Just goin' to get my stuff Back.

Een zware last droeg ze op haar schouders toen ze langzaam de trap op liep naar Kenneths kamer. Een kamer waarin ze niet eens geslapen had, en waar toch haar spullen lagen. Gisterenavond herinnerde ze zich nog perfect. Drama; drama; drama. Ze was kwaad geweest. Enorm kwaad op hem. Maar nu had die woede overduidelijk plaats gemaakt voor verdriet, voor teleurstelling en vooral voor machteloosheid. Ze kon niet terugkeren in de tijd. Alles was gebeurd. Had ze die avond niet bij Lyron gezeten, had Kenneth die avond dat meisje niet gekust. Ze wist niet wie het was; maar wist wel dat ze afgunst koesterde voor haar. Haar donkere blik gleed door de gang toen ze boven bleef staan. Ze richtte haar blik op de derde deur links; die veel meer dichterbij leek dan eerst. Ze leek op haar af te komen. Even wilde ze omdraaien en gewoon wegrennen; maar besloot zich gewoon stoer te houden. Langzaam zette ze de ene voet voor de andere terwijl de deur steeds dichter en dichter bij kwam. Ze keek naar de grond, waarop Kenneth nog had zitten tobben; waarna ze haar blik op de deur richtte, even diep ademhaalde en aanklopte. Ze had haar kleedje van gisteren op het Valentijnsfeest nog aan; had er immers niet aan gedacht dat ze die avond in een ander bed zou slapen. Zometeen zou ze ook naar Lander gaan, iets waar ze ook grandioos tegen op zag, maar ze moest het doen om haar problemen van de baan te schuiven. Haar donkere ogen richtten zich op de grond; ze zou hem zo min mogelijk aankijken, dat was de belofte die ze aan zichzelf gemaakt had, waardoor ze nogal ongeduldig wachtte op het moment dat hij de deur zou opendoen.
Ze was die nacht verbaasd geweest dat Kenneth in de verleiding was gekomen een ander meisje te kussen; en begon te twijfelen aan alles en iedereen. HIj had haar verteld dat hij van haar hield, duizenden malen, en nu leken dat, volgens haar, allemaal leugens. HIj hield niet van haar; want als hij dat deed, zou hij haar toch niet bedriegen? Op weg hierheen had ze blikken gezien, mensen tegen elkaar zien fluisteren; en zelfs enkele mensen die haar aanspraken en vroegen wat er daarna nog gebeurd was. Ze had hen afgewimpeld met een geïrriteerde blik, waardoor ze meteen hun ogen opentrokken en weer verderliepen.

[Kenneth & Me]

Kenneth zat nog steeds neer op de grond tegen zijn bed, blijkbaar was hij daar dus toch in slaap gevallen. En nu had hij last van zijn kop, stomme drank ook. Toen er op de deur gebonst werd stond hij meteen op, wat niet zo'n goed idee was geweest. Want al gauw plofte hij weer neer. 'Stomme drank ook.' Sprak hij kwaad tegen zichzelf en duwde zich vervolgens weer recht waardoor hij echter de pijn in zijn vuist voelde. Meteen wandelde hij naar de badkamer en petste wat water in zijn gezicht om als volgt een handoek nat te maken en die rond zijn vuist draaide. Dan liep hij naar de deur en opende deze, voor een moment recht aan waardoor het shuldgevoel weer in hem op kwam. Met een zucht draaide hij zich om en wandelde iets verder van de deur weg, in afwichting tot ze echter zou binnen komen zodat ze konden praten. De jongen negeerde de pijn die hij bij zichzelf had veroorzaakt en keek nog steeds naar de grond, wetend dat dit al helemaal geen goed idee was. Hij had een lichte kater, een schuldgevoel en maakte zich waarschijnlijk tegen over haar nu zo belachelijk. Kalm knikte hij naar haar, uit beleefdheid welliswaar. Al wist hij niet of ze die ook zou gaan accepteren op dit moment. Kenneth had in haar ogen gezien welke haat ze koesterde tegen over hem, dat kon hij maar al te goed begrijpen. Maar wel hoopte hij dat er geen geroep meer zou volgen tegen hem.

