Basketballen

Tijdens de les was Alain het liefst aan het spijbelen in zijn kamer, gitaar spelen. Hij heeft naast zijn gitaar echter nog een andere hobby, basketbal! Dat zijn eigenlijk de enige twee dingen waar de jongen voor leeft. In zijn vrije tijd zit hij dan ook met een basketbal of zijn gitaar te klooien. Zijn basketballiefde heeft hij niet van een vreemde, zijn moeder werkte bij de befaamde LA Lakers als snack-verkoper en zijn vader als accessoire-verkoper. Overigens was het niet waar dat hij slechts voor zijn hobby's leefde, hij gaf ook veel om zijn roommate, waarmee hij al drie mooie jaren op Monica High heeft beleefd en de feesten die hij samen met hem doormaakte. Ook zijn ouders, zijn zusje en zijn broertje, maar daar stopte het ook snel. Meer had hij ook niet nodig, Alain was gelukkig. Werd vaak uitgemaakt voor arrogant, voor zak, maar was gelukkig.
Op dit moment was Alain vrij, hij had niets te doen. Dit kon slechts twee dingen betekenen, gitaar of basketbal. Nu koos hij voor de basketbal en was hij enkele free throughs aan het oefenen. Raak! De eerste zat er in, altijd een fijn gevoel om je vrije uurtje te beginnen. Raak, raak, mis, raak, raak, raak, raak, mis, mis, raak, mis, raak, raak, raak... Alain kon dit uren doen.

Kiara liep vrolijk de gymzaal binnen. Ze had haar cheerleader outfit aan, het pakje bestond uit een rokje en topje in de kleur rood. Ze vond het pakje zelf wel grappig; het paste namelijk wel bij een cheerleader outfit. Rustig keek ze rond en zag iemand basketballen. Ze bleef een korte tijd staan kijken maar bedacht zich toen dat ze dit vrije uur moest gebruiken om te chearleaden. Een glimlach sierde haar gezicht en ze deed een driedubbele overslag. Ze glimlachte even vrolijk, de meeste trucjes gingen heel goed bij haar. Ze had ook al veel geoefend in haar leven. Ze streek met haar hand haar rokje glad en alweer glimlachte ze even. Ze maakte nog een paar radslagen achter elkaar en deed toen een salto de lucht in. Ze landde in de spagaat met haar armen boven haar hoofd gestrekt. Ze stond elegant op en een glimlach sierde haar gezicht. Ze had deze trucjes al zo vaak gedaan, het leek wel alsof het perfect ging voor haar gevoel. Even keek ze om zich heen, misschien had iemand haar gezien terwijl ze haar trucjes deed en kon ze met die persoon een praatje maken.
Kiara zag niemand en deed een arabier. Vrijwel direct daarna deed ze een flikflak en eindigde ze in split. Het ging soepel en goed. Kiara ging even met haar hand door haar haren en streek een lok haar uit haar gezicht. In je eentje cheerleaden was niet zo geweldig; dan kon je namelijk zoveel minder oefenen dan met een groepje. Even zuchtte Kiara en keek ze nogmaals rond, nog steeds zag ze geen andere cheerleaders. Ze zuchtte even en deed een paar streetdance danspasjes met daarna een vierdubbele radslag. Ze ademde even in en sloot dit trucje met een spagaat af. Ze keek met een grote glimlach om haar heen. Ze was aan publiek gewend maar zag niemand die klapte of zoiets. Ze zuchtte even en sloot haar ogen voor een korte tijd. Ze opende haar ogen weer en stond op. Een beetje aarzelend keek ze om zich heen...

