Just goin' to get my stuff Back.

Een zware last droeg ze op haar schouders toen ze langzaam de trap op liep naar Kenneths kamer. Een kamer waarin ze niet eens geslapen had, en waar toch haar spullen lagen. Gisterenavond herinnerde ze zich nog perfect. Drama; drama; drama. Ze was kwaad geweest. Enorm kwaad op hem. Maar nu had die woede overduidelijk plaats gemaakt voor verdriet, voor teleurstelling en vooral voor machteloosheid. Ze kon niet terugkeren in de tijd. Alles was gebeurd. Had ze die avond niet bij Lyron gezeten, had Kenneth die avond dat meisje niet gekust. Ze wist niet wie het was; maar wist wel dat ze afgunst koesterde voor haar. Haar donkere blik gleed door de gang toen ze boven bleef staan. Ze richtte haar blik op de derde deur links; die veel meer dichterbij leek dan eerst. Ze leek op haar af te komen. Even wilde ze omdraaien en gewoon wegrennen; maar besloot zich gewoon stoer te houden. Langzaam zette ze de ene voet voor de andere terwijl de deur steeds dichter en dichter bij kwam. Ze keek naar de grond, waarop Kenneth nog had zitten tobben; waarna ze haar blik op de deur richtte, even diep ademhaalde en aanklopte. Ze had haar kleedje van gisteren op het Valentijnsfeest nog aan; had er immers niet aan gedacht dat ze die avond in een ander bed zou slapen. Zometeen zou ze ook naar Lander gaan, iets waar ze ook grandioos tegen op zag, maar ze moest het doen om haar problemen van de baan te schuiven. Haar donkere ogen richtten zich op de grond; ze zou hem zo min mogelijk aankijken, dat was de belofte die ze aan zichzelf gemaakt had, waardoor ze nogal ongeduldig wachtte op het moment dat hij de deur zou opendoen.
Ze was die nacht verbaasd geweest dat Kenneth in de verleiding was gekomen een ander meisje te kussen; en begon te twijfelen aan alles en iedereen. HIj had haar verteld dat hij van haar hield, duizenden malen, en nu leken dat, volgens haar, allemaal leugens. HIj hield niet van haar; want als hij dat deed, zou hij haar toch niet bedriegen? Op weg hierheen had ze blikken gezien, mensen tegen elkaar zien fluisteren; en zelfs enkele mensen die haar aanspraken en vroegen wat er daarna nog gebeurd was. Ze had hen afgewimpeld met een geïrriteerde blik, waardoor ze meteen hun ogen opentrokken en weer verderliepen.