Indien hij enkele seconden later had opengedaan; was ze zeker al weggeweest. Ze hoorde wat gestommel en was het wachten beu, wilde zich net omdraaien en weglopen, tot de deur geopend werd. Toen ze - tegen haar belofte in - even een blik op Kenneth wierp en dan, zich bewust van haar gebroken belofte, die blik weer afwendde, voelde ze even, vreemd genoeg geen haat voor hem. Medelijden, waarschijnlijk, besloot ze dan, waarna ze even fronste. Ze voelde zich onwennig, wist dat hij nog altijd de persoon kon zijn waar ze alles tegen zou kunnen vertellen, maar drong die gedachte weg. Haar donkere ogen richtten zich tot de grond toen ze , aarzelend, binnenkwam. Haar blik viel toch even op de handdoek die om zijn vuist lag; waardoor ze meteen terugdacht aan het moment waarop Lyron door hem geslagen werd. Ze sloot haar ogen even en liep meteen naar de plek waar haar spullen lagen, nog steeds op dezelfde plek waar ze die vorige keer gelaten had. Ze begon alles op een aardig tempo op te nemen en draaide zich dan tenslotte om, haar blik nog steeds op de grond gericht. Ze gùnde het hem niet de pijn in haar ogen te mogen zien, dus deed ze dat ook niet. Dat zou hem zijn overwinning schenken. Want ja, hij had gewonnen, hij had haar kunnen kwetsen, en het was hem nog goed gelukt ook. Dat hij nu zijn trofee; volgens velen Sawyer genaamd, maar naar zijn kamer kon nemen.

Kenneth keek haar aan toen ze binnen kwam en aarzelde om niet gewoon weg te gaan. Maar nee, dat wou hij niet. Er moest gesproken worden over gisteren avond. Maar hoe in godsnaam moest hij erover beginnen. Als hij zijn stem zou laten weerklinken zou hij haar pijn doen, iets wat hij niet wilde. Maar als hij haar gewoon bleef aankijken zou hij zichzelf gaan kwellen. Kenneth ademde diep in en wreef over zijn kin. 'Emilie?' Sprak hij zacht, bang voor de reactie die hij zou ontketenen bij haar. 'Ik weet dat je liever wilt vertrekken. Maar ik wil je vragen om een kans dat ik het kan uitleggen tegen je. Zodra ik uitgepraat ben, ben je vrij om te gaan. Wat je nu trouwens ookal bent.' Kenneth besloot de deur maar even toe te doen, hij had geen zin in pottenkijkers. Emilie zag hem nu vast aan voor een player achtig figuur. Wat hij niet was, hij had het niet geplant om verliefd te worden op een ander maar toch was het hem overkomen. Hij was de jongen die het meisje waarvan hij ook hield had gekwetst. Iets wat zowiezo al tegen zijn principes in was. Misschien konden ze nog als vrienden uit elkaar gaan, aangezien hij de enige die wist van het probleem met Lander en de bende, en dat ze ook nog altijd bij hem terecht zou kunnen als ze dat echter wou. Maar het was niet aan hem om zoiets te gaan beslissen, dat was volledig aan haar. Dwingen zou hij haar niet. Zo was hij niet, en zo zou hij nooit worden.