Alain gooide nogmaals raak toen er een knappe cheerleader binnen liep. De jongen beoordeelde meisjes graag op hun uiterlijk, het liefst samen met David, maar ook met slechts zijn eigen mind was het soms grappig. Dit meisje was -volgens Alain- een meisje waar ze het over eens waren, ze was knap, erg knap. Het gebeurde overigens niet heel veel dat de twee het eens waren, discussies gingen naast muziek en sport dan ook veel over meiden. Echter konden ze het over de cheerleaders op school nog wel eens eens zijn.
Alain kende het meisje niet, maar gezien haar outfit was het een cheerleader. Zeker weten een goede aanwinst voor het team! Als zij ons steunt worden we nog kampioen! De jongen glimlachte om zijn eigen gedachte en besloot dan maar de ballen bij elkaar te rapen om ze straks weer weg te gooien.
Alain raapte de eerste bal op toen het meisje behoorlijke trucs uit ging halen, ze was leniger dan hij zelf. Dat zij ook weer niet zo gek veel, want bij het basketbalteam zat Alain er ook niet voor zijn rekbaarheid. Hij was meer van het wegmeppen, dunken en rebounden, hij was een typische center.
Wanneer Alain alle ballen van de vloer had gehaald, mikte hij ze opnieuw richting de basket. Negen van de twaalf gingen netjes in het netje, drie dus niet. Een gemiddelde score voor Alain, hij was er tevreden mee en kon erom lachen. De jongen besloot opnieuw de ballen van de grond te rapen om ze vervolgens netjes in het rekje te leggen. Hij had dorst, gelukkig stond er een automaat in de hoek van de kleedkamer...

Kiara had niks te doen. Ze wilde gaan oefenen met andere cheerleaders maar er was niemand. Nu kon ze alleen maar de trucjes oefenen die ze al goed kon. Even verliet een zucht haar keel en keek ze verveeld naar de grond. Dat was nog saaier dan naar de basketballer te kijken. Ze hief haar hoofd op en legde haar handen in haar zij. Even zocht ze de jongen die net nog aan het basketballen was.
Al snel zag Kiara de jongen en glimlachte ze even. De jongen legde de bij elkaar geraapte basketballen in het rek en Kiara stond een beetje naar hem te kijken. Ze besloot op hem af te gaan. Ze maakte een boel radslagen achter elkaar en liep de laatste nodige stappen om de jongen goed aan te kunnen spreken. Ze bleef met een glimlach voor de jongen staan. 'Hay!' begroette ze hem vrolijk en een glimlach sierde zoals daarvoor ook al haar gezicht. Ze dacht even kort na over wat ze vervolgens ging zeggen. 'Ik zag je basketballen. Je kan het wel goed hé?' vroeg Kiara aan hem. Eigenlijk boeide het haar geen reet wat de jongen op haar vraag ging antwoorden want ze had zelf als de conclusie getrokken dat de jongen goed kon basketballen. Ze glimlachtte even naar hem. 'Zit jij in het basketbalteam?' vroeg ze daarna aan de jongen. Als de jongen in het team zat ging zij hem aanmoedigen bij de eerst volgende wedstrijd samen met de andere cheerleaders uit het cheerleader team van Monica High School. Kiara glimlachtte bij de gedachte aan de eerst volgende wedstrijd waarbij haar team ging cheerleaden. Ze keek de jongen weer aan en wachtte op een reactie van hem...

Alain legde de laatste basketbal in het rek toen het meisje met een aantal radslagen richting zijn kant op ''rolde''. Als reactie daarop probeerde de basketballer te kijken wat ze onder dat rokje aan had, maar helaas was ze te snel. Alain trok zijn wenkbrauwen op een wat arrogante wijze op wanneer het meisje stopte met haar radslagen. De jongen werd vrolijk begroet, als reactie zette hij een -onwetende- glimlach op en herhaalde haar woord ''hay''. Hij was echter niet onwetend, vroeger werd tegen hem gezegd dat hij schattig glimlachte en op Elementary maakte hij hier dankbaar gebruik van door hem die glimlach aan te leren. Toen vond hij het fijn om leuk gevonden te worden, nu is dat minder. Alain heeft de glimlach nooit meer losgelaten.
Alain draaide zich om, stapte richting de basket en raapte daar zijn handdoek van de vloer. Hij zweette niet, maar hij had altijd een handdoek mee voor het geval dat. Hij sloeg de handdoek over zijn schouder en richtte zich weer op het meisje toen ze opnieuw haar stem liet horen. Ze complimenteerde hem met zijn 'basketbal-talent', hoewel complimentjes nooit kwaad konden en hij zichzelf ook werkelijk goed vond, vond hij niet dat ze dit kon weten. Een paar keer raak gooien in de basket is geen kunst, je moet een wedstrijd zien om te oordelen. Daarbij, hij kon vergeleken zijn teamgenoten voor geen meter van een afstandje de bal gooien, dat wat hij nu aan het oefenen was. Alain was in andere dingen beter.
Vervolgens vroeg ze of Alain bij het team zat. Het werd nu wel erg persoonlijk, wat niet erg is met een meisje met haar karakter, maar momenteel had hij meer zin in een drankje dan in een meisje. De jongen schudde liegend zijn hoofd en draaide zich om, richting de kleedkamer waar een drankautomaat stond. Hij graaide in zijn zakken naar een paar muntjes aan kleingeld.

