Caro's verhaaltje

Oké, ik ben dus weer aan het schrijven geslagen en ik vraag me af of ik wel verder moet gaan met dit verhaal. Als ik dit doe ga ik het warschijnlijk plaatsen op een site waar veel mensen hun verhalen schrijven. Dit is z'n beetje de proloog van mijn verhaal, waarvoor ik nog geen goede naam heb bedacht. Dus bij deze...

Florence 8 augustus 1729 - Ik was klam en koud van al het water wat het afgelopen uur over me heen had gestroomd. Het weer kon veraderlijk zijn, dat wist ik al lang. Maar zo heftig als dit kwam zelfde voor. De regen kwam met bakken uit de hemel en mist hing als een deken over de stad.. Het was ongebruikelijk, mist en regen tegelijk, maar op een nacht als deze kon schijnbaar alles. Buiten zijn met dit weer was gevaarlijk. Je kon zo van de kade het water in lopen, ik kwam iemand tegen van de carabinieri . Mijn vingers gleden langs de vochtige muren, opzoek naar een plaats waar ik kon schuilen. Hoe kon alles zo fout gelopen zijn? Het leek geen zin meer te hebben om door te vechten, alsof alles toch al was verloren. Alsof alles me wilde zeggen dat ik op moest geven, mezelf over moest geven aan hetzelfde lot als mijn familie. Ik moest en zou dood, met of zonder hulp van een pistool. Even richte ik mijn blik naar de hemel. Sterren waren er niet te zien, alleen maar grijze flarden mist die om me heen hingen en me langzaam in sloten. ‘Je wilt me dood hé?! Kom me maar halen dan, ik heb niks meer te verliezen.’ gilde ik woedend in het niets. Tranen gleden over mijn ijskoude wangen, terwijl ik me omlaag liet zakken tegen de muur. Mijn doorweekte jurk plakte aan mijn lichaam vast, wat me alleen nog maar meer afkoelde. Ik ging dood deze nacht, dat stond vast. Langzaam liet ik me verder op de grond zakken en legde mijn hoofd op de straattegels. Hier lag ik dan. Voorheen een van de meest gewilde en vooraanstaande vrouwen van heel Florance en nu een doorweekt zwerfster. Nergens meer bij horend en op de vlucht voor de politie. Ik rolde me op tot een klein bolletje en sloot mijn ogen. Het beeld van mijn moeder die naast me in elkaar zakte op de grond bleef zich herhalen, af en toe afgewisseld met dat van mijn broer die lag dood te bloeden op de vloer. Hun blikken, ze stonden op mijn netvlies gebrand. Misschien was het beter geweest als ik ook gewoon was doodgeschoten, dan had ik deze pijn niet hoeven te doorstaan. Voetstappen weerklonken tussen de muren van de straat was ik in lag. Het was waarschijnlijk de Carabinieri, wie was er anders met dit weer op straat. Een voor een opzoek naar mij, het meisje dat was ontsnapt. Toen opeens stopte te voetstappen en ik voelde gewoon een blik die op mij was gericht. ‘Doe het snel’ fluisterde ik zacht. Daar lag ik dan, wachtend op mijn lot. Hoe had dit ooit zo ver kunnen komen?

Dus mensen, doorgaan of niet? please leave comment, goed of slecht. Ik wil echt graag weten wat jullie er van vinden...