Toen ze bijna wilde vertrekken aangezien ze alles had, hield Kenneth haar tegen. Niet fysiek, maar mentaal. Zij wist ook wel dat ze moesten praten, al viel er volgens haar niet veel te zeggen. Bovendien was ze bang om in zijn bijzijn, moest hij erover praten, te gaan huilen en zich zo zwak op te stellen. Ze zuchtte even zachtjes, een hele andere reactie dan gisteren, waarop ze al haar spullen weer neerzette en op het bed ging zitten. Ze besloot te luisteren, maar ook om zelf te vertellen. Over hoe ze zich voelde, over wat ze kon doen om erover te geraken. Om verder te gaan met haar leven. Maar over liefde voor hem? Daar ging ze niet over praten. Daar wilde ze gewoon niet over nadenken. Ze dwong zichzelf om te beseffen dat ze niets meer voor hem voelde, al was dat wél zo, dat wist ze. Ach, hoe kon die domme liefde nu ook zo snel verdwijnen? Verbergen zou ze die, voor iedereen.
Haar blik richtte zich nu van de grond af, tot halverwege de deuropening, die hij zonet had doen verdwijnen. "Wil je dat ik je aanhoor over Sawyer? Over hoe graag je haar ziet? Kust ze goed? Heb je er verd.." verdomme ooit aan gedacht dat ik er nog was?, wilde ze zeggen, maar haar stem stierf weg toen ze wilde vloeken. Ze zou zich niet gaan kwaad maken, want dan zou ze zeker en vast gaan wenen. Ze zuchtte even en balde haar handen even subtiel tot vuisten, en weer open. "De mensen weten het, één voor één, allemaal, over hoe ik zo blind, zo stom kon zijn om je te geloven in alles wat je zei", vervolgde ze dan, hoofdschuddend en fluisterend. Ze zei even wat ze voelde, waarna ze haar schouders ophaalde. "Maar vertel het maar; én vertel me alle details", sprak ze dan op een ironische toon.

Kenneth keek haar aan en zuchtte die. Woorden die hij verdiende werden naar zijn hoofd gesmeten. 'Nee, Emilie ik wil niet dat je dat aanhoort.' Kort sloot hij zijn ogen en er ontstond dan ook meteen een voor hem best wel pijnlijke stilte. 'Maar als je hen allemaal gelooft voor je mijn verhaal aanhoort. Vraag ik me werkelijk af wat je hier nog staat te doen?' Sprak hij iets luider maar zijn stem klonk echter stil. Al gauw besefte de jongen dat hij nu iets had gezegd wat niet eerlijk was. 'Sorry, maar kijk. Het was niet mijn grote plan om verliefd te worden op een ander. Want ik wist dat ik jou hiermee kwetste. Ik heb je gezegd dat ik van je hield, en ik hou nog steeds van je, dat weet je even goed als mij. Wat wij hadden was niet gebaseerd op leugens. Want dat is wat je denkt toch? Dat ik jou heb voorgelogen en met je gevoelens gespeeld?' Kenneth slaagde erin om zich nog kalm te houden. Tranen zouden er waarschijnlijk nog vallen, langs beide kanten. Maar niet in het bijzijn van elkaar. Kort dacht hij aan Lyron, waardoor in eerste instantie dit alles nog kwam. Maar hij had het haar toch verteld als ze terug naar hun kamer gingen, voor er echter een ruzie was had hij zich dit voorgenomen om te doen. Zonder er dan ook enig besef van te hebben dat het dan toch al te laat was. Hij had haar voorgelogen, dus het was allemaal zijn schuld dat zij zich belabberd voelde, dat hij zich belabberd voelde, en waarschijnlijk dat Emilie nu dichter naar Lyron was gegroeid.