De jongen glimlachte onwetend en Kiara glimlachte vrolijk terug, dat was iets wat ze meestal altijd deed. Een gewoonte dus. De jongens schudde zijn hoofd op een vraag van haar. Ze keek hem met half dicht geknepen ogen aan. Daarna ontspande ze haar blik weer. 'Waarom niet?' vroeg ze toen vriendelijk aan hem terug. Hij had zich echter al omgedraaid en Kiara maakte een overslag zodat ze weer naast hem stond.
De jongen graaide in zijn zakken, waarschijnlijk opzoek naar losgeld. Kiara wachtte geduldig op antwoord op haar vraag. Ze vond het niet leuk als anderen meer aandacht hadden voor andere dingen dan voor haar en ze had het idee dat de jongen geen aandacht voor haar had. Misschien als ze haar shirt wat naar beneden trok dat de jongen meer aandacht voor haar had. Haar trucjes werkten vaak maar je wist het nooit. Ze trok haar shirt wat omlaag zodat haar beha net bedekt werd door haar shirt. Ze glimlachte even engelachtig naar de jongen.
'Ik heet trouwens Kiara.' stelde Kiara zich aan de jongen voor. Een glimlach sierde haar gezicht. Nu wilde ze de naam van de jongen weten. Ze streek een lok haar uit haar gezicht en wachtte op de naam van de jongen. Dan wist ze tenminste hoe hij heette, maar je had ook nog van die types die niet voor de vrouwelijke charmes vielen en hun naam niet zeiden. Dan was Kiara beledigd en ging ze met haar armen over elkaar staan. Dat wist ze nu al als de jongen zijn naam niet zou zeggen.

Het meisje haalde weer één van die trucjes uit en stond voor Alain het door had voor zijn neus. Waarom hij niet in het basketbalteam zat? Tering, moest hij nu een leugen gaan verdedigen? ''Alleen de beste basketballers hebben het recht om te scoren namens Monica High.'' zei Alain, geen leugen, wel arrogant. Hoewel hij niet met iedereen in zijn team goed kon opschieten, eigenlijk alleen met David. Maar hij moest toegeven dat ze wel een goed team hadden, hij vond zichzelf een goede speler, David ook, maar ook de jongens die hij niet mocht.
Het meisje prutste wat aan haar shirt. Die kwam behoorlijk aandacht tekort, niet dat Alain meisjes met aandacht tekort niet mocht, maar hij had er nu geen zin in. Het was te vroeg om met een meisje te klooien en daarbij had hij dorst. Overigens leverde het gepruts wel fraaie beelden op.
Het meisje stelde zich voor als Kiara, een mooie naam. Kon hij daar tegenop met zijn naam? Wellicht, hij was tevreden met zijn naam. Wilde hij daar tegenop? Waarschijnlijk niet. ''David Dempsey...'' siste Alain. Mocht ze nog eens naar hem zoeken, kwam ze bij David uit. Misschien had hij beter een andere naam op kunnen geven, want David was immers zijn roommate.
Alain glimlachte weer richting het meisje. ''Als je het niet heel erg vind, ik pak wat drinken...''

