien. Tijdens het lopen draaide Jazlyn zich om zodat ze Wyatt kon zien en keek hem met een ondeugende grijns aan. Haar ogen stonden ook ondeugend.

'Wel, dan zorg ik speciaal voor jouw dat ik bij jouw kamer arriveer in een grote rode doos met een zwarte strik. Deal?' Grijnsde hij speels naar haar en keek haar met diezelfde speelse blik in zijn ogen aan. Rustig wandelde de jongen achter haar aan en dacht even na. Jazlyn was een pracht meid, ze was grappig en tja gewoon lief en vriendelijk. Iets wat hij zocht in personen maar niet zo snel vond hoewel het bij haar toch wel iets makkelijker was. Wyatt was langzaam in zijn gedachten gedoken over hoe hij en Jazlyn de avond verder zouden doorbrengen, gewoon wat lachen en praten met elkaar. Elkaar dus beter leren kennen als ze dat wou en waarschijnlijk nog enkele andere dingen die hij vergat. Uiteindelijk toen hij een sneeuwvlok op zijn neus voelde vallen schudde hij zijn hoofd en kwam meteen weer bij zinnen en keek voor zich uit, naar Jazlyn. Ze keek al enkele keren om, en elke keer zag hij een ondeugende blik in haar ogen en grijnsde even. Oh, als zij het zo wou spelen kon hij dat ook. Rustig wandelde hij naar haar toe, niet al te snel natuurlijk want hij wou niet weer op zijn donder gaan bij haar. Het vallen was wel even genoeg geweest, wel schoof de jongen enkele keren iets verder vooruit of achteruit maar hij viel niet. Dat was voor hem eigenlijk al een hele prestatie, nu dan toch. Want meestal stond hij heel stevig in zijn schoenen en viel niet gauw maar vandaag was dat veranderd. En ergens begon hij te denken dat het eigenlijk aan haar lag dat hij zo vaak viel.