Wat ze hier nog stond te doen? Ja, dat vroeg ze zichzelf nu ook wel af. Ze liet haar blik even verbitterd naar de grond zakken en haalde haar schouders op. Hij had haar toch gevraagd te luisteren en - als bij wonder - wilde ze dat ook, had ze zich zelfs neergezet én zich gereedgemaakt om te luisteren. Ze had gedaan wat hij vroeg, en nu kreeg ze dit verwijt naar haar hoofd gesmeten? Oh, waar ging dit toch naartoe. Ze had het gevoel dat ze elke moment in tranen uit kon barsten en hem vragen 'waarom - in godsnaam - waarom?'
Hij verontschuldigde zich even schuldbewust om zijn opmerking, waarna ze hem even aankeek toen hij begon aan zijn pleidooi. Ze beet even op haar lip tot bloedens toe, onbewust, terwijl ze naar hem luisterde. Hij hield nog steeds van haar; bullshit. Hoe kon je in godsnaam voor 2 meisjes tegelijk vallen - en dan nog op beiden verliefd zijn? Ze zuchtte even zachtjes; waarna ze hem toch bleef aankijken. "Ja, dat is wat ik denk. En heb ik daar geen reden toe?", klonk het daarna. "Het is duidelijk voor me; veel ben ik jou niet waard; je hield" - ze legde de nadruk op hield- "niet genoeg van me om hierdoor weerhouden te worden van zelfs maar te dénken aan een ander. Dat bewijst genoeg, toch? Relativeer het zaakje, bekijk het van de objectieve kant, en alles wordt duidelijk. Door bij haar te zijn; wist je dat je me zou kwetsen - en toch deed je het. Voor mij is dat genoeg om te besluiten dat jouw liefde voor mij nooit groter is geweest dan dit.", ze hield haar duim en wijsvinger zo dicht mogelijk bij elkaar; zonder te raken. Terwijl ze dit zei, had ze haar stem luider laten klinken dan normaal; zeker op het moment dat ze 'dit" zei en het gebaar maakte met haar vingers. Tranen hadden gewonnen; en sprongen in haar ogen.

Kenneth keek haar aan en balde zijn vuisten, vechtend om alles binnen te houden wat hem nog maar net lukte. 'Emilie, ik hield wel genoeg van je. Maar ik kan er niets aan doen. Ik houw nog steeds van je. Dat moet je zelf toch nog ergens weten. Ik ben hier degene dat schuld treft dat weet ik maar al te goed. Maar ik kan er niets aan veranderen ookal wil ik dat. Ik snap je maar al te goed, geloof me. Maar zeg me verdomme hoe ik je weer gelukkig kan krijgen zonder uit je leven te verdwijnen. Ik kan er niets aan doen dat liefde bestaat soms kan het leiden tot geluk soms niet. En wij behoren tot de niet categorie blijkbaar waar ik mezelf niet heb in gesmeten. Verwijt me alles wat je kan, maar zeg niet dat ik niet genoeg van je hield en nog steeds hou. Denk je dat ik die eerste drie weken alleen maar naar andere heb gezien? Komop, je weet dat het niet zo was. Ik zat elke dag bij jou, en als het niet zo was was ik op de training en waren mijn gedachten bij jou. Noem het bullshit, ik noem het waarheid.' De laatste woorden klonken toch iets harder dan de rest. Toen hij echter weer tranen zag verschijnen wou hij zo graag naar haar toe gaan, zijn armen om haar heen slaan, haar troosten maar hij mocht niet. Helemaal niet meer wetend wat te doen plaatste hij een hand op zijn haren en maakte een vuist. De doek die daarom gerold zat liet algauw los en zo zag je de wonde die de muur hem had aangedaan. 'Emilie,' Piepte hij nu letterlijk. Inmiddels waren zijn ogen iets roder gekleurd door de tranen die langzaam maar zeker loskwamen. 'Het was niet mijn bedoeling om je te laten vallen voor een ander, om je te playen. Je weet dat ik zo niet ben.' Sprak hij zacht. Zonder dat hij het echter besefte liep hij naar haar toe, en hield juist voor haar neus halt toen hij echter wist wat hij aan het doen was. 'Sorry, ik wou...' De jongen stopte in zijn zin, wetend dat hij de woorden niet eens meer mocht uitspreken. 'Je in mijn armen nemen.' Vulde hij in zijn gedachte aan.