'Ben je dat dan niet?' vroeg Kiara daarna aan de jongen. Hij klonk arrogant daar hield ze niet van, bij arrogante jongens moest ze altijd denken aan verwijfde gasten. Even rilde ze. 'Eewh.' mompelde ze bij de gedachte aan een verwijfd joch. Ze schudde haar hoofd even en vestigde toen haar blik weer op de jongen die zich net voorstelde als David Dempsey. Hij siste zijn naam. Vond hij zijn naam niet mooi of zoiets. Kiara keek hem met een opgetrokken wenkbrauw aan. 'Waarom sis je je eigen naam?' vroeg ze aan David en haar stem klonk achterdochtig maar wel redelijk vrolijk, zoals zo vaak.
Kiara keek de jongen niet glimlachend aan toen hij glimlachte en zei dat hij wat te drinken ging pakken. 'Wat als ik het heel erg vind?' vroeg ze met een grijns aan hem. Bijna direct nadat ze die vraag aan de jongen gesteld had had ze zich al omgedraaid om nog wat cheerleading oefeningen te doen.
Kiara keek nogmaals de zaal rond en deed een heleboel radslagen achter elkaar. Haar spieren deden nooit pijn van dat soort trucjes tenzij ze iets verrekt had. Kiara glimlachte even en maakte een sprintje. Plotseling in haar sprint maakte ze een koprol en ze zette zich meteen daarna hard af tegen de grond om een salto te maken en vervolgend landde ze evenwichtig op een been. Haar andere been was gestrekt, haar armen waren ook gestrekt. Ze glimlachte even triomfantelijk. Haar kunstje was goed gelukt. Vervolgens keek Kiara weer om haar heen...

Tuurlijk is Alain goed! Kiara vroeg of hij niet goed was, maar daar kon ze toch niet over oordelen. Gelukkig was Alain niet genoodzaakt om te antwoorden, want al snel maakte ze met enkele vage sprongen afstand zodat de weg naar de kleedkamer vrij was. De basketballer liep rustig in alle veiligheid door de deur en greep nogmaals naar de zak van zijn jeans, waarin hij basketbalde.
Alain gooide enkele muntjes in de Coca Cola automaat en een halve liter cola light rolde met een beetje magie, cola heeft immers altijd iets magisch, onderin de automaat. De jongen draaide de dop van zijn flesje los en liet de halve inhoud van het flesje zijn slokdarm in stromen. Met een glimlach draaide hij de dop er weer op en trok zijn shirt over zijn hoofd uit. In zijn ooghoek zag de jongen Kiara een aantal trucjes doen. Alain had de deur niet dicht gedaan. Wat was het eigenlijk zonde dat hij die had laten lopen, sterker nog, ruwweg op laten donderen. Alain probeerde zich in te beelden hoe dat shirtje nog verder naar beneden kon, of beter nog, omhoog! De jongen schudde lachend om zijn eigen gedachte zijn hoofd en smeet zijn shirt in een donkerrode rugzak in de hoek van de kleedkamer.
Hij was te laat, de kans had hij laten lopen, maar gelukkig loopt er nog veel moois rond op Monica High.
Alain draaide de dop van zijn flesje los en zette hem opnieuw aan zijn lippen.

Kiara zuchtte even en liep toen ook maar naar de kleedkamers toe. Ze deed de deur van de kleedkamers open en negeerde de gezichten waar ze langs liep. Al snel zag Kiara haar tas liggen, daar zaten ook haar schone kleren in. Ze zuchtte nogmaals en trok haar shirt uit. Ze graaide in haar tas naar haar schone truitje. Na even in de tas gegraaid te hebben vond Kiara haar truitje en trok ze die aan.
Kiara vond het niet leuk dat die David haar nauwelijks aandacht had geschonken en haar had laten opdonderen. Ze keek even boos naar het spijkerrokje dat ze uit haar tas haalde. Vrijwel meteen ontspande haar blik weer en ze kleedde zich om.
Na een paar minuten was Kiara klaar en had ze haar cheerlead tenue ingepakt. Ze liep meteen de kleedkamer uit, alweer de gezichten negerend en liep naar buiten. Ze hoopte dat die David niet al weg was want ze wilde tegen hem zeggen dat hij niet met meisjes om kon gaan. Ze lachte even kort bij haar eigen gedachten, het zou er vast heel komisch uitzien maar toch ging ze dat tegen hem zeggen als hij nog binnen drie minuten naar buiten zou komen als hij al weg was. Even glimlachte ze en pakte ze haar flesje water uit haar tas. Ze draaide in een vlotte beweging de dop open en nam een grote slok. Ze leunde nonchalant tegen de muur naast de ingang van de sportzaal...