Haar ogen sloeg ze neer; toen hij aan het praten was. Gelukkig bleven de tranen nog gewoon in haar ogen, en rolden ze niet over haar wangen. Ze luisterde moeilijk naar wat hij allemaal zei; en werd moe van dit alles. Jà, ze hield nog van hem, jà, ze wist dat hij nog van haar hield en altijd van haar gehouden had. Ze begreep het enkel niet. Waarom nu? Drie weken; en dan al..
"Ligt het aan mij?", vroeg ze dan; haar hoofd weer opgeheven naar hem gericht; terwijl ze opstond. "Heb ik iets over het hoofd gezien vòor je met haar..", vervolgde ze dan. Ze wilde weten wat de aanleiding had gegeven; ze wilde weten wat ze fout had gedaan waardoor hij naar Sawyer ging. Ze wilde weten of hij zijn keuze tussen haar en Sawyer bevestigde : Sawyer. En daarom, begon ze weer vragen te stellen. "Moest ik je vragen om te kiezen"; begon ze toen; wetende dat hij op deze vraag zogezegd niet zou kunnen antwoorden - terwijl hij het antwoord zelf wel goed genoeg wist. "Wie, Kenneth? Wie? Dat kan ik niet begrijpen. Je moet dat aanvaarden. Ik ben in de war; ik weet niet meer wat echt en gelogen is.", sprak ze dan met nogal -idiote- trillende stem. Haar donkere haren liet ze wat voor haar ogen hangen; hopend dat Kenneth niet meteen zou merken dat ze huilde; pas toen hij opeens vlak voor haar stond; en ze zelfs dacht dat hij haar zou omhelzen - waarop ze overigens niet zou hebben geweten te reageren-; keek ze op. Tranen waren over haar wangen beginnen rollen en belandden met een hels lawaai op de grond: een lawaai dat alle stiltes kon verbreken.

Zachtjes schudde hij zijn hoofd. Het lag alles behalve aan haar, het lag gewoon aan hem. Toen ze tegen hem over kiezen begin liet hij zijn blik op de grond rustte. Hij zette zich naast haar neer op het bed en steunde met zijn hoofd op zijn handen. 'Het ligt niet aan jouw, heeft het nooit gedaan. Je zag niets over het hoofd. Emilie, ik was te dom om te zien wat ik al had, ik zie je graag en dat zal ik altijd doen.' Kort beet hij op zijn onderlip en keek haar aan. 'Ik wil best kiezen, maar ik kan het niet. Moest ik de foute keuze maken doe ik jouw nog meer pijn. Maar ik kan ook haar niet pijn doen. Ik weet dat je in de war bent maar ik heb van je gehouden heel veel, en nog steeds heb ik dat gevoel dat ik je nu gewoon moest vast nemen. Maar Emilie ik wil ook even zeggen wat die klap op Lyron heeft uit gericht. Hij zei tegen mij zonder dat jij het horen kon dat hij je al lang om zijn vingers had gewonden. Ik was bang dat het waar was, en ik verloor mezelf enkele luttele seconden toen haalde ik uit.' Nu wist ze waarschijnlijk wel alles wat ze had willen horen, dus hij was zich al aan het voorbereiden op een vertrek dat hij zelfs niet zou aan kunnen. Eigenlijk had hij nog twee vragen voor haar. Maar hield ze voor zich. Waarschijnlijk wilde ze deze niet eens horen. De jongen liet zijn blik over de grond gaan en zuchtte even diep. 'Ik weet dat ik het verpest heb bij je, en dat spijt me. Maar na vannacht bij Lyron, voel je iets voor hem? Eerlijk?'

Haar hoofd richtte ze even naar beneden toen hij naast haar op het bed kwam zitten. Ja; ze had gelijk; hij kon niet kiezen tussen hen. Waarom zou ze hem die keuze dan niet gewoon gemakkelijk maken; weggaan en hierdoor ervoor zorgen dat Sawyer de overblijfster was. Zij mocht winnen.
Toen hij over Lyron begon; en zei wat hij hem had gezegd; richtte ze haar blik even ten gronde. "Bedankt om me dat te zeggen. Wat is je doel nu? Ervoor zorgen dat ik ook nog eens ruzie krijg met Lyron hierom? Mijn leven is gewoon een puinhoop, Kenneth. En daarbij; waarom was je in hemelsnaam bang dat het waar zou zijn? Hoe egoïstisch is dat wel niet? Jij zou een ander mogen liefhebben, en ik waarschijnlijk niet? De enige die hier een klap verdiende, dat was jij.", sprak ze dan bitter en perste haar lippen op elkaar. "Het spijt mij ook", sprak ze dan. Dat het over was, dat speet haar, maar ze wilde niet verkeren met iemand die overduidelijk gevoelens koesterde voor een ander. Als er één regel in de liefde was bij haar; dan was het die wel. Toen hij vroeg of ze iets voor Lyron voelde, keek ze hem even recht in de ogen aan. "Ik word niet zo snel verliefd als jij, het spijt me dat ik je teleur moet stellen", klonk het dan; waarna ze opstond en haar spullen opnam. "Misschien in een ander leven.", zei ze vervolgens, terwijl ze haar spullen weer van de grond raapte. Ze voelde zich echt rotslecht, zeker nu ze had gemerkt dat haar gevoelens voor Kenneth niet over waren. En dat was gewoon een kwelling die haar lastig zou blijven vallen tot hij uit haar leven zou verdwijnen.

'Dat was mijn doel niet.' Hij stond weer recht en staarde naar de grond. 'Als ik dan toch een klap verdien zeg dan tegen hem dat hij me die gerust terug mag komen geven. Ik had het van in het begin al moeten zeggen dat ik gevoelens had voor een ander, maar ik was bang voor de reactie die ik zou krijgen en nu krijg. Ik kan je niet vragen te blijven. Maar wil je nog even blijven. Vertrek niet in tranen, smijt alles naar me kop als je wilt maar ik wil niet dat je zo vertrekt. Emilie ik kan me niet goed praten maar ik wil je niet laten vertrekken in ruzie. Ik weet dat het tussen ons nooit meer zal worden als vroeger. Maar laat me er dan toch nog altijd voor je zijn als een vriend.' Kenneth naar de muur en plaatste zijn voorhoofd er tegen. Hij was kwaad, kwaad op zichzelf, kon zich wat aan doen maar wist dat het helemaal niets zou oplossen. Hij had haar laten gaan, het enigste meisje dat echt zo veel van hem wist. Maar hij wou haar niet verliezen, hij moest haar te vriend houden. Gewoon om haar te beschermen tegen Lander en al het andere. Zijn kop stond op ontploffen van al de gedachtes die er door gingen, van al de dingen die hij zichzelf nu wel wilde aandoen. Uiteindelijk draaide hij zich weer om en haalde even diep adem. 'Sorry, ik mag je niet vragen om te blijven, om mezelf nog als vriend te houden.Je bent vrij om te gaan Emilie.'

Kenneth wist wel van overtuigen of overhalen. Hij bleef volhouden in wat hij zei en hierdoor zakte een deel van haar koppigheid weg. "Ik wil niets meer naar je kop smijten", sloeg haar gemoedstoestand weer om. "Dat het tussen ons nooit meer zal worden dan vroeger, dat is een feit. We hebben al genoeg meegemaakt; en ik zou me er dolgraag samen met jou willen doorsleuren; maar als je niet kiest, is dit onmogelijk. Daarom wil ik je de keuze gemakkelijk maken, Kenneth, en gewoon weggaan; uit je leven verdwijnen. Want ik kan geen vrienden zijn met iemand van wie ik..", Haar stem stierf weg aan net voor het einde van haar zin; waardoor ze even slikte. "Ik zie je echt doodgraag; maar zo werkt het gewoon niet", bracht ze dan weer naar voren; waardoor ze besefte dat ze zonet echt gezegd had dat ze nog steeds verliefd op hem was; wat alles voor haar gewoon moeilijker maakte. De gsm in haar broekzak begon weer te trillen. Een berichtje, ra ra ra van wie. Ze wierp er even een blik op, zag dat het Lander was en -wetende wat er in stond- stak haar mobiel weer weg. De zware tas die ze bij had gehad gisteren, hing ze om haar rechterschouder en ze zuchtte eventjes. "Ik wilde niet dat het zo gelopen was; maar elke mens maakt fouten; right? Ermee leren leven is de boodschap", klonk het dan. Ze slikte even moeilijk en voelde enige drang om hem - voor ze vertrok - te omarmen; te zeggen dat alles goed zou komen en dat hij zich geen zorgen om haar moest maken, maar ze kon het niet. En ze luisterde ook niet naar wat haar schrijfster Ines haar vertelde; namelijk dat ze hem moést omarmen en alles wel vertellen. Wat ze nu voelde, was niet te beschrijven. Alsof haar lichaam een oorlog voerde, een eeuwige oorlog zonder verliezers of winnaars.

'Emilie, please don't do this.' Sprak hij zacht. 'Ik kan niet zonder je, ik wil niet zonder je.' Kenneth keek haar aan, en ditmaal rolde er een traan over zijn wang. Kwaad wreef hij deze weg. Hij wou zijn armen naar haar uit steken maar vond de kracht niet meer om iets te doen. De jongen zette zich neer tegen de muur en verbergde zijn hoofd in zijn handen. Waarom was dit alles nu zo moeilijk? Waarom kon hij zichzelf niet gewoon onder controle houden, zijn gevoelens weg wensen? 'Ik kan er niet mee leven. Dat zal ik nooit kunnen, ik liet een meisje dat van me hield gewoon vallen. Iets wat ik mezelf nooit had voorgehouden om te doen. En nu ben ik je nog als vriendin ook kwijt.' De jongen tilde zijn hoofd weer op en keek haar weer aan. Misschien was het wel beter dat ze kon gaan, dat hij verdween uit haar leven en zij uit het zijne. Maar het was te moeilijk voor hem. 'Sorry, het spijt me echt waar vanuit de grond van mijn hart. Ik kan je best begrijpen dat je me niet meer wilt zien, want ik zou het zelfde doen. Maar ik kan het niet. Omdat ik bang ben dat er wat gaat gebeuren.' Sorry hielp niet, dat wist hij ook wel. Maar wat kon hij dan doen? Kenneth ademde diep in en wreef over zijn hoofd.

'Het spijt me", sprak ze zacht fluisterend, terwijl hun blikken kruisten. Ik kan ook niet zonder jou, wilde ze zeggen, en ik wil niet zonder jou. Maar uit haar keel kwam geen geluid. Daar kon hij niet meer leven, nooit. Ze keek hem even moeilijk aan toen hij tegen de muur naar beneden gezakt was, en zag hem daar zo zitten; zo gebroken; vol spijt. Ze beet op haar lip en - in plaats van de kamer zonder iets te zeggen uit te lopen-, maar ging dan ook tegen de muur staan en zuchtte even terwijl ze zichzelf ook op de grond liet zakken; de tas tussen hen in. "Het spijt je, dat weet ik nu, maar dat je niet kan kiezen; dààr kan ik niet mee leven. Sawyer en jou samen zien alleen al zou genoeg zijn om nog meer in de war te geraken. Ik ben egoïstisch, nu, maar om m'n eigen pijn te besparen; kies ik ervoor om je liever niet meer tegen te komen, dan met haar erbij.", zei ze dan, terwijl ze even fronste en haar knieën optrok, terwijl ze daar haar handen oplegde. "Ik heb het ook verprutst. Niet alleen jij. Ik kan hier gewoon niet mee leven", sprak ze dan, terwijl ze haar ogen sloot en haar handen daarop legde. Ze ademde diep in en uit; haar hartslag had daarnet nog geweldig hard door haar lichaam gejaagd, nu ging die eerder trager dan normaal. Ze was bang dat haar woorden gelijk zouden krijgen, dat ze elkaar niet meer zouden zien, en ze hoopte, ze bad dat Kenneth haar eens zou aanraken, zou vastnemen en zou zeggen dat hij voor haar koos, maar dat ging niet. Hij hield van Sawyer.

Toen ze naast hem kwam zitten wou hij weg gaan, wetend dat dit voor haar nog moeilijker was als voor hem. 'Het is niet eens zeker of ze nog wel wat voor me voelt.' Fluisterde de jongen zachtjes tegen haar. Voor hij het echter wist legde hij zijn arm om haar heen en streek zachtjes over haar schouder. 'Ik weet dat je wilt dat ik echter wel kan kiezen, maar ik kan geen een van jullie beide verliezen. Ik ben gehecht aan jouw, maar ook aan haar. Als ik nu zeg dat ik van haar hou raak ik jou kwijt, als ik tegen haar zeg dat ik van jou hou dan raak ik haar kwijt.' Kenneth keek haar aan en zuchtte even diep. Dit alles was veel te veel drama dan hij echter aankon. 'Ik wil er voor zorgen dat je mij altijd alleen ziet, dat ik nooit bij haar sta als jij in de buurt ben. Misschien is het ver gezocht, maar ik wil je echt te vriend houden.' Misschien was dat het beste wat hij kon doen. Of hij kon gewoon gaan verdwijnen uit Monica, maar dan raakte hij nog meer mensen kwijt dan hij echter wilde. Kenneth keek naar het gezicht van het meisje waar hij zoveel voor had gevoeld en nog steeds voor voelde, de pijn die hij nu las was voor hem pijnlijker dan hij ooit had verwacht. Die pijn verdiende zij niet, hij was op dit moment de enigste die alle pijn in de wereld verdiende.

Haar donkere ogen sloeg ze even neer toen hij zei dat hij niet eens zeker wist of zij nog wat voor hem voelde. Ze hoopte - in de grond van haar hart - van niet, maar kon toch de pijn sowieso niet verdragen. Ze voelde de arm van Kenneth om haar heen, ze voelde hoe hij over haar schouder streek, en kreeg hierdoor kippenvel. Nee, dit wilde ze niet. Ze wilde zekerheden in haar leven. Dus haalde ze zachtjes Kenneths arm van haar af en schudde haar hoofd. "Breng me niet in de war", sprak ze zachtjes, terwijl ze even schouderophalend knikte. Bij het maken van keuzes verlies je altijd één ding, en ga je gewoon helemaal voor het andere. Ze sloot haar ogen kort en staarde dan weer - toen ze die geopend had - voor zich uit. Ze haalde haar schouders op, knikte even en stond toen op. "Oké dan. Vrienden", sprak ze nogal onverschillig, waarna ze haar tas weer nam en die nu definitief om haar schouder hing. "Ik zie je nog wel, see you.", sprak ze dan terwijl ze hem even, ondoorgrondelijk en vrij oppervlakkig, aankeek. Dan maar op deze manier. Evenveel pijn, en nog wel 'vrienden'. Ze krulde met enorm veel moeite haar mondhoeken even omhoog en legde haar hand op de deurklink. Die voelde enorm koud aan, en dat verraste haar. Toch keek ze rustig om naar hem. Jij je zin, fluisterde ze dan onhoorbaar, waarna ze de deur opendeed en door de opening liep, en de deur weer achter zich dichttrok. De stilte die op dat moment door de gangen trok, was loodzwaar op haar schouders. Ze baande zich verder een weg terwijl het gesprek van daarnet voor haar ogen weer plaats vond, waardoor enkele koppige tranen van haar wangen rolden.

Kenneth voelde hoe ze zijn arm weer van haar af duwde. 'Het spijt me.' Fluisterde de jongen zachtjes. Wetend dat haar woorden over vrienden toch niet uit haar hart kwamen. Maar hij liet het maar voor wat het was. Kalm stond hij op en knikte zacht. 'Ik zie je wel weer binnekort.' Zei hij zachtjes tegen haar. Nu liet de jongen haar vertrekken, wetend dat hij niet meet kon doen dan dit. Kalm wandelde hij naar de deur en wandelde zelf ook naar buiten alleen de andere richting uit. Nu was het zijn taak weer om naar Sawyer toe te gaan en het haar nog uit te leggen wat er allemaal gebeurt was. Dat werd misschien iets minder moeilijk voor hem. Veel minder tranen, maar veel meer andere emotie's die hij onder controle moest houden. Toen hij op de gang liep zag hij enkele mensen hem aan kijken en afkeurend hun hoofd schudden. Emilie had gelijk iedereen wist het al. Zonder dat er ook maar een woord over was gezegd. Kort schudde hij zijn hoofd en wandelde steeds weer sneller. De mensen achter zich latend, Emilie achter zich latend.